Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken. Wat kan ik daar nog zoal aan toevoegen ? Michael is een meester-manipulator, en altijd een sucker voor een goed verhaal. Maar deze keer heeft hij zichzelf overtroffen - het resultaat is zo'n hartverscheurend effectieve emotionele rollercoaster dat nagenoeg iedereen snuffend en ogenwrijvend de zaal uitstrompelde. Als ge nu eens *echt* wil weten wat er mis is met dit land, en waarom ge *ongelooflijk* blij moogt zijn dat ge in Belgie woont en niet hier, dan is dit een regelrechte aanrader. http://www.sicko-themovie.com/
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. Vermits de toegangsprijs 15$ per persoon was, en we dat een beetje duur vonden voor een kwartier, hebben we ons tevreden gesteld met het bekijken van de buitenkant, en zijn vervolgens terug naar boven beginnen rijden. Om aan de andere kant van de Grand Canyon te geraken , moet ge langs de Vermillion cliffs, and over de Navajo bridge aan Marble canyon. Dat was zo ongeveer de eerste brug over de canyon, ergens in de jaren 20, en een hele verbetering voor het vervoer in de streek, want daarvoor moest ge altijd de ferry nemen. Eens bij de brug aangekomen begon het te schemeren, en toen we goed en wel de laatste 60 mijl naar beneden begonnen te rijden op zoek naar de camping, was het aardedonker. Ge leest wel eens meer over hoe ge hier moet uitkijken voor herten, wel, we hebben er drie bijna omver gereden op die 60 mijl. Aangekomen op de camping was het al na 10 uur, maar er lag een lijst bij de ingang met onze reservatie en het nummner van de campground, dus hebben we in het donker ons tentje opgezer, en zijn we maar ineens gaan slapen om de volgende ochtend de zonsopgang te gaan bekijken. Er was welgeteld 1 andere toerist, in sterk contrast met de zonsopgang aan de noordkant. Dat ge nog 25 mijl moest rijden om aan de rand te geraken en dus eigenlijk rond 4.15u of zo moest doorrrijden kan daar ook wel iets mee te maken hebben gehad. Maar licht was magisch ! (Let er ook op hoe blij Katrien is op deze foto's) http://fotos.telenet.be/0920504129 Vervolgens zijn we terug gereden via de Navajo bridge en de Vermillion Cliffs ... http://fotos.telenet.be/0921504531 ...tot in Page. Page is een mijnstadje dat in 1953 is gebouwd, en waar iedere kerk die wilde gratis een stuk land kreeg om een kerk op te zetten. Er staan in Page dus 15 kerken netjes op een rij. In Page zijn ook de Antelope canyon (bedankt voor de tip, Wim) en de Horseshoe bend in de Colorado river. Antelope canyon is een slot canyon, waar een heleboel water in een korte tijd doorstroomt bij stortbuien. Het neemt dan ook zand mee, want in essentie vind je die dingen in de woestijn, en dat schuurt de zandsteen weg tot een lange dunne canyon, waarin dan de wind en meer zand vrij spel hebben. Sommige plekken zijn behoorlijk adembenemend, en het is het nirvana voor fotografen die van een uitdaging houden. We kregen er meteen ook een echte Navajo gids bij. http://fotos.telenet.be/0923504301 Toen wilden we graag de Horseshoe bend bezoeken, maar we wisten niet waar die te vinden. Gestopt in de lokale supermarkt, en daar aan iemand gevraagd waar we die dan wel konden vinden. Hij wees naar een gigantische witte P die op de rots geschilderd was en zei, als begin van de uitleg Dya see that white thing overthere ? We call that The P. no kidding http://fotos.telenet.be/0924504244
Na Page reden we verder richting Kayenta, en na alle (vier) hotels in Kayenta afgedweild te hebben, besloten we dan maar terug te rijden naar het hotel dat we 9 mijl eerder gepasseerd waren, omdat ze allemaal te duur waren. Kayenta ligt aan de zijkant van Monument Valley. Dat stond dus uiteraard de volgende ochtend op het programma, http://fotos.telenet.be/0926504113 gevolgd door de veel minder bekende, maar zeker niet minder spectaculaire (en vooral ook rustigere) Valley of the Gods. http://fotos.telenet.be/0927504158 Na zeventien mijl zandweg zag de auto er betrekkelijk vies uit, en net als we dachten dat we het ergste achter de rug hadden bleek dat we de klip op moesten via een onverharde weg met 5mph haarspeldbochten. http://fotos.telenet.be/0928504223 Maar goed, zo reden we dus verder naar het noorden en oosten, langs het National Bridges National Monument, dat de tweede en vierde grootste natuurlijke bruggen ter wereld bevat. http://fotos.telenet.be/0929504204 Toen werd het even spannend, want de volgende 70 mijl stond er helemaal niks op de kaart, en de tank was bijna leeg. Even gevraagd aan de ranger waar er naft te vinden was, en dat bleek ergens halverwege in een gat in de grond te zijn, dat Hite heette, en meteen dient als haven om uw boot in Lake Powell te gooien als ge daar zin in hebt. Met de tank prettig vol zijn we dan verder door Capitol Reef National Park gereden. http://fotos.telenet.be/1922504223 Vooral als ge aan de andere kant weer de berg op klimt wordt het onwaarschijnlijk mooi. Vermits ge terug wat hoger zit en de boel ook weer vochtiger wordt, krijgt ge plots een normaal landschap te zien, en dan vallen al die geologische features en de erosie niet meer zo op. Na een kleine week van dat was het eerlijk gezegd wel een beetje een verademing weer eens gras en bomen te zien ... Verder ging het van daar naar de Grand Staircase/ Escalante, en in het dorpje Escalante vonden we een plezierig motel (met draadloos internet !) De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg, met een tussenstop op een klein parkingetje waar een stel kolonisten een rivier had aangelegd door een kanaal te graven naar een andere rivier, zodat ze daar ook aan water konden geraken. Het resultaat mocht er wezen, inclusief watervalletje en bemoste grot om over de natuurlike venseters in de rots nog niet te spreken. Wie moest daar weer naartoe klimmen ? Laat ik het zo zeggen, Katrien was het niet ... http://fotos.telenet.be/1925504151 Dan was het verder naar Bryce Canyon, die enkele van de vreemdste landschappen heeft die ik in mijn leven al gezien heb. Hoodoo's noemen ze dat. http://fotos.telenet.be/8914594221 En dan tot slot om af te sluiten, zijn we nog even in Zion National Park gaan wandelen. Wat daar vooral van bijbleef was hoe al de beestjes die daar rondlopen en -vliegen hoegenaamd geen schrik hebben van de toeristen. We hebben zelfs een kolibri gezien (en gefotografeerd), net als een bijzonder zenuwachtige knalgele vogel, die we dientengevolge dan ook niet hebben kunnen vastleggen. http://fotos.telenet.be/8915594101 Daarvandaan was het dan terug naar Vegas, waar we s avonds laat (10 uur of zo) aankwamen, de meest walgelijk halve kip hebben gegeten die ik van mijn level al geproefd heb (wat Katrien heeft genomen ben ik om redenen van mentale gezondheid zelfs compleet vergeten), dan uiteraard nog 14$ vergokken in de slot machines (gelukkig had Katrien niet meer geld bij... ), en dan kwam het pijnlijkste van de hele zaak weer om vier uur opstaan, omdat onze vlucht om 6.30u was, we de auto nog moesten terugbrengen,en de security op Las Vegas airport niet van de simpelste is. Maar zoals je al merkt, we hebben het overleefd, en na een korte tussenstop in Chicago en maar weer eens ambras met het Amerikaanse telefoonsysteem, ben ik er dan toch in geslaagd M.G. te bellen om ons te komen halen. En daarmee besluiten we het verhaal van Katriens vakantie in de VS
Het is hier nu maandagavond, ik moet nog snel de was doen zodat ik morgen kan inpakken, want woensdagavond vertrekken we met z'n vier, S-L. Z., M.P, M.G. en ik, naar Salt Lake City. Ge zou zeggen dat dat niet zo'n stress is normaalgezien, alleen kost een vliegticket een goeie 600$. En vermits we dan toch met 4 gaan, vond prof. C. het een goed idee om dan maar ...te rijden. Het is per slot van rekening toch maar 2017 mijl ...dwars door de rocky mountains ! En zo komt het dus dat we woensdagnamiddag vertrekken, zodat we in het midden van de nacht Chicago passeren, en dan heel de donderdag verder rijden, tot in Ogallalla (ja, ik vind dat ook niet uit he ...). Daar overnachten we (motel of camping) en vervolgens rijden we vrijdagochtend door om acht tot tien uur later via de Rockies in Salt Lake City aan te komen. Het congres begint zaterdagmorgen. De terugreis vatten we dan vrijdagochtend aan, om hopelijk op zondag, via Grand Teton and Yellowstone Natl. Park, 2286 mijl later terug in Buffalo te arriveren. 'k Moet zeggen dat ik er wel een klein beetje tegenop zie ... Maar allez, het volgende bericht ofwel vanuit Ogallalla, ofwel vanuit Salt Lake City ...
