Fysiek gaat t steeds beter met mij. Vannacht heb ik goed geslapen. Enkel beetje vervelend dat ik niet op mijn zij kan liggen, enkel op rug , en dan word ik weleens wakker van een pijnlijke rug of achterwerk. Maar pijn in de borststreek en oksel heb ik niet echt meer. Ik herstel stel, zal miss mede door mijn fit lichaam zijn zeker ?
Deze ochtend heb ik mijn buikspieren getraind, beenspieren getraind en mijn oefeningen voor arm gedaan. Daarna nog met Kris gaan wandelen. Als patiënt mag je hier toertje stappen rond het domein. Maar aangezien we nogal snel rond zijn hier zijn we eens tot aan het stadion van AA Gent gestapt. In totaal bijna uur en half gewandeld. Deed me goed. Want hier stilzitten op de kamer is niks voor mij en wil ook geen papzakske worden hoor! Wil mijn spieren beetje behouden :)
Papierwerk voor de zaak heb ik ook al gedaan en mijn haar gestyld met styltang. Kwestie van arm te gebruiken en mijn haar beetje te soigneren nu dat k er nog heb.
Zo n actieve vrouw zoals mij heeft men hier nog niet vaak gezien zei men :) kan alleen maar in mijn voordeel zijn hoop ik.
Alles wat afleiding brengt is goed want moet zeggen dat ik t psychologisch wel moeilijk heb. Met die borst weg... Ja, ook... Maar vooral omdat k weet dat dit alles nog niet achter de rug is. Soms heb ik zo n gevoel, yessss operatie is gedaan, litteken herstelt en ik kan draad terug oppakken! Maar dan komt t besef dat dit nog maar t begin is van t gevecht en dat ik nog lang niet genezen ben. En dat is echt moeilijk voor mij. Ik doe wel echt mijn best om niet te veel te tonen dat ik verdriet heb. Want anders maak ik mijn familie nog meer verdrietig. En ook al is dit niet zo, toch voel ik me schuldig dat ik hen verdriet aandoe...
Gisteren is er ook al 1 drain verwijderd. Dat was geen lachtertje. Ik moest goed inademen en tijdens het uitademen trok verpleegster drain uit de borststreek. Ik voelde dat zo schuiven binnenin en werd misselijk van de pijn en t rare gevoel. Morgen mag de andere drain er ook uit. Zal blij zijn dat die eruit mag maar tzal weer even op tanden bijten zijn dan. Als de drain eruit mag, mag ik ook naar huis. Er moet dan enkel nog een verpleegster aan huis komen om t litteken te verzorgen.
Woensdag 2 juli moet ik terug bij de prof voor de bespreking van het pathologisch verslag. Door t weefselonderzoek kan men meer info geven over de nabehandelingen die zullen volgen. Ze hebben dan ook een beter beeld over het stadium van de ziekte, de hoeveelheid okselklieren die aangetast waren,... Op vrijdag 4 juli volgt dan de afspraak bij de oncoloog, dan wordt de datum voor start van 1 ste chemokuur vastgelegd. Dit zal binnen de 2 à 5 weken ongeveer zijn.
Tot dan ga ik proberen om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen met lauren en kris. Want eens dat de chemo gestart is zal ik misschien zodanig ziek zijn dat ik niet veel meer kan doen.
Maar als dat wel lukt zal ik dat zeker doen, zoveel mogelijk buiten komen en met de vrienden afspreken. Voor hen ben ik dan wel t Sofieken met maar 1 borstje en met pruikje op maar t Sofieken vanbinnen zal nog wel dezelfde zijn zeker :)
Kga hier afsluiten en nog beetje oefeningen doen voor mijn arm :)
Sofie
Wordt vervolgd
Eerste confrontatie met litteken geamputeerde borst
De lastigste dag zit er bijna op. De dag na de operatie is meestal de pijnlijkste omdat de verdoving dan uit het lichaam is. Vanaf morgen zou de pijn beter moeten zijn. Vandaag toch wel meer pijn gehad als gisteren. Vooral last van de drains die uit de oksel en borst komen. Uit die drains komt bloed en wondvocht. Als dat zuiver lymfevocht is mogen de drains verwijderd worden.
