Vorige week dinsdag heb in mijn eerste spuit Nolvadex gekregen. Dat zal ik maandelijks krijgen en zorgt ervoor dat mijn eierstokken geen oestrogenen meer produceren. Oestrogenen zijn voor mij gevaarlijk omdat oestrogenen ( in mijn geval) een voedingsstof zijn voor kanker. Daarom mag ik dit niet meer produceren. Dit om de groei van een lokaal recidief ( indien restje in littekenweefsel nog kwaadaardig zou zijn, ondanks de chemo en bestralingen) te vermijden en ook om te vermijden dat er elders een kanker(uitzaaiing) zou ontstaan.
Bovenop die maandelijkse spuit moet ik ook dagelijks een pilletje nemen die inwerkt op de hersenen zodat er ook vanuit de hersenen geen opdracht meer kan gegeven worden om hormonen aan te maken in t lichaam.
Het gevolg is volledige menopauze. Zonder natuurlijke overgang zoals bij de meeste vrouwen, maar gewoon menopauze van de ene op de andere dag. Dit kan ernstige bijwerkingen geven ( die ik vorige keer al eens beschreven heb). Maar tot nu toe nog geen last. Ik verwacht op elk moment een " vapeurke" maar heb er nog geen gehad. Maar komen zullen ZE zeker dus tis een kwestie van tijd..misschien een cadeaubon met vapeurkes onder de kerstboom... ;)
wordt vervolgd
Sofie verbeken
Sinds vorige woensdag zijn mijn bestralingen gestart. Elke weekdag word ik bestraald. Bestraling op zich duurt maar 10 minuutjes maar de dagelijkse verplaatsingen en t wachten in de wachtzaal zijn wel tijdrovend. Tot en met 8 januari word ik bestraald.
Tot nu toe ondervind ik er geen last van. Ik ben wel moe maar of dat door de bestralingen komt weet ik niet. Mijn weerstand is ook niet wat t moet zijn want heb een oogontsteking en mondslijmvliesontsteking. De voorbije 6 maand zijn al zwaar geweest en dat weegt steeds zwaarder door. Vermoeidheid en verminderde weerstand zullen wel een gevolg zijn van alle behandelingen, t slecht slapen, .. Maar vooral van de mentale belasting. Want dat weegt op deze moment t zwaarste door. Steeds terug de mentale kracht vinden om door te gaan, om behandeld te willen worden. Want nu heb k echt zoiets van: Laat me gerust en geef me mijn leventje van vroeger terug!
Ik ben gisteren terug bij de psychologe geweest en zij heeft me wel eventjes met de voeten op de grond gezet. Ze zegt dat ik mentaal op ben en oververmoeid ben. Daardoor kan ik geen extra belasting meer verdragen en ben ik tegen savonds ongenietbaar. Ze zegt dat ik niet mag doen alsof ik niet meer in behandeling ben en nooit geen rust neem ( welke mama én vrouw van een zelfstandige heeft de tijd om te rusten? Ik alleszins niet, ook al moet ik nu niet geen werken. ).
Ze vroeg welke leuke dingen ik doe,individueel, met mijn gezin of alleen met kris. Wel, ik moest even nadenken en ik zei: Niks eigenlijk. Nu toch niet meer.
Of eens uitzonderlijk gaan eten met enkele vriendinnen die me ECHT keihard steunen in deze periode. Maar voor de rest geen ontspanning. Sporten wel maar echt ontspanning is dat niet want tijdens t lopen denk ik alleen maar na en begint mijn molen pas echt te draaien. Dus ontspanning kan je dat dan niet noemen.
Om even op mijn beste vriendinnen terug te komen. Gelukkig heb ik hen nog want niet alle vrienden steunen ons nu nog even hard. En dat doet wel pijn maar kan ik hen dat kwalijk nemen? Kweet t niet... Ik ben er wel erg teleurgesteld door maar is dat niet gewoon t leven... Iedereen doet zijn ding, heeft t druk met werk en kinderen, gaat eens met vrienden op stap... En hoort kanker in dat rijtje? Neen, absoluut niet! Maar t hoort ook niet in mijn leven!! Ik ook liever nog eens uitgaan, geen shoppen,gaan werken, ...dan alle dagen in de kliniek door te brengen.
Ik denk dat velen er ook van uitgaan dat ik een jaartje " out" ben en dat alles wel terug beter zal gaan binnenkort. Maar ik vraag me dikwijls af of diegenen er ook wel eens bij stilstaan dat t ook slecht kan aflopen. En gaan ZE me dan ineens wel terug zien staan om " afscheid " te kunnen nemen? Of t omgekeerde, gaan ZE me alleen terug zien staan als ik volledig genezen ben. Of zijn die vriendschappen nu al definitief verloren?
Sowieso maakt deze ziekte zoveeeeeel kapot.
Je ziet de psychologe heeft nog veel werk met mij want de positieve ingesteldheid en vechtlust zijn steeds verder te zoeken...Maar ZE zegt dat dat niet meer dan normaal is. Bijna alle kankerpatienten maken dit mee in een bepaalde fase van de behandelingen. En wat ik ook moet doen is praten,praten, praten,...en durven zeggen dat ik me niet goed voel, dat ik ongelukkig ben door de situatie , dat bepaalde vrienden me kwetsen door ons links te laten liggen,... Ik moet voor niemand doen alsof alles wel ok is met mij en dat k er me wel doorsla.
Maarja, als iemand aan je vraagt hoe t met je gaat. Wie durft dan eerlijk te zeggen: Niet goed
Iedereen zegt toch altijd: Goed hoor. Want als je zegt dat t niet goed goed volgt meestal de vraag: Waarom? En daar heb k nu net geen zin in om die steeds te beantwoorden. Want wie kan me begrijpen hoe ik me voel? Dus ik vind het dan meestal wel gemakkelijker om te zeggen dat t wel gaat met mij. Ook al is dat een beetje gelogen :)
Ga weg uit mijn lijf!