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. http://fotos.telenet.be/0938664149 Dan was het weer over naar Milan, en dan weer een tijdje ik, tot we zo rond de late namiddag tot avond een heel stuk voor waren op het vooropgestelde schema (Ogalalla, weet je nog wel), en doorheen de Rocky Mountains reden. Daar zijn we uiteraard een paar keer gestopt om de beentjes te strekken, en dan zijn we nog een tijdje door tot in Steamboat Springs, waar we een motel vonden waar we nog net met vier inpasten. De teller tot dan toe - 1700 mijl. http://fotos.telenet.be/0939664145 De volgende ochtend na een verkwikkende nacht slaap zijn we doorgereden, zodat we weer 200 mijl verder aankwamen in het Dinosaur National Monument. Dat heeft slechts voor een heel klein stukje met dinosaurussen te maken, het is vooral een heerlijk samenloop van de Green en Yampa Rivers, met hun bijbehorende canyons, en het wordt geadverteerd als "the best view in ANY national park". En inderdaad, er is iets van aan. Oordeel zelf : http://fotos.telenet.be/1930664711 Na daar veel te lang te hebben rondgehangen zijn we naar de Dinosaur Quarry gereden in het uiterste hoekje van het park, waar er een halve apatosaurus in de rots zit waar je naartoe kan klimmen - zie ook de foto's. Het was het plan om dan door Flaming Gorge naar het noorden te rijden en vandaar naar Salt Lake City, maar vermits het 8 uur 's avonds was tegen dat we uit het Dinosaur monument vertrokken, hebben we van Flaming Gorge niet te veel meer gezien door de invallende duisternis. Daar kwam nog bij dat Salt Lake City verder bleek te zijn dan we hadden gedacht, en dus was het maar iets na middernacht dat we na 2200 mijl en 56 uur hier aankwamen.
Ik zou het iedereen aanraden, zo'n roadtrip.
Na de workshop van vanochtend hadden we de namiddag vrij, dus hebben M.P. en ik het lokale natuurhistorisch museum bezocht, in de hoop iets meer te weten te komen over die dinosaurussen die ze hier hebben gevonden. We kregen dan ook een erg enthousiaste rondleiding door het dinolab, waar de fossielen worden geprepareerd door vrijwilligers. Dat was echter min of meer het enige interessante gedeelte in het museum, de rest deed nogal oubollig aan. http://fotos.telenet.be/1931664201
Als het congres dat morgenvroeg begint nu nog interessant is, dan is het allemaal niet voor niks geweest
Het congres is achter de rug, en ik ben weer veilig thuis in Buffalo ...maar wat een belevenissen ! Het congres zelf was redelijk onopmerkelijk. Er was wel eem promotiestunt waarbij het planetarium/IMAX/dome theatre werd afgehuurd door een bedrijf, en iedereen werd uitgenodigd voor een natje en een droogje. Dat was op zijn zachtst gezegd ...interessant. http://fotos.telenet.be/9900644142 Ik heb woensdag mijn verhaal verteld, en zelfs een behoorlijk aantal vragen te verwerken gekregen, wat betekent dat men het nog interessant vond ook. De randactiviteiten zijn het veel meer waard verteld te worden ... Salt Lake City ligt dus naast het grote zoutmeer. Het zoutgehalte daarvan varieert tussen de 10 en de 24% naargelang hoe veel het regent en waar in het meer ge meet. Er ligt een groot eiland in het meer, Antelope Island, dat een soort natuurreservaat is, en daar wilden we dus naartoe. Na de nodige frustraties met het proberen de toegang ervan te vinden, vragen we aan een stel locals die aan de kant van de weg aan een go-kart staan te prutsen "En hoe komen we nu bij het water ?" Die man legt dat uit (we zaten een mijl of 10 verkeerd), ik bedank hem uitvoerig en zeg "Bye !". Waarop hij antwoordt : "See you later !" Er valt een verblufte stilte, waarna hij er na een seconde zwakjes aan toevoegt "Well, I didn't mean it that way..."
Bij het meer aangekomen bleek dat nog erger te stinken dan de gemiddelde beerput. Daar zijn twee redenen voor : er is maar 1 soort leven in het meer, een soort garnaaltjes. Die laten enerzijds in groten getale hun kaas als het water te warm/zuurstofarm wordt, en bovendien worden ze op hun beurt graag opgegeten door vogels, die dus op de koop toe ook nog eens heel dat meer volschijten. De stank langs de weg (7 mijl Mont-Saint Michel-gewijs over een dijk) is werkelijk niet te harden. Op het eiland zelf echter valt het best mee, en ondanks het gebrek aan deftig badgerief moesten M.G. en ik natuurlijk een frisse duik nemen ... nu ja, duik ...onder water geraakt ge natuurlijk niet. Echte dode-zee toestanden, heel speciaal en ook erg plezierig, ge moet alleen zien dat er geen water in uw ogen spat, want dat prikt verschrikkelijk. http://fotos.telenet.be/9902644281 Fotos van mijn zwempartij volgen nog.
Vrijdagmorgen zijn we om 5 uur vertrokken op de lange reis terug. http://tinyurl.com/2bw9a6 Uiteraard hadden we ook op de terugweg iets voorzien om te bekijken. We zijn dus door Grand Teton Nat'l Park gereden, http://fotos.telenet.be/8903644472 en vervolgens door Yellowstone. http://fotos.telenet.be/8904644282 Beide parken zijn zonder meer a-dem-be-ne-mend. Het is heel eenvoudig: ik moet er ooit terug naartoe, en dan wel voor véél langer ! M.G. heeft die hele eerste dag gereden, in totaal een kleine 600 mijl. Het oorspronkelijke doel voor dag 1 was Buffalo, Wyoming, om te overnachten (gewoon voor de gag-value) maar daar zijn we niet meer geraakt. We zijn dan maar in Cody (Buffalo Bill's achternaam was Cody ...het stadje is naar hem genoemd) blijven slapen, in 1 kamer met twee bedden, dus hebben M.P. en ik op de grond geslapen. Zeven uur 's ochtends dan reden we verder door (de eerste 400 mijl waren mijn shift), langs de scenic route 14 door Shell Canyon (ongelooflijk mooi ... twee uur daar verloren aan rondkijken en foto's nemen: http://fotos.telenet.be/8907644720). Dan toch gestopt in Buffalo, WY om wat foto's te nemen. Het ziet er zowaar een stuk levendiger uit dan Buffalo, NY, met zijn 3000 inwoners ! http://fotos.telenet.be/8905644232 En van daar dan verder tot in Rapid City, waar we het Badlands National Park hebben bezocht. Heeft onverwachterwijs (ochgot, South Dakota heeft ook een nationaal park !) ook uren geduurd. Eveneens buitengewoon prachtig. http://fotos.telenet.be/8909644233 Van daar heeft M.G. het stuur overgenomen (rond zes uur 's avonds) tot twaalf uur 's nachts (weer 400 mijl). Van twaalf tot zes was het dan weer aan mij. Om zes uur weer aan M.G., tot we om 9 uur 's morgens op zondag in Chicago aankwamen. Onvervaard (en omdat het zondag was) zijn we midden door de binnenstad gereden. http://fotos.telenet.be/8908644938 Weer 400 mijl later was het weer aan mij om het stuur over te nemen, en na nog 320 mijl, een grand total van 2346 mijl en een uur of 39 rijden zijn we dan weer in Buffalo, NY aangekomen, na 10 staten doorkruist te hebben (UT, WY, SD, MN, WI, IL, IN, OH, PA, NY) . Op de heenreis hebben we er nog vier andere aangedaan (IA, ID, NE, CO), en samen met de 6 die ik met Katrien heb doorkruist gedurende ons verlof (MA, NJ, RI, CT, NV, AZ), en de 3 andere waar ik ondertussen ben geweest (VA, MD, DE), dan WA drie jaar geleden, en DC, maakt dat vind ik toch al een respectabel totaal van de 50...
