Is het nu exact of niet exact

Nu de theoretische kant van de vooropleiding tot keurmeester achter de rug is, en de standaard van al die rassen wel ergens in men geheugen is opgeslagen bestaat de volgende stap er in deze kennis naar de praktijk te brengen. Een standaard is een exact iets althans dat zou het moeten zijn, zo is de standaard voor lengtematen de meter, voor gewicht de kilo en voor de postuurvogels is dit de C.O.M. standaard. Een opmerking die wel eens te horen was als ik de wijze van keuring binnen K.B.O.F verklaarde aan collega vogelliefhebbers was dat wij de standaard van de C.O.M niet zouden toepassen. Niets is minder waar natuurlijk, wat wel anders is binnen K.B.O.F is de puntenverdeling per rubriek aangezien er hier werd geopteerd voor een uniform keurbriefje, maar dit doet niets af aan de gestelde standaard.

Vertrekkende vanuit de basis de exacte standaard kan men er niet omheen dat een keuring een zo exact mogelijke interpretatie is van deze standaard. Het streefdoel is natuurlijk van een gelijkvormige interpretatie van de standaard te bekomen door al de keurmeesters. Als men het simplistisch benaderd zou ik zeggen een keuring is een menselijke inschatting van iets met als leidraad een voorop gestelde norm?

Terug naar de vraag van het exacte binnen de standaard voor postuurvogels, er zijn wel een aantal normen binnen deze standaard die exact bepaald zijn. Zo is de grootte er één deze is vrij exact te interpreteren, ook de standhoek (houdingshoek) in de kooi is soms exact bepaald. Als we deze twee gegevens combineren kan men aan de hand hiervan soms snel zien en zonder dit te moeten nameten of ze hier aan voldoen. Als men lengte en standhoek in onderling verband brengt levert dit als uitkomst een bepaalde breedte op, en als men deze terug koppelt aan de afstand tussen de tralies van de kooi krijgt men een vrij werkbaar gegeven.

Een voorbeeld maakt het makkelijker om te verduidelijken(zie tekening) wat ik bedoel, neem nu de Border, de grootte(zuivere lichaamslengte) van de border is 14,5 tot 15 cm en de standhoek(houdingshoek) is 60° als men de lengte van 15 cm onder een hoek van 60° plaatst en men meet de breedte van deze opstelling komt men op 7,5 cm(afstand tussen de pijlen), als men dit nu relateert naar de afstand tussen de tralies van de TT-kooi zijnde +-1,5 cm weet men dat een Border van de juiste grootte en onder de juiste hoek van staartpuntje tot snavelpuntje niet buiten een breedte van 5 tralies mag komen. Komt hij verder dan is de grootte of de standhoek niet correct volgens de standaard. Zo kan men nu voor elk ras waar deze twee gegevens van bekend zijn gaan bepalen tussen hoeveel tralies de volledige vogel moet vallen om te voldoen aan de standaard. Voor de Fife- Fancy is dit 4 tralies en voor de Noordse-Frise is dit 6 tralies. Zowel Border, Fife als Noordse-Frise staan onder een hoek van 60° enkel de lengte van de vogels verschilt onderling.

Deze werkwijze gaat enkel op als er een max. lengte is aangegeven voor een bepaald ras, als men zo groot mogelijk vraagt zoals bij de A.G.I of Parijse-Frisè gaat deze vlieger natuurlijk niet op. Bij rassen waar een vallende of lichte knik van de staart wordt gevraagd gaat dit weinig verschil maken aangezien het steeds om een lichte afwijking gaat. Voor houding - of frisè vogels met specifieke houding kan men deze methode ook niet gebruiken, wat men soms wel kan gebruiken zijn de tralies van de kooi om te zien dat het lichaam( rug-staartlijn) volledig verticaal(90°) staat aan de zitstok . zo zal een bultje met een perfecte verticale houding zowel met schouder, rug en staart parallel lopen aan de tralies.

Los van de vogel is het bij de inschatting van de verhoudingen naar grootte en vorm ook van belang om de afmetingen van de kooi en de meest voorkomende plaats van zitstokken of horizontale verbindingstralies te kennen, ze kunnen aanwijzingen geven over de lengte van bepaalde onderdelen van de vogel. Voor een koepelkooi type Yorkshire bv. weet ik dat de eerste horizontale verbindingstralie op 9 cm zit(ik tel de onderste horizontale verbindingstralie die op de houten onderbak zit niet mee), de tweede op nog eens 9,5 cm en tot de nok nog eens 8 cm zit. Voor een bultje is de afstand van schouder, nek tot snavel +-4,5à 5 cm, zijn staartje is +- 4à4,5 cm van daar waar de vleugelpunten sluiten op de stuit tot uiteinde staart, dus weet ik dat een bultje van voldoende lengte(17à18cm) nog 9 à9,5cm moet laten zien boven de zitstok en dus met zijn schouders minstens tot aan en liefst tot boven de tweede horizontale verbindingstralie moet komen wil hij voldoen aan de gevraagde grootte. Nu is het wel zo dat een man altijd wat groter zal zijn dan een pop, maar als ze samen in een reeks dienen te worden beoordeeld maakt dit geen verschil aangezien er geen onderscheid word gemaakt tussen man of pop in de standaard.

Als liefhebber van bultjes leek het mij wel van belang om een goede inschatting te kunnen maken van de afmetingen van de vogel. Dit komt van pas als men vogels tegen komt hetzij om zich nieuw kweekmateriaal aan te schaffen of gewoon om ze onderling te kunnen afwegen aangaande de grootte, werkhouding of onderlinge harmonie en verhoudingen van onderdelen bij een bultje. Ik kan iedere liefhebber van welk ras van postuurvogels dan ook aanraden van eens een grondige studie te maken over hoe dit voor zijn ras zit met de verhoudingen tussen vogel, kooi, houding en de standaard.

Verklaring van de bijgevoegde tekening:

A 9,5 cm Afstand tussen de horizontale verbinding tralies(1en2) van de TT-kooi type Yorkshire

B 9 cm Afstand tussen de horizontale verbinding tralies(onderkant en1) van de TT-kooi type Yorkshire

C 4à4,5 cm Lengte van de staart gemeten vanaf daar waar de vleugel punten sluiten op de stuit tot het einde van de staart

D 9,5 cm lengte van de rug gemeten van de schouders hoogte tot aan de vleugelpunten

E 1,5 cm afstand tussen de tralies van één TT-kooi type Yorkshire,
 E 13à14 cm rug lengte gemeten van schouder tot puntje staart. 

F 4,5à 5 cm lengte van de hals gemeten van snavelpunt tot aan het verste punt van de schouders. Als men op de lengte van de hals en de hoek (min 90°) van de werkhouding cijfer 7, dezelfde methode los laat als ik hierboven beschreef en dit ook relateert naar het aantal tralies van een TT-kooi moet de hals van puntje bek tot aan het verste punt van de schouder zich over min 3,5 tot 4,5 tralies uitstrekken. Is dit niet het geval en gaat het over minder dan 3 tralies dan is de hals te kort of neemt de vogel een werkhouding aan in de vorm van een cijfer 1 en moet men dit als een zware fout beschouwen tegen de raszuiverheid (type Gibber of Giboso )

G 3cm min. Deze afstand kan niet breed genoeg zijn hoe breder de schouders, hoe hoger de kwaliteit van het bultje. Hier zit er wel een addertje onder het gras, veel bultjes zijn breder halverwege de rug en lopen dan terug wat toe naar de schouders.

H zo breed mogelijk. Deze afstand kan net als de schouderbreedte (G) niet groot genoeg zijn, samen vormen zij wat men de kas van het bultje noemt. Ook hier weer een addertje onder het gras het is namelijk zo dat als men twee bultjes met exact dezelfde halslengte naast elkaar plaatst, zal deze met de minste kas de optische indruk gaat wekken van een langere hals te bezitten dan deze met een brede zware kas. Als men goed toeziet bij deze vogels met een te lichte (niet brede) kas zal men vaststellen dat ze niet de typische driehoek laten zien in zijaanzicht, en in directe correlatie zullen de schouders te smal zijn zodat ook in achter aanzicht geen driehoek zal gevormd worden.

