|
Men zegt vaak dat je pas weet wat je hebt op het ogenblik dat je dat ook weer kwijt bent. Wel dat is exact wat ik vorige week ondervond. Omwille van een zware valpartij werd er me een week verplichte rust opgelegd. Rusten is iets wat hoe dan ook niet direct mijn favoriete werkwoord is maar in dit geval was het de enige optie.
Toen ik deze week mijn vrijwilligerswerk terug kon hervatten voelde ik me meer dan tevoren tevreden en super gemotiveerd. Plots ondervond ik terug dat het eigenlijk een cadeau is om te kunnen gaan werken. Tegelijkertijd groeide bij ook het onbegrip voor hen die er bewust voor kiezen om binnen dit systeem niet te participeren. Hoe raken deze mensen dan aan zelfrespect, hoe zien zij zichzelf binnen deze maatschappij?
Tijdens mijn verplichte week rust kon ik op een bepaald ogenblik ervaren dat alle dagen dezelfde waren. Geen benul van dag nog tijd. Op dat ogenblik ga je volgens mij wel even nadenken en kom je algauw tot de vaststelling dat dit alles weinig zin heeft. Even dacht ik terug aan de beginperiode van mijn handicap toen ik ettelijke maanden bijna niks anders meer kon. Toen dacht ik bij mezelf dat ik nu toch al veel verder sta en kreeg ik direct nog meer "goesting" om terug aan de slag te gaan.
Nu heb ik mezelf beloofd om hieraan terug te denken in die tijden dat ik even wat minde"r "geosting" heb om aan de slag te gaan. Want ook als vrijwilliger heb je dat wel af en toe eens, niet elke dag is immer rozengeur en maneschijn.
Zo nu gaf ik even een eerlijk relaas van mijn gevoel bij een weekje rust. Graag tot een volgende post op dit blog!
|