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten. Eerst en vooral ging ik dus vanmorgen naar de bank, want ik moet beginnen oppassen hoeveel ik nu nog met mijn kredietkaart betaal (ge weet -of ge weet niet- dat mijn belgische kredietkaart de meest voor de hand liggende manier is om geld de VS binnen te sluizen. Echter, nu mijn verblijf hier stilaan zijn einde begint te naderen, moet ik opletten dat met alles wat ik nog terugkrijg van de universiteit voor de betalingen van de congressen etc, en ook de verkoop van de auto uiteindelijk, ik niet met een gigantische berg dollars blijf zitten die ik dan weer moet inwisselen voor euros. Mijn bankrekening is dus in afwachting van de cheque van de unief vrij leeg, en ik moest zien dat ik de huur voor de komende maand op een of andere manier kon betalen). Dat geregeld zijnde, kuierde ik terug over Hertel avenue, en passeerde ik mijn favoriete antiekwinkel (Christa and Matt). Alle paar maanden wandel ik daar eens binnen, en wat staat er nu toch vanachter in een verstoft hoekje van de winkel ? Een Coca-Cola ijskist recht uit de jaren veertig. Die dingen zijn in Europa stervensduur, vooral als ze er zo goed uitzien als deze, en ik vroeg dus naar de prijs, me verwachtend aan iets rond de 250$. Christa zei echter "You can have it for 50 bucks". Dat is een aanbod dat werkelijk te goed was om te laten staan, en ik ben dus nu de trotse eigenaar van een Coca-Cola ijskist. Dat ik die vervolgens naar huis moest slepen was ik in de resulterende euforie efkes vergeten, maar een hoop gesleep en gevloek later stond het ding hier bij mij thuis. Het lot was mij bijzonder gunstig gezind, want in de namiddag was er een vollebaltoernooi gepland van de "United Nations", ons clubke internationalen, en daarvoor moest ik nog efkes naar de unief om een kristal op de diffractometer te monteren. Die ijskist was dus, behalve een gedroomde collectible, ook een ideaal accessoire voor het volleybaltoernooi. Eerst bij Tops gestopt op weg naar de unief om cola te kopen (en water voor de liefhebbers), dan op de unief het ijsmachien geplunderd, en inderdaad, al snel was mijn cooler de ster van het toernooi en een graag geziene verzamelplaats voor dorstige mensen. Negentien foto's op http://fotos.telenet.be/8989534982 Nu het ding nog terug naar Belgie krijgen ... het heeft wel een groot voordeel, het is namelijk hol. Je kan er andere rommel instoppen.
Achteraf wisten M.P. en zijn vrouw mij en K.M. te overtuigen om nog mee te gaan naar een festival in Tonawanda, aan het oude Erie kanaal. Daar was verschrikkelijk veel volk en een podium, maar geen muziek. Na daar dus drie kwartier, steendood van het volleybal en tennis, en met een sprite van 3$, gestaan te hebben, kwam er een groepje muzikanten opdraven dat zich om te beginnen al uitgebreid verontschuldigde voor de "technische moeilijkheden", maar het stukske muziek dat ze vervolgens ten berde brachten had een paar inherente technische moeilijkheden van zichzelf. Toen liedje nummer twee hetzelfde kattengejank bleek te zijn hebben we dus vierklauwens de benen genomen, maar niet zonder af te spreken dat we morgen naar Marineland Canada gaan, om de rest van dit bijzonder mooie weekend aangenaam door te brengen (rollercoasters en orka's, dat kan nooit slecht zijn ...) Meer dus later ...
Tot slot nog voor de voetballiefhebbers ... Amerika is geen voetballand. Maar dat de tribune naast het voetbalveld kleiner is dan de goal, dat heb ik in belgie eerlijk gezegd toch nog nooit gezien : http://fotos.telenet.be/9980534123
Wel, wij dus vanochtend vroeg met vier (K.M. met rood t-shirt, M.P. en zijn vrouw Y.P.) naar Marineland Canada. Daar zorgt iedereen ervoor dat je een WHALE of a day hebt, en het is eigenlijk een soort vermomd pretpark. Ze hebben uiteraard wel allerlei zeezoogdieren, waaronder orka's, beluga's, walrussen, zeeleeuwen, dolfijnen, en een grijze zeehond. Dan nog wat andere beesten (herten, wapiti, bisons en bruine beren), en uiteraard ook achtbanen en andere kermistoestanden. Het park is uiterst Amerikaans van opzet - veel clownerie, idiote verhalen en vooral "vriendschap" tussen de zeebeesten en hun verzorgers. Je mag ook nagenoeg alles eten geven. Een vijver met karpers ? 2$ voor visseneten. Bruine beren ? 2$ voor berenvoedsel ! (Al die beren zitten beneden in het water te bedelen voor eten) Herten ? Wapiti en bisons ? Zelfs de zeezoogdieren ontsnappen niet aan die trend. Ze hebben -alstublieft- vierentwintig beluga's (witte walvissen) die continu de hele dag door door de bezoekers mogen geaaid en gevoerd worden - voor 8$. Dat lijkt ze alles bij elkaar nog te bekomen ook, want er zijn in de voorbije vier jaar zes jongen geboren, waarvan het laatste 2 weken geleden. Het laat toch allemaal een beetje een wrange smaak na wat mij betreft, maar goed, ze lijken het wat hun dieren betreft wel voor elkaar te hebben, het is allemaal betrekkelijk low-stress en ze zien er vrij gelukkig uit, zelfs voor het meer geoefende oog. Je vraagt je wel af wat de take-home message voor al die bezoekers precies is ... er wordt tijdens de show regelmatig herhaald dat "we should all do more to pollute our oceans less". Hoe wat en waarom wordt veilig in het midden gelaten. Waarschijnlijk maakt het veel meer indruk dat beren ook marshmallows eten.
Het tweede gedeelte van ons bezoek concentreerde zich op de rollercoasters etc. De foto's spreken zonder enige twijfel voor zich. http://fotos.telenet.be/7972574701
En toen kwam het ... de terugreis. K.M. stelde voor om Buffalo chicken wings te gaan eten in de originele bar waar die in 1962 werden "ontdekt", de Anchor Bar. Vermits dat in het midden van Buffalo is, leek het ons beter om de Peace Bridge recht naar het stadscentrum te nemen dan de Rainbow Bridge in Niagara Falls. Dat was een grote vergissing, zo bleek. Aan de grens was het aanschuiven van goed een mijl eerder. Een dikke twee uur later arriveren we dus eindelijk aan het kotje met de grensbeambte, geven onze paspoorten af ... en toen bleek dat het vernieuwde DS2019 formulier van M.P. niet afgestempeld was aan de grens. Uiteraard niet, hij had het in Buffalo gekregen en was er nog nooit het land mee binnengekomen. Groot probleem, auto aan de kant, binnen in een van die bijgebouwen, waar uiteraard ook nog eens 30 man met een gelijkaardig probleem zat te wachten. Nog een dik halfuur later roepen ze ons binnen in het border patrol office, waar de conversatie tussen de grensbeambte en M.P. ongeveer als volgt verliep (ruwweg toch, ik stond te luisteren hoe de mevrouw aan het loket ernaast een verbod kreeg opgelegd om de eerstvolgende vijf jaar nog de VS binnen te reizen) Grensbeambte (GB) : I see you don't have a stamp in your DS2019 ...why is that ? M.P. : Well I just got it from the foreign exchange student office, and I never travelled to the US on it. GB : I see. Do you all live in Buffalo ? M.P. Yeah! GB : How long have you been in Canada ? M.P.: Just from this morning. GB : Where have you been in Canada ? M.P. Marineland. GB : Where ? M.P. Marineland ! GB : What ? You got married in Canada ? M.P. Yeah ! ik (bruusk uit tijdelijke trance ivm uitwijzing gerukt) : NonononoNONO ! We went to Marineland Canada ! M.P., you didn't get married in Canada ! You got married in Poland two years ago ! Gelukkig ging de communicatie tussen M.P. en de grensbeambte van toen af aan terug iets beter ... tot we uiteindelijk, erg hongerig, buiten stonden met alle papieren en stempels en wat-heb-je-zo-allemaal. Sleutel in het contact ...tiktiktiktiktik ...batterij plat ! Uiteraard, twee uur aanschuiven met de airco en de lichten aan, zonder dat de batterij wordt bijgeladen, wat wilt ge ! En alle auto's hier zijn natuurlijk automaten, dus in gang duwen kan niet. Aan de grensbeambte gevraagd of ze misschien ergens een auto hadden, of een batterij of zo (startkabels hadden we). Nee, dat was helaas onmogelijk. Waarschijnlijk wordt ge als ge de grens ongeoorloofd oversteekt achtervolgd door oorlogshelikopters met nucleaire lucht-grondraketten en de weg afgesneden door amfibische tanks, maar zoiets simpels als een auto, nee, dat concept was hen totaal vreemd. Dus is het ermee geeindigd dat we een andere trieste ziel die zich doorverwezen zag naar het kantoor in kwestie hebben moeten vragen of we efkes met behulp van zijn batterij konden starten. Dat werkte gelukkig, en we hebben dan uiteindelijk toch onze langverwachte chicken wings mogen verorberen... weer een bewogen dag toch ...
