Hallo iedereen,

Alleen zij, die al voet aan de grond gezet hebben in het zuidelijk halfrond, zullen weten waarvoor Tim Tam staat (of heb ik het verkeerd voor en zijn die ook te koop in Groot-Brittannië?). Voor alle mensen, die niet in de categorie vallen : Tim Tams zijn de heerlijkste chocoladekoekjes, die er ooit ergens werden geproduceerd. Ik ben jarenlang een Delacre adept geweest maar kan niet anders dan erkennen dat Tim Tam heel wat hoger scoort wanneer het erop aankomt om mijn smaakpapillen te verwennen! En de reden voor die "wilde" braspartij??? Ik word er 54 vandaag...Ok, ik zal dan wel niet omringd worden door familie en vrienden maar weet op zijn minst dat sommige van hen wel even aan me denken. Onder het motto "je kunt niet alles wensen in het leven" ben ik toch van plan om dit een memorabele verjaardag te maken ... een mijlpaal, die me van de ene fase naar de ander loodst. 

Gisteren heb ik nog maar eens mijn wandelschoenen aangetrokken. Ik ben er nog niet achter of er een alternatief spreekwoord is voor "maartse buien, aprilse grillen", zoniet moet daar dringend werk van gemaakt worden! Het mag zelfs een iets sterkere variant worden, want zowel de regenbuien als de zonnige tussendoortjes lijken meer intens te zijn. Feit is dat de zon de bloemenpracht prachtig onderstreept: dit is pas het prille begin van de lente... dat beloofd voor de komende maanden! 

Daar waar ik durf te stellen dat de kiwis niet met een baksteen in hun maag geboren zijn (of een houten plank, gezien het merendeel van de woningen in hout is opgetrokken), mag je wel stellen dat er heel wat tijd in de tuin wordt geïnvesteerd. Ieder hoekje wordt gevuld met bloemen en struiken: best wel grappig om, wat bij ons als kamerplant verkocht wordt, hier zomaar in "over-sized version" in de tuin te zien.  

Ik heb al eerder aangehaald dat de bomen er hier anders uitzien met hun breed vertakte stammen. Gisteren ben ik op verkenning geweest in een deel van de stad, waar ik nog geen voet gezet had (iets wat ik nog maanden kan doen want Auckland is echt wel heel uitgestrekt). Mijn kleine ontdekkingstocht leidde me door een park met deze prachtige bomenrij. Onderweg heb ik nog een praatje gemaakt met een Roemeen, die hier 5 jaar geleden is aangespoeld. Omdat hij gespecialiseerd is in IT, kon hij hier heel makkelijk een werk visum versieren. Het feit dat hij geen woord Engels sprak, speelde niet eens een rol. Na 5 jaar weet hij zich wel uit te drukken in de taal  maar... o wee, wat een accent! Aan terugkeren naar Roemenië denkt hij al lang niet meer: daarvoor is het leven hier te mooi.. 

De dag werd afgesloten met een wandeling met de hond van de vriendin van mijn gastheer. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze een pitbul terrier had, was ik absoluut niet gehaast om dat "lieve" dier te ontmoeten. Je kan nu eenmaal niet ontkennen dat dit ras niet bepaald het imago van mensenvriend uitstraalt. Een standpunt, dat ik nu gerust wil bijsturen want deze 8 maanden oude puppy is echt wel een lieve, aanhankelijke viervoeter 

Mijn tocht doorheen de wereld heeft me trouwens ook geleerd, hoeveel een huisdier voor mensen kan betekenen. Ik heb ze ik alle geuren en kleuren mogen ontmoeten: van keffende keeshond tot grommende boxer. Een ding is echter overal duidelijk: een hond is de trouwste vriend van de mens. Hmmm, misschien wordt het tijd dat ik er me ook eentje aanschaf ... 

De stad speelt trouwens mooi in op het grote aantal viervoeters. Op nauwelijks een kilometer hier vandaan is een park aangelegd waar honden vrij mogen rondhossen. Je hebt er geen idee van wat voor een verscheidenheid aan beestjes (en baasjes !) er hier rondloopt. En voor de zoveelste keer, werd ik misleid door afstand: ik besloot de buitentoer van het park te wandelen... en dan ben je zoet voor meer dan anderhalf uur. In feite vangt deze groene long verschillende vliegen in één klap: het is niet alleen een ontmoetingsplaats voor baasjes en bijhorende viervoeters, maar dient tevens als broedplaats voor heel wat watervogels. Op het eerste gezicht een vreemde combinatie al het lijkt te werken.  Wellicht is dat te danken aan de uitgestrektheid van dit park: er is meer dan voldoende ruimte om de honden te laten rennen (zelfs een zwemvijver voor de waterratten: iets waar een paar labradors gretig gebruik van maakten!), zonder dat ze in de nabijheid van de vogels dienen te komen. De bedenker van deze formule was duidelijk een groene jongen! 

En dat is het voor nu. Wil ik mezelf verwennen vanavond, dan moet ik nu echt wel gaan winkelen: een goed glas wijn en koekjes à volonté... een aanslag op de lijn. Voor één keer kan me dat geen moer schelen!  

warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,
Niet dat ik jullie op het verkeerde been wil zetten: laat het duidelijk zijn dat ik geen ambities heb om een carrière als non aan te vangen.

Omdat, tegen alle verwachting in, de dag met een stralende zon begon, heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en ben ik op een langere verkenningstocht getrokken. En lang mag je best letterlijk nemen want ik heb een dikke 15 km afgehaspeld. Verleden jaar wandelde ik nog in het rustige landschap van de Westhoek, nu doe ik dat in de (iets minder rustige) buurt van Auckland. Gewapend met mijn fototoestel, wat ik de afgelopen dagen, keer op keer vergeten had.

De eerste halte op mijn tocht was een uitgedoofde vulkaan (en daarvan hebben ze er hier een hele hoop in de aanbieding hoor). Een klim naar boven, liet me genieten van het uitzicht over een deel van Auckland, maar vraag me niet welk deel want ik heb nog steeds geen behoorlijke kaart kunnen bemachtigen. Verwacht nu niet dat ik honderden meters naar boven gekomen ben: al heb ik er geen vermoeden van hoe hoog deze “molshoop” is, ik denk niet de de Kemmelberg ervoor moet onderdoen. Dat neemt niet weg dat het zicht van boven echt niet te versmaden is

De dag des Heren dus.... vandaar dat ik jullie een selectie kerken laat zien, want op mijn wandeling verder naar het centrum, bleek er geen gebrek te zijn aan de nodige gebedshuizen. Eigenlijk is dit een fenomeen van alle landen (met uitzondering van Groot-Brittanië), die ik heb aangedaan op deze reis. Eén iets is me ondertussen zonneklaar: iedereen lijkt wel ergens een god van doen te hebben, om zielerust te vinden. Ik mag dan wel onder de noemer katholiek vallen: eerlijk gezegd, ben ik absoluut geen kerkganger. Ik heb teveel hypocrisie gezien van mensen, die de heiligen van hun sokkel bidden! Mijn regel is dat ik niemand anders wat aandoe, wat ik zelf niet graag zou ervaren.

Anderzijds heb ik wel nog steeds oog voor het architecturale van een kerk. En op dat gebied valt hier vooral de verscheidenheid op: niet alleen zie je alle mogelijke vormen van religies: Presbyterian, Anglican, Methodist... maar gelukkig is nog niet zo gek als in de US waar er zelfs een kerk naar Star Wars werd genoemd.

Al die zieltjesjagers, brengen hun volgelingen in telkens andere stijlen van kerken onder. De foto’s tonen je maar een topje van de ijsberg hoor, de keuze is echt een stuk wijder dan dat.

In Beieren bestaat een wet, die werk op zondag verbiedt, in België draait het land op halve kracht maar hier... is het alle hens aan dek, of het nu zondag is, of niet. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik niet alleen bakkers maar ook kappers en zelfs banken en immobiliënkantoren op volle toeren zag draaien. Toen ik door het centrum van Newmarket (een hippe voorstad van Auckland ) wandelde, leek het wel een gewone werkdag te zijn. Het enige verschil was dat er geen schooluniformen te bespeuren vielen, want op weekdagen kleuren die het straatbeeld rond 8.30 uur in de morgen en vanaf 3 uur.

Langs mijn wandeltocht kwam ik voorbij een huis waar een kijkdag werd georganiseerd met oog op de komende verkoop. Het betrof een pand in erbarmelijke toest, zij het dan wel met 5 slaapkamers, 3 badkamers en nog een klein apartement. Dit nieuwsgierig aagje wou toch wel eens de prijs weten van deze woning, die een grondige renovatie hard van doen had. O, een paar miljoen... dollars wel te verstaan. In euro’s wordt dat 1.268.000 . Hmm, mij zul je hier niet direct in vastgoed zien beleggen hoor! Het is trouwens duidelijk dat de vastgoed markt meer en meer in Chinese handen komt. Daar waar de immigratie wetten behoorlijk strikt zijn, lijkt dat een stuk minder het geval te zijn wanneer je met voldoende kapitaal kan zwaaien. De macht van het geld, zeg maar... bepaalde zaken zijn nu eenmaal hetzelfde de wereld rond.

Wat is er toch met steden, die allemaal een grote toren willen? Ik was al blij toen ik zag dat wolkenkrabbers in het zuidelijk halfrond eerder uitzondering dan regel zijn maar dat neemt niet weg, dat iedere stad, die zichzelf op de kaart wil zetten, de behoefte heeft om dat via een toren te doen. In Auckland is het dus niet anders: de sky tower is met zijn 328 meter het hoogste bouwwerk op het zuidelijke halfrond. Dat record heeft deze toren, die in 1997 werd geopend dus wel op zijn naam. Wanneer ik het op schoonheid aankomt... laat me diplomatisch zijn door te stellen “les gouts et les couleurs ne se discutent pas!”

Mijn tocht heeft me naar het Auckland War Memorial Museum gebracht. Na mijn lezing hier in juli, werd ik op een drafje gegidst door de curator maar eigenlijk wou ik deze parel op eigen stoom eens gaan verkennen. Best wel vreemd om foto’s van je eigen streek aan de andere kant van de wereld te ontdekken. Al heel snel kwam de praatvaar in me naar boven: binnen de kortste keren was ik die afdeling aan het gidsen, tot vreugde van heel wat bezoekers. Al valt dit museum niet te vergelijken met het Canberra War Memorial, de ruimte waar alle namen van de gesneuvelde kiwi’s in de muren staan gegraveerd, maakt het toch wel heel speciaal. Het licht dat rijkelijk binnenvalt via een glas-in-lood dakraam, kan niet verhinderen dat er hier een heel ingetogen sfeer hangt.

Met de zon nog steeds van de partij, heb ik welgemutst de wandeling naar “huis” terug aangevat. Remuera is het Knokke-Heist van Auckland... Op mijn wandeltocht kom ik niet alleen langs peperdure juwelen- en kledingwinkels. Wat er hier vooral opvalt is het niet te schatten aantal privé klinieken, waar er je dan op zijn minst ook een Porche of een preutserige Audi op de oprit ziet staan. Een huis dat ietwat groter is dan standaard wordt steevast als dusdanig gebruikt. Indien ik ooit zou overwegen om ergens silliconen te laten plaatsen (niet aan mij besteed!), mijn tanden op het niveau van een reclamespot te krijgen, mijn huid toch maar het juiste teintje bruin te laten aanmeten, de wervels van mijn ruggegraat terug in de plooi te laten duwen (en daar geloof ik dus wel in): alles ligt binnen handbereik. Misschien toch best een kredietkaart meenemen ook???

De afgelopen week heb ik me bezig gehouden met solliciteren. Als ik dit deel van de wereld dan toch wat langer wil verkennen, kan ik net zo goed proberen aan werk te geraken. Eén iets moet gezegd worden: Nieuw-Zeelanders staan open voor iemand, die initiatief neemt. Wat belange nog niet wil zeggen dat ze me onmiddellijk zullen aannemen, dat is nog een paar ander mouwen natuurlijk.

Op één van mijn wandeltochten herkende ik heel duidelijk een Duits accent in de conversatie tussen 2 jongeren, die voor me liepen. Bleek al snel dat ze met een groepje jongelingen waren waar van er 2 uit Frankrijk, 2 uit Duitsland, 1 uit Nederland en 1 uit Denemarken kwam. Voeg daar deze Belg bij (even voelde ik me weer heel erg jong!) en je hebt de helft van West-Europa vertegenwoordigt op een plein in Auckland...

Omdat het nietsdoen niet echt aan mij besteed is ben ik ook bij de plaatselijke bibliotheek binnengelopen. Tien minuten later zag het er heel erg naar uit dat ze een lezing zullen organiseren: mijn palmares was in ieder geval voldoende om de dame aan de balie te beindrukken. Wordt vervolgd dus...

Deze week ook werd het intervieuw voor het nieuws, dat een paar weken geleden terug werd opgenomen, ook daadwerkelijk uitgezonden. Ik weet maar al te goed dat ik beter af ben zonder camera maar soit, het staat op band en valt dus niet meer te veranderen. Omdat ik buiten geinterviewd werd (en het was verdorie behoorlijk koud die morgen) speelt de wind met mijn haar op een niet bepaald flaterende wijze: de haren van verstand (dat zijn de grijze haren dus!) stelen de show op een bepaald moment. Ach ja, had ik niet geschreven dat ik me heel erg jong voelde... wat niet hetzelfde is als “jong zijn” (jammer genoeg!). Voor de nieuwsgierigen onder jullie, dit is de link

http://www.youtube.com/watch?v=ns1rH61Khkc

Als uitsmijter nog dit. Het spreekwoord “oefening baart kunst” heeft zijn wijsheid bewezen. Als gevolg van de crash van mijn notebook ben ik heel wat programma’s kwijt, waaronder ook het programma om mijn foto’s te verkleinen. Ik wil me echter niet gewonnen geven en al heeft het me meer dan 3 uur gekost: de aanhouder wint! Ik kan dus weer een blog met foto’s aanbieden...

Met de belofte om mijn volgende pagina wat sneller te schrijven, wens ik jullie heel veel leesgenot!

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Even stilte op mijn blog en daar zijn twee redenen voor. Om te beginnen heb ik voor de zoveelste keer op mijn tocht een technisch probleem. Voeg daarbij het feit dat ik even niet reis en dan wordt het meteen duidelijk dat er niet veel te melden valt.

