Wie droomt er niet van om op den
buiten te wonen? Of dan toch in elk geval ver weg van het lawaai van de
stad met al die auto's, de bussen, de kakelende mensenzee.
De stilte van een rustige wijk, heerlijk! Allemaal huisjes-met-tuintje,
ver genoeg van elkaar om het huiselijk lawaai van de buren buiten gehoorsafstand
te houden. En dan is, na een drukke werkweek, eindelijk, het weekend daar, of
de vakantie. Tijd om van de tuin en van de stilte te genieten.
Het is zaterdagochtend, ik wil
graag een beetje langer uitslapen want ik ben elke werkdag vroeg op na een
slechte nacht.
Opeens schiet ik wakker door het
gebrul van een motor. In mijn comateuze toestand van halfslaap, is het eerste
wat in mij op komt: "Zou het Formule 1 circuit naar
Merelbeke verhuisd zijn?" Maar het is gewoon mijn buurman die zijn gras
begint te maaien. Een erg vriendelijke man, mijn buurman. Maar hij heeft tijd
te veel, en dus haalt hij bijna dagelijks zijn grasmaaier van stal. En nooit
als er al iemand anders bezig is. Ik vermoed dat hier in de wijk een
stilzwijgende afspraak bestaat dat iedereen op een verschillend moment het gras
maait, zodat er altijd een beetje "achtergrondgeluid"
is.
Gelukkig is het gazon van mijn
buurman niet zo groot, en na een uurtje ofzo is het weer stil. Zalige stilte!
Tot opeens een andere buurman
besluit dat zijn oprit dringend moet gereinigd worden, en hij zijn hogedrukreiniger
erbij haalt. Een hels lawaai! Ik sluit alle deuren en vensters om de decibels
buiten te houden, maar dat lukt niet echt. Met elkaar praten lukt amper, zelfs
binnenshuis. Een gezellig praatje met de buren? Niet in onze wijk als er een
oprit moet gereinigd worden.
Dat duurt zowat de hele
voormiddag, maar dan: stilte. Zalige stilte!
Jammer genoeg groeit die taxushaag
zo snel en zo weelderig in de omheining van het huis aan de overkant van de
straat. Die moet nodig gesnoeid worden. En dus komt een tuinder met zijn zware
haagscheermachine. Na een paar pogingen slaat de motor aan, met een luid gebrul
en een benzinewalm. Dit is nog erger dan de hogedrukreiniger! Het is een
irritant gesnerp waar iedereen prikkelbaar bij wordt. En het blijft maar duren,
want het is een grote omheining. Tot in de late namiddag blijft het geloei door
merg en been snerpen.
De zaterdag is voorbij gegaan
zonder stilte, en heeft vooral frustratie en een geënerveerde stemming
gebracht. Maar goed, dat kan gebeuren. Er moet tenslotte in de tuin gewerkt
worden. We willen toch allemaal dat onze wijk netjes en proper is, niet?
Volgende week komt er nog een
zaterdag. Dat zal heel zeker een stille zaterdag worden.
We zijn weer zaterdag. Ik wil
graag een beetje langer uitslapen na een werkweek met korte nachten en
moeilijke dagen.
Opeens schiet ik wakker door het
gerammel van een tractor met hooimachine: het gras op dat laatste stukje weide
in onze wijk begon redelijk lang te worden, en moet blijkbaar dringend gehooid
worden. Er hebben een tijd lang een koppel mini-paardjes gestaan, maar die
hebben vermoedelijk hun taak niet naar behoren volbracht. Van slapen is geen
sprake meer, en van stilte ook niet. Eerst wordt het lange gras gemaaid, dan
wordt het hooi een paar keer "gekeerd", en dan moet het in balen geperst worden. Het
lawaai duurt de hele voormiddag, en overstemt al het andere. Ik moet al mijn
hoop voor een stille zaterdag op de namiddag vestigen.
Maar ik heb pech: want in de
namiddag komen ze het dak reinigen, enkele huizen verder. Daar is de
hogedrukreiniger weer. Alléén is dit een professioneel toestel, niet zo'n
flut-dingske voor privégebruik. Dit is een toestel voor het echte werk. En het
lawaai dat het ding produceert, is navenant: om de muren van op te lopen!
Ook deze zaterdag gaat voorbij
zonder één stil moment.
Heb ik al gezegd dat mijn
buurman ondertussen zijn gazon weer gemaaid heeft?
De stilte van den buiten.
Zalig! Wie zou het onophoudelijke lawaai en geroezemoes van de stad niet willen
wisselen voor die heerlijke stilte?
Maar als ik helemaal eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik al bij al
niet kwaad ben als er buiten een beetje lawaai is. Dan heb ik minder last van
het onophoudelijk gesuis en gepiep in mijn linkeroor, dat mij in de stille
momenten de muren op jaagt.
Wij, hier in het welvarende Westen, kijken elke dag met een bange blik
naar de corona-cijfers en de impact van corona op onze gezondheid en op onze
welvaart.
Er is echter nog een andere kant aan corona. Die al bij al minder om het
virus zélf draait, maar wel om de verschrikkelijke gevolgen van de
corona-maatregelen. Maar daar horen we tussen de vloed aan corona-berichten
niet veel over vertellen in de journaals.
Neem nu Jemen, een land dat de laatste tien à vijftien jaar vermoedelijk
de meeste miserie van de hele wereld over zich heen heeft gekregen. Er is de
aanslepende "interne" burgeroorlog
tussen de soennitische regering en de sjiitische rebellen, de Houthi's. En er
zijn de bemoeienissen van Saoedi-Arabië, dat de soennieten steunt, en van Iran,
dat de sjiieten steunt, waardoor het conflict geëscaleerd is tot een regionale
oorlog. En dan zijn er nog de Amerikanen die Saoedi-Arabië van zwaar
oorlogstuig voorzien, waarmee die van tijd tot tijd scholen en ziekenhuizen
plat bombarderen. Resultaat van dat alles: er is héél weinig dat nog recht
staat in Jemen, er is niets meer dat nog functioneert. Er is ook geen
voedselproductie meer, en door de kapotte infrastructuur is er ook zo goed als
geen transport meer mogelijk. Wat maakt dat nergens ter wereld de hongersnood
zó nijpend en schrijnend is, maar dat er eigenlijk niet kan aan verholpen
worden. Want landbouw is onmogelijk in een land waar om de haverklap een
bommenregen neer dondert. En de hulpgoederen die massaal aangevoerd worden door
hulporganisaties, geraken niet bij de mensen want er kan niets vervoerd worden.
En daar komt nu corona bovenop. In een land waar geen enkel ziekenhuis
nog rechtop staat, waar geen voorraden aan medicijnen beschikbaar zijn, waar
nauwelijks nog geschoold medisch personeel aanwezig is, is elke Covid-19 zieke
een vogel voor de kat. En door het gebrek aan beschermingsmateriaal en het
ontbreken van handgels en dergelijke, is de kans op besmetting in de
dichtbevolkte steden (waar alle vluchtelingen samen gepropt zitten) immens
groot. Niemand heeft een idee van de reële ernst van de situatie, maar dat die
rampzalig is, daar twijfelt niemand aan.
En de wereld kijkt toe. Of liever: de wereld kijkt de andere kant op.
Er is maar één winnaar, en dat is de Amerikaanse oorlogsindustrie.
Ook in India heeft de corona-epidemie andere, dramatische, gevolgen
dan alléén maar de vele zieken. En ook
daar heeft het allemaal te maken met conflicten en aanslepende oorlogen. Of wat
had u gedacht? Hier speelt het oorlogsspel zich af aan de Indisch-Chinese
grens. Het gaat om een gebied dat Ladakh
heet, deel van de regio Kasjmir, waar
China al langer met een begerig oog naar kijkt omdat daar veel grondstoffen te
rapen vallen.
De strubbelingen tussen beide landen kabbelen al zowat 45 jaar verder,
maar het waren tot nu toe vrij onschuldige "schermutselingen"
tussen grenstroepen. Maar nu is daar dus corona, die keihard toeslaat in
sommige streken van India, vooral dan in de dichtbevolkte steden. De Indiase
regering heeft er de handen méér dan vol aan, en dat is in China niet
onopgemerkt gebleven. En dus hebben ze daar gedacht dat het moment gekomen was
om iets "doortastender" op te treden
aan die grens: Chinese troepen zijn de grens overgestoken, en we zijn een heel
stuk dichter gekomen bij een regelrechte oorlog. Dat de beide landen over
kernwapens beschikken, maakt het hele verhaal nog angstaanjagender.
Helaas voor de Indiase bevolking is dat niet hun enige, en zelfs niet
hun meest dringende, probleem. Een heel groot deel van de Indiërs leven in
barre omstandigheden, en op het randje van de hongersnood. Daardoor zijn
gigantische "vluchtelingenstromen" op
gang gekomen: mensen op de dool, voor wie er in de steden, door de
corona-crisis, geen werk meer is. En net zoals bij de vluchtelingen die uit
Afrika naar Europa trekken, stranden de meesten ergens onderweg, en zijn ze er
nog erger aan toe dan voorheen. En de sukkelaars die in de steden blijven, dat
is de "onderlaag" van de maatschappij
in India. Door het wegvallen van hun werk (wegens corona), moeten ze nu thuis
blijven, in hun overbevolkte krotjes, soms met tien of twaalf op elkaars lip,
en zonder inkomen.
Ook Brazilië is een land waar de corona-crisis niet alleen zwaar
toeslaat door de ziekte zélf, maar ook door kwalijke neveneffecten die
systematisch doodgezwegen worden.
Zoals wel méér louche praktijken, wordt ook de illegale mijnbouw in
Brazilië gedoogd door een president die alléén maar aan "dollars" denkt. Wat betekent dat massa's "illegale" mijnwerkers aan het werk zijn in de leefgebieden van de
inheemse volkeren. Niet alleen verstoren die de leefruimte van die volkeren en
beknibbelen ze op het beetje natuur dat nog voor die Indianen overblijft,
bovendien brengen zij nu ook nog eens het corona-virus binnen bij die stammen,
terwijl die daar totaal niet tegen bestand zijn. Het zou niet de eerste keer
zijn dat inheemse volkeren gedecimeerd worden door de besmetting met een virus
dat door indringers is binnen gesmokkeld. En vermits die "natives" diep in de Braziliaanse jungle leven, is de kans dat ze in
een ziekenhuis kunnen verzorgd worden als ze ziek zouden vallen, zo goed als
nihil. Wat betekent dat Covid-19 weleens een regelrechte slachting zou kunnen
aanrichten bij volkeren waar niemand aandacht voor heeft.
Of hoe ook in Brazilië corona een duistere kant heeft waar zedig over
gezwegen wordt.
En zo zou ik, helaas, nog wel even kunnen door gaan: Palestina,
Soedan, Venezuela, enzovoort.
Misschien moeten we onze eigen "corona-ellende"
toch even in een breder perspectief plaatsen.
Daar waar mijn stappenteller ondertussen mijn allerbeste vriend
geworden is, want hij staat altijd met een complimentje klaar en hij heeft al
die tijd tot mijn exclusieve bubbel behoord, is mijn weegschaal dat dus
allerminst. Ook de laatste keer heeft die me weer met een boze blik verweten
dat mijn BMI boven de 25 ligt, en dat ik dus "niet goed bezig" ben.
Het is niet dat mijn weegschaal ongelijk heeft, maar ze zou dat toch
een beetje vriendelijk mogen zeggen. En ze hoeft mij dat ook niet de hele tijd
onder de neus te wrijven: ik weet zélf ook wel dat ik "niet goed bezig" ben. En ik wéét ook wat ik anders zou moeten doen.
Maar ja, tussen "weten" dat je iets
zou moeten doen of laten, en dan ook effectief die stap zetten, dat is nog een
heel verschil. Er is nu eenmaal onze zwakheid, onze luiheid, onze drukke
bezigheden. En de vele mogelijke excuses.
Wat ik in ieder geval zou moeten laten,
zijn mijn nachtelijke vreetbuien.
Door het vele gepieker raak ik 's avonds niet in slaap, en dan gebeurt
het weleens dat ik midden in de nacht (één of meerdere keren) opsta. Mijn
huisarts heeft mij dat ook zo aangeraden: "Als je na een half uur nog niet slaapt, dan sta je best op en doe iets
om je gedachten te verzetten. Het haalt je uit de negatieve spiraal van
ergernis en voorkomt dat je slaapkamer negatieve associaties oproept. En
probeer het opnieuw zodra je voelt dat je moe wordt." Diezelfde raad lees
ik trouwens op zowat elke site met tips en raadgevingen voor de slechte slaper.
Als ik die raad écht tot in de puntjes zou opvolgen, dan slaap ik
helemaal niet meer. Want ik lig nooit binnen het half uur in slaap, en zou dus
elke nacht om de haverklap na dertig slapeloze minuten weer moeten opstaan. Ik
mag me doodmoe voelen op het moment dat ik (weer) naar bed ga, zodra ik neerlig
verdwijnt de slaperigheid en begint het gepeins. Dus nee, ik sta niet na een
half uurtje al weer beneden. Ik probeer zo lang mogelijk vol te houden, en
dikwijls lukt het na een uur of twee wél.
