|
Wie mijn blog geregeld leest, weet dat ik een warme sympathie koester
voor Wouterke. En daarom bloedt mijn
hart nu hij zo hard onder vuur ligt.
Eerst waren er de verwijten dat hij de
woonzorgcentra in de steek had gelaten, daarna kwam de vaudeville omtrent de
foutieve test-kits, en dan de chaos rond de versoepelingen van de bezoekregels.
En nu krijgt hij weer de volle laag omdat de contactopsporing werkelijk langs
geen kanten functioneert.
Ik heb een bang vermoeden dat Wouter
Beke binnenkort toch zal geslachtofferd worden op het corona-altaar, in een
poging het blazoen van de Vlaamse regering weer wat op te poetsen. En ik
verwacht dat dat een pijnlijk tafereel zal worden, met échte tranen. Daarmee
zou hij de Christelijke traditie verder zetten van zijn voorgangers Joke Schauvliege en Jo Vandeurzen, die ook allebei tranen met tuiten geweend hebben bij
de aankondiging van hun ontslag. Ik neem aan dat de christelijke ziel nu
eenmaal gevoeliger is dan die van de atheïsten. (Die hebben waarschijnlijk
zelfs niet eens een ziel.)
In die optiek heeft Bert Anciaux
altijd bij de verkeerde partij gezeten. (Of liever: partijen. Ik ben de tel kwijt hoe dikwijls hij al van partijkaart
veranderd is.) Want ook Bertje kon op
het gepaste moment een paar tranen wegpinken voor de camera's. Al verdenk ik
hem er stilletjes van dat het krokodillentranen waren, want er zijn weinig
acteurs die aan Bert kunnen tippen.
Maar goed: Wouter Beke dus.
De man heeft het niet verdiend om zó geschoffeerd en vernederd te worden. Het
is hem aan te zien dat hij er zwaar onder lijdt, en eigenlijk denk ik dat het
voor zijn eigen welzijn beter zou zijn om er spoedig de brui aan te geven. De
situatie is heel ongezond op dit ogenblik, en de kritiek is ongenadig genoeg om
iemand te breken. Of de kritiek misschien toch een beetje terecht zou kunnen
zijn, laat ik in het midden. Maar aan de luidruchtige critici in de oppositie
wil ik toch zeggen: "De beste stuurlui
staan aan wal."
Helaas heeft Wouter dit voor een deel wel aan zichzelf te wijten. Hij
had gerust kunnen blijven zitten in zijn comfortabele CD&V voorzittersstoel, en dan
was de guillotine op de nek van een ander gevallen. Maar om de ene of andere
bizarre reden heeft Wouter bij de laatste onderhandelingen voor de Vlaamse
regering voor zichzelf een ministerpost gereserveerd. En dan nog zowat de meest
ondankbare post die hij had kunnen bedenken: "Minister van Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebestrijding."
Hij moet vooraf toch geweten hebben dat hij nooit goed kon doen? Dat hij bij alles wat hij deed, of niet deed,
kritiek zou krijgen. Het zou nooit genoeg zijn. En dan kwam Covid-19 er ook nog
eens bij.
Dan was Joke toch méér te
beklagen, want zij had haar ministerpost opgedrongen gekregen. Willens nillens.
Joke was minister van "Omgeving en
Natuur, én Landbouw".
Joke's probleem is dat zij véél te braaf is, en daarom liet ze zich
altijd ministerposten opsolferen waar ze niet in geïnteresseerd was en waar ze
niets van kende, maar die niemand anders wilde. Zo had ze in een vorige Vlaamse regering
de ministerpost van "Leefmilieu, Natuur
en Cultuur", terwijl ze van "cultuur"
totaal geen kaas had gegeten. Dat bleek pijnlijk duidelijk toen ze bij haar aanstelling moest
toegeven dat ze al zeker in het voorafgaande halfjaar maar
één enkel toneelstuk had gezien (en ze kon zich de titel van het stuk niet meer
herinneren). Dat bleek nóg duidelijker toen ze een muziekprijs moest uitreiken
aan de groep Yevgueni, en het
presteerde om de prijs met veel plezier te overhandigen aan "Zjef Genie".
Minister van Landbouw én van Leefmilieu: dat kon nooit goed aflopen.
En dus had Joke het binnen de kortste keren aan de stok met de
milieu-activisten omdat ze "een marionet
van de Boerenbond" zou zijn. En de kritiek werd alsmaar heftiger: het
dossier Uplace, het dossier "Essers", haar fameuze "Boskaart", het mislukken van een "ambitieus klimaatplan". Vooral dat
laatste werd haar door de klimaat-activisten erg kwalijk genomen, zodat zij op
elke klimaat-betoging kop van jut
was. En toen kwam de doodsteek: een regelrechte stalking-actie van de schimmige groepering "Act for
Climate Justice". Die had opgeroepen om Joke te bombarderen met sms'jes om
haar "wakker" te schudden. Een mens
zou van minder compleet tilt slaan. (Ciberstalking
heet dat, en het is strafbaar. Maar vreemd genoeg is de organisatie hiervoor
nooit veroordeeld.) En Joke is inderdaad "tilt"
geslagen, en verkondigde dat ze aanwijzingen had gekregen van de
Staatsveiligheid dat de klimaatbetogingen "opgezet
spel" waren vanuit extreem-linkse hoek. Dat bleek een flater te zijn, en
Joke mocht met tranen in de ogen en haperende stem haar ontslag aankondigen.
Ook Jo had gelijk toen hij met tranen in de ogen en een snik in zijn
stem verkondigde dat hij "unfair"
behandeld was.
We spreken hier over de beruchte Fortis-affaire. "Arme Joe" was minister van Justitie en vicepremier in de regering
Leterme, tot eind 2008. Toen werd hij door de Voorzitter van het Hof van
Cassatie beschuldigd van "een schijn van
beïnvloeding" bij de behandeling van de beroepsprocedure in de klacht van
de Fortis-aandeelhouders tegen de Federale
Participatie- en Investeringsmaatschappij. De (ongefundeerde)
beschuldigingen zijn toen zó hard aangekomen dat de minister zich niet meer in
staat voelde om goed te functioneren, en daarom zijn ontslag heeft aangeboden.
Waarna hij met stokkende stem de pers heeft toegesproken. (En terloops een
ferme sneer heeft uitgedeeld naar de Rechterlijke
Macht, en in het bijzonder de "almacht"
van het Hof van Cassatie.)
Een mens zou zich gaan afvragen wat iemand in godsnaam kan bezielen om
minister te willen worden: een echte hondenstiel !
|
