Ik heb een en ander geleerd over wassen in Amerika. Niettegenstaande het feit dat we ondertussen 2006 zijn, bestaat een wasmachine hier nog steeds uit een ton met de motor van een mixer, een paar onderdelen van een betonmolen, en een keukenwekker. Warm water komt uit de warmwaterkraan, en de afvoer hangt ge in de gootsteen met een nylonkous met steentjes, zodat het niet overal heen spat. Als ge geluk hebt zit er een deksel op. De zeep, die smijt ge gewoon over uw wasgoed nadat ge het erin gestoken hebt. Daar staat dan weer tegenover dat een wasmachine repareren hier doodsimpel is... Droogkasten zijn zo mogelijk nog erger. Ik heb misschien ooit al eens geschreven dat de droogkast in de kelder (er zijn er twee, een voor het bovenste appartement waar wij wonen, en een voor beneden, dat leeg staat) allebei stuk zijn. Tracy heeft een andere, maar die heeft een 220V stekker, en dan moet ge een speciale leiding voor 220V laten leggen (Alles is hier 110V). Ik had nog niet echt begrepen waarom die twee andere droogkasten dat dan niet nodig hadden, maar nu begrijp ik het wel : ze werken op gas. Het is gewoon een grote ronddraaiende trommel, waar de uitlaat van een gasbrander in uitmondt. Goeie god ... Maar die doen het dus niet, en om uit te zoeken of het leidingennet onder het huis effectief gas bevat, daar moet ge heel de boel voor afbreken, want er zijn geen kranen, en het is in de kelder zo donker dat ge zowiezo niet kunt zien waar de leidingen naartoe lopen. Over die kelder hebben we het een andere keer nog wel eens, met foto's...
Kort gezegd, gisteren ging ik op zoek naar een wasserette om mijn gerief te drogen. De eerste die ik vond (coin-operated) had een eigenaar die er Italiaans uitzag, John. Ik vraag hem om wat geld te wisselen, want ik had geen kwartjes, en uiteraard geraakt ge dan met die mens aan de klap. Praten met mensen is hier ongelooflijk gemakkelijk. Voor ge het weet hebben ze heel hun leven uitgelegd. In het geval van de eigenaar van de wasserette was dat leven begonnen in Belgie, in Luik of Charleroi, waar zijn vader in de steenkoolmijnen werkte voor ze naar Amerika ge-emigreerd waren. Hij was nog steeds Belgisch staatsburger. Toeval toch ? Op de terugweg was ik een paar benodigdheden voor het broodbakken gaan kopen, en dacht ik eraan dat er op Hertel Avenue, hier achter de hoek, een paar antiekwinkels waren waar ik wel eens een kijkje wilde nemen. Zo gezegd zo gedaan, en direkt in de eerste winkel was het al prijs: ze hadden een klein antiek brandkastje, waar ik erg hebberig van werd, en dat jammer genoeg uiteraard veel te zwaar was om op om het even welke manier naar Europa te transporteren. We zullen nog even moeten zien hoe we dat oplossen voor de koop wordt gesloten ... In de volgende winkel heb ik een boek gekocht van Ayn Rand (voor degenen die haar niet kennen, een groot protagoniste van het zg. objectivisme, met een bepaald eigenaardige schrijfstijl en filosofie), en in de winkel daarop (na de gebruikelijke introductie - how are you, where are you from, what are you looking for ?) begon de eigenaar (weer een John) me allerlei tips te geven over flea markets in de buurt. In Clarence, 16 mijl weg, waren een aantal grote cooperatives van kleine antiek- en rommelhandelaars. Ik daar dus vandaag naartoe. Het is werkelijk frustrerend niks te kunnen kopen wegens gewichtsbeperkingen. Jammer genoeg is alles waarin ik geinteresseerd ben loodzwaar. Mechanische rekenmachines hadden ze gelukkig niet. Antiek is hier heel betaalbaar, als ge zoekt. Dezelfde kast betaalt ge bij een boedelverkoop of een kleine antiquair 150 dollar, bij een van de grote jongens (die zijn er ook op die markt) dikwijls 10 keer meer. Maar het was al bij al een aangename en gezellige dag, zodat we morgen weer vol goede moed het labo (en als het goed gaat ook het zwembad) in kunnen duiken.
Gisteren zijn een kleine 65% van de stemgerechtigde Amerikanen gaan stemmen voor het huis van afgevaardigden en de senaat. Het pikante aan dit verhaal is dat een meerderheid voor de demokraten in de twee huizen het leven van de president behoorlijk zuur kan maken. En dat is dan ook precies wat er gebeurd is, omdat ondertussen nagenoeg iedereen het beleid spuugzat is. Dat is natuurlijk heel plezierig voor de demokraten, die zich koning van de wereld wanen, en een stuk minder plezierig voor de president en zijn secretary of defense Rumsfeld - die gisteren ontslagen is, vanwege een dringend nodig "new perspective on Iraq". Helaas lijkt het erop dat de campagne zich gefocusd heeft tegen de republikeinen, en dat het dus niet zozeer de demokraten zijn die gewonnen hebben, dan wel de republikeinen die naar huis gestuurd zijn. Campagne voeren hier is hemeltergend hol. Je mag zonder enig probleem je tegenkandidaat door het slijk halen, en daarvoor om het even welke uit hun context gerukte beelden en geluidsopnamen gebruiken, wat je maar wil eigenlijk. Hier in Erie County hadden we twee van dat soort figuren, uiteraard een demokraat en een republikein. De campgane concentreerde zich in tv en radiospots op twee belangrijke issues : de ene kandidaat had ooit op een vraag over social security uitkeringen geantwoord dat "they would have to be adjusted down". Dan krijgt ge een spotje in de trant van "Millionnaire Jack Davis doesn't need social security, but YOU do ! Millionnaire Jack Davis doesn't understand ...Tom Reynolds does ! No decrease in Social Security benefits. Vote for Tom Reynolds." De tegenkandidaat dacht het antwoord gevonden te hebben door een lastercampagne te lanceren over Tom Reynolds, die met een minderjarige jongen betrapt zou zijn op het uithalen van onfatsoenlijkheden. Dus, dames en heren, maak uw (moeilijke) keuze ... de "pervert", of de "afschaffer van de sociale zekerheid". Het spreekt voor de kiezers van Erie County dat de pervert gewonnen heeft, maar aan de andere kant duidt het op de duidelijke vervaging tussen beide partijen ...de grote advocaat van social security was ...een republikein. Erie County is een van de weinige plekken in de VS waar de republikeinen een overgrote meerderheid hebben behaald. DIt soort vervaging tussen de partijen is ook de reden waarom Schwarzenegger herkozen is als Governor von Kaliforniah ... hij heeft het laatste jaar zo ernsitg samengewerkt met de demokraten, en al hun standpunten overgenomen, dat iedereen nu eigenlijk tevreden is. Op de vooravond van de verkiezingen zei hij in een interview "I'll be back". En vandaag in zijn overwinningsspeech opende hij met "I looove sequels !" Dat neemt niet weg dat, terwijl de republikeinen pleitten voor het voort volgen van de ingeslagen weg (en iedereen weet dan dat het over hun buitenlands beleid, i.e. Irak, gaat) en de demokraten voor "radicale veranderingen", heeft gedurende het campagneseizoen niemand gepiept over wat ze daar nu eigenlijk werkelijk mee bedoelen. Het zal me ernstig verwonderen als morgen de troepen worden teruggetrokken uit Irak. Dat zou ook geen goeie zaak zijn, maar niemand praat eigenlijk over de haalbare alternatieven. De demokraten zowel als de republikeinen staan een moeilijke twee jaar te wachten ... als de eersten erin slagen om de zaak een beetje terug op de rails te krijgen, dan ziet het er zeer goed uit voor Hillary Rodham Clinton, die de gedoodverfde demokratische kandidate is voor de presidentsverkiezingen van 2008, en de eerste vrouwelijke presidentskandidate in de geschiedenis van de VS ... ik ben eens heel curieus hoe dat gaat aflopen.
Genoeg gezeverd over politiek nu ...valt het op dat er hier voor de rest niet zo veel gebeurt ? Een geinige anekdote toch nog, over onze nieuwe Poolse postdoc, M.P. Die mens is hier twee weken geleden met zijn vrouw toegekomen, en in de idee van prof. C. had hij dus ondertussen tijd genoeg gehad om zich niet alleen een beetje in te werken, maar ook alvast met wat resultaten op de proppen te komen. De manier waarop dat gaat is als volgt: prof C. nodigt (vorige week) iemand uit die een expert is in het probleem terzake. Aan die mens wordt uitgelegd door de mensen die ermee bezig zijn, wat er vreemd is aan het probleem waar we aan werken, en M.P., grasgroen, luistert geboeid mee. De man in kwestie geeft een suggestie waar "eens naar kan gekeken" worden. Dan gebeurt er iets raar, want prof. C. denkt heel de week na over hoe *hij* de suggestie zou interpreteren en uitwerken. Vermits M.P. toch aan dit bepaalde probleem zou gaan werken (hoewel niemand hem dat nooit echt duidelijk verteld had), gaat prof. C. er van uit dat hij er ook druk over nadenkt, bovendien tot dezelfde conclusie komt als hijzelf, en vervolgens de mouwen opstroopt en eraan begint. Vanochtend zegt hij dus tegen M.P. "Zeg, we houden morgen een werkvergadering ...kunt gij iets vertellen over hoe ge dat probleem op die en deze manier hebt opgelost ?". Dat is het moment voor M.P. om een beetje bleekjes weg te trekken en furieus op zijn toetsenbord te beginnen hameren, in de hoop tegen morgen tenminste te weten te komen wat het probleem eigenlijk *inhoudt*, en waar the f*ck die gesuggereerde oplossingen vandaan komen waar hij nog nooit van gehoord had. Ik denk dat het een erg interessante werkvergadering kan worden...
Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat Verizon vandaag had gemaild om te melden dat onze DSL-verbinding klaar was ? Natuurlijk onmiddelijk de modem aangesloten, en alles blijkt feilloos te werken (touch wood), nadat ik al de troep die de installatiecd op mijn computer installeerde er weer afgegooid had. Even paniek toen irc het niet bleek te doen, maar dat ligt vanavond blijkbaar aan de server en niet aan mijn verbinding. En toen ...ahhh... internet aan een redelijke snelheid, zonder de hele tijd schichtig over mijn schouder te moeten staren of de baas niet binnenkomt, en tijdens het telefoneren iedereen te irriteren. Heerlijk Al mijn zorgvuldig verworven en opgezette communicatietechnologie kan nu eindelijk ook van thuis zijn doel gaan dienen. Wie dus met mij wil bellen downloadt Skype, en zoekt op mijn user-id <verwijderd om privacy-redenen ...email !>. Dan zou dat op een-twee-drie moeten werken, eventueel zelfs met webcam en al ! Morgen ga ik met Tracy en nog een hoop andere mensen naar de opera waarvan Paul de productie in elkaar heeft gewrocht kijken. Het is een vertolking van A Christmas Carol door Gilbert Sullivan, naar het vaak verfilmde boek van Charles Dickens. Het is getransponeerd naar de jaren 60 (glitter, Elvis ...??) en speelt op Elmwood, dat is zo'n beetje de De Keyserlei van Buffalo. Anderen vergelijken het met de Strip in Vegas, maar dat lijkt me eerlijk gezegd een beetje vergezocht. Ik laat wel weten hoe het is afgelopen ...
