blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
23-01-2019
Wij heffen het glas op 2019!
Net als iedereen
heffen ook wij het glas op het begin van een nieuw jaar. Op dinsdag 8 januari
was het bij ons zover. Inderdaad niet zomaar lukraak op de eerste maandag, of
de eerste werkdag. Neen, deze keer was er bewust gekozen om dit op een andere dag
te organiseren. Reden hiervoor is het feit dat op deze manier ook eens mensen
die op dit tijdstip al dan niet moeten werken aan de receptie kunnen deelnemen.
Naar verluidt was dit idee via de idee bus tot stand gekomen.
Omwille van
dit ander tijdstip was het ook voor mij
een primeur om op de receptie aanwezig te kunnen zijn. Op maandag kom ik immers
niet naar ons DVC. Net als het houden of geven van een nieuwjaarsreceptie
traditioneel is, loopt de receptie op zich ook over van de tradities. Naast het
uitwisselen van de beste wensen en het heffen van een alcohol vrij glas,
behoort ook de speech van de directeur tot deze tradites. Vaak een verplicht
nummer, maar persoonlijk was ik toch wel benieuwd.
Tijdens zijn
met humor doorspekte voordracht wees Dirk ons er op hoe uniek wij wel niet waren;
Wij zowel als individu als in de context van ons DVC. Vol lof vertelde hij hoe
hij er zich, als relatief nieuw directeur, bleef van verbazen hoe veel zorg wij
voor onze zorgvragers over hadden. Even gauw wees hij er ons op dat we deze
bijzondere zorg ook zouden moeten kunnen doortrekken in onze omgang met collegas.
Naadloos werd dit dan weer gekoppeld aan ons jaarthema respect. Respect, ook
het woord dat het meest aan bod kwam tijdens onze sneukeltoer.
Afronden deed
Dirk met een blik op onze toekomst als zorgverleners. Hoewel niemand exact kan
voorspellen hoe deze zal worden ingevuld, wees hij op feit dat er voor
bijzondere zorg, binnen eender welk systeem,wel een bijzondere plaats zou zijn. Echt afsluiten was weggelegd voor
onze burgemeester van Bachte en die deed dat zoals het hoort, kort en bondig.
Hier afronden doe ik graag met een quiz vraagje, waarom is 2019 geen priemgetal?
Wie dit blog af en toe leest raakt
wellicht vertrouwd aan de vorm van vertraging waarmee ik hier over de
gebeurtenissen schrijf. Hiermee bedoel ik dat ik morgen niet zal schrijven over
wat vandaag gebeurd maar alles even laat betijen alvorens mijn mening neer te
pennen. Reden is dat dit de emotie die met dit alles gepaard gaat wat tempert.
Met deze post is dat zeker het geval, de geboorte van onze nieuwe website was
bijzonder emotioneel en dit niet alleen voor mij.
Eigenlijk moeten we voor de wortels van
onze pasgeborene terug naar het laatste jaar van onze vorige directeur, die
besloot om alvorens hij de deur achter zich sloot een nieuwe website te laten
ontwikkelen. Bij wijze van welkomstgeschenk voor zijn opvolger. Op één jaar
tijd moest dit toch lukken, of niet soms?
De tijd drong, we bleven zeker niet bij
de pakken zitten en de werkgroep website werd opgericht. Grote krijtlijnen
werden uitgezet en zelfs een heus ontwerp was algauw een feit. Helaas werd ons
geen tegenslag gespaard en door heel vele factoren die we zelf niet in de hand
hadden kwam de website maar niet terecht op het wereldwijde web.
Ondertussen zijn we ruim een jaar
verder en staat er een nieuwe directeur aan het roer. Algauw komt ook hij tot
het inzicht dat de website dringend aan vernieuwing toe is, lees slopen en
heropbouwen. Andermaal verkennende gesprekken en onderzoek naar mogelijkheden
zowel op technisch vlak als qua budgettaire middelen. Ook werden nog eens de
struikelblokken van de vorige website herbekeken, een mens moet immers trachten
te leren uit zijn fouten.
Hieruit kwam de conclusie dat één van de
grootste problemen het gebrek aan tijd was van onze informaticadienst.
Die heeft het al meer dan druk genoeg met het ontwikkelen van software op maat
van onze voorziening en kan er het ontwikkelen van een website echt niet meer
bijnemen. Vandaar werd er dus beslist om met een externe firma in zee te gaan.
Voor mij persoonlijk was dit een moment waarop ik diep moest nadenken over al
dan niet doorgaan met dit project. Met een externe firma die alles in handen
neemt, waar ligt dan nog mijn rol? Frustratie, ontgoocheling en meer van deze
emoties raasden door me heen. Vele van mijn vrienden vroegen mij waarom ik
ambetant liep, nog nooit stond ik zo dicht bij het stopzetten van misschien wel
heel mijn vrijwilligerswerk. De geruchten deden in die mate de ronde dat iemand
besloot om mij bij zich te roepen en me alles uit te klaren en ook rechtuit te
vragen om toch mijn schouders mee onder dit project te steken, want deze
schouders zouden ook met de externe inbreng nog veel kunnen en vooral mogen
dragen. Enkele dagen later kwam mijn antwoord, ik ga er mee voor!
Bij de aanvang ging alles redelijk
vlot, zowel qua ontwerp als qua onderwerpen zat de werkgroep duidelijk op
dezelfde golflengte. Grotendeels kwamen hier eigenlijk ook de vruchten van eerder
werk boven. Ons project kreeg vorm en inhoud, ja hoor deze keer zou het er echt
van komen.
Kort voor het live gaan van onze
webstek stak de GDPR wetgeving vertragende stokken in de wielen. Zowel wijzelf
als onze externe partner waren duidelijk nog niet klaar voor dit vierletterwoord.
