Het gaat van kwaad naar erger met die beeldenstormers!
Donald heeft nochtans uitdrukkelijk gezegd dat het niet mag. Hij heeft
ervoor gewaarschuwd dat wie beelden, die de Amerikaanse grootheid benadrukken,
zou beschadigen of bekladden, zwaar zal gestraft worden. Hij heeft het uiteraard
via Twitter laten weten: "I just had the privilege of signing a very strong Executive
Order protecting American Monuments, Memorials, and Statues." Dat
hij zijn boodschap gebracht heeft ter gelegenheid van 4 juli, de Amerikaanse
nationale feestdag, heeft nog bijgedragen aan de symboliek en het gewicht
ervan.
En tóch zijn er blijkbaar mensen die het niet begrepen hebben. Erger
nog: mensen die zelfs een standbeeld van Donald zélf, of van Melania, in brand
durven steken. Op 4 juli dan nog!
De onverlaten wonen in Slovenië, en denken waarschijnlijk dat ze
veilig zijn voor de furie van Donald. Maar ze zijn fout. Want Slovenië is lid
van de NAVO, en als het moet zal Donald de NAVO mobiliseren om die hooligans te
pakken te krijgen en aan hem over te leveren. Het wordt overigens hoog tijd dat
de Europese NAVO-landen eindelijk iets terug doen voor al het geld dat Donald
in de NAVO pompt.
Het "standbeeld" van Donald
was maar een wankel bouwsel, een beetje zoals Donald zelf, en erg kunstzinnig
of waardevol was het niet. Het is trouwens geen lang leven beschoren geweest,
want het stond er nog maar pas toen het in de vlammen verslonden werd.
Maar het standbeeld van Melania, in haar geboortedorp Zevnica, was een
waar kunstwerk. De kunstenaar had er duidelijk zijn werk van gemaakt, en de
gelijkenis met de First Lady was treffend. Of misschien toch niet? Om eerlijk
te zijn: iedereen vond het een foeilelijk ding, en ik vermoed dat Melania blij
is dat het nu weg is.
En tóch had het zijn waarde. Want volgens de kunstenaar was het vooral
een symbool met als bedoeling de
dialoog op gang te brengen over het (anti-)migratiebeleid van Donald Trump,
terwijl de presidentsvrouwe nota bene zélf een immigrante is. En daar heeft de
man wel een punt, natuurlijk.
Want Melania Trump, geboren Melanija
Knavs, is afkomstig uit het toenmalige Joegoslavië en ging op haar 18de
aan de slag als bikini-model bij een Italiaans modellenbureau. Ze is pas in
1996 naar New York verhuisd, op haar 26ste, waar ze met een
tijdelijk werkvisum aan de slag kon. In 2001 heeft ze dan toch een permanente
werkvergunning gekregen, misschien wel dankzij haar baas. Ze was ondertussen
geassocieerd aan het "Trump Model
Management", en er mag aangenomen worden dat de grote baas er een zaak van
maakte om voor al zijn werknemers
goed te zorgen. Of misschien voor sommige beter dan voor andere? Want Melanija bleek een voetje voor te
hebben, in zoverre zelfs dat Donald zijn vrouw (die ook al een immigrante was,
want afkomstig uit Tsjechoslowakije) aan de kant heeft geschoven en in 2005 met
Melanija getrouwd is. En een jaar
nadien was ze Amerikaans staatsburger.
Het moet gezegd: het loopt niet voor alle immigranten zo vlot.
Zéker voor de mensen van Latijns-Amerikaanse afkomst is het niet zo
evident om Amerikaan te worden, ook
al wonen en werken ze al jaren in de Verenigde Staten. En dan zijn er al die
jongeren, kinderen van Zuid-Amerikaanse inwijkelingen. Geboren in de Verenigde
Staten, opgegroeid in de Verenigde Staten, afgestudeerd in de Verenigde Staten.
Al jaren ligt de "Dream Act" te
wachten op goedkeuring in het parlement: de wet die hen het Amerikaanse
staatsburgerschap zou toekennen.
De vorige president, Barak Obama, heeft fel gelobbyd om dan toch de DACA ("Deferred Action for Childhood Arrivals") op poten te zetten, wat die
jongeren het recht gaf om althans voorlopig (minstens twee jaar, en mogelijk
verlengbaar) in de USA te blijven wonen en werken.
En toen kwam Donald, met zijn Amerikaans geworden fotomodel. Donald
vond al die "dreamers", die de jobs
van "echte Amerikanen" zouden
afpakken, maar uitschot. En dus moesten die jongeren maar beter opkrassen, "terug naar hun eigen land" (waar ze
totale vreemden zouden zijn, want ze
hebben geen enkele band meer met hun thuisland). Het Hooggerechtshof heeft
Donald onlangs wel teruggefloten, wat goed nieuws was voor zo'n 650.000
jongeren die (althans voorlopig) toch mogen blijven.
Ja, dus: er valt wat te zeggen voor een standbeeld dat de discussie
rond de immigratie in de USA zou doen opflakkeren. Maar helaas: Melania is van
haar sokkel gehaald, wegens té erg verbrand.
Wie al enige tijd mijn blog aan het lezen is, herinnert zich
ongetwijfeld nog mijn belangstelling voor dat lommerrijke stukje tuin van mijn
buren, en mijn voornemen om dat in te palmen. Omdat ik het graag wilde hebben,
en omdat het een aanlokkelijk stukje is. Gewoon omdat ik vond dat ik
er "recht" op had.
Wie de internationale politiek een beetje volgt, weet dat Bibi ook
mijn blog gelezen heeft, en gedacht moet hebben: "Dat is nog eens een idee, zie!" En dus heeft hij in het recente Israëlische
regeerakkoord met Benny afgesproken dat ze vanaf 1 juli 2020 een stukje van de
tuin van hun buren zouden "annexeren".
(Bibi & Benny, het klinkt als een
clownsduo, maar geen van beiden is echt grappig.)
Nee, dat had Bibi niet met de buren besproken, en nee, de buren hadden
daar niet in toegestemd. Bibi vond dat niet nodig, Bibi vindt dat hij dat "recht" heeft, want dat stukje tuin was
hem lang geleden al beloofd. Door Jahweh.
(Diezelfde Jahweh die de weddenschap
had afgesloten met Satan, waar Job de
dupe van geworden is.) En Donald, de
grote gendarme van de wereld, had
ook al gezegd dat het mocht.
Het is nu niet dat Bibi dat stukje grond echt "nodig" heeft, maar hij heeft een klein probleempje met de Rechterlijke Macht in zijn land. En om
aan vervolging te ontsnappen moest hij absoluut weer premier kunnen worden. En
dus heeft hij in zijn verkiezingscampagne beloofd dat hij dat stukje tuin zou aanhechten aan de eigen tuin. Dat heeft
het gewenste resultaat opgeleverd: véél stemmen voor Bibi, genoeg om opnieuw aan
de macht te komen en zo uit de handen van die "vooringenomen" rechters te blijven. (Bibi is net als Donald het
slachtoffer van een heksenjacht door
Justitie in zijn land.)
Maar laat ons misschien even terugkeren in de geschiedenis, naar het
begin van het tuin-dispuut.
In de late 19de en vroege 20ste eeuw is vooral in Oost-Europa het Zionisme ontstaan,
een beweging die de Joodse gemeenschap, die zowat over de hele wereld verspreid
was, weer "toteenheid" wilde brengen. Het doel was om de Joden samen te brengen,
in hun "thuisland": het toenmalige
Palestina. Want dat was volgens de Thora
hun "beloofde land".
Na de tweede wereldoorlog is dat Palestina
als mandaatgebied toegewezen aan
Groot-Brittannië. Maar ondertussen waren heel veel Joden naar ginder gevlucht,
vooral omwille van de Duitse Jodenvervolging. Zoals dat meestal gaat bij
bewegingen met een nationalistische inslag, evolueerde het Zionisme al gauw naar een "verzetsbeweging",
en tussen 1946 en 1948 hebben ze in Palestina talloze aanslagen gepleegd tegen
de Britse overheid, maar ook, en vooral, tegen de inheemse (Arabische)
bevolking. Tegenwoordig zouden we dat "terrorisme"
noemen, maar om één of andere reden mag die omschrijving niet gebruikt worden als
het gaat om de Joden. Eén van de oorlogsmisdadigers in die periode was trouwens
Menachim Begin, later premier van
Israël en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede.
Resultaat van die "vrijheidsstrijd"
was de stichting van een onafhankelijke staat Israël,
op 14 mei 1948. Dat hierbij de mening van de omringende landen niet werd
gevraagd, bleek achteraf een pijnlijke vergetelheid. Want die zijn zowat
onmiddellijk tegen het nieuwe land ten oorlog getrokken, en sindsdien volgde de
ene veldslag na de andere. Ook al omdat de Zionisten aanspraak maakten op méér
dan wat ze bij de onafhankelijkheid gekregen hadden: "Het Beloofde Land", weet je wel. De piepjonge staat had nog geen
echt leger in 1948, maar wel grote
bendes zwaarbewapende milities, en vooral héél machtige vrienden, en kwam
zowaar als overwinnaar uit de oorlog. En ook bij alle volgende, trouwens.
De uitkomst van één van die oorlogen, de Zesdaagse Oorlog in 1967, was de bezetting van de Westelijke
Jordaanoever, voorheen Jordaans grondgebied. De Veiligheidsraad van de Verenigde
Naties heeft naderhand "geëist" dat
Israël zich uit die veroverde gebieden zou terugtrekken, maar het antwoord van
de Israëlische regering was "een
welgemeende fuck you". En zo zijn ze daar nog altijd, en de paar miljoen
Palestijnen die er al eeuwenlang wonen, werden opeens tweederangsburgers.
In 1988 werd dan weer de staat Palestina
officieel uitgeroepen, en die omvat aan de ene kant de Gazastrook, en aan de
andere kant van Israël de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Die
Palestijnse staat is door Israël wel nooit als zodanig erkend, zélfs niet bij
de vredesakkoorden van Oslo in 1993.
Tussendoor zijn de Israëli, ondanks alle internationale protesten en
ondanks vele resoluties in de schoot van de Verenigde Naties, ijverig verder
gegaan met het bouwen van "nederzettingen"
op de Westelijke Jordaanoever. Zodat in het gebied de facto bijna méér Joden
dan Palestijnen wonen.
En dus vindt Bibi de tijd rijp voor een volgende stap: de eenmaking
van Jeruzalem als "enige en ondeelbare
hoofdstad van Israël" én de annexatie van de Westelijke Jordaanoever bij
het grondgebied van Israël. Hij weet zich daarbij gesteund door het magistrale
vredesplan van Donald, waarbij aan de Palestijnen "vrede" wordt beloofd als ze het grootste deel van hun tuin aan Bibi
afstaan.
Als je dus je zinnen gezet hebt op een stukje tuin van je buurman, dan
hoef je alléén aan Donald te vragen om een vredesplan
uit te werken. Het helpt ook als je verkondigt dat het lapje grond je door Jahweh beloofd werd.
In het parlement ligt een wetsvoorstel ter stemming om de regels rond
abortus te versoepelen. Het idee is om abortus toe te laten tot de 18de
week van de zwangerschap in plaats van "maar"
tot de 12de week, en om de verplichte bedenktijd terug te brengen
tot 2 dagen in plaats van 6.
Ik ben géén fan van abortus, al begrijp ik wel dat er omstandigheden
zijn waarbij een vrouw weinig of geen keuze heeft. Ik denk aan een zwangerschap
als gevolg van een verkrachting, of een zwangerschap die de gezondheid van de
vrouw in het gedrang zou kunnen brengen, of een zwangerschap waarbij de foetus
ernstig en ongeneeslijk ziek is en nooit een menswaardig leven zou kunnen
lijden. Of, eventueel, aan ongewenste tienerzwangerschappen; al lijkt het mij
dat het in deze tijden van moderne conceptie van weinig verstand getuigt als
een meisje "ongewenst" zwanger zou
raken.
Dat bij 60% van de aanvragen voor een abortus als reden opgegeven wordt: "momenteel
geen kinderwens" of "gezin is
voltooid" of "nog te jong" of "nog student" of een financiële reden,
gaat eerlijk gezegd mijn verstand te boven. Als je geen kinderen (meer) wil, of
als je niet de mogelijkheid ziet om een kind groot te brengen, dan gebruik je
toch anticonceptie? En wat mij compleet verbijstert, is dat het heus niet gaat
om naïeve roekeloze tieners: amper 9% van de abortus-aanvragen komt van meisjes
die jonger zijn dan 20.
