Het kost me moeite om mijn arm omhoog te krijgen om te typen maar eenmaal dat mijn arm op de computer steunt lukt het wel. Ik heb wel veel pijn, meer dan op voorhand gedacht eigenlijk.

Ik herinner me dat de plaatsing ook pijnlijk was maar dat t zo erg was , was ik al een beetje vergeten... Maar ben blij dat de katheter eruit is nu. Paar dagen op de tanden bijten en dan zal t wel beteren.

Ik blik nog even terug naar de operatiedag gisteren...

10u, aangekomen in het UZ meld ik me aan in de dagkliniek. Ik krijg een armbandje met gegevens op en mag dan plaatsnemen in de grote wachtzaal.

Mijn papa is bij me. Ik mag na de operatie niet met de auto rijden dus ik moest een begeleider mee hebben. En mijn papa kan me nogal goed kalmeren dus hij is de ideale begeleider.

Een hele grote wachtzaal met ook veel volk. Als iedereen hiervan een ingreep moet ondergaan dan zullen de chirurgen een lange dag hebben denk ik bij mezelf. En zal ik hier nog wel een tijdje moeten wachten ...

Maar na nog geen kwartiertje komt er al een verpleegster naar me toe. Ze overloopt wat er gaat gebeuren. Ze zegt dat t plaatselijke verdoving zal zijn en dat t snel aan mij zal zijn omdat de persoon voor mij

al op de operatietafel ligt. Ik vraag of ik sedatie kan bij krijgen omdat ik nogal angstig ben. Ze zegt dat ze dat moet navragen maar dat dat normaal gezien geen probleem is. In dat geval zou ik wel na de operatie nog naar

de ontwaakzaal moeten voor een uurtje en moet ik ook nog beetje langer op de kamer blijven. Ze zegt dat er dan ook infuus wordt gestoken en dat ik geïntubeerd zal worden. Ik twijfel maar beslis dan toch om t bij plaatselijke verdoving

te houden. Dan heb k dat ook eens meegemaakt.... De verpleegster is nog niet goed weg of ik moet weeral naar de wc (al voor de 5de keer deze ochtend). Zenuwen....

Nog niet goed terug van t toilet of een andere verpleegster stond me al op te wachten om me naar mijn kamer te brengen. Mijn papa mocht mee.

Op de kamer lag mijn operatieoutfit al klaar. Operatiekleedje, steunkousen en sexy sloefjes (zie foto's). Ik vraag aan de verpleegster of ik eventueel een kalmeerpilletje kan krijgen. Ze brengt me een pilletje .

Ik hoop dat t snel begint te werken want ben zenuwachtig. Mijn bloeddruk wordt nog eens gemeten en die is erg laag. Heel lage onderdruk zegt ze maar beter een lage dan een hoge bloeddruk.

Zo angstig zal ik dan toch niet zijn want dan is de bloeddruk meestal veel hoger, en ook de hartslag. Maar toch, het pilletje is binnen en baadt t niet dan schaadt t niet he.

Sexy kleertjes aangedaan, nog een selfie nemen, papa kus en knuffel geven en wachten op de verpleegster. (En nog eens naar het toilet :) )

Daar is ze al, verpleegster van t operatiekwartier. Ik mag te voet met haar mee.

In de operatiezaal mag ik plaatsnemen op de operatietafel. Ik krijg nog een mutske op en men legt een deken over mij zodat ik geen kou krijg.

Dan komt chirurg binnen en hij stelt zichzelf voor. Hij zegt kort wat hij gaat doen en voegt eraan toe dat de operatie goed zal meevallen.

Ik ben al een beetje geruster maar toch lig ik te bibberen. Ik weet niet goed of dit van de kou is of van de angst. Rampscenario's spelen zich weer af in mijn hoofd.

Straks schuift de chirurg nog uit met zijn mes als ik zo ongecontroleerd lig te bibberen... De verpleegster komt net op tijd naast me zitten en neemt mijn hand vast.

Ik zeg haar dat ik niet de indruk heb dat t kalmeerpilletje werkt. Ze begint met me te praten en dan stop ik met bibberen. Alles wordt afgedekt, ik word ontsmet (de zone rond sleutelbeen) en dan kan er gestart worden.

"Klein prikje "(dat zegt men altijd , ook al is t een grote venijnige prik). Maar in dit geval was t echt maar een klein prikje. Niet pijnlijk. Dit in tegenstelling tot het inspuiten van de verdovende vloeistof. Alsof men met de naald

zat te peuteren in mijn spieren. Erg pijnlijk en branderig. Ik mocht in de verpleegster haar hand knijpen maar deed dit niet. Maar mijn tenen krulden wel van de pijn. Na een 10tal seconden was t gedaan.

Nu kon de verdoving inwerken. Chirurg duwde even met scherp voorwerp (veronderstel ik toch) en vroeg of ik dat voelde. Ik voelde dat niet. Dan begon hij te snijden maar toen zei ik "auw". Toch nog niet voldoende verdoofd.

Eventjes bijspuiten en dan kan de operatie pijnloos worden verder gezet.

De verpleegster stelt me vragen over mijn werk, over mijn dochter, woonplaats,.... De chirurg mengt zich in ons gesprek en zo wordt t nog een gezellig koffiekletske :)

Na een tijdje vraag ik of de katheter er al uit is. De chirurg bevestigt en is nu t littekenweefsel van de vorige operatie aan t wegsnijden. Want dat was niet zo mooi genezen omwille van ontsteking.

Dan zal ik een nieuw litteken hebben dat minder breed zal zijn.

"Zo, klaar. Nog een plakker erop en je mag naar je kamer ".

Amai dat viel goed mee. Geen pijn .

Ik wandel terug naar de kamer en ik voel me opgelucht. Ook blij dat ik het heb gedurfd om me enkel plaatselijk te laten verdoven.

Eerst nog iets eten op de kamer (want had enorme honger omdat ik nuchter was gebleven voor operatie) en dan naar huis.

Nog geen 10 minuten zat ik in de auto en de pijn begon op te komen. Dat was te verwachten .

Eenmaal thuis gekomen paracetamol genomen en me in de zetel gelegd. Ik heb enkele uurtjes geslapen want was doodmoe. Kalmeerpilletje begon dan pas te werken precies. Ik was volledig ZEN :)

Naar de avond toe verbetert de pijn er niet op. Ik kan mijn arm amper nog bewegen. Gelukkig heb ik hier 2 schatjes rondlopen die me goed helpen. Lauren trekt mijn broek en kousen uit en Kris helpt me voor t bovenstuk uit te doen.

Dat is erg pijnlijk. In alle posities heb k gestaan, maar alé tis gelukt. Pyjama is aan :)

Hopelijk kan ik deze nacht een beetje slapen ...

Sofie

wordt vervolgd