|
Ik sta nog altijd versteld over de (inter)nationale uitstraling van
mijn blog. Het streelt mijn ijdelheid dat belangrijke en wijze mensen, overal ter
wereld, mijn goede raad ter harte nemen en zich wat grondiger verdiepen in mijn
bedenkingen. Zij het dan eigenlijk te laat om goed te zijn.
Zo is er
bijvoorbeeld de fameuze sprinkhanenplaag die onder andere Kenia teistert.
Op 13 februari heb ik in mijn blog al voorgesteld om die aan te pakken
op een milieuvriendelijke en duurzame manier, waarbij meteen ook het probleem
van de hongersnood en ondervoeding zou kunnen opgelost worden: "Vang die sprinkhanen in plaats van ze weg te
jagen of dood te sproeien, en eet ze op."
Niemand wou toen luisteren, en twee maanden later was het opnieuw
prijs. In de tweede helft van april was er een nieuwe golf van (letterlijk)
miljarden sprinkhanen die in Oostelijk Afrika (Kenia, Ethiopië, Oeganda,
Zuid-Soedan, Somalië) alles kwamen verwoesten wat op de velden te vinden was.
En dát terwijl dat gebied sowieso al tot de armste van Afrika behoort. De
wereld interesseerde zich trouwens in het geheel niet voor de ramp die zich
ginder aan het voltrekken was, want de wereld was in de ban van corona. De media hadden alléén aandacht
voor corona.
Maar zie, wat las ik op 3 juli: "Een
milieuvriendelijke oplossing, die weliswaar minder snel resultaten biedt maar
toch steeds meer naar voren geschoven wordt, is de beestjes opeten. Ze zijn rijk
aan proteïnen en zijn niet moeilijk te vangen. Gekende bereidingen zijn koken,
roosteren, malen en verwerken."
Een rijke oogst is sowieso verzekerd.
Bijna vijf maanden nadat ik het al had voorgesteld, maar goed: "Beter laat dan nooit."
En zo waren er mijn opmerkingen omtrent het immense en schrijnende
leed in de woonzorgcentra. Niet zozeer door de vele besmettingen maar wél door
de isolatie en de eenzaamheid.
Verschillende keren heb ik in mijn blog de bedenking gemaakt dat het
psychische leed en de eenzaamheid, vooral dan in de woonzorgcentra, véél erger
was dan wat corona er heeft aangericht, en dat de aangerichte schade bij veel
kwetsbare mensen nog lang zou kunnen nazinderen. De "collateral damage" heb ik het genoemd. Maar niemand wou naar mij
luisteren, de media bleven focussen en hameren op "de cijfers". Dat die fameuze cijfers af en toe volkomen uit de
lucht gegrepen waren, dat deed er niet toe: belangrijk was dat er een
alarmerende boodschap in door klonk om te verantwoorden dat die lockdown onvermijdelijk was. Ook al was het "niet leuk" voor de bewoners van een
zorgcentrum.
Maar zie: opeens werd het geweer van schouder gewisseld. Nu was het
niet meer vandoen om alarmerende cijfers te geven; er werden "geruststellende" cijfers gepresenteerd. (Hoewel
er nu toch weer ongerustheid begint op te duiken.) En nu was er opeens, voor
een tijdje toch, wél aandacht voor het welzijn
van die vereenzaamde oudjes.
Op 3 juli klonk de berichtgeving in VRTNWS al helemaal anders: "Om het coronavirus zo veel mogelijk buiten
de rusthuizen te houden en sterfgevallen te vermijden, plaatste de Vlaamse
regering de woonzorgcentra in maart in lockdown. Bewoners konden geen bezoek
van hun familie meer ontvangen. Zowat alle professionele getuigen geven aan dat
het isolement wel nodig was, maar dat het te lang heeft geduurd. De eerste
weken konden de meeste mensen er wel mee om. Maar hoe langer de lockdown
duurde, hoe meer je zag dat de mensen als bloemen verwelkten. Ze werden stiller
en aten minder."
En er was die ene getuigenis waarmee eigenlijk alles gezegd werd: "Als je oud bent, dan weet je dat je jaren en
zelfs dagen geteld zijn. Je gezondheid is altijd belangrijk, maar het
belangrijkste is dat je je kinderen kan zien en dat je ze nog eens goed kan
vastpakken. Als ze dat afpakken, ga je eigenlijk liever dood."
De conclusie was: "Er zijn in
onze rusthuizen veel mensen gestorven aan corona, maar er zijn ook mensen
fysiek en mentaal gebroken omdat Vlaanderen niet voorbereid was. Dit nooit
meer."
Zoals ik al voorspeld had: de "collateral
damage" begint pas achteraf écht zichtbaar te worden.
Iedereen waarschuwt ervoor dat er een tweede corona-golf zit aan te
komen.
Laat ons hopen dat die (bij ons) anders aangepakt wordt, en dat er ook
(en méér) oog zal zijn voor het psychisch welzijn van de mensen en dat er méér
aandacht zal zijn voor de kwetsbaren.
Laat ons ook hopen dat dit niet een nieuwe golf van hysterie in de media zal veroorzaken
waarbij vergeten wordt dat er (elders en bij ons) andere rampen zijn, vergeten
rampen, die minstens even verwoestend zijn als corona, zo niet erger. Maar waar
niemand over spreekt.
|
