Ik kan het niet nalaten weer een extreem Amerikaans moment van vanavond met u te delen. Ik sta dus in de keuken deeg te kneden voor mijn brood van morgen (voor diegenen onder u die niet van het begin gevolgd hebben, ja, ik bak mijn eigen brood hier) als Paul's telefoon gaat. Hij voert een gesprek van ongeveer vijf minuten, en stuift dan voorbij mij de keuken uit, roepend "Ik ga met mijn vriend(in ?) een wandelingetje maken !" Ik kneed, omgeven door de plots ingetreden rust tevreden verder, als ik luttele seconden later op de oprit zijn auto hoor starten en wegrijden. Ligt dat nu aan mij dat ik dat een beetje vreemd vind ?
...en dan hebben we het niet over Sting's rockband. (heb ik die intro al eens niet gebruikt ?) Neen, het gaat hier over de campuspolitie op de North Campus van de unief. De universiteit heeft namelijk haar eigen politiemacht, hoewel die zelf snel zijn om te zeggen dat ze "nauw samenwerken met de lokale politie in Amherst." Nu zijn er de laatste tijd een aantal computers verdwenen in het Natural Science complex. Dat is zeer vervelend, want vaak bevatten die computers niet alleen onvervangbare data, maar eveneens electronische componenten die bijzonder duur zijn, bijvoorbeeld om wetenschappelijke apparatuur aan te sturen. De punks die die dingen komen stelen interesseert dat allemaal niet, die willen gewoon een computer, ongeacht wat erin zit aan andere dingen. Enfin, de politie heeft dat een beetje op haar krachten genomen en patrouilleert nu zeer regelmatig rond het Natural Science complex. A.V., toen hij zijn bureau leegmaakte, vroeg mij om mee naar beneden te komen met zijn karretje papieren die hij mee naar huis wou nemen, want de campuspolitie mocht hem daar eens mee tegenhouden, dan kon ik het tenminste mee uitleggen. Nadat ik daar eens hartelijk mee had gelachen ben ik dus mee naar beneden gegaan, heb braaf bij het karretje gewacht terwijl hij de auto haalde, en uiteraard geen campuspolitie gezien. Echter, terwijl A.V. de dozen in de auto aan het laden was, stond ik het vuilnis dat daar ook stond te bekijken, en van ergens in het gebouw hadden ze een hoop stoelen weggegooid, waaronder indentiek hetzelfde model als bij ons voor de diffractometercomputer staat. Die stoelen zijn heel gemakkelijk, en van deze was weliswaar de zitting rotversleten, maar er lag ook nog een redelijk intacte losse zitting die eruit zag of ze zou kunnen passen. Om een lang verhaal kort te maken, ik heel die rommel (en nog een andere stoel) mee naar huis genomen, vermits mijn schommelstoel niet meer functioneel is - de rieten zitting heeft door ouderdom de geest gegeven. Na wat puzzelen bleek dat de andere ziting niet op deze stoel zou passen, en dat ik een paar extra gaten in het stoelframe nodig had. Stoel dus uit elkaar gevezen, en vermits ik ondertussen de machine-shop course (succesvol) heb beeindigd mag ik zomaar op elk willekeurig moment van de werkplaats gebruik maken voor om het even welke doeleinden - bijvoorbeeld om gaten te boren. Ik parkeer dus de auto voor de deur van de mechanische werkplaats, sleep die halve stoel naar binnen, en boor de vier vereiste gaten. Op mijn weg terug naar buiten duw ik de deur open met mijn halve stoel onder de arm, en ja hoor, er passeert net een politiewagen van de campuspolitie, die vertraagt, dan stopt, en vervolgens gaat het raampje naar beneden. Politieman met zonnebril neemt mij argwanend op ... "Zo, wat hebben we daar ?" "Wel, agent, zoals u kan zien is dit een halve stoel." "Waar heb je die vandaan ?" "Stond bij het vuilnis achter het Natural Sciences complex, agent." "Hmm ... werk je hier ?" "Ja, agent, in het departement chemie." Ik denk dat hij toen ook wel stilletjesaan begon te begrijpen dat 1) een halve stoel van 30 jaar oud waarschijnlijk niet al te waardevol kon zijn 2) ik geen terroristische aanslagen plande met de stoel als wapen, en 3) je ook geen computer in zo'n stoel kon verstoppen. Maar allez, hij moest toch iets zeggen ? Zodus : "Wel, maak er geen gewoonte van om door het vuilnis te rommelen, ok ?" "Tuurlijk, agent ..." De clue van het verhaal is dat ik nu een gemakkelijk stoel heb om op te zitten, en bovendien niet gedeporteerd ben naar Guantanamo Bay wegens het bezit van weapons of mass destruction. Yay me ! Met een halve stoel kunt ge een behoorlijke hoop schade aanrichten...
Aha, hoor ik u denken, weer een boeiende titel. Nu volgt zonder enige twijfel de verklaring. En inderdaad, die zit er wel degelijk aan te komen, maar laat me u toch eerst nog even in spanning houden. Laat ik beginnen met de lunch gisteren. We gaan meestal op dinsdag en donderdag iets eten buiten de campus, vermits op de campus alles veel duurder is, en ze bovendien de chicken burritos hebben afgeschaft in Bert's Dining. Meestal eindigen we dan bij de chinees (China King), maar dat doet nu eigenlijk niet ter zake. Wat wel ter zake doet is dat ge daarvoor de auto moet nemen. De vraag is dan altijd wie er 's morgens het vroegst is gearriveerd, en derhalve op de toegangsweg naar het gebouw staat geparkeerd. Gisteren stonden zowel M.G. als ik dichtbij geparkeerd, dus tijdens de wandeling naar de auto vraag ik "Your car or mine ?" Waarop zowel M.G. als K.M. als door een ratelslang gebeten door elkaar roepen "Your car, oh, please, your car !" Waarom, hoor ik u zich nu afvragen ... Wel, eergisterenavond was het de laatste dag van A.V. in het lab van professor C. Dat betekende dat hij meteen iedereen inviteerde bij hem thuis (de dag na het verjaardagsfeestje van zijn dochter), want hij had nog bier over en we konden dan take-out Buffalo Wings gaan halen. Dat was M.G.'s job, die verdwijnt dus met de auto naar Duff's, wij rijden naar A.V.'s huis, en wachten tot het diner arriveert. M.G. staat plots wild gesticulerend voor het venster, en roept dat hij plastic zakken nodig heeft. We hadden namelijk extra hete wings besteld, en Buffalo Wings maakt ge meer pikant door er meer pikante saus over te smijten. Nu hadden ze wat overdreven, en de pikantste vleugels zaten bovendien ook vanonder. De doos was een beetje platgedrukt door alles wat erboven zat, de saus was in de papieren zak gelekt, en had heel de bodem daarvan doorweekt, en uiteraard had M.G. gewoon de zak opgepakt, waarna die op een hoogte van een centimeter of 50 prompt openscheurde, en alle saus en wings over zijn kleren en de voorzetel van zijn auto deponeerde. Enig wassen later was de ergste schade aan M.G. weer opgelapt, maar de autozetel is een ander verhaal. De saus van Buffalo Wings heeft twee namelijk belangrijke ingredienten : chili, en azijn. Als ge dat over uw autozetel smost, en die auto staat dan de hele ochtend in de zon met de ramen dicht, krijgt ge eerlijk waar tranen in uw ogen als ge probeert weg te rijden ... vandaar dus alle paniek.
En verder is hier op 30 april ...(!) ... de zomervakantie begonnen. Alle studenten zijn weg, en alles op de campus is dicht tot september. Maar allez, dan heb ik weer iets om naar uit te kijken... als de studenten terugkomen ben ik hier bijna weg !
