Deze ochtend stond ik op en jammer genoeg nog steeds pijn aan mijn borstbeen. Ook mijn schouderblad doet nu nog meer pijn als de voorbije weken,
Misschien weet ik vandaag meer. Hopelijk is t geruststellend nieuws. Om 9u bij de oncologe. Op weg naar t UZ had ik file,ik kon mijn aandacht moeilijk op de baan houden want ik was verschrikkelijk bang voor slecht nieuws.
De oncologe was verre van vriendelijk ( Zoals gewoonlijk). Ze vroeg waarom ik langs wou komen. Ik verstelde haar over mijn pijn aan mijn borstbeen en schouderblad,
Ze wou allereerst de beelden van mijn botscan bekijken op computer ( van de botscan die 2 dagen na mijn diagnose is genomen.) Ze kon die beelden niet terug vinden. Ze vond wel t verslag terug van de dokter die toen die beelden had beoordeeld. Daar stond op vermeld dat er geen aanwijzigingen waren voor metastasen ( uitzaaiingen). Ik zei toen dat die scan wel al 6 maand geleden is gebeurd n toen antwoordde ze: " ja mevrouw , als we bij iedereen om de 6 maand een scan moeten nemen dan blijven we bezig". Ik zei haar dat ik daarom niet direct een nieuwe botscan wou maar ik wou weten of t kan dat er in tussentijd ( tijdens behandeling met chemo) een uitzaaiing de kop opsteekt.
Ze zei dat dat altijd kan maar dat de kans toch wel klein is.
Oef, dat wou ik wel horen maar 100procent gerust ben ik ook niet natuurlijk want ik wil weten van waar die pijn vandaan komt.
Ze onderzoekt me even en voelt aan borstbeen en schouderblad.Ze zegt niet veel maar wel dat ik veel te angstig ben. Mja, dat weet ik ook wel, en buitenstaanders zullen misschien denken dat ik overdrijf. Maar als je dit meemaakt zit de schrik er dik in hoor. Ik ben ook nog zooo jong. Ik wil er zijn voor mijn gezin, familie en beste vrienden... En wil niet sterven door een uitzaaiing!
Ik zeg tegen de oncologe dat er voorbije vrijdag CTscan is genomen. Die beelden wil ze ook bekijken maar ze kan ze niet opvragen. Ze zegt dat ik t bij de start van de bestralingen moet vragen aan de radiotherapeut en dat die de beelden nog eens grondig moet bekijken. Maar ik wist al van gisteren dat die beelden ok waren.
Zal t uiteraard nog eens vragen.
De oncologe Raadt me aan om nu gedurende een week pijnstillers te nemen. Er kunnen zovele oorzaken zijn van mijn pijn. Spierpijnen, ontstekingen, ...Als de pijn volgende week niet beter is zal ze verder onderzoek laten doen.
Nu moet k dus duimen dat de pijn stilaan wegebt en wegblijft. Dan zal t wel iets banaal zijn.
Sowieso moet ik wel leren omgaan met die angsten, de minste pijn bezorgt me paniek. En ik vrees wel dat die angst voor de rest van mijn leven aanwezig zal zijn. Maar die angst mag mijn leven niet beheersen.
Maar ik ben echt zoooooo bang om dit niet te overleven. Ik wil deze kanker absoluut overwinnen voor altijd maar ik heb dat helaas niet zelf in de hand . Kanker is soms erg onvoorspelbaar.
Jullie merken dat ik t de laatste tijd weer erg moeilijk heb. Tijdens de chemoperiode voelde ik me als t ware een beetje ' veilig'. In die periode is de kans superklein dat er eventuele kankercellen zouden groeien. Dus in die periode kan er ook geen uitzaaiing opduiken. En nu is die chemo achter de rug en voel ik me niet meer veilig...
Wordt vervolgd
Sofie
Sinds vorige vrijdag heb ik pijn in mijn borstbeen. Een druk op mijn borstbeen. Zoals iedereen wel weet wordt druk op de borst meestal geassocieerd met een hartaanval of hartproblemen.
Zondag was ik zo bang dat ik iets aan mijn hart zou krijgen. De herceptine die ik om de 3 weken krijg is namelijk erg belastend voor t hart en dat kan tot hartfalen leiden.
Die herceptine krijg ik gedurende een jaar en gedurende die periode krijg ik om de 3 maand een hartonderzoek. Men spuit dan een radioactieve vloeistof in en dan moet ik gedurende een half uur onder een soort scanner liggen. Men kan op die manier zien hoeveel bloed er in en uit t hart gepompt wordt. Als die waarden te laag zijn moet men de dosis herceptine aanpassen of zelfs stopzetten. Deze maand nog moet ik een nieuwe test ondergaan. Zou er nu al schade zijn en heb ik daardoor pijn?
Gisteren, maandag ben ik dan naar de huisdokter geweest. Ik uitte mijn ongerustheid. Hij heeft een kleine harttest gedaan en die was ok. De vraag is dan natuurlijk vanwaar de pijn komt?
Hij zei dat t misschien van mijn slokdarm zou kunnen komen ( want die loopt achter t borstbeen) en gaf me pilletjes mee die de maaginhoud minder zuur moet maken.
Bij slokdarmproblemen zou ik normaal gezien ook last moeten hebben van zure oprispingen maar die heb ik niet. Kans is dus klein dat t toch van die slokdarm komt.
