Aha, hoor ik u denken, weer een boeiende titel. Nu volgt zonder enige twijfel de verklaring. En inderdaad, die zit er wel degelijk aan te komen, maar laat me u toch eerst nog even in spanning houden. Laat ik beginnen met de lunch gisteren. We gaan meestal op dinsdag en donderdag iets eten buiten de campus, vermits op de campus alles veel duurder is, en ze bovendien de chicken burritos hebben afgeschaft in Bert's Dining. Meestal eindigen we dan bij de chinees (China King), maar dat doet nu eigenlijk niet ter zake. Wat wel ter zake doet is dat ge daarvoor de auto moet nemen. De vraag is dan altijd wie er 's morgens het vroegst is gearriveerd, en derhalve op de toegangsweg naar het gebouw staat geparkeerd. Gisteren stonden zowel M.G. als ik dichtbij geparkeerd, dus tijdens de wandeling naar de auto vraag ik "Your car or mine ?" Waarop zowel M.G. als K.M. als door een ratelslang gebeten door elkaar roepen "Your car, oh, please, your car !" Waarom, hoor ik u zich nu afvragen ... Wel, eergisterenavond was het de laatste dag van A.V. in het lab van professor C. Dat betekende dat hij meteen iedereen inviteerde bij hem thuis (de dag na het verjaardagsfeestje van zijn dochter), want hij had nog bier over en we konden dan take-out Buffalo Wings gaan halen. Dat was M.G.'s job, die verdwijnt dus met de auto naar Duff's, wij rijden naar A.V.'s huis, en wachten tot het diner arriveert. M.G. staat plots wild gesticulerend voor het venster, en roept dat hij plastic zakken nodig heeft. We hadden namelijk extra hete wings besteld, en Buffalo Wings maakt ge meer pikant door er meer pikante saus over te smijten. Nu hadden ze wat overdreven, en de pikantste vleugels zaten bovendien ook vanonder. De doos was een beetje platgedrukt door alles wat erboven zat, de saus was in de papieren zak gelekt, en had heel de bodem daarvan doorweekt, en uiteraard had M.G. gewoon de zak opgepakt, waarna die op een hoogte van een centimeter of 50 prompt openscheurde, en alle saus en wings over zijn kleren en de voorzetel van zijn auto deponeerde. Enig wassen later was de ergste schade aan M.G. weer opgelapt, maar de autozetel is een ander verhaal. De saus van Buffalo Wings heeft twee namelijk belangrijke ingredienten : chili, en azijn. Als ge dat over uw autozetel smost, en die auto staat dan de hele ochtend in de zon met de ramen dicht, krijgt ge eerlijk waar tranen in uw ogen als ge probeert weg te rijden ... vandaar dus alle paniek.
En verder is hier op 30 april ...(!) ... de zomervakantie begonnen. Alle studenten zijn weg, en alles op de campus is dicht tot september. Maar allez, dan heb ik weer iets om naar uit te kijken... als de studenten terugkomen ben ik hier bijna weg !
...en dan hebben we het niet over Sting's rockband. (heb ik die intro al eens niet gebruikt ?) Neen, het gaat hier over de campuspolitie op de North Campus van de unief. De universiteit heeft namelijk haar eigen politiemacht, hoewel die zelf snel zijn om te zeggen dat ze "nauw samenwerken met de lokale politie in Amherst." Nu zijn er de laatste tijd een aantal computers verdwenen in het Natural Science complex. Dat is zeer vervelend, want vaak bevatten die computers niet alleen onvervangbare data, maar eveneens electronische componenten die bijzonder duur zijn, bijvoorbeeld om wetenschappelijke apparatuur aan te sturen. De punks die die dingen komen stelen interesseert dat allemaal niet, die willen gewoon een computer, ongeacht wat erin zit aan andere dingen. Enfin, de politie heeft dat een beetje op haar krachten genomen en patrouilleert nu zeer regelmatig rond het Natural Science complex. A.V., toen hij zijn bureau leegmaakte, vroeg mij om mee naar beneden te komen met zijn karretje papieren die hij mee naar huis wou nemen, want de campuspolitie mocht hem daar eens mee tegenhouden, dan kon ik het tenminste mee uitleggen. Nadat ik daar eens hartelijk mee had gelachen ben ik dus mee naar beneden gegaan, heb braaf bij het karretje gewacht terwijl hij de auto haalde, en uiteraard geen campuspolitie gezien. Echter, terwijl A.V. de dozen in de auto aan het laden was, stond ik het vuilnis dat daar ook stond te bekijken, en van ergens in het gebouw hadden ze een hoop stoelen weggegooid, waaronder indentiek hetzelfde model als bij ons voor de diffractometercomputer staat. Die stoelen zijn heel gemakkelijk, en van deze was weliswaar de zitting rotversleten, maar er lag ook nog een redelijk intacte losse zitting die eruit zag of ze zou kunnen passen. Om een lang verhaal kort te maken, ik heel die rommel (en nog een andere stoel) mee naar huis genomen, vermits mijn schommelstoel niet meer functioneel is - de rieten zitting heeft door ouderdom de geest gegeven. Na wat puzzelen bleek dat de andere ziting niet op deze stoel zou passen, en dat ik een paar extra gaten in het stoelframe nodig had. Stoel dus uit elkaar gevezen, en vermits ik ondertussen de machine-shop course (succesvol) heb beeindigd mag ik zomaar op elk willekeurig moment van de werkplaats gebruik maken voor om het even welke doeleinden - bijvoorbeeld om gaten te boren. Ik parkeer dus de auto voor de deur van de mechanische werkplaats, sleep die halve stoel naar binnen, en boor de vier vereiste gaten. Op mijn weg terug naar buiten duw ik de deur open met mijn halve stoel onder de arm, en ja hoor, er passeert net een politiewagen van de campuspolitie, die vertraagt, dan stopt, en vervolgens gaat het raampje naar beneden. Politieman met zonnebril neemt mij argwanend op ... "Zo, wat hebben we daar ?" "Wel, agent, zoals u kan zien is dit een halve stoel." "Waar heb je die vandaan ?" "Stond bij het vuilnis achter het Natural Sciences complex, agent." "Hmm ... werk je hier ?" "Ja, agent, in het departement chemie." Ik denk dat hij toen ook wel stilletjesaan begon te begrijpen dat 1) een halve stoel van 30 jaar oud waarschijnlijk niet al te waardevol kon zijn 2) ik geen terroristische aanslagen plande met de stoel als wapen, en 3) je ook geen computer in zo'n stoel kon verstoppen. Maar allez, hij moest toch iets zeggen ? Zodus : "Wel, maak er geen gewoonte van om door het vuilnis te rommelen, ok ?" "Tuurlijk, agent ..." De clue van het verhaal is dat ik nu een gemakkelijk stoel heb om op te zitten, en bovendien niet gedeporteerd ben naar Guantanamo Bay wegens het bezit van weapons of mass destruction. Yay me ! Met een halve stoel kunt ge een behoorlijke hoop schade aanrichten...
Ik kan het niet nalaten weer een extreem Amerikaans moment van vanavond met u te delen. Ik sta dus in de keuken deeg te kneden voor mijn brood van morgen (voor diegenen onder u die niet van het begin gevolgd hebben, ja, ik bak mijn eigen brood hier) als Paul's telefoon gaat. Hij voert een gesprek van ongeveer vijf minuten, en stuift dan voorbij mij de keuken uit, roepend "Ik ga met mijn vriend(in ?) een wandelingetje maken !" Ik kneed, omgeven door de plots ingetreden rust tevreden verder, als ik luttele seconden later op de oprit zijn auto hoor starten en wegrijden. Ligt dat nu aan mij dat ik dat een beetje vreemd vind ?
...bij het doen van wetenschappelijk onderzoek. Mijn twee collega's zouden donderdag naar Japan vliegen, om daar aan het synchrotron een experiment te gaan doen. Vrijdagochtend e-mailden ze vanuit Japan "We hebben het synchrotron kapot gedaan, ge moet niet komen". En vermits de vliegtickets van de goedkoopste soort waren, kunt ge die weliswaar annuleren, maar geld terugkrijgen is er niet bij. Shit happens ...