Vanochtend werd ik tegen 5.50u (volledig tegen mijn gewoonte in, wil ik daar wel aan toevoegen) wakker, om de eenvoudige reden dat ik nagenoeg op de grond lag. Mijn luchtbed is lekgeslagen. En het vervelende is dat ik het gaatje (en het is wel degelijk een klein gaatje, want het duurt de hele nacht om leeg te lopen) niet kan vinden...en dus ook niet kan plakken. Dat belooft de komende paar nachten nog interessant te worden. Dat met die bank van twee berichten geleden, dat is ook falikant afgelopen. Vandaag stak er een brief in de bus dat mijn cheque geind was voor het geld op de rekening stond. Dat kost mij dus 33$ aan kosten. En ik kan er geeneens over zagen, want het staat allemaal duidelijk gespecifieerd in mijn contract: geld dat van de rekening gaat gaat daar twee dagen *vroeger* af dan de cheque wordt geind, en geld dat aan het loket op de rekening wordt gestort komt daar twee dagen *later* pas op aan. Niks aan te doen dus ...ik had een briefke bij mijn cheque moeten steken dat ze een paar dagen moesten wachten met hem te incasseren.
U hebt allen zonder twijfel het vorige bericht gelezen over mijn 33$ "overdraft" kosten op mijn rekening. Gisteren ging ik naar de bank om de cheque van de unief die was gearriveerd op mijn rekening te zetten, en de loketbediende vraagt, na de nodige moeikijkheden met te begrijpen wat voor soort cheque het was en of ze die wel konden innen voor mij (en mijn rekening stond onder nul !), of er nog iets is wat ze voor mij kon doen vandaag. Ik zeg dus dat ik niet zo tevreden ben over die 33$ kosten. "Ah," zegt ze,"wil ge daar met iemand over praten ?". Ik zeg dat dat geapprecieerd zou worden. Na een kwartier wachten is de manager ter beschikking, en ik leg dus uit dat die cheque geind is voor ik hem had opgestuurd etc etc ... waarop zij zegt dat als een "one-time courtesy" ze die kosten wel kunnen laten vallen. Bon, mooi meegenomen natuurlijk. Ge zou voor minder een grote bek krijgen. Een ander voorbeeld: ik kreeg een verkeersboete voor te snel rijden. 50 mph waar ge maar 35 moogt. (Ter verdediging, het was midden in de nacht op een viervaksbaan, en er was geen kat te bespeuren (behalve die politiewagen natuurlijk). Buitenspelende kinderen zijn hier ook niet echt een issue) Minimum boete is 210$, en er worden vier punten (van de elf) van uw rijbewijs afgetrokken. Bovendien wordt het doorgegeven aan uw verzekeringsmaatschappij (of die zorgen er alleszins zelf wel voor dat ze dat te weten komen), en over de volgende drie jaar betaalt ge ongeveer 700$ meer aan verzekering. Nu, die punten en die verzekering konden mij geen barst schelen, want ik ben hier toch weg voor mij dat op enige manier last kan bezorgen, maar die boete, dat vond ik toch nogal veel geld. Ik pleit dus "onschuldig", wat betekent dat ge voor de rechter moet verschijnen. Kennismaken met het Amerikaanse rechtssysteem leek me wel wat - ik dus braaf naar de rechtbank, met mijn verdediging netjes uitgewerkt. Voor ge de rechtszaal binnenmoogt, moet ge langs een klerk passeren, die met een half oog uw dossier bekijkt, en dan zoiets zegt in de trant van "Bon, 15 mph te snel, daar maken we een parkeerovertreding van. Schuldig pleiten als uw dossier afgeroepen wordt. De boete is 130$." Dat betekent dus dat ge door niet bij de pakken te blijven neerzitten, uw groot bakkes netjes dicht te houden en de boete te betalen als die in de post arriveert, ge niet alleen 80$ boete spaart, maar ook 700$ verzekering en 4 punten op uw rijbewijs. Wat voor een signaal geeft ge dan aan de mensen, moet ge u toch afvragen ?
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde. Het was een "group hike", dat betekent traditioneel dat prof. C. voorop loopt, en dat er achteraf pizza wordt voorzien bij hem thuis. Veel meer is er eigenlijk niet over te vertellen- het weer was schitterend, Zoar Valley is mooi, de watervallen zijn erg toegankelijk en voor de liefhebbers ook zwembaar, en uiteraard moest prof. C. de waaghals gaan uithangen en met zijn 76 jaar de waterval trachten te beklimmen. We hebben allemaal wel een momentje de adem ingehouden en gedacht "oei, als ie nu naar beneden stuikt ..." De foto's zijn te vinden op : http://fotos.telenet.be/9701454156
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
Ik begin me ook wel te realiseren dat als je de foto's bekijkt, dat het er dan ernstig op lijkt dat er hier nooit binnen gegeten wordt ... niets is uiteraard minder waar. Nochtans, als we de kans hebben gaan we altijd wel ergens naartoe, en als ge dan eten meeneemt is een BBQ snel aangelegd natuurlijk - te meer daar er hier overal in alle parken publieke BBQ's ter beschikking staan. Misschien nog een idee voor in Belgie ...het spoort de mensen aan om wat meer buiten te komen. Barbecue-en in het park, waarom ook niet ? In elk geval, zondag hebben we een picnic georganiseerd in Beaver Island State Park, wat keer op keer wordt gestemd als de beste plaats in NY State om te gaan picnicken. Dat betekent uiteraard ook wel dat er op de gemiddelde zondag een paar honderdduizend New Yorkers zitten en dat ge 7$ toegang moet betalen. In elk geval, we hebben ons goed geamuseerd - lekker gegeten, strandwandelingetje langs de Niagara river, dan wat door de bossen hossen, een dutje op het strand, en met de schommels spelen, en tot slot ijskreem bij K.M. thuis. Wat wenst een mens zich nog meer in het weekend (behalve dan het wat langer uitblijven van maandag) ? Foto's op http://fotos.telenet.be/8784344832
Deze week is een beetje een lamlendige week in het lab, want Prof. C. heeft zijn kinderen en kleinkinderen op bezoek. Dat betekent dat hij er meestal niet is, en als de kat van huis is ...dansen de muizen (in dit geval de postdocs). Hij laat altijd wel een achterpoortje open nochtans. Gisteren (maandag) moest hij de secretaresse opdracht geven om vanalles te doen gedurende de week, en zei hij tegen haar dat hij misschien morgen (dinsdag) "toch even langs zou komen". Inderdaad, zo blij als een kermisvogel verscheen hij dus in zijn bureau om 4 uur. Tegen K.M. legt hij uit: de familie is naar de bioscoop, en ik ben weggeslopen!".... over workaholic gesproken !
Een andere bijzonder grappige anekdote is dat hij sinds een paar jaar zijn geboortedatum van zijn CV heeft geschrapt. Kwestie van geen vervelende vragen over pensioen te moeten beantwoorden.