Maar als het niet lukt, dan sta ik op, en dan eet ik iets. Om één of
andere reden slaapt mijn gevoel tot "matiging"
in die nachtelijke uren wél al, en dus schrok ik werkelijk van alles en nog wat
naar binnen wegens een onverzadigbaar hongergevoel.
De volgende dag wordt dat afgestraft door een boze reactie van mijn
weegschaal.
En wat ik zeker méér zou moeten doen,
is: bewegen.
Dat probeer ik écht wel, en meestal kom ik daar ook aan toe. Als het
weer tenminste een beetje mee wil: ik heb zon nodig om buiten te komen. Als het
regent of als het te koud is, dan blijf ik binnen in de gezellige warmte. Want
ik ben een echte "koukleum".
Daarbij reken ik vooral op de "Buienradar"
om mij te adviseren wanneer het moment daar is om mijn stoute schoenen aan te
trekken. In een tijd van fake news op
het internet, is het een verademing dat er zoiets is als de Buienradar: op die kan ik met volstrekte
zekerheid vertrouwen. Het gebeurt héél zelden dat de Buienradar mij bedriegt of teleurstelt. Als de Buienradar mij zegt: "Er
wordt de volgende drie uur geen neerslag verwacht", dan wéét ik bijna 100%
zeker dat het wél zal regenen of op z'n minst miezeren. Ik kan daar echt volledig
op rekenen. Er zijn weinig meteo-apps waar ik me zó blind op durf te verlaten
als op de Buienradar.
Af en toe test ik toch nog eens om zeker te zijn. Door bijvoorbeeld de
app te checken op het moment dat het overduidelijk aan het miezeren is. En dan
kan ik gerustgesteld op mijn computerscherm lezen wat ik verwacht had: dat er "op dit moment géén neerslag valt".
Nee, de Buienradar bedriegt mij nooit. Het is een goed gevoel dat er
nog zekerheden zijn in deze onbetrouwbare wereld!
Ik moet het eerlijk bekennen: ik heb het virus Sars-CoV-2 schromelijk onderschat. Maar ik kan als
verontschuldiging aanvoeren dat ik niet de enige was. Ook Wouter Beke gaf
onlangs in het parlement toe dat niemand had kunnen voorzien dat dit virus zó
hard zou toeslaan: "We hebben ons
aanvankelijk collectief mispakt in de aard en de snelheid van het virus en de
impact ervan."
Zowat alle voorspellingen of veronderstellingen, gebaseerd op onze
kennis van andere corona-virussen (zoals MERS en SARS), zijn trouwens fout
gebleken.
Zo is men er altijd vanuit gegaan dat het virus alléén kan
overgedragen worden via de druppels
die we produceren bij het spreken of roepen (of lachen, of zingen). En dat het
bijgevolg voldoende is om op anderhalve meter afstand te blijven, want die
druppels dragen niet ver in de lucht. Maar stilaan komen de experten tot het
besef dat het virus zich ook kan verspreiden via aërosolen, dat zijn microdruppeltjes. En die dragen véél verder dan
die grotere druppels. Wat dus betekent dat die anderhalve meter niet volstaat.
Het zou dus best kunnen dat mensen elkaar tóch besmetten, ook als ze "anderhalvemeteren". Dit virus produceert
blijkbaar ook véél meer "nakomelingen"
dan alle gekende corona-virussen, zodat het bij sommige mensen massaal aanwezig
is in het speeksel, en dus ook veel meer omstaanders tegelijk kan besmetten.
Zo is men er ook altijd vanuit gegaan dat het virus vanzelf minder
actief, en erg loom, zou worden in de zomer, omdat dat voor andere
corona-virussen (en ook voor het Influenza-virus) wél het geval was. Maar dit
virus lijkt zich van zomerse temperaturen of een zomers klimaat weinig aan te
trekken. De dramatische toestanden in Zuid-Amerika zijn daar het pijnlijke bewijs
van.
En men is er ook vanuit gegaan dat ons lichaam na een besmetting
antistoffen zou aanmaken die ons levenslang, of in elk geval een zestal maanden,
zouden beschermen tegen het virus. Maar ook dat klopt niet voor dit
super-virus: het blijkt dat de antistoffen na een paar maanden al weer
verdwenen zijn. En er zijn, tegen alle verwachtingen in, al gevallen bekend van
mensen die een tweede keer besmet geraakt zijn op korte tijd.
Ook de voorspelling dat er ergens in het najaar, oktober of november,
mogelijk een tweede golf zou kunnen aan komen, is door de ijver van het virus
achterhaald. Want die tweede golf is er nu al, eigenlijk zelfs vóór de eerste
golf echt voorbij was.
Maar het moet gezegd: het succes van dit virus is niet alléén zijn
eigen verdienste. De mens heeft er
zelf ook schuld aan.
Omdat we er nooit in geslaagd zijn om tijdig de gepaste maatregelen te
nemen, en altijd achter de feiten zijn blijven aan hollen. Omdat er geen
communicatie, geen overleg, geen samenwerking was om efficiënt op te treden.
Omdat chaos eerder regel dan uitzondering was.
Maar ook omdat de mens nu eenmaal een egoïstisch wezen is dat alléén
aan zichzelf denkt en geen ene moer met een ander in zit. En omdat het
blijkbaar erg moeilijk is om iets verder te kijken dan "vandaag". En dus denken de jongeren dat ze zich alles mogen
permitteren en de richtlijnen aan hun laars kunnen lappen, en feesten ze erop
los wanneer ze de kans zien. En dus denken diverse actiegroepen dat ze het
recht hebben om te gaan betogen, in grote groepen dicht bijeen, want "het is voor de goede zaak". En dus
denken sommige joodse of islamitische gemeenschappen dat het hun voorrecht is
om de vieringen in hun gemeenschappen tóch te laten doorgaan, met velen samen,
dicht bij elkaar. En dus denken de voetbalfans dat de regels niet op hen van
toepassing zijn. (Maar misschien denken voetbalfans en feestende jongeren
helemaal niet?)
Voorlopig is de stand van deze match 1-0 in het voordeel van het
virus. (Of ondertussen eerder al 2-0, vrees ik.)
Maar als we ons allemaal wat meer aan de richtlijnen zouden houden, en
als de verantwoordelijken er eindelijk in zullen slagen om een efficiënte
organisatie en een duidelijke communicatie op poten te zetten, kan de mens de
wedstrijd misschien toch nog winnen.
Al zit het er dik in dat het lepe virus desnoods nog een andere truc
uit de mouw zal schudden.
Het zou mij niets verwonderen als binnenkort zou blijken dat het virus
een oplossing gevonden heeft voor het wegvallen van de handdruk of omhelzing,
en dat ook elleboog-contact zou kunnen zorgen voor de overdracht van besmette
deeltjes.
Ik wil graag eens een waarschuwing uitsturen voor jonge en/of
toekomstige ouders: het is een vreselijk ondankbare job, en je zal gegarandeerd
tekortschieten. Waarmee zich dan ook meteen de vraag stelt: "Zou je er wel aan beginnen?"
Eerlijk gezegd: "Ik weet het
niet!"
Oh jawel, er zullen momenten komen, later, véél later, als je kind
volwassen zal zijn, waarbij je met een zeker gevoel van trots zal kunnen
denken: "Zie, dat is mijn kind, en kijk
eens wat hij/zij bereikt heeft!" En dan kan je even de illusie koesteren
dat je daar als ouder een verdienste aan (gehad) hebt. Maar dan zijn er ook die
momenten waarop je kind je verwijt dat je hem/haar onheus behandeld hebt,
tekort gedaan hebt, overdreven streng en onrechtvaardig opgevoed hebt. Die momenten
komen bijzonder hard aan, en maken dat je aan jezelf gaat twijfelen: "Heb ik als ouder écht compleet gefaald?"
Het antwoord op die laatste vraag is sowieso: "Ja!"
Je hebt als ouder gefaald. Hoe dan ook. Misschien, wellicht, hopelijk,
niet de hele tijd, maar toch dikwijls. Véél te dikwijls!
Het probleem is dat er geen handboek bestaat voor het ouderschap en
voor de opvoeding van je eigen kind. Er is geen handleiding, er is geen cursus.
Je moet het zelf leren, gaandeweg. En hopen dat je de fouten die je in het
begin maakt, niet al te dikwijls zal herhalen. Maar dát je fouten zal maken,
daar mag je zeker van zijn. Soms zijn die nog te herstellen. Maar soms niet
meer, en dan laten die bij jou als ouder én bij je kind littekens achter die,
ook véél later, af en toe nog pijnlijk kunnen opspelen.
Soms, meestal, hebben je fouten geen onherstelbare gevolgen voor je
kind, later. Maar soms komt het nooit meer helemaal goed. En dan moet je met
het schuldgevoel verder leven. En als je denkt dat dat wel zal slijten, vergeet
het maar: op en tijd stond zal je daar wel aan herinnerd worden door je kind. Al
dan niet opzettelijk of doelbewust.
En ja, het is een ondankbare job.
Als het later goed gaat met je kind, is het zijn/haar verdienste. Als
het fout loopt met je kind, dan is het jouw schuld. Maar nooit, of toch zelden,
heb je het gevoel dat je waardering krijgt voor wat je als ouder gepresteerd
hebt. Nooit, of toch zelden, kan je jezelf op de borst kloppen en zeggen: "Dat heb ik toch weer mooi voor elkaar
gebracht."
Er zijn, gelukkig maar, wél momenten waar je als ouder met een goed
gevoel kan op terugkijken. En er zijn ook momenten waar je kind met een goed
gevoel op terugkijkt en zegt: "Dat was fijn!"
Maar dat zijn helaas uitzonderingen. Het zijn vooral de momenten waarop je
gefaald hebt, die blijven hangen, op één of andere manier.
Al wil ik toch met een positieve bedenking eindigen. Je kinderen
hebben je hard nodig. Ze hebben je nodig als ze klein zijn. Maar, al laten ze
het niet meer expliciet merken, ze hebben je ook nog altijd nodig als ze
volwassen zijn. En, al bij al, dat geeft een heel warm en fijn gevoel.
En er is natuurlijk ook nog altijd Moederdag en Vaderdag:
twee dagen die (meestal) veel kunnen goed maken.
Dus ja, als je mij zou vragen: "Zou
ik er dan wel aan beginnen?", dan zou ik zeggen: "Als het dát is wat
je wil. Maar het is op eigen risico! En je moet wel tegen een stootje kunnen."
Cat Stevens heeft trouwens een mooi liedje geschreven over vader-zoon spanningen. Maar het zou
evengoed over moeder en dochter kunnen gaan:
Ik blijf me erover verbazen hoe in een maatschappij waar zó veel
belangrijke problemen om aandacht schreeuwen, er toch nog altijd tijd en ruimte
en energie besteed wordt aan "problemen"
die er geen zijn.
Onlangs heeft de Nederlandse regering beslist dat er geen
geslachtsaanduiding meer zal vermeld worden op de (nieuwe) identiteitskaarten.
In België is die er wél nog. Maar in België kan je wél kiezen voor "X" bij de
aanduiding van je geslacht, in plaats van de standaard "M" of "V". En je kan het
ook laten aanpassen als je het gevoel hebt dat dit niet meer klopt met je "genderidentiteit". Dat kan goed van pas
komen als er bijvoorbeeld "M" staat, terwijl je binnenin het gevoel hebt dat
die "M" misschien toch niet helemaal goed aanvoelt. Dan kan je naar het
gemeentehuis gaan, en vragen om daar een "X" van te maken. Als je er enige tijd
later van overtuigd raakt dat het écht wel een "V" moet zijn, dan kan je vragen
om de aanduiding nog eens aan te passen. En, je weet maar nooit, misschien
voelt het na enige tijd inwendig toch niet meer als "vrouw", en dan laat je er maar weer "X" op zetten of "M". Het kan
allemaal. Maar hoe soepel dit ook lijkt, het kost je elke keer wel 20 euro voor
een nieuwe elektronische identiteitskaart. De kosten kunnen op die manier
aardig oplopen. Vandaar dat de Nederlandse aanpak véél vriendelijker is voor
wie twijfelt aan zijn/haar "gender":
als er niets vermeld wordt, dan zit je altijd goed.
Niet te verwonderen dat de "belangenverenigingen"
(wie dat ook mogen zijn) enthousiast reageren op de Nederlandse beslissing. "Want het is geweldig nieuws voor mensen die
dag in, dag uit problemen ondervinden van die categorie geslacht op hun
identiteitsbewijs."
"Welke problemen?" vraagt
u.
Wel: "Het schrappen biedt een
oplossing aan mensen die aan loketten, in de trein of aan de grens telkens weer
onnodige en indiscrete vragen krijgen over hun geslacht."