Mijn lange trektocht zit er dus op, tenminste voor het gedeelte dat ik netjes op voorhand gepland heb. Op terugblik, kan ik gerust zeggen dat de afgelopen maanden de meest speciale uit mijn ganse leven zijn geweest. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt, heb de deur dicht getrokken en ben in het onbekende gestapt. Laat het duidelijk zijn dat dit de climax was van een lang en uiterst pijnlijk proces. Geen zinnig mens laat zomaar alles achter zich van het ene moment op het andere. De buitenwereld heeft het niet eens bemerkt, zelfs de dichte omgeving zag het niet, maar op een of andere manier voelde ik me gevangen in een net, dat me alle ademruimte ontnam. Wanneer dan bleek dat geen enkel compromis bespreekbaar was, dan wist ik dat er gewoon geen andere keuze was, dan een zware beslissing te nemen. Het traditioneel milieu, waarin ik het merendeel van mijn leven gesleten heb, kon die keuze niet aanvaarden. Sterker dan dat: niemand bleek bereid te zijn om ook maar een beetje begrip te tonen. Dat is hoe lief mensen voor elkaar kunnen zijn. Wat niet past in hun denkwereld, krijgt het etiket slecht opgekleefd... Wel lieve mensen: ik kijk in de spiegel zonder me rot te voelen. Integendeel, ik ben door een donkere tunnel gewandeld ( met de hulp van de paar echte vrienden, die ik voor altijd dankbaar zal zijn) om, nu ik aan de overkant ben, als een sterkere vrouw in het leven te staan. Dat is waar het hem over ging, toen ik op 2 februari de deur achter me dichttrok...

Voila, dat is dan ook weer gezegd... en nu naar het verslag van de afgelopen dagen.

Bijna een week geleden stapte ik op het vliegtuig, het onbekende tegemoet. Ergens was dit een veel grotere stap dan toen ik België verliet. In februari wist ik waarheen ik zou trekken, op maandag was dat even anders. Natuurlijk wist ik dat het vliegtuig me naar Auckland zou brengen maar wat er op me wachtte, eens ik in de aankomsthal aankwam, was op dat moment één groot vraagteken. Dat vraagteken was een stuk kleiner, toen een grote blonde vrouw op me afstapte met de vraag of ik Charlotte was. Ingrid, een vriendin van één van mijn vroegere gasten, bood me zomaar, belangeloos, een onderkomen aan. Begint het nu te dagen dat gastvrijheid in Nieuw-Zeeland een andere dimensie heeft dan in ons materialistische België? Ik kwam in een heel warm nest terecht, hectisch maar niettemin, heel warm. Bijpraten bij een glas wijn, dat is hoe de dag tot een einde kwam.

Auckland is een grote stad, zeker voor iemand die van het platteland komt. Met meer dan anderhalf miljoen inwoners is het ook een behoorlijk drukke stad. Omdat ik ondertussen besloten had, om een langere tijd in Nieuw-Zeeland te blijven, ging ik op dinsdagmorgen op verkenning: mijn voelsprieten uitsteken als het ware. Het bleek een flinke wandeling te zijn naar het stadscentrum: deze Belg heeft het nog altijd niet helemaal begrepen dat afstanden hier altijd groter zijn dan verwacht!

De moderne wereld is deze madam echt niet altijd gunstig gezind. Op woensdag besloot mijn laptop er de brui aan te geven. Oho, dat betekent “paniek” in hoofdletters! Mijn eerste zorg was dus om een pc kliniek te vinden. Een goede wandeling (mijn conditie wordt er alleen maar beter van) bracht me voorbij een klein, onbeduidend winkeltje waar een Chinees met een zo goed als onbegrijpbaar Engels me te woord stond. Niet direct een goede start om vertrouwen te wekken in zijn kunnen, maar wanneer de nood hoog genoeg is, wordt iedere oplossing met open handen aanvaard. Omdat ik mijn notebook echt wel nodig heb, besloot ik om het erop te wagen. Een glimlach van het ene oor tot het andere was het resultaat: mijn Chinees was duidelijk blij met de opdracht.

Wat doet een mens in een vreemde stad? In eerste instantie proberen om een gevoel van oriëntatie te ontwikkelen: mijn ingebouwde Tom-Tom afstellen, om te beginnen. Ik heb er ettelijke km over gedaan om het centrum van Auckland te bereiken. Het is wellicht de eerste maal in mijn leven dat ik het nut van het grid systeem erken: met een kaart kan zelfs het kleinste kind zijn weg vinden hier.

Was mijn Chinees moeilijk te verstaan; zijn dienstverlening mag er zijn. Dezelfde avond nog kreeg ik een telefoontje (in een haast onverstaanbare brabbeltaal) om me te laten weten dat mijn “machientje” hersteld was. Ik heb de lieve man met een glimlach van oor tot oor bedankt! Kwestie van op gelijke voet te staan!

Geen problemen om te internetten op woensdag maar... geen mogelijkheid om in te loggen op mijn account op donderdag! Op naar mijn vertrouwde Chinees dus, die me (in een nog altijd niet te begrijpen) woordenvloed uitlegde dat dit te maken had met het verschil tussen azerty en querty. Wel, dat hoefde ik helemaal niet te weten : ik wou alleen maar dat dit werkte! Is zijn Engels niet goed, dat kan niet gezegd worden van zijn pc kennis. Binnen de kortste keren had hij het euvel (gratis) verholpen. Mijn life line met de buitenwereld was weer hersteld! Driemaal hoera!

Op vrijdag diende ik opnieuw te verkassen. Omdat ik perse in het centrum wil verblijven (waar ik hoop om een job in de hospitality op te pikken) ben ik op zoektocht naar geschikte accommodatie gegaan. Olala, wat men hier als een backpackers verblijf omschrijft is erg goedkoop maar... (en daar wringt het schoentje): zelfs indien men mij zou betalen om daar te verblijven, dan zou ik het nog weigeren. Dat zegt genoeg zeker? Voor de zoveelste keer val ik terug op plan B. In dit geval was het een uitnodiging van een van mijn vroegere gasten om in zijn apartement te verblijven. Wel, ik heb het me nog niet beklaagd: mijn huidige verblijfplaats is een pareltje. Mijn gastheer werkt meer dan 80 uur per week en heeft er geen bezwaar tegen dat ik zijn gastenkamer bezet. Het zoveelste bewijs dat gastvrijheid hier echt wel gemeend is.

Mijn leven heeft dus een heel andere wending genomen... Ik heb me alvast aangemeld om vrijwilligerswerk te doen. Het leven draait niet enkel en alleen om geld: dat is iets wat ik de afgelopen maanden geleerd heb. De oprechte dankbaarheid, de gemeende gastvrijheid, de hartelijke openheid die ik onderweg heb mogen ervaren, heeft me de ogen geopend.

Mensen komen in je leven met een reden... dat is een statement waar ik meer en meer geloof aan hecht. Ik heb mijn rol gespeeld in het leven van mijn gezin. Indien er ooit een dag komt waarop zij kunnen aanvaarden, dat ik niemand veroordeel maar ook hoop om niet veroordeeld te worden, dan kleurt de toekomst pas helemaal weer zonnig...

Van de zon gesproken: de lente is hier pas gestart en dat betekent dat ik voor het eerst sedert lang de warme gloed van de zon mag ervaren...

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Terug naar de (thuis)basis na een uitstapje in de wereld… Niet verkeerd te begrijpen als zou ik mijn terugkeer naar Europa plannen. Neen hoor, ik bedoel dat ik teruggekeerd ben naar Jo en Murray’s huis na een uitstapje naar Mount Somers.

Maandag heb ik in een aparte wereld doorgebracht : de bijenkorf waar Jo dagelijks werkt. Zij is net gepromoveerd tot hoofd van de nieuwsdienst van het plaatselijke tv station, heeft een eigen show en is daarna nog eindredactrice van een krant. Ik hoef er dus niet aan toe te voegen dat ik bij een dame met heel wat energie verblijf. We hebben zeker een en ander gemeen, zij het dan dat Jo nog een trapje hoger staat wanneer het erop aankomt om haar doel te behalen. Zonder twijfel ben ik beter georganiseerd dan mijn gastvrouw, maar daartegenover staat dat zij verdorie creatief is in het bedenken van een noodplan.

Op maandag worden er drie ochtendshows op rij opgenomen. Eentje gaat een uur later live, de andere zijn voor de volgende dagen. Veel tijd om zenuwen op te bouwen was er niet, gezien ik de eerste gaste in de eerste show was. De presentatrice, een vriendelijke blonde schone, kent het klappen van de zweep. Van het ogenblik dat er wordt afgeteld, staat zij op scherp en haspelt heel professioneel de inleiding af. Daarna komt de eerste vraag op me en pas heb ik twee woorden gezegd of ik zie het schilderij achter mijn gastvrouw naar beneden donderen. Meteen krijg ik de slappe lach terwijl er eigenlijk verondersteld werd van gewoon door te gaan! Oeps… take 2 dan maar.. De hele reutemeteut wordt herhaald, ik krijg de eerste vraag en val over mijn woorden omdat ik nog altijd het lachen moet onderdrukken. Een carrière bij de tv is dus niet aan mij besteed! Take 2 gaat naar de bloopers denk ik en vol energie vatten we de derde poging aan, die gelukkig wel vlot verloopt afgezien van het feit dat de presentatrice geen enkele van de uitgeschreven vragen stelt doch volledig improviseert… Het resultaat is niet direct het beste interview op deze planeet, doch voor mij – als groentje in dit terrein- lijkt het ruim voldoende. Ik heb het overleefd en dat is meer dan ik verwacht had. Aan jullie om het resultaat te beoordelen http://vimeopro.com/canterburytv/canterbury-life#video/4789324

Daarna werd er nog een stukje opgenomen voor het nieuws en om het helemaal compleet te maken,werd ik door een kranten journalist met een aantal vragen bestookt.

Kort na de middag word ik opgehaald door de burgemeester van Waimakariri. Hij neemt me naar het stadhuis om daar een lezing (ho maar, dat stond niet op mijn programma!) voor de raadsleden te geven. Een beperkte groep, die me met vragen bestookt. Er wordt heel wat over landbouw gepraat…haast meer dan over Wereld Oorlog I.. Normaal gezien zou ik tegen 3.30 uur terug bij Jo zijn maar dat is een half uurtje later geworden. Tijd voor een tas koffie en op naar de volgende halte op mijn reis. Dat wordt een piepklein dorp op bijna 2 uur rijden!  Zet dat maar eens om naar Belgische normen… Jo neemt onderneemt een rit van een uur waarna ik netjes van auto verander en met Philip nog een uur onderweg ben. De weergoden zijn me nog altijd niet gunstig gezind: het wordt een rit in de gietende regen met nog een ferme dosis mist er bovenop. Plezant is anders. Philip, mijn nieuwe gastheer, blijkt een Brit te zijn die nog niet zo heel erg lang in NZ woont en werkt. Hij is 2 jaar geleden getrouwd maar zijn vrouw is nog steeds in Groot-Brittanië al hoopt hij dat ze eerlang zal kunnen overkomen. Als leraar van opleiding heeft hij de kans gegrepen om hier aan werk te geraken. Al wordt er een huis aangeboden met de job, Philip verkiest om niet in het centrum te wonen en dus huurt hij een woning op een hoeve. Heel basic en heel erg afgelegen, ver van de beschaafde wereld. Geen internet hier, zelfs geen ontvangst voor de gsm! Mijn gastheer is gebeten door de geschiedenis microbe: zijn lange eenzame avonden vult hij met studiewerk want hij volgt momenteel een cursus geschiedenis aan de universiteit van Massey. De volgende morgen kom ik in de locale school terecht waar er 80 kinderen school lopen. Het blijkt dat de busrit van de  Mount Somers school,de op één na langste busrit van het hele land is. De meest afgelegen leerling wordt op 55 km afstand opgepikt en dan moet je weten dat die jongen er al 20 km heeft opzitten met de wagen! Iedere dag 150 km overbruggen om naar school te gaan, het kan geen pretje zijn.

Mijn taak is om ’s morgens een uur lang te vertellen in de klas van de 11 jarigen en na de middag krijg ik de 9 en 10 jarigen voor me. Het vertellen is geen enkel probleem, o nee. Het verhaal binnen een uur houden: DAT is pas een probleem. Hoewel, meester Philip had me gezegd dat ik meer tijd mocht vullen indien de kinderen het boeiend vonden. Ik heb die voorwaarde met glans vervuld want mijn WO I initiatie is er eentje van een halve dag geworden. Daar waar ik al eens met 11 jarigen gewerkt had, was het een vuurdoop om een klas met jongere kinderen te boeien. Het is echter geen “mission impossible” geworden, want ook daar heb ik de aandacht kunnen behouden tot het einde van de dag.

Laat het duidelijk zijn dat ik die kinderen geen uren zoet heb gehouden met oorlogsverhalen. Mijn landbouwachtergrond komt me hier goed van pas want in een klas van meer dan 20 kinderen, zijn er 2 die niet van boerenafkomst zijn! Er wordt dus heel wat afgekletst aangaande het verschil in landbouw tussen onze beide landen. Ik zal het trouwens nooit meer vergeten dat NZ heel wat runderen heeft (het aantal schapen is van 60 miljoen teruggevallen op 32 miljoen in een tijdspanne van een paar jaar, en dat ten voordele van de runderen). Deze morgen werd ik immers voor dag en dauw gewekt door een kudde kalveren, die luidkeels liet weten dat ze pas recent van de koeien gescheiden werden.

Met stembanden, die me laten weten dat zoveel uren praten aan een stuk, niet ideaal is, vang ik de terugreis aan om meer dan 2.30 uur later bij Jo thuis te arriveren. Een avond om bij te kletsen bij een goed glas wijn.

Vandaag had ik mijn andere hoed op: die van huisvrouw. Terwijl Jo vroeg naar het werk vertrekt, neem ik Connor mee voor een lange wandeling op het verlaten strand. Ik ben van nu af aan Connor’s beste vriend want ik ben er zowaar in geslaagd om hem zijn overschot aan energie te laten uitrennen! Daarna ben ik ramen gaan lappen: kwestie van niet helemaal op non actief te staan. Vervolgens de was en de strijk onderhanden genomen ,wat mail tussendoor en nog een wandeling met Connor… die hond denkt dat alle kerstmissen in één keer gekomen zijn!

Het moment van afscheid komt er weeral aan. Morgen vertrek ik naar Greta Valley, een dorp op een uur rijden ten Noorden van Christchurch. Op weg naar een nieuw avontuur…

Maar eerst komt het zandmannetje nog even bij me langs

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Heerlijk ontspannen in bed, na een dag, waarop ik een toch wel heel speciale ervaring heb meegemaakt: zo val ik met de deur in huis.

