Het wordt ongetwijfeld het woord
van het jaar 2020: het "nieuwe
normaal". In méér dan één betekenis: het "nieuwe corona-normaal" maar ook het "nieuwe onverdraagzame normaal".
Het nieuwe corona-normaal,
dat is de afstand en afstandelijkheid, en het gezicht verborgen achter een
mondmasker. En de onzekerheid en angst voor besmetting. En de argwaan tegenover
iedereen die hoest.
Het nieuwe normaal, dat is
een kille samenleving. In het "oude normaal" kreeg je af en toe een warme
en stralende glimlach toegestuurd, van een bekende of van een vriend(in), of
gewoon van een vrolijk en joviaal iemand. In het nieuwe normaal wordt die glimlach opgesloten achter een
mondmasker. En een spontane leuke babbel met een willekeurige medepassagier op
de trein zit er ook niet meer in.
Ook de veelgeroemde solidariteit
uit de volle corona-crisisperiode is al helemaal weer verzwonden, en het
applaus voor de zorgverleners is verstomd. Het enige wat overblijft, is de
boodschap dat "het virus niet verdwenen
is", en dat we dus afstand moeten blijven houden. En ook de boodschap dat
er een tweede golf zit aan te komen En dat we ons dus maar beter kunnen schrap
zetten, want de groepsimmuniteit is
erg laag in ons land (wat nogal vreemd is als men ons tegelijk wijs maakt dat
er héél veel mensen besmet werden).
En ja, wat ook overblijft, dat is de rekening die ons nog wel zal
gepresenteerd worden als de emoties wat gezakt zijn. De "cadeaus" die kwistig werden uitgedeeld, zullen ooit moeten betaald worden.
Door ons, door onze kinderen, door onze kleinkinderen. Het nieuwe normaal zal gekenmerkt worden
door besparingen en besnoeiingen. En wie al dicht bij de financiële afgrond
gedreven werd door de voorbije maatregelen, die zal er door de nakende besparingen
helemaal in geduwd worden.
Het nieuwe normaal, dat
wordt een samenleving met véél armoede en weinig warmte.
Maar het nieuwe onverdraagzame
normaal is zo mogelijk nog erger. Het is de lichtgeraaktheid van iedereen
die zich op de tenen getrapt voelt. De onverdraagzaamheid tegenover elke andere
mening. De gelijkhebberigheid van diegenen die "politiek correct" zijn. En ook het verdwijnen van humor en spot.
Sinds de spijtige dood van George Floyd lijkt zowat iedereen zich een "slachtoffer" te voelen van geweld en
van discriminatie. Iedereen voelt zich aangevallen, tekort gedaan, vernederd,
beledigd. En dus zien we een onverdraagzaamheid opduiken die we sedert de Tweede
Wereldoorlog niet meer gekend hadden, met de bijhorende censuur en beeldenstorm
zoals die zich ook in de late jaren dertig van de vorige eeuw gemanifesteerd
heeft. Voor speelse creativiteit, humor of spot, is geen plaats meer, en
iedereen moet elk woord zorgvuldig afwegen vooraleer het uit te spreken. Fawlty Towers, Little Britain, en ook The
Simpsons zijn onder de guillotine terecht gekomen. Zélfs de "Egyptische" outfit van K3 op de
promo-affiche van hun nieuwste film ligt onder vuur wegens "stereotyperend".
Het (ongewild) grappige is dat de censors daarbij zélf een eigen soort
humor ontwikkelen. Zo mogen de stemmetjes van niet-blanke personages in The Simpsons niet meer door blanken
ingesproken worden. Maar eigenlijk zijn alle
personages in The Simpsons "gekleurd",
inclusief Bart en Homer. Die zijn geel, en hun stemmen zullen dus door Aziaten
moeten ingesproken worden. Donald Trump zal zich een bult verschieten als hij
dat verneemt.
Weet je, ik begrijp wel dat er grenzen moeten zijn aan spot en humor,
maar herinner u enkele jaren geleden de reeks Taboe van Philippe Geubels? Waarin hij ongegeneerd kon lachen met
mensen "met een functionele beperking".
Zij lachten vrolijk en uitbundig mee. Maar als in Fawlty Towers over een "neger"
grappen gemaakt worden, dan is de wereld te klein. Dat is dus hetnieuwenormaal, vrees ik.
