Op 22 juni 1882 werd Jan Hendrik Frederik Grönloh geboren in Amsterdam. Wellicht zegt de naam u niets tenzij je een literatuurfreak bent. Want dan weet je dat het over de schrijver en dichter Nescio gaat. Waarom hij dan hier verzeild geraakt? Onze Jan had de handelsschool gedaan en had op 18-jarige leeftijd met weinig succes wat baantjes gehad als bediende. Zijn ambitie lag duidelijk ergens anders. Maar omdat vader Grönloh vond dat zijn zoon toch iets zinnig moest doen, al was het dan maar in zijn vrije tijd, werd hij op de gemengde zangvereniging "Sweelinck" gedaan waarvan hij, bij gebrek aan stel (bestaat dat?) dan maar secretaris werd. Vandaar was het maar een kleine stap naar het secretariaat van verschillende literaire tijdschriften, waar hij uiteindelijk zijn roeping vond.
"Een groot dichter zijn en dan te vallen. Maar er kwam nooit wat van, want als je een dichtertje bent, dan lopen de mooiste meisjes altijd aan den overkant van de gracht. En zoo werd z'n hele leven één gedicht, wat ook vervelend wordt."
(uit: Nescio, Dichtertje, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam)
'O God,' denkt i, 'als er nu eens een wonder gebeurde, als nu eens ineens van al die vrouwen al de kleeren afvielen?' Een dichtertje dat den waanzin nabij is denkt rare dingen. U en ik lezer denken nooit zoo iets. En mijn lezeressen... heilige onschuld, ik moet er niet aan denken.
(uit: Nescio, Dichtertje, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam)
Tine Dezeure, eindredacteur van Radio-2 Oost-Vlaanderen, en daar ook regelmatig te horen, maar vooral één van de twee lieve schoondochters van moeke en vake, heeft er samen met Wouter voor gezorgd dat wij tegen midden januari ons zesde kleinkindje verwachten. Proficiat aan de papa en mama ( de grootouders zitten er nauwelijks voor iets tussen, tenzij je een prestatie van meer dan dertig jaar geleden meetelt). Tegen die tijd zal Julietje al bijna naar school gaan. De fotoreeks in onze living kan weeral aangevuld worden.
De zomervakantie van 2011 moet nog beginnen (met daarin o.a. een leuke zangweek in Briançon) en daar zijn we al met de vooraankondiging van Europa Cantat 2012 in Torino, het driejaarlijkse hoogfeest van de koorzang, dat deze keer door de Italianen georganiseerd wordt van 27 juli 2012 tot 5 augustus. Voor diegenen die interesse hebben om deel te nemen is het goed dat we op tijd de data kennen. Het definitieve programma wordt deze maand gepubliceerd, maar nu al staat het vast dat er 40 ateliers zullen zijn, waaruit de duizenden zangers hun keuze moeten maken, dat het traditionele open zingen elke avond doorgaat, dat er meer dan 100 concerten zullen zijn. Zoals steeds hoop ik dat we met een groepje enthousiastelingen er naar toe kunnen trekken om daarna met ons hart vol van muziek naar onze eigen koren terug te komen. Wie dit éénmaal meegemaakt heeft vergeet het nooit meer. Mocht je interesse hebben laat het mij weten.
Hier alvast een promofilmpje van de Italiaans organisatoren. Meer nieuws volgt op geregelde tijdstippen.
Soms wou ik wel eens een kat zijn, die heeft negen levens naar het schijnt. Juist genoeg voor mij om al de muziek die hier binnenstroomt met jullie te delen. Er is nog zoveel dat ik zou willen uitvoeren en de componisten staan niet stil, onafgezien van het feit dat er nog bergen liggen te wachten uit de Italiaanse renaissance en barok. Maar ook de (vooral franse) 19e eeuw is de moeite waard om er in te graven. En misschien zou ik dan wel dirigent worden en een orkest dirigeren om je naar de zevende hemel te brengen.
3 jaar blog. Weet ik veel of dat een reden is om feest te vieren. In elk geval zijn er hier honderdduizenden woorden verschenen. Talrijke bezoekers van diverse pluimage: oude vrienden vanuit mijn jeugd en van op school, dichte en verre familie, koorleden van vroeger en nu, een gekke stalkster, kennissen uit Rusland, Nederland, België, Tsjechië. Trouwe dagelijkse bezoekers, of mensen die slechts af en toe eens binnenwandelen. Heeft zo een blog betekenis? Voor mij wel, want het maakt dat ik aan u allen denk en gevoelens, muzikale en andere smaken met je deel, weetjes die mij interesseren onder de aandacht breng en voor sommigen communicatie op een makkelijke manier onderhoudt. Ik zal nog maar eventjes voortdoen. En om mijn kennis van het Engels te demontreren: Have a nice day!