Ik zou denken dat 12 weken toch ruimschoots moeten volstaan om de eventuele
noodzaak van een abortus duidelijk te maken, en ik begrijp de goede zin van een
verlenging tot 18 weken niet. Wat kan er in die periode tussen de 12de
en 18de week veranderen waardoor een abortus eerst niet en dan plots
wél nodig en aangewezen zou kunnen zijn? En bovendien: een foetus van 18 weken
is eigenlijk al bijna levensvatbaar; er zijn kindjes geboren op 23 weken die
gezond en wel opgegroeid zijn. (Volgens de WHO ligt de grens voor levensvatbaarheid op 22 weken.) Daarbij komt dat de ingreep ná 12 weken ook veel complexer en zwaarder wordt: de foetus is dan al te groot om via een "curettage" verwijderd te worden. Ik begrijp ook de
noodzaak niet om de bedenktijd terug te brengen tot 2 dagen. Als de
abortusaanvraag een paniekreactie is, of een ondoordachte beslissing, dan geeft
een zekere bedenktijd de kans om tot een weloverwogen, zij het pijnlijke,
beslissing te komen. Een bedenktijd van 2 dagen lijkt mij niet bepaald voldoende
om rustig en overtuigd zo'n ingrijpende stap te zetten.
Het wetsvoorstel wordt gesteund door de "progressieve" partijen, en de bedoeling ervan is het "zelfbeschikkingsrecht" van de vrouw te
verhogen, in overeenstemming met de rechtspraak omtrent de Rechten van de Mens: "Het
recht op eerbiediging van het privéleven zoals het is verankerd in artikel 8
van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens impliceert dat elke vrouw
het recht heeft op eerbiediging van haar beslissing om al dan niet moeder te
worden. Bijgevolg behoort haar beslissing om de zwangerschap al dan niet af te
breken tot de sfeer van het privéleven en de persoonlijke autonomie."
Een nogal vreemd argument, want dat zelfbeschikkingsrecht is er nu toch ook al? Bovendien blijkt in de
praktijk dat bijvoorbeeld in 2017 maar 3% van de aanvragen tot abortus
gebeurden ná de termijn van 11 weken plus 1 dag. Het ging dan over 450 vrouwen,
van wie er uiteindelijk maar 100 gekozen hebben voor een abortus in de periode
tussen 12 en 18 weken, en daarvoor naar Nederland zijn gegaan. (In totaal zijn
in België 17.257 abortussen uitgevoerd in 2017.)
En al bij al: begint dat zelfbeschikkingsrecht
niet vooral bij het recht van een vrouw om "Nee"
te zeggen tegen onveilige seks? Dat lijkt mij een veel sterkere uiting van "zelfbeschikking" en ook veel minder
ingrijpend en omslachtig dan abortus. Waarom zetten die progressieve partijen daar niet meer op in?
De "conservatieve" partijen,
zijnde N-VA, CD&V, CDH en Vlaams Belang zijn radicaal tegen. Maar de progressieve partijen hebben samen een
meerderheid in het parlement, en kunnen het wetsvoorstel dus goedgekeurd
krijgen.
Maar er is dus een klein probleem: die progressieve partijen komen voor de rest op geen enkele manier met
elkaar overeen. Niet over sociale thema's, niet over economische thema's. Hun
standpunten liggen in de meeste gevallen zelfs mijlenver uit elkaar. Het is uitgesloten dat er een soort (donker)rood-blauw-groene coalitie zou gevonden
worden om een nieuwe regering op de been te brengen. Voor die nieuwe regering
hopen "de drie koningen" nog altijd
op de Arizona-coalitie, maar
daarvoor hebben ze zowel de N-VA als CD&V en CDH nodig. En Bart heeft al
gezegd dat ze verdere gesprekken met de N-VA mogen vergeten als die
versoepeling effectief door het parlement zou goedgekeurd worden.
Ik ben het met Bart helemaal eens als hij dit een "schandelijke wet" noemt, maar Bart
vergeet wél dat we in een democratie
leven. Als de meerderheid van de bevolking in België, vertegenwoordigd door een
meerderheid in het parlement, blijkbaar vindt dat de abortuswet moet versoepeld worden,
dan moet de minderheid zich daar, zij het met tegenzin, bij neerleggen. Zo
werkt een democratie nu eenmaal.
De dreigementen van Bart bevestigen alléén maar dat België al lang
geen "democratie" meer is, maar wel
een "particratie": het zijn niet de
verkozen parlementsleden (en dus het volk) die in België uitmaken welke wetten al dan niet
gestemd worden, het zijn de partijbonzen.
Het is een zielig land waar we in beland zijn.
Een land waarin het geen zier meer uitmaakt wat de meerderheid wil.
Een land ook waarin onder het mom van zelfbeschikkingsrecht vooral het recht op onverantwoord en
onnadenkend gedrag gestimuleerd wordt.
Enkele weken geleden was ik, zoals wel meer gebeurt, langs de Schelde
gaan fietsen: heen langs de kant van Zwijnaarde, vanaf de Scheldebrug in Zwijnaarde tot aan de brug in Eke, en dan
langs de kant van Merelbeke terug. In Eke rijd ik dan de brug over. Daarbij
moet ik linksaf, en daarom eerst die drukke weg kruisen om het fietspad aan de
rechterkant te nemen. Eens de brug voorbij moet ik weer linksaf, en dus opnieuw
oversteken om het Trekpad langs de Schelde, kant Merelbeke, op te rijden. Ik
ben er niet zo happig op om daar de weg te dwarsen, aan de voet van de brug,
want die brug is tamelijk steil en als er een auto van de andere kant van de
Schelde zou aankomen, vanuit Semmerzake, dan zie je die niet naderen. En ook
die auto kan mij niet zien. Aangezien ze daar behoorlijk snel rijden, ben ik
bang dat die auto's mij zouden omver kegelen terwijl ik aan het oversteken ben.
En dus doe ik dat niet, en rijd langs de linkerkant op het fietspad de brug
over, waarbij ik er wel goed op let om zo ver mogelijk uit te wijken als er fietsers
van de andere kant komen; fietsers die wél correct aan de rechterkant van de
weg rijden. En die ene keer kwamen inderdaad fietsers van de andere kant: een
vader met zijn twee zonen. De vader reageerde niet op mijn verkeersovertreding,
maar zijn oudste zoon, een manneke van een jaar of 12, wél: "Ge rijdt wel langs de verkeerde kant, hee!"
Ik heb er niets op gezegd; ik kón er ook niets op zeggen, want hij had gelijk.
Ik heb alléén gedacht: "Dat ventje is
precies wel mondig genoeg!"
En meer recent was ik gaan fietsen langs het groene en pittoreske
Munte. Ik was de berg naar de kerk van Munte aan het op zwoegen toen ik op het
kerkplein een bende jongeren ontwaarde die daar op het terras van taverne Oud Munte vermoedelijk iets gedronken of
gegeten hadden en zich blijkbaar aan het opmaken waren om verder te trekken. Zo
te zien waren ze nog niet helemaal klaar, want ze stonden (niet bepaald volgens
de corona-richtlijnen) dicht bijeen op het zebrapad te dralen: met elkaar te
overleggen, een drinkbus weg stoppen, een rugzak beter vast sjorren. Ik was
bijna boven, en écht niet van plan om te stoppen. Dus zocht ik een gaatje
tussen de discuterende jonge gasten om verder te kunnen. Omdat ze zo druk bezig
waren, zagen ze mij blijkbaar helemaal niet aankomen (of ze verkozen mij te
negeren), en dus rinkelde ik even met mijn fietsbel om zeker te zijn dat er
niet één van die jongeren een onverhoedse beweging zou maken en tegen mij aan
zou botsen. Eén van die meisje reageerde: "Sorry
meneer!", maar één van die jongens riep mij na: "Dit is hier wél een zebrapad, hee!" Even dacht ik eraan om tóch te
stoppen en die kerel aan te spreken om uit te leggen dat een zebrapad wél aan
de voetgangers voorrang geeft bij het oversteken, maar niet bedoeld is als
keuvelruimte. Maar ik heb niet de gewoonte de confrontatie op te zoeken, en al
zeker niet om een zinloze discussie aan te gaan. Ik ben verder gereden, en
dacht: "Die jongeman is precies wel
mondig genoeg!"
Waarmee ik bij mijn punt gekomen ben: vroeger werd altijd beweerd dat
de Vlaamse jeugd "nietmondiggenoeg" was, dit in tegenstelling tot de Hollandse jongeren. En dat
werd gezien als een tekortkoming van ons onderwijs. Dat is ondertussen sterk veranderd, want men heeft in het onderwijs
van vandaag hard ingezet op "mondigheid".
En, zoals ik al eerder eens heb aangegeven, op het "welbevinden" van de schoolgaande jeugd.
Helaas heeft men hierbij uit het oog verloren dat het onderwijs vooral
bedoeld zou moeten zijn om kennis te verwerven, om inzicht te ontwikkelen, om
kritisch te leren denken, om intelligenter
te worden, om grenzen te verleggen.
Op die manier kweken we in ons modern onderwijs een complete generatie
kritiekloze "volgers", die het wel
héél goed zullen kunnen zeggen, maar
die niet de intelligentie zullen bezitten om een eigen mening te vormen en
kritisch na te denken. En die dus een paar schoenen zullen kopen omdat een influencer die aangeprezen heeft. Die
een standbeeld gaan besmeuren en vandaliseren omdat iemand op Facebook of
WhatsApp beweerd heeft dat het zo hoort, ook al weten ze verder niets zinnigs
te vertellen over het afgebeelde personage. Die gaan betogen "voor het klimaat", ook al begrijpen ze
geen snars van de problematiek. Die politie-combi's of brandweerauto's of
ambulances gaan aanvallen omdat iemand ergens geschreven heeft dat die symbool
staan voor de verfoeide gevestigde orde. Die 5G zendmasten in brand gaan steken
omdat iemand het idee gelanceerd heeft dat 5G corona veroorzaakt.
Een generatie mondige jongeren
die heel veel lawaai maken en zich hard laten horen, maar die eigenlijk niets
te zeggen hebben omdat ze geen inhoud
meer hebben. Kortom: de ideale profielen voor onze politici van morgen.
Jongeren zoals Dries, dus.
Pas 27 jaar, en al verkozen in het parlement.
Lang geleden, héél lang geleden, heb ik eens een viertal jaar
rondgelopen, geteisterd door "Prurigo".
Prurigo is een stress-gerelateerde
huiduitslag. Het is een chronische aandoening, wat betekent dat het nog altijd
af en toe de kop opsteekt, maar gelukkig is het niet meer zo erg als toen, in
de periode 1992 tot 1995.
Het allerergst was het in 1994, toen het mij werkelijk tot uiterste wanhoop
gedreven heeft. Prurigo wordt
gekenmerkt door heel sterk jeukende plekken. Wat je dan automatisch doet als de
jeuk niet meer uit te houden is, dat is: krabben. Krabben om de jeuk te laten
ophouden. Krabben ook omdat de pijn dan heel even overheersend is en de vreselijke
jeuk daardoor naar de achtergrond verschuift. Probleem met dat krabben, is dat
je het op termijn alléén maar nog erger maakt en dat je jezelf open en
etterende wonden toebrengt. In de slechtste periode had ik etterend eczeem over
zowat mijn hele lichaam: op mijn armen, mijn handen, mijn rug, mijn billen,
mijn benen, mijn voeten, zélfs op mijn kin en mijn oren. En de jeuk hield nooit
op, ook 's nachts niet. Er was ook niets dat écht hielp. Ik kon alléén maar
proberen de ontsteking van de wonden tegen te gaan door de ergst getroffen
plekken in ISO Betadine-verband te wikkelen. Nadat mijn huisarts niets beters meer
kon bedenken dan stijfsel in mijn badwater, heb ik de specialisten afgelopen: in
Gentbrugge, in Menen, in het UZ Gent. Ik heb zowat alles geprobeerd: Cortisone,
acupunctuur, homeopathie, PUVA-behandeling. Het heeft allemaal weinig zoden aan
de dijk gezet. Ik voelde me een beetje als Job,
die door Jahweh belaagd werd met alle denkbare beproevingen, inclusief een stel
zweren over zijn hele lichaam: "Toen ging
de satan uit van het aangezicht des Heeren, en
sloeg Job met boze zweren, van zijn voetzool af tot zijn schedel toe."
(Puur voor de lol, overigens: Jahweh had een weddenschap afgesloten met Satan,
en wou eens testen hoe ver Satan Job
kon drijven zonder dat die "afvallig"
werd.) Pas in 1995, wanneer de ergste stress begon af te nemen, is ook mijn
Prurigo "genezen", dat wil zeggen:
verminderd tot een niveau dat te verdragen is.
Die periode, dat was voor mij werkelijk "de hel", het ergste wat ik ooit had meegemaakt. "Het ergste wat iemand kan meemaken",
dacht ik toen. En ik wens het niemand toe om ook door die hel te moeten gaan.
Ik vermoed dat het ook zoiets is wat Covid-19 patiënten denken en
voelen: "Dit is de hel. Dit is het ergste
wat ik ooit meegemaakt heb. Dit is het ergste wat er is!"
En iemand die kanker heeft gehad, of een bloedende maagzweer, of een
andere ernstige en zware aandoening, ook die zal zeggen: "Dat was de hel. Dit wil ik nooit meer moeten doormaken. Dit is het
ergste wat een mens kan overkomen."