Een kille en onverdraagzame samenleving, we kunnen er maar beter aan
wennen, zeker?
Of anders: er allemaal samen héél hard tegen vechten. Met een warm en
gul hart, en een open glimlach.
Wie dacht dat onze parlementariërs in deze tijden zonder regering
zomaar wat zitten te niksen, die heeft het helemaal verkeerd voor. Die mensen
blijven hard verder werken om te bewijzen dat ze hun zuurverdiende centen écht
wel waard zijn.
(Ter info: hun wedde bestaat uit een basisvergoeding van 7.230,92 euro
bruto per maand, plus een forfaitaire, niet belaste, maandelijkse
onkostenvergoeding van 2.131,22 euro, plus individuele tegemoetkomingen.)
Zo hebben ze in stilte gewerkt aan een plan om ervoor te zorgen dat
onze elektriciteitsfactuur niet zal stijgen als onze kerncentrales in 2025
stilgelegd zullen worden.
Voor wie niet meer helemaal zou mee zijn: in het regeerakkoord (van
een regering die er nu eigenlijk niet meer is) werd afgesproken dat onze
kerncentrales allemaal dicht moeten tegen ten laatste 2025. Omdat die nu nog
altijd bijna 50% van onze elektriciteit leveren, stelt dat een mogelijk
probleem van energievoorziening en energiezekerheid. Dat zou dan moeten opgevangen
worden door gascentrales te bouwen (die, in tegenstelling tot kerncentrales,
flink wat CO2 uitstoten, maar dat mag voor deze keer géén argument zijn in het groene discours), en door méér
windmolens te plaatsen. Probleem hierbij is dat geen van beide alternatieven
rendabel is, en dat die dus zwaar gesubsidieerd zullen moeten worden. Of anders
zal de meerkost voor de elektriciteitsproductie door die nieuwe centrales, aan
de consument moeten doorgerekend worden. Wat eigenlijk voor ons als klant op
hetzelfde neer komt: de elektriciteit zal duurder worden, en wij zullen dat
moeten betalen.
Maar onze hardwerkende parlementairen hebben dus een voorstel
uitgewerkt waardoor onze energiefactuur niet zal stijgen, of toch niet veel:
hoogstens met 16,80 euro per jaar. De toverformule om dat voor elkaar te
krijgen, is even simpel als geniaal: ze zouden eerst onze huidige
energiefactuur lichter maken, en dan
de meerkost van de alternatieven voor de kerncentrales er weer aan toevoegen.
Met als nettoresultaat een stijging van niet meer dan 16,80 euro per jaar voor een gemiddeld gezin.
Als dát geen geniale oplossing is, dan weet ik het ook niet meer.
En hoe moet onze factuur dan eerst lichter worden? Simpel: haal er
alle kosten uit die géén echte energiekosten zijn. Want al bij al: het gedeelte energiekost op onze factuur
bedraagt amper 36,3 % van de totale factuur. Haal er de niet-energie kosten uit, en het probleem lost zichzelf op.
Waarover hebben we het dan precies? Hiervoor moet je misschien zélf je
energiefactuur eens bekijken. Het gaat over: transportkosten (6,8 %),
distributiekosten (26,9 %), een wegenisvergoeding
(2,8 %), gewestelijke openbare
dienstverplichtingen (4,8 %), bijdrage voor energiepremies en
groenestroomcertificaten (3,2 %) en taksen (19,2 %). Dit omvat dus ongeveer 30
% kosten die totaal niets met de energieproductie
of met de energielevering (transport, distributie) te maken hebben, en die bijgevolg
uit de factuur zouden kunnen gehaald worden. Voor een gemiddeld gezin met een elektriciteitsverbruik van 3.600 kWh, komt
de factuur nu op ongeveer 700 euro uit. Waarvan dus 210 euro zou kunnen geschrapt
worden. Ruimte te over voor een kleine bijdrage om die alternatieven voor de
kernenergie te compenseren. Niet?
Er schuilt alléén een klein addertje onder het gras: iemand zal die
210 euro toch wel moeten betalen, op één of ander manier. De kosten die met die
210 euro moesten gedekt worden, verdwijnen
niet door ze uit de energiefactuur te halen. De wegenisvergoedingen blijven, de groenestroomcertificaten moeten
gefinancierd worden, de BTW blijft verschuldigd, de vele regulatoren moeten betaald worden. Die 210 euro blijft dus als een
donkere schaduw boven ons hoofd hangen, en de kandidaten om hiervoor op te
draaien zijn erg beperkt: U en ik.