Dat was het dan weer voor dit weekend ... het hoogtepunt zonder meer was de operaproduktie van mijn roommate Paul. Dat was niet wat verkeerdelijk werd vermeld in het vorige bericht, maar wel de productie "Patience (or Bunthorpe's bride)" van Gilbert & Sullivan. Ik weet dat natuurlijk ook niet, tenzij ik een affiche of programma te zien krijg, en dat gebeurde pas toen ik al goed en wel in de zaal zelf zat... een vreemde manier van promotie voeren als je het mij vraagt. De operette zelf was weliswaar wat moeilijk te verstaan, maar visueel en musikaal zeer aangenaam, met verrassend veel zuurstokkleuren. De foto's zijn te vinden op http://fotos.telenet.be/8850604198 De zwartharige man met het rode petje is Paul, en even daarna verschijnt hij nog een aantal keer in Elvis-kostuum. Verder heb ik me geamuseerd met het installeren van de twee draadloze netwerkkaarten die ik gekocht had voor Tracy en Paul. Tracy's computer is niet zo'n probleem, het ding draait onder windows XP, en een hardware fabrikant die dat niet voldoende ondersteunt vandaag de dag kan het wel schudden. Paul's computer echter is zeven jaar oud en draait windows 98. Dat is tegenwoordig een heel ander verhaal ... Om een lang verhaal kort te maken, na anderhalve dag heb ik weer een aantal vreemde dingen bijgeleerd over win98, met name dat ge maar 1 netwerkkaart tegelijkertijd kunt installeren. En er bleek er natuurlijk al een in te zitten, die ik had verzuimd te verwijderen. 't Is gelukt, allez, we hebben nu allemaal draadloos snel internet. Dat wil dus ook zeggen dat ik vanaf nu eens zot kan doen met de foto's ...'t duurt geen uren meer om ze up te loaden.
Het was niet altijd makkelijk me te bereiken hier, zolang we geen snel internet hadden. Skype stond weliswaar op als de computer ingebeld was op internet, maar een gesprek voeren kon simpelweg niet door de snelheid van de inbelverbinding. Zo gebeurde het dus wel eens dat ik mijn ouders moest bellen om hen te vertellen dat ze mij thuis moesten opbellen in plaats van op de unief. Ik had ook wel een pre-paid telefoonkaart, maar op dat moment was die op, en heb ik dus de huistelefoon gebruikt... Op de koop toe geraakte ik de eerste keer verstrikt in de voornummers : 1 is voor long distance binnen Amerika, 011 voor internationaal, en met 00 komt ge bij een operator terecht. Ik krijg dus de eerste keer dat ik 00 draai stommelings iemand aan de lijn, die vraagt welk nummer ik moet hebben. Denkend dat het telefoonsysteem van de USA wel vrij archaisch moet zijn als ieder internationaal gesprek via de operator moet verlopen, geef ik dus stommelings het nummer van mijn ouders door. Het gesprek duurde 2 minuten. Vandaag de rekening gekregen. Hou u vast aan uw bretellen ... 18.88 (!!) $. Zonder operator is blijkbaar veel redelijker : maar (!!) 3.44$ per minuut Dat impliceert dus, kort samengevat, dat het werk van telefoonoperator 6$ per minuut waard is. Dat is 360$ per uur, of 2880$ per dag. Aan 21 werkdagen per maand komt dat neer op 60480$ per maand, of 725760$ per jaar. 786240$ met een dertiende maand. 't Zal wel zijn dat ik hier op zoek ga naar een job als telefoonoperator zeker ? Ik ga morgen eens een boos telefoontje plegen naar de klantendienst van Verizon. Dat is hier de manier bij uitstek om dat soort dingen opgelost te krijgen ...
Een beetje laks geweest in het updaten van de blog, en denken dat er hier nooit iets gebeurt, nietwaar ... het wordt een lange zaterdagmiddag ! Punt 1, van het allergrootste belang vanuit het standpunt van de Amerikaanse administratie : ik heb eindelijk - EINDELIJK - mijn Social Security Number en dito kaart ontvangen. Dat betekent met andere woorden dat ik hier nu ook echt een mens ben. Een SSN is vergelijkbaar met een rijksregisternummer bij ons. 't Is niet dat ze het ergens voor gebruiken, maar als ze het vragen en ge moet zeggen dat ge er geen hebt (of nog erger, dat ge het niet weet !) dan bekijken ze u alsof ge van een andere planeet komt, omdat dat dan ook waarschijnlijk zo wel zal zijn. Bovendien hebt ge om een rijbewijs aan te vragen ofwel uw SSN, oftewel een papier van het Social Security Office nodig waarin ze zeggen dat ge er geen krijgt. Maar zolang ge dus met de aanvraag bezig zijt, hebt ge geen van die twee dingen. De limiterende stap in het proces is uiteraard het Department of Homeland Security, dat moet verifieren of ge niet gevaarlijk zijt. Onze twee pas gearriveerde Polen hadden hun SSN binnen de twee weken (ze weten namelijk hoe dat moet in het SSO en het DHS ...er komt al eens meer een Pool naar de VS) terwijl ik meer dan zes weken op mijn kin heb mogen kloppen (Belgen komen blijkbaar niet zo veel in de VS werken, en dan is het allemaal een beetje zoeken wat voor bezwarende feiten ze over uw verleden te weten kunnen komen nauurlijk). De manier waarop is ook meer dan typisch: er is een kantoor waar ge naartoe kunt, en een telefoonnummer. Het telefoonnummer is de federale centrale van de SS Administration, en die kunnen u dus niet helpen met iets wat in een lokaal kantoor aan de gang is, zoals een aanvraag voor een SSN. Na drie kwartier navigeren door een gesproken menu is het eindelijk vastgesteld dat geen enkel onderdeel van dat menu u redelijkerwijze enigszins verder kan helpen, en wordt ge doorverbonden met een echte mens (daar zijn ze zuinig op hier). Die vertelt u dan dat het enige wat hij kan doen u het nummer voor het lokale kantoor doorgeven is. Dat was natuurlijk waar ik op zat te wachten, want dat nummer wordt bewaakt alsof het een nucleair geheim is, en valt derhalve nergens terug te vinden : (716) 833 5155. Als ge dat nummer belt, blijkt er echter geen aansluiting te zijn. ZO goed wordt het echte nummer blijkbaar bewaakt. Dus toch maar naar het kantoor ...ticketje pakken, drie kwartier wachten (of ge dat nu in het echt doet of aan de telefoon maakt niet veel uit, maar met de telefoon spaart ge tenminste de trip naar daar uit), en dan te horen krijgen "ja, dat klopt, uw dossier is nog steeds in behandeling bij Homeland Security". Maar allez, eind goed al goed.
Punt 2, op de zelfde heugelijke avond vond ik de papieren van de auto in de bus. Mijn leven is hier nu dus werkelijk compleet. Het enige wat ik nu nog nodig heb is een NY State rijbewijs, en dan ben ik ononderscheidbaar van de gemiddelde Amerikaan. Behalve dan dat mijn achternaam is twee woorden wordt geschreven. Daar kunnen ze niet overheen hier. Wie de SS Card en de Title wil zien, zie http://fotos.telenet.be/7835644136
Punt 3, dat ik jullie niet wil onthouden : de hond van Tracy, "Buddy", die hier dit weekend logeert. Dat schijnt wel meer voor te vallen. Vorige keer sprong hij om zes uur 's ochtends op mijn bed, en moest ik hem de kamer uitjagen en de deur blokkeren (die valt niet in het slot). Dat laatste had ik deze keer alvast preventief gedaan, maar evengoed is het beest gelijk een speer op uw bed gericht van zo gauw ge de deur opendoet. Ik heb 'm streng toegesproken, maar ik geloof niet dat hij het echt begrepen heeft. Buddy is van het principe "Liever trouw dan slim".
Punt 4, Het feestje gisteravond. M.G. heeft een groep vrienden geassembleerd, die voornamelijk bestaat uit een Italiaan en twee Italiaansen, een Czech, een Roemeen, een Hongaarse en een echte onvervalste Amerikaanse. De samenstelling varieert een beetje naargelang wie op ieder bepaald moment al dan niet in het land of de buurt is. Ik schijn vanaf nu consequent uitgenodigd te worden, en opnieuw was het heel gezellig. Gaia (een van de Italiaansen) had samen met M.G. aspergesoep en een vegetarische pasta-ovenschotel met courgettes gemaakt, en opnieuw valt het me op dat er echt een soort Europese smaak bestaat. Het leek in niets op wat ik hier al gegeten heb. Gelukkig, wil ik daar wel aan toevoegen.
