Sinister

Hebt u, in het journaal van 25 februari, ook de beelden gezien van de opeengedrongen studenten op het Sint-Pietersplein in Gent? Of in de Leuvense parken? Of, erger nog, de duizenden die in Amsterdam in het Vondelpark aan het feesten waren? En hebt u dan ook schande gesproken over het egoïstische en onnadenkende gedrag van die jongeren? En hen verweten dat zij er de oorzaak van zijn dat de epidemie blijft aanslepen en dat er nog altijd geen versoepelingen in het vooruitzicht zijn voor ons, de brave en gehoorzame burgers?

Dat de VRT in datzelfde journaal een reportage bracht over de "dramatische" situatie in het UZ Gent met de boodschap van de dienstdoende longarts dat "de derde golf al begonnen is" en dat er bijgevolg "geen sprake kan zijn van versoepelingen", was een goede zet van de hoofdredacteur om de verontwaardiging omtrent het onverantwoorde gedrag van de studenten nog een beetje te aan te wakkeren. Het contrast tussen het "zorgeloze gedrag" van de studenten en de verontrustende evolutie in de ziekenhuizen kon immers niet groter zijn.

Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb ook "Schande!" geroepen. Maar tegelijk was er toch het gevoel: "Zijn we niet onrechtvaardig hard voor hen? Verdienen ze toch niet een beetje begrip?" Want geef toe: ze hebben al zowat een jaar niets gehad wat zelfs maar in de verste verte op een "studentenleven" lijkt.

Al blijft het zo dat zij uiteraard niet de enigen zijn die al een jaar lang van alles moeten ontberen dat belangrijk, en zelfs nodig, is voor hun welzijn. Ik vermoed dan ook dat we het allemaal stilaan kotsbeu zijn. We zitten allemaal "op ons tandvlees".

Zoals één van die studenten het verwoordde: "Als er geen perspectief is, dan kunnen wij ons niet blijvend aan de regels houden!" En dáár zit volgens mij het grote probleem: wat de politici ook beweren over "de nakende vrijheid", er is geen perspectief. Wel integendeel: elke keer als er een beetje hoop aan de horizon verschijnt, zien we die binnen de kortste keren weer verder weg schuiven.

Al een jaar lang doen we allemaal (of toch de grote meerderheid) ons uiterste best, en volgen we de richtlijnen nauwgezet... Maar wat heeft het opgeleverd? Bitter weinig, want we zitten nog altijd midden in de pandemie en de cijfers blijven op een kritiek en onrustwekkend hoog niveau hangen. En om de andere dag is er ergens wel een viroloog of een epidemioloog, of een spoedarts, die aan de alarmbel trekt omdat "de derde golf niet meer te vermijden is". Kan iemand mij dan zeggen waarom we nog ons best zouden blijven doen? Waarom zouden we ons aan die strikte en beklemmende regels blijven houden als het toch niets oplevert? Als we ondanks al onze opofferingen toch met zekerheid die "derde golf" over ons heen krijgen, waarom zouden we die moeite dan blijven doen?

Misschien zouden onze beleidsmakers toch eens een "motivatiepsycholoog" moeten consulteren om te leren hoe ze beter zouden communiceren als ze de bevolking blijvend in hun verhaal willen mee krijgen? Want zoals ze het tot nu aangepakt hebben, brengen ze er niet veel van terecht. In plaats van ons af en toe eens een beetje aan te moedigen, ons wat verse moed te geven, blijven de experten ons bestoken met onheilsberichten: "De derde golf is op komst! De Britse variant zal ons overspoelen!"

Als ik nu een student van zo'n negentien jaar zou zijn, die voor het eerst van een beetje vrijheid kan genieten, en niet de oude man die ik nu eenmaal ben, dan zou ik ook zeggen: "Foert! Jullie kunnen allemaal den boom in! Ik speel niet meer mee!"

Begin dit jaar, toen de eerste vaccins beschikbaar werden, waren de berichten en vooruitzichten euforisch: tegen de zomer zou iedereen al minstens één keer ingeënt zijn. Wij konden allemaal weer dromen. En de jongeren des te meer: over Rock Werchter en andere festivals, over uitgaan en feesten, over reizen en vakanties, ... Maar de euforie sloeg al snel om want het vaccinatieplan sputterde. "De schuld van de farmabedrijven!" Want die konden of wilden niet tijdig, of niet voldoende, leveren. Dat is waar. Maar dat is iets waar de regering vooraf rekening had kunnen mee houden; ze wisten dat het risico erin zat. En dan hadden ze die euforische boodschappen niet mogen rondstrooien. Elke pedagoog zal je vertellen dat je de jongeren geen beloftes mag maken die je niet kan houden, want dat keert als een boemerang in je gezicht terug.

Wat we nu zien, de jongeren die zich niet (meer) aan de regels houden en die onverantwoord samen troepen, zelfs nu "de derde golf begonnen is", dát is die boemerang die pijnlijk hard is terug gekeerd.

Maar het is niet zozeer over de jeugd dat we schande moeten spreken, maar wel over het geklungel van de regering en de aanhoudend ontmoedigende boodschappen van sommige experten...