Ziezo, het weekend is weeral afgelopen ... natuurlijk besloot vrijdagavond het koelsysteem voor de diffractometer raar te beginnen doen, dus daar is het grootste gedeelte van het weekend mee gevuld geweest, met te proberen dat terug aan de gang te krijgen (tevergeefs overigens, morgen de firma bellen ...) We zijn zaterdagavond begonnen met een dipping party by Oli thuis. Wat is een dipping party, hoor ik u denken. Wel, men dipt allerlei spul in dipsaus, en eet het op, zo simpel is het. De foto bevindt zich hiernaast, van links naar rechts ziet u mij, K.M, M.G., en Oli. Na de dipping party bleek dat M.G. zijn ticket voor het concert op de unief vergeten was. Terwijl wij op ons gemak van bij Oli thuis naar Kleinhans' music hall wandelden, scheurde M.G. dus als een gek terug naar het noorden van Buffalo om zijn ticket op te halen. Hij is echter teruggeraakt voor de eerste noot gespeeld werd. Die noten waren werkelijk niet slecht ook. De Carmina Burana van Orff zijn gegarandeerd een crowd-pleaser, zeker als er een volledig koor aan te pas komt. Het podium was in feite te klein om er iedereen op kwijt te kunnen, samen met een volledig symfonisch orkest, twee piano's en drie solisten. Na de Carmina Burana zijn we dan in een Grieks restaurant nog dessert gaan eten (cheesecake, typisch Grieks neem ik aan ...).
Zondagochtend na het ontbijt en meer koelsysteem-fun was het het verjaardagsfeestje van Anastasia, het dochtertje van A.V., die trouwens morgen zijn laatste dag komt werken in onze groep, en dan zonniger oorden opzoekt, in het zuidelijke Tennessee. De foto's van het feestje (uiteraard met BBQ - het was 15 graden en zonnig, goed genoeg om te barbecue-en !) bevinden zich hier : http://foto.telenet.be/7952124197 Prominent aanwezig in de foto's zijn A.V.'s Buffalo Sabres t-shirt en het tv-toestel. De Buffalo Sabres (dat is hockey, een sport die populair is in landen waar het gras waar wij op voetballen meestal overdekt is met sneeuw) zijn namelijk voor de tweede keer in hun 34 jarige bestaan tot in de playoffs geraakt, en staan er bijzonder goed voor wat betreft het kampioen spelen ... dus iedere wedstrijd moet met argusogen worden gevolgd. Spijtig genoeg zijn ze vandaag verloren tegen de New York Rangers. En dat nog wel op Anastasia's verjaardag. Nu, vermits ze de Rangers al drie keer eerder hadden ingepakt, is het allemaal nog zo dramatisch niet, en maken ze nog steeds een zeer reële kans op de Stanley-cup. Dus allemaal supporteren voor de Buffalo Sabres eh ... Scary good !
Ik ben de blog een beetje aan het verwaarlozen heb ik de indruk. Ik tik dit tijdens mijn ontbijt, eigenlijk alleen maar om te vertellen dat er weinig neiuws is gebeurd na alle spannende verhalen van de voorbij drie weken. De werkelijkheid is erg prozaisch: vermits ik, noch de diffractometer, erg efficient hebben gewerkt, is er nu (nog steeds) een boel in te halen. Er zijn nog zes andere dingen waar ik tegelijkertijd mee bezig ben, en het resultaat is dat ik 's avonds meestal te laat thuis ben en/of te moe om me nog met de blog bezig te houden. Maar het is weer bijna weekend, en het ziet er weer spannend uit: A.V. geeft een feestje voor de eerste verjaardag van zijn dochter, en ik moet een cadeautje vinden. Als je vraagt " Wat vindt ze leuk ?" is het antwoord "Computers !" (zo vader zo dochter) ..."en oh ja, afstandsbedieningen !" ...(dan stiller, mompelend) "Ik kan nog altijd niet geloven dat mijn vrouw haar de goeie afstandbediening heeft gegeven ...". Dan tegen mij "Zie, ge kunt MIJ misschien een goeie afstandsbediening kopen !" Bovendien is het zaterdag een concert van het Buffalo Philharmonic. Ze spelen de Carmina Burana, en daar moet ik natuurlijk bijzijn (net als ongeveer al mijn collega's). Vreemd waar ge u zo op kunt verheugen na een winter in Buffalo :-p Vorig weekend was wel plezierig : 18 graden en zon. Spijtig genoeg ben ik zaterdag niet tijdig uit het labo geraakt en was het alweer steenkoud toen ik eindelijk buiten stond, melancholiek starend naar de ondergaande zon ... maar zondag ben ik om 4 uur ontsnapt, en heb ik een heerlijke twee uur doorgebracht op de naar het westen gerichte, met gras overdekte helling vlakbij de universiteit ...met een goed boek. Ondertussen hebben we weer echt Buffaloniaans weer : koud, en het sneeuwt dan wel niet meer, maar nu regent het al heel de week...
En wat Virginia betreft : gisteren in de New York Times verklaart een senator : "Hoe spijtig het ook is, ondanks de brutale moorden in Virginia lijkt er geen sociaal draagvlak te zijn voor verregaande aanpassingen aan de wapenwetgeving." Vreemd, dat hadden we niet zien aankomen ...
Er valt niet aan te ontkomen. Ik heb weliswaar geen inkomen in de VS, maar niettemin wil de IRS zeker zijn dat dat echt het geval is, en ik moet dus een belastingaangifte indienen waarop dat duidelijk staat aangegeven. Het gaat om een bepaald formulier, dat volledig moet worden ingevuld en opgestuurd naar de belastingadministratie in Austin, TX. De vraag rijst dan alleen *welk* formulier. Goddank zijn er duidelijke instructies voorzien. Marsmannetjes in de USA bijvoorbeeld, moeten formulier 8843 invullen ...
De ouders zijn intussen weer veilig in Belgie aangekomen, en het weer begint hier eindelijk stilletjesaan wat op te warmen. Voor het weekend spreken ze voorwaar van 15 graden en zon ! Mijn moeder vertelt intussen aan iedereen die het wil horen dat ik ondanks het ongeloof al die tijd groot gelijk had: Buffalo is een kl*testad, en de winter hier is niet te harden Ik heb vorig weekend nuttig gespendeerd ...in Washington DC ! S-L. wou daarnaar toe omdat de kersenbomen die de Japanners in 1912 aan DC hebben geschonken in bloei zouden staan. Helaas was dat buiten de Noordwesterstorm gerekend die over DC kwam geraasd, en de meeste bloesems waren dus al weg. Onze undergraduate Oanh was ook mee, samen met haar vriendin. Daar volgt dadelijk nog een heerlijk verhaal over...Ondanks al de regen en wind, niet getreurd, we hebben dan maar het Natuurhistorisch museum nog eens bezocht, zijn gaan eten (weer bij die Mexicaan van vorige keer ...dat is werkelijk het enige voor de hand liggende restaurant in heel DC lijkt het wel !) De volgende ochtend hebben we de annex van het air- and spacemuseum bezocht, het Udvar-Hazy center op Dulles National Airport. Daar zetten ze alles wat te groot en te zwaar is voor het gebouw op de Mall, o.a. een Concorde, een stealth gevechtsvliegtuig, en de space shuttle Enterprise. Die laatste is wel een beetje een tegenvaller : alles wat er langs buiten aan te zien is is fake : de thermische tegeltjes zijn fake, en het ding heeft geen motoren (het was het test-tuig waar ze de luchtvaardigheids- en landingstests e.d.m. mee hebben gedaan). Na een lunch bij een Perzisch restaurant in Arlington met heerlijk ijs als toetje (saffraan, rozen en macadamia-noten in een delicate balans) zijn we dan weer terug gereden. Over rijden gesproken... dit is echt de laatste keer geweest dat ik met S-L. heb meegereden. Die mens ziet ongeveer even goed al de gemiddelde mol, heeft hoegenaamd geen orientatievermogen, kan ook helemaal niet met de auto rijden, en kent bovendien links en rechts niet uit elkaar. Zo kwam het dus dat we op een brug over de snelweg naar links de oprit moesten opdraaien. Dus ik zeg "aan het licht links". S-L. draait zonder verpinken de middenberm voorbij, en rijdt op het tegengestelde rijvak het aanstormend verkeer tegemoet terwijl wij met drieen gillen "Neen, links !". Maar allez, we hebben het overleefd.