In elk geval, toen Prof. C. het dan eindelijk afgebold was tegen 6 uur, hebben we in zeven haasten alles ingepakt, om te gaan barbecue-en voor K.M.'s verjaardag. Dat geschiedde in een parkje naast Elicott Creek, handig aan het einde van de straat waar de volledige groep (met uitzondering van mij) nu woont. Het was allemaal een beetje moeilijk, want ik was K.M.'s cadeau (een orchidee) vanmorgen thuis vergeten, S.Z. was zijn cadeau ook op de unief vergeten en ontdekte dat pas toen hij al bijna daar was, Y.P. was nog een experiment aan het uitvoeren en haar man M.P. was dus op haar aan het wachten, en M.G. moest op duikcursus (gelukkig enkel de theorie) en was dus ook een tikje later, maar tegen 9 uur waren we toch wel voltallig. Tegen dan was het spijtig genoeg te donker om foto's te nemen. http://fotos.telenet.be/8785344183
't Was niettemin een gezellig, zij het ietwat Oost-Europees onderonsje. Door de aanwezigheid van M.G.'s zuster L.G., die geen Engels spreekt, en O.T., die voor het Roswell Park Cancer Institute werkt en ook Tjechisch is, was de voertaal iets tussen Tjechisch, Pools en Slovaaks in, met het occasionele Hongaarse woord. Voornamelijk jeugdherinneringen in de vorm van cartoons werden bediscussieerd, en zo kom je te weten dat ondanks (misschien net dankzij) het communisme Maja de Bij en Nils Holgersson wel degelijk internationaal gekend zijn. Niettemin, 't was gezellig. Dat we nu weer twee dagen uren in de wind naar houtskool stinken zullen we er dan maar bijnemen.
...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte). In elk geval, we hebben heel de bende in twee auto's gestopt en zijn naar Wilson, NY gereden. De foto's zijn erg gelijkaardig aan die uit Olcott Village, wat ook een pittoresk dorp naast Lake Ontario is, en er staan voornamelijk mensen op : L.G, M.G.'s zus. (M.G. zelf zat ergens op de bodem van het meer zijn eindexamen voor de scuba-dive cursus te oen, dus die was er niet bij), dan Oliver en K.M., S.Z. (onze Chinees), en de M.P en Y.P. En dan natuurlijk ik, in bijzonder eigenaardige lichtomstandigheden soms wel... zie hiernaast. http://fotos.telenet.be/9768354648 Daarna zijn we (lekker !) gaan eten in het harborview restaurant, hebben getracht "Buveur d'absinthe" in scene te zetten, zijn dan een beetje over the top gegaan met het aantal hopeloze gevallen aan een tafel, en hebben per slot van rekening nog maar eens een wandeling gemaakt naar de pier, om in het maanlicht (en de harde wind) nog een paar foto's te nemen. Vergis u niet, de belichtingstijd is 15 seconden. M.P. en Y.P. waren gevlucht voor de wind en de kou, dus ik laat hen achteraf die foto zien, en M.P. zegt "But that is not true ! It is pitch black out there !" Daarna zijn we maar teruggereden, dat probeerden we althans, want de 425 kruist een spoorweg, en uiteraard was daar net een auto onder een trein gereden, dus was heel de boel versperd. Overwegen in de VS, daarvoor gelden dezelfde regels als voor die in Belgie : als de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten flikkeren, dan moogt ge niet passeren. Dat heeft voor gevolg dat de *meeste* mensen in Belgie dat dan ook niet doen. De reden is dat ALS de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten zijn aan, dat ge er betrekkelijk zeker van kunt zijn dat er binnen afzienbare tijd ook echt een trein gaat passeren ...of misschien zelfs twee. Hier hebt ge hoegenaamd geen garanties. Dus hebben wij ook een keer 20 minuten als idioten voor zo'n flikkerend stoplicht gestaan aan een overweg op weg naar Niagara Falls, terwijl alle andere auto's ons voorbijstaken en de overweg gewoon overreden. Degene die dat soort stunt gisteren echter heeft uit trachten te halen op die overweg op de 425, heeft daar nu waarschijnlijk al dik spijt van ... Vanavond eten we Hongaarse goulash, door M.G.'s zus L.G. gemaakt ... het zijn halve Magyaren, en ze spreken ook Hongaars, dus ben ik eens heel benieuwd.
...Was een beetje turbulent, om verschillende redenen. Er heerst nog steeds dat "fin d'été" gevoel dat iedereen als gek activiteiten doet verzinnen. Bovendien was het de laatste week van de zus van M.G. hier, en moest er dus een afscheidsfeestje gegeven worden. En daarbuiten was het ook de laatste week van Oli in Buffalo (die voor het Roswell Park Cancer instituut werkt), en vermits die jongen ook Tjech is, en hij het goed kon vinden met de zus van Milan, moest er ook door hem nog een vaarwelfeestje gegeven worden waar de zus van M.G. nog bij was op dinsdag, en dan opnieuw voor de andere vrienden op donderdag. Dus behalve het gebruikelijke volleybal in het weekend, was er meer dan genoeg te doen ... en ben ik niet veel thuis geweest. Het feestje van de zus van M.G. omvatte onder andere die befaamde Hongaarse goulash, die inderdaad, zoals door iedereen geanticipeerd, fenomenaal was. Er was ook een speciale aardappelsalade, ook heel lekker. Foto's op : http://fotos.telenet.be/5700564154 Van de andere feestjes zijn geen foto's. Op maandag zijn we dan ook nog naar de Niagara Falls gegaan om nog eens met M.G.'s zus met de Maid of the Mist te gaan varen, en de "Falls by Night" te bekijken. Foto's op : http://fotos.telenet.be/7707574187 En dan kwam het natuurlijk ... na Wilson had ik aan Oli aangeboden om hem naar de luchthaven te rijden op vrijdag. De luchthaven bleek in Toronto te zijn, want Czech Airlines vliegt blijkbaar van Praag naar Toronto en terug. Een kleine twee uur rijden dus, maar goed, voor vrienden doen we dat graag, en hij stelde dan meteen ook voor om er een daguitstap van te maken - zijn vliegtuig was om 4 uur en als we 's ochtends vroeg vertrokken konden we nog naar het Royal Ontario Museum. Dat leek me wel wat, vooral vermits prof. C. vrijdagmorgen naar Europa vertrokken is, en we dus voor twee weken het kot alleen hebben en onze goesting kunnen doen. M.G. en K.M waren ook geinteresseerd, en na een hartelijk lachbui over mijn voorstel om mijn auto te nemen (daar is ook nog een verhaal over trouwens) werden we het eens over de Mercury Sable van K.M. Maar toen ... was er het afscheidsfeestje van Oli op donderdag. Waar ge normaalgezien de avond voor uw vertrek twee grote koffers en wat handbagage in uw appartement hebt staan, dat voor de rest leeg en schoon is, bleek dat het appartement er om 8 uur 's avonds nog precies zo uitzag als de twee jaar daarvoor. Inclusief ongeveer 800kg aan wetenschappelijke tijdschriften. En het appartement is op de vierde verdieping. En er is geen lift. Na veelvuldig verzekeren van Oli dat alles in orde zou komen verliep het feestje in de tuin van de buurman in een licht bezorgde en gespannen atmosfeer. Tegen 10 uur hadden we besloten dat we Oli een handje zouden helpen met het weggooien van alles wat hij toch niet kon meenemen. Dat was echter buiten de waard (in dit geval Oli) gerekend. Iedere stapel tijdschriften die we vastpakten moest hij nog "eerst bekijken" om te sorteren welke echt weg mochten en welke hij wou meenemen. Na die eerst controle kon dan de helft van de stapels weg, en tegen 12 uur 's nachts hadden we nog een dikke 400 kg tijdschriften over. Vermits de bagage gelimiteerd is tot twee stuks van 23 kilo elk was dat nog steeds een beetje veel om in te pakken, en met twee hebben we dan tot 1.30 nog meer tijdschriften de trappen afgedragen - dan door de kelder- en weer terug naar boven door de achterdeur. Daarna ging hij naar zijn werk (om DAAR op te ruimen). Toen we dus op vrijdag, nadat we zeker waren dat prof. C. niet meer zou opduiken, om 11uur aankwamen bij Oli, zag het appartement er nog quasi hetzelfde uit als