Enige tijd geleden voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst, precies een klein steentje. Ik zei er in t begin niks over tegen kris omdat ik dacht dat t maar een kliertje was. Ik bleef wel regelmatig voelen en weg ging dat steentje niet. Ik besloot toch maar eens bij gynaecoloog te gaan. Zij onderzocht mijn borsten en zei dat alles ok was. Ik herhaalde dat ik toch echt iets voelde, zoals klein steentje en vroeg of ze nogmaals wou voelen. Ze deed dat en zei dat dat een fifroadenoom is, een samenklitting van bindweefsel dat helemaal onschuldig is. Ik vroeg of ik dan zeker gerust kon zijn. Ze voelde aan dat ik toch wel wat ongerust was en ze zei: "als je dat wil kan je de fifroadenoom laten nakijken met echo en dan hebben we referentiepunt van de grootte. Als dit dan zou vergroten dan weten we hoe snel dat groeit. En als je dat wil kan dat dan nog verwijderd worden maar dat hoeft niet omdat t niet gevaarlijk is en ook niet kan uitgroeien tot... Helemaal gerustgesteld ging ik naar huis. Wel afspraak vastgelegd in az Dendermonde voor de echo. Op vrijdag 30 mei ging ik samen met lauren naar de echografie. Lauren mocht kijken naar mama. Tijdens het uitvoeren van de echo vroeg radioloog of er borstkanker zit in mijn familie. Ik zei dat dit niet t geval is. Hij onderzocht me verder en zei toen dat hij onmiddellijk mammografie wou laten doen en biopsie van t knobbeltje. Ik vroeg of t er Miss niet goed uit zag en hij zei dat hij niet met zekerheid kon zeggen of t een onschuldig knobbeltje was. Ik voelde de grond zo van onder mijn voeten wegzakken. Een biopsie... Ik en spuiten, snijden,,.. Brrrr. Ik hield me sterk voor lauren want zij zat naast mij flink vanop een stoeltje te kijken. Na de ingreep stond ik te schudden en te beven. Die ingreep had ik totaal niet verwacht. En wat zou de uitslag geven? Ik was doodsbang.
Dinsdag kon ik bellen voor de resultaten.
Iedereen die op de hoogte was van de biopsie probeerde me gerust te stellen en zei dat t wel niks slecht zou zijn. Toch was ikzelf daar niet van overtuigd. Ik had een slecht voorgevoel. Ik zag al beelden voor mij van mezelf met een geamputeerde borst en van een kaal hoofd. Ik probeerde die gedachten te verdrijven en toch nog een beetje van t weekend te geniete. Hoe meer de dinsdag naderde, hoe angstiger ik werd.
Dinsdagochtend 3 juni, een ochtend zoals alle andere, opstaan, eten, lauren klaarmaken... Alleen had ik een wrang gevoel in mijn maag want deze middag mag ik bellen voor de resultaten.
Op weg naar school met de fiets zing ik leuke liedjes met lauren, zodat ik er niet te veel aan denk. Toch wisselen de momenten van plezier en angst elkaar snel af.
De kindjes op school leiden mijn gedachten wel wat af maar wat een raar gevoel in mijn maag toen de middagbel op school ging. Ik moest bellen....
Tis niet waar he, " al onze lijnen zijn in gesprek " en ik die daar ver in mijn broek stond te doen van schrik. Uiteindelijk iemand aan de lijn. Nog geen resultaten binnen was t antwoord. Ik zei dat zo n onderzoek wel veel angst oproept en dat ik snel t resultaat wou weten. Secretaresse ging ervoor informeren en me terug opbellen. Ik besloot naar leraarskamer te gaan en toch wat te eten. Telefoon! Ah tis Kris, die belde om te vragen of ik al meer wist. Ik zei dat de resultaten nog niet binnen waren en dat men mij zou opbellen. Na t telefoontje met kris nummer van de gynaecologenpraktijk! Angstig neem ik op. "Mevrouw, de gynaecoloog wil je vanavond spreken." Toen wist ik genoeg. Ik vroeg nog of ze me iets meer kon zeggen, waren de resultaten niet goed dan? " mevrouw, ik kan niet zoveel zeggen want ik ben geen dokter maar het is niet goed" Ik kan me zelf niet herinneren dat ik de telefoon heb afgelegd. Ik ben leraarskamer ingestapt en heb 1 college gevraagd om even mee te komen. Toen vertelde ik dat ik zonet te horen kreeg dat ik borstkanker heb, ik ben in tranen uitgebarsten.
Bibberen, bij overgeven, bijna hyperventileren, helemaal overstuur. Hoe moet ik dit slechte nieuws aan kris vertellen, en aan mijn ouders. Die gaan dit niet overleven. Ik 'moest in eerste instantie kris verwittigen. Die kon t niet geloven. Hij ging alles laten liggen en me komen halen op werk. Intussen mijn collega s ingelicht en zij hebben me zo goed als kon opgevangen. Toen kris er was zijn we in tranen uitgebarsten. Lauren liep op de speelplaats en had hare papa gezien. Ze kwam bij ons en zag ons wenen. Wat moet er op dat moment door t hoofd gaan van zo n kleine meid, als mama en papa zo Wenen. Ik en kris konden elkaar niet meer loslaten. Ik stond op instorten... Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
