Wie in hamme ergens pruik ziet rondvliegen weet van wie ze is he,,,,
Die pruik ( ik spreek nog steeds over pruik want zeggen dat dat mijn haar is kan ik niet, dat is mijn haar niet! ) dragen is gewoonweg verschrikkelijk.
Ik die er zo rotsvast van overtuigd was dat ik mijn pruik zou opzetten van smorgens vroeg tot savonds laat.... En ik die zei dat er nooit van die ' kankermutsjes' bij mij zouden komen....
Ik moet toegeven, ik ben, amper 2 dagen later, al van gedacht veranderd. Die pruik past gewoon niet bij mij. Ik voel me er echt niet goed bij. Als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf niet maar ik zie alleen maar pruik.
Vandaag toch maar met pruik buiten gekomen want zonder durf ik zeker niet. Moest mijn haar bros blijven dan zou ik t Miss wel overwegen om zonder buiten te komen! Maar aangezien de broshaartjes toch nog gaan uitvallen kan ik nu moeilijk rondlopen met een broske gedurende een week en dan week later ineens met pruik. Dat zou zeker raar zijn.
Vanaf het moment dat ik thuiskom vliegt de pruik weg. En dan bedoel ik letterlijk vliegen want vandaag heeft ze gevlogen, dat rotting. Dat rotding, dat jeukt, dat verschuift, dat mijn hoofdhuid doet zweten, dat me nog lelijker maakt dan dat k al ben,.... Weg ermee!!!
En die mutsjes met sjaaltjes, nog zoiets.... Als ik daarmee buiten kom gaat iedereen me zeker bekijken. Want iedereen kijkt nog eens om als je iemand met zo een kankermutsje ziet oplopen. Zelf ik betrap mezelf er nog steeds op. Niet onmenselijk dat we doet doen, maar alleszins niet leuk voor de patiënt.
Want vandaag heb ik zelf mogen ondervinden hoe t voelt dat mensen je aanstaren. Op school van lauren heb ik t al gemerkt en vandaag ook in de Colruyt. En dan zijn er soms ook nog van die mensen die domme, weinig tactvolle opmerkingen geven,....
In tranen ben ik uitgebarsten, meermaals al vandaag. Ik wil mijn haar terug!!!!
Dus op deze moment geen zin meer om me nog te vertonen. Met pruik word ik al aangestaard wat me verdrietig maakt, en sowieso met sjaaltje op zal ik nog meer aangestaard worden.
Thuis blijven is dus de beste optie!
Wordt vervolgd
Sofie
" Mama, ik Vind je kort haar niet mooi" zegt lauren als ze me ziet.
Vandaag , mijn derde dag zonder haar.... Ik heb de indruk dat lauren er aan begint te wennen. Maar mooi vindt ze het nog steeds niet. Dat hoeft natuurlijk niet maar ze mag niet bang zijn van haar mama natuurlijk.
Als ik dinsdag lauren ging ophalen op school, zag ze me voor t eerst met mijn pruik. Net op tijd kon ik haar handje tegenhouden want ze wou er eens onder kijken.
Ik zei haar dat ze thuis 'mocht kijken.
Eerst heb ik haar nogmaals voorbereid op wat ze te zien zou krijgen. Ik vertelde haar dat mijn lange haartjes weg zijn en dat mijn haar nog korter is dan dat van papa.
Ik vroeg haar of ze zeker was of ze wou kijken. Ze bevestigde. Beetje bij beetje schoof ik mijn pruik naar achter. Lauren keek en schrok . Ze zei: " neen , mama, niet mooi" en begon bijna te Wenen. Ik zette mijn pruik terug op en besloot er eventjes niets meer van te zeggen.
Even later zei ze: " mama, ik vind je kort haar niet mooi" . Ik ging bij haar zitten voor een babbeltje.
Ik vertelde haar dat ik die korte haartjes ook niet mooi vind. Ik vroeg of ze t een goed idee vindt dat we die korte haartjes zoveel mogelijk gaan verstoppen. Verstoppen onder mijn pruikje of onder een mutsje.
Ik vertelde haar ook dat mijn haartjes binnenkort wel opnieuw gaan groeien en dat we die pruik en die mutsjes dan mogen wegdoen. Ze glimlachte en was blijkbaar toch wat gerustgesteld.
Daarna heb ik een mutsje opgezet omdat ik moest beginnen koken ( en met synthetisch haar boven de kookpotten hangen is niet zo n goed idee of..... Pruik smelt weg). lauren keek soms wel eens maar zei er niks meer over.