Kerkmuziek is zo oud als de kerk zelf, hoewel uit de vroegste tijden niet bijzonder veel is overgebleven, deels omdat oudere notatiesystemen in onbruik waren geraakt. De eerste periode waarin bewust een poging werd gedaan om wat orde aan te brengen in de liturgische muziek is de tijd van Karel de Grote. Aan deze tijd danken wij de eerste bundeling van het gregoriaans en het neumenschrift. Ongetwijfeld bevat het gregoriaans overblijfselen uit vroegere tijden, mogelijk zelfs uit de joodse tempelliturgie. Feit is dat bijna acht eeuwen lang de ontwikkeling van de West-Europese muziekgeschiedenis voor het grootste deel via kerkmuziek plaatsvond.
Met de ontwikkeling van de muzieknotatie en de meerstemmigheid richtten veel componisten zich op het scheppen van vooral kerkmuziek, ook al omdat componisten dikwijls priesters waren: Gregorio Allegri, Gilles Binchois, Philippe de Vitry en zeker ook Antonio Vivaldi (de rode priester) zijn hiervan voorbeelden. Bovendien was dat voor componisten de beste manier om aan de kost te komen.
Door alle eeuwen heen is de mis, of een onderdeel ervan, een geliefd onderwerp geweest. Zelfs protestantse componisten zoals J.S. Bach schreven nog in die vorm. De gregoriaanse melodieën werden vaak als basis genomen voor meerstemmige bewerking.
Dag op dag vierhonderd veertig jaar geleden werd Tomaso Albinoni in Venetië geboren. Hij werd één van de toonaangevende barokcomponisten en -violisten van zijn tijd. In de tachtig jaren dat hij leefde componeerde hij op zijn minst 81 operas, 99 sonates, 59 concerti en 9 (daar is dat magisch getal weer) symfonieën. Wat hij echter NIET componeerde is zijn - bij de goegemeente - meest bekende werk: het Adagio in g-klein voor orgel en strijkers. Dat werd door Remo Giazotto in 1958 gepubliceerd en zou een bewerking zijn van een sonate van Albinoni. Achteraf zou blijken dat Giazotto het helemaal zelf had geschreven. Toch is het immens populair en duikt het steeds weer op in begrafenissen. Ook Liesbeth Liszt gebruikte het als achtergrondmuziek voor "De kinderen van de zee".
Eerst en vooral, proficiat voor de uitvoering van gisteren: het werd een mooie dienst voor een volle kerk met een heel multiculturele aanwezigheid. Ik heb voor de mis gevraagd dat men mij ook eens wat muziek zou bezorgen uit de Syrische gemeenschap, zodat we deze ook eens op een hoogdag ten gehore kunnen brengen.
Ondertussen zijn ook de resultaten van de bevraging quasi volledig. Wat mij een beetje verrast is dat het initiatief om ook tijdens de grote vakantie enkele activiteiten te doen, zoveel weerklank heeft gekregen. 18 à 20 mensen geven aan dat zij naar de luisteravond van 14 juli willen komen, 16 à 18 gaan zich overgeven aan het zingen van canons in augustus. Het is leuk om zo een respons te krijgen. Zouden we mekaar dan toch geen 7 weken kunnen missen? De Dag van de Vlaamse Koren is blijkbaar nog een grote onbekende. 4 mensen zeggen ja maar 11 mensen antwoorden met een vraagteken. Daarover geven we zeker nog wat meer uitleg, zodat je geen sprong in het onbekende moet doen.
Ik hoop jullie allemaal donderdag terug te zien, we leren in ijltempo een mis en een paar nieuwe stukken voor Allerheiligen. En we werken voorzichtig aan het adventsconcert. Nog een prettige dag!
KORILE brengt een laatste (muzikaal) eerbetoon aan onze gisterennacht overleden oud-voorzitster Griet De Gryse. Na een lange moedige strijd heeft zij het gevecht verloren. Velen onder ons hebben haar nog gekend als gedreven voorzitster, anderen maakten haar mee toen ze nog tijdelijk kon terugkeren als alt en we zagen haar nog helpen bij concerten en andere evenementen. De begrafenisdienst wordt gehouden in de Sint-Niklaaskerk van Leest op vrijdag a.s. 17 juni.
Bij deze een warme oproep aan alle koorleden om aanwezig te zijn om deze uitvaart te helpen verzorgen.
Dank u wel, Koen, voor de tekst die je mij bezorgde! De tekst komt van de website van de zoo in Antwerpen.