Achteraf bekeken misschien nog niet perfect qua timing want nu kon dit alles
mee in de eerste live versie en anders mocht er aan het geheel al direct worden
gesleuteld.
Uiteindelijk eind augustus was het dan
zover, die ochtend startten we alles op om onze site live op het wereldwijde
web te gooien. Na geduldig afwachten was het eindelijk zover www.dvcheilighart.be was geboren.
Groot was en is nog steeds de trots en
vreugde binnen de voltallige werkgroep. Persoonlijk ben ik erg blij dat ik
besloot om aan boord te blijven van dit geheel. Zowel als mens als op informaticavlak
leerde ik erg veel bij. Groot is dan ook de voldoening waarop ik terugkijk op
deze toch wel bij wijlen moeilijke periode. Toen ik na afloop van de succesvolle
lancering een mooi gebaar van dank mocht ontvangen stond ik dan ook te
glunderen. Blij dat ik me nuttig kon makien, was mijn oprecht antwoord. Men zou
denken, opdracht volbracht! Helaas laat dit nu net de struikelblok zijn waar
men bij een website maar al te vaak over valt. Websites en dergelijke zijn
nooit af!
Zo
het was wat langer dan gewoonlijk maar dit gaat dan ook om een erg belangrijke
periode die toch een paar jaar duurde. Hopelijk hadden jullie iets aan het
lezen hiervan!
Misschien is niet iedereen onder jullie vertrouwd met het
concept van belevingsdagen. Daarom leg ik even kort uit wat de bedoeling van zo
een activiteit is. Tijdens zo een sessie stelt men zich in de plaats van onze
zorgvragers en ervaart men hoe het voelt om voor heel wat zaken afhankelijk te
zijn van de begeleiders of van je hulpmiddelen.
Tijdens de week van de zorg was er de gelegenheid voor de medewerkers
van ons DVC om aan zo een activiteit deel te nemen. Aan de hand van diverse
workshops kon je proef ondervind lijk aanvoelen hoe het is om beperkt te
zijn.
Op één van de locaties werd het woord proef wel erg
letterlijk genomen. Hier werd je immers getrakteerd op een pannenkoek met
koffie. Heerlijk, toch? Ware het niet dat de pannenkoek geserveerd, excuseer
gelepeld, werd in heuse mix-vorm en de koffie
wat was aangedikt. Tja de pannenkoek moest ons worden ingelepeld want zowel
vast voedsel als zelf eten behoorde niet tot onze mogelijkheden. Het aandikken van
de koffie moest er dan weer voor zorgen dat we ons niet verslikten. Persoonlijk
weet ik niet wat me het meest afschrikte. Ondanks het feit dat de smaak best
wel meeviel was er van smakelijk eten geen sprake. Vooral het gevoel dat je
zelf niet beslist of je al dan niet nog een hapje lust of een slokje wil
drinken voelde beperkend aan. Dit is namelijk iets wat ik normaal nog zelf kan.
Was dus inderdaad een beperking.
Tijdens een andere workshop waarin men in een rolstoel diende
te zitten en werd rondgebracht voelde ik in eerste instantie niet echt een
extra beperking. In het dagelijkse leven kan ik ook niet ergens alleen naartoe
als ik de weg niet goed ken.Het feit
dat ik nu in een rolstoel zat gaf in ons aangepast gebouw niet echt extra last.
Even later kregen we een bril op die ons blind deed worden. Amper licht en
donker was nog te onderscheiden. De gedachten die op dat ogenblik door mijn
hoofd flitsten zijn te moeilijk om te beschrijven. Plots realiseerde ik me hoe
het zou zijn om nog minder te zien. Verschil tussen 5% en niks was zo groot dat
ik zeker weet dat niemand anders deze beleving zo zal hebben beleefd.
Dit waren nu maar twee zaken die ik hier beschreef en zo
zijn er nog wel een aantal. Misschien komen die wel aan bod in een later post.
In ieder geval wil ik afronden met mee te geven dat zo een dag werkelijk een
aanrader is en als je er ooit de kans toe krijgt, pik dit dan zeker mee.
Grappig en als je de moeite doet, bijzonder confronterend en leerrijk.
Nog voor de week van de vrijwilliger echt van start ging
hadden wij al ons tafeltje gereserveerd in het Fermetje. Hoewel het weer op
die bewuste 2de maart roet in het eten wou gooien gingen er toch een
twintigtal vrijwilligers in op de uitnodiging. Met bakken viel de sneeuw uit de
lucht toen Kurt en ikzelf aankwamen in het restaurant.
Enerzijds is dit etentje een welgemeende manier om de
vrijwilligers te bedanken voor hun inzet, anderzijds brengt het hen ook eens
samen rond de tafel en leert men elkaar van naderbij kennen. Geef toe, beide
doelstellingen zijn bijzonder lovenswaardig.
Persoonlijk ben ik nog ieder jaar onder de indruk van de
vele verhalen die ik tijdens dit feestje te oren krijg. Zelf ben ik er steevast
van overtuigd dat elke vrijwilligerzijn
of haar reden heeft om te vrijwiligen. Je moet wel gek zijn is kort door de bocht,
maar zelf vul ik het in als er moet wel iets zijn. Wie dit blog regelmatig
leest kent mijn verhaal, dit zal ik hier dus niet nog eens uit de doeken gaan
doen. Ieder jaar zijn er andere mensen en dus ook andere verhalen. Dit brengt
ook met zich mee dat er telkens nieuwe klankborden zijn en dat ik dus ook mijn
verhaal nog wel eens mag overdoen. Hierbij blijven de diverse reacties me verbazen.
Niet enkel legt men moeilijk de link tussen vrijwilligen op IT en slechtziend
zijn, ook mijn uitgebreide takenpakketje verbaas velen. Enfin genoeg over
mezelf, terug naar de kern van deze post.