Deze middag had ik met kris de slappe lach omwille van een mopje van mij. Ik moest lachen en Wenen tegelijk want door het lachen had ik zoveel pijn. Ik heb zelfs een verpleegster moeten roepen om mijn drains eens na te kijken. Ik had t gevoel dat die door t lachen waren los gekomen. Ze zaten er gelukkig nog goed in. Ik moet dus opletten met mijn grapjes want dit kan pijnlijke gevolgen hebben :)
Bij de verzorging moest de pleister van mijn wonde vervangen worden. Ik was hiervoor erg zenuwachtig. De verpleegster zei dat ik gerust nog een dag of 2 dagen mocht wachten om te kijken. Ik vroeg eerst aan kris of hij wou kijken. Hij keek en stelde me gerust. Hij zei dat t meeviel, dat t proper was en niet bloederig. Gewoon grote naad. Ik besloot dan toch mijn hoofd op te richten en te kijken. Het deed raar maar was precies niet echt. Dat paste niet bij mijn lichaam dat litteken. Ik heb ook slechts en deel gezien want het litteken loopt nog door tot diep onder mijn oksel. Dat kon ik niet zien vanuit liggende positie. De volgende stap is kijken in de spiegel, dan zal ik t volledige litteken zien. 'Dat zal voor morgen of overmorgen zijn.
Wat ook raar is dat ik soms wil grijpen naar mijn borst maar dat ze er niet meer is. Het voelt aan alsof ze er wel nog staat. Ik zal hier nog erg aan moeten wennen en t grote verdriet zal allicht nog moeten komen vrees k.
Ik ben wel al blij dat kris het ok vindt, hij vindt het niet afstotelijk en vindt mijn lichaam nog even mooi. Dat zal wel klein leugentje zijn maar tis dan toch goed bedoeld van hem.
Even later stond de kinesist hier al. Ik moest mijn arm bewegen. Door de pijn en ook uit angst om nog meer pijn te hebben hield ik mijn arm krampachtig stil. Dit is natuurlijk niet goed want dan kan alles nog meer verstijven en is het achteraf nog moeilijker om dit los te krijgen.
Bij de start van de oefeningen kon ik mijn arm amper 5 cm omhoog heffen. Op het einde kon ik mijn arm al volledig strekken. Goed gewerkt dus met de arm. Deze oefeningen moet ik nu meermaals per dag herhalen. Als ik hier straks klaar ben met schrijven ga ik mijn oefeningen nog eens herhalen. Eventjes afzien maar dat hoort erbij.
Ik heb ook al eens een wandeling gemaakt in de gang want hier altijd in bed liggen is niks voor mij. Moest k kunnen, ik stond hier al te kuisen ;) De vensters van mijn kamer vind ik toch een beetje vuil... Maar kmoet minstens 6 weken wachten alvorens ik ramen mag kuisen, Kzal dus nog eens moeten terug komen binnen 6 weken ;)
Deze avond is mijn infuus verwijderd. Krijg nu pijnstilling die k oraal moet innemen. Ik kan ook al terug goed eten dus extra vocht via infuus is ook niet meer nodig.
Toen de verpleegster mijn infuus kwam verwijderen zei ze dat t tijd werd dat infuus eruit ging want mijn hand stond helemaal opgezwollen zei ze. Ik en kris keken en schoten in de lach. Wat een dikke hand! Ik was op dat moment aant het lezen en had dat zelfs nog niet opgemerkt! Ik moest 5 minuten duwen op wonde waar infuus eruit is getrokken en toen ik stopte met duwen had ik een put in mijn hand. Kris kwam niet meer bij van t lachen. Ik moest ook lachen maar werd toch ook wat ongerust. Sofieken de panikeer zegt kris dan. Verpleegster kwam terug en alvorens ik iets kon zeggen zei ze': je hebt een put in je hand geduwd zeker? Ik en kris moesten lachen. Ze stelde me gerust dat dit morgen wel weg zou zijn. Gelukkig! :)
Wat ga ik hier nog allemaal meemaken zeg... :)
Sofie
Wordt vervolgd
Vannacht weinig geslapen maar toch regelmatig ingedommeld. Pijn was draaglijk maar kon mijnen draai niet vinden om te liggen. Om den duur heb je overal pijn van niet goed te liggen in bed. Snachts kwam er ook regelmatig verpleegster binnen om bloeddruk en temperatuur te nemen dus dan was k telkens terug wakker. Kmoet zeggen dat t merendeel van t verplegend personeel hier ook niet is om over naar huis te schrijven. Onvriendelijk, bruut... Die werken hier precies allemaal tegen hun zin. Vannacht liet er mij zelfs ene op t toilet zitten, die zei da zal wel lukken zeker en weg was ze. . Kheb kris dan moeten roepen want was ongemakkelijk geworden. En derjuist ging diezelfde verpleegster den thermometer eens onder mijnen slechten arm steken. Kon nog net op tijd roepen. Chance dat t straks wisselen van shift is, dat ze maar in haar bed kruipt die beu verpleegster.