PS: de laatste tekening laat zien hoe het meten van een houdingvogel niet moet

DE EERSTE MAAL

De eerste stapjes die ons van kruipertje tot lopertje maakten herinneren we ons meer uit de verhalen van de oma dan uit ons geheugen. Op wat latere leeftijd zijn onze herinneringen aan één eerste keer wat exacter, onze eerste schooldag op de grote school, of de eerste keer alleen naar de cinema, vergeten doet men dat niet. Zo herinner ik mij ook +-35 jaar geleden men eerste bultjes die ik ooit bezat, aangekocht bij Orni-Mondo toen de “place to be” voor menig vogelliefhebber. Bijna elke zaterdag van september tot Nieuwjaar dreef de gedachte “er moest eens iets zitten” me naar Borsbeek. En op een van die zaterdagen ontdekte ik er bultjes, als ik er nu aan terug denk was het meer een slechte Scotch- fancy dan bultjes. Ondanks de wat mindere kwaliteit van deze bultjes was dit de aanzet van men voorliefde voor dit ras. Enkele weken later kon ik bultjes van goede kwaliteit zien bij Orni-Mondo, men vertelde mij dat ze afkomstig waren van een grote Waalse liefhebber. Er verhuisde dan ook enkele vogels naar Pijpelheide en van toen af was ik bulten liefhebber-kweker.

Door omstandigheden buiten mijn wil veranderde ik in de winter van 82 het geweer van schouder, en de vogels werden ingeruild voor de duiven van vader. Maar oude liefde roest niet en na 25 jaar duivenmelker en enkele jaren zonder gevleugelde vrienden kwam de microbe terug.

Zo ook nu weer verander ik het geweer van schouder, van beoordeelde tot beoordelen. De eerste stappen zijn gezet om niet enkel als deelnemer op een TT aanwezig te zijn maar het ook eens als(aspirant) keurmeester te beleven. Na een gedegen opleiding en gevolgd door een theoretisch examen kon ik beiden afsluiten met een goed gevoel. Het examen zorgde voor de benodigde punten, maar de opleiding en bespreking van de verschillende rassen zorgde voor een nieuwe impuls. Vanaf nu zal een bezoek aan een show gans anders verlopen aangezien men blikveld aanzienlijk is verruimd. Ik kijk er al naar uit om ergens in oktober onder de hoede van ervaren keurmeesters de praktische kant van de zaak te mogen ervaren.

Door de standaard van de verschillend rassen eens van naderbij onder de loop te nemen en zaken te vergelijken voor zo ver dit kon, kwam ik tot eigenaardige vaststellingen. Voor al de rassen kan men twee constanten bepalen, de grootte en de houdingshoek in de tt-kooi. De grootte varieert tussen 11 cm voor de kleinste(fife&gloster) en 23cm voor de grootste(lancashire), wat me hier vooral verbaasde was dat in wezen de Belgische- Bult(17-18 cm) groter kan zijn dan de Yorkshire(17cm minstens). Vandaag in de praktijk stel ik vast en dan zeker in ons Belgen land dat bultjes die veel kleiner zijn dan de vereiste grootte het mooie weer maken op sommige shows? Het verleden leert ons dat de grootte van de Belgische bult ook vroeger soms voor contradictie zorgde, en net als Bart De Wever nu voorstelt ons Belgen land in twee splitste.

Nu de kweek voorbij is en de vogels samenzitten in grote volières is een periode aangebroken van relatieve rust voor mezelf. Op een uurtje na vragen de vogels weinig aandacht in deze zomerperiode. Zo blijft er meer tijd over om te genieten van de hobby, wat onkruiden verzamelen in de natuur voor de vogels of wegdromen voor de vlucht als ik weer eens een echte kampioen denk gezien te hebben. De bultjes mogen nog een aantal weken verlof nemen zodat ze voldoende rust-vakantie- compensatie- recuperatie- inhaal- en CV-dagen kunnen opnemen, om te voorkomen dat ze net als de cipiers, vluchtverkeersleiders of de spoorwegen in staking zouden gaan. Daarna volgt de inenting tegen de vogelpokken en starten ze onmiddellijk met de opleiding tot show vogels, die uiteindelijk het doel van hun bestaan verantwoord. De enkelingen die voorbestemd zijn voor de kweek en bewust gekweekt zijn naar een overaanbod van één of andere wel bepaalde kwaliteit worden op het voldoende aanwezig zijn beoordeeld. Als ze voldoen mogen ze verder uitgroeien en kan enkel hun gezondheid nog een storende factor zijn om het te maken als kweekvogel.

De rui doet zijn werk en elke morgen bedekt een zacht tapijtje van veren het kweek hok, moet men nu wat extra voorzien om deze te bespoedigen? Echt hoeft dit niet natuurlijk ook zonder iets toe te voegen aan voeding of drinkwater komt de vogel wel door de rui. Het is wel van groot belang dat het nieuwe verenkleed van een goede kwaliteit is, aangezien de veren de vogel maken. Dank zij men vroegere ervaring in de duivensport weet ik uit ondervinding dat al wat er misloopt tijdens de rui men kan aflezen in de veren van de duif, een slechte vlucht of enkele dagen op sukkel met de gezondheid dit alles kan men terug vinden in de slagpennen van de duif. Het is zelfs zo dat wanneer de duiven jongen dienen te voederen tijdens de rui ze deze onderbreken om te voorkomen dat ze moeten kiezen wie de benodigde voedingsstoffen nodig heeft, de jonge duif om te groeien, of de oude duif om een goed verenpak aan te maken. Ikzelf geef de voorkeur om een hulpmiddel tijdens de rui aan te bieden, zo meng ik tijdens de rui Murium Bird van Comed onder het eivoer. Tot het einde van de rui kunnen ze elke dag beschikken over wat eivoer om de benodigde voedingstoffen te kunnen opnemen.

Nog even geduld en dan breekt een mooie tijd aan, het africhten van de jonge bultjes. Net als een goudzoeker ga ik dan op zoek naar de ultieme vondst, en net als bij de goudzoeker gaat dit niet zonder slag of stoot. Anders dan bij sommige rassen is een houdingvogel niet zo maar een paar dagen voor aanvang van het seizoen in een kooi te plaatsen en op succes te hopen.

Het is ook een fabeltje dat een houding kan aangeleerd worden natuurlijk, men kan een houdingvogel wel aanleren van zijn werkhouding aan te nemen op het moment dat dit word gevraagd bij de keuring. Als de vogel de juiste houding niet in zich heeft en dit heeft vooral te maken met het benodigde evenwicht van de vogel op de zitstok zal hij de juiste werkhouding nooit kunnen aannemen. Op vraag van een keurmeester leende ik hem een man uit om hier mee te kunnen kweken. Op een keuring had hij ze al menig maal ter beoordeling gekregen maar zelf gehouden had hij ze nog nooit. Toen hij mij de uitgeleende man terug bezorgde was zijn verwondering groot dat deze bijna steeds de werkhouding aannam zonder dat hij de kooi beroerde. Activering van de vogel door krabben of tikken was helemaal niet nodig, bij het observeren van zijn werkzaamheden in de volière zat de vogel bijna steeds in werkhouding.

Wat is nu de beste instelling voor een bultje om op het gepaste moment de werkhouding spontaan aan te nemen? Enerzijds moet de vogel zich veilig en op zijn gemak voelen in een TT-kooi, en anderzijds moet hij achterdochtig blijven voor wat komen kan. Het zich veilig en op zijn gemak voelen in een TT-kooi probeer ik te bekomen door de vogel nooit rechtstreeks uit een TT-kooi te nemen, zodat hij naar verloop van tijd deze kooi ervaart als een veilige omgeving. Tijdens het opkooien zullen al de bultjes welke zijn voorbestemd voor deelname aan een show kunnen beschikken over een kweekbak met daar voor een TT-kooi. Als ik nu een bultje moet ter hand nemen(wat ik uiterst zelden doe tijdens het TT-seizoen) zal dit steeds vanuit de kweekbak gebeuren, natuurlijk zijn er van die slimmeriken die eens ze dit merken met geen stokken uit hun TT-kooi te krijgen zijn.

Het achterdochtig houden van de bultjes doe ik door het gekende krabben of tikken tegen de kooi, ik zal dit steeds combineren met zachtjes praten tegen de vogels en oogcontact maken. En wees maar zeker dat ze na verloop van tijd goed weten dat praten en tikken of krabben samengaat. Bij de meesten gaat dit zo ver dat enkel er tegen praten voldoende is om ze in werkhouding te zetten. Laat nu net dit praten een onderdeel zijn van de werkwijze bij de finale toekenning van de kampioenstitel door de keurmeester. Gewoonlijk gebeurt dit in overleg met een collega keurmeester door te praten over voor- en nadelen van de overgebleven vogels en te verwijzen naar de desbetreffende vogel. Een goed afgericht bultje volgens de hiervoor beschreven werkwijze zal op deze handelswijze van de keurmeester reageren door hem achterdochtig gade te slaan in werkhouding zonder dat de kooi nog moet beroerd worden. Het bultje dat spontaan in werkhouding gaat staan bij het finaal oordeel zal een streepje voor hebben bij de keurmeesters, zonder dat deze beseffen dat hun praten deze werkhouding uitlokt.