En tot slot punt 5, een kleine ervaring met het bibliotheeksysteem, en met de kopieermachines in het bijzonder. Normaalgezien werkt het electronisch documentleveratiesysteem schitterend, en alle Amerikaanse journals zijn tot een paar eeuwen terug online te raadplegen. Op dingen als "Angewandte Chemie" daarentegen, loopt het abonnement maar over een termijn van 10 jaar, dus alles van voor 1996 kunt ge niet online raadplegen. Goed, ik dus naar de bibliotheek. Zoals alle nerveuze Buffalonians in November had ik me goed aangekleed, want ge weet nooit wanneer de temperatuur hier onverwacht dertig graden zakt en er een halve meter sneeuw uit de lucht valt. Donderdag echter deed het het tegenovergestelde : het was nagenoeg twintig graden (high sixties, in Fahrenheit), maar gezien het verwarmingssysteem van de gebouwen en van de bibliotheek in het bijzonder een grote thermische inertie (of wellicht geen thermostaat) lijkt te bezitten, was het in de bib eerder dertig-vijfendertig graden. Ik dus met jas en dikke trui drie verdiepingen naar boven, proberen de jaargangen van Angewandte te lokaliseren. Ge moet bovendien oppassen waar ge loopt, want het is hier blijkbaar de traditie dat ge als student tussen twee lessen door (of tijdens oninteressante lessen) om te recuperen van de twee jobs die ge ook nog doet, in de bib een uiltje gaat knappen. Het hele etablissement ligt dus vol met halfnaakte (30 graden weet ge wel) slapende studenten, waar ge over en tussendoor moet. Mijn jas had ik al uitgeschoten, en tegen dat ik goed en wel door had dat het verstandiger zou zijn om mijn trui ook te verwijderen, had ik al twee boeken, een zak met zwemgerief, een kopieerkaart en mijn jas in mijn handen. Ik dus op zoek naar het kopieermachien. Terwijl de stratenplannen hier logisch worden uitgezet, is de bibliotheek blijkbaar op organische wijze gegroeid of zoiets, want er is geen enkele plek waar ge echt een overzicht hebt over het geheel. Uiteindelijk toch een kopieermachine gevonden ...die in gebruik was. Om meer precies te zijn, een studentje stond pagina 50 te kopieren van een cursus die duidelijk meer dan 1000 bladzijden omvatte. Ik dus beleefd gevraagd of er ergens anders nog een kopieermachine was. Niet op deze verdieping, was het antwoord, maar beneden wel. Naar de trap dus, en inderdaad, onder aan de trap staat een schitterend, vrij, exemplaar van het genus kopieermachine. Eindelijk heel mijn boeltje neer- en het boek op de glasplaat gesmeten, om dan tot de conclusie te komen dat dit de "faculty copier" is, alleen voor gebruik door professoren, die hun eigen persoonlijke pincode hebben. Trui uitgetrokken, boeltje bijeengeraapt, en aan de mens achter de balie gaan vragen waar ik alstublieft mijn artikeltjes kon kopieren ? Nog een verdieping lager, was het antwoord, daar staan kopieermachines, en boven is er ook een (die bezet was door 1000 bladzijden cursus). Nog een verdieping naar beneden dus, terwijl het zweet in straaltjes van mijn voorhoofd loopt. Zelfde probleem als op de derde verdieping: geen overzicht, en ik was het ondertussen grondig beu. De printbalie was het eerste dat ik in het vizier kreeg waar iemand achter stond die eruit zag alsof hij iets met de bibliotheek te maken had. Erop af, met de vraag "Waar kan ik een copie nemen met deze (wuift kaart) kaart ?". Het antwoord : "wel, ge laadt die eerst daar aan de automaat op, dan geeft ge die aan mij, en ge uploadt uw files op de printserver ginder ...". "Nee, een copie". "Wel, ge laadt de kaart op ...files...printserver". "Een COPIE" (smijt boek op toonbank) "hiervan !". Waarna mij tot mijn grote opluchting uiteindelijk de locatie van de kopieermachine werd onthuld. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik in het zwembad kon springen achteraf ...
Met deze cryptische omschrijving beginnen we alweer aan het volgende krasse verhaal... Uiteraard moet ik daar weer voor wachten tot ik voor een jaar in Amerika woon, maar nu slaag ik er dus in om een oorontsteking op te doen. Op de koop toe wordt ge dat natuurlijk maar gewaar op een vrijdagavond. Zaterdag was zeer vervelend, maar draaglijk, zondag al een stuk minder, vooral omdat het er erg op leek dat af en toe mijn linkeroor gewoon ophield met normaal te functioneren. Koteren met verschillende instrumenten (probeer dit niet thuis ...) leverde geen verbetering op. Zondagmiddag pijnstillers gaan kopen, dat ging werkelijk uitstekend, die dingen hielpen geweldig. Zondagavond dus met Tracy mee naar een soort improvisatietheater, en dan daarna mijn bed in. Geen oog dichtgedaan. Mijn oor zat volledig dicht, produceerde uit zichzelf allerlei onverwachte geluiden, en deed op de koop toe nog zeer ook. Nu vraagt ge u wellicht af "Waarom gaat hij dan niet naar de dokter ?" Wel, het was natuurlijk weekend, en niettegenstaande ik er wel vaag notie van had dat mijn medische verzekering in orde was gebracht, had ik er geen flauw idee van *waar* ik verzekerd was. Dokters hangen hier af van verzekeringsmaatschappijen, en de allereerste stap is dus het bellen van uw verzekering als ge ziek zijt, die u dan een lijst met dokters overhandigt waar ge terecht kunt. Vanmorgen in alle vroegte dus op de unief wat research gaan doen, en te weten gekomen waar ik verzekerd was. Voor alle zekerheid nog maar eens gebeld ook, zodat ze zeker wisten dat ik in het systeem zat, en dan gevraagd waar ik terecht kon. In het "Student welfare centre" op de zuidcampus, zo bleek. Daar kon uiteraard niemand mij vinden, want ik ben helemaal geen student, en ze behandelen alleen studenten. Dan heb ik maar eens goed van mijn oor (sic) gemaakt, en op voorwaarde dat mijn baas een bewijs zou doorfaxen dat ik inderdaad bij hem werkte, wilden ze me dan toch wel behandelen. Voor 99 dollar "subscription fee". Maar daarna is alles gratis, en à volonté, inclusief alle medicijnen die uw hartje begeert, en iedere eventuele volgende consultatie. De dokter was een bijzonder vriendelijke mens, die meteen vroeg wat het probleem was (doen ze dat niet allemaal). Ik zeg dus "mijn linkeroor". Zijn eerste vraag was "zwemt ge ?". Het zal jullie wellicht ook wel opgevallen zijn dat er in de blog regelmatig een referentie naar het zwembad voorkomt ...en inderdaad, daar was dus alle ellende aan te danken. De diagnose : "otitis externa" ...of ontsteking van de gehoorgang. Na het uitspuiten van mijn oren (en het verwijderen van een versteend stuk oorsmeer) was mijn gehoor weer helemaal tip top, de pijn al veel beter, en zowel een lokaal als een systemisch antibioticum later was ik weer zo goed als nieuw. Uiteraard duurde dat allemaal nogal een tijdje, met nog afleidingsmanoeuvres als een brandalarm ertussendoor, en tegen het einde van de behandeling had meneer doktoor me, zoals hier gebruikelijk is, de levenloop van zichzelf, zijn kinderen, en zijn naaste familie in Luxemburg uitgebreid geschetst, en me bovendien suggesties aan de hand gedaan voor niet te missen chocolatiers in NY City. Nu ben ik dus nog een week aan de "happy pills", maar ik vermoed dat ik nu in elk geval vannacht weer zonder problemen zal kunnen slapen. Wat een opluchting ...
Of Thanksgiving natuurlijk, de dag waarop alle Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat ze hebben, en een van de drie "echte" feestdagen. Oorspronkelijk is het de dag waarop de Founding Fathers de oorspronkelijke bewoners van het continent ontmoetten. Ik neem aan dat ze daar erg blij en/of dankbaar om waren. Waar de Indianen dan precies blij om moesten zijn is altijd een beetje een open vraag gebleven. Behalve dat is het ook de "busiest travel day of the year". Iedereen wil Thanksgiving bij de familie doorbrengen, wat resulteert in 62 miljoen Amerikanen die naar een ander stuk van de VS reizen, liefst per vliegtuig. Thanksgiving wil ook zeggen dat alles - wel, bijna alles, want er zijn natuurlijk altijd weer uitzonderingen- dicht is, en dat iedereen kalkoen en pumpkin pie eet. Het is ook de enige dag in het jaar dat vele Amerikanen koken. Dat leidt to erg aandoenlijke radioprogramma's over keukenproblemen, en vooral 1000-en-1 manieren om een kalkoen klaar te maken. Degene die ik tot nu toe het best heb weten te apprecieren was de "butterfly method". Eerst wordt -uiteraard live on air- chirurgisch de ruggegraat verwijderd (gezellige vleesschaar-geluiden en krakende en brekende ribben), daarna neemt ge een rubber hamer van een kilo, en ge slaat (hartverscheurend klef gemep) het borstbeen aan beide kanten plat. Een op dergelijke wijze behandelde kalkoen heeft blijkbaar slechts de helft van de tijd nodig om gaar te worden. Smakelijk. Sinds vorige week donderdag (een week voor Thanksgiving) is het kerstseizoen hier ook begonnen. Dat betekent dat de helft van de radiostations voor de komende zes weken continu kerstliedjes draaien, en alle vijf minuten hus Season's greetings overbrengen. Ongelooflijk ergerlijk, vooral omdat het hier nog maar eens schitterend weer is en er hoegenaamd geen sneeuw te bespeuren valt. Het repertoire aan kerstliedjes is hier duidelijk veel groter dan bij ons, en de reden daarvoor is dat alle slechte nummers gewoonlijk niet gedraaid worden op Belgische radiostations. Hebben wij dat eigenlijk, kerst-radio ? Ik ben er mij in elk geval niet van bewust. (allez, kom, een voorbeeldje ...
exerpt from "Grandma got run over bij a reindeer"
When we found her Christmas morning, at the scene of the attack, she had hoof-prints on her forehead, and incriminating Claus marks on her back.)