Maar hoe erg het allemaal ook is, of was: het gaat uiteindelijk wel
voorbij. Je geneest ervan. Min of meer toch. Al sleep je de gevolgen misschien
nog jarenlang, of levenslang, met je mee. Iets anders is het als het nooit over gaat, als het elke maand
opnieuw terugkomt. Als je je hele volwassen leven lang elke maand opnieuw door
die hel moet.
Hoe erg Covid-19 ook is voor wie er zwaar door getroffen werd, het
gaat voorbij. Kan je je voorstellen hoe het zou zijn als het nooit voorbij zou
gaan? Dát is "Endometriose". Een
aandoening waar ongeveer 1 op 10 vrouwen onder lijden, en waardoor ze elke
maand opnieuw door "de hel" moeten,
hun hele volwassen leven lang. Het gaat naar schatting over 5 à 600.000 vrouwen
in België. Maar in de media komt het niet aan bod, want die zijn voortdurend
bezig met de 62.000 corona-besmettingen.
(Ik blijf me verbazen over de selectieve en overdreven aandacht van de
media voor corona, terwijl zó veel
andere dingen die even erg, of misschien zelfs nog erger, zijn, zo goed als
doodgezwegen worden. Of het nu gaat om persoonlijke drama's, of over globale
rampen, of over menselijke wreedheid, alles heeft al maandenlang in de media
moeten wijken voor corona. Bizar!)
Het "probleem" met Endometriose is dat het thuishoort in de
taboesfeer van de vrouwelijke menstruatiecyclus.
"Endometriose is een chronische ziekte waarbij weefsel dat
enigszins lijkt op de bekleding van de baarmoeder (het baarmoederslijmvlies)
buiten de baarmoeder wordt gevonden. Dit is echter geen baarmoederslijmvlies,
zoals vaker gesuggereerd wordt. Dit abnormale weefsel bevat endometrische
klieren. De klieren scheiden stoffen af die de omliggende weefsels irriteren,
waardoor het omliggende weefsel soms gaat bloeden. Het immuunsysteem reageert
op de afgifte van deze stoffen door ontstekingseiwitten vrij te maken die zich
naar de plaats van de ziekte haasten en zwelling en ontsteking veroorzaken. De
ziekte zelf en de ontstekingsreactie op de ziekte kan de patiënt ernstige
(bekken)pijn bezorgen."
De symptomen kunnen heel gevarieerd zijn, maar wat meestal optreedt,
is: langdurige en overvloedige menstruatie, abnormale menstruatiepijn, pijn in
de onderbuik en onderrug, pijn bij de geslachtsgemeenschap, pijn bij het
plassen, chronische vermoeidheid, en (op den duur) slapeloosheid en depressie.
Om kort te gaan: een leven lang pijn en miserie. En zonder hoop op échte genezing.
Ik wil dát wat een Covid-19 patiënt moet doormaken, niet
minimaliseren. Maar ik zou één en ander toch in perspectief willen plaatsen. En
ervoor pleiten dat de media stoppen met die eenzijdige obsessie voor corona, en
eindelijk ook eens oog zouden hebben voor ander leed.
Dit ene artikeltje op VRTNWS is misschien een begin:
Eén van de meest besproken en controversiële figuren op deze
wereldbol, is zonder twijfel Elon Musk.
Zeker nu hij met zijn bedrijfje ook de NASA (en Donald Trump) ingepalmd heeft.
De man heeft fervente voorstanders en fans, die hem bewonderen om zijn
durf, zijn creativiteit en inventiviteit, zijn tomeloze energie. En hij heeft
even fervente tegenstanders die hem een verwaande en omhoog gevallen kwast
vinden, die zichzelf schromelijk overschat en zich alles denkt te mogen
permitteren.
Het zal wel al duidelijk zijn uit mijn woordkeuze dat ik eerder tot
die laatste categorie behoor. Met mijn excuses voor zijn fans.
Voor wie Elon Musk nog niet
kent: de man heeft indertijd PayPal
groot gemaakt, en dat daarna verkocht aan eBay
voor een slordige 1,5 miljard dollar. En toen moest hij een hobby verzinnen om
iets met die hoop geld aan te vangen.
Dan heeft hij maar een fabriekje opgestart om elektrische auto's te produceren.
Heel chique en dure auto's voor rijkelui met een ecologisch geweten. Al heeft
die fabriek sinds de start in 2003 nog geen dollar winst gemaakt. Alléén maar
verlies, elk jaar opnieuw. Wat overigens niet belet heeft dat het aandeel van Tesla ontzettend gegeerd is, en dus jaar
na jaar duurder noteert op de beurs. Tot Elon Musk zélf in een zotte bui de
koers van het aandeel naar beneden twitterde. Geen mens die begreep hoe hij
daar bij kwam. Hij zelf vermoedelijk ook niet, want dat er iets serieus fout
zit in zijn hoofd, daar zijn zelfs zijn supporters het over eens. Misschien was
het een boetedoening voor een ongeoorloofde (en bestrafte) tweet van enkele
jaren eerder, waardoor de prijs van het aandeel toen de lucht was ingeschoten.
Omdat hij blijkbaar nóg geld op overschot had, heeft hij ook nog een
ruimtevaartbedrijfje opgericht: SpaceX,
met heel grote ambities. Eén van die ambities is, zoals ik eerder al eens
verteld heb, om een soort "gordel"
van 12.000 satellietjes in een baan om de aarde te brengen, zodat iedereen,
waar ook ter wereld, van internet zou kunnen genieten. De kans dat andere ruimtetuigen
met zijn speeltjes in botsing komen, begint ondertussen wel angstwekkend reëel
te worden, maar goed: dat zien we dan wel weer. Een andere ambitie van SpaceX
(waar ik het ook al eens over gehad heb) is om heel spoedig een soort "ruimtetoerisme" aan te bieden: andere
mannen die geld te veel hebben, zouden voor een fors bedrag een ruimtereisje
kunnen maken. En de grootste ambitie van allemaal: hij wil de technologie
ontwikkelen om naar Mars te kunnen vliegen. Hij heeft trouwens ook al een Tesla
de ruimte ingeschoten, in een speciaal gebouwd ruimtetuig; géén idee waar dat
goed voor was.
Elon Musk heeft ook de ambitie om een systeem van supersnel transport
over land te ontwikkelen: de "Hyperloop".
Dat zou een buizenstelsel moeten worden dat zo goed als vacuüm getrokken wordt,
en waarbinnen dan capsules tegen snelheden van wel 1200 km per uur zouden
kunnen doorheen suizen. Ongetwijfeld bijzonder nuttig en noodzakelijk. En
ongetwijfeld ook voorbehouden aan waaghalzen met geld op overschot.
Tussendoor verbaast en choqueert hij de wereld door in het publiek een
jointje op te steken, wat hem al direct op een nader (moraliteits-)onderzoek
van het Amerikaanse ministerie van defensie te staan is gekomen. Of door de
redders van die Taiwanese voetballertjes in een grot voor "pedofielen" uit te schelden omdat zij zijn voorstel voor een
reddingsoperatie met een duikboot de grond ingeboord hadden. Of door zijn
Tesla-fabrieken in corona-tijden weer te openen tégen de geldende
lockdown-regels in en zonder veel zorg voor speciale veiligheidsvoorzieningen
voor de arbeiders.
En oh ja: hij is onlangs opnieuw vader geworden, voor de zevende keer.
En het baby'tje (een jongen) heeft de mooie naam "X Æ A-12" meegekregen. (Nee, dat is géén
tikfout.)
Sommigen noemen hem een genie, anderen noemen hem gewoon gek. Het zal
dan wel een combinatie van de beide zijn, zeker? In elk geval: "Zot zijn doet geen zeer."
Waarom heb ik nu dit stukje over Elon Musk geschreven?
Omdat ik weet dat er veel mensen zijn die vinden dat de wereld oneerlijk
ineen zit en dat velen door het leven unfair worden behandeld. Mensen die zich
uit de naad werken of gewerkt hebben en daar heel karig voor beloond werden of
worden, en die soms door onrechtvaardige tegenslagen overvallen worden. Terwijl
anderen alles in de schoot geworpen krijgen zonder daar zelf enige verdienste
aan te hebben, en dat dan ook nog eens zorgeloos verkwisten.
Wel, die mensen hebben gelijk, en figuren als Elon Musk zijn er om dat te bewijzen. Hij heeft door één geniale
toevalstreffer een fortuin bij elkaar verzameld, en de rest van zijn leven
spendeert hij nu aan allerlei frivoliteiten in de vaste overtuiging dat hij
zich alles kan en mag permitteren.
Nee, de wereld zit niet eerlijk ineen.
Ik stel voor dat we met z'n allen eens een ferme middelvinger opsteken.
Bij de eerste schuchtere zomerzon van de maand juli, heb ik mijn
stoute schoenen nog eens aangetrokken voor een flinke wandeling in Merelbeke.
Vooral met de bedoeling, moet ik eerlijk bekennen, nog eens een enthousiast
compliment te krijgen van mijn stappenteller. Want daar was ik wel aan toe! En
ja hoor: een compliment heb ik gekregen, en hij heeft zélfs met confetti gestrooid.
Wat kan een mens méér van het leven verlangen?
Onderweg viel het mij op dat de vuurwantsen opnieuw (of nog altijd?)
op pad waren, en actief in de weer met wat vermoedelijk hun voornaamste
bezigheid is. Ik herinnerde mij dat ik een vorige keer had ontdekt dat de
mannelijke vuurwantsen bij hun verwoede inspanningen om voor een nageslacht te
zorgen, soms zelfs letterlijk hun kop verloren. En ik vroeg me af of er
misschien nog andere soorten zijn waar de mannetjes letterlijk het slachtoffer
zijn van hun eigen geslachtsdrift?
En inderdaad!
Zo laten ook bij een soort kruisspinnen (Araneus pallidus) de mannetjes het leven tijdens de paringsdaad: de
vrouwtjes bijten hen dood en eten hen op terwijl ze nog bezig zijn. Het
probleem voor de mannetjesspin is dat hij piepklein is vergeleken met de
vrouwtjes, en als hij haar wil penetreren
dan moet hij acrobatische toeren uithalen. Helaas voor hem hangt hij dan
ondersteboven vlak vóór de kop van het vrouwtje, en die heeft wel zin in een
lekker hapje tijdens het vrijen.
Bij de Zwarte Weduwe heeft
het mannetje iets méér kans om te ontsnappen. Zij zal hem alléén maar opeten
als ze honger heeft na de paring. Als ze vooraf goed gegeten had, dan maakt hij
een goede kans om het te overleven.
Ook bij de Bidsprinkhaan
bekoopt het mannetje zijn sekshonger met de dood, en als hij een beetje pech
heeft dan eet zij hem al op terwijl hij nog maar pas begonnen is. Blijkbaar
stoort dat niet, want hij kan gewoon verder aan de gang blijven, zelfs al heeft
zij zijn kop al verslonden.
Bij de Diepzeehengelvis gaat
het er ook behoorlijk grof aan toe, en offert het mannetje zich totaal op bij
de "liefdesdaad": hij bijt zich in de
zij van het vrouwtje vast, en vervolgens groeien ze letterlijk aan elkaar. Over "eeuwige trouw" gesproken! Jammer
voor het mannetje verschrompelen zijn inwendige organen daarna één voor één,
om de groei van zijn testikels mogelijk te maken. Tot er alléén nog dát van hem
overblijft wat nodig is voor de bevruchting. Die "eeuwige trouw" blijkt overigens maar van één kant te komen, want de
vrouwtjes zijn er zelfs niet vies van om het met meerdere mannetjes tegelijk te
doen.
Het Octopus-mannetje moet ook zien dat zij zich op tijd uit de voeten
kan maken, want anders slaat het vrouwtje een paar "liefdevolle" armen om hem heen en wurgt hem. Waarschijnlijk om hem
later op een bedje van zeewier op te smullen.
Als we eerlijk zijn: het is per slot van rekening bij de mens niet zó
anders! Ook bij de mens lijkt het erop dat bij de mannetjes een groot deel van hun hersenfuncties uitgeschakeld wordt
als de "huidhonger" begint te knagen.
Zelfs de overlevingsdrang of drang tot zelfbehoud wordt op inactief gezet. Niet
voor niets zegt men dat een man "zich het
hoofd op hol laat brengen" door een vrouw.
Voorbeelden zijn er te over.
Denk maar aan de fameuze Sirenes
die de zeevaarders zó totaal van de wijs konden brengen dat die zichzelf en hun
schepen op de rotsen stortten. Of denk maar aan de mannen die zich door
superverleidster Mata Hari zodanig
lieten betoveren dat zij haar de allergrootste geheimen toevertrouwden. Of zie
naar Julius Caesar, lang geleden:
toen de machtigste man op aarde, maar hij viel als een blok voor Cleopatra. Net als zijn opvolger Marcus Antonius, trouwens. De Russische
tsarina Catharina de Grote was een
meesteres in het bespelen van de mannen die ze kon gebruiken in haar complotten
om in Rusland aan de macht te blijven. Ook Madame
de Pompadour was er niet vies van om haar verleidingskunsten te gebruiken
om macht en aanzien te verwerven, en zo heeft ze Lodewijk XV helemaal om haar vingers kunnen winden. In zoverre
zelfs dat het hem niet eens meer iets kon schelen toen het allemaal fout begon
te lopen: "Après nous le déluge."
