Jaja. eindelijk is de winter hier begonnen. Naar goede traditie zetten ze hem ineens grondig in. (Buffalo, the snow-capital of the US) Het is hier -7C, en het sneeuwt alle dagen 5cm. Gisteren, de eerste sneeuwdag, bleek dat het systeem om de wegen hier proper te houden toch niet zo fantastisch werkt. Ze strooien zout, en er zijn sneeuwploegen, maar die laatste werken natuurlijk alleen als er behoorlijk wat sneeuw is gevallen, en voor gladheid helpen die niet zo veel. Dus als er een fijne poedersneeuw blijft vallen tijdens de spits en de temperatuur duikt stevig onder nul, dan krijgt ge uiteraard auto's die die dunne laag sneeuw tot ijs persen, met als resultaat spiegelgladde wegen. En dan bedoel ik ook echt spiegelglad. Dan hebben we het dus over ingezeepte spiegels De Amerikanen, met hun 4x4's van 3 ton met automatische versnellingen, hebben dan natuurlijk geen idee wat hun overkomt. Ge kunt dus maar beter maken dat ge uit de weg zijt als er zo'n monster op u af komt gegleden, want de kans dat het op tijd kan stoppen is minimaal. Vooral als de straat redelijk heuvelachtig is, en het toevallig efkes bergaf gaat. Op bepaalde momenten was het vrij hilarisch wat ge allemaal zag gebeuren (of zelf meemaakte). Main street, waar ik moet afdraaien op Hertel om naar huis te rijden, is toevallig net dat stukske bergaf, en gaat van twee naar drie rijstroken, met de rechterrijstrook als rechter afsla-vak. Bij het passeren van de heuveltop zag ik voor me een interessant spelleke biljart: een van die 4x4's begon een beetje te slippen, de chauffeur (m/v :) panikeerde en ging op de rem staan, waarna het ding nog zo'n meter of dertig verder bleef glijden. Uit alteratie besluit de bestuurder in kwestie gewoon in het midden van de straat zijn vier pinkers op te zetten en efkes te blijven staan om te bekomen. Dat is natuurlijk niet zo'n goed idee als ge u in feite had moeten realiseren dat de even zware 4x4 achter u net zo min kan stoppen als gij. De achtervolgende wagen realiseert zich wat er gebeurt en gooit ook alles dicht, om experimenteel vanst te stellen dat zijn remafstand inderdaad precies even groot is als die van de ondertussen stilstaande eerste wagen, waarna er een uitstekende demonstratie volgt van de wet van het behoud van energie: de achterste auto glijdt zachtjes tegen de bumper van het stilstaande exemplaar, waarna dit laatste met dezelfde snelheid verder glijdt, en de eerste auto stilstaand achterblijft. De zorgvuldige waarnemer had zonder enig probleem de massaverhouding tussen beide wagens kunnen uitrekenen. Na dit spektakel met verwondering te hebben gadegeslagen, stuur ik dus voorzichtig naar het rechtervak, om af te slaan. Het verkeerslicht springt op rood als ik er nog een dertigtal meter af ben, en ge moogt hier wel door het rood rijden om rechts af te slaan, maar ge zijt wel wettelijk verplicht om eerst te stoppen. Dat is mij dus in dit geval nooit gelukt. Of ge nu op uw rem ging staan of niet, dat maakte eigenlijk geen verschil. Ik ben er wel nét in geslaagd om het tegemoetkomende verkeer vanuit Hertel Ave. te ontwijken. Het laatste stukske naar huis was zelfs nog niet gestrooid, wat wonderen deed om de chauffeurs te herkennen die vlak in de buurt pas waren vertrokken. Niemand anders reed nog sneller dan 10km/h nadat ze de eerste keer hadden moeten remmen...
Een ander bijzonder grappig verhaal is dat van de storm die zaterdag het inzetten van de winter vooraf ging. Zoals u al bekend, als het hier ne keer wat harder waait valt de helft van de electriciteitspalen om. Zo ook nu weer. Ik zat gezellig thuis aan tafel toen plots de verlichting wat begon te flikkeren. Erger dan dat is het bij ons niet geworden, maar dat was wel genoeg om het geheugen in Paul's computer naar de vaantjes te helpen. De volgende ochtend vond ik dus een cryptisch briefje op de dampkap met "Cris, mijn toetsenbord, muis en monitor werken niet als ik de computer opzet, kunt gij eens kijken ?" Gelukkig was 256MB geheugen later alles weer in orde. Toen bleek dat ook op de unief de electriciteit uitgevallen was. Dat betekent: x-straalgenerator herstarten, net als mijn meting die over het weekend was blijven lopen. En zo komen we dan uiteindelijk bij het beeld dat ik u wil schetsen: ook de computercluster waar hier de berekeningen op gebeuren was niet volledig ongehavend door de spanningsfluctuaties gekomen, en er was één node die A.V. met de beste wil van de wereld niet maar aan de praat kon krijgen. Dat impliceert in de meeste gevallen dat ge de doos uit het rack moet uitbouwen om binnenin te kunnen kijken, maar gezien alles op wielen staat en ge dus nergens aan kunt trekken zonder de boel te verrollen, moet ge daarvoor met twee zijn. En zo kwam het dus dat ik de cluster te zien kreeg. Hoe moet ge u dat voorstellen ? Vermits het een reeks computers zijn, stoppen ze die in wat oorspronkelijk een bezemkast was, waar dan zeer zware airco in geinstalleerd is, zodat de temperatuur tegen het vriespunt ligt. De computers ("nodes") in de cluster zitten boven elkaar in twee verticale zwarte kasten ("racks"), die ontstellend goed geventileerd zijn: zowel boven- als onderaan zitten een grote ventilator, die niet zou misstaan als schroef op een speedboat, en iedere individuele node heeft vier ventilatoren, twee voor en twee achter, waarvan de twee voorste verlicht zijn door blauwe ledjes. Concreet ziet ge dus een kast met een zwarte rookglas deur, waardoor twee rijen van 20 blauwe cirkels schijnen. Zeer futuristisch, al wordt dat futuristische effect wel wat teniet gedaan door de continue storm van orkaankracht die woedt in de bezemkast. Zo kwam het dus dat A.V. me de fijnere details van de bouw van de cluster duidelijk moest maken met zijn lange haar steil naar achter in de orkaan, bulderend tegen het geluid van de ventilatoren in. Als ge dan weet dat A.V. ongeveer vier keer mijn volume heeft, twee meter hoog is, en Amerikaans spreekt met een Russisch accent, dan krijgt ge een scene die verdacht veel weg heeft van een donderpreek door Yevgeny de Raskolnik ... "All thjese coomponjents wjere hjend-picked" :-) Het enige wat hij nog mankeerde was een grote harpoen, en hij kon zo thuishoren op de Aleoeten. Het weer in de bezemkast was er in elk geval naar. Een van de terugkerende onderhoudstaken is zonder twijfel het sneeuwvrij houden van de ventilatieopeningen van de nodes.