om 1.30u 's nacht - afgezien dan van de extra rommel die hij VAN zijn werk NAAR zijn appartement had gebracht. We hadden precies een uur, en hebben hem dan in het midden van de kamer gezet, met de instructie : drie stapels, een om weg te gooien, een om op te sturen, en een om mee te nemen, en ge zorgt er beter voor dat die ge wil meenemen of opsturen niet te groot is ... We hebben dan een uur aan de weggooi stapel gewerkt, op en af de trappen, tot het twaalf uur was, het appartement op miraculeuze wijze min of meer leeg, en Oli met twee gigantische stukken bagage en een hoop kleine zakjes en tasjes beneden aan de auto stond. Toen bleek dat hij de tweede set sleutels van het appartement kwijt was. Die moesten eigenlijk in zijn brievenbus zitten, en hij was er 99% zeker van dat dat ook zo was, helaas was hij de sleutel van de brievenbus ook kwijt, en kon hij dat dus niet checken. Om 12.10 zijn we dan naar Roswell Park gereden, omdat hij ook daar zijn sleutels moest afgeven. Gedurende die trip heeft hij heel de tijd koortsachtig zitten graven in zijn twee tasjes die hij binnen handbereik had. om dan tot de conclusie te komen dat hij de sleutels van Roswell park ook kwijt was. Dat moest hij dan aan zijn baas gaan uitleggen, terwijl wij compleet afgepeigerd voor de deur van Roswell illegaal geparkeerd en maar half aangekleed (het was f*cking heet en honderden kilo's tijdschriften de trap afdragen is misschien goed voor de lijn, maar vast en zeker niet voor de lichaamstemperatuur) zaten te bediscussieren dat die mens ons maar beter een ERG dankbare mail zou schrijven eens hij terug in Europa was ... Om 12.20 dan naar Toronto vertrokken, over de grens met Canada gestopt bij een super-Walmart om een extra stuk bagage te kopen om alle losse zakjes in te stoppen, en zo met een volledig afgeladen auto door naar de luchthaven. Precies anderhalf uur voor vertrek stonden we aan de check-in, waarna Oli doodleuk zijn piepschuimen doos met gevoelige biologische stalen met coldpacks begon over te laden in een thermosfles, en vrolijk opmerkte dat we de doos terug mochten meenemen, want dat er tussen de coldpacks ook nog honing zat, die we gerust mochten opeten. Honing ? HONING ?!?? Enfin, na dat laaste incident hebben ze zijn bagage - drie stuks van 30, 30 en 34 kg (dat is dan 175$ extra meneer) - netjes ingecheckt en hem zijn boarding pass gegeven, waarna wij als wrakken in elkaar zijn gezakt en na een korte recuperatieperiode en intense psychotherapie de toerist zijn gaan uithangen in Toronto. Dat was gisteren, foto's zijn hier : http://fotos.telenet.be/7709574924 en van de CN tower "by night" hier : http://fotos.telenet.be/8702574322 En op zondag vertrekken we naar de Finger Lakes region, om van het laatste restje zomer te profiteren... verslag volgende keer.
Zoals al vermeld zijn we dus vorige zondag en maandag naar de Finger Lakes region gereden, K.M, M.P., Y.P en ik. In de Finger Lakes region (en als ge op de kaart kijkt ziet ge direct waarom die meren finger lakes heten) zijn er een hele boel door rivieren uitgesleten valleien en dan uiteraard ook de watervallen waar heel West-New York zo bekend om staat. Daarmee zijn we dus begonnen - ontbijt op de pier in Geneva, en dan op de weg naar beneden gestopt in Watkins Glen, waar een heel mooie canyon/State Park ligt. Na het nodige wandelen dan omhoog naar Taughannock Falls, nog een State Park met een mooie waterval (als het geregend heeft tenminste, want nu stond het nagenoeg droog, en was het maar triestig). Daar hebben we dan gepic-nict en met onze voetjes in het water gestaan, en dan kwam natuurlijk de grap van de dag - tegen half vijf 's namiddags gingen wa aan de "wine-trail" beginnen. De Finger Lakes zijn namelijk New York's wijnstreek. Ligt u ook al in een deuk na het horen van de verhalen over meters sneeuw hier ? Wel, niettegenstaande het tegenvallende klimaat wordt er hier noest en met overtuiging aan wijn gewerkt. Had ik al gezegd dat behalve het tegenvallende klimaat ook de bodem eigenlijk niet geschikt is voor druiven ? Veel te alkalisch. Maar niet getreurd, dan werkt ge toch gewoon samen met de Cornell universiteit om een druivenvariant te kweken die daar tegen bestand is zeker ... (Cayuga white). Toen bleek dat na de eerste wijnproeverij (3$ om te proeven - en de wijn was volgens K.M. vergelijkbaar met wat zij in Slowakije thuis brouwen, zonder daar zoveel truut rond te verkopen) al de volgende al dicht waren.... sluiten doet ge toch tussen 5 en 6 zeker ? Dan maar op onze stappen teruggekeerd naar Ithaca, waar het hotel gelegen was, de zonsondergang over het meer bewonderd (compleet met speciale effecten, want bekeken door Y.P.'s zonnebril kreeg de lucht de meest eigenaardige oranje en purpere kleuren.) Na inspectie van het motel en de ontdekking dat de badkamerdeur niet sloot, en ook de tussendeuren tussen de kamers niet in het slot vielen, zijn we gaan eten in New York's beste Thaise restaurant, en dat was inderdaad fenomenaal lekker aan een zeer redelijke prijs. De volgende ochtend zijn we dan naar Lake Owasco gereden omdat daar zogezegd gezwommen kon worden. Dat bleek fake. Aan de ingang hing een bord dat "the beach is closed for the season". Confrontatie van het oude dametje in het kassahok leverde op dat al de badmeesters al terug naar school waren, want het was september, en dat er daarom niet gezwommen kon worden. Wij dachten bij onszelf allemaal "dat krasse madammeke wil ik ons wel eens op haar uppie zien tegenhouden." Doch het lot was tegen ons. Het afgebakende stuk meer om in te zwemmen (anders wordt ge gegarandeerd overvaren door waterscooters/waterskiers/zeilboten/motorboten) bleek op het diepste punt precies tot aan mijn middel te komen. Ver hebben we dus niet gezwommen ... Dan was het 2 uur en tijd om weer serieus aan de wine-trail te beginnen Plichtsbewust hebben we ons dus door alle wijnproeverijen gewerkt, en terwijl er een aantal wijnen eerder drinkbaar tot zelfs te genieten waren, hebben we toch meer dan eens elkaar pijnlijk aangekeken met een mond vol wijn die we geen van allen wilden doorslikken, om dan aan te schuiven bij het uitspeek-emmertje... Geloof me, ge koopt beter een Franse tafelwijn ... Na de laatste wijnproeverij belandden we in Corning, waar het "Museum of Glass" is. We vroegen ons af of we voor dat laatse uurke geen korting op de toegangsprijs konden krijgen (12$ p.p.) maar dat bleek onmogelijk, want de tockets zijn twee dagen geldig, en dan zouden we de dag erop dus kunnen terugkomen. Geen glas dan maar, en gewoon recht naar huis. De fotos : http://fotos.telenet.be/4790414210
Prof. C. heeft heel de week in Europa gezeten, en het is dus zeer zeer kalm geweest op den dienst ...dat zal volgende week wel anders zijn vermoed ik. Morgen ga ik trachten mijn auto te repareren ... M.P. draaide mijn raamke aan de passagierskant open, en plots draaide het hendelke zot. Vermits ze die auto's beginnen bouwen door vier van die raamhendelmechanismes op een lege tafel te leggen en daar dan stelselmatig de rest van de auto omheen te monteren, liefst nog gebruikmakend van rivetten, is een echte reparatie geen optie, en het raam zit op volslagen mysterieuze wijze muurvast. - ik rij dus al twee weken rond met plakband bovenaan mijn raam. De enige oplossing is een tweedehands deur met werkend raammechanisme. Dus ...het autokerkhof maar weer.
En dan tot slot - het is hier herfst. Het weer blijft mooi en warm, maar tussen nu en het begin van vorige week hebben alle bomen een gelige tint gekregen. Het is dus officieel- de zomer in Buffalo is voorbij !
