"aaaauw mijn achterhoofd doet pijn" dat is t eerste dat ik heb gezegd als ik wakker werd op de Pacu.
Ik greep naar mijn Achterhoofd en t voelde aan alsof ik een dikke buil had ( achteraf zou blijken dat ik een doorligwonde had door zo lang op een harde operatietafel te liggen.)
Voor de rest had ik geen pijn. Ik lag in 'strandstoelhouding' , benen gebogen en rug recht zodat er geen spanning op buik zou komen.
Ik voelde me enorm suf en viel constant in slaap. Om t half uur kwam een verpleegkundige mijn borsten controleren. Men maakte me daarvoor steeds wakker. Telkens ze me wakker maakten leek t alsof ik uuuuuren had geslapen maar dan waren altijd nog maar een half uur verder.
Ik had geen benul van t uur. Ik wist dat kris om 20u op bezoek mocht komen dus ik hoopte dat ik hem snel zou zien.
Toen t bezoek binnen mocht was ik zo blij Kris te zien. Ik vroeg of ik er goed uit zag en hij zei dat dat wel meeviel. ( achteraf gaf hij toe dat ik er echt niet uitzag, ik zag zo bleek als de lakens , mits een paar witte strepen in mijn gezicht ( dat verhaal volgt later))
Ik vond van mezelf dat ik redelijk ok was. Kris vertelde me dan dingen maar dat drong toch niet echt door. Ik was te suf. Ik klaagde wel van dorst en droge lippen.
Ik kreeg een nat sponsje op een stokje op mijn lippen te bevochtigen. Dat deed deugd maar t liefste van al had ik gedronken uit t bekertje met water. Dat mocht niet maar ik mocht wel eens aan t sponsje zuigen zodat ik beetje vocht binnen kreeg. Kris was dan toch bij mij dus ik vroeg m dan om t steeds terug in t water te doppen.
Nadat kris weg was werd ik misselijk en zei ik tegen verpleger dat k moest overgeven. Die heeft gelopen om een anti braakmiddel toe te voegen aan mijn infuus.
Misselijkheid was snel beter. Kwam dus door te veel vocht op te zuigen. Dat sponsje heb k niet meer aangeraakt derna...
Kwartiertje is snel voorbij en dan moest t bezoek terug weg.
Ik viel toch constant in slaap dus kon alleen maar hopen dat de nacht snel voorbij zou gaan. De volgende ochtend zou ik naar de kamer mogen.
Maar de nacht passeerde supertraag. Pijn had ik niet echt dus dat viel wel mee. Telkens men de borsten kwam controleren zei men dat alles ok was.
Ik vroeg dan ook eens of ik mocht kijken en dat mocht.
Was me dat verschieten...
Zo lelijk! Mijn "goeie" borst die ik preventief liet amputeren en gelijktijdig liet reconstrueren zag er verschrikkelijk uit. Er zat een deuk in en er waren meerdere sneden in. Ik schrok en vroeg aan verpleegster waarom dat was. Ik dacht onmiddellijk dat men tijdens de operatie kankercellen zou gezien hebben en dat men daardoor extra weefsel had weggenomen. Ik kon bijna Wenen. De verpleegster zei me dat ze niet wist waarom dat was, dat ik dat aan chirurg moest vragen. Ik werd dan nog meer ongerust... Want zou men mij anders niet geruststellen??
Bij de volgende borstcontrole was t een andere verpleegkundige. Ik herhaalde mijn vraag en die zei hetzelfde... Dat moet u aan de chirurg vragen. Die zou de volgende ochtend komen dus dat was nog lang wachten... De uren gingen maar niet voorbij.... En lawaai dat er was. Constant gepiep van monitoren, gepraat, ...slapen was moeilijk.
Op een bepaald moment brachten ze naast mij een mevrouw . Ik kon ze niet zien omwille van een gordijn maar wel horen. Ik hoorde vertellen dat ze een verstokte rookster was, dat haar benen vol met sterns zaten ( om bloedvaten open te houden, soort paraplu, tegen vernauwing) . En dan meende ik te begrijpen dat ze operatie in haar hals had gehad, ook omwille van verstopte bloedvaten door t roken. Eigen schuld, dikke bult dacht ik even.. Maar dat was niet mooi he van mij. Maar ik kan dan niet begrijpen dat mensen zo met hun gezondheid kunnen spelen. Had k die madame een sigaretje aangeboden dan had ze t zeker geaccepteerd. Sommigen leren hun les toch niet... Maar soit, toen begon de miserie. Die mevrouw maar hoesten, dan roepen van de pijn, alle verplegers er rond, paniek, geloop, ... Ik werd er zelf erg onrustig van en begon bijna te hyperventileren. Ik dacht bij mezelf dat ik rustig moest blijven maar als je dat allemaal hoort zou je voor minder in paniek raken. Ik wou slaaaaaaapen!!
Ik heb toen verpleegster geroepen en gevraagd of ik oogmaskers kon krijgen en oordoppen. Dit hadden ze dus dan had ik toch een beetje meer rust. Al ging t bij die mevrouw toch nog even door... Waar was ik beland zeg...
Sofie
Wordt vervolgd