Meer recent (in 1963) heeft Christine
Keeler de ondergang van zowel de toenmalige Britse minister van defensie John Profumo als van diens
premier Harold MacMillan op haar
geweten omdat Profumo compleet voor haar charmes was gevallen.
Een vrouw kan van een man letterlijk alles gedaan krijgen als ze zijn zwakke plek beroert. De discussie
over wie nu het sterke geslacht is, en wie het zwakke geslacht, lijkt mij bij
deze onomstotelijk beslecht.
Als het gaat om de naam van een zoveelste poging tot regeringsvorming,
dan kent de creativiteit geen grenzen. Maar de politici die het moeten
waarmaken, die blijken niet creatief genoeg om een oplossing te vinden. Al is
het vermoedelijk niet zozeer een kwestie van te weinig creativiteit, maar
eerder een kwestie van een té groot wantrouwen en (vooral) te grote ego 's.
Gwendolyn Rutten heeft ondertussen eigenlijk al de knoop doorgehakt.
Al dan niet bewust, al dan niet gewild. Misschien zelfs uit pure domheid. In
elk geval: er komen in het najaar nieuwe verkiezingen in België. Volgens mij
krijgt Gwendolyn één dezer dagen een groot boeket bloemen van een dankbare Tom
Van Grieken.
Voor wie het ophefmakend
bericht zou gemist hebben: Gwendolyn heeft een paar weken geleden in De Afspraak verklapt dat Bart De Wever
haar zou "gesmeekt" hebben om samen
met de N-VA én met het Vlaams Belang een nieuwe Vlaamse Regering te vormen.
Bart De Wever had dat lang geleden trouwens zélf al met zoveel woorden "toegegeven": dat hij wou proberen een
regering te vormen met een sterke meerderheid, en die een afspiegeling zou zijn
van "de wil van de Vlaming" (die bij
de laatste verkiezingen massaal op het Vlaams Belang heeft gestemd). Gwendolyn
vond nu de gelegenheid gepast om dat nog eens opnieuw op te rakelen, en te benadrukken dat Bart haar toen beloofd had dat zij "rijkelijk beloond" zou worden. Gwendolyn meende er nog te moeten
aan toevoegen dat Bart met die aanpak eigenlijk de stemmen voor het Vlaams
Belang zou "legitimeren".
Ik ben géén aanhanger van het Vlaams Belang, wel integendeel. Maar
voor zover ik weet, zijn het de 800.000 Vlamingen die op de partij gestemd
hebben, die de partij legitimeren. Bart
had dus in feite geen andere keuze dan op z 'n minst proberen of een regering
met die partij mogelijk en realistisch was. Dat bleek niet zo te zijn,
vermoedelijk omdat Gwendolyn niet "rijkelijk"
genoeg beloond werd.
Ondertussen hebben we nog altijd geen federale regering. Al sinds 21
december 2018 zit België zonder volwaardige regering die op een meerderheid kan
steunen in het parlement. Dat is dus al 566
dagen. Er is zelfs nog niet eens uitzicht op een reële opening. Want de Franstalige
socialisten, een partij die zelfs minder stemmen gehaald heeft dan het Vlaams
Belang, maar die toch onmisbaar is
voor de vorming van een nieuwe regering, wil weinig weten van de N-VA van Bart
De Wever omdat die "te Vlaamsgezind"
is. En de grappige poging van "de drie
koningen" om zonder de PS een regering te vormen, is al in de kiem gesmoord
nog vóór ze goed en wel gelanceerd is.
Als we tot voor kort nog enige hoop hadden kunnen koesteren dat het
gezond verstand sterker zou zijn dan het wederzijdse wantrouwen, en dat het
algemeen belang zou primeren boven de ego's, dan mogen we die hoop na de
meesterzet van Gwendolyn wel compleet opbergen. Na haar onthulling zal de Partie
Socialiste onder geen enkel beding nog willen samen werken met Bart De
Wever die zowaar de Vlaams Belang-stemmers wilde legitimeren.
Tot in september zullen ze wellicht nog enkele rondjes schaduwboksen
organiseren, waarbij stokebrand Georges-Louis Bouchez zich voluit kan uitleven.
En daarna komen er nieuwe verkiezingen.
En, tot spijt van wie het benijdt, en wellicht ook tot spijt van
Gwendolyn Rutten en van Paul Magnette: die verkiezingen zullen met vlag en
wimpel gewonnen worden door het Vlaams Belang. Het zou best kunnen dat de
partij zelfs een miljoen stemmen haalt, en de grootste partij van Vlaanderen (en
dus ook van België) wordt.
En dan? Wat dan? Heeft Gwendolyn een suggestie hoe het dan verder
moet?
Het antwoord is, jammer genoeg: "Het
zal langs geen kanten meer verder kunnen." Want de PS van Paul Magnette,
voor wie de N-VA al de baarlijke duivel
is, zal nooit willen samenwerken met het Vlaams Belang, en de Vlaamse democratische partijen ook niet. Maar
zonder het Vlaams Belang zal geen meerderheid in het parlement meer mogelijk
zijn. Met als resultaat dat alles compleet en totaal zal geblokkeerd zitten.
Ik heb geen idee hoe dat zal opgelost raken. Vermoedelijk komt het
idee van de splitsing van België
dan weer opduiken, maar dat zie ik in de eerste tien of twintig jaar niet
gebeuren.
Misschien moeten we gewoon verder doen zonder regering?
Véél brengen die ministers en staatssecretarissen toch niet bij, en we
zouden de kosten van hun wedde en van hun uitgebreide kabinetten kunnen
uitsparen om de corona-begroting weer recht te trekken.
De vraag blijft ons allemaal achtervolgen: "Zouden wij alléén zijn in het heelal? Of zouden er elders ook nog
intelligente wezens rondlopen (of -vliegen, of -zwemmen, of nog iets anders)?"
Er bestaat zowaar een wiskundige formule om te "berekenen" hoeveel planeten er in onze Melkweg zouden zijn die intelligent leven
herbergen: de "Vergelijking van Drake".
Die formule, opgesteld in 1961 door ene Frank Drake, astronoom, ziet er als volgt uit:
N = R* x fp x ne x fl x fi
x fc x L
- R* = gemiddeld aantal sterren dat per
jaar in ons melkwegstelsel wordt gevormd (Naar schatting 10 tot 40 per jaar.)
- fp = fractie van die sterren
met planeten (Dit wordt geschat op bijna 100%: vermoedelijk hebben alle sterren
minstens één planeet.)
- ne = gemiddelde aantal
Aarde-achtige planeten (Dat zijn planeten binnen de "leefbare" zone rond een ster, en dus in staat om leven te herbergen.)
- fl = fractie van die planeten,
waar zich leven ontwikkelt
- fi = fractie daarvan, waar dat
leven tot een vorm van intelligentie komt
- fc = fractie van die planeten,
waar zich één of andere technologie ontwikkelt
- L = gemiddelde levensduur, in jaren, van
communicerende, hoogtechnologische beschavingen.
De waarde van die vergelijking, hoe "wetenschappelijk" ze ook lijkt, is nogal beperkt, omdat de
variabelen in die formule heel moeilijk meetbaar
zijn. We moeten er eigenlijk nog altijd een slag naar slaan. Het resultaat van
de formule kan dus zo goed als om het even wat zijn. Maar er bestaat toch een
zekere consensus dat het aantal planeten waar intelligent leven zou kunnen te
vinden zijn, geschat mag worden op minstens 10 (en misschien zelfs 1000),
alléén al in ons melkwegstelsel.
Hoe onzeker de uitkomst ook is, dat er zéker planeten zijn met
intelligent leven, daar is zowat iedereen het over eens. Maar dan komt de "Paradox van Fermi" om de hoek piepen: "Waar zijn
ze dan? Als er zo veel buitenaardse beschavingen in de Melkweg zijn, waarom is
er dan geen bewijs, zoals sondes, ruimteschepen of radio-uitzendingen?"
Een recente studie aan de universiteit van Nottingham heeft de "Vergelijking van Drake" opnieuw
onderhanden genomen, maar dan met wetenschappelijk verantwoorde, meetbare
waarden voor de variabelen in de formule.
In hun studie steunden ze ondermeer op een nieuwe schatting van de
fractie planeten die in de "leefbare zone"
rond hun ster draaien. Eerder was men uitgegaan van mogelijke waarden tussen
0,01 en 1: het kon dus eender wat zijn. Maar met de verbeterde waarnemingen van
de sterren, via ultrasterke telescopen op aarde en in de ruimte, komt men nu
tot een vrij nauwkeurige schatting van 0,18 of 0,19: dat zou betekenen dat
gemiddeld 1 op 5 planeten rond de sterren in ons melkwegstelsel "aarde-achtig" kunnen genoemd worden. In
ons eigen zonnestelsel voldoen de Aarde en Mars aan die conditie: dat zijn er
dus 2 op de 9 (of 8, als je Pluto niet meerekent). In het Melkwegstelsel als
geheel spreken we over zowat 6 miljard "aarde-achtige"
planeten. (Bedenk dat de Melkweg ongeveer 500 miljard sterren omvat!)
De grootste onzekerheid die overbleef, was de parameter L, "de
gemiddelde levensduur van een geavanceerde beschaving". Als we naar onszelf
kijken, de mens hier op aarde, zou dat in elk geval minstens 100 jaar zijn, vermits wij al méér dan 100 jaar
radiosignalen produceren.
Op die manier kwamen ze in Nottingham tot een meer precieze schatting,
met een ondergrens van ten minste
36 intelligente beschavingen in ons eigen melkwegstelsel.
De meest dichtbije "buur"
zou volgens de conclusies van diezelfde studie zowat 17.000 lichtjaar van ons
verwijderd zijn. Om die ooit te kunnen detecteren, zouden we ongeveer 3.000
jaar actief moeten zoeken. Vermits we nog niet eens 20 jaar bezig zijn met het SETI-programma (Search for Extra-Terrestrial Intelligence),
is het niet verwonderlijk dat we ze nog niet gevonden hebben. Wat een mogelijk
antwoord zou kunnen zijn op Fermi's paradox.
De kans bestaat trouwens dat we ze nooit zullen vinden, omdat onze
beschaving misschien geen 3.000 jaar op dit technologisch niveau zal
standhouden. En dat zou meteen ook de verklaring kunnen zijn waarom die andere
beschaving(en) ons (nog) niet gecontacteerd hebben: misschien waren die al ingestort
éér ze ooit de kans kregen om ons te ontdekken?
Maar al bij al, zoals ik al in een eerder stukje (op 8 januari) geschreven
heb: ik heb geen wiskundige formule of visuele bevestiging nodig om te wéten
dat er ook intelligent leven bestaat op andere planeten. In ons eigen of in
andere sterrenstelsels. Het kán gewoon niet anders.
Er zijn minstens tienduizend
miljard miljard (dat is een 1 met 22 nullen achter) sterren in het heelal. Het
zou absurd zijn als er van al die sterren maar eentje zou zijn, onze zon, waar een planeet rond cirkelt met
intelligent leven. Al die andere sterren, en hun planeten, zouden dan als enige
functie hebben dat wij ernaar kunnen kijken op een romantische zomeravond?
Zal ik nog eens "tegendraads"
zijn, of "averechts"?
Dan zou ik het graag hebben over de dagelijkse corona-cijfers: de weekgemiddelden die sinds 23 juni
gepresenteerd worden in plaats van de dagelijkse cijfers. Ik vraag me af welke
bolleboos op dat idee is gekomen: die cijfers betekenen totaal niets. Men maakt
een vergelijking met het weekgemiddelde van 7 dagen eerder, om (meestal) te
besluiten dat "de trend dalend is".
Flauwekul, dus. Want er is helemaal geen trend
af te leiden uit die cijfers, en die vergelijking doet totaal niets terzake.
Het is puur toeval als er in "de vorige
week" toevallig een dag was met een uitschieter: dan krijg je bij die vergelijking een forse daling (zelfs al
ligt het gemiddelde hoger dan een dag
eerder). Een paar dagen later zit die uitschieter niet meer in "de vorige week", en dan is er opeens
geen daling meer.
"De trend blijft dalend,"
zeggen onze nieuwsankers elke avond consequent met een blij gezicht. Maar wat
zien we als we een beetje kritisch kijken?
Het weekgemiddelde van bevestigde besmettingen schommelt al sinds
midden juni tussen 80 en 90 gevallen per dag. Er is géén significant verschil
te merken tussen de aantallen van 23 juni en die van 5 juli. Er is geen "dalende trend." Een échte dalende trend, dat zou betekend hebben
dat we na twee weken zouden gezakt zijn van een kleine 90 tot ongeveer 75
dagelijkse besmettingen, zélfs bij een daling van amper één procentje per dag. Hoerageroep
is dus niet aan de orde. (En al zeker niet als je bedenkt dat in China bijna een
half miljoen mensen in quarantaine is gezet nadat er op een dag zowaar 18
nieuwe besmettingen waren ontdekt.)