Ondertussen heb ik ook uit niet nader vernoemde anonieme bron vernomen dat mijn postdoc-aanvraag op bloeddorstige manier is vermoord door de bevoegde commissie, wat concreet betekent dat ik vanaf 1 oktober op zoek mag naar een job, en het onderzoek in de universitaire sector definitief vaarwel zeg. Dat was weliswaar niet volledig onverwacht na mijn jarenlange haat-liefde verhouding met het FWO-Vlaanderen, maar toch, een mens blijft hopen. Het blijft een beetje vreemd op me overkomen hoe er enerzijds geschreeuwd wordt dat er dringend meer geld moet gepompt worden in het wetenschappelijk onderzoek en het creeren van een heel leger nieuwe onderzoekers (op impuls van Europa op weg naar de "kenniseconomie", man toch, we gaan onderzoekers te kort komen !), terwijl daar "ten velde" zo weinig van te merken valt. Alhoewel ... af en toe leest ge dan in de krant zoiets als :
"Vlaanderen verder verwijderd van Lissabonnorm"
"De Vlaamse overheid zal in 2007 naar schatting 0,69 procent van haar bruto binnenlands product (bbp) besteden aan onderzoek en ontwikkeling. Dat is een daling met 0,04 procent of de eerste keer dat de investeringen afnemen sinds 2004."
en nog :
"Daarmee staat Vlaanderen nu op het niveau van zo'n zeven jaar geleden en dat van de Verenigde Staten van vijftig jaar geleden. Om de achterstand in te halen is op drie jaar tijd een bijkomende investering van 1,5 miljard euro nodig van overheid en bedrijven samen. De overheid moet 0,3 procent van het bbp extra investeren of 200 miljoen euro per jaar. Ter vergelijking: het innovatiepact voorziet slechts 60 miljoen euro per jaar."
Maar misschien versta ik dat allemaal verkeerd hoe dat werkt. Ik zal mijn attitude met een bekend Southpark-citaat schetsen (in dit geval een tikje mismeesterd door een collega van mij): "Screw you hippies, I'm going home." Dat ze hun problemen met de Lissabon-norm maar oplossen zonder mij En nu ga ik stoppen met de verbitterde wetenschapper uit te hangen, en hier nog een beetje doorwerken aan mijn laatste "academisch" onderzoek, zodat ik in schoonheid kan eindigen, nietwaar ...dat was per slot van rekening min of meer de bedoeling van hier naartoe te komen.
En dan bedoelen we niet de metro, maar de broodjeszaak. Subway doet aan verse sandwiches met beleg. Het interessante is dat ze telkens een "Sub of the day" hebben, die 2$ kost (wel, $1.99). Al de rest is duurder. Normaal gaan we altijd op vrijdag naar Subway, maar vermits nu binnen de unief alles dicht is omdat het academiejaar is afgelopen, ging ik vandaag - maandag- een broodje halen. Die onderneming werd door de subwayanen onthaald op een sketch met bijzonder hoog In-de-gloria-gehalte. De sub-of-the-day op maandag is blijkbaar "turkey & ham". Nu hou ik niet zo van ham, dus denk ik bij mezelf "als ik nu vraag om die ham eraf te laten, dan is het toch nog steeds een sub of the day, nietwaar ?" Ik vraag dat dus, en de met pukkels overdekte jongeling die de sandwichkes smeert antwoordt "Tuurlijk, als ge geen ham moet hebben, wilt ge dan misschien meer kalkoen ?" Daar zeg ik uiteraard niet nee tegen, dus terwijl hij het vierde schelleke kalkoen op mijn boterhammeke legt komt de baas, die eveneens waakt over de kassa, voorbij en vraagt "double turkey ?" Waarop spotty youth zegt, "nee, de sub of the day". De baas dan: "Jamaar, ge legt daar vier schellekes kalkoen op, dan moogt ge daar geen extra kalkoen op leggen he, want dan is het een double turkey, en dat is niet de sub-of-the-day vandaag. Twee schellekes !" Dan tegen mij "Ja, sorry he, maar ik maak zelf de regels niet." Spotty youth vraagt dus "Ja, wil ge dan die extra kalkoen, of moet ik ze eraf halen ?" Ik kan een sterk staaltje van klantvriendelijkheid altijd apprecieren, en zeg dus sportief en zonder verpinken "Yep, haal ze er maar af." Waarop hij dus voorzichtig de schellekes kalkoen van het brood afpelt en terugkleeft op het stapeltje. De rest van de kaas, groenten en whatnot wordt aan mijn boterhammeke toegevoegd, en ik arriveer bij de kassa. Daarop prijkt triomfantelijk in grote groene lichtende letters "DOUBLE TURKEY - $4.95". Ik zeg dus - "Momentje, ik heb de sub of the day - da's $1.99". Zegt de man achter de kassa (in plaats van "Oh, excuseer meneer, dat was een vergissing dan") - "Oh, heeft hij die kalkoen er weer afgehaald ? Hoeveel schellekes kalkoen liggen erop ?" Ik zeg dus "Inderdaad, hij heeft ze eraf gehaald - twee." Waarop de man achter de kassa prompt naar spotty youth buldert, terwijl hij naar mijn (ingepakt) sandwichke wijst "Zeg, hebt gij die kalkoen er weer afgehaald?" Na -ietwat gegeneerd- bevestigend antwoord van spotty youth, verschijnt er dus ten langen leste "-$2.96, SUB-OF-THE-DAY". Enfin, ge weet het dus, als ge naar Amerika komt ... twee schellekes kalkoen kosten 2.96$ (+tax) !
...is het nu aan mij om de wereldtop te bereiken in het tennis. M.P. heeft achter zijn appartement een tenniscourt, en op een mooie avond besloten M.P, zijn vrouw, K.M en ik een potje te gaan tennissen. Zoals u kan zien was dat duidelijk niet eenvoudig.
Op de werkvergadering van voorbije donderdag vertelde prof. C. dat hij deze week maandag en dinsdag op een congres was. Wij natuurlijk allemaal blij, omdat we dan niet alleen het eeuwenoude credo "als de prof van huis is dansen de postdocs" konden huldigen, maar bovendien ook omdat we hem niet moesten vertellen dat we toch al van plan waren om het disdagmiddag om 1 uur af te bollen naar Niagara Falls, de eerste trip naar Canada voor K.M. en M.P. De reden ? Het Niagara Fallsview Casino heeft een theaterzaal, waar in ware Vegas-traditie shows plaatsvinden. En nu speelden ze toch zeker wel "Nunsense" van Dan Goggin. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de musical met de dansende nonnen, en ondanks het feit dat het in Amerika altijd wat groter en duidelijker moet zijn dan in den Arenberg, was het toch bijzonder plezierig. Dat mijn collega's voor M.G. nagenoeg de hele musical hebben nagespeeld betekende waarschijnlijk dat ze het ook plezant vonden. Foto's laad ik dit weekend op, en de link verschijnt hier dan wel. (inderdaad zie, hier is hij al ... http://fotos.telenet.be/5971674233 ) Overigens was het zonnig, en dat betekent bij de Falls altijd regenbogen ...zeer mooi ! Zaterdag was het een brood-feestje bij de Italianen. Ik had dus 3 kilo brood gebakken, en tot mijn bijzonder grote genoegen betekende dat dat ik M.G. "overbakken" had, want die had maar 1 brood bij. Hij heeft dat dan wel goedgemaakt door een fles absinth mee te brengen uit Slowakije. Het brood was, in vergelijking met wat je hier kan kopen, uiteraard sensationeel, en de complimenten waren niet van de lucht. Het was al bij al zeer gezellig, en het was dan ook ruim twee uur voor ik thuis was. Foto's ? Tuurlijk, al was het wel aan de donkere kant. http://fotos.telenet.be/4979674233 Op maandag dan tenslotte besloot A.V. een barbecue te geven om zijn vriezer leeg te krijgen voor ze naar Tennessee verhuizen op 11 juni. Jammer genoeg was het tegen de avond weer 3 graden, zodat zelfs de vuurton niemand kon overtuigen om langer dan 11 uur te blijven. http://fotos.telenet.be/5970674117 Nu, laat dat alles u vooral niet doen uitschijnen dat alles hier rozengeur en maneschijn is ... niks werkt, en dat betekent dat gedurende de tijd dat ik niet met de drie hoger beschreven activiteiten bezig was, ik waarschijnlijk achter mijn bureau zat. Het is nog precies een week voor Katrien arriveert in New York, en dan neem ik uiteraard vakantie. Maar dat betekent dan ook dat de bijdrage voor de beide congressen in Juli klaar moet zijn binnen - wel - 7 dagen. 't Wordt nog spannend ...