De foto's, voor de liefhebbers, bevinden zich hier : http://fotos.telenet.be/6903244152
Wat Oanh en haar vriendin betreft ... ze zijn beiden Vietnamees (dus van Zuidoostazie en evenzeer gefascineerd door kersenbloesems als S-L. zelf), en terwijl "Oanh" nog min of meer uit te spreken valt, is de naam van haar vriendin Tu-Ngh. Dat wil hier in Amerika niet zo lukken, dus kort ze het af tot Tu. En dus heten de vriendinetjes Oanh en Tu. Nu zijn ze op zoek naar Three.
Verder is het hier gruwelijk druk ...nu de diffractometer het weer doet is er altijd wel werk, bovendien is er zes uur per week de machine shop course, tussendoor moet er ook nog gezwommen worden, ik ben wat theoretische berekeningen aan het uitproberen, en moet morgen een talk in de groupmeeting geven. Enfin, de zestigurenweek bestaat hier wel degelijk nog. Ik zal blij zijn als ik volgend weekend eens kan uitslapen, want naar Washington rijden betekende natuurlijk ook om vijf uur opstaan.
Tot slot hebben we hier dan die grap met de de 33 slachtoffers aan de unief in Virginia ... heel de samenleving staat hier op zijn kop. Lezersbrieven gaan van de invloed van gewelddadige computerspelletjes, over dat het de schuld is van de universiteit omdat ze de studenten niet hadden gewaarschuwd, tot de nood aan een nieuwe wapenwetgeving. Nu, voor dat laatste is wel iets te zeggen. De wetgeving in Virginia vandaag de dag bestaat er uit dat iedereen maximaal 1 handwapen mag kopen... per maand. Dit om bulk-aankopen en vervolgens doorverkopen te vermijden. Maar dat nog daargelaten ...die jongen was serieus gestoord. Wat zoekt ge aan zoiets nu te doen, als iemand die geen strafblad heeft en meerderjarig is een revolver wil kopen ? Het zal een koude dag in de hel zijn voor er hier wetgeving gestemd wordt die hogere eisen stelt dan dat. Gedurende de tijd dat de discussie nu duurt (40 uur) zijn er in de VS 200 doden gevallen in het verkeer. Ik hoor geen sentoren schreeuwen dat auto's verboden moeten worden. Dat zou anders nog eens interessante gevolgen hebben hier ...
Ah, wat een opluchting. De fabrikant van de diffractometer heeft ons een tchnieker gestuurd om het ding weer te komen uitlijnen, die mens had eerder voor de fabrikant van onze roterende anode gewerkt, en dus hebben we nu een perfect onderhouden en uitgelijnd toestel. 't Is een plezier om mee te werken. Terwijl die mens dus zat te zweten over het onderhoud van het toestel zijn wij - de ouders, Annemie en Mark en ik (met mijn krakemikkige auto, vermits huurauto's niet de grens over mogen) naar Toronto gereden. Daar hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met de historische standswandeling (hoe verwarrend die ook aangeduid was), de Art Gallery of Ontario (hoewel die eigenlijk verbouwd werd) en met meer antiekwinkels, om de tijd te doden tot onze reservatie in het roterende restaurant op de CN tower, tot nader order nog steeds het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld met 553 meter: http://en.wikipedia.org/wiki/CN_Tower Daar hebben we dus behoorlijk gesplurged, maar het uitzicht was dan ook, net als het eten, om van te smullen. Donderdagochtend hebben we dan in Buffalo Hertel nog afgesnuffeld naar meer antiek, en nadien zijn de familieleden en vrienden gaan shoppen op Elmwood, terwijl ik dan maar ben gaan werken. Het eten bij de Libanees en het koken bij mij thuis (uiteraard door de vier gasten, ik zou niet durven ...) zijn ook naar wens verlopen, net als het dineetje bij de Koreaan op de laatste avond. Ik heb eerlijk waar in heel mijn leven nog nooit zo veel eten weggegooid als de voorbije week. 't Is werkelijk schandalig... En in Toronto zijn we zowaar een Belgisch restaurant tegengekomen ! Mosselen, stoofvlees en diverse bieren, tot Delirium Tremens van 't vat toe ! Uiteraard zijn er weer foto's voor degenen die daar zin en/of behoefte aan hebben. U vindt ze hier : http://fotos.telenet.be/2916254175
Ze zijn inderdaad zonder problemen in het hotel geraakt, waar ik ze rond een uur of zes vrijdag ben gaan opzoeken. Uiteraard waren ze blij me te zien ... We zijn dan inderdaad in Duff's chicken wings gaan eten (zie foto), en dat kon gelukkig op bijval rekenen, zowel bij mijn eigen ouders als bij Mark en Annemie, de vrienden die waren meegekomen. Dan heb ik ze uitgenodigd om mijn stulpje te komen bekijken (ze zijn het erover eens dat het een groot rommelnest is - Tracy die net alles overhoop had gezet om de boel weer eens herin te richten zal daar niet vreemd aan zijn geweest). Foto's op http://fotos.telenet.be/6939204119 De volgende ochtend zijn de ouders gaan shoppen in de Boulevard Mall terwijl ik uitsliep, en om 1 uur hadden we dan afgesproken om de architectuur in Buffalo eens te gaan bekijken. Dat was echter buiten de vriestemperaturen, de sneeuw en vooral de snijdende wind gerekend. Ge kon precies vijf minuten uit de auto blijven staan voor terug in de auto kruipen het enige was waar ge nog aan kon denken... Maar we hebben dus met de auto het meest architecturaal interessante kunnen bekijken, en Annemie bleef de hele tijd optimistisch: bij meer dan een gelegenheid verkondigde opgelucht "Ah, nu komt de zon er door." Tijdens de zomer schijnt op Antarctica de zon ook natuurlijk ... Na een drankje in Pearl Street zijn we voortgereden naar het Darwin E. Martin house, een van de bekendste designs van Frank Lloyd Wright, waarvan ik tot mijn schande niet wist dat het zich letterlijk achter de hoek van bij mij bevindt. Dat zijn de ouders als alles goed gaat vanochtend (maandag) gaan bezoeken. Ik heb het ook op mijn lijstje staan nu voor een toekomstig saai weekend ... Fotos van al dit gebeuren staan nog op mijn vader zijn camera. Gisteren was ik vroeger uit bed, en zijn we om 9 uur op weg gegaan naar Clarence, naar de antiek/rommelmarkt daar. Fun was had by all: er zijn geen aankopen boven de kilogram in gewicht gebeurd, en het volume valt ook nogal mee, dus dat is weer een geruststelling ... En in de namiddag zijn we dan naar de Niagara Falls getrokken - uiteraard, waarvan iedereen ook heel blij was dat ze ze gezien hebben, zelfs als het voor Mark en Annemie de tweede keer was. Maar ze waren er natuurlijk niet 's winters geweest. Foto's van de rommelmarkt en de Niagara Falls hier : http://fotos.telenet.be/7931204144 http://fotos.telenet.be/4930204721 Vandaag moet ik werken, morgen ook, maar woensdag gaan we met z'n allen naar Toronto in Canada.