Uiteraard zou Amerika Amerika niet zijn als er geen commerciele invalshoek kon gevonden worden om de situatie weer maar eens uit te buiten. Nu iedereen na een week kerstliedjes en een hele dag kalkoen eten goed gaar is, is het "kerst shopping seizoen" officieel begonnen, met 31 business days tussen Thanksgiving en Kerst. Dat is een dag meer dan vorig jaar, dus de omzet wordt hoger geprojecteerd. In Amerika moet altijd alles meer en hoger zijn dan de vorige keer, weet je wel. Maar goed, er is hier dus een stapel folders van een halve meter hoog in de bus gevallen, zie http://fotos.telenet.be/8808694119 Dat is de "dark side" van Thanksgiving : op zogenaamde "Black Friday" houden de winkels grote uitverkoop, en kunt ge dingen kopen voor ongelooflijke prijzen. Een laptop voor 200$. Een externe harde schijf van 400GB voor 100$. Er zitten nog een aantal voorbeeldjes in de fotofolder. De meeste winkels gaan dan ook om 5 of 6 uur 's morgens open, en de speciale aanbiedingen zijn geldig tot 11 uur. Tegen dan is alles natuurlijk al lang weg, want er zijn bijvoorbeeld drie exemplaren per winkel aanwezig van het fameuze waanzinnig goedkope item. En vermits er al vanaf middernacht mensen staan aan te schuiven aan de ingang, is de kans om een echt koopje te pakken te krijgen minimaal. Maar allez, de Amerikanen zijn er blijkbaar gek op om een hele nacht te gaan staan aanschuiven, of om om 4 uur op te staan, en er wordt ook regelmatig gevochten in de rij, want voorsteken mag natuurlijk niet...een hoogdag voor de ordehandhavers dus. Mijn Thanksgiving dan : vermits S.Z. al de hele week de diffractometer bezet houdt met een experimentje, dacht ik vandaag te gaan werken. Dat is er niet van gekomen, na een korte telefonische verificatie dat hij 'm nog steeds nodig had. Tracy had me uitgenodigd bij haar ouders voor het Thanksgiving dinner (Uiteraard kalkoen, erwten uit blik, mais uit blik, verse boontjes, drie soorten puree, ... en als toetje chocolade, custard, appel en pumpkin pie). Aanwezig waren ondergetekende, Tracy zelf en de ouders, de gekke tante Katie, die 200kg weegt en een snor en baard heeft, en broertje Jeff, die ze niet alle vijf op een rij heeft. Interessant tijdens het eten was de eetgewoonten in de VS te observeren. Terwijl bij ons iedereen een mes en een vork gebruikt, eten ze hier met een vork en hun vingers. Katrien had me nog op het hart gedrukt vooraleer ik vertrok om deftig te eten als er mensen bij waren. Ik kan haar bij deze geruststellen dat dat geen enkel probleem was, noch in de toekomst zal zijn. Tracy's familie woont ergens in Zuid-Buffalo, in een gedeelte dat net van mijn kaart afvalt. Helaas merkte ik dat pas toen ik al halverwege was, maar ik ben er niettemin in geslaagd door navigatie met behulp van de beschikbare hemellichamen toch terecht te komen waar ik moest zijn. En zelfs maar tien minuten te laat. Het diner was om 4 uur, tegen 6 uur hadden we dus gedaan met eten, en terwijl Tracy slingers kerstlichtjes assembleerde (ge begint met een rode, witte en groene slinger, en maakt uiteindelijk drie wit-rood-groene) hebben we naar "Herbie, the Love Bug" gekeken. Tegen 8 uur ging "Narnia : the lion, the witch and the wardrobe" beginnen en was ik het beu, dus trachtte ik naar huis te rijden. Helaas kwam er tegen dan een dikke mist opzetten, en vermits hier nauwelijks straatverlichting is, ziet ge werkelijk geen steek, want de koplampen van de auto maken het alleen nog maar erger. Bovendien waren er geen hemellichamen zichtbaar. Ik heb dus een uur en een kwartier lang werkelijk iedere verkeerde afslag genomen, en iedere juiste afslag gemist, om dan uiteindelijk even ver in het Noorden te eindigen als van waar ik in het Zuiden vertrokken was. Maar toen zag ik een bekende straatnaam, en eens dat gebeurt is het enige wat ge moet doen de straat in de juiste richting volgen om terecht te komen. Zo gedacht, zo gedaan, het is nu half tien, en ik zit knus achter de laptop te typen. Wat de koopjes betreft: de K-mart achter onze hoek was een van de "uitzonderingen" vandaag, en dus open, en ze hadden speciaal voor vandaag een grote sale van hun beds-in-a-bag. Ik heb me dus een extra queen size bed-in-a-bag aangeschaft voor $29.99 i.p.v. $79.99. Die externe harde schijf van 400GB die ik wel zag zitten voor $99 bleek enkel te koop in een winkel die niet in een radius van 50 mijl rondom Buffalo te vinden is. Jammer. Ik zou waarschijnlijk toch niet om 4 uur uit mijn bed gekomen zijn...
Niet alle Amerikanen zijn gek, maar sommigen zijn wel gekker dan anderen ... M.G. draaide vandaag in het labo - de kerstmuziek eindelijk zat - de radio naar een of ander rockstation. Er is hier sinds de parlementsverkiezingen natuurlijk veel debat op de radio en tv over Irak en hoe men dat nu in vredesnaam gaat oplossen - of zich laten oplossen. De simpleton die op dat rock-radiostation de presentatie doet, had na het eerste liedje zo zijn eigen idee daarover. Dit is letterlijk de boodschap die hij de luisteraars meegaf: "Sinds vandaag zijn we langer betrokken in de oorlog in Irak dan we aan Wereldoorlog 2 hebben meegedaan. Wereldoorlog 2 hebben we beeindigd met een "one big badass bomb". Misschien is het tijd om dààr eens aan te beginnen denken." Alstublieft.
Ik hoor u al denken "Wat doet een eighties popnummer op de blog van Cris ?" Uiteraard gaat het helemaal niet over de Bangles, maar wel over een lek van natuurlijk voorkomend aardgas in de leisteenondergrond achter een lokaal watervalletje. Ooit heeft iemand dat eens aangestoken, en sindsdien is het dus een eternal flame. 't Is ook een erg plezierige wandeling, die we vandaag dan ook hebben ondernomen met de "United Nations" - de groep voornamelijk Europeanen (maar we hebben ook een Japanner en een Braziliaan) die zich afzetten tegen slecht Amerikaans eten, en die plezierige feestjes organiseren. Francesca mailde rond dat ze de wandeling zou organiseren, en dat we afspraken om 1 uur. Helaas vertelde ze er niet bij waar, en had ze ook geen flauw idee waar die fameuze eternal flame zich dan bevond. Ze had er echter het volste vertrouwen in dat dat wel in orde zou komen. Zodus, een plaats afgesproken, en allen daarheen. De vertegenwoordigde UN in de groepsfoto (zie album http://fotos.telenet.be/4896594671) zijn van voor naar achter, en dan van links naar rechts, A.D., ik, Gaia en Eugen, M.G. en Francesca, respectievelijk Pool, Belg, Italiaanse, Roemeen, Slovaak en Italiaanse. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een katholieke basiliek, de enige hier in de buurt, gebouwd van 1923 tot 1926 en datzelfde jaar tot basiliek gewijd door Pius X. Het is natuurlijk Amerikaans, maar al bij al hebben ze toch geen slecht werk afgeleverd. Er zijn 38 soorten marmer in verwerkt, en verschillende soorten hardhout. De schilderingen zijn ook niet lelijk. En toch slagen ze er telkens weer in om iets raars te doen. Zoals de calvariebeelden die rondom staan opgesteld, met een TL-lamp achter een plastic bordje onder ieder beeld om duidelijk te maken wat er wordt afgebeeld. Of een lift in de kerk. En dan tenslotte staat er een gigantisch gebouw met een enorme schoorsteen naast de basiliek. Echt waar, bijna even groot als de basiliek zelf. Wat is de reden daarachter dan ? Ah, het is het stookgebouw. Als ge bij -20ºC de mensen naar de kerk wil krijgen, dan kan het beter warm zijn. En de verwarmingsinstallatie is dus een tikje overbemeten...
Het wordt weer een erg lang verhaal ... Wat is er gebeurd ? Nu prof. C. even weg is moest ik ervan gebruik maken af en toe een uurke te ontsnappen tijdens de kantooruren om een paar dingen te regelen, zoals een Amerikaans rijbewijs aanvragen. Daar moet ge, net als in Europa, eerst een leervergunning voor aanvragen, na een theoretisch examen. Dat theoretisch examen bestaat uit 20 meerkeuzevragen. Voorbeeldjes vindt ge hier. Vooral lezen, het is werkelijk hilarisch. Ik kan vooral het gedeelte over dronken rijden van harte aanbevelen. http://www.nydmv.state.ny.us/dmanual/default.html Ge begeeft u dus naar het department of motor vehicles (DMV), schroeft uw intelligentie terug tot 25-30% van de normale waarde (er zijn zéker geen instinkers), legt de test af (uiteraard haalt ge 20/20, maar ge moogt in het slechtste geval tot 6 vragen verkeerd hebben) en betaalt 55 dollar. Dan krijgt ge -alstublieft- uw leervergunning. Daarmee moogt ge in principe alleen rondrijden met iemand die ouder is dan 21 naast u, maar ze doen er niet moeilijk over, het is hier tenslotte een universiteitsstad, dus de studenten die een voorlopig rijbewijs hebben, maar zo ver van huis niemand hebben om mee in de auto te zitten, dat gaat dan maar ineens mee door. Voor mij doet het al helemaal niet ter zake, want mijn Belgisch rijbewijs is hier gewoon geldig. De enige reden waarom ik een Amerikaans rijbewijs wil, is om de kost van de autoverzekering wat te drukken. Dan moet ge natuurlijk nog een praktisch examen afleggen voor ge aan een rijbewijs kunt geraken, en voor ge dat examen kunt doen, moet ge de fameuze "five-hour course" volgen in een rijschool of bij het equivalent van de VTB-VAB, de AAA. En daar gaat deze post dus in feite over, over mijn schokkende eerste kennismaking met het doorsnee Amerikaanse onderwijssysteem. M.G. had me al gewaarschuwd dat ik me niet kon voorstellen wat het zou zijn zonder het te hebben meegemaakt. Achteraf gezien had hij inderdaad gelijk, en het is dus in feite een onbegonnen zaak om het u te proberen uit te leggen. Maar goed, ik voel me moreel verplicht om het toch te proberen. Stel u een klein groezelig klaslokaal voor met een dertigtal mensen van allerlei pluimage en leeftijden, en een lesgever van rond het einde van de vijftig, die dit duidelijk alleen doet om een centje bij te verdienen 's avonds. Eerst en vooral worden de papiertjes uitgedeeld die ge uiteindelijk bij het praktisch examen aan de examinator moet overhandigen om te bewijzen dat ge de cursus gevolgd hebt. Ge krijgt dus dat papierke, met de boodschap dat ge het absoluut niet moogt invullen, dat doen we namelijk samen