Als contact was deze
avond reeds meer dan geslaagd, dat gaf ik hierboven al aan. Ook qua uiting van
dank was deze avond een schot in de roos. Wie wordt er nu niet graag verwelkomt
met een vriendelijke groet en een lekker aperitiefje? Eens allen verwelkomt
enneergezeten was het etenstijd. Er was
vrije keuze tussen varkenswangentjes, vis of een vegetarisch alternatief. Alle
drie de keuzes waren erg lekker en gingen vlotjes naar binnen. Afronden deden
we met een kopje koffieen gebak. Lang
napraten was er door het gevaarlijke weer niet bij, maar dat houden we dan wel
te goed voor een volgende editie. Want ook komend jaar blijf ik met goesting
vrijwilligen, dus ben ik ook op de volgende bedanking van de partij!
Emotie is een erg slechte raadgever. Vandaar dat ik er ruçm een maand liet overgaan alvorens ik dit onderwerp aansnijd op dit blog.
Alles begint op een doodgewone dinsdagmiddag wanneer ik aankom in ons DVC en heb ingecheckt komt mijn diensthoofd op mij toegestapt en vraag mij of ik, nog voor ik het bureau binnenga, even bij hem kan komen. Op zich niet zo bijzonder maar ik voelde dat er iets in de lucht hing. Eens neergezeten en de deur dicht trok het gesprek zich op gang en kreeg ik t'e horen dat mijn diensthoofd de informatica zou verlaten. In het belang van iedereen was het beter om terug diensthoofd van de boekhouding te worden. Vroeger werden beide gecombineerd maar heden ten dage is dat niet mogelijk.
Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Mijn eerste gedachte was, oké hier eindigt het dus. Bij een nieuw diensthoofd die mij niet kent moet ik immer opnieuw gaan bewijzen wat ik kan. In mijn positie als vrijwilliger, dan nog wel één met een beperking, zou het niet gemakkelijk worden om verder volop deel uit te maken van de ploeg. Eerlijk, ik weet echt niet of ik de energie die het mij destijds kostte nog eens zou kunnen opbrengen. Onze samenwerking was van beide kanten uit echt uniek. Kansen krijgen en grijpen om daarna nog mooiere kansen te krijgen. Daar kwam het kort gezegd op neer.
Gelukkig kreeg ik verderop in het gesprek te horen dat iemand van onze huidige ploeg de kans krijgt om zich op te werken en dat we dus eigenlijk met onze zelfde ploeg verder zullen werken. Oef het eeuwige cliché dat iemand met een beperking ook iets kan hoef ik ten opzichte van hem toch al niet meer te doorbreken. Nog eens oef, bewijzen dat ik wel vrijwilliger ben maar evengoed mijn verantwoordelijkheid neem en draag hoef ik ook al niet meer te bewijzen. Enige wat ik dus moet doen is verder bewijzen wat ik kan. Maar dat moest ik ook onder mijn vorig diensthoofd. Trouwens niet enkel voor hem maar vooral voor mezelf. Voldoening haal je immers niet uit halve werken, zeker niet als vrijwilliger.
Tot slot wens ik nog eens oprecht dank je wel te zeggen tegen mijn vorig diensthoofd, deze man gaf mij een kans en ik greep ze. Lijkt banaal, maar op het ogenblik dat ik deze kans kreeg hadden velen mij die kans beloofd maar even veel lieten niet meer van zich oren. Zelfs instanties als licht en liefde geloofden niet in mijn kunnen. Gelukkig was er iemand in het DVC die beter wist.
Tot op de dag van vandaag, ruim 10 jaar later, is dit een win win overeenkomst gebleken. Vol vertrouwen werk ik er aan om deze samenwerking verder zo te laten verlopen. Deels uiteraard voor mezelf want ik haal er voldoening uit., maar ook een groot stuk om de mensen die me een kans gaven te bedanken.
Zo dit was het voor deze keer. Graag nog tot een volgende keer!
Vermoedelijk denken jullie bij het horen van Bob meteen
aan het verkeer aan de daarbijhorende campagnes. Maar deze post heeft daar niks
mee te maken. Sterker nog hij leunt aan bij PVF en deze drie letters zijn
ondertussen al omgezet in menig hectaren bos binnen de zorgsector.
Tweetal weken terug ging ik naar Brailletech, een
jaarlijkse beurs voor blinden en slechtzienden en één van de sessies aldaar
ging over de PVF. In de uiteenzetting, gegeven door een medewerkster van het
VAPH, werd ik op de hoogte gebracht van de geboorte van BOB. Neen, geen kind
van die dame maar wel het Basis Ondersteunings Budget. In eerste instantie een
kleine tegemoetkoming van 300 euro voor de talloze wachters op de wachtlijst
van de PVF.
Dit bedrag wordt maandelijks uitgekeerd en hoeft geen
verantwoording naar gebruik of verbruik toe. Dit staat dus los van de PVF.
Meteen werd er aan toegevoegd dat dit systeem niet meer kan worden aangevraagd
en dat dit in 2019 ter evaluatie op de tafel komt. Als antwoord op mijn vraag,
wat het nut is van een systeem dat je niet kan aanvragen, kwam het antwoord dat
dit ons louter werd meegegeven omwille van de volledigheid.
Louter persoonlijk lijkt Bobke een goed systeem maar komt
het niet terecht waar het moet terecht komen. Nu is het iets dat als doekje
voor het bloeden wordt gegeven aan diegene die al veel te lang aan het wachten
zijn op ondersteuning of beter gezegd op geld om die ondersteuning te betalen.
Vermoedelijk brengt deze 300 euro dus geen zode aan de dijk. Terwijl dit voor
een bepaalde groep van zorgvragers of personen met een beperking het verschil
zou kunnen maken tussen al dan niet nog zelf uw zorg op orde krijgen. Maar deze
doelgroep kan tot na de evaluatie geen Bobke aanvragen en bij een negatieve
evaluatie ook daarna niet.