Naar goede gewoonte valt de sneeuw hier in de lente horizontaal (dankzij de snijdende wind uiteraard). Het blijft verbazen hoe snel het weer hier verandert. Gisterochtend 15ºC en zon, gisteravond 0ºC en sneeuw, vanochtend -6ºC en meer sneeuw. Op 13 oktober (die grote sneeuwstorm met 60 cm zware, natte sneeuw op een nacht) zijn we ontsnapt aan het uitvallen van de electriciteit, toen er gisteren echter een halve cm sneeuw was gevallen viel de stroom uit tegen 21.30u. Dat heeft dan toch een twee en een half uur geduurd voor ze ons terug aangesloten kregen. Gelukkig had ik om naar Puerto Rico te gaan een LED-lantaarn gekocht, die 12 uur genoeg licht geeft om bij te lezen. En dat heb ik dan maar gedaan : gelezen. Amor en el tiempo de colera, van Garcia-Marquez. Ik kan het aanbevelen Mijn auto heeft zich ondertussen gerealiseerd dat zijn voortijdige pensioenplannen op niks gaan uitdraaien. Ik heb de passende uitlaatklem gekocht zodat mijn nieuwe uitlaat nu ook echt blijft hangen, en het plakken van de radiator (in een aantal keer, in laagjes over elkaar) heeft toch een zeker effect opgeleverd : het lekt nog steeds, maar wel veel minder. We zullen zien wanneer ik de volgende keer koelmiddel moet bijvullen. Mijn ouders zijn ondertussen in het Adirondack National Park in hun hotel gearriveerd, en als alles goed gaat zijn ze dus morgenavond hier. Dan moet ik nog een plek verzinnen om ze mee naar uit eten te nemen. Ik denk dat dat Duff's wordt, voor echte Buffalo chicken wings. Mijn smaak is intussen zo vervormd dat ik het kan apprecieren, ik weet niet of de ouders, vers van Belgie, daar ook in zullen slagen Binnenkort meer nieuws.
Het ding valt ocharme uit elkaar waar ge bijstaat... Vorige week ging het lichtje voor het waterniveau van de radiator aan. Vermits hij nog een week eerder in de garage was geweest en ze het koelmiddel vervangen hadden, dacht ik dat ze misschien een beetje zuinig geweest waren, en inderdaad, het niveau was een beetje laag. Dus een halve bus koelmiddel erin gesmeten, en er maar het beste van gehoopt. Een week en 150 mijl later : zelfde probleem. Nog meer koelmiddel bijgegoten, en dan maar eens goed rondgekeken ...ja hoor, de radiator is gebarsten. En wel de plastic tank aan een kant, niet het metalen gedeelte. Ik heb er dus maar een halve tube "marine epoxy" tegenaan gesmeerd, in de hoop dat dat de vloed een beetje stelpt, en anders zal het een nieuwe radiator worden vrees ik. Gelukkig zijn die dingen hier ook weer (relatief) goedkoop. 83$ op ebay, verzending inclusief. Ondertussen ben ik ook een klem gaan kopen voor mijn uitlaat, die maar niet wil blijven vastzitten - en de oude klem heb ik zoals gepland moeten doorzagen. Nu lukt het me ondertussen al om een mijl of 10 te rijden voor het ding (weer) uit elkaar valt. Ik zal toch eens een serieuze uitlaatklem moeten gaan kopen denk ik. En bovendien vervalt mijn verzekering op 12 april. Voor nog zes maanden zou ik 600$ betalen, maar natuurlijk heb ik ondertussen mijn rijbewijs gehaald - dat haalt dan toch een kleine 100$ van de prijs af. Was al die ellende dan toch niet voor niets :-p
Het is alweer een tijdje geleden, en het is ook al laat, maar allez, vlug dan ... Het grote nieuws van deze en komende week is uiteraard dat mijn ouders op bezoek komen. Ze zijn gisteren in Boston gland, en blijven daar nog rondhangen tot donderdag, om dan tegen vrijdagavond in Buffalo te arriveren. Ik ben ondertussen zorgvuldig het programma aan het samenstellen met wat r hier te zien is. Ik heb tot nu toe ongeveer een kwartier bij elkaar gesprokkeld, ik vermoed dat de rest zal moeten bestaan uit de lokale keuken. Ik hou mijn hart al vast ... Dit weekend was vrij frustrerend, want vrijdag hadden M.G. en M.P. samen de diffractometer nog eens naar de vaantjes geholpen. Normaal zitten daar sensors op die detecteren dat ge met een bepaald stuk tegen een ander stuk aanbotst, maar zij hebben de manier gevonden om die per ongeluk niet aan te raken, en toch heel de diffractometer grondig te verbuigen. Na een koortsachtig weekend -vorig weekend- dachten we dat we het voor elkaar hadden, maar dat bleek gedurende vorige week dan toch niet het geval te zijn. Dit weekend zijn we ons dat dan echt beginnen realiseren, en vandaag hebben we dan maar de firma gebeld om de boel te komen repareren. Hopelijk tegen het einde van de week. Pech voor u Jan, want ik heb dit weekend geprobeerd uw kristalletje te meten ... tevergeefs dus Verder heeft A.V. dit weekend een barbeque georganiseerd, ondanks de polaire temperaturen. ("Well, at least it's not snowing...") Foto's zitten eraan te komen, maar vermits ik mijn camera vergeten was zullen we op die van M.P. moeten vertrouwen. We hebben sinds vorige woensdag ook een nieuw groepslid, K. Ze is ook afkomstig uit Slowakije, en kan dus zonder problemen met M.G. communiceren. Ze is dan ook maar meteen "voorlopig" bij hem ingetrokken tot ze een eigen appartement vindt. Daar kan nog iets moois uit groeien ... ;-)
De lente is in het land, er beginnen weer meer en meer rare dingen te gebeuren in Buffalo. Gele schoolbussen zijn hier een plaag gedurende de spits. Het is namelijk verboden om ze te passeren als ze kinderen aan het laten uitstappen zijn, ook als dat aan de andere kant van een viervaksbaan met een gescheiden middenberm is. De verkeersopstoppingen zijn dan ook legendarisch. Nu, die schoolbussen worden gerund door privebedrijven, en nu had er onlangs toch een chauffeur en/of begeleider een kind dat in slaap was gevallen per ongeluk niet opgemerkt, was met de gele schoolbus naar de parking gereden, en had ze daar op slot gedaan. Toen het kind wakker werd, was het natuurlijk paniek. Resultaat: de mens die toezicht moest houden op de geparkeerde schoolbussen en de chauffeur zijn allebei ontslagen, want het kind had ocharme drie uur in die bus opgesloten gezeten, en dan moeten er natuurlijk koppen rollen. Tot daar het begin van het verhaal. Maar dit is natuurlijk Amerika. Dat betekent dus dat er aan de top van het bedrijf radertjes aan het werk gaan om een volslagen idiot-proof protocol uit te werken om ervoor te zorgen dat er in't vervolg geen slapende kinderen meer in de bus achterblijven. En zo kwam het dus dat ik aan een rood licht achter een gele schoolbus stond, waar aan de achterruit een geplastifieerd A4 blad hing, aan zo'n zuignapje waar ge normaal keukenhanddoeken aanhangt. "This bus has been checked for sleeping children and is empty." Gewoon gezond verstand volstaat hier duidelijk niet...