Enfin, een tekeningske moet ik er niet bij maken zeker ... ik heb dus zaterdag mijn deur vervangen. De rest van de dag stond eveneens in het teken van auto's, want tussendoor hebben we ook een paar beginnende roestvlekjes op K.M.'s auto onder handen genomen, met het oog op de nakende winter. En nu staat de auto te koop. Als er iemand geinteresseerd is, voor 1000 Euro mag hij weg. Transport moet ge wel zelf regelen
... vallen qua gewicht nogal mee. Wat heb ik de voorbije week zoal uitgespookt ? Eerst en vooral chocolade-feestje nr. 2 gegeven, met de overschot van de chocolade die Katrien had meegebracht. Dat moest op donderdag gebeuren, want op zaterdagochtend vroeg vertrokken M.P. en Y.P. weer naar Polen om hun visum te gaan verlengen, en familie en vrienden te bezoeken. Omdat dit voor de collega's mijn afscheidsfeestje was, heb ik meteen ook een heleboel boeken gekregen, met name "De Oceaan", "De Grand Canyon" en "Architectuur in Buffalo". Het onfortuinlijke daaraan is dat ze, in tegenstelling tot die laatste loodjes, wel loodzwaar wegen. Verder heb ik mijn tijd nuttig besteed met zo goed en zo kwaad als het ging in te pakken. Mijn kamer ziet er niet uit, maar de kans op succes lijkt redelijk aanvaardbaar te worden. Ik zil nu niet staalhard beweren dat ik alles ingepakt ge krijgen in de toegestane twee koffers maar ver zal het er toch niet naast zitten. Gewicht, dat is een ander paar mouwen ... Natuurlijk bleek op vrijdag de x-straalgenerator het nog eens
opgegeven te hebben, waardoor we de anode moesten herpolijsten en twee
dagen langzaam de stroom en spanning weer opvoeren, maar gelukkig is dat naar
behoren verlopen, en hij draait weer als een zonnetje. Dit weekend ben ik met K.M. (nog eens) naar Toronto gereden, om snel nog wat sfeer te snuiven (en een paar musea te bezoeken - het Royal Ontario Museum en het Bata schoenenmuseum bijvoorbeeld), en geloof het of niet, daar in de jeugdherberg 's ochtends wandelt er een knul binnen die zo op het eerste gehoor Vlaams blijkt te spreken. Nadat er nog een aantal exemplaren zijn komen bijzitten, zeg ik dus vriendelijk goeiemorgen, en wat blijkt ? Die mensen studeren allemaal in Buffalo, in Canisius College. Er is blijkbaar een uitwisselingsprogramma tussen Canisius en de faculteit TEW van de Universiteit Antwerpen. De wereld is klein, zoals ze zeggen. Ook zaterdag was het de laatste dag van het Internationale filmfestival van Toronto, en dat betekende dat de hoofdsponsor van dat event (Stella Artois) in het straatbeeld en ook in nagenoeg alle cafe's alomtegenwoordig was. Ik heb dus van het speciale feestmenu in de "Elephant & Castle" de "Kip met Stella Artois" gegeten. Een ander voordeel was dat het internationale filmfestival de opnamen van "De Hulk 3" had meegebracht, waardoor er dus een volledig uitgebrande New Yorkse stadsbus door het straatbeeld reed, dat voor de gelegenheid was omgetoverd tot een stukje Queens, compleet met USPS postbussen, auto's met New Yorkse nummerplaten en groene straatnaamborden... tot en met speciale riooldeksels toe waar dan een slang met rook naartoe loopt zodat ze rook produceren, precies zoals de riolen van New York City. Wat de mensen toch niet allemaal uitsteken voor een film ... Ik moet in de groepmeeting van donderdag wel iets komen vertellen over mijn werk tot nu toe, en dat betekent dat het nu een paar dagen hard doorwerken wordt om dat nog voor elkaar te krijgen. Andere dingen die nog snel op de agenda staan : de auto verkopen, hopelijk morgen al, en in de mechanische werkplaats nog een stuk van het rekenmachineonderdeel dat ik heb gefabriekt afslijpen, want het is nog een beetje dik om goed te kunnen werken. Enfin, ge hoort het, tijdens mijn laatste week ga ik me zeker en vast niet vervelen...
De foto's van Toronto van vorige keer : http://fotos.telenet.be/6754284151
Gisteren in de plaatselijke lesbian bar (wist ik ook veel ...alhoewel - ze heet "Miss Kitty") een feestje gegeven voor "iedereen". Er is al bij al dan toch drie man opgedaagd om dag te zeggen, en het was zeer gezellig.
Verder leidt het afronden van mijn verblijf hier natuurlijk tot Kafkaiaanse toestanden ... Een kort overzicht van de gebeurtenissen van de voorbije week : 1. Ik verkoop mijn auto, en vergeet stommelings de nummerplaten eraf te halen. De mens die de auto kocht woont 37 mijl ten zuiden van Buffalo. Nu wilde ik eigenlijk graag die nummerplaten zelf houden, en ze zeker niet terug afgeven aan de DMV - bij wijze van souvenir. De procedure : a) mens opbellen om te zeggen dat ik die nummerplaten er kom afvijzen. Bij arriveren worden opgewacht door de vader van de mens in kwestie, die hoopte dat ik de pizza delivery guy was. Vervolgens worden uitgenodigd om mee pizza te eten als de pizza delivery guy arriveert. Platen van de auto vijzen, uitnodiging vriendelijk afslaan, en 37 mijl terugrijden naar Buffalo. b) Proberen een politiebureau te vinden. Niet simpel. U vervolgens verbazen over hoe politiebureau's er hier uitzien. De wachtkamer bevat zes stoelen in een vierkant kamertje van drie meter op drie. Verdere features zijn een gewapende stalen deur en een kogelvrij venster met 1 loket. Na verloop van tijd gaat de gewapende deur open en vraagt een mevrouw "next please". Ge moogt dan tot aan de deur wandelen (maar niet binnenkomen !) en den uitleg doen. c) Zo dus aangifte gaan doen van verloren platen. d) terug naar huis om de registratie van de auto te gaan halen om aangifte te *kunnen* doen van verloren platen e) tweede poging om aangifte te doen van verloren platen f) formulier dat de polies heeft ingevuld naar het registratiebureau brengen. Betaal 1$ ( passeer niet langs start - u krijgt geen 100$) g) bij nader inzien, passeer wel langs start - ze willen mij graag het tweede jaar van mijn registratie terugbetalen. Per cheque in de post. h) verander adres waar ze de cheque naartoe moeten sturen i) Wacht of de cheque ooit arriveert op het (uiteraard misspelde) adres op het formulier, en laat collega mijn handtekening vervalsen op de achterkant om mijn 25$ terug te krijgen ...
2. Probeer de boeken, die loodzwaar wegen, terug te sturen naar Belgie. USPS blijkt de optie "per boot" te hebben afgeschaft. De mogelijkheden zijn een flat rate box voor 37$, of media mail voor 45$. Het boek over de Grand Canyon is te groot om in een flat rate box te passen. Stop al de andere boeken in twee flat rate boxes. Betaal 74$ - met mijn Belgische kredietkaart, want de bank vond het blijkbaar nodig na mijn weekend in Toronto mijn kaart te blokkeren. Iedere transactie in het buitenland is namelijk verdacht wegens de mogelijkheid tot fraude.
3. Probeer kaart te deblokkeren - bel het nummer op de kaart. Zoek je weg door het telefoonmenu naar de optie die u een echte mens aan de lijn bezorgt. De manier om dat te doen is ingeven dat ge een nieuwe rekening wil openen. Ze vinden het dan ook doodnormaal dat ge over iets anders begint, maar ge moet het maar weten he ... In elk geval, mijn aankoop die ik in Toronto had gedaan was de reden voor het blokkeren van de kaart. Klopte dat dat ik daar iets gekocht had ? Ja dat klopte ...ok, blokkering verwijderd. Ik leg de telefoon in en herinner me dan dat ik had geprobeerd om met mijn kaart te betalen, maar dat dt om een of andere reden niet lukte, en de transactie was niet doorgegaan - ik had weer maar eens met mijn Belgische kredietkaart betaald. Terugbellen dan maar - weer twintig minuten muziek. - ja, ik was het die die transactie had geprobeerd te doen in Toronto, maar volgens mij was ze niet doorgegaan. En inderdaad, zo bleek, dat klopte, er was niets van mijn rekening af. Konden ze dat nu niet ineens zeggen ?
En dan tot slot ben ik bezig met al mijn files te back-uppen om mee te kunnen nemen, en het labo een beetje op te kuisen voor mijn vertrek. Daar zal ik de komende paar dagen nog wel efkes mee bezig blijven vermoed ik.