Ik ken de Nederlandse Spoorwegen niet, maar uit die verzuchting maak
ik op dat daar naar je geslacht gevraagd wordt als je een ticketje koopt aan
het loket. En wellicht wordt er opnieuw naar je geslacht geïnformeerd op de
trein zelf. Zou het kunnen dat in Nederland de mannen links moeten zitten en de
vrouwen rechts, misschien? Ik weet het niet.
Ik moet eerlijk bekennen: "Ik
snap de hele gender-problematiek niet erg goed."
Dat er mensen zijn die zich niet goed in hun vel voelen, die zichzelf
een andere "genderidentiteit"
aanmeten dan hun biologische aard, dat kan best. Maar overdrijven we niet een
klein beetje? Iedereen voelt zich bij momenten niet goed in zijn vel; iedereen
wil bij momenten graag "anders" zijn
dan hij/zij is. De meesten van ons stappen daar overheen en blijven er niet bij
hangen. Maar er zijn ook mensen die héél erg met zichzelf bezig zijn, die
constant over zichzelf lopen te piekeren. Mensen voor wie zij zélf het centrum
van hun wereld zijn. En die kunnen dat niet loslaten. Het wordt een obsessie en
het wordt een gesel. Het wordt een hel.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het een ware foltering is als je je er de
hele dag door van bewust bent dat je "anders"
bent dan diegene in de spiegel.
Maar wie voortdurend met de
anderen bezig is, wie afleiding en voldoening vindt in zijn/haar werk en
bezigheden, die heeft geen tijd om te lopen piekeren over zijn "genderidentiteit". En wie moet vechten
om het hoofd boven water te houden of om een gezin te onderhouden, die heeft
andere zorgen dan zijn of haar "sekse".
Het gaat om een bevoorrechte egocentrische minderheid, en ik begrijp
niet waarom die zó veel aandacht krijgen, en waarom er voor hen zo veel
inspanningen geleverd worden.
Zeker niet in onze Westerse luxe-samenleving. Wat maakt het hier, in
West-Europa, uit hoe je eruit ziet: als man of als vrouw? Voor de arbeidsmarkt
maakt het niet uit: vrouwen evengoed als mannen kunnen verpleger worden, of
ingenieur, of arts, of postbode, of metser. En in onze moderne maatschappij
kijkt niemand er nog van op als een vrouw met een vrouw wil vrijen of een man
met een man. Voel je je als man méér aangetrokken tot andere mannen, niemand
maakt daar nog een probleem van. Waarom zou je dan in een vrouw willen of
moeten veranderen?
Maakt het iets uit dat er een ongewenste "M" of "V" op je
identiteitskaart staat?
Hoe formuleerde onze favoriete Bekende Viroloog het ook al weer?
"Het probleem is dat er een
orkest speelt, maar zonder dirigent en niet iedereen speelt dezelfde partituur."
Het probleem is misschien niet zo zeer dat er géén dirigent is, maar eerder
dat er te véél dirigenten zijn. Want België is, dat is ondertussen wel
duidelijk, hét land bij uitstek waar de dirigenten elkaar voor de voeten lopen.
En dan heb ik het niet alleen over die 8 ministers plus 1 staatssecretaris die
hun zegje moeten doen over onze gezondheidszorg. Het gevolg is hoe dan ook dat
het orkest een ware kakofonie ten
gehore brengt. Over de mondmaskers, over de reizen naar het buitenland, over de
contactopsporing.
De kleurcodes op de site van Buitenlandse zaken waren en zijn een
lachertje. Ik vermoed dat ze in het buitenland ondertussen niet meer bijkomen
van het gieren over dit staaltje absurde humor. Al kunnen ze in Zweden wellicht
minder lachen. Want Zweden kleurde tot voor kort volledig rood. (Dat is
trouwens lang de enige constante gebleven in al die verwarring.) Geen mens die
begreep waarom, want Zweden kent niet méér vastgestelde besmettingen per dag
dan België, en bovendien gaat het dan over de (enkele) grote steden met een
dichte populatie. De besmettingsgraad in Lapland is vermoedelijk wel tot 100
keer lager dan bij ons, of het zou moeten zijn dat al die rendieren daar besmet
zijn. Wat dan weer de vraag meebrengt of de Kerstman bij ons zal binnen mogen,
ergens vanaf oktober? Wellicht is dát de reden waarom Zweden opeens, als bij
toverslag, oranje geworden is.
Los daarvan... Pieter De Crem zegt: "Mijn
raadgeving zou zijn: als u nog niet geboekt heeft, blijf zoveel mogelijk in
België." En minder dan een uur later zegt zijn premier: "Er is vandaag geen officiële raad om niet
naar het buitenland te gaan. Ik stel voor dat we bij officiële communicatie
blijven."
Zo is het voor iedereen duidelijk, niet?.
En ja, die mondmaskers? De vrijdagmorgen was er nog de boodschap dat
er geen "epidemiologische reden" was
om mondmaskers te verplichten in een winkel, vermits dat zelfs tijdens het
hoogtepunt van de epidemie niet gevraagd was. Bovendien was/is zo'n
verplichting "niet afdwingbaar",
poneerde Maggie, want "je kan toch niet
bij elke winkel een politieman zetten". Ook volgens onze premier was een
verplichting (nog) niet aan de orde, en zou daar pas "op de volgende veiligheidsraad" over gesproken worden. Onderwerp
afgesloten, dus.
Of toch niet, want diezelfde avond was de verplichting er opeens wél. En
zowel Maggie als Sophie verkondigden met een bewonderenswaardige
onverstoorbaarheid dat dit de logica zelve was. Uiteraard.
De volgende stap is een verplichting om altijd een mondmasker te dragen. Ook op straat. (En bij het fietsen
ook?)
Een belangrijk wapen in de strijd tegen een nieuwe grote uitbraak, is
onze "contactopsporing". Helaas, om
nog eens onze BV te citeren: "Ook hier
twijfel ik niet aan de goede bedoelingen, maar het moet wel nu op punt staan en
niet eind augustus. Dit moet performanter. Het moet beter kunnen. Dit is niet
zo moeilijk als een man naar de maan schieten."
Als die contactopsporing niet functioneert, dan blijft het zoeken naar
een virus in een hooiberg. Het is niet dat er geen mankracht tegenaan gegooid
werd: ze waren met vélen, de contactopspoorders. Alléén zitten ze daar meestal
niets te doen, en als ze al eens iemand konden bellen, dan hebben ze dikwijls
het verkeerde nummer. Of ze mogen niet al te "indiscreet" zijn, want "privacy"
is heilig in ons land. Zo heeft de Privacycommissie
onlangs nog eens bevestigd: "De contactopsporing
die moet uitzoeken met welke mensen besmette personen contact hadden, is een
inbreuk op de privacy."
Tja, als iedereen een ander liedje blijft zingen of spelen, dan weten
de mensen die moeten luisteren het ook niet meer. En dan doen ze zomaar wat.
Er wordt dan maar gerekend op "het
gezond verstand" en "de burgerzin".
Of hoe "leiderschap" in dit land verward
wordt met wishful thinking.
Wie mijn blog geregeld leest, weet dat ik een warme sympathie koester
voor Wouterke. En daarom bloedt mijn
hart nu hij zo hard onder vuur ligt.
Eerst waren er de verwijten dat hij de
woonzorgcentra in de steek had gelaten, daarna kwam de vaudeville omtrent de
foutieve test-kits, en dan de chaos rond de versoepelingen van de bezoekregels.
En nu krijgt hij weer de volle laag omdat de contactopsporing werkelijk langs
geen kanten functioneert.
Ik heb een bang vermoeden dat Wouter
Beke binnenkort toch zal geslachtofferd worden op het corona-altaar, in een
poging het blazoen van de Vlaamse regering weer wat op te poetsen. En ik
verwacht dat dat een pijnlijk tafereel zal worden, met échte tranen. Daarmee
zou hij de Christelijke traditie verder zetten van zijn voorgangers Joke Schauvliege en Jo Vandeurzen, die ook allebei tranen met tuiten geweend hebben bij
de aankondiging van hun ontslag. Ik neem aan dat de christelijke ziel nu
eenmaal gevoeliger is dan die van de atheïsten. (Die hebben waarschijnlijk
zelfs niet eens een ziel.)
In die optiek heeft Bert Anciaux
altijd bij de verkeerde partij gezeten. (Of liever: partijen. Ik ben de tel kwijt hoe dikwijls hij al van partijkaart
veranderd is.) Want ook Bertje kon op
het gepaste moment een paar tranen wegpinken voor de camera's. Al verdenk ik
hem er stilletjes van dat het krokodillentranen waren, want er zijn weinig
acteurs die aan Bert kunnen tippen.
Maar goed: Wouter Beke dus.
De man heeft het niet verdiend om zó geschoffeerd en vernederd te worden. Het
is hem aan te zien dat hij er zwaar onder lijdt, en eigenlijk denk ik dat het
voor zijn eigen welzijn beter zou zijn om er spoedig de brui aan te geven. De
situatie is heel ongezond op dit ogenblik, en de kritiek is ongenadig genoeg om
iemand te breken. Of de kritiek misschien toch een beetje terecht zou kunnen
zijn, laat ik in het midden. Maar aan de luidruchtige critici in de oppositie
wil ik toch zeggen: "De beste stuurlui
staan aan wal."
Helaas heeft Wouter dit voor een deel wel aan zichzelf te wijten. Hij
had gerust kunnen blijven zitten in zijn comfortabele CD&V voorzittersstoel, en dan
was de guillotine op de nek van een ander gevallen. Maar om de ene of andere
bizarre reden heeft Wouter bij de laatste onderhandelingen voor de Vlaamse
regering voor zichzelf een ministerpost gereserveerd. En dan nog zowat de meest
ondankbare post die hij had kunnen bedenken: "Minister van Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebestrijding."
Hij moet vooraf toch geweten hebben dat hij nooit goed kon doen? Dat hij bij alles wat hij deed, of niet deed,
kritiek zou krijgen. Het zou nooit genoeg zijn. En dan kwam Covid-19 er ook nog
eens bij.
Dan was Joke toch méér te
beklagen, want zij had haar ministerpost opgedrongen gekregen. Willens nillens.
Joke was minister van "Omgeving en
Natuur, én Landbouw".
Joke's probleem is dat zij véél te braaf is, en daarom liet ze zich
altijd ministerposten opsolferen waar ze niet in geïnteresseerd was en waar ze
niets van kende, maar die niemand anders wilde. Zo had ze in een vorige Vlaamse regering
de ministerpost van "Leefmilieu, Natuur
en Cultuur", terwijl ze van "cultuur"
totaal geen kaas had gegeten. Dat bleek pijnlijk duidelijk toen ze bij haar aanstelling moest
toegeven dat ze al zeker in het voorafgaande halfjaar maar
één enkel toneelstuk had gezien (en ze kon zich de titel van het stuk niet meer
herinneren). Dat bleek nóg duidelijker toen ze een muziekprijs moest uitreiken
aan de groep Yevgueni, en het
presteerde om de prijs met veel plezier te overhandigen aan "Zjef Genie".
Minister van Landbouw én van Leefmilieu: dat kon nooit goed aflopen.
En dus had Joke het binnen de kortste keren aan de stok met de
milieu-activisten omdat ze "een marionet
van de Boerenbond" zou zijn. En de kritiek werd alsmaar heftiger: het
dossier Uplace, het dossier "Essers", haar fameuze "Boskaart", het mislukken van een "ambitieus klimaatplan". Vooral dat
laatste werd haar door de klimaat-activisten erg kwalijk genomen, zodat zij op
elke klimaat-betoging kop van jut
was. En toen kwam de doodsteek: een regelrechte stalking-actie van de schimmige groepering "Act for
Climate Justice". Die had opgeroepen om Joke te bombarderen met sms'jes om
haar "wakker" te schudden. Een mens
zou van minder compleet tilt slaan. (Ciberstalking
heet dat, en het is strafbaar. Maar vreemd genoeg is de organisatie hiervoor
nooit veroordeeld.) En Joke is inderdaad "tilt"
geslagen, en verkondigde dat ze aanwijzingen had gekregen van de
Staatsveiligheid dat de klimaatbetogingen "opgezet
spel" waren vanuit extreem-linkse hoek. Dat bleek een flater te zijn, en
Joke mocht met tranen in de ogen en haperende stem haar ontslag aankondigen.
Ook Jo had gelijk toen hij met tranen in de ogen en een snik in zijn
stem verkondigde dat hij "unfair"
behandeld was.
We spreken hier over de beruchte Fortis-affaire. "Arme Joe" was minister van Justitie en vicepremier in de regering
Leterme, tot eind 2008. Toen werd hij door de Voorzitter van het Hof van
Cassatie beschuldigd van "een schijn van
beïnvloeding" bij de behandeling van de beroepsprocedure in de klacht van
de Fortis-aandeelhouders tegen de Federale
Participatie- en Investeringsmaatschappij. De (ongefundeerde)
beschuldigingen zijn toen zó hard aangekomen dat de minister zich niet meer in
staat voelde om goed te functioneren, en daarom zijn ontslag heeft aangeboden.