Gisteren is een stille dag geworden: ik ben nog maar eens van adres verhuisd en verblijf nu bij een dame, die een energie niveau heeft, dat ik zelfs in mijn beste dagen niet kan halen. En dat wil wat zeggen! Dat gezegd zijnde, heeft Jo de laatste weken meer op haar brood gekregen dan ze kan slikken: een enorme werkdruk in combinatie met de zorg voor haar heel erg zieke vader, heeft haar weliswaar niet onderuit gehaald, maar heeft zeker heel veel van haar gevraagd. Vandaar wellicht dat er wel eens iets in het het honderd loopt. Maar Jo zou Jo niet zijn indien ze er niet zou in slagen om à la minute een plan B te bedenken.

Gisteren zijn we gaan wandelen op het strand, hier amper een paar honderd meter vandaan. Het is een strand, waarvan we in West-Vlaanderen enkel kunnen dromen:  heel fijn zand en een strook waar je duizenden toeristen op kwijt  zou kunnen. Alleen is dat hier even anders: afgezien van één enkele andere wandelaar valt er geen kat te bespeuren. De hond laat het alvast niet aan zijn hart komen: het asiel, waar Jo deze viervoeter gehaald heeft, vertelde haar dat Connor border collie ras in zijn bloed heeft. Wat mij betreft zit er 50% windhond in: dat beest staat op veren en schiet letterlijk als een pijl uit een boog wanneer Jo zijn bal voor de zoveelste keer krachtig weggooit. Er bestaat geen mogelijkheid om dit duracell konijn te doen opgeven, wanneer het op lopen aankomt: na een uur ziet hij er nog even fris uit als bij de start, iets wat van ons niet kan gezegd worden. Omdat ik me niet aan zoveel natuurschoon verwacht had, had ik mijn camera niet bij me. Geen nood, ik blijf hier nog een poos en zal jullie zeker kunnen bekoren met een zicht op dit prachtig strand.

De namiddag hebben we al kletsend doorgebracht totdat het tijd was om naar een verjaardagsfuif te trekken. De Belgische consul in Christchurch werd er 50 en had ons uitgenodigd om met vrienden en kennissen een glas te heffen ter gelegenheid van die mijlpaal in haar leven. Het huis, waar alle actie plaatsvond, ligt helemaal aan de andere kant van de stad: het wordt dus weer maar eens een flinke rit om er te geraken.

Ook Lieve en Gavins huis heeft te lijden gehad onder de aardbevingen: de grote ramen, die een ongelofelijk uitzicht over de baai bieden, spatten gewoon uiteen, alsof er binnen in het huis een ontploffing had plaatsgevonden. Iemand die het niet met eigen ogen gezien heeft, kan gewoon niet begrijpen, hoeveel verwoestende kracht de beide aardbevingen hier hadden. Ik hoop dat mijn beschermengel van dienst is want een paar dagen voor ik hier geland ben, is er een lichte schok geweest, die voldoende was om alle kaders aan de muur uit balans te brengen. Feit is dat de aardbevingen hier nog dagelijks nieuws zijn. Vooral bij de oudere bevolking zit de schrik er nog goed in. Heel wat mensen missen het beeld van de vertrouwde stad waarin ze zijn opgegroeid en zelfs al ben ik ervan overtuigd dat deze stad uit zijn asse zal verrijzen, voor velen van hen is het een magere troost. Het zal op zijn minst 20 jaar duren vooraleer alles weer opgebouwd zal zijn...

Een gelegenheid als gisteren biedt de ideale mogelijkheid om andere Belgen te ontmoeten. Niet dat ik nu zo'n enorme behoefte heb om landgenoten te zien (indien dat het geval zou zijn, had ik maar in België moeten blijven) maar ik wil vooral horen wat er hen naar hier gebracht heeft. De antwoorden kunnen in twee kampen worden opgedeeld: sommigen zijn de liefde van hun leven gevolgd terwijl anderen hun buik vol hadden van het vaderland en op trektocht zijn gegaan om iets beters te vinden.  Behalve een Nederlands koppel, dat hier ondertussen al meer dan 30 jaar woont, was er niemand die ooit nog van plan was om naar Europa terug te keren. Het Nederlands koppel is wel hun terugkeer aan het plannen omdat hun huis hier grote schade geleden heeft en ze hier toch "fin de carrière" zijn. Al met al, is de avond een meer dan leerrijke ervaring geweest voor mij.

Voor vandaag had Jo een last minute plan:  geen lunch met Jan, Piet en Klaas maar een dagje naar de Hanmer Springs. Dit blijkt een warmwaterbron te zijn, waar een heus spa complex is gebouwd. Het Baden-Baden van Nieuw-Zeeland, zeg maar. Met buitentemperaturen van ongeveer 10 °C was ik beslist niet overtuigd, dat het aangenaam zou zijn om in mijn badpak rond te lopen! Kiwis zijn heel wat meer koude gewoon dan de doorsnee Europeaan, die in veel warmere huizen leeft. Ik zag mezelf dus al bijna in een ijspegel veranderen nog voor ik het warme water kon bereiken. Jo en Raylee hadden best plezier met deze rillende Belg... hoewel, dat heeft niet lang geduurd want eens in het warme water, was het gewoon zalig genieten. Het centrum heeft verschillende baden uitgebouwd, die elk een andere temperatuur hadden. Het warmste was 38°C en bleek een zwavel bron te zijn. Waw, voor de reuk moet je het niet doen maar het gevoel om in zo'n warm water te zitten is echt wel heel speciaal. Zeker als je weet dat het zicht over de Alpen (hebben ze hier dus ook), waarvan de toppen nog met sneeuw bedekt zijn, uitkijkt! Daar zit je dan, heerlijk te relaxen met een zicht dat net een foto op een kalender kan zijn.

Het zit in me om contact te leggen met mensen. In het zwavelbad zat er een jong koppel naast me en toen ik de man hoorde praten, was ik er zo goed als zeker van dat hij een Europeaan was. Met gitzwart haar en dito ogen, vermoedde ik dat hij van Spaanse origine was... Helemaal mis: hij bleek een Belg uit Zonhoven te zijn, die zijn hart hier verloren had en die hier nu reeds verschillende maanden aangespoeld was. Dit is zowaar de eerste Belg, die ik zomaar per toeval tegen het lijf loop!

Mijn knalrode badpak staat me goed maar toch kwam Jo me redden uit dit bad met de woorden dat het niet meer te zien was waar het badpak eindigde en mijn huid begon. Ze vreesde zowaar dat ik oververhit was geraakt! Nee, met de warmte heb ik geen probleem laat dat vooral duidelijk zijn

Morgen heb ik weer wat anders voor: een studio interview met de locale TV en nog een interview met een andere krant. Ik zal zowaar een hele persmap kunnen voorleggen! Het is nog altijd zo dat ik niet gek op camera's ben maar dat veegt Jo gewoon van tafel. Ik hoop alvast dat ze het bij het rechte eind zal hebben wanneer ze beweert dat de leading lady van de show me snel op mijn gemak zal stellen.

Daarna staat een persoonlijke gidsbeurt door de burgemeester op het programma waarna ik 's avonds verder trek, richting Mount Somers. Reizen, ik weet niet of dat in iemands bloed kan zitten... ik weet echter dat ik alle symptonen vertoon van een iemand, die het met hart en nieren doet: wat mij betreft mag het nog maanden duren!

groetjes
charlotte

Hallo iedereen,

Frustratie alom want ik zit nog maar eens gevangen in een situatie zonder WIFI wat inhoudt dat ik mijn blogs niet kan bijwerken. Dat was het geval op zondagavond, maar inmiddels zijn we weer al een paar dagen verder.

Een van de meest geliefde gespreksonderwerpen wereldwijd is het weer. Wel, dat weer hier heeft me voldoende inspiratie gegeven om een roman te schrijven. De titel zou dan iets in de aard van “ het verdronken land van Canterbury” kunnen zijn. Als Belgische ben ik best wel wat gewoon wanneer het op regen aankomt maar daar wil ik onmiddellijk aan toevoegen, dat wat hier de laatste dagen naar beneden gekomen is, eigenlijk niet meer onder de noemer “regen” past. Sinds zondagmorgen staan de hemelsluizen wijd open: het water komt met bakken uit de lucht vallen.

Net als Vlaanderen zit er hier een kleilaag onder de bovenlaag maar het grote verschil blijkt te zijn dat er helemaal geen drainage systeem bestaat. Niet dat de drainage het probleem op korte termijn zou oplossen: zelfs met een goed werkende afwatering zou het een kwestie van dagen zijn, om de velden terug droog te krijgen.

Mijn gastheer, Kevin, is de eerste schepen voor een gebied dat Waimakariri heet. Ook hier zijn de dorpen gefusioneerd, een aantal jaren terug. Dat houdt in dat het gemeentebestuur nu verantwoordelijk is voor zo’n goede 47000 mensen, die in een gebied wonen van zo’n 2.200 vierkante km. Wanneer je dat vergelijkt met West-Vlaanderen (met zijn 1.164.000 inwoners op 3140 vierkante km) dan weet je onmiddellijk wat een groot maar dunbevolkte gebied dit is.

Eerste schepen zijn in zo’n rotweer is zeker geen benijdenswaardige positie: de ganse dag lang staat zijn telefoon roodgloeiend met oproepen van mensen, die met wateroverlast te kampen hebben.

Omdat wandelen pure waanzin zou zijn in deze niet aflatende stortbui, neemt Kevin me mee op een rondrit door het gebied. Riviertjes, die normaal gezien onschuldig door het landschap kronkelen, zijn op slag veranderd in snelstromende waterlopen, die overal buiten hun oevers treden. Runderen en schapen staan verdwaasd te kijken naar zoveel nattigheid om hen heen: die viervoeters gaan een lange, maar vooral natte nacht tegemoet.

Iets was heel typisch is voor dit gebied zijn de metershoge hagen van sparrenbomen. Je ziet ze overal in het landschap opduiken, in eerste instantie als windbreker maar daarnaast bieden ze ook beschutting voor het vee wanneer de wind in combinatie met regen komt. Geen hagen kunnen die taak naar behoren vervullen in de huidige weersomstandigheden… dit wordt een situatie van hopen dat het weer snel ten goede keert.

Melk en andere landbouwproducten vertegenwoordigen het leeuwenaandeel van NZ’s export: geen wonder dat er verder geïnvesteerd wordt in deze branche.  Al kan ik niet nalaten om te schrijven, dat dit soms tot rare situaties leidt. Wat te denken van een koeientunnel onder de hoofdbaan?  Omdat de kudde van een plaatselijke boer steeds maar groter werd en een deel van zijn weides aan de overkant van een drukke weg liggen, werd uiteindelijk besloten om een tunnel onder de straat te bouwen: geen zaak om de koeien meer veiligheid te geven natuurlijk. Het geduld van de automobilisten kon de groeiende stroom koeien niet meer aan, vandaar de grote middelen.

En grote middelen, heb ik ook op een ander vlak gezien. De beregeningsinstallaties hier, zijn er van een formaat om U tegen te zeggen. Wat te denken van een beregeningsmachine die 2 km overbrugt? De wielen worden individueel door een computer gestuurd want deze reuze installatie draait in een halve cirkel rond.  Het neusje van de zalm is een recent geïnstalleerde superberegening, die over het huis (dat midden het perceel weiland ligt) heen rijdt. Geen vuil dak zal die boerderij ooit ontsieren… De was zal noodgedwongen in de droogkast moeten, is wat door mijn geest gaat.

Een ander land, dus andere wetten. Op onze weg komen we voorbij een boerderij die in bouwloten werd opgedeeld: 25 loten van 5 ha worden beschikbaar gesteld voor hobbyboeren. Geen haan die ernaar kraait dat weiland in bouwland veranderd wordt. Dat is bij de tegenvoeters wel even anders.

Na mijn 2 nachten bij Kevin en Maree (die vol verwachting uitkijken naar hun grote reis doorheen Europa vanaf vrijdag)  kom ik even bij Murray terecht, die me later op de dag naar zijn zus brengt. In het gezelschap van een professor sociologie zit ik gebeiteld voor een avondlang van interessante discussies over de maatschappij, verschillende culturen en… het leven tout court.

Raylee is een geboren en getogen inwoner van de verwoeste stad, die Christchuch nog steeds is. Ze neemt me mee op een wandeltocht doorheen het vroegere stadscentrum : het wordt een relaas van wat er allemaal reeds verdwenen is en wat er nog allemaal gesloopt dient te worden. Even wordt het haar allemaal teveel wanneer ze met tranen in de ogen verteld over de vloedgolf van hulp, die in Christchurch op gang is gekomen, in de weken na de verwoestende aardbevingen. De eerste zware schokken in september 2010 hadden heel wat schade aangericht maar geen slachtoffers geëist. Raylee vertelde me dat dit de inwoners het gevoel van valse veiligheid gegeven had: toen de aarde een 2 keer hevig beefde (februari 2011) zijn er 185 mensen gestorven, het merendeel in 2 torengebouwen, die als kaartenhuisjes in elkaar gestort zijn.

Kranen werken dag en nacht, zeven dagen op zeven. Ganse wijken zijn nog afgesloten voor de stadsbewoners: een toegangsverbod dat door het leger in voege gehouden wordt.

Het is een triest verhaal : een verhaal van een ganse stad die van de kaart verdwijnt en heel veel dierbare herinneringen met zich meeneemt. Gelukkig hebben mensen een veerkracht, die niet te onderschatten valt. In het centrum van de vroegere stad werd een container shoppingcentrum opgebouwd: kleurige zeecontainers, staan op elkaar en werden heel artistiek omgebouwd tot winkels en koffieshops. Triest te horen dat er een Brit klacht heeft ingediend omdat hij vond dat zijn idee gestolen werd: hij had in Groot-Brittanië immers een winkel in zo’n kontainer ingericht en vond dat hij dus het alleenrecht had om dit concept uit te bouwen. Loop naar de maan is het antwoord dat de Kiwis hem – terecht- gegeven hebben.

Ik hou het niet voor mogelijk wat ik even verder op zie. Een man in een middeleeuws aandoend pak… Genoeg om hem te benaderen en te weten te komen wat deze rare snuiter hier uitvoert. Het blijkt een stadsomroeper te zijn, die 3 à 4 uur per dag het nieuws luidkeels verkondigt. Hij voegt er cynisch aan toe dat zijn taak er nu vooral in bestaat om bv een tentoonstelling aan te kondigen in een bepaald gebouw, gevolgd door de mededeling dat het gebouw niet meer toegankelijk is tot nader order…Zwarte humor, iedereen verwerkt de tragedie op zijn manier.