Mijn vlucht is woensdag - nog vier dagen te gaan !
Zo dan, lieve mensen die het tot het allerlaatst hebben volgehouden ...
Ik zit op Delta vlucht DL140 New York Brussel, en heb de VS achtergelaten, na een bijzonder turbulente week van inpakken en wegwezen. De highlights van de voorbije week zijn een ongelooflijke opeenvolging van afscheidsdiners/feestjes/lunches/ met de collegas, met de vrienden, lunch met de groep, nog eens met de collegas, dan met wat minder collegas omdat er al een gedeelte terug on Polen zat. Verder inpakken natuurlijk, thuis en op het werk, en opkuisen. Nadat de auto verkocht was geraakt mocht ik de auto van M.P. en Y.P. (die dus in Polen zitten) gebruiken. Zondag hebben we ervan geprofiteerd om een wandeling te gaan maken langs de bodem van de canyon die de Niagara river na de watervallen heeft uitgesneden in het lokale gesteente. Onze Chinese medewerker hadden we niet meegenomen, en dat was misschien maar goed ook, want we hebben alledrie (M.G., K.M. en ik) gedurende de wandeling bijna onze kaas gelaten. In het midden van de canyon tussen waar ge naar beneden kunt en waar ge weer naar boven kunt, is namelijk eigenlijk geen pad, en moet ge de meest halsbrekende toeren uithalen om levend aan de andere kant van steile hellingen met losse steentjes te geraken. Maar we hebben het overleefd, en het was een zeer plezierige manier om afscheid te nemen van de Niagara Falls en de Niagara River. http://fotos.telenet.be/4744244617 Verder hebben we met de collegas alle goeie restaurants in heel Buffalo bezocht, voor diners en lunches, en ons allemaal gruwelijk overeten, en dan gisteren zijn we met het resterende gedeelte van de groep bij de Libanees gaan eten, wat ook bijzonder goed is meegevallen. Vermits professor C. vandaag een lezing moest geven op Yale, was dat meteen ook het afscheid van hem. Hij heeft me verzekerd dat ik altijd welkom ben als ik terug wil komen, maar spijtig genoeg staat de dollar op dit moment zo laag in vergelijking met de euro dat ge als Europees onderzoeker in de VS niks anders kunt doen dan er gruwelijk uw broek aan scheuren. Dus voorlopig weer gewoon terug naar huis, na negen maanden VS en Canada. Als het gelukt is om de oceaan over te vliegen (en daar ziet het op dit moment toch wel naar uit) ben ik ondertussen thuis (ja, anders kan ik dit niet uploaden he)
Ik ben na de kerstvakantie beginnen merken dat het aantal bezoekers op de blog is beginnen afzwakken van een 200-tal per maand tot een meer bescheiden 150 per maand. Maar op dan niveau is het consequent blijven hangen, en dientengevolge heb ik een kleine 4000 bezoekers mogen ontvangen op mijn blogsite. Ongeveer 4% van dat verkeer was ikzelf, voor controles en nalezen. Sommige bezoekers waren herkenbaar (agfa.be 3% ? ua.be 6% ? ugent.be 8% ? jnj.com 8% ?), sommige iets minder (telenet.be 17%, belgacom.net 18%). De landenverdeling was overwegend Belgisch (voor 71 %), maar over herkenbare bezoekers gesproken, 4.7% kwam uit Duitsland ... Verder zijn er ook 3.3 % Nederlanders en 0.5 % Fransen op de site beland, en dan hebben we het niet over het ene enigmatische bezoek van een Ier, en zowaar 4 paginaweergaves naar Saudi-Arabie. Dat lijkt er in elk geval op de wijzen dat het opzet om de blog verregaand prive te houden voor een groot gedeelte is geslaagd. Aan de technische kant heeft slechts 0.3% van u een Macintosh, al de rest doet het met een PC. 64% gebruikt IE6, en 11% van de bezoeken zijn gebeurd na upgraden tot IE7. Firefox maakt 21% van de bezoeken uit. Windows XP en 2000 maken in totaal 75 procent van de besturingssystemen uit. Er is 1 iemand met Windows 98 - Katrien ... over herkenbaarheid gesproken Slechts 1.1% van de bezoeken zijn gebeurd vanop een linux machine. En helemaal niemand heeft tot nu toe Windows Vista. Dat alles wordt zo maar in statistieken gecompileerd, waardoor ik dus op de voet kan volgen wie mijn blog bezoekt en wanneer ... En dat is meteen de volgende shocker: de meeste bezoeken vinden plaats op weekdagen rond 9 a 10 uur 's ochtends. Het lijkt erop dat mijn blog een populaire manier is om de werkdag te starten ... moeten jullie niet werken zeg ? :-p
In elk geval, ik ben weer veilig terug in Belgie, thuis bij Katrien, de kat, de kip, de slang en de vissen, en niet te vergeten al de mechanische rekenmachines. Een heleboel ervaringen en ontmoetingen rijker, en ook een aantal illusies armer, precies zoals verwacht eigenlijk.
Dit laatste verhaal en deze paar statistieken zijn de laatste post op de blog. Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen en het soms geanimeerd meeleven van mijn escapades in de USA. Ik hoop dat ik er jullie mee heb kunnen amuseren. Het was in elk geval een bijzonder genoegen om voor jullie te mogen schrijven, en ik kijk er naar uit om iedereen persoonlijk terug te zien. Ondertussen kan ik dan proberen al mijn slechte gewoontes die ik in de VS heb gecultiveerd weer af te leren ...
Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken.
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. "Twisted Evil"){kind=icon}
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. 
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten.
Wel, wij dus vanochtend vroeg met vier (K.M. met rood t-shirt, M.P. en zijn vrouw Y.P.) naar Marineland Canada.
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde.
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte).
...Was een beetje turbulent, om verschillende redenen. 
Zoals al vermeld zijn we dus vorige zondag en maandag naar de Finger Lakes region gereden, K.M, M.P., Y.P en ik. In de Finger Lakes region (en als ge op de kaart kijkt ziet ge direct waarom die meren finger lakes heten) zijn er een hele boel door rivieren uitgesleten valleien en dan uiteraard ook de watervallen waar heel West-New York zo bekend om staat. Daarmee zijn we dus begonnen - ontbijt op de pier in Geneva, en dan op de weg naar beneden gestopt in Watkins Glen, waar een heel mooie canyon/State Park ligt. Na het nodige wandelen dan omhoog naar Taughannock Falls, nog een State Park met een mooie waterval (als het geregend heeft tenminste, want nu stond het nagenoeg droog, en was het maar triestig). Daar hebben we dan gepic-nict en met onze voetjes in het water gestaan, en dan kwam natuurlijk de grap van de dag - tegen half vijf 's namiddags gingen wa aan de "wine-trail" beginnen. De Finger Lakes zijn namelijk New York's wijnstreek. Ligt u ook al in een deuk na het horen van de verhalen over meters sneeuw hier ? Wel, niettegenstaande het tegenvallende klimaat wordt er hier noest en met overtuiging aan wijn gewerkt. Had ik al gezegd dat behalve het tegenvallende klimaat ook de bodem eigenlijk niet geschikt is voor druiven ? Veel te alkalisch. Maar niet getreurd, dan werkt ge toch gewoon samen met de Cornell universiteit om een druivenvariant te kweken die daar tegen bestand is zeker ... (Cayuga white). Toen bleek dat na de eerste wijnproeverij (3$ om te proeven - en de wijn was volgens K.M. vergelijkbaar met wat zij in Slowakije thuis brouwen, zonder daar zoveel truut rond te verkopen) al de volgende al dicht waren.... sluiten doet ge toch tussen 5 en 6 zeker ?
Enfin, een tekeningske moet ik er niet bij maken zeker ... ik heb dus zaterdag mijn deur vervangen. De rest van de dag stond eveneens in het teken van auto's, want tussendoor hebben we ook een paar beginnende roestvlekjes op K.M.'s auto onder handen genomen, met het oog op de nakende winter. En nu staat de auto te koop. Als er iemand geinteresseerd is, voor 1000 Euro mag hij weg. Transport moet ge wel zelf regelen 
... vallen qua gewicht nogal mee.
Zo dan, lieve mensen die het tot het allerlaatst hebben volgehouden ...