De dag nadien zag ze me smorgens met mijn broske. Ze zei terug dat ze dat niet mooi vond,
Ik zei dat ik mijn pruik direct zou opzetten. Zo gezegd, zo gedaan.
Toen ik vroeg of ze me nu mooi vond zei ze'" ja" en ze gaf me een dikke knuffel.
Wordt vervolgd
Sofie
Nadat we lauren afgezet hadden op school zijn we naar de haarkliniek gereden. In de auto hebben Kris en ik niet veel tegen elkaar gezegd. We wisten dat we weeral een moeilijke stap moesten zetten in mijn strijd tegen kanker. Ik was er enigszins op voorbereid dat ik mijn haar door de chemo zou verliezen maar toch... toch had ik diep vanbinnen een klein beetje hoop dat het bij mij toch niet zou uitvallen. Je weet maar nooit, mirakels gebeuren soms. Maar helaas ... hoe fit mijn lichaam ook is (was) en hoe sterk ik ook ben (was) . ..Mijn haarwortels zijn dan blijkbaar toch niet sterk genoeg om tegen de chemo op te boksen. Mijn haar valt uit!
Aangekomen in de haarkliniek voelde de kapster aan mijn haren. Er kwamen heel wat haren mee. Ze zei dat de uitval inderdaad begonnen was maar omdat ik zoveel haar heb zou ik t misschien nog wel een paar dagen kunnen rekken. Ze zei dat ik gerust binnen 2 dagen mocht terugkomen. Maar indien ik dat zou doen , dan zou ik voortdurend vol hangen met haren, haren verliezen in mijn bed, in huis, als ik lauren knuffel,... En dat wou ik niet. Ik zei : "neen, doe het er nu maar allemaal af".
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst nog een foto (zie bijlage) en dan werd de tondeuse bovengehaald. De kapster begon achteraan te scheren zodat ik nog even kon kijken naar het kapsel dat ik gewoon was om te zien.
Ze vertelde intussen over verzorging van de hoofdhuid maar ik luisterde maar met één oor. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden. Ik wist dat ze snel aan de zijkanten zou beginnen scheren en dan zou ik het zien dat het haar eraf is...
Toen ze aan de zijkanten begon te scheren deed ik even mijn ogen toe.. ik wou het niet zien... maar ik moet het zien, dus ogen terug open... ik begin te huilen, te snikken, een minuut lang... dan zie ik dat de kapster het ook moeilijk heeft. Ik zie niet graag dat mensen verdriet hebben dus ik verman mezelf en stop met huilen. Tegen dan is al het haar weg. Een broske, een nieuwe ik... Als dit een make-over was geweest van ALL YOU NEED IS YANI, dan was ik niet tevreden geweest. Dan zou YANI der nie goed van geweest zijn. Maar ik zat niet bij YANI, ik zat in de haarkliniek omdat ik kanker heb.
Het ziek zijn van de chemo, de schrik om te sterven,... het is allemaal al zo erg. Maar dat die vuile ziekte mijn haar, mijn vrouwelijkheid (voor zover ik die nog heb met één borst) ook nog eens wegneemt!!! Dat is nog eens een psychologische klap.
Dit is een kapsel dat niet bij me past (zie foto) Ik vind t verschrikkelijk zo een broske. MAar plots schiet de gedachte door mijn hoofd dat dat broske ook nog gaat verdwijnen. Die kleine , korte haartjes gaan helaas ook nog uitvallen. Geef mij dan toch maar dat broske hoor, beter dat dan een blinkend kaal hoofd (dat ik savonds dan nog moet insmeren met amandelolie om te verzorgen,.... hahahaha, dan is t zeker "nen blinkenden bol")
Brrrr, ik voel dat het ook wel fris is aan mijn hoofd. De kapster neemt mijn pruik (ik krijg steeds een por van de kapster als ik over pruik spreek, ik moet over mijn "haar " spreken zegt de kapster) en plaatst ze op mijn hoofd. Dat is direct een ander zicht, warmer ook.
Beter, maar toch niet hetzelfde. Je ziet echt goed dat t een pruik is. Precies een carnavalspruik. Maar als ik nog moet wachten tot met carnaval alvorens ik kan buitenkomen,... dan moet ik paar maandjes binnen zitten met mijn pruik( euhm "haar").
Kris zegt dat hij dat broske ook niet mis vindt. Ik doe hem een beetje denken aan Sinead 'O Connor (de zangeres met t broske , bekend door het liedje "Nothing compares to you") Ik moet lachen. Ik lach omdat Kris weeral zo goed zijn best doet om me een goed gevoel te geven. Hij zegt dat hij blij is dat het haar eraf is. Hij vond het veel erger om mijn haar overal te zien rondslingeren in huis, wetende dat t in plukken zou uitvallen en dat er kale plekken zouden verschijnen. Hij is als het ware opgelucht zegt hij, blij dat dit weer achter de rug is.