Hetzelfde voor het aantal ziekenhuisopnames: ook dat blijft schommelen
tussen 15 en 20 per dag, al sinds begin juni. Er is géén dalende trend.
Helemaal te gek wordt het als we de sterftecijfers gepresenteerd
krijgen: als er op een dag "maar" 5
zijn tegenover 6 de vorige week, dan spreekt men over een "daling met 17%". Dat is ronduit belachelijk omdat het slechts gaat
over 1 meer of minder. Ook dat aantal blijft ongeveer constant schommelen
tussen 5 en 7, en een verschil van 1 in dat gemiddelde, van de ene week tot de
andere, heeft statistisch geen enkele betekenis.
Net zoals men ons maandenlang via de media krampachtig heeft willen
overtuigen hoe erg dit virus ons wel getroffen had, en dat de genomen
maatregelen wel degelijk gerechtvaardigd en noodzakelijk waren, probeert men
ons er nu van te overtuigen dat de versoepelingen toegelaten waren en met
wijsheid zijn uitgevaardigd. De waarheid is, helaas, dat onze
verantwoordelijken maar wat zitten aan te modderen. De politiek heeft
beslissingen genomen zonder enige kennis van zaken toen de crisis begon: ze
hebben links en rechts een besluit uitgevaardigd in de hoop dat het iets zou
uitmaken, en om te tonen dat ze "vastberaden"
waren. En de politiek neemt nog altijd beslissingen zonder enige kennis van
zaken: ze laten de maatregelen nu "noodgedwongen"
los omdat toch niemand de richtlijnen nog wil volgen. Desnoods tégen het advies van
de virologen. Geknoei, van het
begin tot het einde. Zoals trouwens nog maar eens blijkt uit de
halfslachtige houding tegenover toeristen die terugkeren uit gebieden met een hoge
besmettingsgraad.
Maar zie: "Het blijft de goede kant
op gaan." En dus hebben ze wijs gehandeld. (Donald Trump zegt óók dat het
bij hen de goede kant op gaat, en dat zijn regering het bijgevolg prima heeft
aangepakt.)
De media blijven in elk geval consequent met zichzelf: van bij het
begin hebben ze ons overstelpt met fake
news, of in elk geval met een "alternatieve
werkelijkheid". Zoals toen ze kwamen melden dat 17% van de bewoners van de
woonzorgcentra besmet waren, terwijl achteraf bleek dat het maar 4% was. En dat
verkondigen van een alternatieve realiteit
blijven ze ook nu consequent volhouden.
Ik weet alleen niet of ze dat uit eigen beweging doen, dan wel of ze
daartoe een "vriendelijke oproep"
zouden gekregen hebben van hogerhand?
Maar laat ons niet bij die negatieve bedenkingen blijven hangen.
Het positieve is dat er maar 5 à 6 doden meer zijn, per dag,
die (al dan niet terecht) aan Covid-19 worden toegeschreven. Als je weet dat er
dagelijks ongeveer 80 mensen sterven aan hart- en vaatzieken, en omtrent 75
door kanker, dan valt dat dus best wel mee.
En als je bedenkt dat elke dag gemiddeld 27 mensen vrijwillig uit het
leven proberen te stappen omdat ze het niet meer zien zitten, dan zou ik oordelen
dat die epidemie erger is dan
corona. Alléén wordt er niet zo veel tamtam rond gemaakt.
Het wordt ongetwijfeld het woord
van het jaar 2020: het "nieuwe
normaal". In méér dan één betekenis: het "nieuwe corona-normaal" maar ook het "nieuwe onverdraagzame normaal".
Het nieuwe corona-normaal,
dat is de afstand en afstandelijkheid, en het gezicht verborgen achter een
mondmasker. En de onzekerheid en angst voor besmetting. En de argwaan tegenover
iedereen die hoest.
Het nieuwe normaal, dat is
een kille samenleving. In het "oude normaal" kreeg je af en toe een warme
en stralende glimlach toegestuurd, van een bekende of van een vriend(in), of
gewoon van een vrolijk en joviaal iemand. In het nieuwe normaal wordt die glimlach opgesloten achter een
mondmasker. En een spontane leuke babbel met een willekeurige medepassagier op
de trein zit er ook niet meer in.
Ook de veelgeroemde solidariteit
uit de volle corona-crisisperiode is al helemaal weer verzwonden, en het
applaus voor de zorgverleners is verstomd. Het enige wat overblijft, is de
boodschap dat "het virus niet verdwenen
is", en dat we dus afstand moeten blijven houden. En ook de boodschap dat
er een tweede golf zit aan te komen En dat we ons dus maar beter kunnen schrap
zetten, want de groepsimmuniteit is
erg laag in ons land (wat nogal vreemd is als men ons tegelijk wijs maakt dat
er héél veel mensen besmet werden).
En ja, wat ook overblijft, dat is de rekening die ons nog wel zal
gepresenteerd worden als de emoties wat gezakt zijn. De "cadeaus" die kwistig werden uitgedeeld, zullen ooit moeten betaald worden.
Door ons, door onze kinderen, door onze kleinkinderen. Het nieuwe normaal zal gekenmerkt worden
door besparingen en besnoeiingen. En wie al dicht bij de financiële afgrond
gedreven werd door de voorbije maatregelen, die zal er door de nakende besparingen
helemaal in geduwd worden.
Het nieuwe normaal, dat
wordt een samenleving met véél armoede en weinig warmte.
Maar het nieuwe onverdraagzame
normaal is zo mogelijk nog erger. Het is de lichtgeraaktheid van iedereen
die zich op de tenen getrapt voelt. De onverdraagzaamheid tegenover elke andere
mening. De gelijkhebberigheid van diegenen die "politiek correct" zijn. En ook het verdwijnen van humor en spot.
Sinds de spijtige dood van George Floyd lijkt zowat iedereen zich een "slachtoffer" te voelen van geweld en
van discriminatie. Iedereen voelt zich aangevallen, tekort gedaan, vernederd,
beledigd. En dus zien we een onverdraagzaamheid opduiken die we sedert de Tweede
Wereldoorlog niet meer gekend hadden, met de bijhorende censuur en beeldenstorm
zoals die zich ook in de late jaren dertig van de vorige eeuw gemanifesteerd
heeft. Voor speelse creativiteit, humor of spot, is geen plaats meer, en
iedereen moet elk woord zorgvuldig afwegen vooraleer het uit te spreken. Fawlty Towers, Little Britain, en ook The
Simpsons zijn onder de guillotine terecht gekomen. Zélfs de "Egyptische" outfit van K3 op de
promo-affiche van hun nieuwste film ligt onder vuur wegens "stereotyperend".
Het (ongewild) grappige is dat de censors daarbij zélf een eigen soort
humor ontwikkelen. Zo mogen de stemmetjes van niet-blanke personages in The Simpsons niet meer door blanken
ingesproken worden. Maar eigenlijk zijn alle
personages in The Simpsons "gekleurd",
inclusief Bart en Homer. Die zijn geel, en hun stemmen zullen dus door Aziaten
moeten ingesproken worden. Donald Trump zal zich een bult verschieten als hij
dat verneemt.
Weet je, ik begrijp wel dat er grenzen moeten zijn aan spot en humor,
maar herinner u enkele jaren geleden de reeks Taboe van Philippe Geubels? Waarin hij ongegeneerd kon lachen met
mensen "met een functionele beperking".
Zij lachten vrolijk en uitbundig mee. Maar als in Fawlty Towers over een "neger"
grappen gemaakt worden, dan is de wereld te klein. Dat is dus hetnieuwenormaal, vrees ik.
Een kille en onverdraagzame samenleving, we kunnen er maar beter aan
wennen, zeker?
Of anders: er allemaal samen héél hard tegen vechten. Met een warm en
gul hart, en een open glimlach.
Wie dacht dat onze parlementariërs in deze tijden zonder regering
zomaar wat zitten te niksen, die heeft het helemaal verkeerd voor. Die mensen
blijven hard verder werken om te bewijzen dat ze hun zuurverdiende centen écht
wel waard zijn.
(Ter info: hun wedde bestaat uit een basisvergoeding van 7.230,92 euro
bruto per maand, plus een forfaitaire, niet belaste, maandelijkse
onkostenvergoeding van 2.131,22 euro, plus individuele tegemoetkomingen.)
Zo hebben ze in stilte gewerkt aan een plan om ervoor te zorgen dat
onze elektriciteitsfactuur niet zal stijgen als onze kerncentrales in 2025
stilgelegd zullen worden.
Voor wie niet meer helemaal zou mee zijn: in het regeerakkoord (van
een regering die er nu eigenlijk niet meer is) werd afgesproken dat onze
kerncentrales allemaal dicht moeten tegen ten laatste 2025. Omdat die nu nog
altijd bijna 50% van onze elektriciteit leveren, stelt dat een mogelijk
probleem van energievoorziening en energiezekerheid. Dat zou dan moeten opgevangen
worden door gascentrales te bouwen (die, in tegenstelling tot kerncentrales,
flink wat CO2 uitstoten, maar dat mag voor deze keer géén argument zijn in het groene discours), en door méér
windmolens te plaatsen. Probleem hierbij is dat geen van beide alternatieven
rendabel is, en dat die dus zwaar gesubsidieerd zullen moeten worden. Of anders
zal de meerkost voor de elektriciteitsproductie door die nieuwe centrales, aan
de consument moeten doorgerekend worden. Wat eigenlijk voor ons als klant op
hetzelfde neer komt: de elektriciteit zal duurder worden, en wij zullen dat
moeten betalen.
Maar onze hardwerkende parlementairen hebben dus een voorstel
uitgewerkt waardoor onze energiefactuur niet zal stijgen, of toch niet veel:
hoogstens met 16,80 euro per jaar. De toverformule om dat voor elkaar te
krijgen, is even simpel als geniaal: ze zouden eerst onze huidige
energiefactuur lichter maken, en dan
de meerkost van de alternatieven voor de kerncentrales er weer aan toevoegen.
Met als nettoresultaat een stijging van niet meer dan 16,80 euro per jaar voor een gemiddeld gezin.
Als dát geen geniale oplossing is, dan weet ik het ook niet meer.
En hoe moet onze factuur dan eerst lichter worden? Simpel: haal er
alle kosten uit die géén echte energiekosten zijn. Want al bij al: het gedeelte energiekost op onze factuur
bedraagt amper 36,3 % van de totale factuur. Haal er de niet-energie kosten uit, en het probleem lost zichzelf op.
Waarover hebben we het dan precies? Hiervoor moet je misschien zélf je
energiefactuur eens bekijken. Het gaat over: transportkosten (6,8 %),
distributiekosten (26,9 %), een wegenisvergoeding
(2,8 %), gewestelijke openbare
dienstverplichtingen (4,8 %), bijdrage voor energiepremies en
groenestroomcertificaten (3,2 %) en taksen (19,2 %). Dit omvat dus ongeveer 30
% kosten die totaal niets met de energieproductie
of met de energielevering (transport, distributie) te maken hebben, en die bijgevolg
uit de factuur zouden kunnen gehaald worden. Voor een gemiddeld gezin met een elektriciteitsverbruik van 3.600 kWh, komt
de factuur nu op ongeveer 700 euro uit. Waarvan dus 210 euro zou kunnen geschrapt
worden. Ruimte te over voor een kleine bijdrage om die alternatieven voor de
kernenergie te compenseren. Niet?
Er schuilt alléén een klein addertje onder het gras: iemand zal die
210 euro toch wel moeten betalen, op één of ander manier. De kosten die met die
210 euro moesten gedekt worden, verdwijnen
niet door ze uit de energiefactuur te halen. De wegenisvergoedingen blijven, de groenestroomcertificaten moeten
gefinancierd worden, de BTW blijft verschuldigd, de vele regulatoren moeten betaald worden. Die 210 euro blijft dus als een
donkere schaduw boven ons hoofd hangen, en de kandidaten om hiervoor op te
draaien zijn erg beperkt: U en ik.
Om kort te gaan: onze energiefactuur zal lichter worden, dankzij het
ingenieuze plan van onze parlementairen. Maar wat uit die factuur gehaald werd,
zullen we via een ander biljet tóch
moeten betalen. Plus, vanaf 2025, de kosten voor de alternatieven.
Het is niet omdat de corona-lockdown de klimaat-activisten grotendeels
het zwijgen heeft opgelegd, dat hun boodschappen verdwenen zouden zijn: dat
wij, door de overmatige productie van broeikasgassen, het klimaat op Aarde
drastisch aan het wijzigen zijn. Met als gevolg extreme weersomstandigheden
(droogtes, maar evengoed overstromingen) en een alarmerende stijging van de
zeespiegel door de wereldwijde opwarming van onze planeet.