Mijn trip zou zelfs de hardcore bedouin jaloers maken: ik ben alweer op de hort, op naar mijn volgende gastgezin.  Michael en Lesley verwelkomen me met veel warmte in hun prachtige huis. En dat Michael van plan is om mijn dagen hier nuttig in te vullen, ondervind ik binnen de kortste keren. Ik word op sleeptouw genomen voor een ontmoeting met 2 geschiedenis professoren in de Canterbury universiteit. Een bezoek dat voor mij uiteindelijk veel meer dan een geschiedenisles blijkt te zijn: deze mensen geven me advies, dat mijn toekomst wellicht in hoge mate zal bepalen. Wordt  vervolgd…

Bedtijd voor mij. Terwijl jullie net het middagmaal achter de kiezen hebben, kies ik ervoor om onder de wol te gaan. Ik heb voldoende indrukken opgedaan om mijn geest de ganse nacht zoet te houden. Slaap lekker…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

De dagen lijken steeds maar sneller voorbij te gaan, tenminste dat is hoe ik het nu ervaar. Mijn korte stop is Dunedin is er een geweest, die ik me nog lang zal herinneren, gewoon omdat ik er de juiste balans tussen werk en ontspanning gevonden heb.

Nog voor ik voet op de grond zette in Dunedin, had ik al min of meer een beeld van de stad. Heel wat kiwis hadden me immers gezegd, dat dit de stad is, waar de Schotse geest nog sterk aanwezig is. En inderdaad, op een of andere manier voelt deze stad heel Europees aan.

Met een sterke rugwind, landt mijn koffiemolen (binnenlandse vluchten worden allemaal afgehandeld met relatief kleine vliegtuigen) een dikke 10 minuten vroeger dan voorzien. En dat betekent dat mijn nieuwe gastheer, Sean, nog nergens te bespeuren valt. Geen nood, ik hou me alvast bezig met een kletspraatje, totdat ik zie dat er iemand naar me toekomt. Daar waar ik geen benul heb hoe mijn gastheer eruit ziet, heeft hij het voordeel dat hij al foto’s van me gezien heeft.

De tocht gaat richting Sean’s huis waar ik comfortabel wordt geïnstalleerd. Ik krijg de voormiddag vrij om mijn blog bij te werken maar zoals jullie zien, is me dat niet gelukt. Eerst de mail en dan is het tijd om opnieuw te vertrekken. Eerst richting de plaatselijke tv studio’s omdat ze een interview willen met de Belgische gaste. Dat interview is er eentje geworden in sneltempo. Ik werd meegenomen naar het station van Dunedin waar er nog een koperen plaat aan de muur hangt met de naam Passchendaele erop. Na WO I werden een aantal locomotieven genoemd naar voormalige slagvelden en uiteindelijk kwamen heel wat van deze platen terecht op stationsgebouwen. Wat Passendale betreft is dat in Dunedin en Christchurch (er werd een plaat aan weerszijden van de locomotief bevestigd natuurlijk).

Daarna wordt het een zaak van hollen, lopen en rennen om tijdig in de bioscoop te zijn waar een film over de maori’s werd getoond. Ik heb al aangehaald dat de oorspronkelijke bewoners van dit eiland veel beter geïntegreerd zijn dan in Australië. Deze film wil de Nieuw-Zeelanders bewust maken van het feit dat de Maori cultuur ook mee een stuk het imago van dit land bepaald heeft. Het betreft het verhaal van een groep kinderen, die van het noordelijk eiland op pelgrimstocht trekken naar het zuidelijk eiland. Onderweg worden verschillende plaatsen aangedaan, waar hun voorouders ook halt gehouden hadden op hun gedwongen reis naar het zuiden. Ik ben wellicht de enige Europeaan in de zaal (die trouwens afgeladen vol zit) en kijk dus ook met andere ogen naar deze film. Ergens kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat er een zeker schuldgevoel op de “boze blanke man” geworpen wordt. Political correctness is een modewoord  doorheen gans de wereld … ik zou deze film bijna onder die noemer plaatsen.

Op donderdag had ik mijn eerste “unief” ervaring voor de boeg. Ik heb weer maar eens een les geleerd (al werd ik verondersteld om de les te geven!). Halverwege mijn lezing, floepten alle lichten opeens zomaar aan met als gevolg dat mijn laserstraal niet meer te zien was. Gezien er geen lichtschakelaars te bespeuren vielen (en er niemand leek te weten hoe die vervloekte lichten konden worden uitgeschakeld), heb ik mijn lezing maar zonder laser verder afgewerkt. Dat is weer eens iets anders. De groep was kleiner dan verwacht (Zo’n 15 in totaal) maar dat werd dan weer gecompenseerd door de aandacht, waarmee ze de lezing volgden.

Don McKay werd aan me voorgesteld: zijn pad gelijkt wel een beetje op dat van mij … van boer tot historicus (met dien verstande dat hij wel een universitair diploma behaald heeft). Don neemt me op sleeptouw naar het plaatselijke legermuseum, waar ik vooral WO II te zien krijg. Vandaar gaat het richting van een pub waar ik het locaal gebrouwen bier krijg voorgeschoteld. Nog een reden waarom Dunedin meer Europees is dan welke stad: pal in het midden van de stad is er een brouwerij en… een chocoladefabriek! Het amberkleurig brouwsel valt best te pruimen al ben ik heel blij dat ik maar een halve pint gevraagd heb: een traditionele pint zou me zeker doen zingen hebben!

Op vrijdag stond er een radio-interview met de nationale radio op het programma, gevolgd door een bezoek aan een locaal kunstenaar, die met koper en hulzen een soort poppy broche maakt. Kunnen jullie mijn verbazing voorstellen wanneer ik de kaartjes, die zijn ontwerp tonen, onmiddellijk herkende? In 2007 heeft het NZ hoofd van defensie in London, die een paar dagen bij ons verbleven had, me een aantal van die kaartjes bezorgd met de vraag om ze te verspreiden onder mijn kiwi gasten… Het wordt een uitermate gezellige babbel met een boeiend man waarmee ik best wel langer had willen kletsen. Maar … ik heb een uitgestippeld programma en dat bracht me naar het Otago museum, zij het in een drafje. Krijg ik toch wel Egyptische kunst te zien zeker:  een kunstminnend soldaat had een behoorlijk aantal Egyptische schatten (inclusief 2 mummies) naar het thuisland meegebracht.  

Een snelle omkleedbeurt en de lady in red is klaar voor de lezing in de plaatselijke bibliotheek. Niemand weet hoeveel mensen er precies zullen komen: het wordt al snel een zaak van meer stoelen zoeken in die mate dat de ruimte te klein blijkt om alle geïnteresseerden een plaats aan te bieden! Meer dan 100 mensen zitten in een te kleine ruimte maar dat bleek noch voor hen, noch voor mij een zorg te zijn. Omdat een spreekbeurt hier normaal gezien nooit langer dan een uur duurt (en dat is  wat mij betreft zo goed als onmogelijk) had ik mijn publiek bij aanvang gewaarschuwd. Met een kwinkslag: ik kom van heel ver weg en ik beloof dat ik niet direct terug zal komen… had ik de groep onmiddellijk aan mijn kant. Het is een prachtige avond geworden, met nog heel veel contact na mijn lezing (en daar geniet ik altijd ten volle van) in die mate dat we werden verzocht om de zaal te verlaten omdat ze wilden sluiten! Een avondmaal in een plaatselijk restaurant heeft een mooi sluitstuk geplaatst aan dit bezoek. Dank je wel, iedereen!

Vroeg uit de veren gisteren, onmenselijk vroeg eigenlijk.. want om 5 uur was ik al mijn valies aan het sluiten. Op naar de luchthaven dan maar: Sean wuift me uit, op tocht naar mijn nieuw avontuur. En dat avontuur heeft me naar Christchurch gebracht.

John en Olive… wat een heerlijk weerzien met trouwe gasten van Varlet Farm. Zonder verwijl trekken we naar een restaurant om van een uitgebreid ontbijt te genieten en vervolgens gaat het richting kust: de tocht voert me langs een prachtig landschap. Iedere toerist die Nieuw-Zeeland bezoekt, zal het met me eens zijn: dit is natuur op zijn best. Heuvels, kust, idyllische dorpjes er tussenin… dit is wat NZ te bieden heeft in combinatie met warme gastvrijheid.

Doodmoe trek ik me terug in mijn kamer… en net voor de slaap me in zijn greep heeft, bedenk ik dat ik pas nu weet wat het betekent om echt te leven.

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Geen beter omgeving om een blog te schrijven, dan een luchthaven, dus hier ben ik weer. Na een uiterst korte nacht, die constant onderbroken werd door de hevige regen op het platen dak, zit ik nog maar eens te wachten op een vlucht: ditmaal richting Dunedin.

Dat Nieuw-Zeelandse gastvrijheid een trapje hoger staat, dan die van om het even welk land, wordt me met de dag duidelijker. Normaal gezien had ik de afgelopen nacht moeten doorbrengen in een hotel, gezien ik om 6 uur al in de luchthaven diende te zijn. Niets daarvan: toen John en zijn vrouw hoorden dat ik terug naar Wellington kwam, kreeg ik gelijk een uitnodiging in de bus: ik was meer dan welkom om bij hen te verblijven. Elizabeth was zelfs zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen. Dit is een land met 2 gezichten: enerzijds heb je de meer dan relaxte sfeer maar anderzijds sta ik dan versteld, wanneer ik hoor dat dochterlief iedere woensdag om 5 uur uit bed komt om waterpolo te gaan spelen! Gezien er slechts 1 zwembad in Wellington geschikt is voor deze sport, moeten schoolteams hun trainingen onmenselijk vroeg plannen. Deze jonge juffrouw speelt waterpolo om 6 uur ’s morgens, gaat dan een dag lang naar school en gooit er nog een training hockey boven op ’s avonds. Moeder is al even actief: die gaat ofwel een uurtje lopen, of zoals vandaag (het giet water buiten) een uurtje zwemmen. De schoolcultuur, waarbij er heel veel in sport wordt geïnvesteerd blijkt trouwens vruchten af te werpen. Indien de kranten het juist hebben, dan heeft NZ op dit moment het hoogste aantal Olympische medailles per inwoner. Het loont dus om vroeg op de staan, is de conclusie die ik trek.

De vlucht van vandaag zal me naar Dunedin brengen, de voorlaatste stop op mijn geplande traject. Omdat dit een relatief kleine stad (120.000 inwoners waarvan 20.000 studenten) is, heb ik hier een oponthoud van slechts 3 dagen gepland. Het zullen gevulde dagen worden want ik heb twee lezingen: eentje in de bibliotheek (want het museum waar ik aanvankelijk werd uitgenodigd, zit volop in een verbouwing) en eentje in de universiteit. Dat wordt dus weer iets nieuws: tot nu toe heb ik nog niet het genoegen mogen proeven om in een aula te spreken. Dat gezegd zijnde, vermoed ik dat het auditorium van verschillende musea waar ik lezingen gegeven heb, wellicht niet moet onderdoen voor  de aula van een unief. Morgen weet ik meer hierover. 

Ondertussen ben ik goed en wel geland in Dunedin: met de wind vanachter, was ik zelfs 10 minuten voor tijd al op de luchthaven. Deze stad heeft de reputatie om een stukje Schotland down under te zijn. Ik heb geen basis van vergelijking gezien ik geen kans heb gehad om Schotland te bezoeken maar wat ik wel al kan meegeven is dat er hier heel veel uitgestrekte weides te zien zijn, waarop ontelbaar veel runderen grazen. Melk en boter is voor de NZ exports een van de belangrijkste producten, in die mate dat bijna het hele contingent wordt opgekocht door China. Het is net de druk van de uitvoer, die de prijs van de melk hier relatief hoog houdt. Met een prijs van 65 eurocent voor een liter melk,zit dat boven de Belgische prijs. Of heb ik dat verkeerd voor? Ik heb opgevangen dat de boeren, hier maal al te graag hun veestapel zouden opdrijven. Nieuw-Zeeland is echter een heel milieubewust land (al vertaalt zich dat niet in hun huizen waar isolatie zo goed als onbestaande is), vandaar dat er geen vergunnningen worden gegeven om meer runderen te houden. Een moedige beslissing van de regering noem ik dat: hier kijken ze op lange termijn i.p.v. te gaan voor het snelle gewin.


Opgehaald worden door een onbekende heeft zo zijn charmes… behalve een voornaam, had ik geen enkel gegeven over mijn nieuwe gastheer. Dan wordt het dus een zoektocht naar de juiste Sean. Na een aantal hoofdschuddende reacties van mensen die duidelijk niet in de luchthaven waren om me op te halen, heb ik wijselijk beslist om geduldig te wachten. En ja hoor, met een beetje vertraging kwam mijn gastheer eraan, klaar om me naar mijn nieuwe onderkomen te brengen. 

Veel tijd om te kletsen rest er me niet meer want ik word deze namiddag zowaar in de locale TV studio verwacht. Dat zal zweten worden, want camera’s hebben nog altijd een verlammend effect op me. Anderzijds hoop ik dat het een ervaring zal worden, waar ik nog lange tijd nadien, lachend zal aan kunnen terugdenken! Eén ding is zeker: dit is een reis geworden, die ik in mijn stoutste dromen niet verwacht had!

Regenachtige groetjes,
Charlotte

Hallo iedereen,

Reizen leert je relativeren, zoveel is zeker. Toen ik België achter me liet, had ik dat onrustige gevoel in me.  Die knagende onzekerheid, die me er telkens weer aan herinnerde, dat ik een veilige haven achter me had gelaten om in een donkere nacht naar een onzekere toekomst te trekken.

Na maanden heb ik begrepen dat er momenten zijn waarop je gewoon moet durven. In dat opzicht was mijn keuze om de wereld te verkennen, de beste beslissing, die ik ooit genomen heb. Zelfs al heb ik geen enkel benul welke richting mijn verder leven zal gaan, de angst is verdwenen: ik heb een deur gesloten en ben er vast van overtuigd dat een andere deur zal opengaan.

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht bij een gemengd Belgisch-Brits koppel. Maar eerst had ik nog een proevertje van de locale mentaliteit. De afspraak was, dat ik met de trein terug naar Featherston zou trekken, waar David me zou ophalen aan het station. Ik heb al een boek in het achterhoofd over de Australische treinen, misschien moet ik daar maar een klein hoofdstukje over de NZ treinen aan toevoegen? Feit is dat de trein niet op tijd vertrok want er bleek een probleem te zijn met het koppelen van de locomotief aan de wagons. Geloof het of niet maar de verschillende pogingen lieten me met een bruin vermoeden, dat ze ons in slaap wilden wiegen. Een stootje… en nog eentje… en nog maar eens proberen… totdat het zo’n kwartier later uiteindelijk toch lukte. Nog even de remmen testen en weg waren we. De trein van 4.25 uur uit Wellington is de eerste in de avondspits en zit dan ook afgeladen vol. Jenny, de treinconducteur (een vrolijke dame, geboren uit Nederlandse ouders, die op jonge leeftijd naar NZ gekomen waren) kwam op een gegeven moment, aan een grootmoeder, die met een 4 jarig kleinkind reisde, vragen of de kleine eventueel in de gang wou zitten omdat er een  oudere dame geen zitplaats had. Tot mijn stomme verbazing, reageerde de grootmoeder heel geagiteerd en weigerde ze pertinent om de kleine jongen ofwel op schoot te nemen ofwel op de gang te laten zitten (wat de bengel best wel leuk gevonden zou hebben want er zaten nog kinderen in de gang). Ik wou mijn plaats onmiddellijk afstaan maar dat wou de conducteur dan weer niet (even verderop was er een moeder, die er geen probleem mee had om de peuter op schoot te nemen). Wat is er toch mis met de maatschappij vraag ik me af? Het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn, maar met een beetje goede wil zouden we het al een stuk aangenamer kunnen maken.