om te zorgen dat niemand een vergissing maakt. Dingen zoals uw naam en adres, daar kunt ge u werkelijk blijkbaar lelijk in vergissen. Maar goed, na een twintigtal minuten hebben we ons door het volledige papierke doorgewerkt, en heeft iedereen zijn of haar naam, adres en geboortedatum ingevuld, precies zoals die vermeld staan op het voorlopig rijbewijs. En wringt natuurlijk bij mij het schoentje. Bij het zorgvuldig kopieren van de data in kwestie bleek dat de onnozele koe bij de DMV die alles netjes had overgetikt uit mijn paspoort, mij een jaar jonger heeft gemaakt dan in werkelijk ben. Erg flatterend natuurlijk, maar gezien uw rijbewijs hier het enige officiele identiteitsdocument is, wel vervelend. Vooral gezien uw verzekeringspremie afneemt met het ouder worden, wat het dus waarschijnlijk een dure grap maakt als ik het niet laat rechtzetten. Maar allez, papierkes ingeleverd, en de les begint nu in alle ernst. Er is een schabouwelijk in elkaar geflanst boekske van 15 bladzijden, waar we ons dus de komende 4,5 uur mee gaan amuseren. Hoe krijgt ge zoiets voor elkaar, vijf uur vullen met 15 bladzijden ? Wel, ge zegt gewoon alles twee keer. Ge zegt gewoon alles twee keer. In feite herhaalt ge gewoon alles, twee, of zelfs meer keren. En ge blijft dat doen tot de boodschap door de dikke Amerikaanse schedels is gedrongen, alles blijven herhalen dus. Twee keer, of zelfs meer. Een van de onderdelen van de cursus is nadenken over het Amerikaanse transportsysteem, met name, waarom neemt iedereen de auto om zijn post uit de brievenbus te gaan halen. (ik lach er niet mee hé, dat is hier de normaalste zaak van de wereld als uw brievenbus aan het einde van de oprit staat). Het is uiteraard de bedoeling mensen en goederen van punt A naar punt B te krijgen, en dat bovendien veilig te doen. Helaas vallen er jaarlijks in de VS alleen zo'n 40.000 verkeersdoden. (Vraag uit de klas : is dat alleen in Amerika of wereldwijd ? Antwoord van de lesgever: uh ... misschien is het zelfs in NY State alleen, dat weet ik eigenlijk niet). Dat is volgens het collectieve geweten echter een kleine prijs om te betalen om Jan en klein Pierke mobiliteit per auto te verstrekken. Kort samengevat : het duurt acht jaar om hier een basisschooldiploma te behalen, maar met twintig belachelijke meerkeuzevragen en 12 minuten rijexamen krijgt ge uw rijbewijs. Een korte vergelijking met andere verkeerssystemen is aan de orde: vliegen bijvoorbeeld, veroorzaakt in de VS per jaar gemiddeld een 10-tal doden. Hoe zou dat komen ? Ik zeg daarop : omdat er chauffeurs achter het stuur zitten in auto's. De lesgever ("Tony") : "huh, ja, als er geen chauffeurs in zaten zouden ze niet rijden he ...huhuh". Andere reactie uit de klas: "Er zijn natuurlijk wel veel meer auto's dan vliegtuigen". En daar was Tony het volmondig mee eens. In werkelijkheid is het risico van autorijden per tijdseenheid natuurlijk zo'n 20 keer groter dan vliegen (in 2001, data inclusief de doden in de vliegtuigen betrokken in de 9/11 tragedie - zie bijvoorbeeld http://www.criticalenquiry.org/theory/risk.shtml) . Die boodschap hebben de deelnemers van de cursus echter nooit meegekregen. Er zijn namelijk toch meer auto's dan vliegtuigen. Tien minuten later staat er in het boekje dat 75% van de auto-ongevallen direct terug te voeren is op een fout van de bestuurder. Het verband met mijn eerdere opmerking is aan Tony niet besteed. Het echte probleem met het Amerikaanse onderwijssysteem is gelatenheid. Wat niet wordt aangemoedigd is zich informeren en (kritisch) nadenken. Nadenken, dat doen andere mensen (maar wie dan ?), en ge moogt genoegzaam aannemen dat gij zowiezo toch te stom zijt om te begrijpen waar het over gaat. Volgende, tragisch voorbeeld daarvan: Tony vraagt wie alle verkeersborden kent, en duidt twee mensen uit het publiek aan. Allebei zeggen ze dat ze de meeste toch wel kennen, maar niet allemaal. Dan is er één meisje dat zegt "Ik ken alle verkeersborden". Tony gaat onmiddellijk in de aanval: "Oh ja ? Leg mij dan eens het verschil uit tussen een wit rechthoekig bord met "no outlet" en een wit rechthoekig bord met "dead end". Meisje : "eh ...ik denk niet dat er een verschil is". Tony: "Ja, maar er MOET wel een verschil zijn he ...anders zouden ze geen twee borden hebben, nietwaar ?". Het verschil - als er al een is- kent hij echter zelf ook niet, maar hij veralgemeent bij wijze van conclusie als volgt : "Niemand kent alle verkeersborden. Ik heb een plakaat in mijn bureau waar ze allemaal opstaan, en het zijn er meer dan vijftig ! En sommige zijn écht raar, zoals "overstekende eenden" of "laagvliegende vliegtuigen". Niemand kan die allemaal onthouden. Dus als je een verkeersbord tegenkomt dat je niet herkent, wees vooral voorzichtig !". Nog wat later: ongevallen. Tony zegt: in ieder ongeval zijn er eigenlijk drie botsingen. De eerste is de auto die een hard voorwerp raakt. De tweede botsing is alles in de auto dat blijft bewegen, en dus tegen de auto smakt ...wie weet wat de derde botsing is ? Ik zeg "uw hersenen die tegen de voorkant van uw schedel botsen". Tony: (lacht) "Denkt ge dat werkelijk ? De derde botsing is natuurlijk uw interne organen die schade kunnen oplopen door de plotse vertraging, wat kan leiden tot interne bloedingen, of zelfs een hersenschudding of een coma !" En die laatste twee dingen hebben natuurlijk niks te maken met uw hersenen die tegen de voorkant van uw schedel botsen, nietwaar, Tony ? Nog wat later: dronken rijden. "Is er iemand die denkt dat dat een probleem is dat we ooit gaan kunnen oplossen ?" Allemaal samen: "Nee Tony". Tony: "Inderdaad kinderen, dronken rijden is een ernstig probleem, dat nooit zal kunnen voorkomen worden. Het is namelijk de mesnelijke natuur". Met die instelling komt ge inderdaad wel ergens zou ik denken. Mag ik drinken en rijden ? Boah, die man die die cursus gaf heeft toch gezegd dat het nooit kan voorkomen worden, dus ... waarom ook niet ? Aan de andere kant is de wetgeving in dat verband hier bepaald draconisch. Stel u in de volgende situatie: ge hebt een feestje thuis, waar een man of veertig rondloopt, sommige waarvan ge eigenlijk geen idee hebt wie het zijn, maar kom, vrienden van vrienden... Een groepje van die "vrienden" vertrekt midden in de nacht, samen met iemand die er nog relatief nuchter uitziet, en die dus wel de "Bob" zal zijn. Bob en de meeste van het groepje kruipen in een auto en rijden naar huis, maar een stevig betoeterd figuur wankelt naar zijn eigen auto, stapt in en rijdt zigzaggend weg. Op het eerstvolgende kruispunt center-puncht hij met zijn 3.5 ton zware 5.6 liter V8 truck een klein autooke omdat hij het rood licht toevallig niet had gezien omdat hij efkes was afgeleid omdat hij een boerke moest laten. Vier doden, en onze goede vriend wankelt lichtjes verdwaasd maar relatief onbeschadigd in de armen van de eerste politieman ter plaatse, die de nodige vaststellingen doet. Wie krijgt de schuld van de tragedie ? In Amerika is dat heel duidelijk : gij, want gij hebt de alcohol geschonken. Voila, een proces aan uw broek dat u 356 miljoen dollar aan schadevergoeding gaat kosten, want de families van de vier inzittenden van het autooke vervolgen u omdat ge dat dronken figuur hebt laten vertrekken van uw feestje, en het dronken figuur vervolgt u eveneens ...omdat ge hem per slot van rekening hebt laten vertrekken van uw feestje. Als ge dus een gratis taxirit van het café naar huis wilt, is het enige wat ge moet doen een paar stoelen omver lopen met uw autosleutels in uw hand. De bartender zal met veel plezier een taxi bellen om u naar huis te brengen, en een regeling treffen om u de volgende ochtend bij u thuis weer op te pikken en terug naar de bar te rijden om uw eigen auto op te pikken. Allemaal met de complimenten van de zaak. Kwestie van die miljoenen dollars schadevergoeding te vermijden. Er zit hier iets scheef in dit land, geloof me ... En dan tot slot, nog één verhaal i.v.m. gelatenheid en onwetendheid: de wetgeving. In Belgie is dat heel simpel: iedere Belg wordt geacht de wet te kennen, en dat geldt uiteraard eveneens voor het verkeersregelement, geen excuses. Hier is de boodschap, net zoals met de verkeersborden "Niemand kan de wet kennen, want dat is te veel en te moeilijk. Maar als ge uw best doet en naar best vermogen aanmoddert, zal het wel min of meer in orde komen. Maar kijk uit voor agenten (die de wet waarschijnlijk ook niet kennen)! Want soms zijn er héél rare wetten, vooral als ge nietsvermoedend een andere staat binnen-cruist." Tony weer, verbatim : "Het was denk ik in New Jersey dat ze een wet hebben gestemd dat ge niet moogt roken in de auto, want dat leidt te veel af". Vanuit de zaal "Vreemd, mijn echtgenoot werkt in NJ, en die heeft daar nooit iets van gezegd". Tony: "Ja, wel, misschien was het een andere staat. Of misschien is het dan uiteindelijk toch nooit gestemd geraakt. In elk geval, let op voor wetten waarvan ge misschien niet weet dat ze bestaan!". Maar goed, na vijf onverdraaglijke uren ik daar met tuitende oren buiten ...toen bleek dat mijn auto geparkeerd stond in een straat met alternerend parkeren, dat de wissel plaatsvindt op woensdag om vier uur, en dat uiteraard naar goede traditie om 5 uur oom agent langskomt, en een spoor van bekeuringen achterlaat, o.a. op mijn voorruit. 30$. Even duur als de vijf uur durende cursus, die dus plotseling wat mij betrof in prijs verdubbelde. Parkeerboetes kunt ge zeer makkelijk met VISA betalen op de site van de stad. Alleen zijn ze dan 2$ duurder dan wanneer ge de enveloppe opstuurt met een postzegel van 37ct. Ze noemen dat bij 't stad "convenience fee". Maar allez, ik kan dus een afspraak maken voor een 12 minuten durend praktisch examen. Nog een goede raad van Tony: "Doe op uw examen niks gevaarlijks. Een leerling van mij maaide tijdens zijn examen (de enige 12 minuten dus dat hij zich fatsoenlijk moest gedragen in zijn auto) een vuilbak uit een voortuin. Dat is te gevaarlijk. Als ge dat doet, laten ze u er niet door." Het zou er verdorie nog aan moeten mankeren !