MAar voor mij is dit nog niet achter de rug. Voor mij begint t nu pas. Vanaf nu zie ik er echt "ziek " uit. Want geef toe, een vrouw met een broske, ... een gezonde uitstraling geeft dat niet hé.
Vanaf nu zal ik steeds in de spiegel geconfronteerd worden met mijn "ziekelijke "uiterlijk. Pffff. Ik vraag aan kris of hij de spiegels thuis niet kan beplakken met papier. Van deze keer moet hij lachen maar ik meende het eigenlijk wel.
Daarna kreeg ik nog wat uitleg over verzorging van het "haar" en mijn hoofdhuid. Om bijna 200 euro producten moeten kopen... Kostelijke affaire, en ik die dacht dat ik vanaf nu kon besparen op kapperskosten ;) Dat is hier nog veel duurder.
De kapster vertelt me ook dat mijn wenkbrauwen en wimpers na ongeveer mijn 4 de chemo (ongeveer half oktober) zouden uitvallen. Maar doordat ik na 4 chemo's een andere soort chemo krijg, die minder op het haar werkt, kan t zijn dat mijn haar dan stilletjes aan terug begint te groeien. Laat ons hopen dat ik dan niet te lang met dat "blinkend bolleke" moet rondlopen.
Tis zover, haar valt uit....op dag 15 na eerste chemo
Vannacht superslecht geslapen. Had last van keelpijn en kon daardoor niet slapen. Uiteindelijk 2 uurtjes geslapen en dan klaarwakker ( door de cortisonen allicht). Paar uur naar plafond liggen staren en dan werd Lauren wakker. Ben dan maar bij haar in Bed gekropen.
Ik wil me goed leggen op kussen, ik wrijf door mijn haar en ik heb een pluk vast... Lauren sliep mooi verder. En ik heb een uur met die pluk in mijn handen gelegen... Wenen kon ik op dat moment niet. Ik was verbijsterd van ongeloof.
Dan maar t haar op bolletje gedraaid en op Lauren haar nachttafeltje gelegd.
Uiteindelijk nog Klein uurtje geslapen tot de wekker ging. Korte nacht dus.
Daarjuist dan toch nog eens door haar gewreven, en ja.... Tvalt uit en mijn hoofdhuid jeukt en doet pijn.
Mijn bezoek aan de haarkliniek zal ik dag moeten vervroegen.
Kris wil niet Dat ik alleen Ga en gaat dan toch met me mee. Want mijn vriendin kan vandaag geen verlof nemen.
Het zal dus een emotionele dag worden.
Nu ben ik Lauren nog beetje aan t voorbereiden alvorens ze naar school gaat. Ik laat haar mijn uitvallende haren zien. Ze vindt t grappig en lacht ermee.
Gelukkig vat zij t op die manier op. Ik kan er helaas niet mee lachen ...
Deze avond lauren nog beetje voorbereid op t feit dat mijn haartjes zullen uitvallen.
Dat hebben we dan maar op een ludieke manier gedaan. Lauren mocht mijn pruik passen. Ze vond dat leuk maar papa moest pruik ook eens proberen. Dat was lachen :)
Eerste schooldag voor lauren, 2 de chemo voor de mama
1 september 2014! Voor alle juffen en meesters terug werkdag. Voor mij helaas niet. Ik heb andere plannen voor vandaag....;)
Deze ochtend lauren eerst naar school gebracht. Ze was superflink. Na een dikke kus en knuffel nog eens zwaaien en dan moest ik doorrijden naar t Uz. Ik kon dus met een goed gevoel vertrekken.
De zenuwen waren terug van de partij maar waren niet zo talrijk aanwezig als vorige keer.
Na kleine check-up van bloeddruk en van mijn litteken poortkatheter kreeg ik mijn verdovend zalfje. Dit moet dan half uurtje inwerken zodat het aanprikken met naald in poortkatheter niet pijnlijk is. De zakjes chemo zie k al klaarliggen. Ik tokkel een beetje op mijn iPad zodat ik niet te veel denk aan de chemo. Kwestie van niet misselijk te worden.
