EERSTE ZONNEBAD VOOR JONGE BULTJES

Donderdag was het een mooie lentedag en achtte ik de tijd gekomen om de vroegste jongen(+-120 stuks) te laten kennis maken met de buitenlucht. Tegen de klok van negen opende ik het tussensas zodat ze in de buitenvlucht konden.
 Aarzelend kwam het eerste naar buiten piepen, eens de anderen dit in de gaten kregen was het een stormloop om met zen allen naar buiten te vliegen. Knipperend met hun oogjes staarden ze in de priemende zon, speels als een nest jonge poezen dartelden ze door de vlucht.
 Al snel werden de aangeboden benodigdheden zoals een bad en een schaaltje biggen compost of een stuk droog brood aan een grondig onderzoek onderworpen.
 Ze kibbelde over wie nu juist met de aar trosgierst mag rondzuilen en wie er aan de tak bruidssluier de jonge malse blaadjes mag afknabbelen.
Als ik de bultjes zo bezig zag dacht ik, voor hen is dit een pretpark.
En of het nu de zon was die in men ogen scheen, of  de perfecte bult die ik zag zitten ik weet het niet juist meer, want weg was hij tussen al die anderen. 
 Enkel maar toezien bij dit idyllisch tafereeltje maakte dat ik voor een half uurtje op een wolkje dreef in de hoogste sferen van de vogelliefhebbers wereld, of wat onze mooie hobby kan losmaken.

DE ITALIAANSE HEEFT HET GEDAAN

Na twee jaar en in haar vijfde nest kwam uit ei nummer 23 en 24 een jong bultje tevoorschijn. Die Italiaanse is een groen popje dat bij men bezoek aan de show te Reggio Emilia mee verhuisde naar de Pijpelheide. Ze was een jaars popje en bracht het in haar eerste kweekjaar bij mij niet verder dan drie nesten van telkens vijf onbevruchte eieren.

 Ik wist natuurlijk dat een jaars popje meer risico op niet kweken meebracht dan een jong popje. Reden te meer omdat het zo een schoonheid was voor een groene bult kwam de twijfel of ze wel zou kweken. De vraag was voor de hand liggend, waarom doet de verkoper zoiets weg na èèn jaar? Juist ja omdat er wat mis is denkt men dan al snel. En het leek er op dat ik mij wat had laten aansmeren daar in Italië.
 
Ook deze kweek liet niet veel goed vermoeden, en toch was er hoop bij haar eerste nest dit jaar. Weer werden er vijf eieren gelegd en kipte niets uit, twee bleken wel bevrucht te zijn maar het volgroeide bultje zat er dood in. Nu wist ik dat ze in ieder geval niet onvruchtbaar was, bij  de tweede ronde werd met spanning uitgezien naar het kippen. Er werden vier eieren gelegd en twee tekenden zwart af tegen het licht, dus er was hoop.

En zoals het vroeger bij het duiven letten(opwachten) was, dat ze u moesten verassen omdat het goed zou zijn, zo was het ook nu. De dag van uitkomst was het zo razend druk zoals het alleen bij een gepensioneerde druk kan zijn, dat ik het uit het oog verloor dat ze moesten kippen. Juist voor het avondeten dacht ik aan men Italiaanse furie en stoof van tafel weg om eerst te gaan zien of ze er uit waren.

 Blij als een kind dat met Pasen al die chocolade eieren in de tuin ziet liggen kwam ik terug, ik melde trots aan moeder de vrouw dat men eerste Italiaantjes gekipt waren. Ze zijn op vandaag al van een ring voorzien en groeien voorspoedig op, nu maar afwachten of ze de schoonheid evenaren van de moeder.