Om kort te gaan: onze energiefactuur zal lichter worden, dankzij het
ingenieuze plan van onze parlementairen. Maar wat uit die factuur gehaald werd,
zullen we via een ander biljet tóch
moeten betalen. Plus, vanaf 2025, de kosten voor de alternatieven.
Het is niet omdat de corona-lockdown de klimaat-activisten grotendeels
het zwijgen heeft opgelegd, dat hun boodschappen verdwenen zouden zijn: dat
wij, door de overmatige productie van broeikasgassen, het klimaat op Aarde
drastisch aan het wijzigen zijn. Met als gevolg extreme weersomstandigheden
(droogtes, maar evengoed overstromingen) en een alarmerende stijging van de
zeespiegel door de wereldwijde opwarming van onze planeet.
Dat we niet écht goed bezig zijn, dat kan niemand ontkennen. (Behalve
Donald Trump.) We stoten massa 's ongezonde gassen de atmosfeer in: vroeger de
fameuze CFKs, waarmee we de
beschermende ozonlaag om zeep hielpen, en nu de broeikasgassen zoals methaan of
CO2. En we plunderen de beschikbare grondstoffen met een ongeziene gulzigheid. We
kappen onze bossen en wouden aan een ongekende snelheid kapot; we dringen
steeds verder binnen in de natuurlijke habitat van zeldzame wilde dieren; we
kieperen de oceanen vol met plastiek; enzovoort.
Maar de vraag blijft: Hoe groot
is de reële impact van dat alles op onze planeet?
Want wij, mensen, hebben altijd de neiging om ons belang te
overschatten: wij denken dat alles rond ons draait, dat wij het centrum van de
wereld zijn: het begin en het einde.
Dat is natuurlijk niet zo. Er zijn naar schatting zowat vijf miljoen (!) soorten
levende wezens op deze planeet, en wij zijn er daar gewoon één van. We zijn
niet belangrijker of relevanter dan al de rest. De Aarde bestond al méér dan vier
miljard jaar éér de mens verscheen, en het zou best kunnen dat de Aarde nog
enkele miljarden jaren zal bestaan nadat de mens weer verdwenen is.
En in diezelfde logica overschatten wij misschien ook wel onze impact
op de klimaatverandering en de opwarming van de aarde?
Eén van de sterkste aanwijzingen voor de opwarming van de aarde, is het afsmelten van de poolkappen, en
dan in het bijzonder van de Zuidpool. Wat de laatste tijd in een razendsnel
tempo lijkt te gebeuren.
Maar bij nader inzien is het écht wel niet de eerste keer dat zoiets
zich voor doet.
Zo blijkt dat bijvoorbeeld in de periode tussen 116.000 en 129.000
jaar geleden, tijdens het Eemiaan (dat
was het laatste interglaciaal, een periode
tussen twee ijstijden), de zeespiegel ook al eens met minstens drie meter, of
zelfs tot 6 meter, gestegen is. Volgens de huidige modellen hebben we nu te
maken met een stijging van ongeveer 3 millimeter per jaar. En daarmee zouden
we, als we niets ondernemen, binnen zo 'n duizend jaar aan drie meter uit
komen. Niet méér dan in die periode, dus.
Het was in die tijd ongeveer even "warm"
als nu (zonder enige noemenswaardige menselijke tussenkomst), en de opwarming
van ongeveer 2 graden Celsius bleek voldoende voor het afsmelten van grote
stukken ijsplaten op Groenland, en in Antarctica, met de stijging van de
zeespiegel als gevolg.
En zo 'n 12.000 jaar geleden, op het einde van de laatste ijstijd, het Weichseliaan, was het ook weer
prijs. Recente metingen wijzen uit dat het Antarctisch ijs zich toen met een
snelheid van 40 tot 50 meter per dag terugtrok, door afsmelting te wijten aan
het warme zeewater en de warme lucht boven het ijs. Dat is ruwweg 10 kilometer
per jaar, of bijna 10 keer zo snel als wat nu aan het gebeuren is. En ook toen
was de impact van de mens verwaarloosbaar.
Zijn wij goed bezig? Nee, dat niet bepaald. Maar zijn wij de enige of
belangrijkste motor voor de opwarming? En is het proces binnenkort onomkeerbaar
zoals de klimaat-pessimisten voorspellen?