Eigenlijk kom ik dus de geboorte van BOB melden, mooi
systeem maar een systeem dat waarschijnlijk nooit zal gebruikt worden door
diegenen die het goed zouden kunnen gebruiken.
Voila dit was het voor deze keer. Indien u de behoefte
heeft om te reageren kan dat steeds hier of op onze facebookpagina. Bedankt om
dit blog te volgen en graag tot een volgend verhaal.
In mijn vorige post had ik het over een nogal nare ervaring na onze oproep om bij ons te komen vrijwilligen. Gelukkig voor ons komen er aan de hand van onze facebook pagina ook vele reacties binnen van heel andere aard. Vandaar dat ik het in deze post wel eens daar wil over hebben. Sociaal zijn op sociale media, het kan!
Enkele weken terug ontvingen wij een chatberichtje van een moeder van één van onze zorgvragers. In dit bericht bedankte de moeder ons oprecht voor de goede zorgen die er bij ons aan haar zoon werden geboden. Verder schetste ze de terribele situatie waarin hij sich bevond alvorens hij bij ons terecht kon. Ter onderstreping stak er ook nog een foto bij dit bericht, een mens werd er stil van.
Met dit voorbeeld geef ik direct het gene me het meest is bij gebleven. Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat deze boodschap me extra trof omdat dit een van de weinige zorgvragers bij ons is waarmee ik persoonlijk in contact kom. Niet dat ik wereldvreemd ben binnen onze zorginstelling maar met een taak op de administratie, als vrijwilliger, komt men nu eenmaal niet zo frequent in contact met onze zorgvragers. Vandaar mijn extra betrokkenheid.
Naast dit bericht krijgen we ook vaak andere directe of indirecte reacties binnen op onze pagina waarin men wijst op onze sterke ondersteuning en goede zorgen. Op momenten dat het wat moeilijker gaat zijn dit de kleine zaken die ons dat extra duwtje geven om verder te gaan. Ook in mijn persoonlijk leven ondervind ik dat, zeker het eerste bericht, helpt om te relativeren en verder te gaan. Als dit geen mooie vorm is van sociaal zijn.
Tot slot wens ik al deze mensen ook op mijn beurt oprecht te bedanken. Bedankt om uw dank voor ons werk uit te brengen. Misschien moeten we dit allemaal eens wat meer doen, elkaar bedanken. Vandaar dat ik ook u bedank om dit blog te lezen. Hopelijk tot een volgende keer!
Lang geleden dat hier nog eens wat actie was. Sorry daarvoor, gebrek aan inspiratie en tijd waren hiervan de oorzaak. Bij deze proberen we hier iets aan te doen.
De inspiratie voor deze post haalde ik uit een vreemde reactie op één van onze berichten op onze facebookpagina. In deze post deden we een oproep naar vrijwilligers voor ons evenement Bachte in de wei, alsook om mee te gaan op kamp met onze zorgvragers.
In een reactie hierop vroeg iemand zich af of deze vraag om helpende handen wees op een te kort aan personeel. In tweede instantie werd verwezen naar een mogelijke daling van de kwaliteit ten opzichte van de kwantiteit.
Herhaaldelijk nalezen bracht me er bij dat dit eigenlijk een aanklacht is of was tegen de PVF (persoons volgende financiering-) die er aankomt in de zorgsector.
Of deze aanklacht volgens mij al dan niet terecht is wil ik hier in het midden laten, dit zou ons veel te ver leidden.
Wel zou ik er onze aanklager of aanklaagster willen op wijzen dat vrijwilligers al veel ouder zijn dan de PVF. Wie vrijwilligt heeft volgens mij als bedoeling om zijn steentje bij te dragen tot de realisatie van iets positiefs. Dat iets kan echt van alles zijn en dient open te worden getrokken tot ver buiten de zorgsector, tot waar er van PVF geen sprake is. Net als de taken die deze vrijwilligers vervullen is hun motivatie om te vrijwilligen divers. Gaande van iets tegen de verveling tot, in mijn geval soms wel van toepassing, het uiten van protest.
Misschien moet diegene die dit postte er ook maar eens over nadenken om op een iet wat positievere wijze zijn of haar mening te gaan uiten. Wie weet kan hij of zij dan nog wel rekenen op mijn sympathie.
Tot slot geef ik graag nog de raad mee om bij reacties of eender welke post op het internet voorzichtig te werk te gaan. De reactie flap je er misschien uit. Maar de reactie blijft wel voor eeuwig leven op het wereldwijde web.
Voila, dit wou ik toch even van mij afschrijven en daarmee hebben jullie er hopelijk nog iets aan.
Voortaan zal ik proberen om terug wat regelmatiger te gaan bloggen.
Tijdens de week van de vrijwilliger, zo een tweetal weken
geleden, ontving ik een gedicht ter bedanking voor mijn vrijwilligerswerk. Op zich
niet zo een speciaal feit ware het niet dat er in de begeleidende mail vermeld
stond dat dit gedicht e echt wel op het lijf was geschreven. Na het lezen en
vooral herlezen van dit gedicht was ik echt wel onder de indruk.
Persoonlijk zou ik niet durven stellen dat deze tekst mij op
het lijf is geschreven, dit is te veel
eer. Wat ik wel durf stellen is dat ik streef om iemand te zijn die hiermee
wordt beschreven.
Vandaar dat ik ook op mijn beurt dank u wil zeggen voor dit
mooie compliment. Kleine gebaren van deze aard zijn een motivatie in de tijden
waarin men zich soms afvraagt waarom men dit allemaal doet. Net zoals voor
iedereen is ook voor een vrijwilliger niet elke dag dezelfde en is de goesting
niet elke dag even groot. Hiernaar wordt volgens mij ook verwezen in deze
tekst, het is vrij maar nooit vrijblijvend. Vaak denkt men dat een vrijwilliger
iemand is die af en toe eens een handje komt toesteken indien het hem of haar
uitkomt. Op deze basis zal een vrijwilliger nooit krijgen voor zijn
vrijwilligen wat hij ervoor dient te krijgen, namelijk voldoening.
