Deze keer is het Kris, die gezorgd heeft voor een afleveringetje van deze blog. Wie verzint het toch, mijn wiskunde was toch al nooit zo goed. Maar goed, hier gaan we dan.
Wat maakt 2011 bijzonder?
In de maand juli kregen we 5 vrijdagen, 5 zaterdagen, 5 zondagen. In oktober dan krijgen we 5 maandagen, 5 zaterdagen, 5 zondagen.
Dit uitzonderlijk fenomeen komt maar om de 823 jaar voor en staat bekend als de hemelsleutel. Je kan het dus echt maar één keer in je leven meemaken.. En dan zijn er nog vier leuke data die dit jaar bijzonder maken (trouwlustige koppeltjes kunnen uit de bol gaan): 1/1/11 11/1/11 1/11/11 11/11/11
En 't is nog niet gedaan: een spelletje om in je haar te krabben: Neem de twee laatste cijfers van het jaar waarin je geboren werd ... teel daarbij de leeftijd op die je dit jaar zal hebben. En voor iedereen is het resultaat 111
Ik weet niet goed hoe het in Mechelen (Leest) is, maar in Antwerpen is het vandaag moederdag. En moeder blijf je heel je leven, ook al komen er "zilver draden tussen 't goud', ook al kom je in de fase dat kleine dreumessen je huis weer overhoop halen, of dat je de eerste liefjes van je kleinkinderen ziet opduiken. Voor al die moeders ... een heel gelukkige feestdag!
Op 12 augustus 1981 introduceerde IBM de personal computer.
Vorige vrijdag was dat precies 30 jaar geleden. Voordat IBM in 1981 zijn personal computer met Intel 8086-microprocessor introduceerde waren er al wel computers voor persoonlijk gebruik. Deze eerste pc's ontstonden in de jaren 70 maar waren nog geen groot succes. Dat kwam er pas echt met de IBM Personal Computer; de zgn. IBM 5150. Bij deze computer werd een door Microsoft ontwikkeld besturingssysteem geleverd; Microsoft Disk Operating System, beter bekend aks MSDOS 1.0. IBM veroverde met deze niet al te dure pc's de zakelijke markt. Een half jaar na de introductie waren er al 250.000 exemplaren verkocht. Dnkzij het succes van de IBM-computer groeide MS-DOS uit tot het meest gebruikte besturingssysteem (en Bill Gates tot één van rijkste mannen ter wereld). In het begin was dit systeem nochtans verre van ideaal. Zo kon de software bijvoorbeeld niet meerdere taken tegelijk uitvoeren. Microsoft ging op zoek naar oplossingen en lanceerde vier jaar later de eerste versie van Windows.
Of ... wat vandaag heel gewoon lijkt, is eigenlijk nog maar een seconde geleden ontstaan.
Met enige vertraging - woensdag was ik in Sint Gillis Waas voor een begrafenis - wil ik een complimentje maken aan het kwartet manen dat onder de naam Fides er voor zorgt dat de diensten in de dekanale kerk op een verzorgde manier opgeluisterd worden met hun zang. De titel van dit stukje is "trouw", heeft niks te maken met een huwelijk, maar alles met de trouw die de - toch al wat oudere mannen - betonen aan hun kerk. Het zijn allemaal oudleden van het voormalige Sint Gregoriuskoor dat helaas in die vorm niet meer bestaat. En al doen ze er lacherig over als ze na de begrafenis nog eventjes nakaarten bij een drankje, de toekomst moet dringend raad brengen want het eeuwig leven is hun dan misschien wel beschoren, maar toch niet op deze aarde. En wat moet er dan gebeuren in deze mooie kerk?
Verschillende pausen hebben, telkens als er een uitwas was gekomen in de liturgie, verordeningen uitgevaardigd waarbij de nadruk werd gelegd op een herwaardering van de teksten die gebruikt worden bij het gebruik van zogenaamde liturgische muziek. En dan hoeft het helemaal niet zover te gaan als in de Middeleeuwen waarbij profane dansen tijdens de mis een ware plaag waren. Met dat in het achterhoofd stellen wij vast dat het kiezen van aangepasten gezangen voor een (mis)viering met heel veel aandacht moeten gekozen worden. Het is bijna evident dat de keuze moet gebeuren in samenspraak met de dirigent, op voorwaarde dat die grondig kijkt naar de inhoud van een hymne of een motet. Nemen we als vingeroefening de hymne "I will arise" van Samuel Wesley: verleidelijk om dit te gebruiken, omdat het een mooie, goed in het oor liggende melodie is. De eerste woorden lijken te gaan over opstaan, verrijzen. Het is nochtans geen verrijzenis lied, maar een hymne die alleen kan gebruikt worden bij een schuldbelijdenis. De tekst gaat immers over de verloren zoon, die bij zichzelf zegt: "ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en zeggen dat ik gezondigd heb en dat ik niet langer waardig ben om zijn zoon te zijn." Ondoordacht gebruik van liederen leidt er toe dat de liturgie op de achtergrond geraakt en dat het koor in dat geval "ad maioren sui gloriam" zingt.