Laat me u allen dan ook even de plannen schetsen voor de komende paar weken. Katrien arriveert op 31 mei in New York, waar ik als alles goed gaat klaar zal staan om haar op te pikken. We blijven drie dagen in New York, en op dag vier rijden we naar Boston. Dag zes wordt haast volledig gespendeerd met naar Washington DC te rijden, en dag 7 spenderen we dan daar. Op dag 8 is het terug naar Buffalo. Eens hier aangekomen geven we de volgende dag een chocolate party (met de chocolade die Katrien meeneemt) en de dag daarna zijn we bij prof. C. uitgenodigd om te komen eten. De volgende vier dagen is prof. C. op congres, en ga ik dus eigenlijk alleen pro forma werken, en in plaats daarvan met Katrien aan sightseeing doen hier. Op zaterdag vliegen we naar LasVegas, waar we ons vakantiebudget in het casino plannen te vervijfvoudigen, alvorens de volgende ochtend naar de Grand Canyon te trekken. Vermits die erg groot is doen we er drie dagen kamperen over om hem te verkennen, en dan rijden we verder naar Monument Valley, Capitol Reef, en misschien Zion National Park omdat iedereen me dat maar blijft aanraden. Dan terug naar Vegas, en vroeg in de ochtend vertrekken naar Buffalo. De laatste nacht spenderen we "thuis", en dan zet ik Katrien weer op het vliegtuig naar Berendrecht (uiteraard is er een directe verbinding Buffalo-Berendrecht, dat had u al begrepen waarschijnlijk). Ik weet niet in hoeverre ik de laptop overal mee naartoe ga slepen, dus misschien zullen de updates redelijk infrequent zijn, maar dat halen we dan later wel weer in. Vandaag zijn we tussen het werk door sportschoenen gaan kopen (op snadalen kunt ge moeilijk tennissen), die gaan uitproberen op de erg fijne gratis courts die hier overal in parken te vinden zijn, en bovendien ook nog naar Shrek 3 gaan kijken. Slecht was hij niet, en er zitten een aantal behoorlijke vondsten in, maar het concept begint een beetje te vermoeien. Niet echt een aanrader dus. Op DVD misschien, tijdens een moment van verbijsterende verveling... En voor de rest is het werk werk werk ... alles moet deze week af ! Deze zomer trappen ook mijn beide roommates het af, Tracy als entertainster/animatrice op een 8-weekse cruise naar Alaska, en Paul op cursus naar Nice (ja, in Frankrijk). Het zal hier dus over de zomer maar stilletjes zijn ...
Vorige maandag was in de VS Memorial Day, het equivalent van 11 november bij ons, en ook het onofficiele begin van de zomer, waarop heel de VS zijn of haar zwembad openlegt. Een federale feestdag dus en vakantie, voor iedereen, behalve prof. C's groep. Soms vraag ik mij toch wel af wat voor uilskuikens wij allemaal zijn om te komen werken. Vooral omdat de baas laat uitschijnen dat hij "wel eens zal langskomen" en dan uiteindelijk toch niet opdaagt. Maar goed, zondag had K.M. een monopolyspel gekocht, en we waren dus allemaal (behalve M.G., die gaan kamperen was) uitgenodigd voor fruitsla, ijskreem en monopoly. Allemaal, dat zijn dus K.M. zelf, S-L. Z.. M.P., zijn vrouw Y.P. en ikzelf. Zoals op de fotos (als ik ze ge-upload krijg, want de fotoserver doet lastig) te zien is zaten de grote winnaressen aan de rechterkant, en was S-L. Z. extreem gelukkig met al die kapitalistische overdaad. Hij weigerde wel koppig om iets te verkopen of te ruilen, niettegenstaande dat werkelijk een beter idee zou geweest zijn. De jongens zijn allemaal volledig gepluimd geeindigd, en Y.P. was de grote overwinna(a)r(es).
Wat die bureaucratie uit de titel betreft, vorige week had K.M. gemerkt dat haar personeelskaart van de unief niet werkte bij het proberen binnen te raken van de sportfaciliteiten. Daarover had dus al een hele emailconversatie plaatsgevonden met de verantwoordeijke, die zich al uitvoerig had geexcuseerd, want in eerste instantie was het allemaal hun fout geweest. Dat bleek allemaal nogal simplistisch, want de kaart bleef het hardnekkig niet doen, met alle problemen vandien bij het binnen proberen te komen in de sportfaciliteiten. Tot overmaat van ramp kreeg ze dan vandaag een email van de personeelsdienst, waar in feite instond dat ze haar met kaart en al uit het systeem hadden gegooid. Terrorisme in de VS ? Allemaal nergens voor nodig. Ze helpen het land zelf wel om zeep, meer specifiek door het massaal inhuren van jobstudenten. Het economisch verlies dat daardoor geleden wordt is haast niet te becijferen ...
Maar goed, met al die kaart-perikelen als achtergrond, enter mijn schitterend plan om vandaag eens te proberen tijdens de middagpauze raquetball te spelen (de snellere variant van squash, met een harder botsender balleke, en eigenlijk "no rules" wat betreft waar ge het moogt slaan). Tot overmaat van ramp bleek halverwege de wandeling naar het sportcomplex dat K.M. dan ook nog eens die vermaledijde kaart vergeten was op haar bureau. Dus, bij de ingang mocht ze uiteraard niet binnen, en moest ze naar de balie om te worden "bestempeld" (ge krijgt een stempelke). Daar aangekomen, had ze dus geen kaart, en ook geen identiteitsbewijs, want haar naam staat uiteraard wel in de computer, maar er staat geen fotoke bij, dus de persoon achter de balie kan niet zien of ze is wie ze zegt dat ze is. Vanzelfsprekend begrijpen we allemaal dat een waterdichte identificatie van wie de universitaire sportfaciliteiten wil gebruiken van cruciaal belang is (om te zorgen dat potentiele terroristen niet kunnen trainen in Amerikaanse universiteitsfaciliteiten waarschijnlijk), maar allez, ik zeg dus dat ik haar zonder enig probleem wil identificeren als wie ze is, omdat ik een collega van haar ben, maar dat was helaas onmogelijk. Gelukkig kwam net de verantwoordelijke himself er aan, met wie K.M. dus al een hele emailconversatie achter de rug had over die stomme kaart. Wat had die meneer te zeggen ? "Ja, inderdaad, u ken ik, dus ge moogt daar een stempelke gaan halen. Nu," zegt hij, terwijl hij zich naar mij draait, op doodnormale conversationele toon, "were you giving him a hard time ?" Ik zeg, zoals waarschijnlijk ieder weldenkend mens zou doen, iets in de aard van "Huh, wha ?" Waarop hij braaf herhaalt "Were you giving him a hard time ?" Ik zeg dus dat ik niet begrijp wat hij bedoelt, waarop hij opnieuw herhaalt, dit keer met iets meer nadruk "Were you giving him a hard time ?", waarna hij geduldig blijft wachten met een blik van "Ja, ik ga hier niet weg, en gij ook niet, voor ge mij antwoord hebt gegeven he, vriend". Dat ging nog een tijdje (en, geloof me, zonder zwanzen, toch wel een tiental keer, ondanks interventies van K.M.), tot hij de dikhoofdigheid van die stomme buitenlanders klaarblijkelijk kotsbeu was en tot besluit toevoegde, een twintigtal centimeter van mijn gezicht (het is algemeen geweten in de VS - ook in het Verenigd Koninkrijk trouwens- dat hoe harder ge spreekt, hoe dichter bij het gezicht van buitenlanders, hoe beter ze u over het algemeen verstaan) "You cannot give him a hard time ...these people are students, do NOT give them a hard time." Waarna het onmiddelijk duidelijk was waar het allemaal over ging : de persoon achter de balie. Was I "giving him a hard time" over K.M. die niet binnen mocht ? The law is per slot van rekening the law, geen ID, niet binnen ! De reden voor al de verwarring was uiteraard dat die "persoon" achter de balie waar we het al de hele tijd over hebben een meisje was, en dat naar meisjes over het algemeen niet verwezen wordt met het persoonlijk voornaamwoord "him". Maar kom, 't Zal wel aan mij liggen...
