Gisterenavond weeral eens kort en krachtig vergaderd. Voor de nieuwsgierigen van KORILE, er werd o.m. het volgende besproken. Eerst en vooral een correctie bij de blog van gisteren: we zijn bijna aan 300 EUR voor Music for Life. De laatste inspanning komt van Fanny die volgende week soep maakt.
Onze laatste repetitie van 2011 is op dinsdag 20/12. We hernemen op donsdag 10 januari met de traditionele nieuwjaarsreceptie. Verder hebben we de planning opgemaakt voor 2012 en 2013. De sluier zal opgelicht worden op de nieuwjaarsbijeenkomst.
We hebben ook eventjes het overzicht bekeken van de aanwezigheden op de reptities van september tot nu. Het algemeen aanwezigheidspercentage op de repetities en uitvoeringen ligt op 84 %, helemaal niet slecht, als je bedenkt dat er toch een paar serieuze afwezigheden wegens ziekte geweest zijn. Met een beetje geluk krikken we dit nog een stuk de hoogte in.
Tenslotte hebben we nu al de optie genomen om het volgend jaar nog eens te proberen een concert te geven samen met een ander koor.
De laatste Music for Life, in het kader van de dodelijke diarrhee bij kinderen, nadert stilaan zijn einde. Gezien het feit dat KORILE muziek maakt en ook nog stevige eters herbergt, kunnen wij met enige trots op onze borst kloppen en zeggen dat wij de laatste weken de repetites flink beëindigd hebben met taart, cake, koekjes, appelsoep met pastinaak ... allemaal om onze bijdrage te leveren : het resultaat is nog niet definitief maar KORILE zal toch al zeker meer dan 200 EUR kunnen bijdragen. Met dank aan de eters en de bereiders!
Ziezo, we zijn met 5 ingeschreven voor Europa Cantat : leuk groepje met Alida, Josette, Kris en Pascale. 4 van ons hebben als eerste keuze de Ceciliamis van Gounod, Pascale koos voor Gregoriaans en negrospirituals. Mocht er nog een late vogel toch meewillen, het kan nog altijd, al ben je dan niet meer zeker dat je ook ingedeeld wordt bij de eerste keuze van het atelier die je maakt.
Laten we het vandaag maar een beetje luchtig houden, en de venijnige pen overlaten aan een dame. 92 jaar geleden werd lady Nancy Astor als eerste vrouw in het Engelse parlement gekozen. Zij zou er 25 jaar lang blijven zetelen als lid van de Conservatieve Partij.
Enkele van haar quotes: In een gesprek met Winston Churchill: "Winston, als ik je vrouw was, deed ik vergif in je koffie", waarop Churchill: "Mevrouw, als ik je man was, dronk ik die koffie met plezier op." " Wij vrouwen praten teveel, maar dan nog zeggen we niet de helft van wat we weten." " Het enige waar ik van houd bij rijke mensen, is hun geld." " Ik weiger toe te geven dat ik ouder dan 52 jaar ben, ook al maakt dat mijn zoons tot onwettige kinderen." " Jackie, is het mijn verjaardag of ben ik aan het sterven?" (toen ze al haar kinderen rond haar laatste ziekbed zag staan).
Gisterenavond was het "ramtijd". In het historisch pand aan de Lange Leemstraat in Antwerpen waar het vrijzinnig centrum zijn vaste stek heeft , was er het jaarlijks concert van De Ram, het socialistisch zangkoor. Uit solidariteit met enkele van de leden van Musica ad Nives ben ik daar maar eens naar toe gegaan. Het is en blijft en grote verdienste dat je -naar eigen zeggen - eigenzinnige mensen samen aan het zingen krijgt in een programma dat misschien niet het toppunt van artistiek niveau is, maar wat toch een voorafbeelding is van de wereldkoren die in deze tijd uit de grond rijzen. Dat het koor potentieel heeft, werd bewezen op 2 verschillende momenten, opmerkelijk genoeg in het tweede deel van het concert, met The River (Indiaanse traditional) en de leuke canon Boeb Boebi Doeba. De grote te waarderen inspanningen van dirigente Diane Broux werden jammer genoeg teniet gedaan door een zwak gelegenheidsorkest en vooral door de ergerniswekkende presentatie. Schiet de presentator naar de maan, en De Ram wint er heel wat bij. En toch ... proficiat, de toehoorders hadden ongetwijfeld een leuke avond.