Zonet eens uit bed geweest om naar t toilet te gaan , met behulp van kris ( die laat,mij tenminste niet alleen achter ) en wat is dat? Kheb precies ne marathon gelopen!! Maar op enen arm! Pffff pijn!
Heb pijnstilling bijgevraagd maar moet nog 2 u wachten , anders worden mijn nieren te veel belast. Zal dus nog even afzien zijn. Misschien nog dutje proberen doen. Kris ligt hier alleszins nog goed te knorren naast mij :)
Sofie
Wordt vervolgd
Eindelijk, de tumor en de aangetaste lymfeklieren zijn verwijderd! Hierbij een verslagje over mijn operatiedag.
Deze ochtend waren we juist iets te laat aan het onthaal. Ik moest me eerst nog inschrijven voor opname. Bijgevolg zat er al redelijk veel volk te wachten en was ik te laat op de borstafdeling. Ik kwam nog maar net in de kamer en ik werd eigenlijk al verwacht in de operatiekamer. Men moest me dan eerst nog klaarmaken ( steunkousen, mooi schortje aandoen, borst markeren) en dan kon ik onmiddellijk mee naar t operatiekwartier. Veel tijd om na te denken had ik dus niet. Op weg naar t operatiekwartier kreeg ik enorme krampen van de stress. Ik dacht in mezelf, zou k t ophouden of zou k t zeggen tegen de verpleegsters. Ik besloot t toch te vragen en dan reden ze kleine omweg naar t toilet. Ik liep daar in de gang met mijn schortje, steunkousen en haarnetje op mijn hoofd. Schoon zicht, chance dat k niemand tegenkwam die k ken :)
Eenmaal in de operatiekamer kreeg ik een infuus en stelde men mij nog enkele vragen over mogelijke allergieën en dergelijke.De prof kwam ook nog eens voelen aan mijn borst en vanaf dan ben ik in slaap gevallen.
Toen ik wakker werd in de recovery-room voelde ik wel pijn. Ik kon amper mijn ogen openhouden maar zag toch de klok. Ik zag dat t 9u45 was. Men kwam me vragen ofdat k pijn had en toen ik bevestigde kreeg ik extra pijnstilling toegediend. Verpleegster zei dat ik daar erg slaperig van kon worden. Nog slaperiger? Ik kon nu mijn ogen al niet openhouden, ik besloot me dan maar over te geven aan de slaap. Ik sliep wel in maar toch hoorde ik alles rondom mij. Een kindje dat aan het Wenen was, iemand die kokhalsde, verpleegsters die op iemand riepen dat hij moest blijven liggen,... Leuk was anders. Door t slapen ging de tijd dan wel vooruit. Tussendoor kwam de prof ook even zeggen dat hij niks speciaals te melden had van de operatie. Om 12 u 45 kwam men nogmaals bloeddruk en dergelijke controleren en zei men dat ik naar de kamer mocht. Ik was toen blij want wou bij Kris zijn. Uiteindelijk kwamen ze mij om 13u15 halen en men zei dat mijn "man" al op de kamer zat te wachten.
Toen ik kris zag vroeg ik of hij me 'stekskes' kon geven om mijn oogleden open te houden :) Mijn ogen vielen constant toe.
Na nog wat gerust te hebben mocht ik met behulp van een verpleegster naar t toilet. Ik schuifelde richting toilet met mijn baxters en potjes van de sondes. Maar t was gelukt.
Pijn had ik niet maar ik durfde me amper bewegen uit angst voor pijn.
Na een tijdje begon ik toch mijn arm lichtjes te bewegen en dat viel goed mee. Ook met mijn benen was ik hier al oefeningen aan t doen zodat ik zeker geen trombose zou krijgen. Kris verklaarde me zot maar dat bewegen deed me goed.
De prof die me geopereerd had kwam nog eens langs en zei toen dat alles goed verlopen was. Ik vroeg of ik mijn arm mocht bewegen en hij zei dat dat heel goed was. De lymfevaten moeten andere weg zoeken en die vinden ze sneller als ik beweeg.