Hallo iedereen ! Na een afwezigheid van iets meer dan een week, waarin ik met Katrien volslagen onbeschaamd de toerist heb uitgehangen, zijn we weer terug in Buffalo.
Buffalo-NYC is inderdaad een 8 uur rijden, en pogingen om het sneller te doen strandden op snelheidsbeperkingen rond wegenwerken (Fines doubled in workzones ! It's the law !). Bovendien ontdekte ik halverwege de weg naar NYC dat na de zoveelste file door wegenwerken mijn auto verdacht warm begon te lopen - tot op het punt dat er stoom van onder de motorkap kwam. Dat is een Erg Slecht Idee als ge op voorhand al een scheur in uw radiator hebt zitten, want als ge dan druk opbouwt wordt het koelmiddel natuurlijk naar buiten geperst in plaats van braaf binnen te blijven zitten. Inderdaad dus, na 230 mijl, en vlak na deze episode, moest ik koelmiddel bijvullen. De reden voor al de ellende ? Blijkbaar had de electrische ventilator die koele lucht over de radiator zuigt de geest gegeven. Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze ... Maar goed, ik ben dus heelhuids op JFK geraakt, waar Katrien al braaf op mij zat te wachten. De volgende bijzonder rare gebeurtenis was het inladen van de auto met de bagage van Katrien, en het overhandigen van de fles cola die ik plichtsgetrouw had gekocht om de dorstige(n) te laven ... ik haal die dus vanachter mijn autozetel en ik wordt meteen volgesproeid met cola. Het bleek dat er een productiefoutje in de PET fles zat, en dat er dus een piepklein gaatje was ontstaan, waardoor al ongeveer een halve liter cola naar buiten was gesproeid. We hebben dan de fles maar op de parking van de luchthaven laten staan ... Toen kwam de volgende uitdaging : van de parking van de luchthaven naar het hotel geraken. Dat was op het schiereiland Manhattan, en dat betekent dat je dus een brug moet gebruiken. Het was 4 uur 's middags, en dat betekent spitsuur. Het was bovendien gruwlijk heet. Enfin, u raadt het al - na vijf minuten begon de motor warmer te worden dan eigenlijk gezond was ... dus : de verwarming weer volledig open, en zo stapvoets van stoplicht naar stoplicht, heel Manhattan door. We hadden op voorhand een betaalbare parking gelocaliseerd (als ge ooit moet parkeren in NYC : http://www.nycgarages.com/ ) en waren de auto dus in een oogwenk kwijt, op een straat van het hotel. Dat laatste was primitief, doch voldoende comfortabel. Na nog een kort uitje om iets te gaan eten in een Japans restaurant (zeewier, iemand ?) zijn we maar in bed gekropen, want Katrien was begrijpelijkerwijze stikkapot. De volgende ochtend hebben we ons dan in NYC gestort, maar dat zal voor volgende keer zijn, want ondanks het feit dat ik jullie allen zo gruwelijk verwaarloosd heb de voorbije twee weken, moet ik er nu weer vandoor om te gaan werken. Zaterdag vertrekken we naar het midden-westen, en het zal dus waarschijnlijk weer meer dan een week duren voor de volgende update met hoe onze reis naar NYC is afgelopen, sfeerbeelden van Boston, en de tijd hier in Buffalo (Waar ? Oh. Buffalo ...) En foto's - zoals gebruikelijk, die zijn er, maar het zijn er te veel. Uploads binnenkort.
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned. We hebben onbeschaamd de toerist uitgehangen, en alle typische bezienswaardigheden bezocht : wandelen in Central Park, shoppen op Fifth Avenue, naar de top van het Empire State building, een Broadway show, Wall Street en de Stock Exchange, de oude haven, het Museum of Natural History, Times Square (dat eigenlijk toch niet zo klein was), het Rockefeller Centre, Grand Central Station, en dan natuurlijk als kers op de taart op de allerlaatste ochtend het vrijheidsbeeld, ook binnenin (hoewel je niet meer naar boven mag sinds 11 september - je kan nog wel binnenkijken van in de sokkel) en Ellis Island, het mekka voor de afstammelingen van de immigranten die tussen 1905 en 1926 de VS binnenkwamen. En ik zal zo nog wel een en ander vergeten zijn. Buiten wolkenkrabbers vindt ge ook een gigantische varieteit aan eten in NYC, dus ook dat was geen enkel probleem. De foto's zijn allemaal redelijk mislukt omdat ik ergens op dag twee een vinger op de lens heb gezet en de resulterende vlek dus alle volgende fotos onstsiert tot ik dat eindelijk in de mot had twee dagen later. Nu ja, een vingerafdruk meer of minder ... De fotos van New York City (of althans een selectie) vindt u hier : http://fotos.telenet.be/5977704241 Dan op dag vier tegen de namiddag de auto opgehaald, koelmiddel bijgevuld, en Manhattan uitgereden naar het noorden, richting Boston. Die trip duurde uiteraard langer dan verwacht, maar tegen 10 uur 's avonds waren we er dan toch in geslaagd het hotel 20 mijl ten noorden van Boston te localiseren. Daar waren we zo opgelucht met onze eigen badkamer en de, eerlijk, smaakvol ingerichte kamer, dat Katrien meteen voorstelde om maar daar te blijven en niet na 1 dag door te rijden naar Washington DC. In Boston, we moeten wel wezen, is er meer dan genoeg te zien. Aldus hebben we drie dagen aan een stuk Boston afgedweild, de eerste dag ook letterlijk, want het heeft heel de dag gegoten van de regen, maar we waren gewapend met een goeie paraplu en er zijn een verschrikkelijke hoop museums. Daar is niet altijd erg veel te zien, maar soms gelukkig ook wel. Ik ben er eindelijk min of meer in geslaagd het gat in mijn geschiedenis ("Het ontstaan van de VS") op te vullen. Blikvanger is zonder meer de USS Constitution, een houten oorlogsschip uit 1797 dat nog steeds in actieve dienst is in de US Navy. Al sturen ze het gewoonlijk niet naar Irak en zo. Admiraal Nelson's Victory, die in London in een droogdok lag, was ouder, maar dreef niet meer zelf, en zoals u ongetwijfeld al vernomen heeft is die een paar weken geleden dan ook nog eens volledig afgebrand. Boston zelf doet erg Europees aan , zowel qua architectuur en leeftijd als qua rijgedrag van de Bawhstohnians. We hebben op dag drie dan ook nog het aquarium bezocht. Erg plezierig is de oude markt, drie gebouwen die vol met winkeltjes en eetgelegenheden zitten. Ge kunt er bij wijze van spreken alles eten, van over de hele wereld. En dan tot slot was het terug naar Buffalo, langs de kust van Lake Ontario, het zogenaamde NY Seaway Trail, waar ge voorbij mooie en pittoreske landschappen komt gereden. Bostonfoto's komen de volgende keer aan bod. Wat we allemaal hebben uitgespookt ton we terug in Buffalo waren staat voor volgende keer op het menu, nu vertrekken we in elk geval overmorgenmiddag naar Vegas, om wat rond de Grand Canyon te gaan rijden en zo nog een nationaal park of twee te gaan bezoeken in de buurt.
Zo...we zijn weer thuis. Alles is precies volgens plan gegaan tot nu toe, en als alles goed is zit Katrien op dit eigenste moment op het vliegtuig vanuit NY City naar Brussel. Ik zal het verhaal maar weer in stukjes doen, want anders wordt het veel te lang. Ik begrijp nu ook wel dat u allen de voorbije week mijn blog geweldig gemist hebt, maar toch, een bericht van vijf bladzijden op een dag is een beetje veel van het goede. Eerst en vooral, de foto's van Boston. Die vindt u hier: http://fotos.telenet.be/7936714135 De beschrijving van wat we allemaal hebben gezien bevindt zich in het vorige bericht.