Dat maatschappelijk welzijn heel wat meer is dan een centenkwestie weten de OCMW's al langer dan vandaag. De dienstencentra die zij overal opgericht hebben zijn niet in de minste plaats ook bezig met het organiseren van ontmoetingsmogelijkheden voor mensen. Ontmoeting, nabijheid ... verrijken ons leven. Immateriële dingen dragen even goed bij tot het welzijn, individueel en maatschappelijk. Ik weet niet of het OCMW van Zelzate dit in gedachten had toen hun voorzitter vrijwel onmiddellijk bijsprong in de zoektocht van Ter Looveren naar een nieuwe lokal. Feit is dat wij sinds vorige maandag bijzonder comfortabel kunnen repeteren in twee mooie, verwarmde, gastvrije lokalen. Hartelijk dank daarvoor en ... andere OCMW's kunnen daar een puntje aan zuigen.
In onze (terug)blik op Montserrat Figueras hadden we het gisteren ook over haar echtgenoot Jordi Savall die, naast leider en bezielende kracht van Hesperion XX en de Capilla Reial, één van de beste gambaspelers is van het ogenblik.
De gamba (viola da gamba) is een prachtig maar tamelijk onbekend instrument.Het is een strijkinstrument dat in de Renaissance is ontstaan uit allerlei Middeleeuwse strijk- en tokkelinstrumenten.De viola da gamba dankt haar naam (beenviool') aan het feit dat zij tussen de benen wordt gehouden.Zij is familie van de contrabas, maar is ook verwant aan de gitaar.Dat laatste is te zien is te zien aan de fretten.
De viola da gamba komt voor in verschillende maten: diskant, alt, bas en violone (deze is nog lager dan de bas). De fretten maken het zuiver spelen gemakkelijker. De strijkstok wordt onderhands vastgehouden, dat is anders dan bij de meeste andere strijkinstrumenten. Evenals bij de blokfluit is het bij de viola da gamba mogelijk om alle maten instrument te leren bespelen.
Het instrument beleefde haar bloeitijd in de Renaissance en de Barok. In die tijd is er veel prachtige muziek voor gecomponeerd.
Gisteren overleed Montserrat Figueras, de beste baroksopraan van de laatste decennia, op 63-jarige leeftijd. Deze Catalaanse werd in Barcelona geboren en leerde in 1968 haar al even beroemde man Jordi Savall kennen. In 1974 richtte zij, samen met hem, Hesperion XX op, een ensemble dat een ware verademing betekende na de strenge Engelse barokpraktijk. Later zouden nog volgen: La Capella Reial de Catalunya en Le Concert des Nations. Het feit dat muziekliefhebbers vertrouwd zijn met de Spaanse polyfonisten is grotendels te danken aan dit muzikale duo.
De krant De Standaard schrijft: "Montserrat, die talloze keren figureerde op Vlaamse podia, was beroemd voor haar dramatisch instinct, maar ook voor haar bijzondere, enigzins romige timbre. Wie Figueras op haar hoogtepunt wil horen, kan luisteren naar Cant de la Sibilla, een cd uit 1988 (ze is echter te horen op meer dan 70 cd's) met Sibyllijnse onheilsprofetieën. Figueras is er een imposante, angstaanjagende wraakgodin in een muzikaal gebeuren met een enorme drive en een sterk ritueel karakter, kwaliteiten die veel werk van Savall en Figueras kenmerken."