Dat we niet écht goed bezig zijn, dat kan niemand ontkennen. (Behalve
Donald Trump.) We stoten massa 's ongezonde gassen de atmosfeer in: vroeger de
fameuze CFKs, waarmee we de
beschermende ozonlaag om zeep hielpen, en nu de broeikasgassen zoals methaan of
CO2. En we plunderen de beschikbare grondstoffen met een ongeziene gulzigheid. We
kappen onze bossen en wouden aan een ongekende snelheid kapot; we dringen
steeds verder binnen in de natuurlijke habitat van zeldzame wilde dieren; we
kieperen de oceanen vol met plastiek; enzovoort.
Maar de vraag blijft: Hoe groot
is de reële impact van dat alles op onze planeet?
Want wij, mensen, hebben altijd de neiging om ons belang te
overschatten: wij denken dat alles rond ons draait, dat wij het centrum van de
wereld zijn: het begin en het einde.
Dat is natuurlijk niet zo. Er zijn naar schatting zowat vijf miljoen (!) soorten
levende wezens op deze planeet, en wij zijn er daar gewoon één van. We zijn
niet belangrijker of relevanter dan al de rest. De Aarde bestond al méér dan vier
miljard jaar éér de mens verscheen, en het zou best kunnen dat de Aarde nog
enkele miljarden jaren zal bestaan nadat de mens weer verdwenen is.
En in diezelfde logica overschatten wij misschien ook wel onze impact
op de klimaatverandering en de opwarming van de aarde?
Eén van de sterkste aanwijzingen voor de opwarming van de aarde, is het afsmelten van de poolkappen, en
dan in het bijzonder van de Zuidpool. Wat de laatste tijd in een razendsnel
tempo lijkt te gebeuren.
Maar bij nader inzien is het écht wel niet de eerste keer dat zoiets
zich voor doet.
Zo blijkt dat bijvoorbeeld in de periode tussen 116.000 en 129.000
jaar geleden, tijdens het Eemiaan (dat
was het laatste interglaciaal, een periode
tussen twee ijstijden), de zeespiegel ook al eens met minstens drie meter, of
zelfs tot 6 meter, gestegen is. Volgens de huidige modellen hebben we nu te
maken met een stijging van ongeveer 3 millimeter per jaar. En daarmee zouden
we, als we niets ondernemen, binnen zo 'n duizend jaar aan drie meter uit
komen. Niet méér dan in die periode, dus.
Het was in die tijd ongeveer even "warm"
als nu (zonder enige noemenswaardige menselijke tussenkomst), en de opwarming
van ongeveer 2 graden Celsius bleek voldoende voor het afsmelten van grote
stukken ijsplaten op Groenland, en in Antarctica, met de stijging van de
zeespiegel als gevolg.
En zo 'n 12.000 jaar geleden, op het einde van de laatste ijstijd, het Weichseliaan, was het ook weer
prijs. Recente metingen wijzen uit dat het Antarctisch ijs zich toen met een
snelheid van 40 tot 50 meter per dag terugtrok, door afsmelting te wijten aan
het warme zeewater en de warme lucht boven het ijs. Dat is ruwweg 10 kilometer
per jaar, of bijna 10 keer zo snel als wat nu aan het gebeuren is. En ook toen
was de impact van de mens verwaarloosbaar.
Zijn wij goed bezig? Nee, dat niet bepaald. Maar zijn wij de enige of
belangrijkste motor voor de opwarming? En is het proces binnenkort onomkeerbaar
zoals de klimaat-pessimisten voorspellen?
Waarschijnlijk niet: de vorige keren waren nog erger dan nu, en wij
hadden er niets mee te maken. En die vorige keren is het ook weer goed gekomen.
Zoals gezegd: onze Aarde heeft zo te zien een véél grotere veerkracht
dan wij denken, en ze zal heel zeker ook de mens overleven.
Of de mens zijn eigen stommiteiten zal overleven, is dan weer een
andere vraag.
Het blijft voor mij een groot mysterie hoe het vandaliseren van
standbeelden zou kunnen helpen tegen de discriminatie van de zwarten en tegen
het overdreven politiegeweld. Zal
alles beter gaan in de toekomst als die standbeelden beklad of afgebroken
worden? Ik zie de link niet, ik zie niet in hoe dat vandalisme ook maar enig
positief effect kan hebben op de rassendiscriminatie en agressie in de komende
maanden of jaren.
Maar goed: blijkbaar zijn er heel wat mensen die ervan overtuigd zijn
dat Leopold II van zijn sokkel moet gehaald worden om onze samenleving
vreedzamer en minder racistisch te maken. Ik vraag me alleen af hoeveel van die
vernielers écht weten wie Leopold II was: wat zijn rol en betekenis geweest is
in de geschiedenis, waarom juist hij het voorwerp moet uitmaken van deze
beeldenstorm. Ik durf er veel om te verwedden dat er een grote meerderheid is
die de standbeelden vernietigt omdat "men"
zegt dat Leopold II een slecht mens
was (want het stond op Facebook!). Of gewoon omdat ze graag iets
vernietigen.
Als die mensen écht de onweerstaanbare dwang voelen om een standbeeld
van Leopold II met de grond gelijk te maken, dan zouden ze toch moeten weten
waarom. Vind ik toch. Daarom zou ik al die mensen sterk aanraden om zich eerst
eens grondig te verdiepen in onze koloniale geschiedenis. Eigenlijk zou er een
richtlijn moeten zijn dat een vandaal een soort examen over Leopold II moet afleggen vooraleer een standbeeld te
mogen bekladden: alléén wie in de test slaagt, mag met een graffiti-spuit aan
de slag.
Als die mannen zich dan toch in de geschiedenis gaan verdiepen, kunnen
ze misschien meteen even verder studeren, en ook de geschiedenis van het
onafhankelijke Congo erop na checken. En als ze zich daar doorheen zullen geworsteld
hebben, dan vraag ik me af welke, en hoeveel, standbeelden ze dan in eigen land
zullen moeten neerhalen. Want, eerlijk gezegd, de geschiedenis van het
onafhankelijke Congo/Zaïre is géén vrolijk, en zeker geen stichtend verhaal. Om
het kort en bondig te stellen: de leiders van het onafhankelijke Congo hebben
er niet alléén een boeltje van gemaakt, het waren stuk voor stuk corrupte graaiers die hun land jaar na jaar dieper
in de ellende hebben gestort. Het zou mij sterk verbazen als iemand zou durven
stellen dat het land er sinds 1960 op vooruitgegaan is, dat het er voor de
bevolking in de voorbije 60 jaar beter op geworden is.
Voor wie toch aan mijn stelling zou twijfelen, hierbij een greep uit
de berichten over Congo. En ik beperk me daarbij tot de maand juni 2020.
1 juni: "Nieuwe uitbraak
Ebola-epidemie: De Evenaarsprovincie werd tussen mei en juli 2018 ook al
getroffen door ebola. Toen stierven 33 mensen aan de ziekte. Intussen is er aan
de andere kant van het land, in het oosten, nog altijd een andere
ebola-epidemie aan de gang. De epidemie heeft sinds augustus 2018 al aan 2.280
mensen het leven gekost." Want telkens als de ziekte bijna onder controle
is, komt een nieuwe bende rebellen
paniek en geweld zaaien, en alles kan herbeginnen.
14 juni: "Gelekt rapport legt
grootschalige corruptie en misbruik bloot in de noodhulpsector. Miljoenen
euro's die voor noodlijdende mensen in crisissituaties als ebola en conflict
waren bedoeld, zijn in de handen van tussenpersonen terechtgekomen." De
praktijk van steekpenningen is zo goed als geïnstitutionaliseerd
in Congo, en betaling in natura is
er schering en inslag als vrouwen hulp nodig hebben.
18 juni: "In het conflictgebied
Oost-Congo is de toestand nog dramatischer dan in heel het land, waar een op de
drie vrouwen slachtoffer is van seksueel geweld." De zogenaamde rebellen blijven grote delen van het
land terroriseren, en verkrachting is een favoriet oorlogswapen. Omdat er geen stabiele regering is die haar
verantwoordelijkheid kan of wil nemen.
24 juni: "Volgens de bevoegde
minister heeft maar 30 procent van de bevolking toegang tot zuiver drinkwater
in de buurt. En dat ondanks het feit dat het land de grootste drinkwatervoorraad
heeft van Afrika, met de Congostroom en andere grote rivieren die uit de grote
meren ontspringen." Het is ooit anders en beter geweest, maar ook hier
hebben interne oorlogen en diepgewortelde corruptie alles vernield wat eerder
werd opgebouwd: "Tijdens de twee
opeenvolgende burgeroorlogen
tussen 1996 en 2005, kreeg ook de drinkwatervoorziening klappen. Installaties
werden vernield of raakten in onbruik. Aan het eind van de oorlog was er
nog drinkwater voor 35 procent van de stedelijke bevolking en 12 procent in de
dorpen."
29 juni: "De aanhangers van
president Tshisekedi en die van oud-president Kabila rollen steeds vaker al
vechtend over straat. De ene corruptiezaak na de andere komt aan het licht en
al wekenlang worden de media beheerst door juridisch getouwtrek en schandalen,
zoals dat over een gevraagde loonsverhoging van 2000 dollar premie per maand
voor elk parlementslid." Congo is 60 jaar onafhankelijk, maar er valt
helaas niets te vieren: het gaat alleen maar van kwaad naar erger.
En dus, ja: wat Leopold II in Congo aangericht heeft, of heeft laten
aanrichten, is zondermeer schandalig en onvergeeflijk. En dat mag van tijd wel
eens luidop gezegd en herhaald worden. Maar wat de eigen leiders er uitgespookt hebben, en nu nog altijd uitspoken,
is op z 'n minst even schandalig en onvergeeflijk. En nee, de
verantwoordelijken van nu zijn géén blanken.
Wie nog eens de drang voelt om een standbeeld te vermassacreren,
die zou misschien af en toe eens een slachtoffer kunnen uitzoeken onder de Congolese
leiders.
Om te zetelen in het Hof van
Beroep, moet je dan écht Rechten
gestudeerd hebben? Moet je dan ook enige ervaring hebben in de rechtspraak? Of
worden de Hoven van Beroep bevolkt
door willekeurige mannen of vrouwen die van straat geplukt werden om met een paar
dobbelstenen of een stel kaarten, of weet-ik-veel hoe, de strafmaat van de
verdachte opnieuw te bepalen? Een mens zou het zich op den duur toch gaan
afvragen, niet?
Misschien ligt het probleem niet zozeer bij de rechters, maar
eerder bij het systeem zélf? Blijkbaar kan je hier in België om het even
wanneer, en om het even om welke reden, in
beroep gaan tegen een vonnis:
"Als een van de partijen het
oneens is met een beslissing van de rechtbank van eerste aanleg of de
ondernemingsrechtbank, kan deze in beroep gaan bij het hof van beroep.
Het hof van beroep onderzoekt de rechtszaak dan een tweede keer. Elke
partij (de veroordeelde, de burgerlijke partij, de eisende partij, de
verwerende partij of het Openbaar Ministerie) kan in beroep gaan."
Oók als de feiten onomstotelijk bewezen zijn, óók als het antwoord op
de schuldvraag buiten kijf staat, óók als de hele zaak in eerste aanleg voor iedereen zo klaar als een klontje was, ook dán
kan en mag men tegen het vonnis in beroep gaan.
Het spreekt vanzelf dat iedere gewiekste advocaat van die mogelijkheid
gebruik zal maken, want dan kan hij nog een tijd langer incasseren, niet?
Kassa, kassa: daar draait het om. Dat de verdachte in afwachting van de
behandeling van zijn beroep gewoon vrij kan rondlopen (en mogelijks een gevaar
is voor de samenleving), dat is niet het probleem van de advocaat, natuurlijk.
En dat de Hoven van Beroep op die
manier overbevraagd en overbelast worden, en er niet meer toe komen om de
beroepsprocedure binnen een redelijke termijn rond te krijgen, ook dát is niet
het probleem van de advocaat. De kosten voor de gemeenschap van zo'n bijkomend
proces zijn ook al géén zorg voor de advocaat.
En zo komt het dat een veroordeelde terrorist, een recidivist en
gekend-geradicaliseerde bandiet, ook tegen zijn veroordeling tot 10 jaar cel in
beroep kon gaan, en daarna gewoon kon gaan en staan waar hij wilde omdat het Hof van Beroep zijn straf had
teruggebracht tot 3 jaar voorwaardelijk.
En niemand die de man daarna in de gaten hield. Tot het een paar maanden geleden serieus fout liep.
(Waar is onze Staatsveiligheid eigenlijk mee bezig? En het OCAD? Allemaal thuis in hun kot omwille
van corona? Of te druk bezig met het in de gaten houden van corona-overtreders
misschien?)
Het is helaas niet het eerste fiasco van ons juridisch systeem, het is
niet de eerste keer dat het Hof van
Beroep zwaar in de fout gaat. Maar uit die vorige keren lijkt niemand iets
geleerd te hebben. En vermoedelijk zal ook dit weer gewoon over waaien, en zal
alles bij het oude blijven. Tot er zich, binnenkort, nóg eens een catastrofe
voltrekt, en iedereen opnieuw moord en brand zal schreeuwen, zonder dat er ook
maar iets verandert of verbetert.