Eens aangekomen in Featherston, stond David me geduldig op te wachten om me naar mijn nieuwe thuis voor de volgende 4 dagen te brengen: een prachtige woning, verscholen in het groen. Even later kwam Patsy thuis en van toen af aan was het hek van de dam: we hebben gekletst, tot onze stembanden er bijna rauw van waren. Voor haar was het de eerste keer sedert een lange tijd dat ze een landgenoot trof, waarmee we in haar moedertaal kon communiceren. Patsy en David zijn wat mij betreft het levende bewijs dat sprookjes bestaan: toen Patsy een aantal jaren terug naar NZ op vakantie kwam, werd zij voorgesteld aan David.

Een ontmoeting, die de rest van haar leven zou bepalen want ondertussen is Patsy gelukkig getrouwd met David…Zij heeft alles achtergelaten in België om hier haar stukje paradijs op aarde te ontdekken. Marco Borsato zong ooit dat dromen bedrog zijn… vergeet dat maar: heel af en toe worden dromen werkelijkheid.

Featherston en Greyston blijken rustige dorpjes te zijn, gesitueerd in een meer dan pittoresk landschap. De rust, die beide plaatsen uitstralen tijdens de week, verandert echter in een drukke bijenkorf tijdens het weekend: heel wat stadsmensen, zoeken er net dat authentieke gevoel, dat hier echt nog aanwezig is. De economie heeft ook hier klappen gekregen, wat zich vertaalt in een aantal leegstaande winkels en een ongemeen groot aantal 2^de hands zaken. En wat vind een mens hier in zo’n winkel?   LP ‘s van Bouwdewijn de Groot, Rob de Nijs, Gilbert Bécaud en Nana Mouskouri… een stukje vervlogen Europese cultuur.

Ramp, o ramp, op zondagmorgen: mijn brilmontuur heeft er de brui aan gegeven want 1 arm is gewoon afgekraakt. Gezien deze bril aangepast is aan mijn gezichtsvermogen, zit ik met een reuzengroot probleem: ik kan geen letter lezen en … er is geen brillenwinkel in het dorp. Er zit dus niets anders op dan mijn geluk te wagen in Wellington. De eerste opticien waar ik binnenloop geeft me een heel bezorgde blik en laat me weten dat het een week zal duren om het euvel te herstellen. Gezien ik morgen naar Dunedin vlieg is dit natuurlijk geen optie. Dan maar naar de concurrentie, waar ik net hetzelfde verhaal te horen krijg. Uiteindelijk zit er niets anders op dan een nieuwe montuur te kopen: niet bepaald gunstig voor mijn budget want monturen zijn hier verdraaid duur maar geluk bij een ongeluk: ik vind er eentje dat net dezelfde afmetingen heeft, wat inhoudt dat mijn lenzen gerecycleerd kunnen worden. Deze madam kan dus weer lezen zonder problemen!

Ondertussen ben ik op tussenstop in Wellington: nog één keer slapen en dan terug het vliegtuig op. Hoewel, deze morgen had ik er mijn twijfels over. Het vroege nieuws wist te melden dat er een vulkaan uitbarsting was in het centrum van het noordelijk eiland (waar ik me nu bevind) en dat de aswolk de luchtvaart zou hinderen. Gelukkig vlieg ik morgen naar het zuiden: de rondvliegende as zal mijn programma dus niet verstoren.

Zo vaak heb ik het gevoel gehad dat ik een plaats achterliet, waar ik vroeg of laat terug zou komen. En dat is hier niet anders… Wellington heeft een speciale charme, die me zeker weet te bekoren. Zonder enige vaste planning, weet ik natuurlijk niet of ik ooit nog hier zal landen, maar ergens zegt een stem, diep in mij, dat Wellington mij nog zal verwelkomen…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Laat op de avond, maar toch hoop ik om nog wat indrukken met jullie te kunnen delen.

Ik heb nu al ontelbare gastgezinnen achter de rug en telkens word ik geraakt door de warmte van de mensen, die me in hun huis verwelkomen. Jarenlang heb ik aan de andere kant gestaan, toen ik als gastvrouw op Varlet Farm de honeurs waarnam. Ik begrijp nu maar al te goed wat mijn gasten bedoelden, toen ze me zeiden dat ik hen een "home away from home" aanbood. Op mijn maandenlange tocht heb ik dit telkens weer mogen ervaren. Ik moet onder een gelukkig gesternte vertrokken zijn om zoveel positieve ervaringen te kunnen opdoen.

Op zaterdagmiddag werd ik verwacht in de locale RSA club in Masterton. Ik heb er te maken gehad met een gemengde groep mensen, die allemaal op een of andere manier gebeten waren door de geschiedenis microbe. Er stond geen lezing op het programma, maar wel een gezellige koffieklets. Na afloop werd ik nog even rondgeleid in hun eigen kleine museum om dan uiteindelijk terug naar mijn gastgezin te trekken.

Vreemd hoe een menselijk brein bepaalde situaties met elkaar verbindt. Paul en Angela bleken echte dierenvrienden te zijn.  Ze hadden 2 honden, 3 katten…. maar geen papegaai. Will Tura’s befaamde deuntje kwam zomaar in me op, toen ik ingelicht werd over hun huisdieren. Ik zou mezelf veeleer als hondenvriend dan als kattenliefhebber omschrijven maar vreemd genoeg krijg ik bijna overal de volle aandacht van de kat(ten) des huizes. In dit geval was het British Blue (die helemaal niet blauw was maar wel met de typische platte neus was uitgerust), die onmiddellijk besliste dat ik een ideale slaapkameraad zou zijn. In die mate zelfs dat ze me midden in de nacht ronkend kwam overtuigen van haar keuze!

Hm, het BV-schap hier, heeft zeker zijn voordelen. Op zondag werd ik uitgenodigd om een rondleiding te krijgen in een privé collectie (eigendom van Peter Jackson… ja, die van “The Lord of the Rings”) met WO I vliegtuigen, met privé gids inclusief. Daar waar ik een “low key” profiel wens te behouden, moet ik toegeven dat ik voor één keer van het privilege gebruik heb gemaakt. Mijn gastheer kon zijn oren niet geloven, toen hij hoorde dat ik toegang tot het domein zou krijgen. Ik heb alvast één Nieuw-Zeelander heel gelukkig gemaakt want mijn gids had er geen bezwaar tegen dat ik mijn gastheer ook uitnodigde. Voor Paul was dit de grot van Ali Baba, zo veel is zeker. De collectie vliegtuigen, die daar netjes geparkeerd staat is gewoonweg uniek: 3 authentieke machines in perfecte staat plus een hele resem, die herbouwd werden, zij het allemaal met een originele motor. Om het helemaal indrukwekkend te maken, wist de gids me te vertellen dat al deze vliegtuigen nog luchtwaardig zijn. Was het om me te overtuigen dat hij de waarheid, en niets dan de waarheid sprak… ik weet het niet, maar feit is dat 2 van de oude machines naar buiten werden gerold om even later, na een ongemeen korte rit, elegant maar luidruchtig naar boven te klimmen…. Mijn tocht lijkt een aaneenschakeling van hoogtepunten te worden… op mijn schaal, scoort deze morgen in de top 3…

De boog kan niet altijd gespannen staan. M.a.w. er moet ook wat tijd voor ontspanning worden vrijgemaakt. Die leemte werd gevuld met een uitnodiging voor een verjaardagsfuif. Jack, die zich heel wat moeite getroost heeft om mijn programma in Wellington vorm te geven, werd 65, reden genoeg voor een feest. Een dubbelfeest eigenlijk want zijn vrouw rondt een week later ook de kaap van 65. Daar kom je dan, als enige Belg, te midden een groep feestende Kiwi’s. Of toch niet? Op een gegeven moment kwam er iemand naar me toe die me heel vriendelijk aansprak met “Hoe maak je het”? Loes, een Nederlandse vrouw, was de liefde van haar leven gevolgd tot aan de andere kant van de wereld. Afkomstig van Brunsem heeft zij hier een totaal andere wereld leren kennen. En dat die goed bevallen is, staat buiten kijf want 40 jaar later is ze hier nog steeds.

Wanneer je je goed voelt, dan komt het afscheid altijd te vroeg. Dat was niet anders op maandag: het is met spijt dat ik Angela en Paul achter me gelaten heb, op weg naar mijn nieuwe bestemming. Wairarapa College had interesse getoond om het Passchendaele verhaal te horen en is tegelijkertijd zo lief geweest om dat ook naar de private scholen te communiceren. In plaats van één lezing in drie scholen, wordt het drie scholen voor één lezing. Mijn stembanden zijn hen dankbaar!

Na een lunch bij Loes en John (de Nederlandse dame, die ik pas gisteren ontmoet heb) gaat het richting Featherston. De weg slingert zich door een landschap, dat zo als decor in een film kan dienen. De kleurenpracht van alle tinten groen valt niet te beschrijven. Meteen weet ik ook dat Nieuw-Zeelanders  de waarheid spreken wanneer ze me vertellen dat er meer schapen dan mensen zijn…het aantal wolproducenten, dat ik reeds gezien heb, overtreft ongetwijfeld het volledige Belgische arsenaal.

Eens in Featherston, was het zaak om de koffers kwijt te geraken en me naar de volgende afspraak te begeven: een lezing in de Anzac Hall. Dit historisch gebouw was voor heel veel Kiwi soldaten de plaats waar ze hun laatste danspassen gezet hebben. Duizenden jonge mannen hebben hier gedroomd van het grote avontuur dat hen te wachten stond. Een paar maanden later werd die droom hun ergste nachtmerrie… In een jong land, waar er weinig historische gebouwen te bespeuren vallen, zou het gewoonweg zonde zijn om dit stukje bewaard gebleven geschiedenis niet te koesteren. Ik hoop dan ook dat de overheid in het kader van de herdenkingsperiode, die eraan komt, het belang van Anzac Hall zal erkennen..

Het lijkt wel of ik mezelf blijf herhalen: de gastvrijheid van dit land is onbeperkt. ’s Avonds praten we met een glas uitstekende Sauvignon Blanc (dat alleen geldt voor mij als voldoende excuus om naar hier te emigreren!) bij over het verloop van mijn reis. Don en Adrienne bieden me niet alleen een onderkomen, maar tevens een luisterend oor en heel wat advies. Ik prijs me gelukkig dat het lot me hierheen gebracht heeft.

De dagen rijgen zich aan elkaar zoals de parels aan een snoer:  het snoer van mijn tocht is er eentje dat bepaald wordt door vele indrukken en belevenissen. Ik zal het de rest van mijn leven dragen als een symbool van de totale transformatie, die mijn leven heeft doorgemaakt.

Mensen ontmoeten: dat is de drijfveer van mijn bestaan... Onnodig te zeggen dat reizen het ideale platform biedt hiervoor. Ik word vandaag geïntroduceerd aan Marcus, die eerlang een job bij het Auckland War Memorial Museum zal oppikken. Een gedreven man met een visie en met een voelbaar enthousiasme om zijn taak naar bestvermogen te vervullen. Bij het afscheid bedenk ik dat hij een bofkont is: zijn carrière heeft een onverwachte wending gekregen, die hem nu de kans geeft om zich ten volle te ontplooien.  De link naar mijn eigen leven is snel gelegd: misschien sta ik net als Marcus wel aan de vooravond van een nieuwe wending in mijn leven???

Nieuw-Zeeland is natuurlijk een heel stuk kleiner dan Oz, maar wel nog een stuk groter dan België. Het verwondert me niet eens meer dat Don een uur moet rijden naar zijn kantoor… De weg, die we volgen, loopt langs de bergketen, langs steile rotsen aan de ene kant en diepe ravijnen aan de andere. Wanneer mijn gastheer me vertelt, dat hij graag het gaspedaal indrukt, kan ik hem glimlachend verzekeren dat mijn broer destijds nog autorally gereden heeft: ik ben dus best wel wat gewoon op het gebied van snelheid. De weg slingert zich 30 km lang rond de bergen. Ik kan jullie jammer genoeg geen foto’s tonen want we zaten letterlijk met ons hoofd in de wolken.

Eens terug in Wellington wordt het reppen naar het Ministerie van Cultuur en Erfgoed. Er staat een lezing op het programma voor de historici van die dienst, genoeg reden om me nerveus te maken. Niemand minder dan Glyn Harper, John Crawford en Ian McGibbon bevinden zich in mijn publiek. Allemaal namen die verschillende boeken gepubliceerd hebben en die als experts in de materie kunnen worden aanzien. Een lezing voor zo’n publiek zet me echt wel op scherp. Even diep ademhalen, springen en zwemmen… zo voel ik me bij de aftrap…

Gisterenavond kwam ik bij een nieuw gastgezin terecht: John en Elizabeth. Ik zal een database moeten aanleggen om alle gastgezinnen waar ik verbleven heb voor de geest te kunnen halen! Een gezin met twee jonge tienerdochters, die ongetwijfeld de prijs voor meest actieve meisjes van de streek verdienen: hockey, polo, ballet… ze doen het allemaal.

Een vroege start deze morgen want ik heb een lezing voor een school in Lower Hutt. Een leerkracht met de heel speciale naam, Corone (zijn naam is ontsproten aan de fantasie van zijn moeder), komt me ophalen om me naar de private school te brengen. Een prachtig gebouw, een gedisciplineerd publiek en dankbare leerkrachten: genoeg om me  met een goed gevoel terug richting Wellington te begeven.

Af en toe blik ik terug op de afgelopen maanden. Twee jaar geleden had ik nul komma nul reiservaring, wist ik helemaal niets van de grote wereld om me heen. Mijn tocht is er niet alleen eentje van vele kilometers geworden… het is ook een tocht van vele emoties geworden. Iedereen in mijn situatie zal erkennen dat het niet evident is om alles achter je te laten. Het is niet eenvoudig om de deur dicht te trekken in de wetenschap, dat die deur niet meer zal opengaan. Het is bepaald angstaanjagend om tot het besef te komen, dat je opeens helemaal alleen op de wereld staat. Natuurlijk heb ik mijn kinderen nog maar zolang zij niet kunnen inzien dat het leven niet enkel wit of zwart is, moet ik geduldig wachten. Ik voel nog de onzekerheid wanneer ik tot het besef kwam dat ik van nu af aan zelf moet instaan voor een toekomst: 53 jaar en geen diploma...dan besef je dat de weg niet altijd vlak zal zijn!