Dat zalfje helpt wel goed. Ik voel t aanprikken niet. Voila, eerste Baxter met medicatie tegen t braken, dan spoelen, dan eerste chemo ( het rode spul), terug spoelen, 2 de zakje chemo, spoelen en klaar is kees. De tijd vliegt redelijk snel voorbij. De borstverpleegkundige kwam eens langs ( die heb k dan terug overstelpt met vragen ). Ze moest lachen en zei tegen mijn papa dat ik een levende encyclopedie ben door al mijn opzoekwerk. Hahaha, gelukkig zie k er niet uit als een encyclopedie!
De psychologe is ook langs geweest om eens te praten. In t begin dacht ik dat zij de diëtiste was. Ze vroeg me hoe t geweest was na mijn eerst chemo. Ik begon te vertellen over mijn eetlust, kilo s, vitaminen,....
Ik vond dat ze weinig oplossingen aanreikte.. Toen viel mijne frank dat zij de psychologe is :) ik had haar nog maar 1 x gezien na mijn operatie en was t vergeten. Waarschijnlijk door mijn "chemobrain"
Nog een prikje ( ale, zeg maar prik, prik die 20 seconden erg pijnlijk was in mijn buik) om witte bloedcellen minder diep te laten dalen, en dan mag ik de kamer verlaten.
Ik ga met mijn papa nog een broodje eten met soep en daarna vertrekken we.
Ik voel me goed, nog niet misselijk.... Maar voor hoe lang nog??
Enkele uren later voel ik me nog steeds ' goed'. Klein, klein beetje misselijk . Maar eerder t gedacht. Als ik eraan denk voel ik me beetje misselijk. Als k afgeleid ben is het ok.
Lauren gaan halen en dan richting shopping. Het kwam me op om me een bril te kopen. En dat heb k dan ook gedaan.
Een bril van Ray Ban met gewone glazen want mijn zicht is nog steeds goed. Mijn ogen werken perfect. Maar ik wil de aandacht beetje afleiden van uitvallende wimpers en wenkbrauwen. Momenteel vallen deze nog niet uit maar dat zal hoogstwaarschijnlijk wel snel gebeuren. En zo n blik zonder wimpers en wenkbrauwen is echt verschrikkelijk.
Kheb wel zo nog snorren om op te kleven liggen , van carnaval, Miss dat als wenkbrauw opkleven ;) hahaha
Die wimpers en wenkbrauwen verliezen is heel erg zijn maar daarbij ook geen hoofdhaar hebben maakt t feestje helemaal compleet...
En 3 maand na mijn diagnose is de tijd nu gekomen om afscheid te nemen van mijn Hoofdhaar. Morgen, overmorgen of een andere dag deze week zal t onvermijdelijke gebeuren. Mijn haar zal in plukken uitvallen.
Hoofdhaar valt zeker uit, andere lichaamsharen Miss. Mijn scheermesje voor t ontharen zal ik dus waarschijnlijk eventjes mogen opbergen. Maar helaas dus ook mijn shampoos, conditioners, haardroger en stijltang. Mijn pruik mag ik niet stijlen of ze smelt weg dus toch maar niet proberen dan :) Van dat brush- en stijlwerk blijf k dan alleszins wel tijdje gespaard.
Ook mijn kapster zal tijdje technisch werkloos zijn bij mij want haartjes kleuren, knippen,... Zal allemaal niet meer nodig zijn.
Pruikje zonder uitgroei en blijft altijd in model.... Dat k daar niet eerder aan heb gedacht ;) hihihi
Ik maak hier nu wel grapjes maar ik kan jullie zeggen dat ik t erg moeilijk krijg. Grapjes maken is Miss beetje manier voor mij om ermee om te gaan.
Ik ben nu beetje in twijfel of ik morgen naar haarkliniek zou gaan om haar te laten afscheren, alvorens het haar met plukken uitvalt. OF wachten tot ik de eerste haren verlies en dan pas de drastische stap zet....
Kris raadt me aan om t morgen te laten doen, dan ben ik niet gechoqueerd van de plukken haar die k smorgens in bed zal vinden of die in mijn bord zullen vallen.
Maar ik wil elke dag extra MET haar meepikken. Want men kan niet voorspellen wanneer t begint. T kan evengoed pas vrijdag zijn en dan zit ik hier al 4 dagen te vroeg met mijne kale kop... Maar uitvallen zal t zeker...
Gelukkig zal 1 van mijn beste vriendinnen kunnen meegaan om me te steunen als t zover is. Ook niet makkelijk voor haar maar ik heb de steun wel nodig.
Mijn ouders moeten werken en kris kan t niet aan om mee te gaan. Voor hem ook te moeilijk. Dus dat zal samen Wenen worden met mijn vriendin maar ik zal dan wel buitenstappen met mijn nieuwe ' coupe' ! ( ze voorspellen toch geen rukwinden he deze week ;) )
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