Na het lezen van deze tekst had ik alvast voldoening en
goesting, goesting om er verder als vrijwilliger voor te gaan!
Voila, bij deze zijn ook jullie bedankt om ons te waarderen,
graag tot een volgende keer.
Eerst en vooral wil ik alle lezers van dit blog mijn beste
wensen overmaken voor 2017! Goede gezondheid en veel inspiratie om al jullie
dromen te kunnen verwezenlijken.
Bij het begin van een nieuw jaar kijken we graag vooruit
naar wat ons tegemoet komt en wensen we elkaar hiervoor ook veel goeds toe.
Alvorens echt vooruit te kijken is het ook gepast om nog even achterom te
kijken. Hoe was het voorbije jaar voor ons en onze instelling?
In 2016 hebben velen ons schip verlaten, zowel stuurlui als
matrozen verlieten ons, meestal om van een welverdiend pensioen te genieten. Ongetwijfeld
is dit toch één van de belangrijkste feiten van het voorbije jaar. Verder
hebben wij in dit jaar ook veel ge- of verbouwd en heel wat verhuizen op touw
gezet. Denk maar aan onze nieuwe site Dageraad en ja hoor, ook de administratie
heeft voortaan een nieuw stekje. Dit om
er maar enkele te noemen. Je kan dus besluiten dat we in 2016 zeker niet hebben
stilgezeten, wat een goede zaak is.
In het komende jaar staat er ook nog héél wat te gebeuren.
De zorgsector is in volle evolutie en 2017 wordt ongetwijfeld het jaar van de
rugzak. U weet wel het rugzakje of de persoonsvolgende financiering om de
officiële taal te gebruiken. Wat dit allemaal precies zal brengen weet helaas
nog niemand, hoewel het wel voor de deur staat. Verder blijven we ook in het
komende jaar onze infrastructuur vernieuwen en uitbreiden zo zal onze nieuwe
site dageraad in gebruik worden genomen.
U merkt het al, ook in dit nieuwe jaar is ons moto:
stilstaan is achteruitgaan we blijven
verder onze instelling uitbouwen om zorg op maat te leveren.
Zo hiermee hebben we samen voor en achteruit gekeken.
Hopelijk hebben jullie er wat aan en lezen jullie ook nog een volgende keer dit
blog. Alvast bedankt!
Jaarlijks verzamelt de administratie een keertje om samen een stapje te zetten. Traditioneel staat één dienst in voor de organisatie en voorbereiding en laats de rest zich uitblinken in spontane aanwezigheid. Deze keer was het aan de informatica om het uitje te organiseren. Wat zou deze, uitsluitend uit mannen bestande, dienst in petto hebben voor hun collega's?
De trouwe volger van dit blog weten dat deze dienst al eens de quiz van Bachte wist te winnen. Vandaar dat er algauw een quiz op het programma stond. Waar en hoe was nog een raadsel. Dit jaar was de term uitje eigenlijk verkeerd gekozen want alles speelde zich af in en rond ons eigenste DVC.
Aanvankelijk werd er gepeild naar de speurcapaciteiten van de deelnemers. Envelop gewijs zochten ze de uiteindelijke locatie uit. Aangekomen aan ons zomerhuis kon een aperitiefje worden genuttigd in de buitenlucht. Daarna werd er binnen genoten van een kaas en vleesschotel en werd er gezellig gekeuveld bij de houtkachel.
Last, but not least was er de quiz. Aan de hand van vele categorieën zoals tv, geluidsfragmenten, doordenkertjes en natuurlijk DVC werd er gezocht naar de beste kwissers van de administratie. Uiteindelijk bewees Herwig toch wel een echte alround kwisser te zijn want ook deze keer trok zijn ploeg aan langste eind.
Achteraf kunnen we zeker terugblikken op een geslaagde avond. Naast amusement is een belangrijk doel van deze avond elkaar beter, anders leren kennen. Volgens mij zijn beide van deze doelstellingen ruim gehaald. Uitkijken nu naar de volgende editie, waarin het de weddedienst is die in staat voor de organisatie.
Zo dat was het voor deze keer, hopelijk vonden jullie het wat leuk om lezen. Graag tot nog ons een keer!
Op 14 oktober was het alweer tijd voor onze kaartavond. Oorspronkelijk een twee jaarlijks evenement maar op vraag van velen uitgegroeid tot een jaarlijks gebeuren. Op dit gebeuren is het van belang om een gezellige avond te hebben die ook nog wat geld in het laatje brengt voor onze instelling. Daarnaast bidet het de mogelijkheid om elkaar ook eens op een andere manier te ontmoeten.
Rond een uur of zeven was in onze cafetaria al een gezellig gekeuvel te horen. Op alle tafeltjes was de troef te horen en her en daar weerklonk het woord troel. Ja hoor, de avond was al aardig op gang gekomen. Nu al was duidelijk dat deze avond er zou in slagen om zijn doelstellingen te vervullen. Naast het kaarten gingen onze tombola prijzen vlot over de toonbank. Ook onze nieuwe directeur tekende present en had nog wat vrienden meegebracht. Dit kunnen wij uiteraard enkel toejuichen!
Aan de tombola was er naast een vaste prijs ook altijd een deelname voor de hoofdprijs gekoppeld. Bij het uitreiken van deze hoofdprijs ondervond alvast één deelnemer aan den lijve dat scherven wel degelijk geluk brengen. Toen rond een uur of elf het einde van deze avond in zicht was waren er nog her en der tafeltjes aan het kaarten. Geef toe een mooier bewijs van de gezellige sfeer kan men toch niet vinden?