Waarna hij met stokkende stem de pers heeft toegesproken. (En terloops een
ferme sneer heeft uitgedeeld naar de Rechterlijke
Macht, en in het bijzonder de "almacht"
van het Hof van Cassatie.)
Een mens zou zich gaan afvragen wat iemand in godsnaam kan bezielen om
minister te willen worden: een echte hondenstiel !
We hebben het in ons gezin zeker honderden keren gespeeld, "Duizend Kilometer". Toen de kinderen nog
op de lagere school zaten. En zelfs later ook nog, toen ze al twintigers waren.
Iedereen vond het leuk om te spelen, en in tegenstelling tot veel
gezelschapsspellen leidde dit zelden tot de klassieke ruzie omdat iemand
misschien vals had gespeeld of omdat iemand zich in het spel speciaal geviseerd
had gevoeld. Ja, het was, en is, erg leuk, "Duizend
Kilometer".
Minder leuk is het als je in 1000 kilometer file staat aan te
schuiven, zoals in het weekend van 11-12 juli, in Frankrijk. Duizend kilometer
file stond er op de Franse wegen, en allemaal naar het Zuiden. Concreet
betekende dat bijvoorbeeld: vijf uur om van Lyon tot in Orange te raken,
terwijl die 200 km in normale omstandigheden minder dan twee uur kosten. Om zot
van te worden! Stel je voor dat je dan ook nog eens een stel rusteloze kinderen op
de achterbank hebt! De eerste week van je droomvakantie heb je sowieso al nodig
om te bekomen van de reis, en je komt de eerste dagen niet door zonder een
dosis Temesta of Xanax.
Het is wel duidelijk: de corona-crisis is voorbij. In elk geval in de
hoofden van de mensen.
Al enkele weken lang waren de media ons aan het overtuigen geweest dat
het de goede kant op ging, want "de
cijfers dalen", en dat de maatregelen dus mochten versoepelen. De boodschap
is duidelijk goed aangekomen. Het zal vermoedelijk iets moeilijker worden om
binnenkort de boodschap te laten doordringen dat er té vlug versoepeld werd, en
op de verkeerde dingen. En dat de maatregelen weer strikter zullen moeten worden
omdat de cijfers nu toch weer aan het stijgen zijn. Ik ben eens benieuwd welke
politicus die boodschap zal durven brengen.
Maar goed: voorlopig zitten de cijfers nog goed genoeg, en de mensen
mogen weer vrank en vrij rondreizen in Europa. Wat dus blijkbaar in de praktijk
neerkomt op: urenlang in een file vastzitten. In groeiende frustratie en
ergernis. En in een wolk van uitlaatgassen ook.
Eén van de oorzaken van die onverwacht lange files zou zijn dat de
mensen toch een beetje bang zijn om het vliegtuig te nemen, want daar zit je
toch maar dicht opeen gepakt, naast mensen die niet tot je "bubbel" behoren. Maar vergeten we ook de
klimaatboodschappers niet: het vliegtuig mag niet meer voor die "korte" reizen, want ontzettend
vervuilend en nefast voor het milieu. Het zal mij benieuwen wat die mega-files op
langere termijn voor het milieu en voor het klimaat zullen betekenen. Om de
impact op het geestelijk welzijn van de file-slachtoffers niet te noemen.
"Blijf in uw kot!"
Het heeft eventjes nagezinderd, maar het is al weer lang vergeten. En
nu lijkt iedereen zo ver mogelijk van zijn kot
weg te willen. De oproep om in eigen land de vakantie door te brengen heeft
maar matig succes, ondanks een verdienstelijke poging van Pieter. Hoewel we hier
in België door, of dankzij, de opwarming van de aarde stilaan ook neigen naar
een Middellandse-Zeeklimaat.
Voor de warmte of de zon hoef je niet meer naar het Zuiden te trekken.
En tóch blijven de mensen massaal in de files gaan aanschuiven voor een
vakantie "in het Zuiden".
Vermoedelijk voor een deel precies omdát ze te lang "in hun kot" hebben moeten blijven en naar "vrijheid" snakken. En aangezien de politici die speelruimte gegeven
hebben, tegen het advies van de virologen in, pakken de mensen die vrijheid ook
met beide handen.
Al komt die "vrijheid" er
voor veel mensen in eerste instantie op neer dat ze urenlang in een metalen
kooi van zowat twee op anderhalve meter opgesloten zitten en uitlaatgassen
inademen.
Zou ik de enige zijn die er zich over verwondert dat er in de maand
juli zó veel "nationale feestdagen"
zijn? Of heeft u zich daar ook al vragen over gesteld?
We kennen allemaal 4 juli (Independence
Day in de USA: herdenking van de onafhankelijkheidsverklaring in 1776). Dan is er 11 juli
(Vlaamse feestdag: herdenking van de Guldensporenslag
in 1302), 14 juli (Franse nationale feestdag: herdenking van het begin van de revolutie in
1789), en 21 juli (nationale feestdag in België: eedaflegging van Leopold I in
1831).
Maar ik heb het eens opgezocht, en naast die enkele bekende feestdagen
zijn er blijkbaar nog een massa andere.
Op 1 juli vieren ze zowel in Burundi als in Rwanda ook hun Onafhankelijkheidsdag, en ook in Canada
is het dan feest: "Canada Day". In
Wit-Rusland valt Onafhankelijkheidsdag
op 3 juli. En op 5 juli vieren ze hun onafhankelijkheid in Algerije, Kaapverdië
en Venezuela. Op 6 juli is het de beurt aan de Comoren en aan Malawi. En de dag
nadien op de Salomonseilanden. In Argentinië en Zuid-Soedan is het feest voor
de onafhankelijkheid op 9 juli. Een dag later is het op de Bahama's te doen. Op
12 juli vieren we in Kiribati en in Sao Tomé & Principe. Op 19 juli herdenken
ze in Nicaragua de "Dia de la Revolución
Sandinista" (al betwijfel ik of daar nog veel van over blijft). In Colombia
valt Onafhankelijkheidsdag op 20
juli. En in Liberia en de Malediven op 26 juli. In Peru vieren ze op 28 juli en
in Vanuatu op 30 juli. Ook de "Dag van de
Grondwet" wordt op veel plaatsen herdacht in de maand juli: Armenië, Palau,
Australië, Zuid-Korea, Uruguay, Puerto Rico, de Kaaimaneilanden.
Kortom: de hele wereld is ergens in de maand juli wel aan het feest
toe.
(In Spanje hebben ze geen herdenkingsdag, maar daar hebben ze in juli
wél het feest van "de grootste idioten
ter wereld", die zich door een kudde woeste stieren laten opjagen in de
straten van Pamplona. Al vermoed ik dat corona daar dit jaar een stokje voor
gestoken heeft.)
Dat kan écht geen toeval zijn.
Zou het misschien de zomerhitte zijn die de mensen ophitst waardoor er
in juli méér heldhaftige daden te
herdenken zijn? Als ik naar de huidige julimaand kijk, dan is dat weinig
waarschijnlijk: echt "zomers" is het
niet, en een hittegolf lijkt er voor de maand juli niet in te zitten. Het moet
dus iets anders zijn.
Misschien is het omdat de zomertijd meestal "komkommertijd" is. Want, geloof het of niet, 1 juli is in Nederland
"Nationale Komkommerdag". Om de
journaals en de kranten toch gevuld te krijgen, hebben de media misschien wel het
idee van enkele feestdagen gelanceerd.
Of zou het te maken hebben met de endorfines die massaal geproduceerd
worden op de "Wereld Chocolade Dag"
(7 juli)? Al die chocolade maakt ons allemaal goedgemutst en dus vanzelf in
feeststemming. Welke maand kan dan beter geschikt zijn voor al die vieringen
dan juli?
Of zijn we in juli gewoon allemaal sowieso in feeststemming omwille
van de "Dag van de French Fries" (13
juli)? Al vind ik dat wij Belgen op die dag eigenlijk collectief zouden moeten gaan
betogen, uit protest tegen de foutieve omschrijving van onze nationale trots.
Die belediging is trouwens de schuld van McDonalds die voor het eerst "French fried potatoes" serveerde in
plaats van die dikke gefrituurde stukjes aardappel. (Terloops: alles berust
eigenlijk op een misverstand, want de oorspronkelijke Engelse benaming werd al
in 1856 in de USA gebruikt om aan te duiden dat de aardappelen "in de lengte gesneden" werden. "To french" betekent namelijk "in de lengte snijden".)
Of zou het toch eerder te maken hebben met de "Dag van het Sprookje" op 7 juli?
Misschien zijn al die revoluties en onafhankelijkheidsverklaringen
allemaal begonnen als een sprookje. Sprookjes die overigens meestal slecht
afgelopen zijn, want weinig van die landen die in juli hun onafhankelijkheid,
of het aantreden van hun koning, of het verkrijgen van een grondwet herdenken,
hebben nu écht reden om te feesten.
Ik had me voorgenomen om af en toe ook eens een soort "portret" te presenteren van iemand uit
de muziekwereld voor wie ik veel bewondering heb omdat hij/zij erg door het
noodlot getroffen is geweest, maar ons dan toch troost en warmte en vreugde
heeft gebracht met mooie muziek.
Ondertussen dateert mijn laatste portret, van Pete Seeger, al van 9 april. Hoog tijd dus voor een nieuw portret. Al wil ik het deze keer niet
hebben over één iemand, maar wél over een organisatie: de Playing for Change Foundation.
De Playing For Change Foundation
ondersteunt muziekeducatieprogramma's voor kinderen in gebieden met rijke
culturele tradities maar met erg beperkte economische middelen. De programma's zijn
gratis voor kinderen, en verzorgen lessen in zang, dans, instrumenten en
muziektheorie. Voor velen is het de eerste en enige mogelijkheid om muziek te
leren. Voor sommigen is het zelfs sowieso hun eerste kans om naar school te
gaan.
Playing for Change
is ontstaan vanuit de overtuiging dat muziek de kracht heeft (en geeft) om
mensen met elkaar te verbinden, ongeacht hun verschillen. Het is in 2005 begonnen
bij een kleine groep filmmakers met een droom om een film te creëren die zou
draaien rond de muziek van de straat.
Ze zijn de wereld rond gereisd met een mobiele opnamestudio om muzikanten te
filmen en hun muziek op te nemen, op de plaatsen waar ze woonden. Terwijl ze de
wereld rondreisden om te filmen en op te nemen, leerden zij de muziek en de mensen
kennen van elke gemeenschap die ze bezochten. En ze wilden iets teruggeven aan
de muzikanten die zoveel met hen hadden gedeeld.
In
2007 werd de Playing for Change
Foundation opgericht als een non-profit organisatie om positieve
verandering te creëren door middel van muziek- en kunsteducatie. In het
afgelopen decennium hebben ze 15 muziekscholen opgericht in 11 landen, vooral
ontwikkelingslanden. Met muziek als instrument
voor onderwijs én sociale verandering. Die 15 muziekprogramma's zijn gestart in
Bangladesh, Brazilië, Ghana, Mali, Nepal, Rwanda, Zuid-Afrika, Marokko, Mexico,
Argentinië en Thailand. Elke week volgen nu al meer dan 2000 jongeren gratis muzieklessen.
Allemaal gegeven door gekwalificeerde lokale leraren.
De
naam van de organisatie verwijst naar de straatmuzikanten
waarmee het allemaal begonnen is: de straatmuzikanten die een optreden ten
beste geven voor wat kleingeld ("change").
Maar tegelijk verwijst het ook naar de meer ambitieuze doelstellingen: doorheen
de muziek proberen reële verandering ("change")
te bewerkstelligen.
De
voornaamste principes van de organisatie zijn:
- De economische zelfstandigheid bewaren: ze
gebruiken lokale materialen en lokale arbeidskrachten bij het bouwen. Ook de
leraren en het administratief personeel in de scholen worden gerekruteerd uit
de lokale bevolking.
- Lokaal leiderschap verzekeren: de programma's
worden geleid en bevestigd door lokale dorps- en gemeenschapsleiders.
- Muziek gebruiken om levens en gemeenschappen te transformeren:
zorgzame volwassenen moedigen discipline, vreugde en persoonlijke expressie aan
door middel van muziek- en kunstprogramma's. Die programma's benadrukken
tolerantie en gedeeld begrip als methoden om problemen op te lossen.
- Mensen en gemeenschappen met elkaar verbinden:
camera's en andere technologische hulpmiddelen stellen individuen én
gemeenschappen in staat om hun eigen verhalen te vertellen. Kinderen in
verschillende landen en scholen leren leeftijdsgenoten kennen die in compleet
verschillende regio's en omstandigheden leven.