Jaja. eindelijk is de winter hier begonnen. Naar goede traditie zetten ze hem ineens grondig in. (Buffalo, the snow-capital of the US) Het is hier -7C, en het sneeuwt alle dagen 5cm. Gisteren, de eerste sneeuwdag, bleek dat het systeem om de wegen hier proper te houden toch niet zo fantastisch werkt. Ze strooien zout, en er zijn sneeuwploegen, maar die laatste werken natuurlijk alleen als er behoorlijk wat sneeuw is gevallen, en voor gladheid helpen die niet zo veel. Dus als er een fijne poedersneeuw blijft vallen tijdens de spits en de temperatuur duikt stevig onder nul, dan krijgt ge uiteraard auto's die die dunne laag sneeuw tot ijs persen, met als resultaat spiegelgladde wegen. En dan bedoel ik ook echt spiegelglad. Dan hebben we het dus over ingezeepte spiegels De Amerikanen, met hun 4x4's van 3 ton met automatische versnellingen, hebben dan natuurlijk geen idee wat hun overkomt. Ge kunt dus maar beter maken dat ge uit de weg zijt als er zo'n monster op u af komt gegleden, want de kans dat het op tijd kan stoppen is minimaal. Vooral als de straat redelijk heuvelachtig is, en het toevallig efkes bergaf gaat. Op bepaalde momenten was het vrij hilarisch wat ge allemaal zag gebeuren (of zelf meemaakte). Main street, waar ik moet afdraaien op Hertel om naar huis te rijden, is toevallig net dat stukske bergaf, en gaat van twee naar drie rijstroken, met de rechterrijstrook als rechter afsla-vak. Bij het passeren van de heuveltop zag ik voor me een interessant spelleke biljart: een van die 4x4's begon een beetje te slippen, de chauffeur (m/v :) panikeerde en ging op de rem staan, waarna het ding nog zo'n meter of dertig verder bleef glijden. Uit alteratie besluit de bestuurder in kwestie gewoon in het midden van de straat zijn vier pinkers op te zetten en efkes te blijven staan om te bekomen. Dat is natuurlijk niet zo'n goed idee als ge u in feite had moeten realiseren dat de even zware 4x4 achter u net zo min kan stoppen als gij. De achtervolgende wagen realiseert zich wat er gebeurt en gooit ook alles dicht, om experimenteel vanst te stellen dat zijn remafstand inderdaad precies even groot is als die van de ondertussen stilstaande eerste wagen, waarna er een uitstekende demonstratie volgt van de wet van het behoud van energie: de achterste auto glijdt zachtjes tegen de bumper van het stilstaande exemplaar, waarna dit laatste met dezelfde snelheid verder glijdt, en de eerste auto stilstaand achterblijft. De zorgvuldige waarnemer had zonder enig probleem de massaverhouding tussen beide wagens kunnen uitrekenen. Na dit spektakel met verwondering te hebben gadegeslagen, stuur ik dus voorzichtig naar het rechtervak, om af te slaan. Het verkeerslicht springt op rood als ik er nog een dertigtal meter af ben, en ge moogt hier wel door het rood rijden om rechts af te slaan, maar ge zijt wel wettelijk verplicht om eerst te stoppen. Dat is mij dus in dit geval nooit gelukt. Of ge nu op uw rem ging staan of niet, dat maakte eigenlijk geen verschil. Ik ben er wel nét in geslaagd om het tegemoetkomende verkeer vanuit Hertel Ave. te ontwijken. Het laatste stukske naar huis was zelfs nog niet gestrooid, wat wonderen deed om de chauffeurs te herkennen die vlak in de buurt pas waren vertrokken. Niemand anders reed nog sneller dan 10km/h nadat ze de eerste keer hadden moeten remmen...
Een ander bijzonder grappig verhaal is dat van de storm die zaterdag het inzetten van de winter vooraf ging. Zoals u al bekend, als het hier ne keer wat harder waait valt de helft van de electriciteitspalen om. Zo ook nu weer. Ik zat gezellig thuis aan tafel toen plots de verlichting wat begon te flikkeren. Erger dan dat is het bij ons niet geworden, maar dat was wel genoeg om het geheugen in Paul's computer naar de vaantjes te helpen. De volgende ochtend vond ik dus een cryptisch briefje op de dampkap met "Cris, mijn toetsenbord, muis en monitor werken niet als ik de computer opzet, kunt gij eens kijken ?" Gelukkig was 256MB geheugen later alles weer in orde. Toen bleek dat ook op de unief de electriciteit uitgevallen was. Dat betekent: x-straalgenerator herstarten, net als mijn meting die over het weekend was blijven lopen. En zo komen we dan uiteindelijk bij het beeld dat ik u wil schetsen: ook de computercluster waar hier de berekeningen op gebeuren was niet volledig ongehavend door de spanningsfluctuaties gekomen, en er was één node die A.V. met de beste wil van de wereld niet maar aan de praat kon krijgen. Dat impliceert in de meeste gevallen dat ge de doos uit het rack moet uitbouwen om binnenin te kunnen kijken, maar gezien alles op wielen staat en ge dus nergens aan kunt trekken zonder de boel te verrollen, moet ge daarvoor met twee zijn. En zo kwam het dus dat ik de cluster te zien kreeg. Hoe moet ge u dat voorstellen ? Vermits het een reeks computers zijn, stoppen ze die in wat oorspronkelijk een bezemkast was, waar dan zeer zware airco in geinstalleerd is, zodat de temperatuur tegen het vriespunt ligt. De computers ("nodes") in de cluster zitten boven elkaar in twee verticale zwarte kasten ("racks"), die ontstellend goed geventileerd zijn: zowel boven- als onderaan zitten een grote ventilator, die niet zou misstaan als schroef op een speedboat, en iedere individuele node heeft vier ventilatoren, twee voor en twee achter, waarvan de twee voorste verlicht zijn door blauwe ledjes. Concreet ziet ge dus een kast met een zwarte rookglas deur, waardoor twee rijen van 20 blauwe cirkels schijnen. Zeer futuristisch, al wordt dat futuristische effect wel wat teniet gedaan door de continue storm van orkaankracht die woedt in de bezemkast. Zo kwam het dus dat A.V. me de fijnere details van de bouw van de cluster duidelijk moest maken met zijn lange haar steil naar achter in de orkaan, bulderend tegen het geluid van de ventilatoren in. Als ge dan weet dat A.V. ongeveer vier keer mijn volume heeft, twee meter hoog is, en Amerikaans spreekt met een Russisch accent, dan krijgt ge een scene die verdacht veel weg heeft van een donderpreek door Yevgeny de Raskolnik ... "All thjese coomponjents wjere hjend-picked" Het enige wat hij nog mankeerde was een grote harpoen, en hij kon zo thuishoren op de Aleoeten. Het weer in de bezemkast was er in elk geval naar. Een van de terugkerende onderhoudstaken is zonder twijfel het sneeuwvrij houden van de ventilatieopeningen van de nodes.
Sinds de laatste week voor Thanksgiving is hier het Kerstseizoen in volle zwier, zoals al vermeld. Tracy is dan ook druk bezig met het hele huis vol Kerstversiering te hangen, en op 2 december is de kerstboom gearriveerd. Foto's van het versieren vind je op http://foto.telenet.be/0930014821 De rare meneer met het hoedje is Tracy's vader. Wat een tikje vreemd is dat ze hier inderdaad dennebomen gebruiken als kerstboom, in plaats van sparren. Dat maakt, door de lange buizame naalden, het versieren wel en stuk moeilijker. Sinds een paar dagen heeft de winter zich hier ook echt ingezet, met temperaturen onder het vriespunt, en overal sneeuw en ijs. Een paar sfeerbeelden van de rit naar de unief vind je op http://foto.telenet.be/9930004217
Vandaag hebben we M.G. ingepakt, of tenminste toch al zijn instrumenten om aan de KEK foton factory in Japan - het synchrotron- onderzoek te gaan doen. We hebben drie dagen beamtime, en M.G., M.M. en prof. C. zijn naar ginder. Milan moest de x-straalchopper meenemen, en we hebben ons geweldig geamuseerd om heel het boeltje in te pakken. Het plan was om een paar bussen PU-schuim te kopen en die leeg te spuiten in plastic zakken, om dat dan in een stevige koffer te gooien met al de onderdelen erin, en dat dan gezellig te laten opzwellen. Na de eerste bus hadden we een plastic zak met iets dat verdacht veel weghad van een dode kwal, en dat verschrikkelijk nutteloos was als verpakkingmateriaal. We zijn vervolgens meer, andere en betere bussen gaan kopen, om dan de kleine lettertjes te lezen en uit te vinden dat de luchtvochtigheid voor het spuiten van PU schuim boven de 40% moet zijn. Vermits het hier steenkoud is was de relatieve vochtigheid maar 9%, vandaar al de problemen. Het hele verpakkingsproces is live te volgen op http://foto.telenet.be/9932004122 ...