Terug in Buffalo - vrijdag- zijn we dan begonnen met een feestje. Katrien had chocolade bij, veel chocolade, en die hebben we dus gesmolten, een ongelooflijke hoop fruit gekocht, en vervolgens iedereen die ik hier ken uitgenodigd voor chocolade fondue - een doorslaand succes, mag ik wel zeggen. http://fotos.telenet.be/7938714189 Zaterdag zijn we naar downtown Buffalo getrokken, en hebben de Naval Yard
bezocht - twee oorlogsschepen en een onderzeeboot die daar al een
tijdje liggen te roesten en dan over het roest weer grijs of zwart
worden geschilderd door vrijwilligers. Met twee man en een paardekop
kunt ge geen schip onderhouden dat normaal een bemanning heeft van 1500
man, toch ? http://fotos.telenet.be/7939714871 's Avonds zijn we gaan eten bij Prof. C., die ons vriendelijk had uitgenodigd voor een barbecue en om te zwemmen in zijn zwembad. Dat was natuurlijk stervenskoud, maar we hebben ons niet laten kennen ! Zondag was verhuisdag voor die arme A.V. die een job heeft aangenomen bij een College in Tennessee. Heel zijn huishouden moest dus een container in, en daar zijn we van een uur 's middags mee bezig geweest tot een uur of acht 's avonds. Uiteraard was het niet de bedoeling dat dat zo lang zou duren, maar kom, de mens is er nu toch maar in geslaagd te verhuizen. Een heel huishouden in vier meter container proppen is niet zo simpel zo blijkt. Hoe doet ge dat dan ? Zo: http://fotos.telenet.be/8930714130 Maandag ben ik gaan - eh- werken, terwijl Katrien aan "home cooking" deed. Dinsdag hebben we gespendeerd aan het bezoeken van respectievelijk de Niagara Falls - nog eens, maar deze keer in het seizoen, met al de bootritjes in full swing, en dus hebben we maar de "Maid of the Mist" genomen om onder de waterval te gaan rondspetteren. Aan te raden, erg plezierig, en vooral ook verfrissend. http://fotos.telenet.be/8931714248 Woensdag dan de Buffalo Zoo, die klein is uitgevallen, maar waar ze erg hun best doen om het hele park herin te richten. Er waren alleszins een paar goeie ideeën. Alle beestjes sliepen wel ongeveer, al leken sommige meer moe dan andere. http://fotos.telenet.be/8933714230 Donderdag was Prof. C. terug van zijn congres en moest ik dus weer gaan werken, maar vrijdag ben ik weer ontsnapt, dit keer naar Toronto, waar we opnieuw de zoo hebben bezocht. Daarvan volgen de foto's volgende keer, na de volgende sorteerronde. (en hier zijn ze dan: http://fotos.telenet.be/5933714321 ) De highlight van de dag in Toronto was zonder meer de zeeberen. Er zwommen er daar drie rond, en we waren netjes op tijd voor de presentatie. Die begon met het voorstellen van de beestjes in kwestie, en een van hen bleek Timo te heten. Ge-intrigeerd (hoeveel zeeberen zijn er die Timo heten ?) zijn we dus achteraf maar gaan vragen of de verzorgers wisten waar die fameuze Timo vandaan kwam ... en inderdaad, het was "a Belgian Zoo". Timo was een van onze eigen zeeberen, waarvan ik en Katrien natuurlijk straal vergeten waren dat hij naar Toronto was vertrokken in 1999. Het was in elk geval een blij weerzien. De zoo in Toronto is netjes ingericht, volgens de moderne standaard, d.w.z. per continent, en ze hebben vooral heel veel plaats, wat niet "zoo" evident is in Zoo Antwerpen ... En dan tot slot zaterdag hebben we ons dan ingepakt en zijn we vertrokken naar Las Vegas. Maar dat is voor de volgende keer, nu is het bedtijd !
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg." Vanavond, na de laatste postersessie, tegen een uur of elf, zakten ik en mijn collega M.P. zoetjesaan af naar de pooltafel, waar een aardig assortiment Denen en een Engelsman, die vanochtend de eerste spreker was geweest, al aan het spelen waren. Na twee minuten zegt de Engelsman ik kwestie: "Wel, ik hoop dat ik mijn zonnebril nog terugvind, want ik ben die vanmorgen ergens kwijtgeraakt." Waarop M.P. en ik natuurlijk een lachstuip krijgen, zodat het even duurt voor we hem kunnen vertellen dat het prof. C. is die zijn zonnebril heeft gejat. Het enige waar we nu op kunnen hopen is dat prof. C. hem niet terug kwijt is gespeeld voor de rechtmatige eigenaar 'm hem morgen kan afhandig maken ...
(dat is dan ook goed afgelopen ...prof. C. was wel een tikje teleurgesteld)
Het is er eindelijk van gekomen : de foto's zijn gesorteerd en opgeladen, nu de verhalen nog ...
Op 17 juni vlogen we dus naar Las Vegas. We hadden daar een auto gehuurd om door Arizona en Utah te gaan rondrijden, en het oppikken daarvan verliep vlekkeloos, ondanks het late uur van aankomst. Enige dissonant : de huurprijs van 129$ per week bleek door "taxes en surcharges" eerder 290$ per week te bedragen. Maar allez kom, voor dat geld kregen we dan wel een Chrysler PT Cruiser cabrio. Dat ge die kap toch nooit naar beneden kunt doen omdat ge dan binnen de vijf minuten sterft van uitdroging hadden we op dat moment nog niet echt begrepen. Las Vegas, zoals ge al verstaat, is WARM. Zelfs om elf uur 's avonds is het nog boven de 30 graden. De wilde rit door Vegas naar het hotel is hier gedocumenteerd: http://fotos.telenet.be/2926504231 Vegas, voor wie er nog nooit geweest is, is moeilijk te beschrijven. Het is een soort mengeling van een pretpark en een vakantiedorp, met een atmosfeer die duidelijk ademt "What happens in Vegas, stays in Vegas". Een soort gereguleerde wetteloosheid dus. En dat laatste gaat blijkbaar dubbel op voor bouwvergunningen. Na een wilde nacht in "Binions Horseshoe Casino en Hotel" stonden we 's morgens vroeg op om op onze grote cruise te vertrekken. De temperatuur vroeg 's ochtends is draaglijk (27 graden of zo) zolang ge uit de zon blijft. De kap van de auto is dus ongeveer 10 minuten naar beneden gebleven - op de weg is er natuurlijk geen schaduw.
Ook belangrijk - de hele tocht is te volgen op een deze midag in elkaar gesmurfte kaart - die bevindt zich hier, voor het geval u verloren zou lopen in de beschrijvingen. http://fotos.telenet.be/5912594184 Klik op "ware grootte" om de details van de tocht te kunnen bekijken.