Maar Ik ben opgelucht dat mijn hart alleszins al ok is en vertrek dan maar naar huis. Ik besluit enkele dagen af te wachten,
Deze ochtend terug veel pijn in mijn borstbeen. Ineens schoot t door mijn hoofd dat dit ook wel eens een uitzaaiing zou kunnen zijn. Heel angstig ben ik symptomen beginnen opzoeken van uitzaaiingen.
Ik las dat borstkanker in de meeste gevallen uitzaaiingen geeft in de botten ( indien er uitzaaiing ontstaat). In de botten van voornamelijk borstbeen, schouders, heup, rug,...
Ik schiet helemaal in paniek. Ik vrees t ergste . Ik bel Naar t UZ voor afspraak bij de oncologe. Men vraagt me waarom en ik zeg dat ik pijn heb op mijn borstbeen. "Morgen 9u" zei de mevrouw. Pijn op t borstbeen wordt dus ernstig genomen....
Morgen .... Voor mij zal de dag nog lang duren, Ik zoek verder op om toch hier of daar iets geruststellend te lezen. Ik lees dat de pijn bij uitzaaiingen meestal snachts het hevigste is. Maar dat is bij mij niet t geval. Ik heb snachts geen pijn. Zou dat een goed teken zijn?
Ik besluit toch maar naar de huisdokter te bellen en vraag hem vlakaf of t zou kunnen dat mijn pijn op een uitzaaiing kan wijzen. Hij zegt dat dat kan maar dat dit hem weinig waarschijnlijk lijkt. Dan zou de pijn al lang aanslepen en niet zo plots hevig optreden. Hij zei ook dat ik best nog even afwacht wat de medicatie doet en als t donderdag niet beter is gaat hij verder zoeken.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik die pilletjes niet neem. Die pilletjes zijn echt voor zure oprispingen en reflux en daar heb ik toch geen last van. Ik geloof ook niet dat t daarmee te maken heeft.
Ik ben alleen thuis en ik denk weer aan de ergste dingen . Zooooo bang voor een uitzaaiing. Een uitzaaiing betekent doodgaan! Dan kan men leven nog wel rekken door opnieuw chemo en andere medicatie maar uiteindelijk wint de kanker....
Ik ben te ongerust en bel naar de borstverpleegkundige. Ik vertel haar al snikkend over mijn pijn. Zij raadt me ook wel aan om bij de oncologe te gaan want zij kan natuurlijk geen diagnose stellen . Ik vraag haar of t kan, een uitzaaiing die zo snel na de chemo boven water komt. Het lijkt haar ook weinig waarschijnlijk. Ik vertel haar ook dat er vorige week een ct- scan was genomen voor de simulatie van de bestralingen. En vraag haar of men daarop iets kan zien. Ze zei dat men daar al veel op kan zien. En als men iets zou gezien hebben zou men mij daar zeker van verwittigd hebben.
Maar ze gaat t vragen aan de radiotherapeut om dit nog even na te kijken en om me dan op te bellen.
Ik wacht af tot ik telefoon krijg. Mijn hart bonst in mijn keel van de stress....op de CT scan was niks abnormaals te zien wat op een uitzaaiing kan wijzen.
Zou t dan gewoon van de stress komen die pijn? Ik hoop t!
Morgen weet ik allicht nog iets meer als ik bij oncologe ben geweest.
Wordt vervolgd
Sofie
Sinds een 2/3 tal weken groeien er donshaartjes op mijn hoofd. Men zei me in t uz dat ik die haartjes moest afscheren zodat er dan stevige haartjes konden groeien,
Maar aangezien ik blij was dat er terug wat meer haar stond op mijn hoofd ( helemaal kaal ben ik nooit geweest, ik had geen blinkende biljartbal als hoofd, er zijn steeds meerdere broshaartjes blijven staan . ) wou ik die donshaartjes niet afdoen. Maar ik merkte dat er niet veel verandering kwam in de haarstructuur. Het blijft dons.
Daarom heb ik vandaag voor de eerste keer in mijn leven, mijn scheermesje gebruikt op mijn hoofd. Alle donshaartjes heb ik eraf gedaan. Nog noooooit ben ik zo kaal geweest, zelfs niet bij mijn geboorte want dan had ik heeeel veel haar.
Ik hoop dat t haar nu begint te groeien en dat ik tegen de feestdagen een broskopje heb.
Nu is de vraag of ik met mijn korte kopje buiten zal durven komen....
Nu is iedereen mijn pruik gewoon maar als ik die weglaat zal men pas echt zien dat ik ' ziek' ben. Dan zal men pas echt kijken naar mij en zal ik t etiket dragen van kankerpatiënt.
Sowieso zal ik toch eens de stap moeten zetten om met kort haar naar buiten te komen want die pruik ga ik alleszins niet lang meer dragen. Ik ben ze zooo beu en ik vind ze hoe langer hoe lelijker. Bovendien is t haar waar er de meeste wrijving plaatsvindt ( in mijn nek, waar ik nu mijn sjaal draag) al goed versleten, dat is precies stro. Heb er gisteren nog beetje in geknipt maar al t stro krijg k er niet uit of er schiet niks meer van over.
Ik zal straks mijn kopje nog wat water moeten geven, misschien dat t haar dan sneller begint te ' schieten' ;)
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
