Na een kerstvakantie van twee weken in Belgie, die zo vol zat met iedereen bezoeken dat het wel twee maanden lijkt achteraf (niet dat dat slecht is, integendeel) ben ik gisteren dus maar weer op het vliegtuig gestapt naar mijn home-away-from-home. In zekere zin was het een stuk minder stresserend dan vorige keer, omdat ik nu niet het onbekende instapte, maar gewoon terug naar "huis" ging, met een bed, een kamer, een lab en een auto die ik allemaal ken. Aan de andere kant is het plotseling wel erg lang voor ik Belgie terug zal zien ...tot oktober. Gelukkig komt Katrien op bezoek eind mei, en in de Paasvakantie mijn ouders, zodat het toch niet in een keer negen maanden is dat we ons met Skype zullen moeten behelpen. Wat de reis betrof, die verliep zonder incidenten of te grote vertragingen. Alle vluchten van JFK naar Buffalo vroeger dan de mijne zaten helaas wel vol, dus heb ik wel degelijk 6 uur op de luchthaven zitten wachten. Een zeer groot gedeelte van die tijd heb ik wel gespendeerd met naar huis te bellen. Vorige keer heb ik met een betaaltelefoon op de luchthaven een collect call, of een credit card call, dat wil ik nu kwijt zijn, naar Katrien gemaakt. Ik dacht dat nu weer te proberen om te laten weten dat ik alvast veilig in NY was geraakt, maar om een of andere reden was het gisteren volstrekt onmogelijk om met een van de 6 miljoen telefoons op de internationale luchthaven naar het buitenland te bellen. Only in America ... Als je een internationaal nummer draait met muntjes zegt de telefoon "Too many responses. Goodbye. Goodbye." Bij een credit card call gebeurt er helemaal niets en kom je weer bij het originele menu uit na alles te hebben ingegeven, en bij een collect call zegt hij gewoon "wrong number". De oplossing ? Je koopt t-mobile wireless internet voor 9.99$, en belt via de laptop naar huis met Skype. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de rest van de dag ook nog wat emails kunt sturen en de tijd doden met surfen op internet.
Tot slot heb ik me heel de reis gedragen als de passagier waar je eigenlijk niet naast wil zitten. Ik heb een gruwelijke verkoudheid, en heb dus niets anders gedaan dan gehoest, gesnuffeld en gesnotterd. Op de transatlantische vlucht was het meisje naast me zo geintimideerd dat ze van heel de reis geen woord tegen me gezegd heeft (hoewel ze Amerikaanse was, wat normaalgezien een ijzeren garantie is op een gesprek), en dat kwam mij goed uit. Aan het einde van de reis zei de flight attendant die de Nederlandse aankondigingen verzorgde "Over een 15-tal minuten zullen we landen op Zaventem". Gelukkig bleek het toch JFK te zijn waar we uiteindelijk terechtkwamen.
Op de vlucht naar Buffalo heeft zelfs mijn gehoest en gesnotter de meneer naast me er niet van kunnen verhinderen een paar woorden met me te wisselen. Gelukkig werd de aandacht al snel afgeleid door de peuter op de stoel aan de andere kant van het gangpad die zo hard aan het wenen was -en bleef- dat hij tegen de tijd dat we aan het begin van de startbaan stonden al het appelsap dat hij voor zijn huilbui had gedronken weer had overgegeven. Ook dat kwam mij goed uit. Ik was toch stokdoof door het drukverschil in mijn oren, dus het gejank deed me niet zo veel. Voor de rest van de reis heb ik dan maar geprobeerd eruit te zien alsof ik elk moment het loodje kon leggen, en de combinatie van die twee dingen heeft er dan voor gezorgd dat de pogingen tot conversatie werden gestaakt. Wat grappige vergissingen door de flight attendants betreft, op de NY-Buffalo vlucht hadden we ook een exemplaar dat een beetje in de war was met haar tijdsbeleving. Bij het uitleggen dat we tiende in de rij stonden voor vertrek zei ze dat het waarschijnlijk een twintig minuten ging duren voor het aan ons was, want er zitten twee seconden tussen twee vertrekkende vliegtuigen. Eh, twee minuten uiteraard. Eens we dan in de lucht zijn duurt de vlucht 54 uur. Maar dat bleek gelukkig ook niet waar te zijn.
Paul was zo vriendelijk me op de luchthaven te komen ophalen, en nadat ik een vijftiental keer "what ?" had gezegd gedurende de rit terug realiseerde ik me dat mijn oren misschien nog steeds niet helemaal over het drukverschil heen waren. Eenmaal in de badkamer thuis had ik een stuk papier om mijn neus in te snuiten, en voila, probleem onmiddellijk opgelost. Alles klonk plotseling twee keer luider.
De take-home message is waarschijnlijk : probeer indien mogelijk niet te vliegen met een zware verkoudheid.
En nu, vermits blijkt dat het labo de 23e december dan toch niet is afgebrand ... aan het werk !