Zo, vandaag ben ik precies zes maanden in de VS. Halverwege mijn verbijf hier dus. Vandaag ook weer een verhaaltje om te onthouden. Zoals ge u allen herinnert was een dikke week geleden de uitlaat van onder mijn auto gevallen (allez, afgebroken althans, ze hangt er nog wel aan), wat, op zijn zachtst uitgedrukt, voor een "sportief" geluid zorgt. De prijs van zo'n ding bleek best mee te vallen, en vermits mijn enige nood is dat het er over zes maanden als ik de auto terug verkoop nog redelijk deftig uitziet, kan ik me van kwaliteit niet te veel aantrekken. Aldus, voor 27$ +tax een nieuwe uitlaat gekocht. De oude uitlaat had ik al eens geprobeerd van onder de auto te prutsen, maar dat was mislukt : ze hangt in een soort metalen band vast, en alles is natuurlijk stevig vastgeroest. Vandaag meende ik het nog eens te proberen, en daartoe had ik mijn spuitbus kruipolie mee naar beneden genomen. Vermits ik hier echter geen sleutels heb om aan de bout te draaien waar de metalen band mee vast rond de uitlaat zit, was dat het plan: kruipolie spuiten, en de situatie eens in ogenschouw nemen voor de montage van de nieuwe demper. De oude was uiteraard afgebroken aan de uitlaatpijp, en de klem waar het laatste stukje demper mee aan de uitlaat vasthing, was natuurlijk ook gruwelijk verroest, inclusief de twee bouten die ik moest losmaken om ze eraf te krijgen. Ik lig dus onder mijn auto met de bus kruipolie, en de buurvrouw (ge weet wel, die van het sneeuwruimen) verschijnt in de tuin. "Wat zijt ge aan het doen ?" Ik doe dus de hele uitleg, de verroeste bouten, maar dat ik hier geen gereedschap heb ... "Wat hebt ge nodig ?" ..."Uh", zeg ik, "sleutels". Zij weer : "open sleutels, ringsleutels of dopsleutels ?" Ik zeg dus dat een gewone open sleutel wel zal volstaan. Zij: "metrisch of SAE ?" Ze verdwijnt in de garage en komt terug met een armvol Craftsman sleutels, en een doos dopsleutels van hetzelfde merk. Craftsman is de Rolls-Royce onder het Amerikaans gereedschap. Het spreekt. Je kan het zachtjes horen mompelen: "Kom maar op, miezerige verroeste rotboutjes". Dat boezemt vertrouwen in, zoiets. Die twee armen vol gereedschap waren min of meer evenveel waard als mijn hele auto ook. Goed, onder de indruk van de uitrusting van de buurvrouw, kruip ik weer onder de auto. Ik vecht eventjes met de bout van de uitlaathanger, en godzijdank blijkt dat roestvrij staal te zijn, en dus relatief makkelijk los te komen. Ik denk, "als ik hier nu toch lig, kan ik beter die andere klem ook eens proberen los te maken.". Ik vecht een tijdje met die (niet roestvrijstalen, en dus door het strooizout half opgegeten) bouten, en denk dan, och, laat ik nog maar wat kruipolie spuiten, ik vind dan morgen op het werk wel een sleutel die ik kan gebruiken (ik wist nu ook de maat al), en dan komt dat wel in orde, zo dringend zal het nu ook weer niet zijn. Ik sta dus recht, en buurvrouw vraagt "Gelukt ?" Ik zeg, "Boah..." en doe de hele uitleg. Zij zegt "Een klein momentje." en verdwijnt weer in de garage. Nu had ik veel verwacht, maar wat er vervolgens gebeurde was wel het allerlaatste wat ik voor mogelijk had gehouden. Ze komt terug buiten met een volledig volgroeide compressor met een 100 liter tank (of het equivalent in gallons) en een *pneumatische dopsleutel*. "Hier," zegt ze, "probeer het daar eens mee." Ik kruip weer onder de auto en jaag mezelf de stuipen op het lijf met dat ding, en uiteraard heb ik in no time flat de beide bouten prachtig rondgemaakt, waardoor ik dus morgen op het werk met een andere sleutel ook niks meer kan aanvangen. Dat wordt eraf slijpen ...maar ja, de kans dat ze de volgende dag wel zouden zijn losgekomen was toch minimaal. Ik sta recht en vraag haar wat ze met al dat gereedschap zoal doet. Ik ken professionele mechaniekers die slechter uitgerust zijn dan buurvrouw. Zegt zij: "Och, ik hou gewoon van powertools." Gek, zeg ik u. Knettergek, die Amerikanen ...
Het centrum van de aandacht vanavond was de venster in mijn kamer. Ik heb er namelijk het plastic afgehaald dat ze al sinds eind oktober luchtdicht afsluit. Eindelijk, zou ik zo zeggen. Het was hier vandaag 15 graden (Celsius uiteraard) en het voelde echt aan als lente. Nu voel ik me een beetje bedreigd door de wereld buiten, die ik dus al haast zes maanden niet meer had gezien ... Ik heb de venster dan ook meteen open gezet, om precies vijf minuten later me voorbij te hollen om ze weer dicht te smijten, omdat er een onweer losbarstte, en de wind toevallig goed stond om een paar forse emmers water door mijn vers veroverde gat in de muur naar binnen te kieperen. Aan alle goede dingen komt een eind ... Verder ben ik vanmorgen de eerste les van de machine shop course gaan volgen ...op dertig uur tijd leren ze u om met alle machines in de mechanische werkplaats te spelen ...en dit is waarschijnlijk de enige plaats ter wereld waar dat op die manier kan ! En dan tot slot heb ik een ellendig weekend achter de rug, omdat we een beetje aan de diffractometer hadden verbouwd en maar met alles pech bleven hebben ... een computer die er plots anderhalf uur over doet om op te starten, fouten in de software, die allemaal niks te maken leken te hebben met wat we aan het machien hadden gedaan. Na anderhalf uur aan de telefoon met een stel service-engineers vroeg een van hen "de voeding van de detector staat toch aan". Het antwoord was nee. Dat ding heeft een grote groene aan-uit knop, die zich op de rand van de diffractometerkast bevindt, op kniehoogte ... ge kunt al raden wat er dus was gebeurd op een bijzonder verhit moment gedurende de verbouwing ...
Na de gruwelijke Puerto Rico marathon, eventjes terug bij de tijd komen met de laatste nieuwtjes uit Buffalo.
Het is hier indertussen aardig bezig met lente te worden. De avonden worden langer, zeker nu de klok verzet is, en het wordt duidelijk warmer ook: de sneeuw valt nog wel, maar smelt overdag al weer. We hebben zelfs al een aantal sneeuwvrije dagen gehad, en dan wordt ook duidelijk wat voor ravage er aangericht wordt door de sneeuwploegen gedurende het sneeuwruimen. Zie de campusfotos op http://fotos.telenet.be/7963444123 Ik heb er ook een aantal bijgestopt van onze oprit (zonder sneeuw !), en van downtown Buffalo op een drukke zaterdagmiddag. Zoals je zult merken is het niet echt vergelijkbaar met pakweg de Meir in Antwerpen wat shoppen betreft. Ook het stadhuis zit ertussen, nu zonder ingepakte bovenkant, want de kerstverlichting is ondertussen weer verwijderd, zodat de in-you-face architectuur nu weer in haar volle glorie kan worden bewonderd. Het grasveldje naast de betonweg die naar de ingang van het Natural Science Complex loopt is behoorlijk beschadigd door de sneeuwploegen en het veelvuldige zout strooien. Je kan de zoutkorsten in de modder zien. Het departement landschapsaanleg van de unief koopt dan graszoden die ze daarover leggen, en die gaan dan natuurlijk prompt dood. Meestal is de tweede iteratie van dat proces degene die leidt tot opnieuw zorgvuldig aangelegde en gemaaide gazons in de zomer en herfst. Ik heb het al wel eens gezegd, gras is hier een "big issue". Zoiets als "hoog gras" bestaat niet in Buffalo.