Scala Vocale, een koor van een 30-tal leden uit Mechelen, houdt op te bestaan in zijn huidige vorm. Zoals zo vaak is er een divergentie tussen de verwachtingen van dirigent (in dit geval Lode Tooten) en sommige zangers. Wij hebben zelf al ondervonden dat de programmatie van sommige stukken niet altijd overeenkomt met wat de grootste gemene deler van de zangers verhopen. Als je daar niet uitkomt met enige diplomatie dan moet je natuurlijk kiezen of delen. In het geval van Scala Vocale wordt er dus omgeschakeld naar een zgn. projectkoor. Telkens opnieuw wordt (wellicht vanuit een vaste kern) een groter project opgezet waarbij ad hoc gezocht wordt of er andere zangers willen aansluiten om enkel voor dit ene project aan te sluiten. Ik hoor zo dat er gedacht wordt aan de Lukaspassion van Teleman, als startproject. Toch is een projectkoor niet evident. Eén van de minpunten is dat je geen hechte koorgroep hebt, het sociaal karakter gaat voor een stuk verloren. Een ander gevaar is dat je een onverantwoorde concurrentie aangaat met bestaande koren, waaruit soms enkele van de betere zangers worden weggezogen. Als het maar om een toevallig project gaat en niet permanent van het een naar het andere nieuwe opzet gaat, dan is dit niet onoverkomelijk. Anders moeten koren maar eens ernstig nadenken over de consequenties, als hun (betere) zangers het zouden laten hangen.
Er beweegt wat in ons Gemengd Koor Ter Looveren (Zelzate). Het bestuur heeft beslist om een instrument aan te kopen (op dit moment ligt de Yamaha P-95 B in polo position). Sinds gisteren hebben we ook ons nieuw repetitielokaal in gebruik genomen in het Dienstencentrum De Kastanje (dank u wel OCMW - Zelzate). Er kwmen ook nieuwe gezichten opduiken (maar waar blijven de mannen??). En we hebben zelfs visitekaartjes besteld om onze public relatuions te verzorgen. Je zou van minder buiten adem geraken.
Een goed wachtwoord voldoet aan een aantal criteria. Anders kom je terecht bij voor de hand liggende combinaties die soms kinderlijk eenvoudig te raden zijn. De lijst van de slechtste wachtwoorden is samengesteld door beveiligingsbedrijf SplashData. Het haalde die informatie bij de wachtwoorden die hackers dit jaar online hebben gezet.
Een goed wachtwoord kiezen is echter niet moeilijk als je een aantal regels naleeft. Het best kies je iets van minstens acht tekens, al is het echt ideaal vanaf twaalf. Combineer cijfers en letters. Gebruik zowel hoofd- als kleine letters en indien mogelijk symbolen.
Gebruik niet één wachtwoord Minstens even belangrijk is een goed wachtwoordbeleid. Wie één wachtwoord gebruikt voor al zijn onlinediensten (e-mail, Facebook, Dropbox enzovoort), is zwaar de pineut zodra je wachtwoord wordt geraden, of als een van die diensten wordt gehackt. Afwisseling en variatie is dus de boodschap. Eenvoudig is dat niet, dus gaan mensen in praktijk vaak makkelijk te onthouden combinaties proberen, zoals die uit onderstaande lijst. Wie een van onderstaande wachtwoorden of een Nederlandse variant hierop gebruikt, kan dit maar beter zo snel mogelijk aanpassen.
Dit was me het weekendje wel! Eerst Cecilia bij Musica ad Nives: leuk en gezellig, waar tegelijkertijd twee nieuwe ensembles het licht zagen. Er was het sopranenkoor onder leiding van een nieuw aanstormend dirigeertalent, en vervolgens een altenkwartet met een virtuoze gitarist.
Dan kwam de zondagmorgen: niet echt uitgeslapen vervoegden delegaties van Musica ad Nives en KORILE de 21 koren en circa 500 zangers die in de Sint Pauluskerk een indrukwekkende uitvoering gaven van Schubert's Deutsche Messe, onder leiding van Erik Demarbaix. Aan het orgel Nicolas De Troyer, die o.m. met Bach en Lemmens grote sier maakte.
Waarna ik mij naar de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas spoedde om Thys van Leer te horen spelen met het Orkest van de Lage Landen. Vergane glorie en een beetje zielig hoe de jonge god veranderd is in een "oude" man. Maar toch muziek, en dus ook een stukje Cecilia.