Het probleem is natuurlijk dat de rechten
van de verdediging heilig zijn: iedereen heeft recht op een eerlijk proces,
iedereen heeft het recht om alle mogelijke rechtsmiddelen uit te putten, en
iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. (Behalve dan wie het
mikpunt is van de sensatiepers, en al bij voorbaat schuldig verklaard wordt.)
Dat is allemaal heel mooi en nobel! Maar hoe zit het eigenlijk met de
rechten van de slachtoffers? Die lijken in ons rechtssysteem nauwelijks mee te
tellen, en in elk geval ondergeschikt aan de rechten van de verdediging.
We leven, gelukkig maar, in een vrij land, waar iedereen een eigen
mening mag hebben, en daar ook ongeremd mag voor uit komen. Maar wanneer de
zieke en ziekmakende sociale media gebruikt worden om een ongenuanceerd verhaal
wereldkundig te maken, en een stel stompzinnige sukkels die zélf geen eigen
mening hebben daar dan op een achterlijke manier op reageren, dan stel ik me
daar toch vragen bij.
Zo is het indertijd helemaal fout gelopen met het Peruviaans katje Lee.
Los van de vraag of de mensen van het FAVV een correcte "oplossing" voorgesteld hadden of niet,
toen ze euthanasie als enige
mogelijkheid overhielden, blijft de vaststelling dat de doodsbedreigingen die
aan hun adres op Facebook geuit werden, totaal absurd waren, en getuigden van
een ziekelijke mentaliteit. Blijkbaar was voor die "dierenliefhebbers" een kattenleven méér waard dan een mensenleven.
Heeft iemand van die voorvechters
voor katje Lee zich trouwens ooit de
vraag gesteld wat er had kunnen gebeuren als het katje hier in België was
gebleven, en vrij had kunnen rondlopen, en tóch besmet was met rabiës? Een
onschuldig klein speels krasje van zijn klauwen zou een ravage aangericht
hebben. En dan zou het internet te klein geweest zijn voor de beschuldigingen
van nalatigheid en de verwijten van onverantwoordelijke laksheid.
Niet dus, want Facebook wordt helaas té veel "bevolkt" door onnozele wauwelaars die alleen maar napraten wat ze
lezen, en dat dan duizend keer uitvergroten om zichzelf een air van
belangrijkheid toe te meten.
En zo liep het recent opnieuw helemaal fout met de hond Tayko.
In een dierenasiel in Sint-Truiden zaten ze opgescheept met een
bijzonder agressieve en onvoorspelbare Amerikaanse
Stafford. De mogelijkheden voor een verantwoorde adoptie waren
onbestaande. Zélfs als er zich iemand had aangeboden om de hond in huis te
nemen, dan nog zou dat immens riskant geweest zijn, want dat soort honden is op
zich al een risico-soort wegens de
bijtwonden die ze kunnen aanbrengen. (De soort is nauw verwant aan de Pitbull,
en is eigenlijk oorspronkelijk gekweekt met het oog op hondengevechten.) Dit
exemplaar was bovendien duidelijk slecht
opgevoed, en daardoor onhandelbaar. En dus was er voor het dierenasiel
geen andere optie dan het beest te laten inslapen.
Een vrijwilligster die in het asiel af en toe kwam helpen, vond dit
toch wel "doodzonde", want de hond
was fysiek kerngezond. En dus heeft die dame er niet beter op gevonden dan haar
ongenoegen op Facebook te ventileren. Met de voorspelbare gevolgen: allerlei
vuiligheid aan het adres van de verantwoordelijke van het asiel, met
doodsbedreigingen erbovenop, ook gericht aan zijn familie.
Dat die vrijwilligster het hele voorval doodjammer vond, tot daar aan
toe. Maar dat hersenloze napraters daardoor een hetze gaan ontketenen, zonder
enige kennis van zaken of zonder enig inzicht in de problematiek, dat is er
toch zwaar over!
Tot spijt van de trouwe, en meestal goed menende, aanhangers van
Facebook: ik blijf ervoor pleiten om dat hele gedoe af te sluiten. Jammer voor
al diegenen die er hun mooie vakantiefotos willen op delen, of grappige anekdotes
van de kinderen. Jammer voor wie af en toe iets wil posten met serieuze
bedoelingen. Jammer voor mij ook, want ik probeer er van tijd tot tijd een
beetje reclame op te zetten voor mijn blog.
Maar Facebook, en bij uitbreiding alle sociale media, is dé
informatiebron geworden voor een aantal mensen die te dom zijn om écht nieuws
te lezen of te begrijpen, die te stom zijn om een eigen mening te vormen of
kritisch na te denken. En dus slikken ze álles wat op Facebook te lezen valt. Zonder
zich ook maar één moment de vraag te stellen of er misschien ook een andere
kant aan het verhaal zou kunnen zitten. Zonder zich de vraag te stellen of het
wel klopt wat er staat, of het wel "écht"
is. En dat soort mensen reageert dan bovendien met de subtiliteit van een
holbewoner die geen andere taal spreekt dan die van zijn knots.
Doodsbedreigingen, agressieve beledigingen, zinloze vuilspuiterij.
En voor alle duidelijkheid: mijn tirade is niet gericht tegen de
overgrote meerderheid van welmenende mensen die Facebook gebruiken om positieve
boodschappen te brengen, maar wél tegen die minderheid die er een haat-forum
van maken.
Ik blijf het herhalen: Facebook (en aanverwanten), dat is het grootste
gif dat over onze moderne beschaving is neergedaald. Niet alléén omwille van de
lawine aan leugens en fake news,
maar ook omdat het toelaat dat hersenloze lafaards, in de bescherming van de
anonimiteit, de ergste onzin uitkramen en mensen (letterlijk) kapot maken
zonder dat die daar ook maar enige afweer tegen hebben.
Binnen dit en vijfhonderd jaar zullen de antropologen op deze periode
terug kijken, en vaststellen dat er een nieuwe mensensoort ontstaan is uit de "Homo sapiens sapiens": de "Homo trumpus".
Omdat het niet altijd over Trump moet gaan, vandaag eens een
verhaaltje over Vladimir Poetin. Anders zou die weleens jaloers kunnen raken omdat hij
minder dan Donald in mijn blog vermeld wordt. En eerlijk gezegd: van Donald ben
ik niet bang, want dat is toch maar een zielig figuur. Maar Vladimir wil ik
écht niet boos maken!
Maar eigenlijk wil ik het vooral over een goeie vriend van Vladimir
hebben: Ramzan Kadyrov, in een vorig
leven boef en moordenaar en terrorist, maar sinds 2007 "waarnemend" president van de republiek Tsjetsjenië. Aangesteld door
Vladimir Poetin.
Voor een goed begrip moeten we even terug in de geschiedenis.
Tsjetsjenië is een bergachtig gebied in de noordelijke Kaukasus. Net
zoals Vlaanderen, is Tsjetsjenië om de haverklap binnengevallen geweest door
heerszuchtige veroveraars. Vooral omwille van de ligging: het vormt een ideale "handelsbrug" tussen Azië en Europa. En
uiteraard ook omwille van de vele grondstoffen die er kunnen ontgonnen worden:
mineralen, steenkool, aardgas, olie. Vandaar ook de grote interesse van Rusland
voor het gebied, in de tijd van de tsaren al. Het land werd in 1924 door Stalin
ingelijfd in de Sovjet-Unie. Maar daar hebben de Tsjetsjenen zich eigenlijk
nooit bij neergelegd, en er zijn om de haverklap opstanden en zelfs regelrechte
oorlogen geweest om althans een relatieve onafhankelijkheid te kunnen
verwerven. Tegen de immense overmacht van het Sovjetleger waren de rebellen
uiteraard niet opgewassen, en toen hebben ze er niets beters op gevonden dan
hun gevechtsterrein naar het buitenland te verplaatsen. Ze zijn
verantwoordelijk voor een hele reeks terroristische aanslagen in Moskou. Onder
andere in 1999, met als trieste balans méér dan 290 doden, en meer dan 1000 gewonden. En in 2002: die fameuze gijzeling in een theater,
waarbij, naast de terroristen, ook 130 gijzelaars omgekomen zijn, door toedoen van de
Russische veiligheidstroepen. Door de stijgende frustratie en onvrede, als
gevolg van toenemende armoede en werkloosheid, keerden meer en meer
Tsjetsjeense jongeren zich naar de extreme islam, het "wahabisme" (of "salafisme"),
waarna hun aanslagen alléén maar in wreedheid en zinloosheid zijn toegenomen.
Zo werden in 2004 minstens 334 onschuldige burgers, ook vrouwen en kinderen,
vermoord in het naburige (christelijke) Ossetië.
Om een lang verhaal kort te maken: Vladimir raakte die miserie stilaan
beu, en hij heeft Tsjetsjenië met harde hand "uitgenodigd" om als "autonome
republiek" toe te treden tot de "Russische
Federatie". En hij heeft rebellenleider Ramzan
Kadyrov benoemd tot "waarnemend
president". Dat Kadyrov verantwoordelijk was voor gruwelijke misdaden, is
een klein detail dat hierbij geen belemmering mocht zijn, want oorlogsmisdaden
waren in de Tsjetsjeense burgeroorlogen schering en inslag, bij de beide
betrokken partijen. De man staat bekend om zijn fundamentalistische islam-opvattingen:
zo heeft hij onmiddellijk de "sharia"
ingevoerd in zijn land, en de verplichting voor vrouwen om een hoofddoek te
dragen. En heeft hij het recht op "eerwraak"
officieel erkend. (Bij "eerwraak"
wordt een vrouw door haar familie vermoord omdat ze de familie in schande heeft
gebracht, bijvoorbeeld door een relatie aan te gaan met een "ongelovige".)
Maar evengoed is de man bekend om zijn zelfverheerlijking en zijn
megalomane projecten: hij wil een nieuw presidentieel paleis, inclusief
vijfsterrenhotel laten bouwen. Geschatte kostprijs van zijn stulpje: ongeveer
55 miljoen euro (of 1,5 miljard roebel), en dat in een land waar de bevolking kreunt onder de armoede.
Door de expliciete steun van Poetin kan Kadyrov in Tsjetsjenië min of
meer vrijuit zijn gang gaan. Wat erop neer komt dat "mensenrechten" een leeg begrip geworden zijn in het verknipte land,
en dat in het bijzonder homo's en lesbiennes voor niets of niemand meer veilig
zijn. Zo zou er zelfs, volgens een Russische oppositiekrant, een écht "concentratiekamp" bestaan, waar
homoseksuele mensen gefolterd en vermoord worden. De lijst van wreedheden die
aan Kadyrov, of aan zijn privémilities, worden toegeschreven, is trouwens
schokkender dan het meest gruwelijke horrorboek: zowat 70% van alle moorden,
ontvoeringen en verkrachtingen in het land zouden het werk zijn van zijn
privéleger, met als voornaamste bedoeling angst en terreur te zaaien en ervoor
te zorgen dat niemand het waagt om een woord van kritiek uit te spreken.
Ondertussen blijven de Tsjetsjeense "vrijheidsstrijders" ook in het buitenland terreur zaaien en moorden
plegen. Heel recent nog zijn ze als een ware militie in het Franse Dijon tekeer
gegaan met zware wapens en nietsontziend geweld.
(Terloops: uiteraard kwamen er hierbij felle verwijten aan het adres
van de Franse politie omdat zij hadden "laten
begaan". Alsof zij opgewassen zouden geweest zijn tegen een zwaarbewapende
en losgeslagen militie? En trouwens: hadden ze ingegrepen, dan waren er heel
zeker binnen de kortste keren klachten gekomen over "politiegeweld".)
Zo zie je maar: niet alléén Donald, maar ook Vladimir weet zich te
omringen met fijnbesnaarde en beschaafde vrienden.
Binnen dit en vijf jaar komt er een alarmerend rapport van een
universitaire werkgroep over het bedroevend lage niveau van ons onderwijs. En
niemand zal begrijpen hoe dat zo gekomen is: "Wat is er toch fout gelopen met onze jeugd?"
Voor het antwoord zal men dan terug moeten naar het gedenkwaardige
jaar 2020. In dat unieke jaar heeft zich namelijk iets héél
bijzonders voor gedaan in de onderwijswereld. Het ministerie van Onderwijs kwam
toen namelijk met een revolutionair idee: "Slechte
punten tellen niet mee. Alleen goede punten
uit de periode van het afstandsleren mogen door klassenraden in rekening
genomen worden."
Het is een
tendens die zich al enkele jaren door zet: Sinterklaas komt elk jaar nóg vroeger
dan het vorige. Maar dit jaar was hij er wel héél erg vroeg bij: eind juni al.
Misschien omdat hij nu alles alléén moet zien te klaren, vermits zijn
assistenten in Europa niet meer binnen mogen. Dit jaar was hij dus
uitzonderlijk vroeg, maar zijn boodschap was wel dezelfde (of toch bijna) als
alle vorige jaren: "Er zijn dit jaar géén
slechte leerlingen!"