Voor hen die twijfelen wat het leven nog te bieden heeft, heb ik maar één raad: volg je hart. Mijn hart vertelde me dat het stierf van eenzaamheid.  En neen, ik heb geen alternatief ( ik hoor nu nog de roddel dat ik in ieder land wel iemand heb, die op me wacht…), maar ik zat in een situatie waar ik niets meer te verliezen had: ofwel stierf ik een beetje meer van dag tot dag… ofwel waagde ik de sprong van de klippen, in de hoop dat ik zou kunnen zwemmen wanneer ik in het water terecht kwam. Ik heb voluit voor optie nummer 2 gekozen en kan nu volmondig zeggen dat het me niet spijt.

Genoeg gekletst voor nu. Straks ga ik de bus nemen (dat wordt dus even zoeken) terug naar mijn gastgezin. Hopelijk werkt de WIFI en dan hoop ik dat dit verhaal jullie kan boeien… Charlotte ’s story is er eentje van vele episodes aan het worden!

Groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Na mijn onmenselijk vroege start woensdagmorgen, ben ik zonder kleerscheuren in Wellington aangekomen. Heel even had ik het gevoel dat er wel iets mis zou lopen: na een rimpelloze vlucht, werd de landing er eentje van een ander soort. Of beter gezegd: het aanvliegen naar de luchthaven toe. Op een gegeven moment zaten we precies met zijn allen in een reuze schommelstoel, met dien verstande dat de beweging van links naar rechts ging… De turbulentie was zowat de hevigste die ik al meegemaakt had:  best leuk, want ik heb er het volste vertrouwen in dat de piloten ook veilig willen thuis geraken en er dus alles zullen aan doen om ons veilig naar onze bestemming te brengen. De landing op zich was onvoorstelbaar zacht: eigenlijk hebben we het niet eens gevoeld toen het vliegtuig de grond raakte. Petje af voor de piloten van Air New Zealand.

Een nieuwe stad, een nieuw contact en een totaal andere omgeving: alle ingrediënten voor een boeiende dag. Ik werd opgehaald door mijn gastheer voor de komende 2 dagen, die me heel attent een ontbijt aanbood (die ene koek, die ik op het vliegtuig had gekregen was net toereikend om me in leven te houden).  Het is me niet duidelijk of de weergoden er alles willen aan doen om me aan België te herinneren maar feit is, dat de regen me nu al dagen achtervolgd. Daarenboven heeft Wellington op woensdag zijn bijnaam alle eer aangedaan: windy Wellington… geen haar op mijn hoofd, denkt eraan om die bijnaam in twijfel te trekken. Gezien de regen niet uitnodigend was voor een wandeling, werd me een gidsbeurt met de auto aangeboden. Ik werd eerst naar Mount Victoria (de naam Victoria duikt echt overal op in de Engelstalige wereld) genomen. Onderweg verklaarde ik nog dat Belgen echt wel wat gewoon zijn wanneer het op wind aankomt… De volgende keer, zal ik zeker een toontje lager zingen want eens op de top van de heuvel, werd ik zowaar bijna omver geblazen. Een ijskoude zuidenwind ontwikkelde een ongemeen harde kracht…Mijn mening over de Vlaamse wind moet dringend herzien worden! En toch was het de moeite om hier te komen want het zicht op de stad is echt wel fenomenaal. In tegenstelling tot Auckland is Wellington veel compacter. Water is de constante tijdens mijn trip op het Zuidelijk halfrond en dat is hier niet anders. De luchthaven (die de reputatie heeft om een van de moeilijkste ter wereld te zijn net omwille van de sterke wind) strekt zich uit aan de ene kant, terwijl de stad en zijn haven, netjes ingekapseld voor ons liggen. Vandaar wordt ik op een rit doorheen het centrum getrakteerd en vervolgens trekken we naar Eastbourne, aan de andere kant van de baai. Van hieruit heb je een totaal ander perspectief op de stad Wellington.

De dag wordt afgerond met een heerlijk avondmaal en een lange babbel met mijn nieuwe gastgezin: Zane en Penny.

Gisterenmorgen werd ik verwacht voor een informeel gesprek met een aantal historici. Waar hun kennis van de Nieuw-Zeelandse betrokkenheid op het Westelijk Front, die van mij rijkelijk overtreft, kan ik hen wel boeien met praktische informatie over de Salient, gelinkt aan het verleden. Ik heb anderhalf uur vrij tussen 2 afspraken in: net voldoende om de oude St Paul’s kathedraal te gaan bezichtigen. Dit is voor mij de allereerste kathedraal, die volledig in hout is opgetrokken, die ik te zien krijg. Het gebouw dateert van 1860 en is door de jaren heen verschillende keren uitgebreid. Het vakmanschap dat hier aan de dag gelegd werd, moet iedere bezoeker met verstomming slaan: het is gewoonweg subliem. Deze praatvaar legt natuurlijk heel snel contact en dan blijkt dat ik de conservator (want momenteel is deze kathedraal niet meer in gebruik) aan de haak geslagen heb: een prima rondleiding is de kers op de taart van dit bezoek.

Op naar de volgende stop en dat leidt me naar de NZ archieven. Ik wordt er verwacht voor een rondleiding door een van de 10 historici, die hier aan de slag zijn. Graham legt me heel gedetailleerd uit wat soort informatie hier kan worden opgevraagd en hoe zij een essentiële schakel kunnen zijn in het opzoeken van gegevens aangaande een verwante die in WO I betrokken was. Helemaal optimaal is de situatie (nog) niet want alle dossiers van soldaten, die ook in de 2^de wereldoorlog hebben gevochten, zijn hier niet te vinden. Daarenboven ligt er nog een enorme uitdaging op hen te wachten: alle bataljon dagboeken moeten nog worden gecatalogeerd  en dat zal hen zeker voor een tijd zoet houden!

Een snelle stop bij mijn gastgezin geeft me de kans om me op te frissen en om te kleden want ’s avonds had ik een lezing voor de nationale RSA op het programma. De lezing verloopt uiterst vlot al heb ik wel te maken met een afstandsbediening, die het laat afweten. Ik heb op mijn tocht al voor hetere vuren gestaan en laat me niet uit mijn lood slaan. Een dik anderhalf uur later, komen heel wat mensen uit het publiek me persoonlijk danken voor de moeite die ik gedaan heb. Velen van hen plannen een bezoek aan de Ieperboog… deze avond heeft hun honger zeker aangescherpt.

Penny verrast ons met een lekker avondmaal: het ideaal moment om bij te praten. Wanneer ik mijn gastheer naar oprechte feedback over mijn presentatie vraag, krijg ik als enige opmerking te horen dat er een spellingsfout in mijn power point geslopen is (shame on me!) en dan nog wel eentje, die ik zeker zelf had moeten opgemerkt hebben. Verder geeft hij aan dat hij onder de indruk was van mijn aparte invalshoek en… van de passie waarmee ik het verhaal breng. Hij raadt me dan ook aan om een pen ter hand te nemen en te beginnen aan dat boek…De discussie doet me twijfelen waar ik een nieuwe toekomst zal vinden. Trek ik me terug in een kamer om te schrijven of ga ik varen en deel ik mijn kennis met allerlei mensen. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal uit…

Een vroege start deze morgen, want mijn gastheer heeft een belangrijke vergadering. Na een ontbijt in de locale koffiebar, wijt ik me aan mijn mail (ik ben er dan toch in geslaagd om één plaats met WIFI te vinden, de kans om een klavertje vier te vinden is volgens mij een stuk groter). Om 11 uur heb ik een afspraak met een groep historici die zich bezig houden met de herdenkingsperiode van 2014-2018. Zij bestoken me met heel wat vragen waarop ik nu in alle eerlijkheid, geen pasklaar antwoord kan verzinnen.

Ondertussen zijn we een aantal uren verder. Ik heb net een bezoek aan de Beehive achter de rug: het NZ parlementsgebouw. Een heel speciale architectuur, die mij echter maar matig kan bekoren. Efficiëntie was in de jaren zestig duidelijk geen prioriteit, dat wordt hier pijnlijk duidelijk. Na een boeiende rondleiding, die op verrassende wijze gekruid werd door een NZ dame, die de gids het vuur aan de schenen legde,  ben ik nu in het station terechtgekomen. Driemaal raden… ook hier is er geen WIFI te bespeuren. Ik tokkel dus rustig verder aan dit verslag in een word document, waarvan ik hoop dat ik het vandaag nog zal kunnen opladen.

Wellington is me heel goed bevallen: het is een vriendelijke, kraaknette en makkelijk te navigeren stad: het compacte centrum resulteert in het feit dat alles binnen wandelafstand ligt. In de gezellige drukte, zie je een verscheidenheid aan mensen voorbijkomen. Wat me hier vooral opvalt is het feit dat de Maori’s heel goed geïntegreerd zijn in de maatschappij.

Jullie zien het al: ik ben er gisteren niet meer in geslaagd om dit op mijn blog te krijgen. Neil, die me kwam ophalen aan het station, heeft me stante pede naar de vergaderruimte gebracht, waar er reeds een aantal mensen op me zaten te wachten. Ongelofelijk maar waar: een aantal toehoorders blijken vroegere gasten van Varlet Farm te zijn. Sommige van hen hebben meer dan anderhalf uur overbrugd om deze avond niet te missen. Ik wordt er even stil van…

Na enige verwarring omtrent mijn nieuwe verblijfplaats, kom ik terecht bij een jong koppel, dat me heel gastvrij in hun huis opneemt. De kranten staan vol met nieuwsberichten over alles wat verkeerd loopt in deze wereld: het vele mooie, dat mensen elkaar aanbieden haalt de geschreven pers niet. Indien ik een journalist zou zijn, dan zou ik vooral deze boodschap willen brengen: geloof in de goedheid van de mensheid!

Warme groeten,

Charlotte

Hallo iedereen,

Deze keer komt mijn verslag uit een hotelkamer, dicht bij de luchthaven van Auckland, want morgenvroeg zit ik nogmaals op het vliegtuig, dit keer richting Wellington.

Mijn eerste bezoek gisteren was aan een locale middelbare school, met dien verstande dat het de grootste school op het zuidelijk halfrond is. Ik had die uitleg niet eens van doen om te beseffen, dat dit een school van een meer dan doorsnee formaat was, om het zacht uit te drukken. Niet minder dan 3000 scholieren lopen hier rond, netjes in het uniform, want daarin verschillen de scholen niet van Australië.  Ik had er een lezing, gespreid over 2 lesuren, en dat is echt wel luxe: ik kan de groep de nodige inleiding geven voor ik aan het werkelijke verhaal begin. Voor deze jongeren is het niet alleen een verhaal ver terug in de tijd, maar daarenboven ook nog eentje ver van hun bed. Niets van dat alles blijkt een rem te zijn om hun aandacht te pakken… en bijna 2 uur lang te houden. Ongeacht de omvang van deze school; ze hebben het jonge volkje wel degelijk onder controle.

Lezingen geven is natuurlijk geen zwaar werk, vandaar dat een lichte lunch (mmm… heel lekker brood hier!) meer dan voldoende is, voor we (en dat is dan Sandi en ikzelf) we ons op pad begeven naar de volgende afspraak. Dat blijkt een middelbare school van veel kleinere omvang te zijn. Deze jonge mensen komen volgend jaar naar het Westelijk Front… voldoende garantie om van een geïnteresseerd publiek verzekerd te zijn.  Het wordt een gemoedelijke babbel met jongeren, die me na afloop zelfs persoonlijk komen bedanken. Hier kan je geen prijs op plakken:  de oprechte dankbaarheid kan je nergens kopen!

En dat er Vlamingen zijn aan de andere kant van de wereld, kan ik persoonlijk bevestigen: ik verbleef gisteren immers bij een gemengd Vlaams-Nieuw-Zeelands koppel. Lode had me heel attent gevraagd wat ik als dinner verkoos… driemaal raden? Biefstuk friet, natuurlijk, dat is een weggever. Dit is waarachtig de eerste frietpot, die ik gezien heb sedert maanden. Onze Belgische boeren zweren bij hun blauw-wit vee wanneer het erop aankomt om een malse biefstuk te produceren. Geen dikbillen hier maar wel vlees dat echt smelt in je mond. Vraag me niet naar het geheim maar wat betreft smaak en malsheid kan dit vlees zonder twijfel de vergelijking doorstaan!

Gisteren de grootste school, vandaag de grootste… file! We zijn deze morgen ruim op tijd vertrokken om een afstand van een kleine 50 km te overbruggen (en niet op binnenbaantjes hé). Wel dat heeft ons 1.45 uur gekost… we konden net zo goed de fiets genomen hebben. Het doel van onze trip was een middelbare school aan de andere kant van Auckland. Met precies 2 minuten vertraging zijn we er geraakt. Het bleek een school van architecturale uitersten te zijn: centraal stond het oude schoolgebouw, prachtig gerestaureerd, te pronken met een grandeur, die onmiddellijk duidelijk maakt dat dit een privé school is. Daarnaast vonden we de meest moderne gebouwen. De klas bestond bijna volledig uit Aziatische studenten. Even vreesde ik dat ik “Chinees” (figuurlijk dan) voor hen zou spreken, maar uiteindelijk besefte ik heel snel dat deze groep vooral geïnteresseerd was in data … wel ze hebben gekregen wat ze vroegen: heel wat feiten en data…. Genoeg om hen lange tijd zoet te houden.

Na een koffiestop bij Sandi’s moeder (die kon bijna haar oudere zus zijn, zo fris zag deze dame eruit), ben ik uiteindelijk aangekomen in mijn hotel. Voor een habbekrats heb ik een ruime kamer, een aparte keuken en een badkamer. De inrichting valt niet onder de noemer luxueus maar wat mij betreft: ik ben dik tevreden!

Het zal een korte en eenzame avond worden : kort omdat ik morgen om 4.30 uur uit mijn bed moet en eenzaam omdat dit de eerste nacht sedert maanden is, dat ik niet bij een gastgezin verblijf. On the bright side: ruimschoots tijd om te bloggen en daar genieten jullie dan weer van!