One love, one heart Let's get together and feel all right Hear the children crying (One love) Hear the children crying (One heart) Sayin': "Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right" Sayin: "Let's get together and feel all right" Whoa, whoa, whoa, whoa Let them all pass all their dirty remarks (one love) There is one question I'd really love to ask (one heart) Is there a place for the hopeless sinner Who has hurt all mankind just to save his own? Believe me One love, one heart Let's get together and feel all right As it was in the beginning (one love) So shall it be in the end (one heart) Alright, give thanks and praise to the Lord and I will feel all right Let's get together and feel all right One more thing Let's get together to fight this Holy Armageddon (one love) So when the Man comes there will be no, no doom (one song) Have pity on those whose chances grow thinner There ain't no hiding place from the Father of Creation Sayin' one love, one heart Let's get together and feel all right I'm pleading to mankind (one love) Oh, Lord (one heart) whoa Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right Let's get together and feel all right
Ik heb een vreselijke hekel aan mensen die altijd in het centrum van
de belangstelling willen staan, en die zichzelf ontzettend graag horen praten.
Heel mijn "afweersysteem" wordt door
dat soort mensen geactiveerd: ik word prikkelbaar, onverdraagzaam, geïrriteerd.
Eigenlijk een beetje zoals bij zoemende muggen die mij 's nachts uit de slaap
houden en die ik ervan verdenk het juiste moment af te wachten om mij een ferme
steek te geven. (Waarop ik dan, zoals ik al eens verteld heb, hyper-allergisch
reageer en een ferme bult voel opkomen op de gestoken plek.)
Gelukkig laat dit soort irritante mensen mij 's nachts met rust, en
gelukkig ook zijn ze al bij al vrij ongevaarlijk. Dit in tegenstelling tot de
muggen.
Want ondertussen is komen vast te staan dat de mug de grootste en
gevaarlijkste "killer" is onder alle
diersoorten: jaarlijks sterven ongeveer twee miljoen mensen door de schuld van
een mug.
Het is voor ons een grote meevaller dat de gevaarlijkste muggen eerder
van een tropisch klimaat houden, zodat de meest agressieve ziektes, zoals Malaria,
Dengue, Gele Koorts, Zika of Japanse Encefalitis, vooral in het zuidelijk
halfrond slachtoffers maken. Malaria alléén al zal dit jaar vermoedelijk
minstens 700.000 levens kosten.
Maar daar loert de opwarming van de aarde om de hoek: ook bij ons in
Europa wordt het klimaat "vriendelijker"
voor de stekende beestjes. En dus stijgt ook het risico bij ons op de
verspreiding van dat soort door insecten overgedragen infecties. We kunnen ons dus
maar beter goed voorbereiden, en alvast de nodige voorzorgsmaatregelen nemen.
(En toch maar wat harder proberen om de opwarming af te remmen?)
Het beste is natuurlijk om ervoor te zorgen dat je niet door een mug
gestoken wordt. Een "muggenbeet" is
sowieso vervelend, zelfs als het gaat om een onschuldige Europese mug of een geïmporteerde agressieve (en
hopelijk onbesmette) Tijgermug.
De meest milieuvriendelijke bescherming is nog altijd het muskietennet, maar omdat dat nogal
omslachtig is, zien we er tegenop om dat over ons bed te spannen.
We kunnen de muggen ook vrij efficiënt op afstand houden door
insectenwerende middelen op basis van DEET, oftewel "N,N-di-ethyl-meta-tolueenamide", een synthetische organische verbinding.
Het afwerend effect van DEET schijnt te maken te hebben met de bittere smaak
van het product en het merkwaardige vermogen van muggen om smaken "waar te nemen" via hun pootjes: ze
zullen daarom zelfs vermijden om te landen op een met DEET ingesmeerde huid. Maar
vooraleer we victorie gaan kraaien: er zijn al populaties van dengue-muggen die een ongevoeligheid
voor DEET ontwikkeld hebben en zich niet meer laten afschrikken. Het is dus
wellicht maar een kwestie van tijd eer alle muggen zullen zeggen: "Wat kan ons dat beetje DEET schelen!"
Maar zie: de onderzoekers
hebben nog een paar troeven achter de hand. Zo is ook gebleken dat muggen een
afkeer hebben van de geur van vis. Dat is in zekere zin logisch, want muggen
leggen hun eitjes in stilstaande poelen, en als daar vissen in zitten, dan
verslinden die al die eitjes. De muggen leggen dus automatisch de link tussen
de geur en de vraatzucht van een vis. Ik zie me niet direct slapen met een
gedroogde haring onder mijn kussen, maar het kan al veel helpen als we ervoor
zorgen dat er visjes zwemmen in onze poelen en vijvers, om de muggen zo te
motiveren toch maar andere oorden op te zoeken.
Nog een andere merkwaardige vaststelling:
de geur van roofdieren (dat
wil zeggen: de dieren die de mug als prooi bejagen) verzwakt de muggen (omdat
ze een stressreactie krijgen) zodanig sterk, dat een veel lagere dosis aan
insecticide nodig is om ze klein te krijgen. Dat is vooral belangrijk in de
globale bestrijding van muggen, omdat ze anders resistent dreigen te worden
tegen sommige insecticiden en de dosis die nodig wordt om hen te verdelgen,
alsmaar hoger zou worden. Het gebruik van biologische pesticiden waar een geur
van zo'n roofdier (zoals het "Bootsmannetje",
een soort "Waterwants") in verwerkt
zit, kan daardoor in beperkte dosissen al voldoende zijn om de muggen te
verdelgen zonder de bijwerkingen van kunstmatige producten.
De meest effectieve manier om aan muggenbeten te ontsnappen, is nog
altijd het gezelschap van iemand die muggen aantrekt en op wiens bloed de mug
verlekkerd is. Muggen voelen zich vooral aangetrokken door het melkzuur in ons
zweet en ze ruiken onze aanwezigheid ook door de koolstofdioxide die we
uitademen. Als je dus een rustige nacht wil, ga dan naar bed met iemand die net
voor het slapengaan ferm gesport heeft: die ademt zwaarder en zal meer
koolstofdioxide uitademen, en tegelijk ook meer zweet met verrukkelijk melkzuur
produceren. Hij of zij zal 's morgens overdekt zijn met muggenbeten, maar jou zullen
ze niet benaderen.
Het probleem is natuurlijk wel dat je er dan het aanhoudend gezoem
moet bij nemen. En eigenlijk, en dat was mijn uitgangspunt, is het vooral dát
wat mij mateloos irriteert.
Maar wat zou ik mogen klagen, al bij al? Voorlopig blijft het effect
van een muggenbeet beperkt tot een ferme bubbel die na 24 uur al verdwenen is.
De dag dat tropische muggensoorten ook bij ons zullen kunnen gedijen, en
ziektes zoals Dengue of Chikungunia of Zika, of zelfs Malaria,
hier ingang vinden, hebben we pas écht een probleem!
En over Malaria gesproken:
de ziekte zal dit jaar vermoedelijk méér doden eisen dan Covid-19. Maar
terwijl we al méér dan vijf maanden lang elke dag verdrinken in
corona-berichten, wordt er over Malaria
vooral gezwegen. Want het is "ver van ons
bed." Voorlopig toch nog.
Sommige klimaatactivisten (diegenen die iets meer onderlegd zijn in de
materie en niet zomaar wat slogans schreeuwen) waarschuwen voor het dramatisch
negatief effect van de klimaatverandering op de biodiversiteit van het leven op aarde. Veel soorten riskeren
te verdwijnen; op relatief korte tijd uit te sterven. En de aanwijzingen zijn
er inderdaad, duidelijk. Volgens het IUCN (International
Union for the Conservation of Nature) zijn minstens 32.000 diersoorten met
uitsterven bedreigd, en zowat iedereen is het erover eens dat dit een ernstige
onderschatting is. Het grootste gevaar voor die soorten is echter niet zozeer
het klimaat, maar wél de niet te stillen honger en ongebreidelde veroveringsdrang van de mens. We jagen
op zeldzame diersoorten voor voedsel of voor hun pels, en we dringen in
sneltempo hun habitat binnen zodat ze geen kant meer op kunnen. (En halen
onszelf daarmee dodelijke virussen op de hals.)
Nu is het wel niet de eerste keer dat dieren en diersoorten massaal
uitgestorven zijn. En al die vorige keren had de mens er totaal niets
mee te maken, want we waren nog niet eens op het toneel verschenen. Maar het
lijkt er toch op dat het tempo waarmee diersoorten de voorbije 20 à 30 jaar aan
het verdwijnen zijn, véél hoger ligt dan die keren uit lang vervlogen tijden.
Men vermoedt dat er in de voorbije 500 miljoen jaar zeker vijf
periodes geweest zijn waarbij 75 tot zelfs 90 procent van alle soorten
verdwenen is.
Er zou al eens een wereldwijde ramp geweest zijn zo'n 445 miljoen
jaar geleden. Toen niet door opwarming, maar door afkoeling: reusachtige
hoeveelheden water werden daardoor in ijskappen vastgehouden, waardoor de
zeespiegel dramatisch is beginnen zakken. Door de lage waterstanden en het
ijskoude water zijn ook toen veel soorten in de oceanen ten onder gegaan.
Helemaal fout is het daarna gelopen omdat het zuurstofgehalte in het water
naderhand, toen de zeespiegel weer begon te stijgen, aan het dalen ging. Naar
schatting 85% van alle leven is toen van de aardbodem verdwenen.
Een beetje later was het
opnieuw mis: zowat 365 miljoen jaar geleden was er opnieuw een massale
extinctie-golf doordat het zuurstofgehalte in het water spectaculair begon te
zakken. Vermoed wordt dat vulkaanuitbarstingen toen de schuldigen waren,
voornamelijk door de massale hoeveelheden giftige lava die uitgebraakt werden.
En 250 miljoen jaar geleden was het alweer "goed prijs". Ook toen zijn er op onze Aarde gigantische
vulkaanuitbarstingen geweest, en door de hitte van de gesmolten lava zijn grote
vlaktes met steenkool in de ondergrond en de bossen die er groeiden, in brand
gevlogen. Sporen daarvan zijn nu nog terug te vinden in de "Siberische Trappen", een vulkanische
vlakte van (toendertijd) méér dan 7 miljoen vierkante kilometer groot. (Ter
vergelijking: België heeft een oppervlakte van ongeveer 30 duizend vierkante kilometer.)
Door de hitte van die reusachtige branden is zélfs de temperatuur van de
oceanen opgelopen tot, in het evenaarsgebied, zowat 40° Celsius. Daardoor is
naar schatting 95% van alle zeeleven uitgestorven, en ook 70% van het leven op
de aarde. Het is de grootste massa-extinctie die de aarde ooit gekend heeft. En
ook toen was de verbranding van fossiele brandstoffen de voornaamste oorzaak;
al kwam daar geen mens aan te pas.
De meest besproken keer was zowat 66 miljoen jaar geleden, toen alle
niet-vliegende Dinosauriërs aan hun einde zijn gekomen. En met hen naar schatting
misschien wel 75% van alle toen levende diersoorten: geen enkel landdier dat
meer dan 5 kg woog zou het overleefd hebben. De oorzaak was in dit geval,
volgens de meest gangbare hypothese, de inslag van een kolossale asteroïde of
meteoriet. Die heeft in Mexico een krater nagelaten van zowat 200 kilometer
doorsnede. Door de kracht van de inslag werd het gebied geteisterd door
tsunami's, maar ook door aardbevingen en (vooral) bosbranden die gigantische
hoeveelheden CO2 en zwaveldampen de lucht hebben ingeblazen waardoor de zon
grotendeels verduisterd werd. Daardoor is de aarde dramatisch afgekoeld en
verdween ook een groot deel van de plantengroei waar de grote dinosauriërs zich
mee konden voeden.
De waarschuwing die hierbij hoort, is dat wij mensen, als we niet
attenter worden voor de Aarde en haar wankel evenwicht, misschien wel de
trigger kunnen zijn voor een zesde
massa-extinctie. Dat is een "verdienste"
die we toch best zouden vermijden.
De positieve boodschap is dat de Aarde en de natuur zich telkens hersteld
heeft, en dat het verdwijnen van grote aantallen diersoorten de kans heeft
gegeven aan talloze nieuwe soorten om zich te ontwikkelen en de Aarde te
veroveren. De natuur is duidelijk veerkrachtiger dan we denken, en ieder einde
is tot nu toe een nieuw begin gebleken voor ander leven.
Als wij inderdaad een groot deel van het leven op Aarde zouden kapot maken, en
misschien onszelf erbij, dan is de kans reëel dat er na ons wel nieuwe
populaties zullen verschijnen en de Aarde veroveren. Misschien gaan die dan iets
verstandiger en omzichtiger met de natuur om?
Ik sta nog altijd versteld over de (inter)nationale uitstraling van
mijn blog. Het streelt mijn ijdelheid dat belangrijke en wijze mensen, overal ter
wereld, mijn goede raad ter harte nemen en zich wat grondiger verdiepen in mijn
bedenkingen. Zij het dan eigenlijk te laat om goed te zijn.
Zo is er
bijvoorbeeld de fameuze sprinkhanenplaag die onder andere Kenia teistert.
Op 13 februari heb ik in mijn blog al voorgesteld om die aan te pakken
op een milieuvriendelijke en duurzame manier, waarbij meteen ook het probleem
van de hongersnood en ondervoeding zou kunnen opgelost worden: "Vang die sprinkhanen in plaats van ze weg te
jagen of dood te sproeien, en eet ze op."