HET IS WEER VOORBIJ

Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens wat postte op men blog, gebrek aan tijd zeker de ziekte van onze moderne tijd. Ondertussen zit de kweek van men bultjes er op, de teller is gestopt op 187 jonge bultjes. En om het met een boutade te zeggen het zijn er minder dan voorheen maar men moet er niet veel hebben, men moet goede hebben. Naar mijn bescheiden mening is de kwantiteit gedaald maar de kwaliteit is gestegen, of maak ik mezelf blij met een dode mus? De keurmeesters zullen me binnen enkele maanden wel weer met de voetjes op de grond zetten en wakker schudden uit men droom, of juist niet en me nog harder laten dromen, we zien wel?

Nu ik zelf de ambitie heb uitgesproken om een poging te doen om tot het gilde van keurmeester toe te treden kreeg ik positieve en negatieve opmerkingen te horen. De meest negatieve was wel dat gepensioneerde mensen het recht zou moeten worden ontnomen om nog keurmeester te mogen worden. Ik loop nu ongeveer vijf jaar rond in het wereldje van (postuur)vogels en kan me er nog steeds in vinden ondanks de soms kleine kantjes die ik tegen kom.

Samen met de leden van de Heikneuter maakten we een natuurwandeling in de vallei van de Nete onder leiding van een natuurgids trokken we door de natte graslanden en langs de oevers van de Nete tot aan looidijk. We luisterden naar het gezang van vooral K.B.V vogeltjes die bij naam genoemd werden door onze gids. En ja ook de nachtegaal kregen we te horen, wat er wel ontbrak op één uitzondering na waren de eenden. Er zitten in de vallei van de Nete bijna geen eenden meer, is de vos de oorzaak of wat anders wist onze gids niet eenduidig te zeggen.

De jaarlijkse drink der wereldkampioenen begint een klassieker te worden, de plaats van uitnodiging was weer de kantine van voetbalclub Molenzonen te Hallaar. En dat het goed was hoef ik niet te vertellen, de uitnodigers het partnerschip Winkelmans&Torfs , Vercammen&Schoovaerts, Werner Van Dessel, Pelgrims Dirk, en Nestor Dennis zijn liefhebbers waar men prat kan op gaan om ze tot uw kenniskring te mogen rekenen. Deze mensen behalen al jaren na elkaar medailles op de wereldkampioenschappen en dragen de naam en faam van de Belgische postuurvogels uit over gans de wereld. Ondanks hun naam en faam in gans de wereld, moeten ze in eigen land vaak horen dat hun vogels te lange oren, of ten dikke tenen hebben. Of krijgen ze te horen “ik heb er thuis veel betere zitten” en dat het WK. één grote loterij is, en dat het behalen van een wereldtitel dus niets voorstelt. Wel ik laat ieder in zijn waarheid natuurlijk maar wat mezelf betreft zou ik verdomde graag met men bultjes op die uitnodiging staan. Ik weet wat sommige er voor doen en laten om een medaille te kunnen behalen op een WK. en dat is niet min hoor. Ik durf er nog niet aan te denken van deze liefhebbers of hun verdienste te minimaliseren. Vanuit het standpunt als vogelliefhebber heb ik niets dan bewondering voor deze mensen en hun vogels.

Geen bewondering maar verwondering op de vergadering van de Heikneuter toen de voorzitter vertelde dat er een boze mail was gekomen van het nationaal niveau binnen één van de grotere federaties. De aanleiding voor deze boze mail bleek echter bij mijn blog te zitten, het was een vroeger verschenen bericht wat handelde over de tijdschriften van de desbetreffende federatie. Ik had het aangedurfd om één mening te luchten die blijkbaar hogerop niet werd gedeeld, spijtig maar we leven in een land van vrije meningsuiting. Het is niet mijn bedoeling van wie of wat dan ook te schofferen, en als mensen zich aangevallen of gekwetst voelen door wat ik op mijn blog plaats weet dan dat dit nooit zo bedoeld is, en verontschuldig ik mij daar voor. Als de artikelen over postuurvogels welke de laatste maanden verschijnen in het bewuste tijdschrift het gevolg zijn van de opmerkingen op mijn blog kan ik daar enkel maar tevreden over zijn.

Toen ik in een vroeger bericht waarschuwde voor het rode gevaar en hun landing in Normandië kon ik in de verste verte niet vermoeden dat Omaha beach hier bij mij was gelegen. Tot mijn grote verwondering bleken de” little red bastards”  mijn kweekkamer te verwarren met Sainte-Mere-Eglise  in Normandië .  In het tussenstation van kweekbak en grote vlucht kwam ik ze tegen tussen de uiteinden van de zitstokken. Direct handelen leek me aangewezen en na wat heen en weer geschuif met de kweekbakken kwam ik tot de vaststelling dat het probleem zich beperkte tot een plaat  tussen de twee wat grotere kweekbakken die als tussenstation dienstdoen. Alles werd direct behandeld en de vier kweekbakken uit meubelplaat werden buiten gezet om daar een gif kuur te ondergaan, na enkele dagen van observatie kon ik geen levende exemplaren meer vinden.

Wat was er nu mis gegaan? Na alles op een rijtje te hebben gezet moest ik vast stellen “eigen schuld dikke bult”. In de vijf jaar dat ik terug vogels kweek werd ik nog nooit geconfronteerd met deze beestjes. Als ze soms als ongewenst geschenk meekwamen van een TT  konden ze het nooit harden in men kweekkamer. En dan gaat dat duiveltje op uw linker schouder zeggen dat het alleen maar bij de anderen kan gebeuren nooit bij uzelf, en men gaat dit geloven. Maar de volkswijsheid zegt “dat hij wie zich onoverwinnelijk voelt het kortst bij zijn nederlaag staat”. Wetende dat men elke drie maand een voorbehoedende behandeling diende te herhalen maar denkende de kweek is toch bijna gedaan en ik zal wachten om te behandelen tot het zo ver is. Dat duiveltje zal plezier hebben gehad omdat men laksheid me in de val liet lopen.

Voor ik men kweekkamer opbouwde ging ik om goede raad bij enkele liefhebbers die het klappen van de zweep kenden en paste hun aanbevelingen toe bij de opbouw. Deze handelswijze maakte het verdelgen wel een stuk eenvoudiger één van de opmerkingen was van geen vaste obstakels te plaatsen in men kweekkamer, en de muren te bekleden met gipskarton en af te werken met enkele lagen verf zodat er nergens kieren waren. Ook kasten of het nu onder- of bovenkasten zijn dienen als ideale schuilplaats om hun eieren te deponeren en enkele maanden te laten overleven, dus zijn ze hier ook niet te vinden in men volière.

Nu staat alles weer op scherp natuurlijk en zal men opgebouwde afweer waar ik vijf jaar in geloofde zijn degelijkheid moeten bewijzen. Eén maatregel heeft alvast bewezen dat hij werkt, de luizen valletjes wisten mij dag na dag te vertellen of ze er nog waren en in welke kweekbak de rode vluchtelingen zich verstopten. Ook de gebruikte bestrijdingsmiddelen bewezen hun degelijkheid, enkel van het manneke dat ze op een correcte manier moet toepassen ben ik minder tevreden, hij heeft zijn lesje natuurlijk wel geleerd. Het enige positieve aan deze rode invasie is de praktische ondervinding die ik opdeed tijdens hun bestrijding, en aangezien ik voor september of oktober een lezing ga voorbereiden handelend over het verborgen leven en de bestrijding van rode en zwarte luis(mijt) kan ik nu spreken uit ondervinding. Zo blijft het gezegde van Johan Kruif  “elk nadeel heb zen voordeel” ook weer maar eens overeind.

PS: voor wat de zwarte luis betreft verkies ik nog lang te mogen spreken van horen zeggen, en niet uit ondervinding. Maar als ik één les heb geleerd uit deze invasie is het wel dat de luizen en de dood een gelijkenis vertonen, ze komen als een dief in de nacht en op een moment dat men ze het minst verwacht. Met deze morbide vergelijking ga ik afsluiten, en laat het laatste woord uit Jos Gijzen zijn levensverhaal komen “bij leven en welzijn tot de volgende keer”

HET LOZE HEIDEVISSERTJE

Op 1 mei vieren ze in gans het land de feestdag van de arbeid, maar voor de leden van de Heikneuter staat deze dag in het teken van de viswedstrijd die recht geeft op de titel van beste visser van de club.

Op de laatste twee edities was het telkens Louis van Dessel die het laken naar zich toe wist te halen en met de eerste prijs aan de haal ging. Bij het behalen van zijn tweede kampioene titel sprak hij “dat het geen twee zonder drie zou worden”. Louis kondigde dan ook aan dat hij met een derde overwinning op rij zich tot keizer zou kronen dit jaar, hoe was dat weer van die beer en zijn vel?

