Lauren ligt in bed. Ik wil niet slapen, ik wil niet in de zetel naar tv kijken. Ik wil gewoon al die gedachten weg. Ik en kris kunnen alleen maar wenen samen. Hij probeert me te kalmeren maar ik heb zo n sombere gedachten. Ik denk aan zo n erge dingen die ik zelfs niet aan kris durf te vertellen. Ik zie kris en lauren al op mijn begrafenis zitten. Welke muziek zou ik kiezen? Misschien moet ik al een lijstje maken met liedjes? Neen, nee, zover mag t niet komen. Stop, stop, stop met die gedachten sofie!!!
Ik besluit dan maar om vrienden te verwittigen. Door erover te praten of schrijven voel ik me niet beter maar denk ik niet verder.
Ik ben kapot, ik moet slapen. Kruip samen met kris in bed maar kan niet meer stoppen met wenen. Ik snak naar adem. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe ik me voel. Langs de ene kant wil ik dood zijn, ik wil dit niet door, ik wil deze pijn niet voelen. En nu is er nog geen fysieke pijn maar die mentale pijn is nu al ondraaglijk. Als daar nog fysieke pijn bijkomt binnenkort dan kan ik t zeker niet aan. Ik wil dood!!! Neen, ik wil niet dood, natuurlijk wil ik niet dood. Ik wil leven!!! Ik wil er zijn voor mijn gezin en voor mijn familie. Wat gebeurt er toch allemaal in mijn hoofd???
Kris valt uiteindelijk in slaap. Ik niet, ik sta terug op. Ik besluit meer info op te zoeken en pluis alles uit. Alles van symptomen bij uitzaaiingen,alles over chemo, beste profs, borstkankerdieten, oorzaken kanker,.... . Ik maak een lijstje op met vragen voor de prof.
Gelukkig, lauren is wakker, dan heb ik misschien wat afleiding tot ik naar t ziekenhuis moet voor de eerste onderzoeken... Wordt vervolgd