Niemand wou toen luisteren, en twee maanden later was het opnieuw
prijs. In de tweede helft van april was er een nieuwe golf van (letterlijk)
miljarden sprinkhanen die in Oostelijk Afrika (Kenia, Ethiopië, Oeganda,
Zuid-Soedan, Somalië) alles kwamen verwoesten wat op de velden te vinden was.
En dát terwijl dat gebied sowieso al tot de armste van Afrika behoort. De
wereld interesseerde zich trouwens in het geheel niet voor de ramp die zich
ginder aan het voltrekken was, want de wereld was in de ban van corona. De media hadden alléén aandacht
voor corona.
Maar zie, wat las ik op 3 juli: "Een
milieuvriendelijke oplossing, die weliswaar minder snel resultaten biedt maar
toch steeds meer naar voren geschoven wordt, is de beestjes opeten. Ze zijn rijk
aan proteïnen en zijn niet moeilijk te vangen. Gekende bereidingen zijn koken,
roosteren, malen en verwerken."
Een rijke oogst is sowieso verzekerd.
Bijna vijf maanden nadat ik het al had voorgesteld, maar goed: "Beter laat dan nooit."
En zo waren er mijn opmerkingen omtrent het immense en schrijnende
leed in de woonzorgcentra. Niet zozeer door de vele besmettingen maar wél door
de isolatie en de eenzaamheid.
Verschillende keren heb ik in mijn blog de bedenking gemaakt dat het
psychische leed en de eenzaamheid, vooral dan in de woonzorgcentra, véél erger
was dan wat corona er heeft aangericht, en dat de aangerichte schade bij veel
kwetsbare mensen nog lang zou kunnen nazinderen. De "collateral damage" heb ik het genoemd. Maar niemand wou naar mij
luisteren, de media bleven focussen en hameren op "de cijfers". Dat die fameuze cijfers af en toe volkomen uit de
lucht gegrepen waren, dat deed er niet toe: belangrijk was dat er een
alarmerende boodschap in door klonk om te verantwoorden dat die lockdown onvermijdelijk was. Ook al was het "niet leuk" voor de bewoners van een
zorgcentrum.
Maar zie: opeens werd het geweer van schouder gewisseld. Nu was het
niet meer vandoen om alarmerende cijfers te geven; er werden "geruststellende" cijfers gepresenteerd. (Hoewel
er nu toch weer ongerustheid begint op te duiken.) En nu was er opeens, voor
een tijdje toch, wél aandacht voor het welzijn
van die vereenzaamde oudjes.
Op 3 juli klonk de berichtgeving in VRTNWS al helemaal anders: "Om het coronavirus zo veel mogelijk buiten
de rusthuizen te houden en sterfgevallen te vermijden, plaatste de Vlaamse
regering de woonzorgcentra in maart in lockdown. Bewoners konden geen bezoek
van hun familie meer ontvangen. Zowat alle professionele getuigen geven aan dat
het isolement wel nodig was, maar dat het te lang heeft geduurd. De eerste
weken konden de meeste mensen er wel mee om. Maar hoe langer de lockdown
duurde, hoe meer je zag dat de mensen als bloemen verwelkten. Ze werden stiller
en aten minder."
En er was die ene getuigenis waarmee eigenlijk alles gezegd werd: "Als je oud bent, dan weet je dat je jaren en
zelfs dagen geteld zijn. Je gezondheid is altijd belangrijk, maar het
belangrijkste is dat je je kinderen kan zien en dat je ze nog eens goed kan
vastpakken. Als ze dat afpakken, ga je eigenlijk liever dood."
De conclusie was: "Er zijn in
onze rusthuizen veel mensen gestorven aan corona, maar er zijn ook mensen
fysiek en mentaal gebroken omdat Vlaanderen niet voorbereid was. Dit nooit
meer."
Zoals ik al voorspeld had: de "collateral
damage" begint pas achteraf écht zichtbaar te worden.
Iedereen waarschuwt ervoor dat er een tweede corona-golf zit aan te
komen.
Laat ons hopen dat die (bij ons) anders aangepakt wordt, en dat er ook
(en méér) oog zal zijn voor het psychisch welzijn van de mensen en dat er méér
aandacht zal zijn voor de kwetsbaren.
Laat ons ook hopen dat dit niet een nieuwe golf van hysterie in de media zal veroorzaken
waarbij vergeten wordt dat er (elders en bij ons) andere rampen zijn, vergeten
rampen, die minstens even verwoestend zijn als corona, zo niet erger. Maar waar
niemand over spreekt.
Het gaat van kwaad naar erger met die beeldenstormers!
Donald heeft nochtans uitdrukkelijk gezegd dat het niet mag. Hij heeft
ervoor gewaarschuwd dat wie beelden, die de Amerikaanse grootheid benadrukken,
zou beschadigen of bekladden, zwaar zal gestraft worden. Hij heeft het uiteraard
via Twitter laten weten: "I just had the privilege of signing a very strong Executive
Order protecting American Monuments, Memorials, and Statues." Dat
hij zijn boodschap gebracht heeft ter gelegenheid van 4 juli, de Amerikaanse
nationale feestdag, heeft nog bijgedragen aan de symboliek en het gewicht
ervan.
En tóch zijn er blijkbaar mensen die het niet begrepen hebben. Erger
nog: mensen die zelfs een standbeeld van Donald zélf, of van Melania, in brand
durven steken. Op 4 juli dan nog!
De onverlaten wonen in Slovenië, en denken waarschijnlijk dat ze
veilig zijn voor de furie van Donald. Maar ze zijn fout. Want Slovenië is lid
van de NAVO, en als het moet zal Donald de NAVO mobiliseren om die hooligans te
pakken te krijgen en aan hem over te leveren. Het wordt overigens hoog tijd dat
de Europese NAVO-landen eindelijk iets terug doen voor al het geld dat Donald
in de NAVO pompt.
Het "standbeeld" van Donald
was maar een wankel bouwsel, een beetje zoals Donald zelf, en erg kunstzinnig
of waardevol was het niet. Het is trouwens geen lang leven beschoren geweest,
want het stond er nog maar pas toen het in de vlammen verslonden werd.
Maar het standbeeld van Melania, in haar geboortedorp Zevnica, was een
waar kunstwerk. De kunstenaar had er duidelijk zijn werk van gemaakt, en de
gelijkenis met de First Lady was treffend. Of misschien toch niet? Om eerlijk
te zijn: iedereen vond het een foeilelijk ding, en ik vermoed dat Melania blij
is dat het nu weg is.
En tóch had het zijn waarde. Want volgens de kunstenaar was het vooral
een symbool met als bedoeling de
dialoog op gang te brengen over het (anti-)migratiebeleid van Donald Trump,
terwijl de presidentsvrouwe nota bene zélf een immigrante is. En daar heeft de
man wel een punt, natuurlijk.
Want Melania Trump, geboren Melanija
Knavs, is afkomstig uit het toenmalige Joegoslavië en ging op haar 18de
aan de slag als bikini-model bij een Italiaans modellenbureau. Ze is pas in
1996 naar New York verhuisd, op haar 26ste, waar ze met een
tijdelijk werkvisum aan de slag kon. In 2001 heeft ze dan toch een permanente
werkvergunning gekregen, misschien wel dankzij haar baas. Ze was ondertussen
geassocieerd aan het "Trump Model
Management", en er mag aangenomen worden dat de grote baas er een zaak van
maakte om voor al zijn werknemers
goed te zorgen. Of misschien voor sommige beter dan voor andere? Want Melanija bleek een voetje voor te
hebben, in zoverre zelfs dat Donald zijn vrouw (die ook al een immigrante was,
want afkomstig uit Tsjechoslowakije) aan de kant heeft geschoven en in 2005 met
Melanija getrouwd is. En een jaar
nadien was ze Amerikaans staatsburger.
Het moet gezegd: het loopt niet voor alle immigranten zo vlot.
Zéker voor de mensen van Latijns-Amerikaanse afkomst is het niet zo
evident om Amerikaan te worden, ook
al wonen en werken ze al jaren in de Verenigde Staten. En dan zijn er al die
jongeren, kinderen van Zuid-Amerikaanse inwijkelingen. Geboren in de Verenigde
Staten, opgegroeid in de Verenigde Staten, afgestudeerd in de Verenigde Staten.
Al jaren ligt de "Dream Act" te
wachten op goedkeuring in het parlement: de wet die hen het Amerikaanse
staatsburgerschap zou toekennen.
De vorige president, Barak Obama, heeft fel gelobbyd om dan toch de DACA ("Deferred Action for Childhood Arrivals") op poten te zetten, wat die
jongeren het recht gaf om althans voorlopig (minstens twee jaar, en mogelijk
verlengbaar) in de USA te blijven wonen en werken.
En toen kwam Donald, met zijn Amerikaans geworden fotomodel. Donald
vond al die "dreamers", die de jobs
van "echte Amerikanen" zouden
afpakken, maar uitschot. En dus moesten die jongeren maar beter opkrassen, "terug naar hun eigen land" (waar ze
totale vreemden zouden zijn, want ze
hebben geen enkele band meer met hun thuisland). Het Hooggerechtshof heeft
Donald onlangs wel teruggefloten, wat goed nieuws was voor zo'n 650.000
jongeren die (althans voorlopig) toch mogen blijven.
Ja, dus: er valt wat te zeggen voor een standbeeld dat de discussie
rond de immigratie in de USA zou doen opflakkeren. Maar helaas: Melania is van
haar sokkel gehaald, wegens té erg verbrand.
Wie al enige tijd mijn blog aan het lezen is, herinnert zich
ongetwijfeld nog mijn belangstelling voor dat lommerrijke stukje tuin van mijn
buren, en mijn voornemen om dat in te palmen. Omdat ik het graag wilde hebben,
en omdat het een aanlokkelijk stukje is. Gewoon omdat ik vond dat ik
er "recht" op had.
Wie de internationale politiek een beetje volgt, weet dat Bibi ook
mijn blog gelezen heeft, en gedacht moet hebben: "Dat is nog eens een idee, zie!" En dus heeft hij in het recente Israëlische
regeerakkoord met Benny afgesproken dat ze vanaf 1 juli 2020 een stukje van de
tuin van hun buren zouden "annexeren".
(Bibi & Benny, het klinkt als een
clownsduo, maar geen van beiden is echt grappig.)
Nee, dat had Bibi niet met de buren besproken, en nee, de buren hadden
daar niet in toegestemd. Bibi vond dat niet nodig, Bibi vindt dat hij dat "recht" heeft, want dat stukje tuin was
hem lang geleden al beloofd. Door Jahweh.
(Diezelfde Jahweh die de weddenschap
had afgesloten met Satan, waar Job de
dupe van geworden is.) En Donald, de
grote gendarme van de wereld, had
ook al gezegd dat het mocht.
Het is nu niet dat Bibi dat stukje grond echt "nodig" heeft, maar hij heeft een klein probleempje met de Rechterlijke Macht in zijn land. En om
aan vervolging te ontsnappen moest hij absoluut weer premier kunnen worden. En
dus heeft hij in zijn verkiezingscampagne beloofd dat hij dat stukje tuin zou aanhechten aan de eigen tuin. Dat heeft
het gewenste resultaat opgeleverd: véél stemmen voor Bibi, genoeg om opnieuw aan
de macht te komen en zo uit de handen van die "vooringenomen" rechters te blijven. (Bibi is net als Donald het
slachtoffer van een heksenjacht door
Justitie in zijn land.)
Maar laat ons misschien even terugkeren in de geschiedenis, naar het
begin van het tuin-dispuut.
In de late 19de en vroege 20ste eeuw is vooral in Oost-Europa het Zionisme ontstaan,
een beweging die de Joodse gemeenschap, die zowat over de hele wereld verspreid
was, weer "toteenheid" wilde brengen. Het doel was om de Joden samen te brengen,
in hun "thuisland": het toenmalige
Palestina. Want dat was volgens de Thora
hun "beloofde land".
Na de tweede wereldoorlog is dat Palestina
als mandaatgebied toegewezen aan
Groot-Brittannië. Maar ondertussen waren heel veel Joden naar ginder gevlucht,
vooral omwille van de Duitse Jodenvervolging. Zoals dat meestal gaat bij
bewegingen met een nationalistische inslag, evolueerde het Zionisme al gauw naar een "verzetsbeweging",
en tussen 1946 en 1948 hebben ze in Palestina talloze aanslagen gepleegd tegen
de Britse overheid, maar ook, en vooral, tegen de inheemse (Arabische)
bevolking. Tegenwoordig zouden we dat "terrorisme"
noemen, maar om één of andere reden mag die omschrijving niet gebruikt worden als
het gaat om de Joden. Eén van de oorlogsmisdadigers in die periode was trouwens
Menachim Begin, later premier van
Israël en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede.