Aan uitdagers was er geen gebrek de talrijk opgekomen leden vissers namen onder een schitterend zon tegen de klok van 14 uur de start. De vis werkte goed mee en al vlug werden de netten gevuld, bij de ene al wat meer dan bij de andere. Vissen is net als(goede) vogels kweken zo een zaak zonder exacte definitie die in de schemerzone leeft van iets meer te weten of kunnen dan de andere, van geluk of tegenslag, er zijn al dikke boeken over geschreven en men heeft het laatste woord nooit gehoord of gezegd.

Voor de bevriende vissers van BPC – Antwerpen die onder leiding van hun flamboyante voorzitter de handschoen opnamen in een onderling club duel met de leden van Border&Fife was de druk nog wat groter natuurlijk.

Aan het einde van de visdag was weer iedereen tevreden met de door hem of haar gevangen vissen, niemand kreeg de naam van Bosmans toegespeeld. En voor iedereen was het weer een best amusante dag geweest.

Spijtig voor de Louis maar de keizer titel zal voor volgend jaar zijn, de overwinning ging dit jaar naar André Geeraerts met 31kg vis in het net, op de tweede plaats komen we Danny tegen en op de derde plaats Frans Van Dessel.  

BESTE VISSER VAN DE CLUB KAMPIOEN VAN DE HEIKNEUTER 2014

GEERAERTS ANDRE

HALF OOGST

Op 15 augustus vieren we in België het feest van half oogst, voor mij valt half oogst ergens rond begin april, dus nu zo ongeveer. Van de 200 ringen die ik bestelde zijn er 109 al verpast, en er zijn nog een 30 tal wachtende die hun aanvraag al indiende maar nog even geduld moeten oefenen in hun nestje. Als alles in de gunstige zin blijft verlopen, zullen we de kaap van 200 jonge bultjes wel ronden tegen einde mei.

ZELFSTANDIG WORDENDE NESTJONGEN

Een soms erg moeilijke periode in het nog jonge leven van een kanarie is de fase waarin ze zelfstandig dienen te worden en niet meer afhankelijk zijn van de ouders. Men kan deze stap op verschillende manieren uitvoeren en ondersteunen om het voor de jonge kanarie zo aangenaam mogelijk te maken om deze periode tot een goed einde te brengen.

Hoe en wanneer dient men hier mee te  beginnen, er zijn verschillende methodes en aan elke methode zijn voor en nadelen natuurlijk, ik zal beschrijven hoe ik dat doe. Als de jongen +- 15 dagen oud zijn plaats ik de nest met de jongen op de bodem van de kooi, ik zet de nest in een stuk pvc buis van +-*10 cm hoog. Houd er wel rekening mee dat 15 dagen ouderdom een rekbaar begrip is natuurlijk. Jongen die in de eerste dagen niet voldoende opgroeien om welke reden dan ook zoals bv. een minder voedende pop of een groot aantal jongen in één nest geeft men best wat langer de tijd, zo zal een jong dat alleen in de nest zit en voorbeeldig word gevoed  soms al op 14 dagen naar de bodem kunnen. Let er vooral op dat de jongen voldoende zijn  bepluimd om zich warm te kunnen houden tijdens de nacht, nu ze zonder de lichaam warmte van de pop deze moeten overbruggen. Wacht ook niet te lang, als de jongen 17 of 18 dagen oud zijn springen ze gegarandeerd onmiddellijk uit het nest eens men hem op de bodem plaatst.

Zolang ze nu in het nest blijven mogen ze ook in de kooi blijven, eens ze er uitkomen na +-5à6 dagen gaan ze naar een baby-kooi die ik voor de kweekkooi bevestig. Hier blijven ze nu tot ze zelfstandig eten en drinken, bij het ontdekken van wat eten is voor de jongen gaan ze zowat alles in hun bek nemen wat ze kunnen vinden. Dit kan gaan van een droog of nat poepje, tot de tenen van hun broertjes, ook vertonen ze in deze periode spiegel gedrag. Ze gaan zich spiegelen aan elkaar, als er eentje aan wat pikt gaat er minstens één andere dit nadoen. Eens ze voldoende zelfstandig eten en drinken tegen de leeftijd van +- 28 dagen gaan ze naar een grote kooi, ik plaats hier steeds meerdere nesten van bijna dezelfde ouderdom samen op dezelfde dag in.  Achteraf nog jongen bijplaatsen gaat dikwijls voor problemen zorgen voor wat de aanpassing betreft van de laatst bijgeplaatste jongen. Dit komt omdat wanneer men jongen samen plaatst van verschillende nesten ze samen de nieuwe kooi gaan ontdekken en er een natuurlijke hiërarchie ( een soort van pikorde) ontstaat en ieder voor zich een stukje van de nieuwe kooi als zijn territorium zal gaan beschouwen. Plaatst men nu na dit proces van pikorde bepalen nog een jonge vogel bij zal deze als laagste in pikorde en de jongste van de groep  zeker het kind van de rekening worden.  Ze blijven nu samen tot de staart volgroeit is, om dan weer met meerdere kooien tezamen naar een grote vlucht te verhuizen, hier herhaald zich het proces van pikorde bepalen.

Welke voeding kan men geven tijdens deze periode van zelfstandig worden? uiteraard begint men met het verstrekken van het gekende en vertrouwde  eivoer eens ze in de baby-kooi zitten. Van zodra ze hier gaan van eten stelt men ook kiemzaad ter beschikking, dit is zachter voor de jonge vogels en ze kunnen hier op oefenen om het zaad te leren pellen. Voorzie ook een snoepbakje gevuld met een gewone kanarie mengeling, men staat er soms van versteld hoe snel sommigen hier gaan van eten en door spiegel gedrag volgen de anderen. Plaats ook steeds de vertrouwde drink Fontein ter beschikking de eerste dagen als men ze van kooi verplaatst. Kanaries zijn wel zo goed als kleuren blind maar als ze  een klein donker groene drink fontein associëren met water en men veranderd dit bij een verhuis plots naar een grote witte, gaan sommigen deze niet direct herkennen als  drinken. Bij grote rassen zal dit  zelfstandig worden  wat langer duren en omslachtiger zijn. 

Het plaatsen van de jonge vogels op de bodem van de kooi of in een baby- kooi zal er voor zorgen dat ze sneller zelfstandig zullen zijn. Het zal zowel een kans als een aansporing zijn om zelf hun kostje te zoeken en zal voorkomen dat sommige jongen veel te lang blijven bedelen en het vertikken om zelf voor de kost te zorgen.  Voor alles is er een gepaste tijd om een vaardigheid aan te leren voor de jonge kanarie, eens deze voorbij is word het moeilijker om dit nog in te halen. Denken we maar aan fietsen of zwemmen wie dit niet op jonge leeftijd aanleert zal het bijna nooit nog behoorlijk onder de knie krijgen.

Tijdens deze periode van zelfstandig worden der jongen gaat de pop indien er een man aanwezig is aan haar tweede legsel denken. Eens ze met de bouw van een nieuw nest gaan starten durven ze al eens de slechte gewoonte hebben van hun jongen als nestmateriaal te gaan beschouwen. Het gevolg is dat ze soms binnen de kortste keren de jongen gaan kaal plukken, s ‘morgens zijn het nog donzige bultjes en  tegen de middags zijn ze klaar om aan het spit te worden gebraden. Met de door mij toegepaste methode en de sturing  van de broed cyclus die ze als gevolg heeft, gaat dit zich tot een uitzondering te daar gelaten niet meer voordoen. Het is namelijk zo dat voor dat de  pop terug zal beginnen met een tweede nest, de jongen reeds in de baby-kooi zitten en de  jongen plukken niet meer mogelijk is door de pop.

Nog een laatste oproep aan alle liefhebbers die met de kweek nu bezig zijn wees op uw hoede “ De Russen zijn op komst het rode leger staat klaar en bij de volgende lente opstoot vallen ze aan, wees daar maar zeker van” Nee het gaat niet over de nakende invasie van de Krim door Rusland maar wel over de duizenden of honderd duizenden eitjes van de bloedluis die nu gaan uitkomen, ze wachten nog even op het uitkomen van de jonge kanaries en beginnen dan aan hun  landing in Normandië.   

NIEUW KWEEK SEIZOEN 2014

De teller staat weer op nul voor iedereen, het kweekseizoen en de hopelijk voorspoedige  resultaten dat het mag opleveren worden weer geschreven op een nieuwe en propere lei. Aan het vertrek staan we allen gelijk het is pas bij de aankomst dat de verschillen worden genoteerd. Elke kweek brengt weer momenten  van voor en tegenspoed, van vreugde en ontgoocheling. Ieder jaar ook weer maken we fouten en doen we nieuwe ervaringen op. Of ik nu de meeste voldoening haal uit het  kweek- of  show seizoen is moeilijk te zeggen maar het is zeker dat het één soms het gevolg is van het andere. Bij de juiste koppelingen in de kweek zal de beloning volgen op de show met mooie resultaten als gevolg.