Waarschijnlijk niet: de vorige keren waren nog erger dan nu, en wij
hadden er niets mee te maken. En die vorige keren is het ook weer goed gekomen.
Zoals gezegd: onze Aarde heeft zo te zien een véél grotere veerkracht
dan wij denken, en ze zal heel zeker ook de mens overleven.
Of de mens zijn eigen stommiteiten zal overleven, is dan weer een
andere vraag.
Het blijft voor mij een groot mysterie hoe het vandaliseren van
standbeelden zou kunnen helpen tegen de discriminatie van de zwarten en tegen
het overdreven politiegeweld. Zal
alles beter gaan in de toekomst als die standbeelden beklad of afgebroken
worden? Ik zie de link niet, ik zie niet in hoe dat vandalisme ook maar enig
positief effect kan hebben op de rassendiscriminatie en agressie in de komende
maanden of jaren.
Maar goed: blijkbaar zijn er heel wat mensen die ervan overtuigd zijn
dat Leopold II van zijn sokkel moet gehaald worden om onze samenleving
vreedzamer en minder racistisch te maken. Ik vraag me alleen af hoeveel van die
vernielers écht weten wie Leopold II was: wat zijn rol en betekenis geweest is
in de geschiedenis, waarom juist hij het voorwerp moet uitmaken van deze
beeldenstorm. Ik durf er veel om te verwedden dat er een grote meerderheid is
die de standbeelden vernietigt omdat "men"
zegt dat Leopold II een slecht mens
was (want het stond op Facebook!). Of gewoon omdat ze graag iets
vernietigen.
Als die mensen écht de onweerstaanbare dwang voelen om een standbeeld
van Leopold II met de grond gelijk te maken, dan zouden ze toch moeten weten
waarom. Vind ik toch. Daarom zou ik al die mensen sterk aanraden om zich eerst
eens grondig te verdiepen in onze koloniale geschiedenis. Eigenlijk zou er een
richtlijn moeten zijn dat een vandaal een soort examen over Leopold II moet afleggen vooraleer een standbeeld te
mogen bekladden: alléén wie in de test slaagt, mag met een graffiti-spuit aan
de slag.
Als die mannen zich dan toch in de geschiedenis gaan verdiepen, kunnen
ze misschien meteen even verder studeren, en ook de geschiedenis van het
onafhankelijke Congo erop na checken. En als ze zich daar doorheen zullen geworsteld
hebben, dan vraag ik me af welke, en hoeveel, standbeelden ze dan in eigen land
zullen moeten neerhalen. Want, eerlijk gezegd, de geschiedenis van het
onafhankelijke Congo/Zaïre is géén vrolijk, en zeker geen stichtend verhaal. Om
het kort en bondig te stellen: de leiders van het onafhankelijke Congo hebben
er niet alléén een boeltje van gemaakt, het waren stuk voor stuk corrupte graaiers die hun land jaar na jaar dieper
in de ellende hebben gestort. Het zou mij sterk verbazen als iemand zou durven
stellen dat het land er sinds 1960 op vooruitgegaan is, dat het er voor de
bevolking in de voorbije 60 jaar beter op geworden is.
Voor wie toch aan mijn stelling zou twijfelen, hierbij een greep uit
de berichten over Congo. En ik beperk me daarbij tot de maand juni 2020.
1 juni: "Nieuwe uitbraak
Ebola-epidemie: De Evenaarsprovincie werd tussen mei en juli 2018 ook al
getroffen door ebola. Toen stierven 33 mensen aan de ziekte. Intussen is er aan
de andere kant van het land, in het oosten, nog altijd een andere
ebola-epidemie aan de gang. De epidemie heeft sinds augustus 2018 al aan 2.280
mensen het leven gekost." Want telkens als de ziekte bijna onder controle
is, komt een nieuwe bende rebellen
paniek en geweld zaaien, en alles kan herbeginnen.
14 juni: "Gelekt rapport legt
grootschalige corruptie en misbruik bloot in de noodhulpsector. Miljoenen
euro's die voor noodlijdende mensen in crisissituaties als ebola en conflict
waren bedoeld, zijn in de handen van tussenpersonen terechtgekomen." De
praktijk van steekpenningen is zo goed als geïnstitutionaliseerd
in Congo, en betaling in natura is
er schering en inslag als vrouwen hulp nodig hebben.
