Met deze cryptische omschrijving beginnen we alweer aan het volgende krasse verhaal... Uiteraard moet ik daar weer voor wachten tot ik voor een jaar in Amerika woon, maar nu slaag ik er dus in om een oorontsteking op te doen. Op de koop toe wordt ge dat natuurlijk maar gewaar op een vrijdagavond. Zaterdag was zeer vervelend, maar draaglijk, zondag al een stuk minder, vooral omdat het er erg op leek dat af en toe mijn linkeroor gewoon ophield met normaal te functioneren. Koteren met verschillende instrumenten (probeer dit niet thuis ...) leverde geen verbetering op. Zondagmiddag pijnstillers gaan kopen, dat ging werkelijk uitstekend, die dingen hielpen geweldig. Zondagavond dus met Tracy mee naar een soort improvisatietheater, en dan daarna mijn bed in. Geen oog dichtgedaan. Mijn oor zat volledig dicht, produceerde uit zichzelf allerlei onverwachte geluiden, en deed op de koop toe nog zeer ook. Nu vraagt ge u wellicht af "Waarom gaat hij dan niet naar de dokter ?" Wel, het was natuurlijk weekend, en niettegenstaande ik er wel vaag notie van had dat mijn medische verzekering in orde was gebracht, had ik er geen flauw idee van *waar* ik verzekerd was. Dokters hangen hier af van verzekeringsmaatschappijen, en de allereerste stap is dus het bellen van uw verzekering als ge ziek zijt, die u dan een lijst met dokters overhandigt waar ge terecht kunt. Vanmorgen in alle vroegte dus op de unief wat research gaan doen, en te weten gekomen waar ik verzekerd was. Voor alle zekerheid nog maar eens gebeld ook, zodat ze zeker wisten dat ik in het systeem zat, en dan gevraagd waar ik terecht kon. In het "Student welfare centre" op de zuidcampus, zo bleek. Daar kon uiteraard niemand mij vinden, want ik ben helemaal geen student, en ze behandelen alleen studenten. Dan heb ik maar eens goed van mijn oor (sic) gemaakt, en op voorwaarde dat mijn baas een bewijs zou doorfaxen dat ik inderdaad bij hem werkte, wilden ze me dan toch wel behandelen. Voor 99 dollar "subscription fee". Maar daarna is alles gratis, en à volonté, inclusief alle medicijnen die uw hartje begeert, en iedere eventuele volgende consultatie. De dokter was een bijzonder vriendelijke mens, die meteen vroeg wat het probleem was (doen ze dat niet allemaal). Ik zeg dus "mijn linkeroor". Zijn eerste vraag was "zwemt ge ?". Het zal jullie wellicht ook wel opgevallen zijn dat er in de blog regelmatig een referentie naar het zwembad voorkomt ...en inderdaad, daar was dus alle ellende aan te danken. De diagnose : "otitis externa" ...of ontsteking van de gehoorgang. Na het uitspuiten van mijn oren (en het verwijderen van een versteend stuk oorsmeer) was mijn gehoor weer helemaal tip top, de pijn al veel beter, en zowel een lokaal als een systemisch antibioticum later was ik weer zo goed als nieuw. Uiteraard duurde dat allemaal nogal een tijdje, met nog afleidingsmanoeuvres als een brandalarm ertussendoor, en tegen het einde van de behandeling had meneer doktoor me, zoals hier gebruikelijk is, de levenloop van zichzelf, zijn kinderen, en zijn naaste familie in Luxemburg uitgebreid geschetst, en me bovendien suggesties aan de hand gedaan voor niet te missen chocolatiers in NY City. Nu ben ik dus nog een week aan de "happy pills", maar ik vermoed dat ik nu in elk geval vannacht weer zonder problemen zal kunnen slapen. Wat een opluchting ...