Ik startte de kweek dit jaar wat vroeger om de vogels welke van het WK terug kwamen te kunnen inschakelen als kweekvogel. Ik houd er aan om de mans welke ik meeneem naar het WK al in broedconditie te brengen door ze  een viertal weken op te lichten  voor ze vertrekken. Ik doe dit om de eenvoudige reden dat een kanarie man welke in broed conditie is zich op zijn mooist laat zien bij de bultjes. Hij zal strak in het pak zitten en blaken van gezondheid, en erg attent zijn voor zijn  omgeving. Dit alles vertaald zich bij een bultje dat hij voor het minst in werkhouding zal gaan staan, en zich zo groot mogelijk zal maken. Dit is niet voor alle postuur kanarie rassen,  denken we maar aan een Gloster of Border deze gaan ook strak zitten en zich oprichten maar gaan erg in boeten aan volume en rondingen, wat dan weer in hun nadeel zal zijn.

Op dit moment zijn de eerste 65 bultjes  van een ring voorzien en gaan de laatkomers van de eerste ronde bijna uit het ei komen. En dan de minpunten die er ook weer bij hoorden. Daar ik er steeds van uit ga dat 99% van al wat mis gaat bij het kweken van kanaries  de oorzaak bij de kweker zelf te vinden is  ging ik op zoek waarom verschillende nestjes enkel bestonden uit slechte eieren . Al snel kwam ik tot de vaststelling dat een nieuw geplaatste buitenverlichting bij de buren de waarschijnlijke boosdoener was. De buurman treft natuurlijk geen schuld, ikzelf had moeten anticiperen en de zonneplinten van men volière  elke avond sluiten, eigen schuld dikke bult . Ook slaagde ik er weer maar eens in om  2 mans samen te plaatsen als koppel en één maal 2 popjes, voor wat de mans betreft moest ik vaststellen dat het homohuwelijk bij de bultjes nog geen ingang heeft gevonden er werd dan ook danig wat geruzied . Voor wat de popjes betreft kon ik vast stellen dat de vrouwtjes weer maar eens het voortouw namen door vredig samen te leven als koppel.

Men “Siciliaan” het  bultje dat na het WK te Bari het warme zuiden ruilde voor het land van zijn voorvaderen heeft reeds voor nakomelingen gezorgd. Als vurige en strak in het pak afgelijnde Italiaanse macho verkoos hij een mooie blonde(witte) deerne om te verleiden. Nog voor de kindjes werden geboren kwam hij tot het besluit dat een broedende pop andere zorgen aan haar hoofd had dan in te gaan op zijn amoureuze voorstellen, geen nood als vurige minnaar viel hij ditmaal voor een bonte troela die nu ook weer aan het broeden is. Bij het observeren van de nakomelingen van deze Siciliaan stelde ik vast dat op geen enkel van de drie jongen ook maar enige dons te vinden is? Aangezien deze man een bevedering bezit om “U” tegen te zeggen stel ik mij de vraag of er een verband is tussen geen dons en een strakke bevedering . Ik ga dit opvolgen bij deze jongen en als ook zij strak in het pak zitten en gezegend zijn met een zeer goede bevedering, is dit misschien wel een punt  om deze vogels te ontdekken met een goede bevedering nog voor ze een bevedering bezitten?

Gekiemde  zaden zijn een zegen voor de voederend oudervogels en een weldaad voor de jongen. Ik verstrek ze dan ook in grote getalen en verscheidenheid aan de kwekende vogels. Buiten gekiemde zaden   voeg  ik vanaf dit jaar ook quinoa toe aan men eivoer, quinoa is het zaad van een grassoort en bezit een uitmuntende voedingswaardebalans. Met zijn uitgesproken noten smaak is het zeer gelust zowel door mensen als door de vogels. Men gaat dit  kiemen door het te  koken om het voor de vogels toegankelijk te maken, dit kan op twee manieren gebeuren. Men kan het een 15 tal minuten koken op een matig vuur zodat het gaat kiemen, in dit kookproces  gaan veel vitamines en andere voedingsstoffen verloren . Het is daarom dat ik verkies om het op een andere manier tot kiemen te brengen en  met   behoud van bijna alle vitaminen en voedingsstoffen. Men brengt eerst voldoende water aan de kook en voegt de quinoa toe, deze moet volledig onder water staan en laat het geheel max 2 à 3 min verder koken. Nu zet ik het vuur(kookplaat) uit en  laat hem nog 30min rusten in het warme water. De restwarmte van de kookplaat gaat  voor het kiemen zorgen zonder dat het water nog kookt en de vitaminen er uitgekookt worden.  

Als er over quinoa gesproken word dan klasseert men dit voor de mensen in  de categorie van “super food” een term die erg hip blijkt te zijn heden ten dage. Wat ik ook onder de term” super food “zou durven klasseren maar dan voor de kweek van kanarie  is “vogelmuur”  dit plantje heeft zijn naam niet gestolen. Als ik op sommige vogelsites of in boeken  lees dat groenvoer voor kanaries in de kweek uit den boze is stel ik mij de vraag of ze uit ondervinding  spreken of maar wat vertellen? Verstandig gebruik van groenvoer in de kweek of er buiten heeft nog nooit voor diarree gezorgd bij kanaries, onverstandig gebruik, bedorven of beschimmeld groenvoer gaat problemen geven natuurlijk.

NIEUWS OVER DE WEG NAAR SUCCES  

Voor de liefhebbers van de Belgische Bult en bij uitbreiding de liefhebber van de postuur kanarie in het algemeen kan ik melden dat de populariteit nog steeds in stijgende lijn gaat. Wat maakt nu dat een bepaalde soort erg populair is of niet? Als we even de twee meest gekweekte postuurkanarie rassen  Gloster en Fife Fancy  van naderbij bekijken stellen we vast dat ze een paar raakpunten bezitten. In de eerste plaats zijn ze in  prijs en aantallen zeer toegankelijk voor iedereen, op elke beurs of vogelverkoop komt men ze in grote aantallen tegen. Wat de prijs betreft is deze voor niemand een struikelblok om er zich aan te schaffen, en wie een beetje uit zijn ogen kijkt komt voor een schappelijke prijs al behoorlijke kwaliteit tegen. Ook hun kwaliteiten als kweekvogels zijn voldoende gekend en geroemd, zodat het nageslacht verzekerd is. Niets zo makkelijk als het kweken van Fife Fancy hoort men al eens verkondigen en op veel plaatsen doen ze dienst als onderleggers. De Gloster bekoord dan weer met zijn uiterlijk, een bieteltje of Jommeke willen ze allemaal wel in hun volière.

 Tot daar de platgetreden paden die we nu  gaan verlaten, een exemplaar met goede kwaliteiten als show of TT vogel kweken bij Gloster of Fife is net zo moeilijk als bij de Borders, Cresten of Bultjes. Het verschil zit hem daar dat deze laatste minder worden aangeboden en sommige enorm duur zijn bij aanschaf, ook de slechte faam die ze meedragen als kweekvogel pleit niet in hun voordeel. Maar is dit wel altijd zo dat het slechte kweek vogels zijn? En heeft dit altijd wel te maken met een bepaald ras? We kunnen er van uit gaan dat grote of zwaar bevederde rassen zoals Norwich en Yorkshire  wat moeilijker aan kweken toe komen en minder jongen per nest opleveren. Minder jongen per nest kan een van de factoren zijn die de hogere prijs verantwoord. In een vorig stukje vermelde ik reeds het verschil tussen de prijs en de waarde van een kanarie.

Het is ook zo dat de prijs van een postuurvogel het succes of populariteit van een gans ras kan beïnvloeden, denken we hier maar aan de hoge prijzen die heden worden gevraagd voor de Yorkshire, A.G.I. of Parijse frise. Deze hoge prijs is een mes dat langs twee zijden snijd, langs de zijde van de liefhebber die met één van deze rassen wenst te starten is de hoge investering vaak een domper op de vreugde. Men komt A.G.I. of Parijse frise  dan ook niet vaak meer tegen op een show. Langs de kant van de liefhebber kweker die ze reeds bezit komt deze hoge prijs goed uit om soms dure investeringen in aangekochte vogels wat te verzachten.

 De Yorkshire  is dan nog een ander verhaal, de hoge prijzen die de opkopers vogelhandelaars heden  bieden heeft  voor een boem effect gezorgd.  De liefhebbers die Yorkshire  kweken zijn aanzienlijk toegenomen maar de kwaliteit van de aangeboden vogels is bij deze evenredig afgenomen. Op korte termijn kan men van een succes spreken voor het aantal gekweekte exemplaren en liefhebbers, het is maar de vraag of op lange termijn dit ten goede gaat komen aan de gekweekte kwaliteit en het ras. Vandaag stel ik vast dat men bijna geen Yorkshire  meer tegen komt op de show, zo was er te Roeselare op de Gouden ring show geen enkele Yorkshire  aanwezig. Daar waar België tot enkele jaren geleden  steeds  medailles wist te behalen op het WK met dit ras was er dit jaar  geen enkele Belgische  Yorkshire  meer aanwezig op het WK. te Bari?