Toen ik klein was, zat ik vaak op de schoot van mijn moeder te luisteren naar de verhalen van familieleden die eventjes (om de tien jaar) met vakantie waren in België om hun batterijen op te laden voor hun missiewerk in Kongo. Behalve de avonturen met leeuwen, apen en nauwelijks ontdekte stammen, werd ik vooral toch getroffen door het blijkbaar enthousiasme van de inlandse bevolking als er weer eens - om de zes weken of twee maanden - een priester langskwam in hun afgelegen dorp. Het waren tijden dat één pater gebieden bediende die groter waren dan een kleine Belgische provincie. En waarom waren die mensen dan zo blij? Omdat dan een echte volwaardige eucharistie kon gevierd worden.
Om één of andere onbegrijpelijke reden (nu ja, onbegrijpelijk) zijn we er in Vlaanderen toe overgegaan om bij een begrafenis ons te bedienen van een gebedsdienst in plaats van een eucharistieviering. Zelfs als er een priester aanwezig is (en we zijn nog niet zo arm, dat we dat niet kunnen georganiseerd krijgen) wordt er gegrepen naar de arme oplossing van de gebedsdienst. De eeuwenoude liturgie wordt opzij geschoven om plaats te maken voor een afkooksel dat dan maar moet lijken op de diensten in de crematoria. Zo zullen we natuurlijk nooit het geloof kunnen doorgeven en de randchristenen laten zien wat het betekent om samen te vieren.
Voor de begrafenisdienst van vrijdag a.s. werd het volgende programma gekozen door de familie:
* Intrede: Blijf mij nabij * Kyrie: Kyrie mis Taizé * Tussenzang: Lieve Vrouwke Svoboda * Getuigenissen: Ubi caritas * Offergang 1 : Lead me Lord * Offergang 2 : Search me o Lord * Offergang 3 : Incline thine ear * Absoute: Niemand leeft voor zichzelf * Slotlied : I will arise
De vrienden van Torino zijn onmiddellijk na de laatste Europa Cantat in Utrecht in actie gekomen. Het is ook geen sinecure om 3000-4000 zangers te ontvangen en voor elc wat wils te verzinnen om iedereen gelukkig te maken. Nu is het augustus 2011 en het programma voor 2012 krijgt stilaan vorm. De gekozen werken (weliswaar zonder opgave van de dirigent) zijn al te zien op website van Europa Cantat. Meer dan 40 ateliers moeten de keuze vergemakkelijken (of juist bemoeilijken?). Voor de gevorderden (waar wij toch steeds aan deelnemen) springen onmiddellijk 3 keuzemogelijkheden in het oog: religieuze muziek, orthodoxe liturgie en de Messe solennelle de Sainte Cécile van Gounod. Ik neig nogal naar dit laatste werk omdat het voor koorzangers telkens weer een belevenis is om met groot orkest en solisten een uitvoering te kunnen geven. Maar we wachten nog eventjes af wat de andere ateliers exact inhouden.
Vakantietijd en gepensioneerd zijn, dat zou moeten uitmonden in een dolce far niente. Niets is minder waar. Het is natuurlijk niet altijd zwoegen en zweten: een verjaardagsbbq, twee begrafenissen, repetitie voorbereiden (jaja, een onvoorbereide dirigent is die naam niet waard), kleinkinderen van de opvang halen, twee bezoeken aan de bank (amai, die denken dat ik een kapitalist ben) ... Gelukkig dus geen tijd om te piekeren of mij te vervelen. In het andere geval laat ik het wel weten.
Voor diegenen die gisteren niet op de bijeenkomst waren van M.a.N. (en voor de anderen als geheugensteuntje): we repeteren volgende week - donderdag 11 augustus - om 20.00 uur ter voorbereiding van de begrafenis die we vrijdag a.s. in Deurne zingen voor de begrafenis van de moeder van E.H. Lansu. Heel graag al diegenen die zich kunnen vrijmaken aanwezig! Het programma wordt nog vastgelegd samen met Mia, maar is zeker niet onoverkomelijk als we een mooie evenwichtige bezetting hebben.