Resultaat van die "vrijheidsstrijd"
was de stichting van een onafhankelijke staat Israël,
op 14 mei 1948. Dat hierbij de mening van de omringende landen niet werd
gevraagd, bleek achteraf een pijnlijke vergetelheid. Want die zijn zowat
onmiddellijk tegen het nieuwe land ten oorlog getrokken, en sindsdien volgde de
ene veldslag na de andere. Ook al omdat de Zionisten aanspraak maakten op méér
dan wat ze bij de onafhankelijkheid gekregen hadden: "Het Beloofde Land", weet je wel. De piepjonge staat had nog geen
echt leger in 1948, maar wel grote
bendes zwaarbewapende milities, en vooral héél machtige vrienden, en kwam
zowaar als overwinnaar uit de oorlog. En ook bij alle volgende, trouwens.
De uitkomst van één van die oorlogen, de Zesdaagse Oorlog in 1967, was de bezetting van de Westelijke
Jordaanoever, voorheen Jordaans grondgebied. De Veiligheidsraad van de Verenigde
Naties heeft naderhand "geëist" dat
Israël zich uit die veroverde gebieden zou terugtrekken, maar het antwoord van
de Israëlische regering was "een
welgemeende fuck you". En zo zijn ze daar nog altijd, en de paar miljoen
Palestijnen die er al eeuwenlang wonen, werden opeens tweederangsburgers.
In 1988 werd dan weer de staat Palestina
officieel uitgeroepen, en die omvat aan de ene kant de Gazastrook, en aan de
andere kant van Israël de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Die
Palestijnse staat is door Israël wel nooit als zodanig erkend, zélfs niet bij
de vredesakkoorden van Oslo in 1993.
Tussendoor zijn de Israëli, ondanks alle internationale protesten en
ondanks vele resoluties in de schoot van de Verenigde Naties, ijverig verder
gegaan met het bouwen van "nederzettingen"
op de Westelijke Jordaanoever. Zodat in het gebied de facto bijna méér Joden
dan Palestijnen wonen.
En dus vindt Bibi de tijd rijp voor een volgende stap: de eenmaking
van Jeruzalem als "enige en ondeelbare
hoofdstad van Israël" én de annexatie van de Westelijke Jordaanoever bij
het grondgebied van Israël. Hij weet zich daarbij gesteund door het magistrale
vredesplan van Donald, waarbij aan de Palestijnen "vrede" wordt beloofd als ze het grootste deel van hun tuin aan Bibi
afstaan.
Als je dus je zinnen gezet hebt op een stukje tuin van je buurman, dan
hoef je alléén aan Donald te vragen om een vredesplan
uit te werken. Het helpt ook als je verkondigt dat het lapje grond je door Jahweh beloofd werd.
In het parlement ligt een wetsvoorstel ter stemming om de regels rond
abortus te versoepelen. Het idee is om abortus toe te laten tot de 18de
week van de zwangerschap in plaats van "maar"
tot de 12de week, en om de verplichte bedenktijd terug te brengen
tot 2 dagen in plaats van 6.
Ik ben géén fan van abortus, al begrijp ik wel dat er omstandigheden
zijn waarbij een vrouw weinig of geen keuze heeft. Ik denk aan een zwangerschap
als gevolg van een verkrachting, of een zwangerschap die de gezondheid van de
vrouw in het gedrang zou kunnen brengen, of een zwangerschap waarbij de foetus
ernstig en ongeneeslijk ziek is en nooit een menswaardig leven zou kunnen
lijden. Of, eventueel, aan ongewenste tienerzwangerschappen; al lijkt het mij
dat het in deze tijden van moderne conceptie van weinig verstand getuigt als
een meisje "ongewenst" zwanger zou
raken.
Dat bij 60% van de aanvragen voor een abortus als reden opgegeven wordt: "momenteel
geen kinderwens" of "gezin is
voltooid" of "nog te jong" of "nog student" of een financiële reden,
gaat eerlijk gezegd mijn verstand te boven. Als je geen kinderen (meer) wil, of
als je niet de mogelijkheid ziet om een kind groot te brengen, dan gebruik je
toch anticonceptie? En wat mij compleet verbijstert, is dat het heus niet gaat
om naïeve roekeloze tieners: amper 9% van de abortus-aanvragen komt van meisjes
die jonger zijn dan 20.
Ik zou denken dat 12 weken toch ruimschoots moeten volstaan om de eventuele
noodzaak van een abortus duidelijk te maken, en ik begrijp de goede zin van een
verlenging tot 18 weken niet. Wat kan er in die periode tussen de 12de
en 18de week veranderen waardoor een abortus eerst niet en dan plots
wél nodig en aangewezen zou kunnen zijn? En bovendien: een foetus van 18 weken
is eigenlijk al bijna levensvatbaar; er zijn kindjes geboren op 23 weken die
gezond en wel opgegroeid zijn. (Volgens de WHO ligt de grens voor levensvatbaarheid op 22 weken.) Daarbij komt dat de ingreep ná 12 weken ook veel complexer en zwaarder wordt: de foetus is dan al te groot om via een "curettage" verwijderd te worden. Ik begrijp ook de
noodzaak niet om de bedenktijd terug te brengen tot 2 dagen. Als de
abortusaanvraag een paniekreactie is, of een ondoordachte beslissing, dan geeft
een zekere bedenktijd de kans om tot een weloverwogen, zij het pijnlijke,
beslissing te komen. Een bedenktijd van 2 dagen lijkt mij niet bepaald voldoende
om rustig en overtuigd zo'n ingrijpende stap te zetten.
Het wetsvoorstel wordt gesteund door de "progressieve" partijen, en de bedoeling ervan is het "zelfbeschikkingsrecht" van de vrouw te
verhogen, in overeenstemming met de rechtspraak omtrent de Rechten van de Mens: "Het
recht op eerbiediging van het privéleven zoals het is verankerd in artikel 8
van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens impliceert dat elke vrouw
het recht heeft op eerbiediging van haar beslissing om al dan niet moeder te
worden. Bijgevolg behoort haar beslissing om de zwangerschap al dan niet af te
breken tot de sfeer van het privéleven en de persoonlijke autonomie."
Een nogal vreemd argument, want dat zelfbeschikkingsrecht is er nu toch ook al? Bovendien blijkt in de
praktijk dat bijvoorbeeld in 2017 maar 3% van de aanvragen tot abortus
gebeurden ná de termijn van 11 weken plus 1 dag. Het ging dan over 450 vrouwen,
van wie er uiteindelijk maar 100 gekozen hebben voor een abortus in de periode
tussen 12 en 18 weken, en daarvoor naar Nederland zijn gegaan. (In totaal zijn
in België 17.257 abortussen uitgevoerd in 2017.)
En al bij al: begint dat zelfbeschikkingsrecht
niet vooral bij het recht van een vrouw om "Nee"
te zeggen tegen onveilige seks? Dat lijkt mij een veel sterkere uiting van "zelfbeschikking" en ook veel minder
ingrijpend en omslachtig dan abortus. Waarom zetten die progressieve partijen daar niet meer op in?
De "conservatieve" partijen,
zijnde N-VA, CD&V, CDH en Vlaams Belang zijn radicaal tegen. Maar de progressieve partijen hebben samen een
meerderheid in het parlement, en kunnen het wetsvoorstel dus goedgekeurd
krijgen.
Maar er is dus een klein probleem: die progressieve partijen komen voor de rest op geen enkele manier met
elkaar overeen. Niet over sociale thema's, niet over economische thema's. Hun
standpunten liggen in de meeste gevallen zelfs mijlenver uit elkaar. Het is uitgesloten dat er een soort (donker)rood-blauw-groene coalitie zou gevonden
worden om een nieuwe regering op de been te brengen. Voor die nieuwe regering
hopen "de drie koningen" nog altijd
op de Arizona-coalitie, maar
daarvoor hebben ze zowel de N-VA als CD&V en CDH nodig. En Bart heeft al
gezegd dat ze verdere gesprekken met de N-VA mogen vergeten als die
versoepeling effectief door het parlement zou goedgekeurd worden.
Ik ben het met Bart helemaal eens als hij dit een "schandelijke wet" noemt, maar Bart
vergeet wél dat we in een democratie
leven. Als de meerderheid van de bevolking in België, vertegenwoordigd door een
meerderheid in het parlement, blijkbaar vindt dat de abortuswet moet versoepeld worden,
dan moet de minderheid zich daar, zij het met tegenzin, bij neerleggen. Zo
werkt een democratie nu eenmaal.
De dreigementen van Bart bevestigen alléén maar dat België al lang
geen "democratie" meer is, maar wel
een "particratie": het zijn niet de
verkozen parlementsleden (en dus het volk) die in België uitmaken welke wetten al dan niet
gestemd worden, het zijn de partijbonzen.
Het is een zielig land waar we in beland zijn.
Een land waarin het geen zier meer uitmaakt wat de meerderheid wil.
Een land ook waarin onder het mom van zelfbeschikkingsrecht vooral het recht op onverantwoord en
onnadenkend gedrag gestimuleerd wordt.
Enkele weken geleden was ik, zoals wel meer gebeurt, langs de Schelde
gaan fietsen: heen langs de kant van Zwijnaarde, vanaf de Scheldebrug in Zwijnaarde tot aan de brug in Eke, en dan
langs de kant van Merelbeke terug. In Eke rijd ik dan de brug over. Daarbij
moet ik linksaf, en daarom eerst die drukke weg kruisen om het fietspad aan de
rechterkant te nemen. Eens de brug voorbij moet ik weer linksaf, en dus opnieuw
oversteken om het Trekpad langs de Schelde, kant Merelbeke, op te rijden. Ik
ben er niet zo happig op om daar de weg te dwarsen, aan de voet van de brug,
want die brug is tamelijk steil en als er een auto van de andere kant van de
Schelde zou aankomen, vanuit Semmerzake, dan zie je die niet naderen. En ook
die auto kan mij niet zien. Aangezien ze daar behoorlijk snel rijden, ben ik
bang dat die auto's mij zouden omver kegelen terwijl ik aan het oversteken ben.
En dus doe ik dat niet, en rijd langs de linkerkant op het fietspad de brug
over, waarbij ik er wel goed op let om zo ver mogelijk uit te wijken als er fietsers
van de andere kant komen; fietsers die wél correct aan de rechterkant van de
weg rijden. En die ene keer kwamen inderdaad fietsers van de andere kant: een
vader met zijn twee zonen. De vader reageerde niet op mijn verkeersovertreding,
maar zijn oudste zoon, een manneke van een jaar of 12, wél: "Ge rijdt wel langs de verkeerde kant, hee!"
Ik heb er niets op gezegd; ik kón er ook niets op zeggen, want hij had gelijk.
Ik heb alléén gedacht: "Dat ventje is
precies wel mondig genoeg!"
En meer recent was ik gaan fietsen langs het groene en pittoreske
Munte. Ik was de berg naar de kerk van Munte aan het op zwoegen toen ik op het
kerkplein een bende jongeren ontwaarde die daar op het terras van taverne Oud Munte vermoedelijk iets gedronken of
gegeten hadden en zich blijkbaar aan het opmaken waren om verder te trekken. Zo
te zien waren ze nog niet helemaal klaar, want ze stonden (niet bepaald volgens
de corona-richtlijnen) dicht bijeen op het zebrapad te dralen: met elkaar te
overleggen, een drinkbus weg stoppen, een rugzak beter vast sjorren. Ik was
bijna boven, en écht niet van plan om te stoppen. Dus zocht ik een gaatje
tussen de discuterende jonge gasten om verder te kunnen. Omdat ze zo druk bezig
waren, zagen ze mij blijkbaar helemaal niet aankomen (of ze verkozen mij te
negeren), en dus rinkelde ik even met mijn fietsbel om zeker te zijn dat er
niet één van die jongeren een onverhoedse beweging zou maken en tegen mij aan
zou botsen. Eén van die meisje reageerde: "Sorry
meneer!", maar één van die jongens riep mij na: "Dit is hier wél een zebrapad, hee!" Even dacht ik eraan om tóch te
stoppen en die kerel aan te spreken om uit te leggen dat een zebrapad wél aan
de voetgangers voorrang geeft bij het oversteken, maar niet bedoeld is als
keuvelruimte. Maar ik heb niet de gewoonte de confrontatie op te zoeken, en al
zeker niet om een zinloze discussie aan te gaan. Ik ben verder gereden, en
dacht: "Die jongeman is precies wel
mondig genoeg!"
Waarmee ik bij mijn punt gekomen ben: vroeger werd altijd beweerd dat
de Vlaamse jeugd "nietmondiggenoeg" was, dit in tegenstelling tot de Hollandse jongeren. En dat
werd gezien als een tekortkoming van ons onderwijs. Dat is ondertussen sterk veranderd, want men heeft in het onderwijs
van vandaag hard ingezet op "mondigheid".
En, zoals ik al eerder eens heb aangegeven, op het "welbevinden" van de schoolgaande jeugd.
Helaas heeft men hierbij uit het oog verloren dat het onderwijs vooral
bedoeld zou moeten zijn om kennis te verwerven, om inzicht te ontwikkelen, om
kritisch te leren denken, om intelligenter
te worden, om grenzen te verleggen.
