Nu weet ik terug hoe t voelde om zwanger te zijn. Hoe t voelde om misselijk te zijn van de zwangerschapshormonen.
Al is t nu wel een beetje anders. Mijn hormonen liggen lam ( of zouden nu ongeveer lam moeten liggen) van de chemo en toch voel ik terug die zwangerschapsmisselijkheid!
Hatelijk!! Geuren maken me onder andere misselijk maar wat me nu vooral misselijk maakt zijn bepaalde gedachten. Alles wat me doet denken aan ' chemo' maakt me nog meer misselijk.
Zelfs het woord ' chemo' horen, lezen of schrijven doet mijn maag keren. Om die reden heb ik nog niet op mijn blog geschreven sinds chemo nummer 3. Als ik erover moet praten voel ik me nog slechter. Ik doe dus nu echt een opoffering voor mijn bloggers ( intussen al enkele braakneigingen gehad ) door toch iets te schrijven.
De vorige keren minderde de misselijkheid na een 5 tal dagen maar nu blijft t een constante misselijkheid. Het probleem is dat de medicatie die ik nodig heb nog steeds niet verkrijgbaar is ( fabrikant kan productie niet bijhouden). Normaal gezien terug vanaf vandaag maar weeral opgeschoven naar latere datum. Ik vrees dat ik niet meer zal kunnen ' proeven ' van de medicatie tijdens mijn chemoperiode.
Voor de rest nog niet veel gesport de voorbije week. Morgen ga k terug nog eens proberen lopen. In een artikel in het nieuwsblad stond eergisteren geschreven dat sporten tijdens chemo ervoor zorgt dat chemo beter zijn werk kan doen. Dat is gebleken uit nieuwe Amerikaanse onderzoeken. Op zich goed nieuws voor mij omdat ik toch wel al beetje gesport heb. Maar ik heb mezelf ook al teleurgesteld. Ik had me zo voorgenomen om veeeel te sporten, minstens 3u per week te lopen, krachttraining te doen, dagelijks te fietsen, ....Maar t is die misselijkheid die echt roet in t eten gooit. De eerste week na toediening chemo ben ik tot weinig sporten in staat. Moest ik ergens pijn hebben dan zou k pijn verbijten tijdens t sporten, maar die misselijkheid kan ik echt niet verbijten.
Smorgens opstaan is echt met tegenzin. Liefst van al zou ik 4 maand slapen, tot chemoperiode voorbij is. Misschien eens aankloppen bij Doornroosje ;) kris mag me dan wel na 4 maand komen wakker kussen en niet na 1 jaar, das iets te lang. Want tegen volgende zomer wil ik genieten van een bbq met sangria, genieten van mijn gezin, familie en vrienden! En dan wil k niet meer liggen slapen :)
Mijn pruik die vliegt hier soms nog wel ne keer rond in huis maar om buiten te komen zet ik ze nog altijd op. Zelfs als k ga lopen. Nogal een zicht hoor. Pruik op, pet erop en zonnebril aan. Precies iemand die op de vlucht is en niet herkend mag worden. Misschien heb k juist daardoor bekijks, misschien denken de mensen dat ik een filmster ben en vragen ze zich af wie ik ben ;) hahahaha
Misschien moet ik volgende keer kris naast mij laten lopen, met oortje in, zonnebril aan en kostuum aan. Dan komt t misschien geloofwaardiger over ;) een echte bodyguard voor filmster Sofie ;)
Over wat ik absoluut niet mag klagen is over mijn arm. Zoals jullie weten moet ik opletten om geen lymfeoedeem te krijgen in mijn rechterarm (omwille van verwijderde okselklieren ).
Preventief moet ik me houden aan bepaalde regels zoals geen zware lasten dragen, opletten met warmte op arm (zon, douche) , opletten met wondjes, niet op arm slapen, arm niet overbelasten,...
Ik besteed daar zeker aandacht aan maar soms doe ik wel meer dan dat eigenlijk aangeraden is. Ik kan mijn arm gebruiken zoals vroeger en moet me soms echt inhouden om geen zware lasten te dragen of .... Om zo nog eens te pompen ( dat deed ik zo graag) om mooie gespierde armpjes te krijgen :)
Uiteraard moet ik lymfeoedeem niet uitlokken dus ik zal me maar houden aan de ' goeie raad' - niet van tante Kaat- maar van de dokter en kinesisten.
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