Ik heb de
aankondiging toch een paar keer moeten herlezen eer het tot mij kon doordringen:
leerlingen die de laatste drie maanden van het schooljaar al vakantie hadden
genomen, hoeven niet voor hun schooltoekomst te vrezen.
Dat is, in
mijn opinie, een kaakslag voor de jongens en meisjes die wél hun best gedaan
hebben. En het is vooral een kaakslag voor de meesters en juffen die alles gedaan hebben wat ze maar konden
bedenken om hun leerlingen te bereiken en hen te motiveren om ook thuis
toch te blijven studeren.
Het legt
meteen ook een ferme hypotheek op het volgend schooljaar, én de schooljaren
daarna. Want de leerlingen die er hun voeten aan geveegd hebben, die zullen in
september met grote achterstand vertrekken. Om hen niet helemaal te verliezen
zal het niveau dus een beetje moeten zakken, zodat iederéén kan volgen. Zodat
we ook dat schooljaar zullen afsluiten met een "achterstand". Niet alleen voor die enkelingen die er nu van
geprofiteerd hebben maar toch zijn mogen overgaan naar het volgende leerjaar,
maar voor allemaal, ook de goede studenten. De kwaliteit van ons onderwijs zal bijgevolg
nog wat verder zakken, en niemand zal begrijpen hoe dat toch mogelijk is: ooit
behoorde ons onderwijs tot de top van de wereld!
"Maar ja," zal u zeggen "het gaat om kansarme kinderen, en we
moeten zorgen dat die niet het slachtoffer worden van hun kansarmoede."
"Dat is flauwekul," als u mij deze boude
bewering permitteert. Het is niet omdat een kind opgroeit in een "kansarm" gezin dat het per definitie
tijdens deze lockdown-periode niet heeft kunnen studeren, niet heeft kunnen
werken voor school. Het gaat om de motivatie, en die hangt vooral van het kind zélf
af, en heeft weinig met kansarmoede vandoen. Ik ben ook opgegroeid in wat nu
een "kansarmgezin" zou genoemd worden. In een "arm" gezin tout court. En onze ouders hadden heus wel iets anders
te doen dan te zien of we goed aan het studeren waren. En toch heb ik
gestudeerd, en toch heb ik goede resultaten gehaald. En zo zijn/waren er véél
als ik.
Wat men nu
doet, door die toegeeflijkheid tegenover "kansarme"
kinderen, is precies het tegenovergestelde van wat de bedoeling zou moeten
zijn. Die kinderen zullen volwassen worden zonder enige deftige opleiding,
zonder een serieus diploma, zonder een gedegen achtergrond. Want ze zullen de
opgelopen "achterstand" nooit meer
ophalen, wel integendeel: ze zullen meer en meer achterop raken, en op den duur
afhaken. (Tenzij ze hun diploma cadeau krijgen omdat ze "kansarm" zijn.)
Ze zullen
in de werkloosheid belanden, of in slecht-betaalde jobs. En dus in de "kansarmoede". Waarmee de vicieuze cirkel
helemaal gesloten is: ook hun kinderen zullen "kansarm" zijn, en niet aan degelijk onderwijs toekomen (want het
onderwijs moet mild zijn voor kansarme kinderen, en dus de norm wat laten
zakken). En ook de volgende generatie zal opgroeien in "kansarmoede".
Binnen
enkele jaren zal er niet alleen een alarmerend rapport zijn over ons
onderwijsniveau, maar ook een vernietigend rapport over de toename van de
kansarmoede in ons land.
Nu de problematiek omtrent de discriminatie van onze zwarte medemens
(of moet ik zeggen "gekleurde medemens"
of "niet-blanke medemens"?) weer
volop in de actualiteit gekomen is, moeten we toch ook aandacht blijven hebben
voor de schrijnende discriminatie van de vrouw.
Vooral als het gaat over onze verkeersborden!
In Genève (Zwitserland) hadden ze vorig jaar het licht gezien: ze zouden
er zorgen voor "genderneutrale"
verkeersborden. Dat hadden ze afgekeken van Nieuw-Zeeland, waar ze op het
waarschuwingsbord dat aangeeft dat de straat open ligt om kabels te leggen, nu
niet langer "Line men" zetten, maar
wel "Line crew".
En onze minister Bart, verantwoordelijk voor ondermeer "Inburgering" en "Gelijke Kansen", vond dat een goed idee: "een stap in de goede richting".
Het zal wel zijn, dat dat een goed idee is. Het werd hóóg tijd, zou ik
zeggen.
Want zeg nu zelf: heb je al eens een verkeersbord bekeken, bij een zebrapad?
Of een verkeerslicht voor voetgangers? Daar staat dus altijd een man op, hee!
Of in elk geval een figuur in een lange broek. Ja, dat kan écht niet!
Het aantal vrouwelijke verkeersslachtoffers door die "mannelijke" verkeersborden en -lichten
is niet te tellen. Vrouwen die aan dat verkeerslicht komen te staan, die kunnen
niet weten dat die ook voor hen gelden, toch? Er staat immers een man op dat
verkeerslicht. En dus stappen de vrouwen gewoon door als het licht op rood
staat, en de gevolgen zijn catastrofaal. Idem dito bij de oversteekplaatsen
zonder verkeerslicht: daar staat een bord dat aangeeft dat er een
oversteekplaats is waar de voetganger voorrang heeft. Maar omdat het bord een
man toont, of toch in elk geval een figuur in lange broek, kunnen vrouwen niet
weten dat ze daar mogen oversteken. Of wel? En dus steken de vrouwen om het
even waar de straat over. En dan loopt het faliekant fout af. Gevolg van dit
alles: het aantal vrouwelijke slachtoffers onder de voetgangers is dramatisch
hoog in Genève. Vermoed ik toch.
Maar daar komt dus spoedig verandering in: genderneutrale verkeersborden. Geen idee hoe die er dan zullen of
zouden moeten uit zien. Welke figuur zet je op een genderneutraal verkeersbord?
Hoe ziet een genderneutraal mens er uit? Ik zou het niet weten. Of is het de
bedoeling om aan een zebrapad twee borden onder of naast elkaar te plaatsen:
eentje met een lange broek én eentje met een rok? Om de "personen met een functionele beperking" niet te discrimineren, zou
er dan zeker ook een bord moeten bij komen met een rolstoel, en ook nog eentje
waarop de persoon een geleidehond bij heeft. En een speciaal bord met een oude
mens, met een rollator, op die oversteekplaatsen waar het wat langer groen
blijft voor de voetgangers.
Ik zie het zó voor me: aan elke oversteekplaats hangen we een muur van
borden, om zeker te zijn dat niemand zich gediscrimineerd voelt. Dan zal
iedereen tenminste veilig kunnen oversteken.
Leve de genderneutraliteit!
Na lang beraad heeft minister Bart uiteindelijk beslist om voorlopig
toch maar de (foute) verkeersborden te behouden waarop een mannelijk figuur
afgebeeld staat. Hij heeft trouwens nu geen tijd voor "genderneutrale" verkeersborden, want hij heeft het veel te druk met
al die standbeelden die moeten verwijderd worden.
Het grappige is dat nog maar
vrij recent het bericht de wereld werd ingestuurd dat de stewardessen van
Virgin Airlines vanaf nu een broek mogen dragen. Ik was behoorlijk verbaasd
toen ik dat op de radio hoorde. Ik dacht: "Droegen de stewardessen vroeger dan geen broek tijdens hun werk?"
Maar ik had het verkeerd begrepen. Bedoeld werd: een lange broek, in plaats van
de rok die tot begin 2019 blijkbaar nog altijd verplicht was bij Virgin.
Dat is trouwens een trend die al lang bezig is: méér en méér hoort een
lange broek tot het standaard tenue van een vrouw, zowel beroepshalve als in de
privé sfeer. Vrouwen zien een gestileerde figuur met een lange broek al lang
niet meer als een mannelijk persoon.
Waarom zouden we dan nu de verkeersborden met zo'n figuur opeens als vrouwonvriendelijk of discriminerend gaan beschouwen? Wie
bedenkt in godsnaam al die fake
klachten over ongelijkheid, als er eigenlijk niemand is die daar last van
heeft?
Zijn er dan écht geen belangrijker zaken om ons druk over te maken?
Terloops: mijn broer heeft me erop gewezen dat het verkeersbord met "werkende mensen"zwarte figuurtjes toont, terwijl bijvoorbeeld de genietende
fietsers of kinderen die naar school mogen, wit zijn. Ook die verkeersborden moeten dus dringend aangepakt
worden!
Toegegeven: de corona-communicatie van de Belgische overheid blinkt
niet uit in rechtlijnigheid, noch in duidelijkheid.
Neem nu het "mondmasker"-gedoe.
Mondmaskers
hebben geen enkel nut.
Mondmaskers
moeten voorbehouden worden aan verzorgend personeel.
We
raden het gebruik van mondmaskers af, want ze geven een vals gevoel van
veiligheid.
We
zullen mondmaskers bestellen vanuit de overheid en die tegen begin mei aan alle
landgenoten bezorgen, zodat iedereen een mondmasker heeft.
Het
is aan te raden om een mondmasker te dragen als de anderhalve meter niet
mogelijk is.
Mondmaskers
zijn verplicht op het Openbaar Vervoer, en aan te raden op alle publieke
plaatsen.
In
een winkel zou iedereen een mondmasker moeten dragen. Dat zou moeten verplicht
worden.
Mondmaskers zijn niet verplicht in de winkel.
Of het gedoe met de "bubbels".
Blijf
in uw kot. Vermijd alle contacten.
Je
mag buiten gaan sporten, wandelen of fietsen met één iemand van buiten uw
gezin.
Je
mag tot vier mensen ontvangen in uw bubbel, maar die behoren dan wel exclusief
tot uw bubbel en mogen met niemand anders contact hebben.
Je
mag tot tien mensen per week ontmoeten, en dat mogen iedere week andere mensen
zijn.
Je
mag gaan sporten in groepen tot 50 man, maar zonder fysiek contact.
Je
mag weer op café of restaurant gaan, of een terrasje doen, maar in een bubbel
van hoogstens tien.
Evenementen
mogen weer, en begrafenissen, of huwelijken, maar met niet méér dan 50.
Evenementen mogen met 200, maar bij huwelijken is het beperkt tot 50.
Ik weet het wel: "voortschrijdend
inzicht". En de epidemie die afzwakt, waardoor de maatregelen kunnen
versoepeld worden. De communicatie wijzigt dan ook in de loop der tijd.
Logisch. Maar de mensen kunnen op den duur toch niet echt goed meer volgen. Het is niet altijd meer voor iedereen even duidelijk wat nu mag en wat niet,
wat nu moet en wat niet.
Sommige mensen gaan toch denken: "Weet
je wat? Spoedig mag alles. Waarom dan nog wachten, waar dan niet nu direct?"
En sommige mensen gaan denken: "Als
ze om de haverklap van gedacht veranderen, hoe ernstig moeten we die boodschappen
dan nog nemen?"
Het is waar: het is verwarrend, en dikwijls tegenstrijdig en niet
consequent.
Maar toch! Jongeren die in grote massa samen troepen, dicht bijeen, om
te feesten of te fuiven of te "chillen",
die moeten de voorbije drie maanden op een andere planeet gewoond hebben. Of
anders gewoon verstoken zijn van alle redelijkheid. Ik heb een sterk vermoeden
dat het IQ van jonge twintigers na één of twee pintjes dichter bij hun leeftijd
ligt dan bij het nationaal gemiddelde.
Er is eigenlijk maar één woord voor hun gedrag: "Stom, oerstom!"
Uiteraard komen de politiek-correcte psychologen met allerlei excuses
aandraven. Het is niet de schuld van de jongeren, het is de schuld van "anderen". Wat jongeren ook mispeuteren,
het is altijd de schuld van "de anderen". Het is de schuld van de
politiek, het is de schuld van de virologen, het is de schuld van de
burgemeesters. Want de richtlijnen zijn niet strikt of streng genoeg, en laten
te veel vrijheid. (Of te weinig vrijheid, dat kan ook.) En de beperkingen
worden niet goed genoeg gekaderd, er is niet genoeg "duiding". Of: "de jongeren
zijn de inperking van hun jeugd moe." Verder mag u gerust zelf ook iets
verzinnen, het zal zeker even veel (of even weinig) steek houden als de foefkes van de psychologen of de
jongeren zelf.
Ik ben zelf nooit een grote fan geweest van de lockdown die ons
getroffen heeft. Ik blijf ervan overtuigd dat er andere manieren moeten geweest
zijn om de epidemie onder controle te krijgen: het is in andere landen wel
gelukt.
Maar om nu massaal de richtlijnen te gaan overtreden, alléén maar om
te kunnen zuipen of omwille van de huidhonger, dat kan er bij mij niet in. Drie
maanden zonder kater en drie maanden zonder seks, dat lijkt voor de doorsnee
twintiger dezer dagen méér te zijn dan hij/zij aankan?