   De prijs van een vogel bepaald de verkoper of opkoper en de waarde bepaald de koper, weinigen is het gegeven om met vogels van bij de opkoper te starten en na enkele jaren te concurreren met gevestigde waarden van het ras. Beter is men af door te starten met vogels welke men aanschaft bij bekende kwekers van een ras. Laat u niet afschrikken door de soms wilde verhalen over de gevraagde prijzen, of dat men bij deze mensen onmogelijk vogels kan bekomen, gewoon vragen volstaat meestal en de prijzen vallen gewoonlijk voor het geboden best mee. 

De kost prijs of waarde van een kanarie  

Voor de juiste prijs van een kanarie kan men best langs gaan bij de opkoper of bij een erkende vogelhandelaar. Deze mensen hechten enkel belang aan de pure commerciële waarde van de aangeboden kanaries, al naar gelang  vraag en aanbod kan de prijs lichtjes variëren.  Voor deze mensen is het doel om winst te maken door export of verder verkoop van de aangeboden vogels.

Voor ons liefhebbers gaat het niet zo zeer om de prijs van de vogel maar vooral om de waarde van een bijgehaalde kanarie. Wie zich enkel richt op de prijs van de vogel en voorbijgaat aan de waarde koopt steeds te duur, wie zich richt op de meerwaarde van een vogel voor zijn bestand  komt er steeds goedkoop van af. Eens men over een eigen vogelbestand van enige omvang beschikt en een selectie kan doorvoeren onder zijn jonge vogels zal men op zoek gaan om dat bij te halen wat men nog mist om zijn bestand een trapje hoger te tillen. Hoe hoger de kwaliteit van uw eigen bestand hoe moeilijker het word om nog vogels te vinden welke een meerwaarde bieden bij inbreng in uw vogelbestand.

Aan de hand van wat kan men nu bepalen of een vogel welke men wenst aan te kopen een meerwaarde kan bieden voor ons bestand? Als men koopt bij een grote naam in een bepaalde soort of ras moet dit wel een vogel zijn met meerwaarde hoort men wel eens verkondigen. Neem het van mij aan dat net als iedereen deze betere kwekers ook niet allemaal super vogels kweken laat staan dat ze deze al zouden verkopen.

Het is altijd makkelijk als de waarde van een vogel al bepaald is zonder dat men dit zelf hoeft te doen en dan nog door erkende keurmeesters. Al te vaak worden er op de shows punten gekocht, wat men thuis of op de beurs niet aan de straatstenen kan slijten heeft plots een meerwaarde als er punten opstaan. De slimste gaan als volgt te werk, men neemt deel aan een van de laatste plaatselijke TT ergens rond kerstmis( vooral gekend voor de milde toekenning van punten)  Ze nemen enkel vogels mee welke voorbestemd zijn voor de verkoop, al wat nu maar enigszins wat punten weet te behalen verdubbeld in prijs(niet in waarde). Als zoete broodjes wisselen hier elk jaar tientallen vogels van eigenaar, de slimme verkoper is te vrede en de naïeve koper kan uitpakken met een vogel van 90 of 91p. Wat mij hier altijd aan verwonderd is dat de keurmeesters bij het beoordelen van vogels die de kopers zelf inzenden maar al te vaak worden verweten van volkomen onbekwaam te zijn, maar men gaat wel af op het oordeel van deze zelfde keurmeester als men een vogel kan aanschaffen van 90 of 91p.

Nog een vb. uit de praktijk, bij een bezoek aan een liefhebber met doel om zich versterking aan te schaffen zitten de vogels welke weg mogen opgedeeld in twee kooien met elk een verschillende prijs. In een derde kooi zitten enkel topvogels welke natuurlijk niet weg mogen? De koper monstert de koopwaar en komt uiteindelijk bij de kooi uit van de topvogels welke niet weg mogen, na enig aandringen van de koper gaat de verkoper door de knieën. De koper denkt dat hij (zij het wel voor een wat te hoge prijs ) een topvogel heeft kunnen meenemen maar weet niet dat er ook een paar lokvogels tussen  zaten die met opzet daar werden tussengeplaatst door de verkoper en eigenlijk niet beter zijn dan deze uit de goedkoopste kooi.

Om dit alles te voorkomen is het van het grootste belang dat men weet wat er dient ingebracht te worden om te evolueren naar betere vogels. Zoek ook steeds naar kweekvogels als men versterking nodig denkt te hebben, en ga ook op zoek in uw eigen bestand naar kweekvogels, deze zien er soms gans anders uit dan show vogels.  Als men de kans heeft om ervaren liefhebbers aan het woord te horen, vraag dan steeds hoe zij hun kweekkoppels samenstellen om tot goede show vogels te komen. Als men het geluk heeft van op bezoek te mogen gaan bij een van de betere kwekers vraag dan steeds om de kweekvogels eens te mogen zien. Geef uw ogen hier de kost en denk vooral niet in termen van de standaard voor de show vogel, maar zoek vooral naar de kenmerken waarin ze verschillen van de showvogels, in dit verschil zit de sleutel verborgen van het succes van deze betere liefhebber. In al men onervarenheid weet ik wel zeker dat een kampioen zelfs een wereldkampioen per definitie niet de kwaliteiten hoeft te bezitten van een goede kweekvogel. Of om het met een voorbeeld uit men werkverleden te duiden, men maakt de kleur oranje uit de samenvoeging van rood en geel, wel nu de showvogel kampioen is de oranje kleur en de kweekvogels zijn rood en geel. Wie nu met oranje vertrekt mag bijmengen wat hij wil nooit zal hij het zelfde resultaat bekomen dan met rood en geel.  

Voor wat men bultjes betreft bestaat rood uit een grote zware man met een volle dikke romp met wat houding als het kan maar het hoeft niet echt, en  geel is een fijn slank popje met een perfecte houding en bevedering ze gaan geen van beiden hoge ogen gooien op de show maar onder hun nakomelingen bestaat de kans dat het bijna perfecte oranje tevoorschijn komt.

MIJN WK TE BARI

Van een reis naar het Italiaanse Bari thuiskomen met een Spaanse griep, na een week uitzieken zijn we weer bijna de oude. De bultjes waren al bijna één week weg naar het WK toen we op donderdag morgend 23 Januari besloten om hen achterna te reizen. Als blue voor wat betreft luchthavens dacht ik dat men collega’s reisgenoten me een poets probeerden te bakken toen ze me verwittigden dat aan de incheck schoenen en broekriem uit moesten, maar niets was minder waar en na driemaal opnieuw kon ik door zonder schoenen en men broek ophoudend met de hand. De vlucht verliep vlot en het hotel was OK, op vrijdag morgend brachten we een eerste bezoek aan de “Fiera del Levante”. Met de chaos voor ogen aan de inkom van het WK te Hasselt werden we aangenaam verrast dat de toeloop aan het loket best meeviel. Met max 60à70 mensen die stonden aan te schuiven leek ons dit een hapklaar brokje om binnen te komen, was dit even zonder de waard gerekend.

Uiteindelijk geraakten we dan toch binnen in dit mooi nieuw complex geen grote luxe maar alles aanwezig en de zaklampen waren dit keer niet nodig er was voldoende licht. Het bezoekersaantal  vrijdag was miniem op zaterdag was het iets drukker maar zeker geen overhoop aan volk. De commerciële standen waren aanwezig maar ze beleefden een zwak WK denk ik als ik de belangstelling monsterde. Op vrijdag was de al niet grote verkoop klasse nauwelijks bevolkt door particulieren, de zaterdag was wat beter maar zeker geen overhoop. Wat wel voldoende aanwezig was tijdens de show was de bewaking en dit door professionele mensen, dus de verhalen van pas maar op daar in het zuiden zijn volkomen uit de lucht gegrepen.