Verder nog nieuws over mijn auto. Hij moest door de inspectie geraken op 1 maart, en dat betekende dat de befaamde barst in de voorruit eindelijk moest worden gerepareerd. Ik had al begrepen dat dat iets ging kosten, want die voorruit is nogal speciaal gekromd in de hoekjes. Online zoeken naar prijzen gaf 300$ voor de ruit (+tax) en 420$ (+tax) voor de ruit en de installatie. A.V. kent een Russische mechanicien die een vriend heeft die "licensed inspector" is en wel eens een loopje durft nemen met de regels. Dat was dus het allereerste wat we deden, aan die Rus vragen of hij de auto zo door de controle kon krijgen. Het antwoord was nee. Vervolgens heb ik maanden aan een stuk geprobeerd hem naar een voorruit te laten zoeken op autokerkhoven, maar dat ging langs geen kanten voor(r)uit. A.V. vertelde me vervolgens dat de Rus er niet van houdt aan auto's te werken waar maar een prutske aan is. "Serieus," zei hij, "rij uw auto gewoon te pletter tegen een muur, breng hem *dan* naar de mechanieker, en ge krijgt hem zo goed als nieuw terug." Dat vond ik een beetje extreem, maar de oplossing was doodsimpel: ge zet uw auto af bij de mechanieker, met een verlopen inspectiesticker, één dag voor ge op verlof vertrekt (bijvoorbeeld naar Puerto Rico), en zegt dat ge hem komt ophalen als hij klaar is. Vervolgens komt de Rus in zware gewetensnood omdat die ruit 400$ kost (voor die prijs verkoopt hij hele auto's), die op de autokerkhoven krijgt hij er niet uit, want ze zitten blijkbaar stevig vastgelijmd, en vervolgens gaat hij toch nog eens met de "licensed inspector" praten, die dan uiteindelijk toch toevallig de gigantische barst over de hele voorruit over het oog ziet en een sticker uitschrijft. Eind goed al goed, voor 100$ ...(toevallig een barst van een goeie meter lang niet opmerken kost natuurlijk extra). En dan vanavond -to add insult to injury- is mijn uitlaat eraf gevallen ... het positieve daarvan is nu wel dat de auto meteen een stuk sportiever klinkt. Ik zal eens moeten zien wat ik met stukken conservenblik en uitlaat-tape kan aanrichten ter reparatie.
En nu we toch over auto's bezig zijn, voor de zeldzame keer dat hier in Buffalo eens iets te doen is, vond ik toch dat ik moest gaan kijken. Ze deden een autoshow, "World of Wheels", in het Buffalo Convention Center. Een heerlijk gebouw uit de late jaren zeventig, dat als één blok beton is gegoten. Het staat ook in het album, en met die beschrijving kunt ge het moeilijk missen. Zo maken ze ze niet meer, en gelukkig maar ... De autoshow zelf, daar heb ik natuurlijk ook fotootjes van genomen. Volslagen waanzin, werkelijk. Die mensen geven 10.000-en tot 100.000-en dollars uit om die auto's tot een karikatuur van zichzelf te verbouwen, en dan slepen ze ze in een aanhangwagen naar dit soort shows om er in kampeerstoeltjes drie dagen naast te gaan zitten blinken, en als alles goed gaat het prijzengeld in ontvangst te nemen. Er zijn zoveel categorieen waar je een prijs in kan winnen dat het haast niet anders kan of iedereen gaat wel met iets naar huis, maar wat de hele lol nu precies is aan de zaak, dat ontgaat me een beetje. Als de vierde spotty veertienjarige met een baseballpetje en een Mid-West accent komt vragen "how many horse-powers this car has", dan krijgt ge toch goesting om die met uw kampeerstoeltje om zijn oren te slaan zeker ? Enfin, oordeel zelf: http://fotos.telenet.be/7965444224 De grote Kenworth truck ("Spirit of 2001") is wel van een local. Ik ben hem op de Thruway rond Buffalo al eens live tegengekomen met een oplegger, en toen had ik spijt dat ik mijn fototoestel niet bijhad. Bij deze rechtgezet. Gelukkig was de locale Ford Mustang club er ook (als er onder mijn lezerspubliek mensen zijn die van Mustangs houden - wel, ik *weet* dat er onder mijn lezerspubliek mensen zijn die van Mustangs houden- ik ben gul geweest met geheugenruimte op mijn fototoestel...) Die auto's worden *ook* overal naartoe getrailerd, maar het zijn tenminste meestal correcte restauraties, en ge kunt er bij gelegenheid ook op zondag eens een ritje mee gaan maken. De metallic blauwe Mustang cabrio hierboven wordt verloot (door de skeptisch kijkende meneer die erachter zit), dus kon ik het niet laten om een lotje te kopen voor 5$. Als ik hem win, kan ik tenminste komende zomer in stijl cruisen, zonder gebarsten voorruit of rammelende uitlaat, en zo'n ding verstookt toch maar een kleine 30 liter per honderd kilometer of zo (naft kost hier iets van een 61 $ct (0.5 euro) per liter, of $2.35 per gallon = 3.8 liter) ... allez, allemaal meehopen eh !!
Iedereen heeft natuurlijk nog een indigestie van mijn vorige vijf berichten, en ik had beloofd dat ik jullie een tijdje gerust zou laten. Maar het leven gaat door! Ik heb nog maar eens een heerlijk verhaal om het wondere leven in het lab van prof. C. te illustreren. Toen ik hier arriveerde, suggereerde M.G. dat ik de cursus die wordt ingericht door de mechanische werkplaats zou volgen, zodat ik ook van de machines gebruik kon maken als het nodig was om een of ander klein onderdeeltje te maken. Ik geloofde mijn oren niet, want ik ben in Belgie al een paar jaar halvelings op zoek naar precies zo'n cursus - dit soort kennis komt handig van pas bij het restaureren van antieke rekenmachines. Ik vraag dus aan prof. C. of hij dat een goed idee vindt, en ja, hij vindt het een goed idee. Ik zet dus mijn naam op de lijst. Vervolgens gebeurt er 6 maanden niks (de man van de mechanische werkplaats is niet van de snelste). Deze week krijg ik (eindelijk) een email dat de cursus eind maart begint, en dat ze een projectnummer nodig hebben om de 50$ aan te rekenen voor materiaal. Ik ga dus naar het bureau van de baas, en zeg hem dat ik een projectnummer nodig heb om dat te betalen. Zijn antwoord : "Oh, en je wilt dat wij daarvoor betalen ?" Ik zeg dus iets in de aard van "Wel ...", waarop hij concludeert "Ik denk dat je daar zelf voor moet betalen". Lichtjes verward ga ik dus naar de mechanische werkplaats om te vragen of en hoe ik daar zelf voor kan betalen. Dat gaat natuurlijk niet, ze hebben zo'n intern projectnummer nodig. Op dat moment vond ik het in het geheel niet erg om die 50$ te betalen (het is erg goedkoop voor dit soort cursus), maar ik wilde prof. C zich even ongemakkelijk doen voelen met de situatie als ik was, en dus schreef ik een cheque van 50$ op zijn naam, en wachtte op het geschikte moment. Dat was echter buiten de waard gerekend. Nadat ik had verteld dat er toch een projectnummer nodig was, en net mijn cheque boven wou halen, zei hij "Oh, maar dat is makkelijk op te lossen, we trekken die 50$ gewoon af van je eerstvolgende compensatie voor reisonkosten". Cheap bastard !
