Sinister

Wie al enige tijd mijn blog aan het lezen is, herinnert zich ongetwijfeld nog mijn belangstelling voor dat lommerrijke stukje tuin van mijn buren, en mijn voornemen om dat in te palmen. Omdat ik het graag wilde hebben, en omdat het een aanlokkelijk stukje is. Gewoon omdat ik vond dat ik er "recht" op had.

Wie de internationale politiek een beetje volgt, weet dat Bibi ook mijn blog gelezen heeft, en gedacht moet hebben: "Dat is nog eens een idee, zie!" En dus heeft hij in het recente Israëlische regeerakkoord met Benny afgesproken dat ze vanaf 1 juli 2020 een stukje van de tuin van hun buren zouden "annexeren". (Bibi & Benny, het klinkt als een clownsduo, maar geen van beiden is echt grappig.)

Nee, dat had Bibi niet met de buren besproken, en nee, de buren hadden daar niet in toegestemd. Bibi vond dat niet nodig, Bibi vindt dat hij dat "recht" heeft, want dat stukje tuin was hem lang geleden al beloofd. Door Jahweh. (Diezelfde Jahweh die de weddenschap had afgesloten met Satan, waar Job de dupe van geworden is.) En Donald, de grote gendarme van de wereld, had ook al gezegd dat het mocht.

Het is nu niet dat Bibi dat stukje grond echt "nodig" heeft, maar hij heeft een klein probleempje met de Rechterlijke Macht in zijn land. En om aan vervolging te ontsnappen moest hij absoluut weer premier kunnen worden. En dus heeft hij in zijn verkiezingscampagne beloofd dat hij dat stukje tuin zou aanhechten aan de eigen tuin. Dat heeft het gewenste resultaat opgeleverd: véél stemmen voor Bibi, genoeg om opnieuw aan de macht te komen en zo uit de handen van die "vooringenomen" rechters te blijven. (Bibi is net als Donald het slachtoffer van een heksenjacht door Justitie in zijn land.)

Maar laat ons misschien even terugkeren in de geschiedenis, naar het begin van het tuin-dispuut.

In de late 19^de en vroege 20^ste eeuw is vooral in Oost-Europa het Zionisme ontstaan, een beweging die de Joodse gemeenschap, die zowat over de hele wereld verspreid was, weer "tot eenheid" wilde brengen. Het doel was om de Joden samen te brengen, in hun "thuisland": het toenmalige Palestina. Want dat was volgens de Thora hun "beloofde land".

Na de tweede wereldoorlog is dat Palestina als mandaatgebied toegewezen aan Groot-Brittannië. Maar ondertussen waren heel veel Joden naar ginder gevlucht, vooral omwille van de Duitse Jodenvervolging. Zoals dat meestal gaat bij bewegingen met een nationalistische inslag, evolueerde het Zionisme al gauw naar een "verzetsbeweging", en tussen 1946 en 1948 hebben ze in Palestina talloze aanslagen gepleegd tegen de Britse overheid, maar ook, en vooral, tegen de inheemse (Arabische) bevolking. Tegenwoordig zouden we dat "terrorisme" noemen, maar om één of andere reden mag die omschrijving niet gebruikt worden als het gaat om de Joden. Eén van de oorlogsmisdadigers in die periode was trouwens Menachim Begin, later premier van Israël en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede.

Resultaat van die "vrijheidsstrijd" was de stichting van een onafhankelijke staat Israël, op 14 mei 1948. Dat hierbij de mening van de omringende landen niet werd gevraagd, bleek achteraf een pijnlijke vergetelheid. Want die zijn zowat onmiddellijk tegen het nieuwe land ten oorlog getrokken, en sindsdien volgde de ene veldslag na de andere. Ook al omdat de Zionisten aanspraak maakten op méér dan wat ze bij de onafhankelijkheid gekregen hadden: "Het Beloofde Land", weet je wel. De piepjonge staat had nog geen echt leger in 1948, maar wel grote bendes zwaarbewapende milities, en vooral héél machtige vrienden, en kwam zowaar als overwinnaar uit de oorlog. En ook bij alle volgende, trouwens.

De uitkomst van één van die oorlogen, de Zesdaagse Oorlog in 1967, was de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, voorheen Jordaans grondgebied. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft naderhand "geëist" dat Israël zich uit die veroverde gebieden zou terugtrekken, maar het antwoord van de Israëlische regering was "een welgemeende fuck you". En zo zijn ze daar nog altijd, en de paar miljoen Palestijnen die er al eeuwenlang wonen, werden opeens tweederangsburgers.

In 1988 werd dan weer de staat Palestina officieel uitgeroepen, en die omvat aan de ene kant de Gazastrook, en aan de andere kant van Israël de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Die Palestijnse staat is door Israël wel nooit als zodanig erkend, zélfs niet bij de vredesakkoorden van Oslo in 1993.

Tussendoor zijn de Israëli, ondanks alle internationale protesten en ondanks vele resoluties in de schoot van de Verenigde Naties, ijverig verder gegaan met het bouwen van "nederzettingen" op de Westelijke Jordaanoever. Zodat in het gebied de facto bijna méér Joden dan Palestijnen wonen.

En dus vindt Bibi de tijd rijp voor een volgende stap: de eenmaking van Jeruzalem als "enige en ondeelbare hoofdstad van Israël" én de annexatie van de Westelijke Jordaanoever bij het grondgebied van Israël. Hij weet zich daarbij gesteund door het magistrale vredesplan van Donald, waarbij aan de Palestijnen "vrede" wordt beloofd als ze het grootste deel van hun tuin aan Bibi afstaan.

Als je dus je zinnen gezet hebt op een stukje tuin van je buurman, dan hoef je alléén aan Donald te vragen om een vredesplan uit te werken. Het helpt ook als je verkondigt dat het lapje grond je door Jahweh beloofd werd.