Uiteindelijk kunnen we terugblikken op een geslaagde avond en hadden de afwezigen ook deze keer ongelijk Woord van dank voor de talrijke vrijwilligers die deze avond organiseerden en realiseerden. Alsook aan de talrijke aanwezigen. Hopelijk kunnen we bij een volgende editie opnieuw op jullie en wie weet nog meer aanwezigheid rekenen!
Tijdje geleden ontvingen we een meeting planner in onze mailbox. Op zich niks bijzonder ware het niet dat we even later vernamen dat deze vergadering niet rechtstreeks met onze dagtaak te maken had. Wat had ons diensthoofd met ons te bespreken dat niet direct aanleunde bij onze job. Razend benieuwd waren we hierover.
In de vergaderzaal aangekomen vernamen we dat onze bijeenkomst zou gaan over "het karrenwiel van ene Vroemen". Daar hadden wij nog nooit van gehoord. Blijkbaar was dit het onderwerp geweest van de laatste vormingssessie voor het kader van onze instelling.
Algauw kwamen we er achter dat dit een manier is om in team beter te kunnen samenwerken en uw rendement op te trekken. Deze manier van samenwerken is gebaseerd op een aantal peilers waaronder flexibel zijn, rekening houden met de mogelijkheden van je collega's, geven van feedback en dergelijke meer. In eerste instantie dacht ik dat dit veel theorie was waaraan de practicus weinig heeft.
Tweede luik van onze vergadering werd deze manier van werken echter omgezet in praktische situaties en toen kreeg ik een ander beeld van dit karrenwiel concept. Eigenlijk staan wij met onze dienst al redelijk ver in deze manier van denken en handelen. Volgens ons diensthoofd komen we van een moestuin team en zijn we op weg naar een "Team op vleugels".
In de toekomst is het de bedoeling dat onze gehele instelling naar deze manier van samenwerken evolueert en dat alles goed rond draait net als een echt karrenwiel.
Uiteindelijk vond ik het een boeiende uiteenzetting waaraan ik ook in het dagelijkse leven iets zal hebben. Laat de boel maar lekker draaien dus!
Zo dit was het voor deze keer. Hopelijk hebben jullie er ook wat aan. Graag tot een volgende keeer!
Voor de trouwe volgers van dit blog is het al lang geweten dat de taarteneters de eerste editie van de Bachte Kwist wonnen. Dat deze editie ondertussen ongeveer twee jaar geleden is, en niet langer de meest recente, toont aan hoelang de winnaars moesten wachten om hun eerste prijs in ontvangst te nemen.
Na acht afgelastingen omwille van Belgische weersomstandigheden was het dan eindelijk zover, de ballonvaart kreeg groen licht. Tot op het laatste ogenblik twijfelden de deelnemers er aan of het deze keer wel daadwerkelijk zou gaan gebeuren. Om 19u was het verzamelen geblazen op de parking van de Brielpoort, alwaar de afgesproken opstijgplaats was. Ter plaatse werden de deelnemers onthaald door enkele supporters die met eigen ogen wilden zien hoe dit alles in zijn werk ging. Alvorens te mogen plaatsnemen in de mand dienden de ballonvaarders eerst nog een soort van laatste wilsbeschikking af te tekenen, kwestie van de eventuele achterblijvers toch ook iets te gunnen. Uiteindelijk kon de ballon omstreeks 20u opstijgen.
Volgens de verantwoordelijke hadden de deelnemers aan deze luchtdoop echt wel geluk en werd hun wachten rijkelijk beloond, ze hadden het beste uitzicht sedert jaren. Ongelooflijk wat er allemaal de revue passeerde aan bezienswaardigheden, KBC toren, Atomium, havens,.... Daadwerkelijk veel te veel om op te noemen. Op een bepaald ogenblik dacht één van de deelnemers zelfs het vrijheidsbeeld waar te nemen, helaas voor hem ging het hier om een hallucinatie te gaan.
Uiteindelijk werd het mandje oerdegelijk terug neergezet in Sint-Laureins. Na het opruimen van de ballon werden de deelnemers nog getrakteerd op een natje een een droogje en kon er gezellig worden nagekaart over dit gebeuren.
Voor hen die graag eens een mooi uitzicht zouden hebben is zo een ballonvaart een ware aanrader. Indien u echter op zoek bent naar een spectaculair avontuur zou ik u toch iets anders aanraden. Maar dit is uiteraard louter mijn persoonlijke mening.
Zo dit was het voor deze keer, graag tot een volgende post op dit blog.
Op vrijdag 22/4/2016 was het tijd voor de tweede editie van Bachte Quizt. Andermaal stond de personeelsvereniging "Buitenbeen" in voor de organisatie van het gebeuren en werd de Rekkelinge ingezet als zaal van dienst. In vergelijking met de vorige editie waren er zelfs nog een paar ploegen bijgekomen, men kan dus andermaal spreken van een mooie opkomst.
Onderverdeeld in 7 rondes, aangevuld met 2 rode draden en één praktische proef kon je zeker spreken van een mooi gevulde diverse quiz. In iedere ronde kwamen dezelfde thema's terug aan bod en kon de gestelde vraag dus in een duidelijke context worden geplaatst. Binnen deze thema's was er dan weer een divers gamma gaande van doordenkers tot ons eigenste DVC.
Na vier rondes werd een korte pauze ingelast om een eerste tussenstand te kunnen berekenen en om de praktische proef te spelen. Voor deze proef diende elke ploeg één speler af te vaardigen. Volgens de quizmaster van dienst waren sport en snelheid vaardigheden waarover de speler diende te beschikken om deze uitdaging tot een goed einde te kunnen brengen. Achteraf zou blijken dat dit een nogal ruime interpretatie vroeg.
Bij het opmaken van de tussenstand stonden de winnaars van de vorige editie, de taarteneters, terug bovenaan de rangschikking met in hun zog diverse dichte achtervolgers. Nog niks gespeeld want de rode draden, 3 speelrondes en de praktische proef moesten dit resultaat nog vervolledigen. Het beloofde nog een spannende avond ter worden.
