Paar weken geleden op een zonnige zaterdagnamiddag wordt ik afgezet aan het station van Tielt om de trein te nemen richting Deinze. Laag hangende zon is voor mij dramatisch, naast sneeuw de slechtst mogelijke weersituatie. Na het uitstappen en het uitvouwen van mijn witte stok taak ik met wat moeite op het voetpad. Zeker geen man overboord eens mijn stok als hulpmiddel kan dienen vind ik, op de plaatsen die ik ken, de weg als elk ander.

Zoals steeds was ik ruim op tijd opdat ik ook bij onvoorziene omstandigheden de trein nog kan halen. Op het perron aangekomen sta ik in de zon te wachtten op de trein. Naarmate de tijd vordert komen er nog passagiers op het perron plaats nemen. Onder hen was er één iemand die vlak naast mij kwam staan. Op het moment echter dat ze mijn stok opmerkt doet ze eerst wat stappen op zij om vervolgens ver genoeg voor mij me te passeren en enkele tientallen meters verder halt te houden. 

Wat er op dat ogenblik allemaal door je hoofd gaat kan ik hier onmogelijk neerschrijven. Niet enkel omdat het te veel diverse gedachten zijn maar ook omdat het ongepast zou zijn voor dit blog. Gemeden worden als de pest komt hard aan. Persoonlijk denk ik dat ik best wel een "dik vel" heb en wel tegen een stootje kan, maar reacties als deze zijn geen stootje.Helaas maken wij, personen met een beperking, dit maar al te vaak mee. 

Zelf omschrijf ik het vaak als een "ruimtewezen gevel" of je nu, letterlijk met je hoofd tegen de muur loopt of keurig langs de weg. Men staart je na als je bent een ruimtewezen. Zolang dit gevoel duurt zijn er helaas weken nodig om dit probleem in de belangstelling te brengen.

Eindigen doen we met een meer positieve noot. Enkele uren later stond ik op de voetbal om mijn geliefde club aan te moedigen. Na een betwistbare fase ging ik een discussie aan. Denk maar niet dat één van mijn voetbalvrienden op dat ogenblik aan komt hollen met het argument dat ik dat toch niet kon zien. Daar ben ik immers gewoon Andy en niet Andy the Alien.