ik word wakker met de gedachte dat ik lauren vandaag zal zien. Eindelijk want ik heb haar niet meer gezien sinds de woensdag. Dat is t langste dat ik haar heb moeten missen.
Zij miste me ook wel want mijn ouders waar ze bij logeerde zeiden dat ze soms wel verdrietig was. Ze hoorde me ook eens zeggen tegen mijn mama dat ik pijn had en dan was ze beginnen Wenen... Toen brak mijn hart... Wa gaat er door da kind haar hoofd. Een kind verdient t niet om ziek te zijn maar verdient t ook niet om een zieke ouder te hebben want dat maakt hen oPok verdrietig, meer dan dat we zouden denken...
Eerst de kracht vinden om uit mijn bed te geraken. Ik moet dringend plassen maar alles doet zo n pijn. Alsof ik griep heb. Geen beetje kracht en alle spieren doen pijn. Ik bel verpleegster voor extra pijnstiller.
Daarna betert t een beetje en vind ik dan toch de kracht om op te staan.
Ik Mag me zelf al beetje proberen wassen. Gedeeltelijk lukt dat. De rest zullen verpleegsters komen doen.
De plastisch chirurg-assistent komt langs.
Borsten zien er ok uit. Doorbloeding ok. Litteken ok.
Ik hoop dat er een drain uit mag maar nog te veel wondvocht ... Tzal voor morgen zijn...
Infuus mag er wel uit. Pijnstilling zal oraal worden toegediend .
Ale de meest cruciale uren voor afsterven zijn voorbij. Controle is nu om de 2u en tegen vanavond om de 4u.
Dan zal k eindelijk beetje,kunnen doorslapen want als ze je zo om de 2u komen wakker maken dan slaap je niet echt goed.
Vandaag geen bezoek buiten lauren met mijn ouders en kris. Zij komen rond 16u . Overdag rust ik veel zodat k toch beetje energie heb tegen dat Lauren er is.
Op t moment dat Lauren toekomt stap ik juist rond in de kamer. Mijn potten van de drains zitten in een zakje. Lauren ziet dat ik anders stap en verschiet een beetje.
Ze kijkt ook naar de drains maar zegt er niks over.
Ik krijg wel een kusje maar ze is beetje afstandelijk. Duidelijk aangedaan van mij zo te zien. Al zag ik er relatief ok uit want had mijn kleren aan en me ook beetje geschminkt enzo.
Maar toch zag Lauren dat ik niet de mama was zoals gewoonlijk.
Na een tijdje beterde t wel... Ik had voor haar ook enkele kleine cadeautjes en dat vond ze leuk.
Ze vroeg dan opeens of dat bloed was in die potjes. Ik legde haar uit dat dit door de operatie was maar dat die draadjes en potjes morgen of overmorgen zouden weg mogen.
Dat stelde haar gerust zag ik. Voor de rest heeft ze er niks meer van gezegd.
Na t bezoek was ik terug erg moe. Nog geen 19u en ik val al in slaap voor even...
Sofie
Wordt vervolgd