Voor de volgende ochtend hadden we geen duidelijke plannen, behalve dan "tijdig op de luchthaven geraken". Vermits Katrien's vlucht vertrok om 13.55u, en de mijne om 17.30u, hadden we 's ochtends meer dan tijd genoeg - want uiteraard waren we weer vroeg wakker. We zijn, in het gezelschap van de watermeloen die we voor ons vertrek naar Culebra hadden gekocht maar nooit opgegeten, een strandwandeling gaan maken in het balenario Nolo Morales, dat verfrissenderwijze open was om half acht 's morgens - waarschijnlijk omdat er geen gelegenheid tot kamperen was. We hebben ons dus onder het motto "nu tussen ons en die watermeloen" aan een picnictafel gezet, en hebben watermeloen gegeten tot we er rimpelige vingers van hadden. Dat festijn werd gevolgd, niet enkel door het opkuisen van de smurrie met de overschot van onze rol wcpapier, maar ook door een laatste strandwandeling op de heerlijke koraalstranden van Puerto Rico, met blauwe lucht, blauwe zee, en witte wolkjes. Tegen negen uur waren we dan terug in het hotel, om al de rommel terug in te pakken en weer naar de auto te dragen, en tevens de auto uit te kuisen en op zoek te gaan naar de batterij die uit de fototas gevallen was (nooit meer teruggezien). Tegen half elf zijn we doorgereden, richting San Juan, en uiteraard duurde het maar een half uur eer we weer voor de deur van het autoverhuurbedrijfje stonden, met de auto volgetankt. Tanken in PR is volslagen idioot: er zijn geen kaartautomaten, en ge moet dus eerst binnen uw kaart gaan afgeven en zeggen dat ge wil voltanken. Dat zetten ze de pomp aan, en moet ge weer naar buiten om effectief te tanken. Tot slot moet ge dan terug naar binnen zodat ze u het eindbedrag kunnen aanrekenen en uw kaart teruggeven. Er staat ook prominent vermeld op een kartonnen pancarte in ieder tankstation dat ze geen kredietkaarten kunnen aannemen zonder een identiteitsbewijs. Daar heeft in elk geval niemand mij ooit naar gevraagd ... Om elf uur zijn we dus in het busje geladen en aan de luchthaven gedropt, mooi te vroeg voor Katriens vliegtuig. Gelukkig, zo bleek. Want bij de self-check in werd het duidelijk dat de vlucht van AA waar Katrien op moest komen te zitten vertraagd was, van 13.55 naar 15.10u. Dat betekende dat ze in plaats van twee uur en tien minuten, maar een krap uur had on in NY haar bagage te recupereren, van terminal te verwisselen, weer in te checken, en op haar volgende vliegtuig terecht te komen. M.a.w : vliegtuig gemist, ticket kwijt, en een nieuw moeten kopen. Nu, vragen staat vrij, en luchtvaartmaatschappijen zijn hier als de dood dat ge volgende keer niet meer met hen wil vliegen. Dus op de vraag aan de AA-mevrouw of ze niks voor ons kon doen (bijvoorbeeld Katrien op een eerdere vlucht naar NY krijgen) begon die meteen rond te bellen, en kon als valabel alternatief voorstellen om Katrien op een Delta-vlucht te boeken die weliswaar maar een kwartier eerder vertrok, maar waarmee ze dan wel in dezelfde terminal aankwam, en waarmee ook de bagage kon worden doorgecheckt. Bovendien garandeerde Delta de connectie, wat betekent dat het hun schuld is als er dan iets fout gaat. Tot onze grote opluchting "involuntary ticket" gratis geboekt, en Katrien ingecheckt bij Delta. Dan op ons gemakske gaan eten (burritos en quesadillas), mij ingecheckt bij US Airways, en Katrien door de security gestuurd. Nadat een laatste poging om met mijn Puertoricaanse vriendin dan tenminste een koffie te gaan drinken ook op niks was uitgelopen, bleek ik vanuit dezelfde terminal te vertrekken als Katrien, dus na het gebruikelijke gevecht met de security (en de nieuwe Ion-scan machine die u virtueel uitkleedt) was er een blij doch onverwacht weerzien aan Katriens gate. Toen er dan om vijf voor drie nog steeds geen vliegtuig aan die slurf stond, heb ik de eerste de beste luchthavenmedewerker bij het nekvel gegrepen voor een korte interpellatie, waarop die doodleuk wist te vertellen dat de vlucht te laat was, en waarschijnlijk tegen 16 uur zou vertrekken. Opnieuw : vlucht kwijt in NY voor Katrien. Wij terug uit de beveiligde zone, naar de ticketcounter, of ze Katrien geen andere luchthaven of vlucht naar Brussel konden vinden ? Het antwoord was helaas nee, de enige oplossing was een hotel in New York. Nu ben ik weliswaar ernstig voorstander van een gratis hotel in NY in tegenstelling tot het moeten kopen van een nieuw ticket, maar niettemin ging het humeur van Katrien -die gewoon naar huis wou- er daarmee niet op vooruit. Maar goed, niks aan te doen, Katrien vloog uiteindelijk weg om 16.45u, en ik een dik uur later. In Charlotte, NC aangekomen kreeg ik een euforisch sms-bericht van een Belgisch nummer "Ik zit op de vlucht naar Brussel !". Natuurlijk direct teruggestuurd dat dat fantastisch was, met een dikke kus erbij, voor ik me realiseerde dat Katrien helemaal geen tri-band GSM heeft, en ik dus waarschijnlijk iemand anders wiens GSM ze had geleend een dikke kus had gegeven. Dat bleek achteraf niet ver bezijden de waarheid... Nu, dwaas geval dat ik ben, had ik natuurlijk ook mijn carry-on ingecheckt, waar mijn warme kleren inzaten. Ik had weliswaar een trui bij, en een jas, maar de short en sandalen, daar viel niet veel meer aan te doen. Bij het opstappen op de vlucht naar Buffalo leverde me dat een skeptische blik van de piloot op: "You know you're going to Buffalo, right ?". Uit wraak heb ik een US Airways dekentje gepikt. Maar soit, het vervolg weet ge, het was -12ºC bij het landen en de bagage deed er 45 minuten over om uit het vliegtuig naar de bagageband te kruipen ... Katrien is ook veilig terug in Brussel gearriveerd, doordat de vlucht NY-Brussel te laat was door sneeuw in NY, weliswaar zonder bagage, maar die is dan de volgende dag zonder verder drama aan de voordeur geleverd. Eind goed al goed, en we hebben er een heerlijke, ontspannende, zij het dan een tikje korte vakantie opzitten.
Vanaf het volgende bericht terug naar onze regularly scheduled Buffalo-talk - maar ik zal jullie eerst maar wat tijd geven om de vorige vijf berichten te verteren. Nogmaals, de foto's vindt ge op http://fotos.telenet.be/1935314197 Ik ben in het weekend in het park in de zon gaan lezen - de sneeuw is smeltende, het is overdag boven nul, wat niet wegneemt dat ik bijna aan de bank was vastgevroren. En uiteraard is het tegen het einde van de week weer -5ºC met sneeuw... maar nu zijn het echt de laatste loodjes van de fameuze Buffalo-winter.
Even terug naar onze gebruikelijke onderwerpen hier in Buffalo. Tot mijn grote verrassing is hier vandaag de klok verzet. In Europa gebeurt dat pas over twee weken (dus ge zijt bij deze gewaarschuwd), maar dat wil zeggen dat we voor twee weken maar vijf uur tijdsverschil hebben tussen Buffalo en Belgie. 't Is zo weer eens iets anders ...