Uiteindelijk kwamen de dokters als overwinnaars uit de bus en namen zij alzo sportieve revanche voor hun tweede plaats van vorig jaar. Proficiat een onze winnaars en een oprecht woord van dank aan de organisatoren van deze mooie avond!
Vorige week was er de week van de brailleliga. Als slechtziende heb ik heel wat positieve ervaringen met deze vereniging. Toen ik op de vergadering van de werkgroep omtrent de facebookpagina van ons DVC meldde dat ik omtrent deze bijzondere week wel iets wou posten merkte een collega op dat ze totaal niet wist dat ook daarvan een week bestond. Daarop antwoordde ik dat ze na het lezen van deze post wel zou begrijpen waarom er nog steeds een week van deze liga nodig is. Vandaar dat deze post nogal negatief kan overkomen.
Paar weken geleden op een zonnige zaterdagnamiddag wordt ik afgezet aan het station van Tielt om de trein te nemen richting Deinze. Laag hangende zon is voor mij dramatisch, naast sneeuw de slechtst mogelijke weersituatie. Na het uitstappen en het uitvouwen van mijn witte stok taak ik met wat moeite op het voetpad. Zeker geen man overboord eens mijn stok als hulpmiddel kan dienen vind ik, op de plaatsen die ik ken, de weg als elk ander.
Zoals steeds was ik ruim op tijd opdat ik ook bij onvoorziene omstandigheden de trein nog kan halen. Op het perron aangekomen sta ik in de zon te wachtten op de trein. Naarmate de tijd vordert komen er nog passagiers op het perron plaats nemen. Onder hen was er één iemand die vlak naast mij kwam staan. Op het moment echter dat ze mijn stok opmerkt doet ze eerst wat stappen op zij om vervolgens ver genoeg voor mij me te passeren en enkele tientallen meters verder halt te houden.
Wat er op dat ogenblik allemaal door je hoofd gaat kan ik hier onmogelijk neerschrijven. Niet enkel omdat het te veel diverse gedachten zijn maar ook omdat het ongepast zou zijn voor dit blog. Gemeden worden als de pest komt hard aan. Persoonlijk denk ik dat ik best wel een "dik vel" heb en wel tegen een stootje kan, maar reacties als deze zijn geen stootje.Helaas maken wij, personen met een beperking, dit maar al te vaak mee.
Zelf omschrijf ik het vaak als een "ruimtewezen gevel" of je nu, letterlijk met je hoofd tegen de muur loopt of keurig langs de weg. Men staart je na als je bent een ruimtewezen. Zolang dit gevoel duurt zijn er helaas weken nodig om dit probleem in de belangstelling te brengen.
Eindigen doen we met een meer positieve noot. Enkele uren later stond ik op de voetbal om mijn geliefde club aan te moedigen. Na een betwistbare fase ging ik een discussie aan. Denk maar niet dat één van mijn voetbalvrienden op dat ogenblik aan komt hollen met het argument dat ik dat toch niet kon zien. Daar ben ik immers gewoon Andy en niet Andy the Alien.
Voila dit was het voor deze keer. Volgende keer komt er een verslagje van onze quiz. Graag tot dan!
Vorige week was het de week van de vrijwilliger, tijdens deze week wil men nog eens extra stil staan bij diegene die zich "zomaar" inzetten voor eender welke vereniging of organisatie.
Bij ons werd deze week ingezet met een etentje als dank voor onze vele vrijwilligers.
Wie dit blog al een tijdje volgt weet dat ik al diverse jaren een verslagje schrijf over deze mooie traditie. Vandaar dat ik ,om het doorbreken van de macht der gewoonte, deze keer meer een impressie zal meegeven van deze mooie avond dan er een echt verslag van neer te pennen.
Bij ons is het echt gezellig, er hangt een ware dorpssfeer in huis
Dit is een eerst quote die door meerdere vrijwilligers in de mond werd genomen. Niet enkel over de sfeer op en in de leefgroepen maar gewoon omtrent "Bcahte" in het algemeen. Dit is trouwens een uitspraak waarvan ik, zeker het tweede deel, hem ook al vaak deed. Tijdens één van die vele keren dat ik trots vertel over "ons".
De dankbaarheid die je terugkrijgt kun je met niets vergelijken
Vooral bij diegene die rechtstreeks betrokken zijn met één of meerdere zorgvragers was dit een vaak voorkomende uitspraak. Gaande over de glimlacht op het gezicht van de zorgvrager wanneer zijn of haar vrijwilliger langs komt voor de geplande wandeling. Over de indruk dat die zorgvrager, die volgens de wetenschap niemand herkent, toch de indruk gaf blij te zijn met de extra aandacht gegeven door de vrijwilliger. Betere vorm van motivering bestaat er volgens vele onder hen echt niet. Sommige opperden zelfs dat eigenlijk de vrijwilliger diegene is die, in dit geval, dankbaar moet zijn.
De vreugde van het werk
Als laatste grote indruk wil ik zeker de vreugde in het werk nog meegeven. Vele van de vrijwilligers hebben hun eigen verhaal, hun reden waarom ze vrijwilligen en niet langer in het "gewone" arbeidscircuit. Persoonlijk behoor ik ook tot die groep. De trouwe volgers van dit blog kennen mijn verhaal wel. Zeker in deze tijden waarbij een ieder de mond vol heeft over minder werken toch een leuke vaststelling. Er is immers een spreekwoord dat zegt "Men weet pas wat men heeft als men het kwijt is". Wijs spreekwoord dat helaas pas begrepen wordt als het te laat is.