Aida in de ZOO De Vlaamse Opera sluit het seizoen af met een operaklassieker van formaat: Aida van Giuseppe Verdi. Bij iedereen komen dan meteen de triomfmars, olifanten en piramides voor de geest. Maar de versie die regisseur Peter Konwitschny brengt, zoomt op heel eigenzinnige manier in op de essentie van het werk. De traditionele olifanten inspireerden de Vlaamse Opera wél tot een bijzondere actie. Op maandag 13 juni, is de kiosk van de Antwerpse Zoo het decor voor een grootse zangstonde. Pianiste Sabrina Avantario en een paar leden van het koor van de Vlaamse Opera zorgen dat alle aanwezigen de triomfmars uit Aida luidkeels kunnen meezingen als verlaat verjaardagslied voor Kai Mook, die op 17 mei haar tweede verjaardag vierde. Er is een zangstonde voorzien om 15u en eentje om 16u. Voel je voor één dag operazanger, smeer alvast de keel en zing uit volle borst mee. Een leuke extra bij een zoobezoek!
Mechelen is niet alleen de stad van de beiardiers, het was ook de stad van de meubelmakers. Uit die traditie kwam één van Vlaanderens vooraanstaande schilders uit het begin van de 20e eeuw voort. En nu komt Rik Wouters dit jaar uitgebreid terug naar zijn geboortestad. Deze jong gestorven beeldhouwer en schilder slaagde er in gedurende zijn korte leven van 34 jaar de Vlaamse schilder- en beeldhouwkunst mee te stuwen in de vaart der volkeren, niet in het minst onder invloed van zijn vrouw Nel (Hélène Duerinckx, die hij op 16-jarige leeftijd in Brussel leerde kennen). Met een tentoonstelling in Lamot vanaf 11 juni (open alle dagen behalve maandag van 10 tot 17 uur) wordt de aanloop genomen naar de tentoonstelling van de collectie van het Museum van Schone Kunsten van Antwerpen in het Schepenhuis in Mechelen, die te zien is vanaf 24 september. Niet te missen!
Op Pinksterdag openen wij de hoogmis met een anthem van Orlando Gibbons: "Come, Holy Ghost". Gibbons was de opvolger van William Byrd en behoorde tot de nieuwe lichting die de Anglicaanse liturgie glans moest verlenen. Los van de leerstellige twistpunten tussen de Anglicaanse en Rooms-katholieke kerk, blijft er een grote verwantschap bestaan tussen beiden. Vooral de zogenaamde High Church heeft nog steeds grote overeenkomsten met Rome. Het is dan ook niet verwonderlijk dat koorwerken van Anglicaanse origine zonder enig probleem in onze liturgie kunnen aangewend worden. Voor de geïnteresseerden onder ons: de voornaamste geschilpunten tussen de Anglicaanse kerk en Rome:
● Het gezag van de paus wordt afgewezen en de koning of koningin is het hoofd van de Church of England. De aartsbisschop van Canterbury is de spirituele leider van de Anglicaanse gemeenschap.
● Anglicaanse priesters zijn niet gebonden aan het celibaat. Ook vrouwen kunnen priester worden.
● De Anglicaanse kerk kent maar 2 sacramenten : het doopsel en de communie.
● Anglicanen verwerpen de onbevlekte ontvangenis van Maria. Zij wordt niet vereerd. Gelovigen bidden enkel tot de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Eén van de verklaringen voor het gelijk spel van de Rode Duivels tegen Turkije was de vermoeidheid op het einde van een lang voetbalseizoen. En na de voorjaarsklassiekers bouwen toprenners een rustperiode in omdat zij stilaan leeg geraken. Bij koorzangers is het niet anders. Neem nu een zangweek waar je met enthousiasme naar toe leeft. Het is een bekend fenomeen dat er de derde of de vierde dag een dip komt, waarbij het allemaal niet zo goed lukt, de fut er uit is, de dingen die de vorige dagen vanzelf gingen de mist in gaan. Ook bij de repetities van een koor is juni een moeilijker maand. Veel wat oudere zangers gaan nu al met verlof, waardoor de aanwezigheid drastisch naar beneden gaat. De overblijvers hebben het wat moeilijker om de batterijen nog eens op te laden. Het seizoeneinde nadert en we slepen ons allemaal wat voort. En dan komt het reces en na een paar weken rust en "ontbering" begint de zin terug te komen voor de wekelijkse repetitie. Denk dus maar niet dat jij, beste lezer, het alleen bent ... Nog eventjes doorbijten en we hebben onze vakantie dubbel en dik verdiend.
Het is weeral een paar dagen geleden (27 mei ll.) dat de BBC een schitterend programma uitzond waarin Prins Charles, prins van Wales, zich een uitzonderlijk advocaat betoonde van de Hubert Parry (bij ons bekend als de componist van Jerusalem). Parry moge dan al wat miskend zijn, zijn invloed was enorm. Het is de moeite waard om zijn visionaire koormuziek te ontdekken (inclusief verborgen schatten als "Et misericordia" uit zijn Magnificat van 1897). Een ander hoogtepunt is de kroningsanthem " I was glad", geschreven voor de kroning van koning Edward in 1902. Maar vergeet ook niet bvb. zijn derde symfinie, bijgenaamd "De Engelse", en zijn later pianowerk. In de documentaire zie je een prins die gepassioneerd is door muziek (dus niet alleen architectuur is één van zijn grote interesses), gefascineerd door Parry's leven en composities.