Hier past een kruiske bij Al die keus van Lekkernij Haring die men in de Cicindria vond Groen en Vleesch daarbij, dat is gezond Nu krijgt ieder soep in zijnen trog Wie meer lust heeft, vrage er nog Smullen aan d'ontblaarde trekkebekken Zullen vast de muziekale lekkerbekken Ardensch Stekelvarken zonder haar Moogt ge binnenspelen zonder gevaar Zoudt ge door 't eten wat heet zijn geloopen Laat dan nu deze fruitroom door 't keelgaatje loopen Lichtgebraden zwijnerij Met abrikozen "Geerebij" Nu moka, lekkernij en fruit Danis op tij 't lieken uit
Een klein vervolgje op mijn blog van 11 november (leek eigenlijk meer op oorlog, dan op wapenstilstand). Om praktische redenen zijn wij verplicht ons oorspronkelijk gepland optreden in de Roma af te blazen. Zoals ik al aan de telefoon zei tegen Walter: jammer voor Mia die weer haar poeder voor niks heeft moeten verschieten en twee uur van haar kostbare grootmoederstijd in iets gestoken heeft. Het optreden in de Roma gaat dus NIET door, maar we houden onze GENERALE REPETITIE wel op DONDERDAG, hopelijk met een voltallige bezetting. En ik beloof op mijn communiezieltje dat we in 2012 wel eens een leuke activiteit doen, om als koor naar buiten te treden.
Onlangs verscheen bij de uitgeverij Balans "De zeven levens van Rome, een cultuurgeschiedenis van de Eeuwige Stad". Auteur van dit 500 bladzijden tellende werk is Robert Hughes. Hij groeide op in Australië, verbleef geruime tijd in Rome, vestigde zich dan in New York en ontwikkelde zich tot een van de belangrijkste kunstcritici ter wereld. Met dit opus is hij niet aan zijn proefstuk toe. Een eerdere kanjer van formaat was "De fatale kust", een poging tot geschiedenis van Australië.
Ik ben ondertussen 300 bladzijden ver en ik moet toegeven dat ik met plezier en met veel herkenning dit boek lees. Ondanks de vele zijwegen die Hughes inslaat (wil hij de lezer overtuigen van zijn encyclopedische kennis?) is het een ware uitnodiging om het vliegtuig op te stappen en te gaan genieten van de schoonheden die hij treffend oproept. Maar ... de titel van het boek is misleidend. Of je nu een enge betekenis van het begrip cultuur (kunstuitingen van de mens) dan wel de brede betekenis (alles wat de mens voortbrengt) hanteert, geen van beide definities worden in het boek waar gemaakt.
Na 300 bladzijden zoek ik tevergeefs naar grote domeinen als muziek en literatuur. Nochtans kan je Rome er niet van verdenken dat haar cultuur alleen zou bestaan uit stenen en schilderijen. Ik noem maar een monument: Palestrina die, met zijn werk aan het pauselijk hof, de hele Westerse muziek beïnvloedde en onsterfelijk is. Natuurlijk kan je niet vijf en twintig eeuwen cultuur in Rome vatten in één zo een werk. Maar ik blijf het jammer vinden dat zo een erudiet auteur toch maar getuigt van een tunnelvisie, die het nog veel rijkere Roomse leven onrecht aan doet.
De geboortedag van Leopold Mozart (Augsburg 14 november 1719) herinnert ons aan de problematiek die wij allemaal kennen: voor onze kinderen hopen wij altijd dat ze het een heel stuk beter gaan hebben en doen, dan wijzelf in ons leven. Daarvoor zijn wij zelfs bereid een stukje van onze eigen carrière naar de achtergrond te schuiven. Maar juist door dit verlangen, gebeurt het wel eens dat wij onze wil laten primeren op het verlangen naar zelfontplooiing en onafhankelijkheid dat ieder kind in zich heeft. Niet anders was het bij Leopold Mozart. Leopold, produkt van de Jezuieten, had een job bij de aartsbisschop in Salzburg. Behalve als componist, mocht hij met zijn handboek Versuch einer gründlichen Violinschule dadelijk in grote delen van Europa gelden als een bijzondere leermeester. Maar vanaf 1760 (Wolfgang was toen 4 jaar) ging hij zich bijna uitsluitend toeleggen op de ontwikkeling van zijn wonderkind. Na de dood van Leopolds vrouw, verslechterde de verhouding tussen vader en zoon echter heel snel , en wanneer Wolfgang zich in Wenen vestigde hadden vader en zoon nog nauwelijks contact. Ook weigerde de vader aanvankelijk zijn zegen te geven voor het huwelijk van Wolfgang en Constanze Weber. Enkele jaren voor zijn dood, in 1785, bezocht Leopold toch nog een keer zijn zoon in Wenen. Hij was echter maar heel gedeeltelijk tevreden over diens muzikale prestaties en hij beklaagde zich ook over het ruige leven dat Wolfgang leidde. En alhoewel Leopold in de schaduw zou blijven staan van zijn zoon, heeft hij toch een groot aantal composities op zijn naam staan.