Op die manier kweken we in ons modern onderwijs een complete generatie
kritiekloze "volgers", die het wel
héél goed zullen kunnen zeggen, maar
die niet de intelligentie zullen bezitten om een eigen mening te vormen en
kritisch na te denken. En die dus een paar schoenen zullen kopen omdat een influencer die aangeprezen heeft. Die
een standbeeld gaan besmeuren en vandaliseren omdat iemand op Facebook of
WhatsApp beweerd heeft dat het zo hoort, ook al weten ze verder niets zinnigs
te vertellen over het afgebeelde personage. Die gaan betogen "voor het klimaat", ook al begrijpen ze
geen snars van de problematiek. Die politie-combi's of brandweerauto's of
ambulances gaan aanvallen omdat iemand ergens geschreven heeft dat die symbool
staan voor de verfoeide gevestigde orde. Die 5G zendmasten in brand gaan steken
omdat iemand het idee gelanceerd heeft dat 5G corona veroorzaakt.
Een generatie mondige jongeren
die heel veel lawaai maken en zich hard laten horen, maar die eigenlijk niets
te zeggen hebben omdat ze geen inhoud
meer hebben. Kortom: de ideale profielen voor onze politici van morgen.
Jongeren zoals Dries, dus.
Pas 27 jaar, en al verkozen in het parlement.
Lang geleden, héél lang geleden, heb ik eens een viertal jaar
rondgelopen, geteisterd door "Prurigo".
Prurigo is een stress-gerelateerde
huiduitslag. Het is een chronische aandoening, wat betekent dat het nog altijd
af en toe de kop opsteekt, maar gelukkig is het niet meer zo erg als toen, in
de periode 1992 tot 1995.
Het allerergst was het in 1994, toen het mij werkelijk tot uiterste wanhoop
gedreven heeft. Prurigo wordt
gekenmerkt door heel sterk jeukende plekken. Wat je dan automatisch doet als de
jeuk niet meer uit te houden is, dat is: krabben. Krabben om de jeuk te laten
ophouden. Krabben ook omdat de pijn dan heel even overheersend is en de vreselijke
jeuk daardoor naar de achtergrond verschuift. Probleem met dat krabben, is dat
je het op termijn alléén maar nog erger maakt en dat je jezelf open en
etterende wonden toebrengt. In de slechtste periode had ik etterend eczeem over
zowat mijn hele lichaam: op mijn armen, mijn handen, mijn rug, mijn billen,
mijn benen, mijn voeten, zélfs op mijn kin en mijn oren. En de jeuk hield nooit
op, ook 's nachts niet. Er was ook niets dat écht hielp. Ik kon alléén maar
proberen de ontsteking van de wonden tegen te gaan door de ergst getroffen
plekken in ISO Betadine-verband te wikkelen. Nadat mijn huisarts niets beters meer
kon bedenken dan stijfsel in mijn badwater, heb ik de specialisten afgelopen: in
Gentbrugge, in Menen, in het UZ Gent. Ik heb zowat alles geprobeerd: Cortisone,
acupunctuur, homeopathie, PUVA-behandeling. Het heeft allemaal weinig zoden aan
de dijk gezet. Ik voelde me een beetje als Job,
die door Jahweh belaagd werd met alle denkbare beproevingen, inclusief een stel
zweren over zijn hele lichaam: "Toen ging
de satan uit van het aangezicht des Heeren, en
sloeg Job met boze zweren, van zijn voetzool af tot zijn schedel toe."
(Puur voor de lol, overigens: Jahweh had een weddenschap afgesloten met Satan,
en wou eens testen hoe ver Satan Job
kon drijven zonder dat die "afvallig"
werd.) Pas in 1995, wanneer de ergste stress begon af te nemen, is ook mijn
Prurigo "genezen", dat wil zeggen:
verminderd tot een niveau dat te verdragen is.
Die periode, dat was voor mij werkelijk "de hel", het ergste wat ik ooit had meegemaakt. "Het ergste wat iemand kan meemaken",
dacht ik toen. En ik wens het niemand toe om ook door die hel te moeten gaan.
Ik vermoed dat het ook zoiets is wat Covid-19 patiënten denken en
voelen: "Dit is de hel. Dit is het ergste
wat ik ooit meegemaakt heb. Dit is het ergste wat er is!"
En iemand die kanker heeft gehad, of een bloedende maagzweer, of een
andere ernstige en zware aandoening, ook die zal zeggen: "Dat was de hel. Dit wil ik nooit meer moeten doormaken. Dit is het
ergste wat een mens kan overkomen."
Maar hoe erg het allemaal ook is, of was: het gaat uiteindelijk wel
voorbij. Je geneest ervan. Min of meer toch. Al sleep je de gevolgen misschien
nog jarenlang, of levenslang, met je mee. Iets anders is het als het nooit over gaat, als het elke maand
opnieuw terugkomt. Als je je hele volwassen leven lang elke maand opnieuw door
die hel moet.
Hoe erg Covid-19 ook is voor wie er zwaar door getroffen werd, het
gaat voorbij. Kan je je voorstellen hoe het zou zijn als het nooit voorbij zou
gaan? Dát is "Endometriose". Een
aandoening waar ongeveer 1 op 10 vrouwen onder lijden, en waardoor ze elke
maand opnieuw door "de hel" moeten,
hun hele volwassen leven lang. Het gaat naar schatting over 5 à 600.000 vrouwen
in België. Maar in de media komt het niet aan bod, want die zijn voortdurend
bezig met de 62.000 corona-besmettingen.
(Ik blijf me verbazen over de selectieve en overdreven aandacht van de
media voor corona, terwijl zó veel
andere dingen die even erg, of misschien zelfs nog erger, zijn, zo goed als
doodgezwegen worden. Of het nu gaat om persoonlijke drama's, of over globale
rampen, of over menselijke wreedheid, alles heeft al maandenlang in de media
moeten wijken voor corona. Bizar!)
Het "probleem" met Endometriose is dat het thuishoort in de
taboesfeer van de vrouwelijke menstruatiecyclus.
"Endometriose is een chronische ziekte waarbij weefsel dat
enigszins lijkt op de bekleding van de baarmoeder (het baarmoederslijmvlies)
buiten de baarmoeder wordt gevonden. Dit is echter geen baarmoederslijmvlies,
zoals vaker gesuggereerd wordt. Dit abnormale weefsel bevat endometrische
klieren. De klieren scheiden stoffen af die de omliggende weefsels irriteren,
waardoor het omliggende weefsel soms gaat bloeden. Het immuunsysteem reageert
op de afgifte van deze stoffen door ontstekingseiwitten vrij te maken die zich
naar de plaats van de ziekte haasten en zwelling en ontsteking veroorzaken. De
ziekte zelf en de ontstekingsreactie op de ziekte kan de patiënt ernstige
(bekken)pijn bezorgen."
De symptomen kunnen heel gevarieerd zijn, maar wat meestal optreedt,
is: langdurige en overvloedige menstruatie, abnormale menstruatiepijn, pijn in
de onderbuik en onderrug, pijn bij de geslachtsgemeenschap, pijn bij het
plassen, chronische vermoeidheid, en (op den duur) slapeloosheid en depressie.
Om kort te gaan: een leven lang pijn en miserie. En zonder hoop op échte genezing.
Ik wil dát wat een Covid-19 patiënt moet doormaken, niet
minimaliseren. Maar ik zou één en ander toch in perspectief willen plaatsen. En
ervoor pleiten dat de media stoppen met die eenzijdige obsessie voor corona, en
eindelijk ook eens oog zouden hebben voor ander leed.
Dit ene artikeltje op VRTNWS is misschien een begin:
Eén van de meest besproken en controversiële figuren op deze
wereldbol, is zonder twijfel Elon Musk.
Zeker nu hij met zijn bedrijfje ook de NASA (en Donald Trump) ingepalmd heeft.
De man heeft fervente voorstanders en fans, die hem bewonderen om zijn
durf, zijn creativiteit en inventiviteit, zijn tomeloze energie. En hij heeft
even fervente tegenstanders die hem een verwaande en omhoog gevallen kwast
vinden, die zichzelf schromelijk overschat en zich alles denkt te mogen
permitteren.
Het zal wel al duidelijk zijn uit mijn woordkeuze dat ik eerder tot
die laatste categorie behoor. Met mijn excuses voor zijn fans.
Voor wie Elon Musk nog niet
kent: de man heeft indertijd PayPal
groot gemaakt, en dat daarna verkocht aan eBay
voor een slordige 1,5 miljard dollar. En toen moest hij een hobby verzinnen om
iets met die hoop geld aan te vangen.
Dan heeft hij maar een fabriekje opgestart om elektrische auto's te produceren.
Heel chique en dure auto's voor rijkelui met een ecologisch geweten. Al heeft
die fabriek sinds de start in 2003 nog geen dollar winst gemaakt. Alléén maar
verlies, elk jaar opnieuw. Wat overigens niet belet heeft dat het aandeel van Tesla ontzettend gegeerd is, en dus jaar
na jaar duurder noteert op de beurs. Tot Elon Musk zélf in een zotte bui de
koers van het aandeel naar beneden twitterde. Geen mens die begreep hoe hij
daar bij kwam. Hij zelf vermoedelijk ook niet, want dat er iets serieus fout
zit in zijn hoofd, daar zijn zelfs zijn supporters het over eens. Misschien was
het een boetedoening voor een ongeoorloofde (en bestrafte) tweet van enkele
jaren eerder, waardoor de prijs van het aandeel toen de lucht was ingeschoten.
Omdat hij blijkbaar nóg geld op overschot had, heeft hij ook nog een
ruimtevaartbedrijfje opgericht: SpaceX,
met heel grote ambities. Eén van die ambities is, zoals ik eerder al eens
verteld heb, om een soort "gordel"
van 12.000 satellietjes in een baan om de aarde te brengen, zodat iedereen,
waar ook ter wereld, van internet zou kunnen genieten. De kans dat andere ruimtetuigen
met zijn speeltjes in botsing komen, begint ondertussen wel angstwekkend reëel
te worden, maar goed: dat zien we dan wel weer. Een andere ambitie van SpaceX
(waar ik het ook al eens over gehad heb) is om heel spoedig een soort "ruimtetoerisme" aan te bieden: andere
mannen die geld te veel hebben, zouden voor een fors bedrag een ruimtereisje
kunnen maken. En de grootste ambitie van allemaal: hij wil de technologie
ontwikkelen om naar Mars te kunnen vliegen. Hij heeft trouwens ook al een Tesla
de ruimte ingeschoten, in een speciaal gebouwd ruimtetuig; géén idee waar dat
goed voor was.
Elon Musk heeft ook de ambitie om een systeem van supersnel transport
over land te ontwikkelen: de "Hyperloop".
Dat zou een buizenstelsel moeten worden dat zo goed als vacuüm getrokken wordt,
en waarbinnen dan capsules tegen snelheden van wel 1200 km per uur zouden
kunnen doorheen suizen. Ongetwijfeld bijzonder nuttig en noodzakelijk. En
ongetwijfeld ook voorbehouden aan waaghalzen met geld op overschot.
Tussendoor verbaast en choqueert hij de wereld door in het publiek een
jointje op te steken, wat hem al direct op een nader (moraliteits-)onderzoek
van het Amerikaanse ministerie van defensie te staan is gekomen. Of door de
redders van die Taiwanese voetballertjes in een grot voor "pedofielen" uit te schelden omdat zij zijn voorstel voor een
reddingsoperatie met een duikboot de grond ingeboord hadden. Of door zijn
Tesla-fabrieken in corona-tijden weer te openen tégen de geldende
lockdown-regels in en zonder veel zorg voor speciale veiligheidsvoorzieningen
voor de arbeiders.
En oh ja: hij is onlangs opnieuw vader geworden, voor de zevende keer.
En het baby'tje (een jongen) heeft de mooie naam "X Æ A-12" meegekregen. (Nee, dat is géén
tikfout.)
Sommigen noemen hem een genie, anderen noemen hem gewoon gek. Het zal
dan wel een combinatie van de beide zijn, zeker? In elk geval: "Zot zijn doet geen zeer."
Waarom heb ik nu dit stukje over Elon Musk geschreven?
Omdat ik weet dat er veel mensen zijn die vinden dat de wereld oneerlijk
ineen zit en dat velen door het leven unfair worden behandeld. Mensen die zich
uit de naad werken of gewerkt hebben en daar heel karig voor beloond werden of
worden, en die soms door onrechtvaardige tegenslagen overvallen worden. Terwijl
anderen alles in de schoot geworpen krijgen zonder daar zelf enige verdienste
aan te hebben, en dat dan ook nog eens zorgeloos verkwisten.
Wel, die mensen hebben gelijk, en figuren als Elon Musk zijn er om dat te bewijzen. Hij heeft door één geniale
toevalstreffer een fortuin bij elkaar verzameld, en de rest van zijn leven
spendeert hij nu aan allerlei frivoliteiten in de vaste overtuiging dat hij
zich alles kan en mag permitteren.
Nee, de wereld zit niet eerlijk ineen.
Ik stel voor dat we met z'n allen eens een ferme middelvinger opsteken.