Vegas uitrijden naar het zuiden landt u in Boulder, NV, waar de Hooverdam de laaste uitloper van de Grand Canyon afsluit, en op die manier een watervoorraad en electriciteit creeert voor het hele middenwesten, tot Californie toe. Dat moesten we uiteraard gezien hebben ... en dat kan ook. Gedeeltelijk toch. Behalve de generator-hal is de hele rest van de binnenkant van de dam nu gesloten voor het publiek. De reden is uiteraard 9/11. Er staat ergens een hilarisch bord dat verkondigt dat de huidige veiligheidsmaatregelen niks anders zijn dan de voortzetting van een lange traditie van bescherming van de Hooverdam tegen venietiging. Met zwart-wit fotootjes van troopers die tijdens WOII gestationeerd zijn om een bombardement te verhinderen. Het bord bevindt zich in de fotogalerij - oordeel zelf of dit kan doorgaan voor revisionisme of niet. http://fotos.telenet.be/2927504201
Na de Hooverdam gaat het een tijdje zuidwaarts tot in Kingman, waar dan de oude route 66 vertrekt naar het oosten en de Grand Canyon. http://fotos.telenet.be/2929504243
In Grand Canyon village aan de zuidkant van de canyon aangekomen hebben we snel de tent opgezet, om dan naar de zonsondergang te gaan kijken en onze eerste blik op te vangen van het grootste gat in de aardkorst ter wereld. Dat van die zonsondergang is helaas wel misgelopen - de bus was twee minuten voor wij kwamen aangestruind al vertrokken. De grand canyon is werkelijk onbegrijpelijk groot. Je kan er een hele tijd naar staan kijken, maar dat helpt niet echt om de boodschap te doen doordringen dat de andere kant een kleine 30 kilometer ver weg is. Uiteraard zijn er (veel) foto's. Hier : http://fotos.telenet.be/3920504309 De volgende ochtend hadden we rond 4.15 de wekker gezet (gelukkig is er drie uur tijdsverschil tussen Buffalo en Arizona, waardoor dat nog min of meer menselijk aanvoelde) om ook de zonsopgang mee te maken. We hebben er geen spijt van gehad. Vervolgens hebben we ons een tijdje staan afvragen of het beest dat een stuk dieper in de canyon op een boom zat inderdaad een Californische condor was - en dat bleek wel degelijk zo te zijn. Hoe ziet ge dat ? (grootte is geen criterium, ge kunt dat op die afstand toch niet inschatten) Iedere condor heeft een nummer aan zijn vleugel hangen. Dus als ge een genummerde vogel ziet (in dit geval nr. 10) is het wel degelijk een condor en geen kalkoengier. Vervolgens zijn we gaan wandelen - de canyon in. Die is een goeie 1500m diep, en het is niet onmogelijk, maar wel moeilijk, om op een dag naar beneden te wandelen en weer helemaal naar boven. Vooral niet in een temperatuur die in de schaduw een eind in de 30 bedraagt - en ge wandelt uiteraard niet in de schaduw. Vermits Katrien nog steeds last had van haar achillespees, hebben we dat helemaal niet geriskeerd, en zijn we op een diepte van 630 meter op het Bright Angel Trail gestopt. Toen moesten we natuurlijk ook nog terug naar boven. En toen we uiteindelijk weer boven waren ("Shht ! Wat is dat geluid ?" ..."Mijn ademhaling ..."), waren we eerlijk gezegd blij dat we niet dieper waren gegaan ... Na een koele drink en een stevige maaltijd hebben we dan een tweede pogong ondernomen om op het busje te geraken dat verder reed naar Hermit's rest om vanop een uitstekend uitzichtspunt de zonsondergang te observeren. Samen met ongeveer 300 andere toeristen. Dat leidde soms tot hilarische taferelen, waarbij na het zorgvuldig composeren van een foto van de canyon plots een andere toerist zijn camera twee meter voor de uwe in het midden van het beeld stak. Maar goed, de zonsondergang hebben we inderdaad gezien. De temperatuur stuikt op die hoogte, in tegenstelling tot in Las Vegas, steil naar beneden. We hadden, omdat we dat vorige avond ook al hadden gemerkt, brandhout gekocht, en al snel zaten we dus aan de tent bij een gezellig kampvuur de gebeurtenissen van de dag te herkauwen. Aan het begin van dag 3 zijn we niet om 4 uur opgestaan, maar iets later, om dan in te pakken en een lus te gaan rijden verder oost langs de canyon en de observatietoren, en dan naar het zuiden, naar het Wupatki national monument. Dat zijn Pueblo's (stenen huizen en voorraadschuren) uit de 10e of de 11e eeuw, gebouwd door de lokale indianen, waar in feite erg weinig van geweten is. En dan gaat het over redelijk essentiele dingen zoals "waar kwamen ze vandaan, wat deden ze daar, en hoe leefden ze". Maar goed, die Pueblo's staan er dus nog, en zijn bovendien een stuk slimmer gebouwd dan de hedendaagse Amerikaanse architectuur. Ik zal binnenkort eens een paar foto's opladen waar de verschillende stadia van het bouwen van een huis op worden duidelijk gemaakt. Het komt erop neer dat mijn tuinhuis steviger ineen zit. Enige nadeel van zo'n pueblo: in deuren geloofden ze zo niet. Ge moest dus door een gat in het dak naar binnen klimmen. Foto's natuurlijk : http://fotos.telenet.be/3921504154 Van daar reden we verder zuid naar de Sunset crater (zo genoemd vanwege de kleuren van de zwavelafzettingen op de rand) die ook zo rond 1100 voor de laatste keer is uitgebarsten, en dus een heleboel verse lavastromen heeft achtergelaten. Met daaronder, tot de grote verbazing van de geologen, weer de resten van een indiaans dorp natuurlijk, wat heeft geleid tot de precieze datering van die laatste uitbarsting. En dan tot slot hebben we toch maar besloten om nog een tijdje verder naar het zuiden te rijden om de grootste meteoorkrater ter wereld te gaan bezoeken. Dat was een last minute aanpassing van het programma, omdat ik me de vorige avond plots herinnerde dat die in Arizona lag - dichtbij genoeg blijkbaar om er langs te rijden.
Voor vandaag ga ik het daarbij laten, het vervolg wordt een van de komende dagen online gezet.
Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken. Wat kan ik daar nog zoal aan toevoegen ? Michael is een meester-manipulator, en altijd een sucker voor een goed verhaal. Maar deze keer heeft hij zichzelf overtroffen - het resultaat is zo'n hartverscheurend effectieve emotionele rollercoaster dat nagenoeg iedereen snuffend en ogenwrijvend de zaal uitstrompelde. Als ge nu eens *echt* wil weten wat er mis is met dit land, en waarom ge *ongelooflijk* blij moogt zijn dat ge in Belgie woont en niet hier, dan is dit een regelrechte aanrader. http://www.sicko-themovie.com/
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. Vermits de toegangsprijs 15$ per persoon was, en we dat een beetje duur vonden voor een kwartier, hebben we ons tevreden gesteld met het bekijken van de buitenkant, en zijn vervolgens terug naar boven beginnen rijden. Om aan de andere kant van de Grand Canyon te geraken , moet ge langs de Vermillion cliffs, and over de Navajo bridge aan Marble canyon. Dat was zo ongeveer de eerste brug over de canyon, ergens in de jaren 20, en een hele verbetering voor het vervoer in de streek, want daarvoor moest ge altijd de ferry nemen. Eens bij de brug aangekomen begon het te schemeren, en toen we goed en wel de laatste 60 mijl naar beneden begonnen te rijden op zoek naar de camping, was het aardedonker. Ge leest wel eens meer over hoe ge hier moet uitkijken voor herten, wel, we hebben er drie bijna omver gereden op die 60 mijl. Aangekomen op de camping was het al na 10 uur, maar er lag een lijst bij de ingang met onze reservatie en het nummner van de campground, dus hebben we in het donker ons tentje opgezer, en zijn we maar ineens gaan slapen om de volgende ochtend de zonsopgang te gaan bekijken. Er was welgeteld 1 andere toerist, in sterk contrast met de zonsopgang aan de noordkant. Dat ge nog 25 mijl moest rijden om aan de rand te geraken en dus eigenlijk rond 4.15u of zo moest doorrrijden kan daar ook wel iets mee te maken hebben gehad. Maar licht was magisch ! (Let er ook op hoe blij Katrien is op deze foto's) http://fotos.telenet.be/0920504129 Vervolgens zijn we terug gereden via de Navajo bridge en de Vermillion Cliffs ... http://fotos.telenet.be/0921504531 ...tot in Page. Page is een mijnstadje dat in 1953 is gebouwd, en waar iedere kerk die wilde gratis een stuk land kreeg om een kerk op te zetten. Er staan in Page dus 15 kerken netjes op een rij. In Page zijn ook de Antelope canyon (bedankt voor de tip, Wim) en de Horseshoe bend in de Colorado river. Antelope canyon is een slot canyon, waar een heleboel water in een korte tijd doorstroomt bij stortbuien. Het neemt dan ook zand mee, want in essentie vind je die dingen in de woestijn, en dat schuurt de zandsteen weg tot een lange dunne canyon, waarin dan de wind en meer zand vrij spel hebben. Sommige plekken zijn behoorlijk adembenemend, en het is het nirvana voor fotografen die van een uitdaging houden. We kregen er meteen ook een echte Navajo gids bij. http://fotos.telenet.be/0923504301 Toen wilden we graag de Horseshoe bend bezoeken, maar we wisten niet waar die te vinden. Gestopt in de lokale supermarkt, en daar aan iemand gevraagd waar we die dan wel konden vinden. Hij wees naar een gigantische witte P die op de rots geschilderd was en zei, als begin van de uitleg Dya see that white thing overthere ? We call that The P. no kidding http://fotos.telenet.be/0924504244