Maar nu, vroeg in de ochtend op de camping, stonden we dus aan de ingang te wachten op onze publico. Het werd kwart voor zes ...dan tien voor zes ... en toen zagen we in de verte gelukkig koplampen opdoemen. De chauffeur was niet echt wakker, maar wel wakker genoeg om over een leeg eiland te rijden, dus gooiden we alles in de publico, onszelf erachteraan, en raasden we richting haven. Vijftien dollar betaald en gezegd dat het zo wel ok was, wat werd onthaald op een soort vriendelijk gegrom en een opgelucht "I go sleep now". Eenmaal aan boord van de ferry hebben we ons op de bankjes op het achterdek geinstalleerd, om tijdens de afvaart van de zonsopgang (om 6.37u) te genieten. Terug in Fajardo aangekomen hebben we de auto opgehaald op de parking (15$), en was het plan om die dag de Cavernas del Rio Camuy te bezoeken, en natuurlijk de Arecibo radiotelescoop. Daarvoor moesten we van Fajardo terug naar San Juan, door San Juan naar de andere kant, en dan halverwege naar de westkust (voor de geographically challenged onder u, hier is een kaart : http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Rico.png ). Gelukkig dacht ik eraan om in het locale toeristische magazine te kijken (Que Pasa ?) naar de openingsuren van de telescoop en de grotten, en het verdict was onverbiddelijk : maandag en dinsdag dicht. En het was natuurlijk dinsdag. Voor de grotten was dat dodelijk, maar ik had goeie hoop dat we toch rond de radiotelescoop zouden kunnen rijden. Onderweg stopten we in Dorado, het eerste stadje ten westen van San Juan, om daar op zoek te gaan naar een guesthouse, teneinde niet de laatste dag ook op een camping te moeten doorbrengen, ons eens fatsoenlijk te kunnen wassen, en de tent te drogen. Die onderneming heeft ons uiteindelijk een tweetal uur gekost, want zoals al eerder gezegd, adressen in Puerto Rico zijn niet bepaald eenduidig. Na verloren gereden te zijn in Dorado, hebben we dan maar aan een local (die geen Engels sprak) de weg gevraagd. Hij was net op weg naar ergens, en zei dus "follow me". Dat deden we, en we kwamen uit bij de Costa de Oro, waar het guesthouse zich ergens zou moeten bevinden. Navraag bij de diverse bars die aan de kust gesitueerd waren leverde diametraal tegengestelde aanwijzingen op, en er was nergens ook maar één hotel of guesthouse te bespeuren, alleen gemeubelde appartementen te huur - voor een week, weekend, of maand. Een derde vraag aan de kuisvrouw die het terras aan het afspuiten was - en ook geen Engels sprak- leverde op dat we helemaal naar links moesten, voorbij het hek, en daar was het. Tot haar vriendin zich kwam moeien, die zei dat we helemaal naar rechts moesten. Toen ze steeds harder tegen elkaar op begonnen te roepen in een poging elkaars betoog te overstemmen, hebben we ze maar vriendelijk bedankt, en strooike getrokken over de richting. Het zoeken van de weg werd er niet makkelijker op omdat "rechts" een bulldozer een groot gat in de weg aan het graven was, en ge dus op geen enekel manier door kon. De eerstvolgende straat rechts meer naar het binnenland liep dood, en alle zijstraten terug naar de kust waren enkelrichting, uiteraard in de verkeerde richting. Dan hebben we maar aan een stel politieagenten de weg gevraagd, met weer als resultaat "follow us". Vervolgens hebben ze zelf twee keer de weg gevraagd aan nog iemand anders (in het Spaans gaat dat toch vlotter), maar uiteindelijk kwamen we uit in die fameuze doodlopende straat waar we al geweest waren: het guesthouse bevond zich helemaal op het einde, dertig meter nadat wij de eerste keer waren teruggedraaid. Maar ze hadden plaats, en de kamer had zelfs airconditioning. Goedgemutst gingen we dus op weg naar de "Arecibo dish", om uiteindelijk voor een gesloten hek te staan, met een vriendelijke meneer die ons een folderke overhandigde met de openingsuren. Van de radiotelescoop zelf was niks te zien, de weg errond lag achter het hek. Koortsachtig gezoek naar het telefoonnummer van een kennis aan de Cornell universiteit, die misschien iemand kende in het departement astronomie, dat de telescoop uitbaat, leverde helaas niks op, en dus was en bleef de deur potdicht. Dan besloten we maar om nog wat voort aan sightseeing te doen, met name de scenic route naar het Boca stuwmeer te nemen, en de afslag naar el Bosque del Rio Abajo. We stopten bij alle scenic viewpoints, wat meestal inhield dat er een parking was voorzien naast een van die Karst-bergjes, met dan een rondspiralend weggetje naar de top, waar het uitzicht meestal zeer bevredigend was. In het Bosque del Rio Abajo heb ik een zeer pijnlijke foto genomen: ik was uitgestapt en zonder het te merken met mijn rechtersandaal in een mierennest gaan staan. Na het nemen van de foto was ik terug in de auto gestapt, en op dat moment hadden de mieren er genoeg van en begonnen ze in mijn voet te bijten. Enig wild gevloek, gedans en het voortijdig overlijden van een niet onaardig aantal mieren later, kwam de aftersun met lidocaine goed van pas om ook de mierenbeten een beetje te verdoven. Aan het einde van de weg vonden we dan twee bamboebossen van mythische proporties, die naast de ingang van de camping (dicht natuurlijk ...maart is toch zeker geen seizoen om te kamperen ?) stonden. Vervolgens zakten we terug af naar Dorado, waar we op zoek gingen naar een restaurant om eens een lokale specialiteit te proberen - mofongos. Dat is een pilon (houten mortier) waar plantanen (een niet zoete soort banaan met een zetmeelachtige smaak) in worden tot pulp gemalen, met wat look en olie en nog wat ander spul, zodat ge een egale koek aan de kant van de pilon krijgt, die dan wordt gevuld met een beest naar keuze (ik nam kip, Katrien garnalen) en een tomaatachtige cajun saus. Heel het ding gaat zo in de oven en wordt gebakken, en het resultaat is werkelijk heerlijk. Dat ze 20$ per stuk kostten namen we er dan maar bij, maar aan de andere kant zijn de restaurants erg Europees, omdat de "service fee" meteen bij de prijs wordt opgeteld. Tipping is dus niet nodig.
Dit was de voorlaatste episode, zonder echte cliffhanger deze keer, want het hotel was al geboekt en betaald, en we hadden de sleutel van de kamer. De laatse onzekere factor was Katrien's vlucht ... vermits ze twee tickets had bij verschillende luchtvaartmaatschappijen, mocht ze onder geen beding de vlucht naar NY missen, want dat zou betekenen dat ze een nieuw ticket naar Brussel moest kopen. Op de heenvlucht was alles foutloos gelopen, maar de vrees bestond dat dat voor de terugvlucht niet kon blijven duren ... u leest het vanaf morgen, zelfde tijd, zelfde plaats... tot dan !
De ouders zijn intussen weer veilig in Belgie aangekomen, en het weer begint hier eindelijk stilletjesaan wat op te warmen. Voor het weekend spreken ze voorwaar van 15 graden en zon !
Ah, wat een opluchting. De fabrikant van de diffractometer heeft ons een tchnieker gestuurd om het ding weer te komen uitlijnen, die mens had eerder voor de fabrikant van onze roterende anode gewerkt, en dus hebben we nu een perfect onderhouden en uitgelijnd toestel. 't Is een plezier om mee te werken.
 "Very Happy"){kind=icon}
Naar goede gewoonte valt de sneeuw hier in de lente horizontaal (dankzij de snijdende wind uiteraard). Het blijft verbazen hoe snel het weer hier verandert. Gisterochtend 15ºC en zon, gisteravond 0ºC en sneeuw, vanochtend -6ºC en meer sneeuw.
Hallo iedereen !
Voor de volgende ochtend hadden we geen duidelijke plannen, behalve dan "tijdig op de luchthaven geraken". Vermits Katrien's vlucht vertrok om 13.55u, en de mijne om 17.30u, hadden we 's ochtends meer dan tijd genoeg - want uiteraard waren we weer vroeg wakker.
Even terug naar onze gebruikelijke onderwerpen hier in Buffalo. Tot mijn grote verrassing is hier vandaag de klok verzet. In Europa gebeurt dat pas over twee weken (dus ge zijt bij deze gewaarschuwd), maar dat wil zeggen dat we voor twee weken maar vijf uur tijdsverschil hebben tussen Buffalo en Belgie. 't Is zo weer eens iets anders ...