En dit weekend ben ik samen met P.D. en A.D. naar Washington DC. We zijn op vrijdagnamiddag vertrokken, het is nu zaterdag elf uur 's avonds, en we zitten in ons super8 motel in DC, na een overvolle dag sightseeing. Het is een 8 uur rijden, en vorige nacht hebben we gespendeerd in een klein motel in Maryland, op een uur of zo van Washington DC. Vandaag hebben we de "Mall" afgedweild, het park van drie kilometer in het midden van DC, met in het midden het Washington Monument, aan een einde het Capitool, en aan het andere einde het Lincoln Memorial. Ik moet zeggen dat het verrassend stijlvol is. Bovendien was het licht fantastisch in de late namiddag, wat heeft geresulteerd in een eindeloze reeks foto's van het Capitool en de Library of Congress. Ik moet zeggen dat die twee gebouwen mijn hoop in Amerika een beetje hebben hersteld ...als je dat soort dingen kan bouwen moet er meer aan de hand zijn dan in de dagelijkse omgang duidelijk is. Natuurlijk is het Amerika dat die gebouwen daar neergezet heeft al lang verdwenen, maar toch ... het beklijft, en is werkelijk bijzonder stijlvol. DC is, door de hoge grondprijzen, ook veel knusser dan Buffalo. Veel kleinere gebouwen en winkeltjes, in plaats van alleen maar gigantische winkelcentra en straten met huizen. Parkeren daarentegen is wel een probleem. Openbaar vervoer bloeit hier een stuk beter dan in Buffalo .... Voor de rest is DC een heel rare stad. Het is een van de 52 staten op zich, het District of Columbia, met 600.000 inwoners, en vooral heel veel federale overheidsgebouwen. Als iemand ooit het idee krijgt om een atoombom op DC te gooien, is heel Amerika gelijk weg. Alle federale overheidsdiensten vindt ge hier, de DOT, de FAA, de IRS, de FBI, de EPA ... Congress and Senate, de Library of Congress, the National Archives, the Supreme Court, the White House, ...alles. Een pikant detail is dat omdat DC de zetel van het congress en de senaat is, en dus een substantieel deel van de inwonenden zitting heeft in het congres of de senaat, de inwoners in het geheel niet mogen stemmen. Dat veroorzaakt van tijd tot tijd nogal wat rimpelingen in het politieke wateroppervlak ... maar aan de andere kant, zonder vertegenwoordiging in het congres ...wie trekt zich dat aan ? We zijn vanochtend begonnen met de Smithsonian musea. Eerst het oorspronkelijke Smithsonian, "The Castle", in het midden van de Mall, dat nu een soort algemeen bezoekerscentrum is, dan het Hirshhorn museum voor beeldhouwkunst. Veel heb ik daarvan niet begrepen, maar af en toe stond er iets tussen dat ik wel kon apprecieren. Vervolgens verder naar het Air and Space museum, dat erg impressionant is, maar niet zo impressionant als de voormalige Boeing Hangar op Dulles International Airport, dat nu een soort annex is van het museum, met de collectiestukken die te groot zijn om op de Mall kwijt te kunnen. Misschien geraken we daar nog, misschien niet ...we zien wel. Laat in de namiddag, toen we daar klaar waren, zijn we naar en rond het Capitool gewandeld, en in de Library of Congress binnengesukkeld, wat eveneens zwaar de moeite was, om dan tot slot naar het museum of Natural History te snellen, om tot de ontdekking te komen dat dat niet, zoals in de folder vermeld, tot 7.30 open was, maar slechts tot 5.30, zoals alles anders.. Dan zijn we dus maar naar het Washington Memorial gaan kijken, en naar het hotel gereden, Chinees besteld, en nu is het bedtijd. Morgen meer ! Foto's : http://foto.telenet.be/9934004246
Morgen, zoals je kan zien, is een relatief begrip ... We zijn erg druk bezig geweest met Washington rond te hollen , vandaar. En toen bleek dat het uploaden en becommentarieren van de foto's nogal wat tijd in beslag nam. First thing in de morning op zondag was het Washington monument. Alles in DC is gratis, zo ook het monument. Eesrt is er natuurlijk de security check. Op zo'n moment wil ge eerlijk waar die "Park Ranger" (Het monument is een National Park, de oppassers zien er dus uit alsof ze op elk moment op berenjecht gaan vertrekken, omdat dat nu eenmaal het uniform van een National Park Ranger is ...) een draai om zijn oren verkopen. De talk gaat als volgt : "Is anyone chewing any gum today ? Any chewing gum ? Does anybody have any gels or liquids ?" (madammeke steekt haar hand op) "Allright, get it out, get it visible ..." Tjonge jonge ... Dan is het de wachtzaal in voor de lift, en naar de bovenverdieping. Er zijn acht kleine raampjes, en eerlijk, ze zouden die af en toe wel eens mogen wassen. Op de terugweg houdt de lift halt bij de "commemorative stones" Die waren oorspronkelijk bedoeld als fundraising gimmick, maar uiteindelijk heeft elke staat zijn eigen steen gekregen. Onze grappige gids voegde daaraan toe dat die traditie blijft bestaan. Als er nieuwe staten zouden bijkomen, zoals Puerto Rico of Canada, krijgen die oook hun eigen steen. Bij het op de grond arriveren voegde hij daaraan toe "if the doors open and you see the light, just step into it." Park Ranger in DC moet zo ongeveer de vervelendste job ooit zijn. "Werk in de vrije natuur zeiden ze ...word Park Ranger zeiden ze ..." Maar goed. Vervolgens gingen we voort met het Museum of Natural History. Ze hebben een aardig stel dinosaurussen, en de mineralen en edelstenencollectie mag er ook zijn. De Hope diamond bevindt zich in een speciaal kamertje in het museum, en gaf aanleiding tot een uitstekende demonstratie van de materialistische instelling van veel Amerikanen. Terwijl ik een fotootjes van de diamant probeer te nemem (zie album) komt er een netjes aangeklede en opgemaakte mevrouw de kamer binnen. Binnengehold, zeg eigenlijk maar. Ze stevent recht op de kast met de diamant af, en kleeft met twee handen en haar neus tegen het glas. Vervolgens is er twee minuten geen beweging te bespeuren, terwijl de diamant in volledige fascinatie wordt bekeken. Vervolgens komt de echtgenoot de kamer binnen. Die was waarschijnlijk in de rol van achtevolger geraakt op het moment dat mevrouw de woorden "Hope diamond" op de museumplattegrond had gespot. Zonder haar ogen van het juweel af te halen zegt mevrouw zachtjes "Honey ...it's Christmas soon." Dat heeft ze nog minstens drie keer herhaald voor ik het over mijn hart kon krijgen haar met de diamant (en haat echtgenoot) alleen te laten. Vervolgens hebben we iets gegeten in het restaurant van het museum, om dan door te rijden naar Moutn Vernon, waar George Washington heeft gewoond, als hij tenminste niet in de French Indian war en de onafhankelijkheidstroebelen verwikkeld was. Het huis en de boerderij zijn prachtig gelegen en onderhouden, en er is een splinternieuw museum over Washington, waar ik op een dag tijd meer geleerd heb over Amerikaanse geschiedenis dan daarvoor in mijn hele leven samen. Veel documenten zijn uiteraard bewaard gebleven, daaronder ook zijn afscheidsrede na zijn tweede presidentiele termijn. Die ligt open op de pagina waar hij bovenaan een lans breekt voor een goed sociale zekerheidssysteem. Het is misschien geen overbodige luxe dat het politieke establishment in Washington dat museum eens grondig gaat bekijken... Naar goede gewoonte sloten ze voortijdig de hele bedoening af, waardoor ik nooit tot binnen in het huis ben geraakt, maar daarna zijn we door he oude centrum gaan wandelen, en Mexicaans gaan eten. Tijdens dat wandelen viel het ons allemaal op hoe gezellig en levendig DC is in vergelijking met Buffalo. Er is hier nooit een hond op straat, en er valt helemaal niks te beleven. Washington lijkt zowaar op Brussel, Antwerpen, of wat P.D. betreft, Warschau. Ik had eigenlijk nog niet gemerkt hoezeer ik dat gemist had. Daarna terug naar het hotel, om de volgende ochtend tijdig de metro op te stappen (het verkeer in DC is op weekdagen hoegenaamd niet te doen) om in het Museum for American History te geraken, waar ik een afspraak had met de curator, om twee rekenmachines te bekijken. Dat viel veel beter mee dan ik had gehoopt, want niet alleen mocht ik de dingen bekijken, ik mocht ze ook aanraken, proberen, en toen ik eenmaal doorhad dat ze verkeerd geassembleerd waren, zelfs openvijzen ! Daar kan ik blij om worden ... Tenslotte zijn we dan nog het Capitool gaan bezichtigen en hebben de nodige uitleg gekregen over de geschiedenis ervan. De job van gids in het Capitool bestaat voornamelijk uit het uitleggen aan de bezoekers welke standbeelden door welke staat zijn aangeleverd, en wie die mensen zoal zijn. Vermits er meer dan 300 standbeelden in het Capitool staan, is dat geen sinecure. Vele gidsen hanteren dan ook spiekbriefjes... Na het Capitool en een laatste blik op de Mall was het terug naar Union station om iets te gaan eten. Na een lange twijfelachtige periode van ronddwalen langs de verwarrende hoeveelheid eetstalletjes in het Union station restaurant, hebben we beslist Grieks te eten. Ik vond mijn kalkoensandwich beslist Griekse accenten missen, maar niettemin was het erg lekker. Dan terug de metro op om de auto te gaan oppikken, en dan kon de lange reis terug naar NY State beginnen. 9 uur rijden. Zonder de snelheidsbeperkingen (55 of 65 mph, dat is 90 of 110 kph) zou het op vijf uur kunnen ... maar daar moogt ge niet over nadenken of ge wordt depressief. Goddank had de auto cruise control. Daar ben ik werkelijk voor te vinden, veel makkelijker dan heel de tijd gas te moeten doseren. En zo kwamen we tegen elf uur 's avonds weer terug in Buffalo aan. Dinsdag vond ik op het werk een aantal heel interessante kristallen, en ziedaar, gisteren had ik mijn eerste behoorlijk resultaat sinds ik hier gearriveerd ben. Crystal Growth & Design of CrystEngComm, here I come ! Het is duidelijk, ik moet meer weggaan ....
De fotos : http://fotos.telenet.be/9934004246 (aangevuld en becommentarieerd) http://fotos.telenet.be/0915064157 zijn voornamelijk foto's van mij, door P. en A. (waarvoor dank). Voor degenen die al vergeten zijn hoe ik er nu weer uitzie ...
Zoals ik begin december al vermeld had i.v.m. de 5-uurscursus rijbewijs, had ik een parkeerboete aan mijn broek. De rest van het verhaal had ik denk ik nog niet gedaan. Je kan die dingen hier online betalen, maar dat kost 2$ "convenience fee" extra. Uiteraard laat ik me dat niet zo maar gebeuren, 2$ is 2$ en een postzegel kost maar 48ct. Ik stuur dus de boete terug met op de achterkant mijn kredietkaartinformatie ingevuld. Dat was op 30 november, en de boete moest betaald zijn op 15 december. De datum van de poststempel geldt als de betaaldatum. Groot was dan ook mijn verbazing toen er de 12e december, vers terug van Washington, een brief in de bus bleek te zitten met de mededeling (in gigantische hanepoten) vastgeniet aan het piepkleine parkeerbonnetje, dat het heel spijtig was, maar dat ze mijn kredietkaartnummer niet konden lezen, en of ik niet wat duidelijker kon schrijven, want vooral de 4 en de 9 waren problematisch. Er komt in mijn kredietkaartnummer weliswaar geen enkele 9 voor, en de paar collega's hadden geen enkele moeite om mijn geschrift te ontcijferen, ik had namelijk (raar genoeg) erg mijn best gedaan om leesbaar te schrijven. Ik stuur dus op 15 december een giftig briefje terug, getypt deze keer, en vastgeniet aan hun epistel en de parkeerbon, met het nummer en de vervaldatum. Vandaag zit er een brief in de bus dat ik niet betaald heb en dus schuldig of onschuldig moet pleiten, omdat een minnelijke schikking niet meer mogelijk is. Nu kost het $55 ipv. $30. Dat noem ik zonder meer afpersing, vermist ik twee keer op tijd heb geprobeerd te betalen. Die mens die daar om tien uur 's morgens zijn bureauke binnenwandelt en achter de telefoon gaat zitten zal zijn beste dag niet hebben ... al zal ik waarschijnlijk naar goede gewoonte eerst anderhalf uur door een voice operated computer system moeten waden.