Het zou me trouwens plezier doen te horen wat jullie van mijn blog vinden. Ik heb pas een paar dagen geleden ontdekt dat er commentaren in mijn gastenboek staan. Met mijn blijvend gebrek aan technologie, dacht ik dat ik via mail verwittigd zou worden indien er daar een bericht werd achtergelaten. Niet dus… sorry dus dat ik niet gereageerd heb op de commentaren. Ik zal er vanaf nu wel een oog op houden. Reageren kan natuurlijk ook altijd via mail, die krijg ik zeker te zien en dan is het leesgenot eens aan mijn kant!

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Mijn zoveelste stop in een luchthaven… Ik heb al meerdere keren geschreven dat dit een habitat is waar ik me goed voel. Al wil ik er dit maal onmiddellijk aan toevoegen, dat de luchthaven van Brisbane een minder positieve indruk zal nalaten.

Is het omdat ik een internationale vlucht voor de boeg heb dat er geen self check-in is? Net nu ik alle knepen van het vak onder de knie heb… De enige kans om de instapkaart te bemachtigen is aanschuiven in de ellenlange rij, die tergend traag korter wordt.

Eens ik de kop van de rij bereikt heb, vraagt de bediende mijn hele reisschema. Dat wordt dus spitten in mijn kleine blauwe koffer. Het gevraagde document komt al snel aan de oppervlakte… ik ben dus geen illegale reiziger, die ongemerkt aan boord probeert te geraken. Volgend punt van discussie: mijn kleine blauwe koffer heeft zowat de halve wereldbol rondgereisd zonder het minste probleem maar nu blijkt dat de gewichtslimiet teruggeschroefd is naar 7 kg. De meter van de schaal zwiept ongegeneerd naar 11 kg, wanneer ik , vol vertrouwen (maar met een klein hartje) mijn handbagage op de band deponeer. Hier zal ik niet mee wegkomen, zoveel is duidelijk. Er zit niets anders op, dan een hele papierwinkel uit mijn koffer te halen. Leuk is anders: ik heb nu een handtas, een blauwe koffer en…. Een plastieken draagtas met mijn papieren! Mijn Vlaamse logica vertelt me dat ik nog steeds evenveel totaal gewicht heb…

Ik heb met wat pijn in het hart afscheid genomen van mijn gastgezin. Zelfs de kookaburra’s hebben afscheid genomen: met een denderend lachsalvo in mijn oren, verlaat ik het land, dat van meet af aan, een diepe indruk op me heeft nagelaten. De afgelopen drie maanden zijn gewoonweg heerlijk geweest: een openbaring over de ganse lijn, een ontdekkingstocht, die me ongetwijfeld wijzer gemaakt heeft. Ik zeg hierbij een oprecht “dank je wel “ aan mijn vele Australische gastgezinnen. Jullie gastvrijheid is, wat mij betreft, de sterkste stroef van dit land. Ik heb een proevertje gehad, dat naar meer smaakt…

Mijn verblijf in Oz werd afgerond met een etentje, waarop ook een vriendin des huizes werd uitgenodigd. Het is een avond vol van grollen en grappen geworden, want zowel Charles als Elizabeth bleken over een ruime dosis Australische humor te beschikken. Zelfs na een leerschool van verschillende maanden, moet ik toegeven dat het me niet altijd lukt om gelijke tred te houden. Mijn Belgisch gevoel voor humor is nog altijd vatbaar voor verbetering!

Ik heb op mijn tocht door dit onmetelijk land heel veel opmerkelijke mensen ontmoet. En eigenlijk past mijn laatste gastgezin ook in die categorie. Ik deel met Charles de passie voor WO I, zij het dan vanuit een heel ander gezichtspunt. Hij is de artistieke man (ik heb hier echt veel meer mensen met een creatieve geest ontmoet dan in om het even welk ander land) die gewapend met een camera probeert te verwoorden wat dit stuk geschiedenis bij hem losweekt. Een aantal van zijn foto’s zijn te zien op deze website www.centenaryofww1.com

Waar ik goed uit mijn woorden kom, is hij vooral goed om een sfeer op beeld vast te leggen. En soms benijdt de een de ander … dat is het leven…

Ondertussen zijn we weer al een paar dagen verder. Ik kan soms gewoon niet volgen, zo snel vliegt de tijd voorbij. Sandi heeft me opgehaald op de luchthaven en me , na een ommetje op een van de 36 uitgedoofde vulkanen waarop Auckland gebouwd is, naar mijn gastgezin gebracht. In dit geval mensen, die ik nog nooit ontmoet had maar met wie het onmiddellijk klikte. Chris en Georgina hebben me met open armen ontvangen. Ze hebben alle registers opengetrokken in die zin, dat er ’s avonds een etentje gepland werd met andere leden van de Passchendaele Society.Deze vereniging aan de andere kant van de wereld, zet zich in om de herinnering aan de slagvelden van Passendale levendig te houden. Hun doelstelling is om de invloed van de eerste wereldoorlog op de gemeenschap en de verdere ontwikkeling van deze natie te onderstrepen ( www.passchendaelesociety.org ) Ik kwam terecht naast Mike, een (verstrooide) professor, die een heel aangename tafelgenoot bleek te zijn. Zijn kennis kon me gewoon achterover blazen maar…eigen aan de Nieuw-Zeelandse cultuur, blijft hij heel bescheiden. Mijn eerste avond hier is een meevaller van formaat. De vele Aussies, die me voorspelden dat ik wel eens verknocht zou kunnen geraken aan hun “extra” provincie (zoals ze NZ plagend noemen), hebben het bij het rechte eind: de start is alvast veelbelovend.

Gisteren was een dag van concentratie: ik had een lezing in het Auckland War Memorial Museum voor een uitgelezen publiek. Om een onduidelijke reden had ik heel wat meer last van zenuwen dan de afgelopen lezingen. Op zich zijn zenuwen niet zo erg een probleem, zolang ze mijn zelfzekerheid niet ondermijnen. En gisteren had ik toch wel even een aarzelende start… maar eens vertrokken, liep het weer helemaal vlot. De wetenschap dat er een camera vlak voor mijn neus stond, die al mijn bewegingen onmeedogenloos registreerde, zal ongetwijfeld ook een rol gespeeld hebben. Het deed me dubbel plezier om de gelukwensen te mogen horen van heel wat aanwezigen. Een paar dagen geleden heeft Glyn Harper (een van NZ bekendste historici) hier een lezing gegeven. Toen een aantal mensen me vertelden dat ik niet moet onderdoen voor hem, voelde ik toch wel een stukje trots naar boven komen. Ik vergeet niet van waar ik kom maar zeker ook niet waar ik naartoe wil… en dat betekent dat ik nog heel wat werk voor de boeg heb!

Na de lezing, werd ik rondgeleid door de curator van het museum. Een heel vriendelijke, warme vrouw, die met veel gevoel praatte over de verbondenheid van onze beide landen.

Nationale feestdag… waar ga je dan uit eten in Auckland? In een Belgisch biercafé is het antwoord. Ik ben geen bierdrinker, dat heb ik aan de kiwi’s overgelaten: terwijl zij de economie van ons land ondersteunden door streekbieren te degusteren, heb ik mijn steentje bijgedragen aan hun economie: voor mij is een glas Pinot Gris niet te versmaden (het moet niet altijd Sauvignon Blanc zijn!). Ik heb op mijn trektocht al meerdere malen frietjes te eten gekregen maar… nergens van deze kwaliteit. Om nog maar te zwijgen van de mayonaise!

Vandaag is een rustige dag geweest: een luie morgen met daarna een bezoek aan Helen Pollock, wiens kunstwerk in 2007 inhet Memorial Museum Passchendaele 1917 stond opgesteld. Ik heb een gezellige babbel gehad met een dame, die een aantal jaren terug ook heel drastische beslissingen genomen heeft. Een gelijkgestemde ziel, die weet wat het betekent om je vrijheid beknot te zien…

De dag werd afgesloten met een privé rondleiding in het Navy museum. Een nieuwe openbaring… Ik besef al heel snel dat ik verdraaid weinig (en dat is dan nog zacht uitgedrukt) weet van de NZ geschiedenis. Dit museum is klein maar fijn en … had me nog uren kunnen zoet houden. Er was echter niet voldoende tijd om alle informatie in me op te nemen. Kon ik die klok maar stil zetten: geloof me vrij, er zijn talloze momenten geweest waarop ik dat maar al te graag zou gedaan hebben!

En nu is het echt wel bedtijd want morgen ben ik van dienst in 2 scholen… no rest for the wicked!

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Hoog en droog in de donkere nacht op weg naar Brisbane, dat is waar ik me nu bevind.

De afgelopen dagen zijn gewoon voorbijgevlogen. En toch zullen deze dagen een blijvende indruk op me nalaten. De warmte, die John en Jo me gegeven hebben, valt moeilijk in woorden te vatten. Toen ze, dik 10 jaar geleden, voor de eerste keer naar Varlet Farm kwamen, hadden we vanaf het eerste moment een sterke connectie. Het contact is met de jaren weliswaar wat verwaterd, maar dat gevoel van verbondenheid kwam onmiddellijk weer tot leven vanaf de eerste minuut.

Maandag betekende voor mijn gastgezin dat een nieuwe werkweek voor hen lag. Voor mij hield dat in, dat ik tijdens de dag alleen zou zijn. Niet getreurd: indien er iets is, dat ik de afgelopen maanden geleerd heb, dan is het de wetenschap dat “alleen zijn” niet hetzelfde betekent als “eenzaam” zijn. Ik kan nu best om met de stilte om me heen, al besef ik natuurlijk wel dat de honger om mensen te ontmoeten nooit echt ver weg zal zijn.

Na heel wat schrijfwerk (ik lijk soms wel een kantoorjuffrouw, die vol overgave haar papierwerk aanvalt) besluit ik om de namiddag te vullen met een wandeling. Gezien ik over geen kaart beschik, zal ik me moeten concentreren om de ankerpunten, die ik voorbij stap, te herkennen. Geen spitse kerktorens, die je steeds helpen om je oriënteren, in de Australische steden. Hier zie je vooral bomen en die zien er verdorie allemaal eender uit!

Een fikse wandeling brengt me naar het golfterrein en dat is voor mij een dubbele zegen. Niet alleen bieden de golfterreinen een mooi stukje natuur maar je krijgt er het sociaal contact gratis bovenop. Omdat mijn gastvrouw me verteld had, dat er zich een botanische tuin in de buurt van het golfterrein bevond, trok ik mijn stoute schoenen aan,  en besloot om een verwoed golfer de weg te vragen. Een verwonderde blik, gevolgd door een stortvloed van woorden, en ik was weer wat wijzer: er bleek zelfs een kleine zoo in de buurt te zijn. 

De zoo bleek vooral aan de beschrijving “klein” te voldoen. Dat gezegd zijnde, bleek het een onverwachte parel te zijn, want er bevond zich een stukje echt regenwoud, pal in het midden.  Wat betreft het aanbod aan dieren: laat me toe diplomatisch te zijn door te stellen, dat het niet overweldigend was. Eén troef werd er wel handig uitgespeeld: er bleken 3 levende teddybeertjes te wonen, die je tot op een paar meter kon benaderen. Een kans om een koala van zo dichtbij te fotograferen laat je natuurlijk niet liggen. Ik durf nu met stelligheid beweren, dat die lievertjes een speciale training : “hoe draai ik me weg van een fototoestel”, gekregen hebben. Het heeft me een dik half uur geduld gekost om het bovenstaande resultaat te halen!

Geen kangoeroes, geen apen (de kooien werden vernieuwd) maar een hele resem kleurrijke vogels, de ene al luidruchtiger dan de andere. Al met al, zou ik deze zoo omschrijven als een “hidden gem”, dat ik best wel naar waarde wist te schatten.

De terugweg bracht me opnieuw naar het golfterrein, waar een diep geconcentreerde veertiger, een balletje met haast militaire precisie van het ene oefenputje naar het andere sloeg. Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken natuurlijk. In het gesprek, kom ik te weten dat hij een beroepsspeler uit Melbourne is, die speciaal voor een toernooi naar Rockhampton is afgezakt. We spreken hier wel over een afstand van dik 1500 km… Wanneer ik hem vraag of hij dan iedere dag golf speelt, leer ik al snel dat eindeloos oefenen de sleutel tot succes is. Ik weet meteen dat ik nooit een carrière in deze sport zal beogen: uren geduldig tegen een balletje kloppen om “the feel” te krijgen…het chronisch gebrek aan geduld waar ik mee geboren ben, zou me van meet af aan veroordelen! Terwijl golf in ons land een elitesport is, blijkt het voor de doorsnee Australiër een geliefd tijdverdrijf te zijn. De Mike Tysons zijn echter dun gezaaid in deze wereld: ik krijg al snel te horen dat je als gemiddelde prof niet mag dromen van het grote geld. De vele reizen naar verre bestemmingen blijken echter voldoende compensatie voor de soms magere inkomsten te zijn.

Op dinsdag sta ik voor een nieuwe uitdaging: de schoonbroer van mijn gastheer is een verwoed visser. Ooit een meer dan succesvol advocaat maar nu een natuurmens van het zuiverste soort. Ik word uitgenodigd voor een dag wijting vissen wat inhoudt dat ik opnieuw richting kust trek. Jef staat erop om me een stukje onontgonnen kust te tonen. Als goede vriend van een grootgrondbezitter, heeft hij de sleutels van de poorten, die ons toegang verlenen tot eindeloze weiden. Het lijkt wel of ik persoonlijk in de “doornvogels “ (je weet wel, die serie met Richard Chamberlain, een dikke 25 jaar geleden) terecht gekomen ben. De vier maal vier , baant zich een weg over modderige paden, die soms nauwelijks zichtbaar zijn. Op een gegeven moment komt een hele zwerm kangoeroes uit het niets voor ons opdagen. Ze hoppen heel elegant voor ons uit, alsof ze de wagen niet eens bemerkt hebben. Ervaren de reporters van natuurdocumentaires nog dezelfde adrenalinestoot als ik op dit moment???

Na meer dan een half uur modder ploeteren, bereiken we de verborgen parel: een strand van meer dan 20 km lang waar er letterlijk geen mens te bespeuren valt. De grijze luchten belemmeren het zicht om prachtige foto’s te maken maar ik kan jullie verzekeren dat dit plekje toch wel heel dicht bij het aards paradijs moet aanleunen! De netten worden uit de jeep geladen en daar gaan de 2 mannen (Jef heeft nog een vriend opgepikt onderweg) het koele water in. Ik ben voor de gelegenheid meer dan kleurrijk uitgedost met een short van de zoon (in hippe kleuren) en een, laat me zeggen “ruim bemeten” T-shirt van John. Sportschoenen en een hoed maken mijn look helemaal compleet. John en Jo hebben me herhaaldelijk op het hart gedrukt dat ik me goed moet insmeren met zonnecrème. Wanneer ik laat weten dat de kans om te verbranden wanneer de zon zich schuilhoudt in de US, zo goed als onbestaande is, wordt ik onmiddellijk gewezen op het feit dat er nergens ter wereld zoveel UV straling is als in Australië en dat dit, jammer genoeg, resulteert in een ongemeen hoog aantal huidkankers.