En dan het belangrijkste op een WK de vogels en voor mij op de eerste plaats de bultjes, ik begaf me tussen de rekken waar de postuurvogels werden uitgestald en zocht naar de bultjes. Al snel had ik ze gevonden en al na een paar kooien bliksemde een bont vogeltje me van de sokken, ik ben er het ganse WK niet goed van geweest. Ik las de naam van ene Montalto Giuseppe op het etiket  en die naam zei me wel iets maar ik kon hem niet direct plaatsen. VTM. Kleurt je dag, wel deze man zijn bultjes kleurde mijn WK. Dat het thuisvoordeel en het eraan verbonden chauvinisme bij de Italiaanse  keurmeesters al weleens zal mede bepaald hebben wie het uiteindelijk haalde is niet uit te sluiten natuurlijk. Bij de bultjes was op een punt en komma na de uitslag een juiste weergave van de aanwezige kwaliteit bij de Italiaanse vogels. Tegen zoveel geweld vanwege de Italiaanse inzenders vielen onze bultjes een beetje licht uit, enkel de echte klasbakken konden een graantje mee pikken. Zo was er voor Dirk Leerman een bronzen medaille weggelegd in stam en individueel in de reeks van de zwaar bonte, en behaalde Marc De Keyser eveneens een bronzen medailles in  de reeks van de enkelingen gepigmenteerd.

In de rand van het gebeuren bij de bultjes was er nog een mooi voorval wat me overkwam. Zoals ik al vermelde was het een bont bultje van ene Montalto Giuseppe dat de bliksem deed inslagen bij mij, moet ge niet vragen hoe graag ik van deze liefhebber iets wou om men bestand en bevedering te verbeteren. Na de nodige info aangaande deze liefhebber leek het mij bijna ondoenbaar om hier iets van mee te nemen naar België om men bestand te versterken. Groot was dan ook men verwondering dat Marc De Keyser in de namiddag met de vraag kwam of een Italiaanse liefhebber een bultje van mij kon bekomen, en wie denkt je dat dit was? Juist ja  Montalto Giuseppe. Na wat onderhandelen dat moest gebeuren via Marc(waarvoor dank) die vloeiend het Italiaans spreekt  en een nachtje slapen kwamen we tot een vergelijk en verwisselden een bultje, dus nu zit er een Siciliaan hier bij mij en woont een bultje van mij in Sicilië. Met mijn vier bultjes welke aanwezig waren te Bari behaalde ik 3x 89P en één maal 90P wat zeker geen totale afgang is maar naar de toekomst toe moet dit beter kunnen denk ik.

Zo een buitenlands WK zorgt voor een ietwat speciale sfeer kon ik ondervinden, ver van huis en toch vertrouwde gezichten die men ontmoet. Het is vooral door en met deze vertrouwde mensen om u heen dat er een beleving plaatsvind die boven het gewone uitgroeit.   

Ook de aanwezige leden van de Heikneuter te Bari wisten mooie resultaten neer te zetten zo zorgde het duo Winkelmans – Torfs  bij de borders  met twee wereldtitels en één zilveren medailles voor een knalprestatie maar we hadden nu ook niet minder verwacht hoor. En wat te denken van het duo Vercammen- Schoovaerts die met drie gouden en drie zilveren medailles huiswaarts keerden. Verder was er nog een zilveren medaille voor Pelgrims Dirk met Fife Fancy en een bronzen medaille met Irich Fancy voor Werner Van Dessel. Ook was er voor Nestor Dennis een bronzen medaille weggelegd met zijn Berners, Dennis is ook de persoon die er als begeleider van de postuurvogels  zorg voor draagt dat onze postuurkanaries met een zuiver staartje en pootjes in hun kooi terechtkomen op  een WK om hun kansen te kunnen verdedigen.

NIEUW BEGIN

Nu het nieuwe jaar reeds een paar dagen oud is komt de kweek 2014 al snel om het hoekje kijken. De vroege vogels(kwekers) zijn al bezig met het bijlichten van de kweekvogels, de voorstanders van een vroege kweek bejubelen deze werkwijze de tegenstanders vergruizen hem. Voor wat mezelf betreft behoor ik tot de vroege vogels en aldus zitten de kweekvogels op vandaag aan een daglengte van 12 uur.

Het kweken en tentoonstellen met kanaries is een zeer vluchtig gegeven, men moet elk jaar zijn TT bestand vernieuwen aangezien het hele gebeuren rond de jonge vogels draait. Zo ook de kweekvogels moeten snel resultaten neerzetten, een popje kan 3à4 jaar  diensten bewijzen als kweekvogel, voor een man kan dit iets langer duren tot 5à6 jaar. Als ik mijn eigen bestand  eens na zie stel ik vast dat er nog 2 vogels met jaartal 2009 tussen zitten en een 4 tal van 2010. Op een totaal van +- 100 kweekvogels  bevinden er zich ongeveer 50% jonge vogels de rest is van 2011 en 2012.

Wat zeker van belang is en waar men niet al te veel over zal horen of lezen is dat de jonge vogels welke snel uitgroeien een voordeel bezitten als TT vogel. Het spreekwoord “vroeg rijp rap rot” gaat niet op voor sommige rassen waaronder men bultjes, aangezien hoe sneller ze uitgroeien hoe meer volume ze zullen bezitten. Een vogel welke na zijn jeugdrui bijna volledig is uitgegroeid is voor de show beter dan deze welke pas als overjaarse vogel zijn volle uitgroei kent. Het zijn als het ware de mannen die op hun 14 jaar reeds elke morgend voor de spiegel staan en zich moeten scheren of de meisjes welke op hun 12 jaar al voorzien zijn van redelijke attributen die we nodig hebben onder onze TT vogels.

Vroege kweek vraagt niet meer of niet minder inspanning van de vogels als late kweek, op voorwaarde dat ze voldoende oud zijn natuurlijk. De kweek kamer moet wel voorzien zijn op een vroege kweek, zo moet licht(min 14 uur) warmte(min 13°C) en vochtigheid(max 70%) in orde zijn anders vraagt men om moeilijkheden.

Nu mijn startjaren voorbij zijn en vogels welke ik aankocht om mee te beginnen uit men bestand bijna allen zijn verdwenen, is het aan mij om de juiste vogels samen te brengen. Men koopt vogels aan gekweekt door ervaren liefhebbers, in deze vogels komt er een stuk ervaring mee van deze liefhebbers. De jaren dat men met aangekochte vogels kweekt teert men nog op deze ervaring, maar hoe meer men met eigen gekweekte vogels gaat verdergaan verdwijnt deze ervaring. Het is nu de kunst en de kennis om de verloren kwaliteiten welke de aangekochte vogels meebrachten in te ruilen door eigen ervaring en kennis. Makkelijker gezegd dan gedaan wees daar maar zeker van, hoe dikwijls niet koopt men goede vogels aan en zit men 3a4 jaar later met een bestand dat kwalitatief minder is dan men aankocht. De verklarende uitleg die ik dan al eens opvang is “ik zen der door gekweekt” men koopt dan weer wat vogels aan en is terug vertrokken voor 2a3 jaar.  Hierbij zit er fundamenteel iets fout en werkt men veelal met een beperkende factor. Men moet er van uitgaan dat deze werkwijze beperkt is door de kwaliteit van de aangekochte vogels aangezien men bijna nooit topkweekvogels kan aankopen, deze moet men zelf proberen te kweken.

 Moet men dan nooit wat bijkopen? Toch wel maar dan enkel als men merkelijk betere vogels kan op de kop tikken dan wat men zelf in zijn bestand heeft, of men koopt een onderdeel dat men zelf mist in zijn bestand. Bv men bezit vogels met alles er op en er aan maar de koppen zijn te zwaar, wel dan koopt men vogels aan met zeer lichte koppen die voor de rest wat minder zijn van kwaliteit. Deze zullen niet zo prijzig zijn dan de super kampioen met een lichte kop en ook makkelijker te koop. Men gaat misschien bij het inbrengen van deze vogels wel aan kwaliteit inboeten en twee stappen terug zetten, maar als men de beste exemplaren met de lichtste koppen telkens weer inbrengt gaat men op termijn betere vogels bekomen.   

Wat dit nieuwe jaar zal brengen staat nog in de sterren geschreven, het zal voor mij er wel enigszins anders gaan uitzien dan de vorige. Voor de kweek zal er niet veel veranderen maar het deelnemen aan shows zal er anders uitzien. Het zal ook niet meer enkel BPC gericht zijn, ook zullen het er minder zijn dan voorheen aangezien ik een aantal zaterdagen belet zal zijn door men poging om de kennis van de  keurmeesters te doorgronden. Of dit wat zal worden is nog af te wachten het zal er op aankomen om de nodige motivatie te vinden. Ik moet nu wel stellen dat hoe meer ik mij verdiep in deze materie hoe boeiender ze is. Een eerste vaststelling bij het verwerken van wat technische bagage is dat alleen al in België  de standaarden niet dezelfde zijn bij de verschillende federaties. Soms zijn het verschillende interpretaties of omschrijvingen  van een zelfde onderdeel. Maar soms is het ook fundamenteel  het tegengestelde, wat te denken anders van bv. een staart  die hier relatief breed moet zijn en daar dan weer smal moet zijn?  Of wat denkt u van deze, als liefhebber vertoevend tussen echte border en fife fancy kweekers aanhoorde ik menigmaal de discussie over de hoge poten bij deze  rassen, welke in wezen dezelfde moeten zijn. Het verwonderde mij dan ook dat in de standaard voor border en fife fancy niet dezelfde omschrijving voorkomt als het op deze poten aankomt. Voor de border vraagt men voldoende lange poten met zichtbare dijen, voor de fife fancy  dan weer dat de korte billen gedeeltelijk zichtbaar zijn en poten van middelmatige lengte. Wel om twee maal hetzelfde te vertellen met zoveel verschillende woorden en ruimte voor interpretatie, daar moet over nagedacht zijn denk ik dan.  Ja ja dat zijn leuke dingen voor de mensen.     