Na Page reden we verder richting Kayenta, en na alle (vier) hotels in Kayenta afgedweild te hebben, besloten we dan maar terug te rijden naar het hotel dat we 9 mijl eerder gepasseerd waren, omdat ze allemaal te duur waren. Kayenta ligt aan de zijkant van Monument Valley. Dat stond dus uiteraard de volgende ochtend op het programma, http://fotos.telenet.be/0926504113 gevolgd door de veel minder bekende, maar zeker niet minder spectaculaire (en vooral ook rustigere) Valley of the Gods. http://fotos.telenet.be/0927504158 Na zeventien mijl zandweg zag de auto er betrekkelijk vies uit, en net als we dachten dat we het ergste achter de rug hadden bleek dat we de klip op moesten via een onverharde weg met 5mph haarspeldbochten. http://fotos.telenet.be/0928504223 Maar goed, zo reden we dus verder naar het noorden en oosten, langs het National Bridges National Monument, dat de tweede en vierde grootste natuurlijke bruggen ter wereld bevat. http://fotos.telenet.be/0929504204 Toen werd het even spannend, want de volgende 70 mijl stond er helemaal niks op de kaart, en de tank was bijna leeg. Even gevraagd aan de ranger waar er naft te vinden was, en dat bleek ergens halverwege in een gat in de grond te zijn, dat Hite heette, en meteen dient als haven om uw boot in Lake Powell te gooien als ge daar zin in hebt. Met de tank prettig vol zijn we dan verder door Capitol Reef National Park gereden. http://fotos.telenet.be/1922504223 Vooral als ge aan de andere kant weer de berg op klimt wordt het onwaarschijnlijk mooi. Vermits ge terug wat hoger zit en de boel ook weer vochtiger wordt, krijgt ge plots een normaal landschap te zien, en dan vallen al die geologische features en de erosie niet meer zo op. Na een kleine week van dat was het eerlijk gezegd wel een beetje een verademing weer eens gras en bomen te zien ... Verder ging het van daar naar de Grand Staircase/ Escalante, en in het dorpje Escalante vonden we een plezierig motel (met draadloos internet !) De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg, met een tussenstop op een klein parkingetje waar een stel kolonisten een rivier had aangelegd door een kanaal te graven naar een andere rivier, zodat ze daar ook aan water konden geraken. Het resultaat mocht er wezen, inclusief watervalletje en bemoste grot om over de natuurlike venseters in de rots nog niet te spreken. Wie moest daar weer naartoe klimmen ? Laat ik het zo zeggen, Katrien was het niet ... http://fotos.telenet.be/1925504151 Dan was het verder naar Bryce Canyon, die enkele van de vreemdste landschappen heeft die ik in mijn leven al gezien heb. Hoodoo's noemen ze dat. http://fotos.telenet.be/8914594221 En dan tot slot om af te sluiten, zijn we nog even in Zion National Park gaan wandelen. Wat daar vooral van bijbleef was hoe al de beestjes die daar rondlopen en -vliegen hoegenaamd geen schrik hebben van de toeristen. We hebben zelfs een kolibri gezien (en gefotografeerd), net als een bijzonder zenuwachtige knalgele vogel, die we dientengevolge dan ook niet hebben kunnen vastleggen. http://fotos.telenet.be/8915594101 Daarvandaan was het dan terug naar Vegas, waar we s avonds laat (10 uur of zo) aankwamen, de meest walgelijk halve kip hebben gegeten die ik van mijn level al geproefd heb (wat Katrien heeft genomen ben ik om redenen van mentale gezondheid zelfs compleet vergeten), dan uiteraard nog 14$ vergokken in de slot machines (gelukkig had Katrien niet meer geld bij... ), en dan kwam het pijnlijkste van de hele zaak weer om vier uur opstaan, omdat onze vlucht om 6.30u was, we de auto nog moesten terugbrengen,en de security op Las Vegas airport niet van de simpelste is. Maar zoals je al merkt, we hebben het overleefd, en na een korte tussenstop in Chicago en maar weer eens ambras met het Amerikaanse telefoonsysteem, ben ik er dan toch in geslaagd M.G. te bellen om ons te komen halen. En daarmee besluiten we het verhaal van Katriens vakantie in de VS
Het is hier nu maandagavond, ik moet nog snel de was doen zodat ik morgen kan inpakken, want woensdagavond vertrekken we met z'n vier, S-L. Z., M.P, M.G. en ik, naar Salt Lake City. Ge zou zeggen dat dat niet zo'n stress is normaalgezien, alleen kost een vliegticket een goeie 600$. En vermits we dan toch met 4 gaan, vond prof. C. het een goed idee om dan maar ...te rijden. Het is per slot van rekening toch maar 2017 mijl ...dwars door de rocky mountains ! En zo komt het dus dat we woensdagnamiddag vertrekken, zodat we in het midden van de nacht Chicago passeren, en dan heel de donderdag verder rijden, tot in Ogallalla (ja, ik vind dat ook niet uit he ...). Daar overnachten we (motel of camping) en vervolgens rijden we vrijdagochtend door om acht tot tien uur later via de Rockies in Salt Lake City aan te komen. Het congres begint zaterdagmorgen. De terugreis vatten we dan vrijdagochtend aan, om hopelijk op zondag, via Grand Teton and Yellowstone Natl. Park, 2286 mijl later terug in Buffalo te arriveren. 'k Moet zeggen dat ik er wel een klein beetje tegenop zie ... Maar allez, het volgende bericht ofwel vanuit Ogallalla, ofwel vanuit Salt Lake City ...
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. http://fotos.telenet.be/0938664149 Dan was het weer over naar Milan, en dan weer een tijdje ik, tot we zo rond de late namiddag tot avond een heel stuk voor waren op het vooropgestelde schema (Ogalalla, weet je nog wel), en doorheen de Rocky Mountains reden. Daar zijn we uiteraard een paar keer gestopt om de beentjes te strekken, en dan zijn we nog een tijdje door tot in Steamboat Springs, waar we een motel vonden waar we nog net met vier inpasten. De teller tot dan toe - 1700 mijl. http://fotos.telenet.be/0939664145 De volgende ochtend na een verkwikkende nacht slaap zijn we doorgereden, zodat we weer 200 mijl verder aankwamen in het Dinosaur National Monument. Dat heeft slechts voor een heel klein stukje met dinosaurussen te maken, het is vooral een heerlijk samenloop van de Green en Yampa Rivers, met hun bijbehorende canyons, en het wordt geadverteerd als "the best view in ANY national park". En inderdaad, er is iets van aan. Oordeel zelf : http://fotos.telenet.be/1930664711 Na daar veel te lang te hebben rondgehangen zijn we naar de Dinosaur Quarry gereden in het uiterste hoekje van het park, waar er een halve apatosaurus in de rots zit waar je naartoe kan klimmen - zie ook de foto's. Het was het plan om dan door Flaming Gorge naar het noorden te rijden en vandaar naar Salt Lake City, maar vermits het 8 uur 's avonds was tegen dat we uit het Dinosaur monument vertrokken, hebben we van Flaming Gorge niet te veel meer gezien door de invallende duisternis. Daar kwam nog bij dat Salt Lake City verder bleek te zijn dan we hadden gedacht, en dus was het maar iets na middernacht dat we na 2200 mijl en 56 uur hier aankwamen.
Ik zou het iedereen aanraden, zo'n roadtrip.