Met al de drukte van het voorbije weekend, zouden we nog vergeten dat het gisteren de verjaardag was van Martha Argerich. Deze Argentijnse dame mocht zeventig kaarsjes uitblazen.Als pianiste wordt zij door haar gelijken aanbeden en is zij een inspiratie voor talloze anderen. Martha Argerich heeft een zodanig aura van briljantheid dat zij, zelfs nu ze 70 wordt, bijna niet te evenaren is door henedaagse pianisten. Martha is bijna van een andere planeet, in muzikale termen, in haar techniek en in haar inspiratie, ziel en genie. Ik hoop dat het verjaardagscadeautje dat ze voor zichzelf vroeg: een beetje minder moeten spelen, aan haar voorbij gaat.
Enkele tijd geleden was er sprake van het ontvangen van het koor Preobrajhenie uit Moskou, dat op doorreis van Parijs naar Nederland een optreden zou verzorgen in Antwerpen. Dit koor heeft een traditie van concertreizen over heel de wereld: Polen (1989, 1996), Nederland (1993, 1995), USA (1994), Bulgarije (1995), Turkije (1995), Japan (1995, 2007), Israël (1996), Italië ( 1996, 1997), Hongarije (1997), Duitsland (1998, 2009), Griekenland (2007), Oostenrijk (2008), Tsjechië (2009), Zuid-Korea (2008, 2010). 2011 mag nu wel vergeten worden, omdat het festival in Nederland waar zij zouden aan deelnemen waarschijnlijk niet doorgaat. Uitgesteld is echter niet verloren: in oktober zingen zij alleszins in Parijs. Dat wordt dan de gelegenheid om te horen hoe zij in realteit zijn en om misschien afspraken te maken voor 2012. Ik ga zeker proberen om hen te ontmoeten in Parijs.
Overweging over de dirgent: de discussie over de ongrijpbare macht van een dirigent. De enige kracht die hij heeft is om zijn koor (mutatis mutandis zijn orkest) te laten zien wat er echt van he gevraagd wordt. De muzikanten moeten weten en geloven dat de kerel voor hen weet waaar hij mee bezig is. Soms gaat daar de nodige tijd over heen. Sir Colin Davis dirigeerde 15 jaat het orkest van de Royal Opera House in Covent Garden. Voor het helemaal naar zijn hand stond waren er toen jaar voorbij. Maar het blijft de moeite om er aan te werken, niet tot meerdere eer en glorie van de dirigent maar ten dienste van de muziek. Vooral dat laatste krijg je wellicht alleen met ouder worden, als de Sturm und Drang afneemt en muziek gezien wordt in het licht van de eeuwigheid.
Neenee, dit is niet de kroniek van een aangekondigd afscheid, noch het avonturenverhaal van een journalist in oorlogsgebied en al evenmin de praktische toepassing van de vermaning van een jezuiet om alle dagen te mediteren over de uitersten van een mens. Sinds ik de tijd heb om rustig dieper in te gaan op sommige onderwerpen en dat ook nog eens voor mijzelf schriftelijk vast te leggen zijn onderwerpen als "Muziek en beeldende kunst", "Rusland, een geschiedenis", en nu embyonaal 'Napoleon" aan de orde geweest. Bij dit laatste past af en toe enige ontspanning want de studie van zijn veldslagen en strategie, of de betekenis van de Code Napoleon zijn soms wat moeilijk verteerbaar. Laat nu die ontspanning voor de hand liggen, als ik de luisteravond van Musica ad Nives over "De dood in de muziek" voorbereid. Leuk daarbij is een recente uitgave van Roularta Books "Onsterfelijke laatste woorden", die op een pretentieloze manier de (al dan niet autentieke) laatste woorden van bekende mensen in herinnering brengt. En dat kan je dan weer koppelen aan mijn prive-verzameling beelden van grafkunst (voorlopige werktitel :"Versteend leven"). Hieruit enkele foto's, terwijl je rustig kan luisteren naar muziek van Salieri.
Zaterdag 4 juni vanaf 16.20 uur in de Sint-Theresiakerk, Grote Steenweg 650, Berchem
Nicolas De Troyer (°1984) , organist van de Sint-Pauluskerk in Antwerpen speelt:
* Jehan Alain: Variations sur Lucis Creator * Jehan Alain: Deux Danses à Agni Yavishta * Olivier Messian: Le banquet céleste * Louis Vierne: Le carillon de Westminster
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