51^e NATIONAAL KAMPIOENSCHAP K.B.O.F

Zondag morgend bracht ik een bezoek aan de oktober hallen te Wieze, hier vond het 51^e Nationaal Kampioenschap voor Kleur, Sier en Roofvogels K.B.O.F plaats. Voor een eerste bezoek was ik benieuwd naar de hoe en wat van dit gebeuren. Zoals verwacht op een zondag morgend was het vrij rustig in de zaal zodat ik al de tijd en ruimte had om het gebeuren te monsteren. Voor wat de zaal betreft valt het best mee, hij voldoet voor deze inrichting, geen super modern complex maar dat hoeft ook niet met de hoge prijzen van nu. Met 4500 deelnemende vogels van 220 verschillende liefhebbers was er een goede opkomst, ook de verkoop klasse was voldoende gevuld. Met de cataloog was het wel even worstelen voor ik de klepel wist te vinden, maar dat kan aan het ventje te wijten zijn ook.

Er waren ook een aantal commerciële standen aanwezig van de grotere merken voor vogelvoeders en benodigdheden verder ook nog wat standen van speciaal clubs met strekking K.B.O.F. De verlichting was voldoende krachtig om de vogels te kunnen beoordelen. Over de vogels zelf of beter gezegd de aanwezige kwaliteit kan ik enkel maar oordelen over de sectie postuurkanaries en dan nog enkel maar over de bultjes. Aangezien er in de gewone show geen bultjes aanwezig waren was ik wel een beetje ontgoocheld, bij de sectie voorbehouden aan de keurmeester kon ik er wel een paar bewonderen. Natuurlijk ga ik niet enkel voor de bultjes, ook de andere rassen trekken mijn aandacht en zijn goed studie materiaal voor de toekomst.

De sectie postuurkanaries was eerder van beperkte omvang de Scotch Fancy, Fife Fancy en de Gloster voerden de hoofdtoon bij de aanwezige vogels. Bij de kleur kanaries zijn het vooral de vetstof kleurige die voor  de zwaarste reeksen zorgen, ook de klassieke kleuren gepigmenteerd zijn redelijk bevolkt met vogels. Verder zijn er nog de reeksen met de nieuwe kleuren  die bevolkt worden door enkele vogels met namen die bijna exotisch klinken.

Bij de parkieten zijn de kleurgrasparkieten talrijk aanwezig, de Engelse grasparkiet is ook aanwezig maar opgedeeld in zoveel reeksen dat er gemiddeld maar 5a6 vogels in een reeks voorkomen. Verder zijn er nog allerhande grote en kleine parkieten te bewonderen in de meest fascie kleuren en vormen. Bij de Europese vogels trekken dan weer de prachtige kleurmutaties de aandacht, ik bewonder de liefhebbers die er in slagen om met deze vogels te kweken. Bij de exoten zijn het de zebravinken die in allerhande kleurschakeringen aanwezig zijn. Ook bij de hybriden of kruisingen zijn er prachtige vogels te zien vooral deze met goudvink en distelvink zijn juweeltjes om zien. Ook bij de duiven en hoenders nam ik een kijkje deze kan men niet enkel zien maar ook ander zintuigen worden hier geprikkeld.

Al vlug was het middag en na een tas koffie en een goede babbel met Tomas Hernandez keerde ik huiswaarts.                 

BELGISCHE BULTEN GROEP

                                  OOST VLAANDEREN

Zaterdag waren we met de bultjes weer eens te gast in zaal “ t’Helleke “ te Stekene, altijd een show om naar uit te zien. Ook nu weer was het kwaliteit troef op deze show, de beste bultjes uit België en Nederland kon men hier bewonderen. Ditmaal wist België bij monde van Dirk Leerman het laken naar zich toe te halen met eerste en tweede  best in show, maar Nederland was niet ver weg hier zorgde Dick Van Brenk met derde best in show voor. Dick was met voorsprong de beste in het eerste deel van het seizoen, denken we maar aan Lichtervelde, Antwerpen en Meijel  waar zijn vogels overtuigend met de prijzen aan de haal gingen. Maar zoals het een groot kampioen behoord wist Dirk de kloof te dichten, in Roeselare kon men vaststellen dat zijn vogels de wat latere start hadden verteerd. Indien zijn vogels deze conditie tot Bari kunnen aanhouden gaan ze er rekening moeten mee houden als het goud daar word verdeeld.  

 Het voorwoord  in de cataloog verwijst naar hun doelstellingen met name kwekers, exposanten, liefhebbers en sympathisanten samenbrengen van het ras. Het is dan ook de plaats bij uitstek om als bulten liefhebber aanwezig te zijn, men kan hier netwerken en veel bij leren over het ras. De beste manier om iets op te steken over uw vogels is enkele in te schrijven voor deelname. Men gaat de show misschien niet winnen bij een eerste deelname, maar uw vogels zien zitten naast die van andere liefhebbers is de eerste vereiste om de gebreken of kwaliteiten te kunnen inschatten. Wie zich zelve dan niet verliest in de dooddoener van “ de keurmeester kent er niets van of hij keurt ringen en doet aan vriendjes politiek” kan veel bijleren over zijn vogels. En als men niet het verwachte resultaat behaald,  mag of beter nog moet er onvrede zijn. Onvrede is namelijk de eerste vereiste om vooruitgang te boeken, en de motivatie te vinden om beter proberen te doen.

Voor wat mezelf betreft vind ik deze speciaal shows de uitgelezen plaats waar ik men voorliefde voor kleurtjes kan benutten, aangezien ze hier elk in een eigen reeks uitkomen. Zo wist ik drie maal als eerste te eindigen in deze kleinere reeksen en werden 9 van de 10 vogels welke ik inschreef geplaatst, de tiende welke niet geplaatst was kwam uit in de grootste reeks zijnde de volledig gele. Dit 10^de bultje was ter vergelijking met de echte toppers om te zien waar er nog werk aan de winkel is en er verbetering mogelijk is.

Met +- 230 aanwezige bultjes kan men van een goede show spreken en de deelnemers werden beloond met een doos eivoer(4kg), de kooien van de reeks winnaars werden versierd met een mooie rozet in de kleuren van de Belgische vlag. Rozetten, bekers en posturen  kleedden de show aan en geven er meer glans aan. Verder was er ook nog een grote fles bulten bier per reeks winnaar, wat dan weer werd gesmaakt door het baasje.

 Voor de twee speciaal shows voor Belgische bultjes, Spy en Stekene hoop ik dat ze de mensen blijven vinden met de nodige motivatie om verder te doen in de komende jaren. Naar ik verneem gaat BPC Luik de datum van hun show veranderen wat mij wel goed uitkomt, tot nu toe kon ik wegens omstandigheden nooit aanwezig zijn. Het zou erg te noemen zijn als de streek waar de Belgische bult ons werd terug geven door de heer  Joseph Watrin op termijn geen show meer kon aanbieden door te weinig interesse vanwege de liefhebbers.

En zo sluit het show seizoen van 2013 voor men bultjes de deuren, nog vier gelukkigen onder hen mogen een buitenlands tripje maken ze gaan naar het WK te Bari. Het baasje gaat ze daar dan bewonderen om te kunnen inschatten hoeveel beter die anderen nog wel zijn, ik zal naar alle waarschijnlijkheid in onvrede terug komen, maar onvrede is ………            

VOGELTENTOONSTELLING OP DE PIJPELHEIDE

Wat later dan normaal maar hier gaan we, het was vogeltentoonstelling op de Pijpelheide men geboortedorp. Nu veel plaatselijke clubs afhaken is het misschien tijd voor de Heikneuter om een aanvraag in te dienen bij de Unesco om de erkenning te verkrijgen als beschermt cultureel erfgoed met historische waarde.

Alle gekheid op een stokje natuurlijk maar het is wel zo dat het verenigingsleven in zijn ruimste opvatting moeilijke tijden doormaakt. In een hobby als de onze waar men een engagement aangaat om dagelijks de verzorging op zich te nemen voor de dieren die we onder onze hoede nemen, is het niet meer zo vanzelfsprekend om nog nieuwe mensen te vinden die wensen te starten met deze hobby.

Enkele sfeerbeelden