Cursussen als dirigeer- en stemtechniek, zoals Koor & Stem er vorige vrijdag een organiseerde, zijn vooral voor niet-professionele dirigenten van onschatbare waarde. Het is goed dat er nog eens fris gekeken wordt naar al die kleine aspecten die maken dat je met je dirigeren het gewenste effect bereikt. De stand van je armen, handen, vingers, de veerkracht van de slag, de voorslag voor het inademen, ... het zijn even zo veel dingen die je wel wist maar die af en toe wel eens mogen opgepoetst worden. Mijn probleem(pje) blijft echter dat er zoveel tijd moet besteed worden aan het ontcijferen en (op het gehoor) instuderen van de muzieklijnen, zodat er vaak tijd tekort is om een stuk tot in de diepte af te werken. Maar misschien is dat MIJN probleem en niet dat van het koor. Ik vraag mij af of er signalen zouden komen als ik veel langer bij een koorwerkje zou blijven stilstaan tot het nagenoeg perfect klinkt en uitgevoerd wordt.
niemand ziet mijn tranen glijdend naar de zilte zee waar verdriet word opgeslokt en voorbijwatert niemand voelt de pijn sidderend door mijn lijf onophoudelijk, nooit stoppend de spiegel van de glimlach doet zijn werk terwijl de barsten verborgen worden opgepoetst als koper
Aardige woordspeling is het wel: voor de trage verstaanders beKOORlijk en BEKOORLIJK; de slogan die men bedacht heeft voor een koortreffen waarop koren uit Borgerhout optreden, hoofdzakelijk voor elkaar, in één van de zgn. pronkzalen van dit district, de ROMA. Was het echter maar echt bekoorlijk. Het geheel is iedere keer opnieuw weer aanleiding voor ergernis. Laattijdige organisatie (zo is er een website die het evenement vermeldt, en zegt dat je toegangskaarten kan bekomen, maar bij navraag bij de Roma weten ze daar van niets), een organisatie die pas enkele weken voordien probeert het programma van de respectieve deelnemers boven tafel te krijgen, en vooral ... een organisatie die een totaal onbegrip toont voor de noden van een koor. Het blijkt onmogelijk om, al was het maar vijf minuten, te "soundchecken" in de zaal. De plaatsen waar koren kunnen inzingen waren tot nu toe schabouwelijk en eigenlijk onbestaande. De oorspronkelijke vraag om een reuzenlied te zingen (en wij maar zweten op Kersters' Reuzegom') blijkt ineens een andere inhoud te krijgen. Flexibiliteit in de organisatie om ons toe te laten toch nog voor ons zelf een generale repetitie te houden na ons optreden (we hebben drie dagen een concert) kan niet. Als ik in de Romeinse senaat zat, zou ik iedere toespraak beëindigen met de woorden: "en overigens ben ik van mening dat deze amateurs moeten verwijderd worden".
Ik weet wel dat dit niet gelezen wordt door de beleidsverantwoordelijken, dus zorg ik zelf wel voor een kopie aan de verantwoordelijke besturen.
Het zit er weerop, met pijn in de rug, een verlengde linkerarm (van het sleuren), een heel wat lichtere geldbuidel, ... hebbe wij de boekenbeurs overleefd. Ik heb nochtans systematisch alle kookboeken overgeslagen, de sportboeken aan mij laten voorbij gaan, de kinderboeken aan mijn vrouw overgelaten. Het was een opvallend kalme bedoening op de boekenbeurs. Standhouders wisten te vertellen dat het - qua bezoekersaantal - een slecht jaar was. Crisis? Twee verlengde weekends? Te mooi weer? Wij hadden bovendien een dag uitgekozen die niet de gebruikelijke wilde bestorming van schoolkinderen zag. Maar goed, onze bibliotheek uitgebreid, een hoop ideeën voor het verlanglijstje voor kerstcadeautjes. Mij hoor je niet klagen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