In de traditie van de 17e - 18e eeuw doen we vanavond bij Musica ad Nives een rondje canonzingen. Leuk dat er ook een delegatie van Korile komt meedoen en zo de banden tussen de twee koren wat aanhaalt. Voor de Leestenaars: parkeren kan je makkelijk op het Laar. Ik zorg wel dat er iemand is om je op te halen zodat je gemakkelijk naar de Reuzenpoort geloodst wordt. Ik heb een selectie gemaakt van canons die misschien iets minder bekend zijn als Broeder Jacob. Eens zien of je er in slaagt 8-stemmig te zingen vanavond.
Wees maar niet bang: de opvolger van Piet Huysentruyt (wat een ergelijke tv-figuur) is niet op komst. Behalve genieten is een zangweek ook een bezinnings- en leermoment. Dus hoop ik altijd om er ook iets van op te steken voor mijn eigen koorpraktijk.
We hebben nog maar eens gemerkt hoe belangrijk inzingen en opwarmen van de stem is. Sommige van de technieken die Sylviane ons aanreikten zijn onmiddellijk bruikbaar: je zal het geweten hebben als wxe terug met de repetities beginnen. Alhoewel ... eigenlijk volstaan tien minuten niet om effect te hebben. Zangers zouden, voor ze naar de repetitie komen, al moeten bezig zijn met hun apparaat in conditie te brengen.
En ten overvloede (zie één van de vorige blogs) onthoud ik dat ensmebles moeten aangepast zijn aan de muziek. Een orkest zal ook een andere bezetting hebben naargelang ze Mahler of Vivaldi spelen. Als je daar geen rekening mee houdt kan zelfs de mooiste muziek een draak worden.
Je moet er van houden, maar voor de atelierzangers was het vast een hele belevenis om onder leiding van Vytautas Miskinis één van zijn eigen composities te zingen: The Light Mass, mis voor koor en jazzquartet. De mis is een mix van pop, jazz en gospel. Miskinis is één van de iconen van de Baltische muziek: hij heeft meer dan 500 werken op zijn naam, zowel religieus als profaan. Hij is directeur van het nationaal koor van Litouwen. Ik kreeg de indruk dat het om een schitterende uitvoering ging, zij het dat het publiek van Briançon niet de allerhoogste waardering had voor het concert.
Voor de eerste zangweek die de koorfederatie Choralp in Briançon organiseerde werden er drie ateliers (studiegroepen) aangeboden. Hoe het er in die groepen aan toegegaan is weten we natuurlijk niet. Maar het resultaat van al dat gezwoeg kan je beluisteren in de slotconcerten die de ateliers presenteren.
Er was vooreerst een groep die werkte aan "Muziek aan het hof van koningin Elisabeth I" onder leiding van Pierre Calmelet (Frankrijk). Deze Calmelet is onder meer docent koordirectie in verschillende Franse conservatoria en coördinator van de Franse koorfederatie 'A Coeur Joie'. Het is de man aan te zien als hij met veel aplomb het programma aankondigt, en er onmiddellijk bij zegt dat Engelse koormuziek nauwelijks in Frankrijk uitgevoerd wordt. En dat zullen we geweten hebben. We hebben lijdzaam de muziek ondergaan van Dowland, Purcell, Gibbons en Dering. Calmelet bewees alleen maar door de keuze van het repertoire dat hij al evenmin iets kent van de Engelse muziek. Prachtige intiimistische werkjes (je ziet zoal de slaapkamer of de zitkamer van de koningin voor je) worden door hem gebracht met een koor van honderd man dat zich de longen uit het lijf zingt en niets heel laat van de verfijnde broderie die de componisten uitgewerkt hadden. Het publiek vond dan ook de muziek saai en de banken in de Collegiale kerk heel hard.
Pierre Calmelet was een chauvinstische keuze als atelierleider en een miskleun die hoogstens op zijn eigen conto geschreven moet worden.
Nog vol van een week met muziek, zijn we stilaan terug met onze voetjes op de grond aan het komen. De voorbije dagen waren geweldig: leuk gezelschap, een gedreven dirigent, mooie muziek, gastvrije mensen van Choralp. Als we wat nuchterder zijn, komen we wel eens terug op deze zangweek. Nu drijft alleen maar boven dat ons concert een triomf was, een Haydn van de bovenste plank onder de bezielende leiding van Hans-Ruedi Kämpfert en met een droom van een begeleidend ensemble (Il Falcone uit Genua). De maar durende ovatie van een enthousiast publiek beloonde al het werk van de voorbije week. Ik wou dat ik dat gevoel van geluk met jullie kon delen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
