|
Lang geleden, héél lang geleden, heb ik eens een viertal jaar
rondgelopen, geteisterd door "Prurigo".
Prurigo is een stress-gerelateerde
huiduitslag. Het is een chronische aandoening, wat betekent dat het nog altijd
af en toe de kop opsteekt, maar gelukkig is het niet meer zo erg als toen, in
de periode 1992 tot 1995.
Het allerergst was het in 1994, toen het mij werkelijk tot uiterste wanhoop
gedreven heeft. Prurigo wordt
gekenmerkt door heel sterk jeukende plekken. Wat je dan automatisch doet als de
jeuk niet meer uit te houden is, dat is: krabben. Krabben om de jeuk te laten
ophouden. Krabben ook omdat de pijn dan heel even overheersend is en de vreselijke
jeuk daardoor naar de achtergrond verschuift. Probleem met dat krabben, is dat
je het op termijn alléén maar nog erger maakt en dat je jezelf open en
etterende wonden toebrengt. In de slechtste periode had ik etterend eczeem over
zowat mijn hele lichaam: op mijn armen, mijn handen, mijn rug, mijn billen,
mijn benen, mijn voeten, zélfs op mijn kin en mijn oren. En de jeuk hield nooit
op, ook 's nachts niet. Er was ook niets dat écht hielp. Ik kon alléén maar
proberen de ontsteking van de wonden tegen te gaan door de ergst getroffen
plekken in ISO Betadine-verband te wikkelen. Nadat mijn huisarts niets beters meer
kon bedenken dan stijfsel in mijn badwater, heb ik de specialisten afgelopen: in
Gentbrugge, in Menen, in het UZ Gent. Ik heb zowat alles geprobeerd: Cortisone,
acupunctuur, homeopathie, PUVA-behandeling. Het heeft allemaal weinig zoden aan
de dijk gezet. Ik voelde me een beetje als Job,
die door Jahweh belaagd werd met alle denkbare beproevingen, inclusief een stel
zweren over zijn hele lichaam: "Toen ging
de satan uit van het aangezicht des Heeren, en
sloeg Job met boze zweren, van zijn voetzool af tot zijn schedel toe."
(Puur voor de lol, overigens: Jahweh had een weddenschap afgesloten met Satan,
en wou eens testen hoe ver Satan Job
kon drijven zonder dat die "afvallig"
werd.) Pas in 1995, wanneer de ergste stress begon af te nemen, is ook mijn
Prurigo "genezen", dat wil zeggen:
verminderd tot een niveau dat te verdragen is.
Die periode, dat was voor mij werkelijk "de hel", het ergste wat ik ooit had meegemaakt. "Het ergste wat iemand kan meemaken",
dacht ik toen. En ik wens het niemand toe om ook door die hel te moeten gaan.
Ik vermoed dat het ook zoiets is wat Covid-19 patiënten denken en
voelen: "Dit is de hel. Dit is het ergste
wat ik ooit meegemaakt heb. Dit is het ergste wat er is!"
En iemand die kanker heeft gehad, of een bloedende maagzweer, of een
andere ernstige en zware aandoening, ook die zal zeggen: "Dat was de hel. Dit wil ik nooit meer moeten doormaken. Dit is het
ergste wat een mens kan overkomen."
Maar hoe erg het allemaal ook is, of was: het gaat uiteindelijk wel
voorbij. Je geneest ervan. Min of meer toch. Al sleep je de gevolgen misschien
nog jarenlang, of levenslang, met je mee. Iets anders is het als het nooit over gaat, als het elke maand
opnieuw terugkomt. Als je je hele volwassen leven lang elke maand opnieuw door
die hel moet.
Hoe erg Covid-19 ook is voor wie er zwaar door getroffen werd, het
gaat voorbij. Kan je je voorstellen hoe het zou zijn als het nooit voorbij zou
gaan? Dát is "Endometriose". Een
aandoening waar ongeveer 1 op 10 vrouwen onder lijden, en waardoor ze elke
maand opnieuw door "de hel" moeten,
hun hele volwassen leven lang. Het gaat naar schatting over 5 à 600.000 vrouwen
in België. Maar in de media komt het niet aan bod, want die zijn voortdurend
bezig met de 62.000 corona-besmettingen.
(Ik blijf me verbazen over de selectieve en overdreven aandacht van de
media voor corona, terwijl zó veel
andere dingen die even erg, of misschien zelfs nog erger, zijn, zo goed als
doodgezwegen worden. Of het nu gaat om persoonlijke drama's, of over globale
rampen, of over menselijke wreedheid, alles heeft al maandenlang in de media
moeten wijken voor corona. Bizar!)
Het "probleem" met Endometriose is dat het thuishoort in de
taboesfeer van de vrouwelijke menstruatiecyclus.
"Endometriose is een chronische ziekte waarbij weefsel dat
enigszins lijkt op de bekleding van de baarmoeder (het baarmoederslijmvlies)
buiten de baarmoeder wordt gevonden. Dit is echter geen baarmoederslijmvlies,
zoals vaker gesuggereerd wordt. Dit abnormale weefsel bevat endometrische
klieren. De klieren scheiden stoffen af die de omliggende weefsels irriteren,
waardoor het omliggende weefsel soms gaat bloeden. Het immuunsysteem reageert
op de afgifte van deze stoffen door ontstekingseiwitten vrij te maken die zich
naar de plaats van de ziekte haasten en zwelling en ontsteking veroorzaken. De
ziekte zelf en de ontstekingsreactie op de ziekte kan de patiënt ernstige
(bekken)pijn bezorgen."
De symptomen kunnen heel gevarieerd zijn, maar wat meestal optreedt,
is: langdurige en overvloedige menstruatie, abnormale menstruatiepijn, pijn in
de onderbuik en onderrug, pijn bij de geslachtsgemeenschap, pijn bij het
plassen, chronische vermoeidheid, en (op den duur) slapeloosheid en depressie.
Om kort te gaan: een leven lang pijn en miserie. En zonder hoop op échte genezing.
Ik wil dát wat een Covid-19 patiënt moet doormaken, niet
minimaliseren. Maar ik zou één en ander toch in perspectief willen plaatsen. En
ervoor pleiten dat de media stoppen met die eenzijdige obsessie voor corona, en
eindelijk ook eens oog zouden hebben voor ander leed.
Dit ene artikeltje op VRTNWS is misschien een begin:
Hopelijk
geeft het die 500.000 vrouwen een beetje extra moed als ze weten dat er ook voor hun probleem aandacht en
interesse en begrip is.
|