Gisteravond had ik samen met M.G. het bureau opgeruimd (de schoonmaakdienst kuist de gang, als ge uw bureau proper wil hebben moet ge dat zelf doen. Een merkwaardige regeling volgens mij, maar allez ?) en ik was helemaal klaar om te vertrekken. Ongelukkigerwijs was het nog maar twintig voor vijf, dus dacht ik "ik zal nog snel een blogpost doen, zodat iedereen weet dat ik bijna terug naar Belgie vlieg, en ik er bovendien nog een beetje bezig uitzie ...". Zoals gewoonlijk was de blogpost in kwestie een juweel van scherpzinnigheid en vindingrijkheid (dank u, dank u ...), en toen hij bijna klaar was ... ging het brandalarm af. (GHRIEUEUE ...An emergency has been reported in the building. Please leave the building immediately ...GHRIEUEUEUE...etc...). Waarna ik dus mijn browser heb afgesloten eerder dan op "post" te drukken, ondat ik dit nu werkelijk een heerlijk excuus vond om het af te bollen en niet meer terug te komen. Er bleek een rookdetector afgegaan in de technische ruimte op de vijde verdieping, maar ik heb mijn goodbyes, merry christmasses en farewells (A.D. en P.D, zowel als J. verlaten de groep voor nieuwjaar, we zijn dan ook gaan lunchen met en op kosten van prof. C. gisteren) gezegd, en heb niet meer omgekeken. Toen ik de parking afreed sloegen er in elk geval nog geen vlammen naar buiten vanuit de vijfde verdieping, maar met een beetje geluk is de hele keet uitgebrand en gaat prof. C. op pensioen tegen dat ik terug moet komen (!) In elk geval ...over 35 minuten vertrek ik naar de luchthaven met al mijn bagage, de vlucht naar NY City is om 10.45u, dan heb ik in NY tijd van 12.10 tot 19.20u en dan vlieg ik van JFK op Brussel, met aankomst op 24/12 om 9.10u. Zodus ...tot binnenkort allemaal !! Over het kerstfeestje gisteravond zal ik volgende keer wel eens uitgebreid schrijven. Maar voorlopig moeten we dus de naam van de blog wijzigien in "crisinantwerpen"
PS. Met die parkeerbon is het beter dan verwacht afgelopen. Ik heb maar 30 minuten tegen een computer moeten praten voor ik iemand aan de lijn kreeg, en ze hadden het direct begrepen. 30$ volstond, en ik mocht de betaling als tijdig gebeurd beschouwen. Soms zijn ze redelijk efficient hier. Ik hou mijn hart vast als ik iets dergelijks in Belgie zou moeten proberen ...
Efkes heel kort ... Delta Airlines is er in geslaagd mijn trip naar NYC te saboteren ...het vliegtuig was stuk. Waar hebben we dat nog meegemaakt ? Twee uur te laat aangekomen in NYC, en dus nog net tijd om een totaal van 10-15 minuten rond te lopen op de kerstmarkt op het hoekje van Central Park, Columbus Circle. De rest van de reis is goed verlopen, en ik ben dan ook tijdig voor Kerst thuis gearriveerd. Nu is er druk schema om me aan te houden uiteraard. Een plezierig aspect van het hier hebben van de laptop is dat het klein bier is om gratis internet af te tappen van de buren - dat van ons is niet draadloos.... :-p Vertrek is op 7 januari, meer nieuws dan.
Ook een leuke anekdote is hoe het is afgelopen met mijn rekenmachine. Ik had een briefje geschreven in de koffer van het grootste stuk rekenmachien dat het een rekenmachine was, bestaat uit brons, aluminium en staal, en dat ik graag had gewild dat ze het zorgvuldig weer inpakten met bubbelwrap als ze er echt naar moesten kijken. Onderaan mijn briefje stond bijgeschreven : "Rewrapped neatly. Merry Christmas !"
Na een kerstvakantie van twee weken in Belgie, die zo vol zat met iedereen bezoeken dat het wel twee maanden lijkt achteraf (niet dat dat slecht is, integendeel) ben ik gisteren dus maar weer op het vliegtuig gestapt naar mijn home-away-from-home. In zekere zin was het een stuk minder stresserend dan vorige keer, omdat ik nu niet het onbekende instapte, maar gewoon terug naar "huis" ging, met een bed, een kamer, een lab en een auto die ik allemaal ken. Aan de andere kant is het plotseling wel erg lang voor ik Belgie terug zal zien ...tot oktober. Gelukkig komt Katrien op bezoek eind mei, en in de Paasvakantie mijn ouders, zodat het toch niet in een keer negen maanden is dat we ons met Skype zullen moeten behelpen. Wat de reis betrof, die verliep zonder incidenten of te grote vertragingen. Alle vluchten van JFK naar Buffalo vroeger dan de mijne zaten helaas wel vol, dus heb ik wel degelijk 6 uur op de luchthaven zitten wachten. Een zeer groot gedeelte van die tijd heb ik wel gespendeerd met naar huis te bellen. Vorige keer heb ik met een betaaltelefoon op de luchthaven een collect call, of een credit card call, dat wil ik nu kwijt zijn, naar Katrien gemaakt. Ik dacht dat nu weer te proberen om te laten weten dat ik alvast veilig in NY was geraakt, maar om een of andere reden was het gisteren volstrekt onmogelijk om met een van de 6 miljoen telefoons op de internationale luchthaven naar het buitenland te bellen. Only in America ... Als je een internationaal nummer draait met muntjes zegt de telefoon "Too many responses. Goodbye. Goodbye." Bij een credit card call gebeurt er helemaal niets en kom je weer bij het originele menu uit na alles te hebben ingegeven, en bij een collect call zegt hij gewoon "wrong number". De oplossing ? Je koopt t-mobile wireless internet voor 9.99$, en belt via de laptop naar huis met Skype. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de rest van de dag ook nog wat emails kunt sturen en de tijd doden met surfen op internet.
Tot slot heb ik me heel de reis gedragen als de passagier waar je eigenlijk niet naast wil zitten. Ik heb een gruwelijke verkoudheid, en heb dus niets anders gedaan dan gehoest, gesnuffeld en gesnotterd. Op de transatlantische vlucht was het meisje naast me zo geintimideerd dat ze van heel de reis geen woord tegen me gezegd heeft (hoewel ze Amerikaanse was, wat normaalgezien een ijzeren garantie is op een gesprek), en dat kwam mij goed uit. Aan het einde van de reis zei de flight attendant die de Nederlandse aankondigingen verzorgde "Over een 15-tal minuten zullen we landen op Zaventem". Gelukkig bleek het toch JFK te zijn waar we uiteindelijk terechtkwamen.
Op de vlucht naar Buffalo heeft zelfs mijn gehoest en gesnotter de meneer naast me er niet van kunnen verhinderen een paar woorden met me te wisselen. Gelukkig werd de aandacht al snel afgeleid door de peuter op de stoel aan de andere kant van het gangpad die zo hard aan het wenen was -en bleef- dat hij tegen de tijd dat we aan het begin van de startbaan stonden al het appelsap dat hij voor zijn huilbui had gedronken weer had overgegeven. Ook dat kwam mij goed uit. Ik was toch stokdoof door het drukverschil in mijn oren, dus het gejank deed me niet zo veel. Voor de rest van de reis heb ik dan maar geprobeerd eruit te zien alsof ik elk moment het loodje kon leggen, en de combinatie van die twee dingen heeft er dan voor gezorgd dat de pogingen tot conversatie werden gestaakt. Wat grappige vergissingen door de flight attendants betreft, op de NY-Buffalo vlucht hadden we ook een exemplaar dat een beetje in de war was met haar tijdsbeleving. Bij het uitleggen dat we tiende in de rij stonden voor vertrek zei ze dat het waarschijnlijk een twintig minuten ging duren voor het aan ons was, want er zitten twee seconden tussen twee vertrekkende vliegtuigen. Eh, twee minuten uiteraard. Eens we dan in de lucht zijn duurt de vlucht 54 uur. Maar dat bleek gelukkig ook niet waar te zijn.
Paul was zo vriendelijk me op de luchthaven te komen ophalen, en nadat ik een vijftiental keer "what ?" had gezegd gedurende de rit terug realiseerde ik me dat mijn oren misschien nog steeds niet helemaal over het drukverschil heen waren. Eenmaal in de badkamer thuis had ik een stuk papier om mijn neus in te snuiten, en voila, probleem onmiddellijk opgelost. Alles klonk plotseling twee keer luider.
De take-home message is waarschijnlijk : probeer indien mogelijk niet te vliegen met een zware verkoudheid.
En nu, vermits blijkt dat het labo de 23e december dan toch niet is afgebrand ... aan het werk !
Dat was het dan weer voor dit weekend ... het hoogtepunt zonder meer was de operaproduktie van mijn roommate Paul.
Een beetje laks geweest in het updaten van de blog, en denken dat er hier nooit iets gebeurt, nietwaar ... het wordt een lange zaterdagmiddag ! 
Of Thanksgiving natuurlijk, de dag waarop alle Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat ze hebben, en een van de drie "echte" feestdagen. Oorspronkelijk is het de dag waarop de Founding Fathers de oorspronkelijke bewoners van het continent ontmoetten. Ik neem aan dat ze daar erg blij en/of dankbaar om waren. Waar de Indianen dan precies blij om moesten zijn is altijd een beetje een open vraag gebleven.
Ik hoor u al denken "Wat doet een eighties popnummer op de blog van Cris ?"
Sinds de laatste week voor Thanksgiving is hier het Kerstseizoen in volle zwier, zoals al vermeld. Tracy is dan ook druk bezig met het hele huis vol Kerstversiering te hangen, en op 2 december is de kerstboom gearriveerd. Foto's van het versieren vind je op http://foto.telenet.be/0930014821
Vandaag hebben we M.G. ingepakt, of tenminste toch al zijn instrumenten om aan de KEK foton factory in Japan - het synchrotron- onderzoek te gaan doen. We hebben drie dagen beamtime, en M.G., M.M. en prof. C. zijn naar ginder. Milan moest de x-straalchopper meenemen, en we hebben ons geweldig geamuseerd om heel het boeltje in te pakken. Het plan was om een paar bussen PU-schuim te kopen en die leeg te spuiten in plastic zakken, om dat dan in een stevige koffer te gooien met al de onderdelen erin, en dat dan gezellig te laten opzwellen. Na de eerste bus hadden we een plastic zak met iets dat verdacht veel weghad van een dode kwal, en dat verschrikkelijk nutteloos was als verpakkingmateriaal. We zijn vervolgens meer, andere en betere bussen gaan kopen, om dan de kleine lettertjes te lezen en uit te vinden dat de luchtvochtigheid voor het spuiten van PU schuim boven de 40% moet zijn. Vermits het hier steenkoud is was de relatieve vochtigheid maar 9%, vandaar al de problemen. Het hele verpakkingsproces is live te volgen op http://foto.telenet.be/9932004122 ...
En dit weekend ben ik samen met P.D. en A.D. naar Washington DC. We zijn op vrijdagnamiddag vertrokken, het is nu zaterdag elf uur 's avonds, en we zitten in ons super8 motel in DC, na een overvolle dag sightseeing. Het is een 8 uur rijden, en vorige nacht hebben we gespendeerd in een klein motel in Maryland, op een uur of zo van Washington DC. Vandaag hebben we de "Mall" afgedweild, het park van drie kilometer in het midden van DC, met in het midden het Washington Monument, aan een einde het Capitool, en aan het andere einde het Lincoln Memorial.
Morgen, zoals je kan zien, is een relatief begrip ... 
Hallo iedereen,