Na de workshop van vanochtend hadden we de namiddag vrij, dus hebben M.P. en ik het lokale natuurhistorisch museum bezocht, in de hoop iets meer te weten te komen over die dinosaurussen die ze hier hebben gevonden. We kregen dan ook een erg enthousiaste rondleiding door het dinolab, waar de fossielen worden geprepareerd door vrijwilligers. Dat was echter min of meer het enige interessante gedeelte in het museum, de rest deed nogal oubollig aan. http://fotos.telenet.be/1931664201
Als het congres dat morgenvroeg begint nu nog interessant is, dan is het allemaal niet voor niks geweest
Het congres is achter de rug, en ik ben weer veilig thuis in Buffalo ...maar wat een belevenissen ! Het congres zelf was redelijk onopmerkelijk. Er was wel eem promotiestunt waarbij het planetarium/IMAX/dome theatre werd afgehuurd door een bedrijf, en iedereen werd uitgenodigd voor een natje en een droogje. Dat was op zijn zachtst gezegd ...interessant. http://fotos.telenet.be/9900644142 Ik heb woensdag mijn verhaal verteld, en zelfs een behoorlijk aantal vragen te verwerken gekregen, wat betekent dat men het nog interessant vond ook. De randactiviteiten zijn het veel meer waard verteld te worden ... Salt Lake City ligt dus naast het grote zoutmeer. Het zoutgehalte daarvan varieert tussen de 10 en de 24% naargelang hoe veel het regent en waar in het meer ge meet. Er ligt een groot eiland in het meer, Antelope Island, dat een soort natuurreservaat is, en daar wilden we dus naartoe. Na de nodige frustraties met het proberen de toegang ervan te vinden, vragen we aan een stel locals die aan de kant van de weg aan een go-kart staan te prutsen "En hoe komen we nu bij het water ?" Die man legt dat uit (we zaten een mijl of 10 verkeerd), ik bedank hem uitvoerig en zeg "Bye !". Waarop hij antwoordt : "See you later !" Er valt een verblufte stilte, waarna hij er na een seconde zwakjes aan toevoegt "Well, I didn't mean it that way..."
Bij het meer aangekomen bleek dat nog erger te stinken dan de gemiddelde beerput. Daar zijn twee redenen voor : er is maar 1 soort leven in het meer, een soort garnaaltjes. Die laten enerzijds in groten getale hun kaas als het water te warm/zuurstofarm wordt, en bovendien worden ze op hun beurt graag opgegeten door vogels, die dus op de koop toe ook nog eens heel dat meer volschijten. De stank langs de weg (7 mijl Mont-Saint Michel-gewijs over een dijk) is werkelijk niet te harden. Op het eiland zelf echter valt het best mee, en ondanks het gebrek aan deftig badgerief moesten M.G. en ik natuurlijk een frisse duik nemen ... nu ja, duik ...onder water geraakt ge natuurlijk niet. Echte dode-zee toestanden, heel speciaal en ook erg plezierig, ge moet alleen zien dat er geen water in uw ogen spat, want dat prikt verschrikkelijk. http://fotos.telenet.be/9902644281 Fotos van mijn zwempartij volgen nog.
Vrijdagmorgen zijn we om 5 uur vertrokken op de lange reis terug. http://tinyurl.com/2bw9a6 Uiteraard hadden we ook op de terugweg iets voorzien om te bekijken. We zijn dus door Grand Teton Nat'l Park gereden, http://fotos.telenet.be/8903644472 en vervolgens door Yellowstone. http://fotos.telenet.be/8904644282 Beide parken zijn zonder meer a-dem-be-ne-mend. Het is heel eenvoudig: ik moet er ooit terug naartoe, en dan wel voor véél langer ! M.G. heeft die hele eerste dag gereden, in totaal een kleine 600 mijl. Het oorspronkelijke doel voor dag 1 was Buffalo, Wyoming, om te overnachten (gewoon voor de gag-value) maar daar zijn we niet meer geraakt. We zijn dan maar in Cody (Buffalo Bill's achternaam was Cody ...het stadje is naar hem genoemd) blijven slapen, in 1 kamer met twee bedden, dus hebben M.P. en ik op de grond geslapen. Zeven uur 's ochtends dan reden we verder door (de eerste 400 mijl waren mijn shift), langs de scenic route 14 door Shell Canyon (ongelooflijk mooi ... twee uur daar verloren aan rondkijken en foto's nemen: http://fotos.telenet.be/8907644720). Dan toch gestopt in Buffalo, WY om wat foto's te nemen. Het ziet er zowaar een stuk levendiger uit dan Buffalo, NY, met zijn 3000 inwoners ! http://fotos.telenet.be/8905644232 En van daar dan verder tot in Rapid City, waar we het Badlands National Park hebben bezocht. Heeft onverwachterwijs (ochgot, South Dakota heeft ook een nationaal park !) ook uren geduurd. Eveneens buitengewoon prachtig. http://fotos.telenet.be/8909644233 Van daar heeft M.G. het stuur overgenomen (rond zes uur 's avonds) tot twaalf uur 's nachts (weer 400 mijl). Van twaalf tot zes was het dan weer aan mij. Om zes uur weer aan M.G., tot we om 9 uur 's morgens op zondag in Chicago aankwamen. Onvervaard (en omdat het zondag was) zijn we midden door de binnenstad gereden. http://fotos.telenet.be/8908644938 Weer 400 mijl later was het weer aan mij om het stuur over te nemen, en na nog 320 mijl, een grand total van 2346 mijl en een uur of 39 rijden zijn we dan weer in Buffalo, NY aangekomen, na 10 staten doorkruist te hebben (UT, WY, SD, MN, WI, IL, IN, OH, PA, NY) . Op de heenreis hebben we er nog vier andere aangedaan (IA, ID, NE, CO), en samen met de 6 die ik met Katrien heb doorkruist gedurende ons verlof (MA, NJ, RI, CT, NV, AZ), en de 3 andere waar ik ondertussen ben geweest (VA, MD, DE), dan WA drie jaar geleden, en DC, maakt dat vind ik toch al een respectabel totaal van de 50...
En nu ga ik stoppen met de verbitterde wetenschapper uit te hangen, en hier nog een beetje doorwerken aan mijn laatste "academisch" onderzoek, zodat ik in schoonheid kan eindigen, nietwaar ...dat was per slot van rekening min of meer de bedoeling van hier naartoe te komen.
En dan bedoelen we niet de metro, maar de broodjeszaak. Subway doet aan verse sandwiches met beleg. Het interessante is dat ze telkens een "Sub of the day" hebben, die 2$ kost (wel, $1.99). Al de rest is duurder. Normaal gaan we altijd op vrijdag naar Subway, maar vermits nu binnen de unief alles dicht is omdat het academiejaar is afgelopen, ging ik vandaag - maandag- een broodje halen. Die onderneming werd door de subwayanen onthaald op een sketch met bijzonder hoog In-de-gloria-gehalte.
...is het nu aan mij om de wereldtop te bereiken in het tennis. M.P. heeft achter zijn appartement een tenniscourt, en op een mooie avond besloten M.P, zijn vrouw, K.M en ik een potje te gaan tennissen. Zoals u kan zien was dat duidelijk niet eenvoudig.
Op de werkvergadering van voorbije donderdag vertelde prof. C. dat hij deze week maandag en dinsdag op een congres was. Wij natuurlijk allemaal blij, omdat we dan niet alleen het eeuwenoude credo "als de prof van huis is dansen de postdocs" konden huldigen, maar bovendien ook omdat we hem niet moesten vertellen dat we toch al van plan waren om het disdagmiddag om 1 uur af te bollen naar Niagara Falls, de eerste trip naar Canada voor K.M. en M.P. De reden ? Het Niagara Fallsview Casino heeft een theaterzaal, waar in ware Vegas-traditie shows plaatsvinden. En nu speelden ze toch zeker wel "Nunsense" van Dan Goggin. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de musical met de dansende nonnen, en ondanks het feit dat het in Amerika altijd wat groter en duidelijker moet zijn dan in den Arenberg, was het toch bijzonder plezierig. Dat mijn collega's voor M.G. nagenoeg de hele musical hebben nagespeeld betekende waarschijnlijk dat ze het ook plezant vonden. Foto's laad ik dit weekend op, en de link verschijnt hier dan wel. (inderdaad zie, hier is hij al ...
Hallo iedereen ! 
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned.
Zo...we zijn weer thuis.
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg."
Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken.
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. "Twisted Evil"){kind=icon}
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. 