Het net wordt in een halve cirkel beweging door de golven gesleept om dan op het strand te buit binnen te halen. Ik blijf erbij dat het zicht van mijn melkwitte benen, iedere vis in een straal van 500 meter afgeschrikt hebben… en dat blijkt nog waar te zijn ook. Behalve een pijlstaartrog, die behoorlijk gevaarlijk blijkt te zijn, valt de vangst heel mager uit: met amper 6 vissen wordt de handdoek in de ring gegooid. De rog is er eentje van het soort dat de crocodile man  een aantal jaren geleden gedood heeft. Steve Irwin waagde zich in de nabijheid van de levensgevaarlijke krokodillen om uiteindelijk door de stekel van zo’n rog te sterven. Meer dan brute pech want die stekel had net zijn hart getroffen…

Na de vangst gaat het richting beach house, waar de wijting vakkundig gefileerd wordt en met de nodige kookinstructies aan me wordt overhandigd. Uiteindelijk blijkt Jef het geheugen van deze Vlaamse madam niet al te ver te vertrouwen want voor het afscheid, steunt hij erop dat ik Jo moet zeggen hem te bellen, teneinde het recept rechtstreeks te horen. Feit is dat de advocaat een carrière als kok gemist heeft: zijn recept is er eentje van de bovenste plank… de wijting smelt in de mond. Amper 6 uur na hun onfortuinlijk einde in een net op het strand, strelen ze mijn smaakpapillen met een smaak die ik wellicht nooit meer zal ervaren.

De laatste dag wordt er eentje vervuld met wat weemoed. Het besef dat ik dit vriendelijk land binnenkort achter me laat, op weg naar een nieuw avontuur, gooit me terug in de tijd. Minder dan 7 maanden geleden, stond ik aan het begin van deze tocht, die zonder twijfel de rest van mijn leven blijvend zal beïnvloeden. Bepaalde lessen kun je nu eenmaal niet op een schoolbank leren en laat het duidelijk zijn dat het net die lessen zijn, die me voor altijd zullen bijblijven.

Warme groet,
Charlotte

Voor hen die denken dat een reis van lange duur een koers van het ene monument naar het andere is, kan ik die droom gerust doorprikken. Alhoewel, wie ben ik om dat te doen, ergens besef ik maar al te goed dat ik bijlange niet als rolmodel voor de doorsnee toerist kan doorgaan.

Mijn verkenning is veeleer een tocht naar de waarden van de maatschappij waarin ik me bevind. De toeristische trekpleisters zijn niet zozeer aan mij besteed, want daar krijg je, in de meeste gevallen, een impressie, een plaatje, voorgeschoteld, die niet eens het echte gevoel uitstralen. Geef mij maar de “echte” wereld …

Die echte wereld biedt me trouwens heel wat verrassingen. Mijn gastvrouw troont me mee naar haar “geheime” kamer : de plek in huis waar zij al haar creativiteit kwijt kan. Het is een wereld met alle soorten weefsel, pluimen, tule en wat weet ik veel. Blijkt dat Jo een heel speciale hobby heeft, namelijk het ontwerpen van hoeden. Ik val letterlijk van de ene verrassing in de andere wanneer het hele resem hoeden de revue passeert. Waarom is iemand met zo’n creatief brein gevangen in een kantoor job, dat is de vraag, die ik me stel? Via het internet (www.etsy.com/shop/lillianlovehats ), maken haar ontwerpen het nu over gans de wereld. Deze dame vervult me met ontzag.

Mijn verblijf in Rockhampton is echt wel een voltreffer. Zelfs al gooit het weer alles in de strijd om me te herinneren aan de natte Belgische zomer, want ook hier staan de hemelsluizen nu wijd open. Niet dat het me veel uitmaakt: behalve de sportmanifestatie van gisteren morgen, gebeurt al het interessante binnenskamers.

Zoals gemeld werd mijn eerste halte gisteren het locale sportsterrein waar de zoon des huizes een speler is in het Australian Rules team. Zelfs na 3 maanden in Oz moet ik tot mijn schade en schande bekennen, dat ik de regels nog steeds niet onder de knie heb. Ergens komt het erop aan de ellipsvormige bal tussen de palen aan de overkant te slaan of te sjotten. Er mag enkel een tiental meter met de bal in de handen overbrugd worden, daarna moet je ze doorspelen, en dat gebeurd via een soort slag (gooien mag dus niet) of een schop. De regels zijn simpel (tenminste zo denk ik erover) : alles mag boven de gordel… Na alle regen van de vorige nacht was het veld in een echte modderpoel herschapen. Het spel leek bijwijlen meer op waterballet dan op iets anders, maar uiteindelijk hadden de jongeren dikke pret. Dat ze de wedstrijd glansrijk verloren leek zelfs niet eens zoveel uit te maken.

Tijd voor een snelle lunch vooraleer we terug richting kust vertrokken. We werden verwacht op een “housewarming party”,  een sociaal gebeuren met de nodige drank en de onvermijdelijke barbecue. Ik krijg de smaak van dit land meer en meer te pakken… en niet alleen via de worsten! Een lange rit terug (ik zie ons niet direct naar Brussel rijden voor een dergelijke bijeenkomst!) en tijd om onder de wol te gaan. Niet teveel van dat laatste want de vorige nacht kwam de temperatuur niet lager dan 20 °C!

Deze morgen werden we verwacht bij de buren voor een ontbijt.  Regen, regen, regen maar de temperatuur blijft hoog, dus zitten we met zijn allen op het terras. Het wordt een boeiende ontmoeting met alle buren, hoewel … die term wordt hier totaal anders geïnterpreteerd.  Eén koppel blijkt op 300 km afstand te wonen. Het zijn landbouwers die tot voor een paar jaar enkel watermeloenen kweekten maar omdat die markt onderuit gegaan is, zijn ze overgeschakeld op katoen. Aan tafel leer ik dat ze een volle week in hun “stadshuis” verblijven voor ze terug  keren naar de boerebuiten. Maar zelfs dan nog wonen ze niet op de hoeve: hun huis bevindt zich dicht bij het dorpscentrum, de hoeve wordt bewoond door managers, die voor hen werken. Ok, dit leer je niet in een toeristische brochure!

Ondertussen zijn we weer thuis. Het zal een kalme namiddag worden, rustig genietend van de zondag. Zoonlief is deze morgen op een schooluitstap naar Sydney vertrokken (1400 km hiervandaan) : een uitstap, die als economisch onderricht omschreven wordt.  Dat houdt in dat ze de beurs gaan bezoeken en een wandeling door Chinatown zullen maken. Ik zie de Vlaamse jongeren niet direct naar het noorden van Spanje vliegen om dit te doen, maar hier kan het allemaal…

Nog een kleine uitsmijter… gisteren kreeg ik een mail in de bus, die er me attent op maakte dat er een krantenartikel over Varlet Farm verschenen was op een forum. Ben ik even verbaasd dat een journalist, die zichzelf au serieux neemt, zich niet eens de moeite getroost om alle partijen aan het woord te laten. Ik kan met gemak een en ander rechtzetten maar hou de eer aan mezelf: indien mensen willen roddelen… wie ben ik om hen dat plezier te ontnemen? “Professionalisme” is iets waar deze journalist geen punt van maakt. Het blijkt een woord te zijn, dat een heel wijde lading dekt (of net niet!), laat dat vooral duidelijk zijn!

Warme groet,

Charlotte

Hallo iedereen,

Ik laat het regenachtige Brisbane achter me, op weg naar de volgende bestemming. Voor de zoveelste keer bevind ik me op een luchthaven, een habitat waar ik me echt thuis voel. Die tiener droom van me, om ooit stewardess te worden, was blijkbaar niet eens zo gek. Op een of andere manier voel ik me als een vis in het water, te midden het drukke gewriemel, dat zo eigen is aan een luchthaven;

Oho, dit zal iets anders worden… Het vliegtuig, dat staat te wachten, lijkt wel een reliek uit een ver verleden: een uit de kluiten gewassen koffiemolen. In werkelijkheid valt dit te vergelijken met een bus in Europa: gezien het feit dat de afstanden groter zijn, wordt er naar een gepast alternatief gezocht. Geen treinen in Oz, maar… koffiemolens.

Ik heb gisteren mogen ervaren wat trouw in de ogen van een hond betekent. Omdat mijn gastvrouw een vroege vlucht moest halen, werd me gevraagd of ik de zorg over de kleine Ted op me wou nemen. In mensentaal hield dat in, dat de kleine lieverd zijn dagelijkse ochtendwandeling om 7 uur verwachtte. Geen probleem wat mij betreft, na een verblijf 8 dagen, heeft de wandelende wollen viervoeter, duidelijk gemaakt dat ik getolereerd wordt als aanwinst in het gezin. Vol enthousiasme ben ik om 6.45 uur uit mijn bed gekomen, in de volle overtuiging dat er iemand op me wachtte. Het magische woord “ walking” miste zijn uitwerking niet: Ted begon wild te dansen, klaar om zijn energie (en zijn volle blaas ) kwijt te kunnen in het komende uur. Voor alle zekerheid, ging hij aan de leiband (zo’n flexibel geval dat hem de volle vrijheid geeft, voor zover hij zijn geluk niet buiten het bereik van duwt…)  , klaar voor de dagelijkse routine. We overbrugden de afstand naar het bos met de nodige plas-stops om ons vervolgens, ver weg van de bewoonde wereld, in de rust van het groen terug te trekken. Tot zover de planning… of moet ik schrijven: MIJN planning. Nauwelijks in het bos, verdween Ted om zijn behoefte te doen en, wat hem betrof, was dit het signaal om terug naar huis te keren. Hij miste zijn baasje  en wou gaan checken of ze nog niet terug was. Even stond ik met een kleine, koppige poedel aan de leiband, die me duidelijk maakte dat hij naar huis wou, terwijl ik niet van plan was om vroeg uit mijn bed te komen voor een wandeling van een dikke 100 meter! Ik wou dat ik Ted’s blik op beeld had vastgelegd… Jammer voor hem, want hij leek niet te beseffen dat Poperingse koppigheid een maatje te groot was voor hem! Ik heb de kleine dwarsligger opgetild, hem 180 °C gedraaid en hem duidelijk gezegd: dit is de weg die we zullen gaan! Was het de toon van mijn stem of is het feit dat ik hem gewoon gedraaid heb… ik kan enkel zeggen dat zijn hondenlogica heel snel doorhad wie er aan de winnende hand was. Al heb ik de afgelopen dagen heel vaak in dit bos gewandeld, ik liet me altijd leiden door mijn gastvrouw. Nu moest ik mijn eigen weg zien te vinden in de wirwar van paadjes en weggetjes… Met een poedel, die zeer tegen zijn zin, net achter me aan liep, ging ik op  pad. Na een paar kilometer bemerk ik dat Ted het toch wel plezant begon te vinden: hij kwam kwispelstaartend naast me lopen om de laatste kilometer te bewijzen dat zijn oriëntatievermogen, toch sterker is dan dat van mij! Waar hij de tocht, vervuld van wantrouwen, had aangevat, eindigden we als bondgenoten…Ik bedenk dat dit voor veel mensen een les kan zijn: laat de partner bewijzen dat hij best wel weet wat hij/zij doet, zet je koppigheid even aan de kant, geef de andere de ruimte om grenzen te verleggen en kom tot het besluit dat de bedoeling van de tegenpartij echt wel zuiver is…

De rest van de dag heb ik me onledig gehouden met het beantwoorden van mailtjes die ik maanden geleden ontvangen heb. Toen ik mijn gasten per mail  inlichtte over de verandering in mijn leven, had ik nooit vermoed wat een storm aan reacties dat zou teweegbrengen. In een paar weken tijd ontving ik meer dan 400 mailtjes… maanden later ben ik nog altijd zoet met het beantwoorden van heel wat mail.

De morgenwandeling moet mijn nieuwe vriend wel degelijk bevallen zijn, want om 4 uur kwam hij haast bedelen om hem uit te laten. Op dat moment regende het heviger dan je voor mogelijk houdt: laat het duidelijk zijn dat niet alle regen in Belgenland naar beneden komt!

Gewapend met een paraplu heb ik me naar  buiten gewaagd. Had iemand me ooit gezegd dat ik met een poedel zou wandelen in de hevigste stortbui, in een bos in Brisbane… ik zou die persoon enkel vol ongeloof hebben aangekeken. Zeg nooit nooit, is wat ik hier in me opneem!

Een doornatte poedel (die daar geen enkel bezwaar tegen heeft) en wat mij betreft, idem dito voeten, dat is wat ik van deze wandeling over hield. Maar… net zo goed het gevoel dat zoveel mogelijk is, indien je het maar hard genoeg wilt doen!

Ik zit momenteel hoog boven de wolken. Brute pech voor mij want het vliegtuig zit niet eens halfvol en dus heb ik geen compagnon om tegen te praten. Geen nood, nog een half uurtje te gaan en dan zie ik wel.  Ik hou jullie op de hoogte!

En ondertussen zijn we alweer een halve dag verder. Het weerzien met John en Jo (na 10 jaar!) was meer dan hartelijk. Dit land heeft toch wel iets heel speciaals te bieden aan zijn bezoekers: een hartelijkheid, die oprecht is en die je nog zelden ervaart in deze jachtige tijden. Wanneer ik volgende week Australië achter me zal laten, weet ik al dat Nieuw Zeeland heel goed uit zijn pijp zal moeten komen, om deze hartelijkheid nog te overtreffen!

Gisterenavond zijn we gaan eten naar een locale  (40 minuten rijden) club van strandredders  (een Australische “Bay Watch” versie )om hen te ondersteunen. De maaltijd was een soort benefiet waarvan per persoon een bepaalde som in de kas van deze club gaat. Heel lekker gegeten, heel veel bijgepraat: kortom een avond om niet licht te vergeten.

Ik zit op dit eigenste moment (8.30 uur ’s morgens) op het terras dat me een blik over de stad Rockhampton (ongeveer 70000 inwoners) geeft. De lucht is bewolkt maar laat dat geen zorg zijn: de temperatuur moet nu al dicht bij de 20 graden zitten. En dat is wat men hier winter noemt!

Ik moet ervandoor: vandaag staat mijn eerste les “Australian Rules” op het programma. Ik zal van dichtbij kunnen zien wat deze sport inhoudt want de zoon des huizes is een fervente speler. Het gat in mijn cultuur op het gebied van sport zal op die manier een stukje kleiner worden…

Zomerse groetjes uit Rockhampton,

Charlotte