Ik zei hem dat ik niet echt pijn had, eerder een stijf gevoel zoals ik soms had als ik pompoefeningen deed. Ik voegde eraan toe dat ik nu nog niet ging pompen , als grapje dan. Maar hij kon er niet mee lachen, hij zei neen, daar zal je rekening mee moeten houden dat je dat nooit meer kan doen. Patat! Dat was ook raak. In plaats van gewoon even mee te lachen... Ben blij dat de prof zijn werk nu goed heeft gedaan maar mijne maat zal hij niet worden ze. Als hij nog niet kan lachen met mijn mopjes ;)
Lauren komt op bezoek!Ze kwam binnen en keek angstig, ze durfde mee geen kusje geven . Ze had schrik van t infuus,,de steunkousen, t schortje,... Maar na een tijdje durfde ze dan toch al iets dichter te komen. Ze vroeg of mama nu genezen was ? Voor lauren hield ik me ook sterk, ik wou niet Wenen want dan zou ze Miss zeker bang zijn.
Haar bezoekje deed me deugd en dat van mijn ouders ook. Ook de vele, vele berichtjes van jullie allemaal hebben me extra moed gegeven.
Na hun vertrek begon ik toch meer pijn te krijgen, verdoving zal intussen uitgewerkt zijn en dan begint te pijn op te komen . Mijn oefeningskes heb ik dan maar wat achterwege gelaten wegens te pijnlijk. Maar als ik mijn arm laat stilliggen is het wel draaglijk.
Ik heb dan ook boterhammetje proberen eten maar dat was me niet goed bevallen. Ik werd direct misselijk en heb t dan maar bij die paar hapjes gelaten. Morgen zal ik allicht wel beter kunnen eten.
De pijn kan morgen wel iets erger zijn dan vandaag. Hoop dat t dan toch nog draaglijk is want morgen komt er al kinesist om oefeningen te doen. En ik deed vandaag wel enkele bewegingen maar bij een kinesist zal dat nog wel stapje gaan.
Zonet nog pijnstilling bij gekregen ( normaal.maar om de 6u maar omdat ik last had heb k extra bij gekregen) en daardoor kon ik zelf toch al iets op mijn blog schrijven. Kga nu nog even naar tv kijken en dan proberen slapen. Kris blijft hier ook vannacht zodat k niet alleen moet blijven. Anders zou k me te eenzaam voelen. Gelukkig heb ik zo n lief ventje die me zo goed steunt en soigneert.
Blij dat de operatiedag erop zit, een stap genomen op mijn lange weg...
Sofie
Wordt vervolgd
Sofie is om 8u deze morgen geopereerd. De operatie heeft kleine 2u geduurd en is goed verlopen. Borstamputatie en volledige okselklierontruiming.
Om 13:15 werd ze naar de kamer gebracht.Oef, op t eerste zicht ziet ze er redelijk goed uit. Er kon zelf een kleine glimlach vanaf. T eerste wat ze vroeg was stekskes om tussen haar oogleden te steken.
Die vielen door de verdoving en pynstilling alsmaar toe.Sofie heeft relatief weinig pijn, enkel een stijf gevoel in de borststreek.ze zal vandaag nog veel slapen.
Tussendoor heeft ze toch al enkele grapjes gemaakt :) je kent Sofie met haar flauwe mopjes ;).Kris
Wordt vervolgd
Binnen een uurtje lig ik normaal gezien op de operatietafel. Ik en kris zijn nu op weg naar t uz. Wel iets te laat vertrokken ! Ik moest me al aanmelden om 6u45 en we zijn nu nog op 20 min rijden van Gent... . Wie komt nu er te laat op zijn eigen operatie? Sofie Verbeken natuurlijk :)
Ik heb vannacht toch beetje kunnen slapen voor een uurtje of 3. Nu wel veel stress. Ik hoop dat ze daar ne wc hebben in de operatiezaal voor als k krampjes krijg :)
Ale de eerste stap om die vuile kanker uit mijn lijf te krijgen zal straks gezet zijn, dan kan t lange proces met veel pijn, verdriet maar allicht ook wel eens een mooi moment, pas echt starten.
Sofie
Wordt vervolgd
Mijn laatste dag met 2 borsten is voorbij... Nu rest er mij slechts nog enkele uren ... Ik ben nog aan het twijfelen of ik een foto zou nemen als herinnering.