Zo tot slot wens ik nog een persoonlijk accent mee te geven. Tijdens deze week kreeg ik van een aantal diensthoofden en collega's nog eens een extra woord van dank. Soms via een mailtje soms aan de hand van een extra complimentje. Via deze weg wens ik hen op mijn beurt welgemeend te bedanken. Dergelijke kleine dingen blijven hangen en zijn een motivatie in mindere tijden. Deze uitspraak mogen jullie gerust doortrekken naar het dagelijkse leven. Ook wanneer ik het daar al eens moeilijk heb denk ik, of word ik door mijn vrienden gewezen op, deze zaken.
Voila dit was het voor deze keer. Graag tot nog eens en geef gerust jullie mening mee hier op dit blog of op onze FB pagina!
Men zegt vaak dat je pas weet wat je hebt op het ogenblik dat je dat ook weer kwijt bent. Wel dat is exact wat ik vorige week ondervond. Omwille van een zware valpartij werd er me een week verplichte rust opgelegd. Rusten is iets wat hoe dan ook niet direct mijn favoriete werkwoord is maar in dit geval was het de enige optie.
Toen ik deze week mijn vrijwilligerswerk terug kon hervatten voelde ik me meer dan tevoren tevreden en super gemotiveerd. Plots ondervond ik terug dat het eigenlijk een cadeau is om te kunnen gaan werken. Tegelijkertijd groeide bij ook het onbegrip voor hen die er bewust voor kiezen om binnen dit systeem niet te participeren. Hoe raken deze mensen dan aan zelfrespect, hoe zien zij zichzelf binnen deze maatschappij?
Tijdens mijn verplichte week rust kon ik op een bepaald ogenblik ervaren dat alle dagen dezelfde waren. Geen benul van dag nog tijd. Op dat ogenblik ga je volgens mij wel even nadenken en kom je algauw tot de vaststelling dat dit alles weinig zin heeft. Even dacht ik terug aan de beginperiode van mijn handicap toen ik ettelijke maanden bijna niks anders meer kon. Toen dacht ik bij mezelf dat ik nu toch al veel verder sta en kreeg ik direct nog meer "goesting" om terug aan de slag te gaan.
Nu heb ik mezelf beloofd om hieraan terug te denken in die tijden dat ik even wat minde"r "geosting" heb om aan de slag te gaan. Want ook als vrijwilliger heb je dat wel af en toe eens, niet elke dag is immer rozengeur en maneschijn.
Zo nu gaf ik even een eerlijk relaas van mijn gevoel bij een weekje rust. Graag tot een volgende post op dit blog!
Nu het einde van het jaar wel héél dichtbij komt is het misschien tijd geworden om even terug te blikken op wat 2015 voor ons DVC teweeg bracht.
Ongetwijfeld is of was 2015 het jaar van de verandering geweest. Diverse monumenten verlieten onze instelling en zijn vervangen door enkele nieuwe geichten. Deze verandering zal zich nog verder zetten inn2016 wanneer algemeen directeur André wordt uitgezwaaid. Er is een wijs spreekwoord dat stelt dat indien er een monument verdwijnt, het landschap verandert, bij deze kijken wij uit naar ons nieuw landschap in 2016.
Met de ingebruikname van onze nieuwe site "dageraad" kunnen we trouwens de trend van de verandering ook nog in 2016 verder laten doorzetten. Zo zie je maar dat ook bij ons de tijd niet stil blijft staan en dat ook wij altijd maar verder evolueren.
Zelf zijn wij de toekomst alvast rooskleurig tegemoet en we hopen dat dit ook voor jullie geldt.
Moge 2016 een jaar zéijn waarin vele van jullie dromen mogen uitkomen en waarin ook jullie landschap ten goede evolueert!
Zo dit was een korte terugblik op het afgelopen jaar en een hoopvolle blik naar de toekomst. Hopelijk hadden jullie er iets aan. Graag tot een volgende keer.
Onlangs, op ons jaarlijks uitje met de administratie werd ik gelauwerd omwille van mijn tien jaar in dienst als vrijwilliger. Uiteraard was ik apetrots om dit teken van appreciatie te mogen ontvangen van mijn collega's. Waarvoor uiteraard alle dank!
Eens men 10 jaar een bepaald engagement aangaat weet men ook dat je al vele situaties hebt meegemaakt. Indien ik hier zou zeggen dat ik gedurende dit decennia elke dag met evenveel honger en plezier heb beleefd was dit een pertinente leugen. Dit kan nu eenmaal nooit waar zijn. Wel bewijst een dergelijke staat van dienst dat je niet zomaar voor de eerste minste tegenslag er de brui aan geeft. O:m het in termen van gevoelens uit te drukken zou ik stellen dat de verliefdheid al lang plaats heeft gemaakt voor liefde. Vrijwilliger zijn is hoe dan ook een passie maar als je dit op zo een termijn kan beleven kan men spreken van liefde. Op de vraag waarvoor je dan dit gevoel hebt weet ik eerlijk gezegd niet direct een antwoord.
Zeggen dit ik dit alles nog eens met 10 jaar zal verlengen zou al een even groàte leugen zijn want het leven heeft mij al meermaals bewezen dat je dergelijke dingen nooit mag of kan beloven. Wel durf ik gerust stellen dat er nog steeds uitdagingen, voldoening en dankbaarheid terug vloeit uit mijn vrijwilligerswerk. Met andere woorden op dit moment zie ik geen reden om er de brui aan te geven en is opgeven geen optie.
Tot slot wens ik toch nog eens iedereen te bedanken die er voor mij is/was toen ik hen nodig heb of had. Met de hulp van hen kreeg ik de kans om terug nuttig te worden en dit in een periode waarin velen mij hadden afgeschreven. No elke dag ben ik hen dankbaar en die dankbaarheid houdt me recht in periodes waarin het op het werk even niet zo lekker loopt. Hen in de steek laten is al helemaal geen optie. Hierbij namen noemen hoeft zeker niet zij die ik bedoel weten dit maar al te goed.
Zo hopelijk hadden jullie er iets aan en graag tot een volgende keer!
