|
Wie droomt er niet van om op den
buiten te wonen? Of dan toch in elk geval ver weg van het lawaai van de
stad met al die auto's, de bussen, de kakelende mensenzee.
De stilte van een rustige wijk, heerlijk! Allemaal huisjes-met-tuintje,
ver genoeg van elkaar om het huiselijk lawaai van de buren buiten gehoorsafstand
te houden. En dan is, na een drukke werkweek, eindelijk, het weekend daar, of
de vakantie. Tijd om van de tuin en van de stilte te genieten.
Het is zaterdagochtend, ik wil
graag een beetje langer uitslapen want ik ben elke werkdag vroeg op na een
slechte nacht.
Opeens schiet ik wakker door het
gebrul van een motor. In mijn comateuze toestand van halfslaap, is het eerste
wat in mij op komt: "Zou het Formule 1 circuit naar
Merelbeke verhuisd zijn?" Maar het is gewoon mijn buurman die zijn gras
begint te maaien. Een erg vriendelijke man, mijn buurman. Maar hij heeft tijd
te veel, en dus haalt hij bijna dagelijks zijn grasmaaier van stal. En nooit
als er al iemand anders bezig is. Ik vermoed dat hier in de wijk een
stilzwijgende afspraak bestaat dat iedereen op een verschillend moment het gras
maait, zodat er altijd een beetje "achtergrondgeluid"
is.
Gelukkig is het gazon van mijn
buurman niet zo groot, en na een uurtje ofzo is het weer stil. Zalige stilte!
Tot opeens een andere buurman
besluit dat zijn oprit dringend moet gereinigd worden, en hij zijn hogedrukreiniger
erbij haalt. Een hels lawaai! Ik sluit alle deuren en vensters om de decibels
buiten te houden, maar dat lukt niet echt. Met elkaar praten lukt amper, zelfs
binnenshuis. Een gezellig praatje met de buren? Niet in onze wijk als er een
oprit moet gereinigd worden.
Dat duurt zowat de hele
voormiddag, maar dan: stilte. Zalige stilte!
Jammer genoeg groeit die taxushaag
zo snel en zo weelderig in de omheining van het huis aan de overkant van de
straat. Die moet nodig gesnoeid worden. En dus komt een tuinder met zijn zware
haagscheermachine. Na een paar pogingen slaat de motor aan, met een luid gebrul
en een benzinewalm. Dit is nog erger dan de hogedrukreiniger! Het is een
irritant gesnerp waar iedereen prikkelbaar bij wordt. En het blijft maar duren,
want het is een grote omheining. Tot in de late namiddag blijft het geloei door
merg en been snerpen.
De zaterdag is voorbij gegaan
zonder stilte, en heeft vooral frustratie en een geënerveerde stemming
gebracht. Maar goed, dat kan gebeuren. Er moet tenslotte in de tuin gewerkt
worden. We willen toch allemaal dat onze wijk netjes en proper is, niet?
Volgende week komt er nog een
zaterdag. Dat zal heel zeker een stille zaterdag worden.
We zijn weer zaterdag. Ik wil
graag een beetje langer uitslapen na een werkweek met korte nachten en
moeilijke dagen.
Opeens schiet ik wakker door het
gerammel van een tractor met hooimachine: het gras op dat laatste stukje weide
in onze wijk begon redelijk lang te worden, en moet blijkbaar dringend gehooid
worden. Er hebben een tijd lang een koppel mini-paardjes gestaan, maar die
hebben vermoedelijk hun taak niet naar behoren volbracht. Van slapen is geen
sprake meer, en van stilte ook niet. Eerst wordt het lange gras gemaaid, dan
wordt het hooi een paar keer "gekeerd", en dan moet het in balen geperst worden. Het
lawaai duurt de hele voormiddag, en overstemt al het andere. Ik moet al mijn
hoop voor een stille zaterdag op de namiddag vestigen.
Maar ik heb pech: want in de
namiddag komen ze het dak reinigen, enkele huizen verder. Daar is de
hogedrukreiniger weer. Alléén is dit een professioneel toestel, niet zo'n
flut-dingske voor privégebruik. Dit is een toestel voor het echte werk. En het
lawaai dat het ding produceert, is navenant: om de muren van op te lopen!
Ook deze zaterdag gaat voorbij
zonder één stil moment.
Heb ik al gezegd dat mijn
buurman ondertussen zijn gazon weer gemaaid heeft?
De stilte van den buiten.
Zalig! Wie zou het onophoudelijke lawaai en geroezemoes van de stad niet willen
wisselen voor die heerlijke stilte?
Maar als ik helemaal eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik al bij al
niet kwaad ben als er buiten een beetje lawaai is. Dan heb ik minder last van
het onophoudelijk gesuis en gepiep in mijn linkeroor, dat mij in de stille
momenten de muren op jaagt.
|