Misschien is het dan achteraf te pijnlijk om die foto te bekijken. Ofwel vind ik er op sommige momenten troost in, dat kan ook
Ik had eigenlijk beter een 3D-print laten maken (kan je laten doen in 't shoppingcenter St-Niklaas), dan had ik een exacte kopie om als prothese te gebruiken :)
Ik word , vandaag donderdag 19 juni, geopereerd om 7u30. Ik zal de eerste patiënt zijn van de dag die geopereerd word. Ik hoop dat de chirurg goed wakker is en gisteren niet te veel pintjes heeft
gedronken na het bekijken van een voetbalmatch van het WK :) Want stel u voor dat hij mijn verkeerde borst amputeert...
Tot deze middag voelde ik me nog redelijk. Druk bezig geweest met het huishouden de laatste dagen. Alle mijn ramen nog gekuist, het terras geschuurd, lakens gewassen, kasten uitgekuist,... Alles ligt hier nu wel proper.
Ik wou alles nog in orde hebben omdat ik na mijn thuiskomst niet direct in staat zal zijn om alle huishoudelijke taken te doen. En ik heb t toch altijd graag proper in huis. Ook met Lauren heb ik nog leuke dingen gedaan, dan vergeet ik soms wel even dat ik ziek ben. Een kind doet je zorgen nogal snel vergeten en dat is ook zo. Al is het maar voor eventjes.
Maar naar de avond toe werd ik ineens ingenomen door een gevoel van grote angst. Angst voor de operatie, angst voor de pijn, angst voor de psychologische impact,... Eigenlijk had ik graag naar de luchthaven gereden, een vliegtuig opgestapt en
weggevlogen naar een verre bestemming. Gewoon wegvluchten van wat mij te wachten staat om alle miserie en pijn te kunnen vergeten. Maar dat zou op termijn geen goed idee zijn natuurlijk dus daarom zit ik nu niet in Aruba maar gewoon achter mijne computer.
Lauren is nu bij mijn ouders en het afscheid deze avond was voor mij erg emotioneel. Even flitste het door mijn hoofd dat ik haar misschien nooit meer zal zien , dat ik de operatie misschien niet zou overleven.. En dat gedacht deed me zeker wenen. Ik probeerde die gedachte nogal snel te verdrijven door over iets leuk te beginnen tegen Lauren. En wat vindt Lauren altijd leuk? Eten, als het met eten te maken heeft dan beginnen Lauren haar oogjes te fonkelen. Ik begin dus maar over ijsjes. Oma had beloofd dat ze nog een Bumba-ijsje mocht eten. En op die manier kan ik dan toch mijn tranen verpinken en een glimlach op lauren haar gezicht toveren. En ook op het mijne, al was het maar een geforceerde glimlach zodat Lauren mama's verdriet iets minder ziet.
Morgen komt Lauren op bezoek komen in het ziekenhuis en daar kijkt ze al naar uit. Zij beseft natuurlijk niet dat dat geen leuk bezoekje zal zijn. Ze weet wel een beetje wat er gaat gebeuren. Daar heb ik haar op voorbereid. Ik vroeg haar nogmaals of ze weet wat de dokter in het ziekenhuis gaat doen. En ze zei: "dokter borstje wegdoen en mama genezen " :) Ik moest lachen en wenen toen ze dat zei. De logica van een peuter. Kanker weg en ik ben genezen. Zou dat in de realiteit ook zo zijn?
Vandaag heb ik al superveel berichtjes via fb, ,via sms en mails gekregen. Slechts weinigen heb ik beantwoord omdat ik gewoonweg de tijd niet had. Maar bij deze wil ik iedereen toch alvast bedankt voor de steun. Ik zal alle berichten morgen op weg naar het UZ nogmaals lezen zodat ik misschien wat meer moed heb.
Als ik morgen een beetje bij mijn positieven ben na de operatie ga ik vragen aan Kris om een berichtje op mijn blog te schrijven. Op die manier weten jullie dan toch al hoe de operatie verlopen is. Smsjes beantwoorden en telefoneren zal dan voor wat later zijn.
Ik ga nu afsluiten en in mijn bed kruipen. Om 5u staat de wekker dus korte nacht. Maar ik kan morgen tijdens de operatie nog wat bijslapen hé :) wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