18 juni: "In het conflictgebied
Oost-Congo is de toestand nog dramatischer dan in heel het land, waar een op de
drie vrouwen slachtoffer is van seksueel geweld." De zogenaamde rebellen blijven grote delen van het
land terroriseren, en verkrachting is een favoriet oorlogswapen. Omdat er geen stabiele regering is die haar
verantwoordelijkheid kan of wil nemen.
24 juni: "Volgens de bevoegde
minister heeft maar 30 procent van de bevolking toegang tot zuiver drinkwater
in de buurt. En dat ondanks het feit dat het land de grootste drinkwatervoorraad
heeft van Afrika, met de Congostroom en andere grote rivieren die uit de grote
meren ontspringen." Het is ooit anders en beter geweest, maar ook hier
hebben interne oorlogen en diepgewortelde corruptie alles vernield wat eerder
werd opgebouwd: "Tijdens de twee
opeenvolgende burgeroorlogen
tussen 1996 en 2005, kreeg ook de drinkwatervoorziening klappen. Installaties
werden vernield of raakten in onbruik. Aan het eind van de oorlog was er
nog drinkwater voor 35 procent van de stedelijke bevolking en 12 procent in de
dorpen."
29 juni: "De aanhangers van
president Tshisekedi en die van oud-president Kabila rollen steeds vaker al
vechtend over straat. De ene corruptiezaak na de andere komt aan het licht en
al wekenlang worden de media beheerst door juridisch getouwtrek en schandalen,
zoals dat over een gevraagde loonsverhoging van 2000 dollar premie per maand
voor elk parlementslid." Congo is 60 jaar onafhankelijk, maar er valt
helaas niets te vieren: het gaat alleen maar van kwaad naar erger.
En dus, ja: wat Leopold II in Congo aangericht heeft, of heeft laten
aanrichten, is zondermeer schandalig en onvergeeflijk. En dat mag van tijd wel
eens luidop gezegd en herhaald worden. Maar wat de eigen leiders er uitgespookt hebben, en nu nog altijd uitspoken,
is op z 'n minst even schandalig en onvergeeflijk. En nee, de
verantwoordelijken van nu zijn géén blanken.
Wie nog eens de drang voelt om een standbeeld te vermassacreren,
die zou misschien af en toe eens een slachtoffer kunnen uitzoeken onder de Congolese
leiders.
Om te zetelen in het Hof van
Beroep, moet je dan écht Rechten
gestudeerd hebben? Moet je dan ook enige ervaring hebben in de rechtspraak? Of
worden de Hoven van Beroep bevolkt
door willekeurige mannen of vrouwen die van straat geplukt werden om met een paar
dobbelstenen of een stel kaarten, of weet-ik-veel hoe, de strafmaat van de
verdachte opnieuw te bepalen? Een mens zou het zich op den duur toch gaan
afvragen, niet?
Misschien ligt het probleem niet zozeer bij de rechters, maar
eerder bij het systeem zélf? Blijkbaar kan je hier in België om het even
wanneer, en om het even om welke reden, in
beroep gaan tegen een vonnis:
"Als een van de partijen het
oneens is met een beslissing van de rechtbank van eerste aanleg of de
ondernemingsrechtbank, kan deze in beroep gaan bij het hof van beroep.
Het hof van beroep onderzoekt de rechtszaak dan een tweede keer. Elke
partij (de veroordeelde, de burgerlijke partij, de eisende partij, de
verwerende partij of het Openbaar Ministerie) kan in beroep gaan."
Oók als de feiten onomstotelijk bewezen zijn, óók als het antwoord op
de schuldvraag buiten kijf staat, óók als de hele zaak in eerste aanleg voor iedereen zo klaar als een klontje was, ook dán
kan en mag men tegen het vonnis in beroep gaan.
Het spreekt vanzelf dat iedere gewiekste advocaat van die mogelijkheid
gebruik zal maken, want dan kan hij nog een tijd langer incasseren, niet?
Kassa, kassa: daar draait het om. Dat de verdachte in afwachting van de
behandeling van zijn beroep gewoon vrij kan rondlopen (en mogelijks een gevaar
is voor de samenleving), dat is niet het probleem van de advocaat, natuurlijk.
En dat de Hoven van Beroep op die
manier overbevraagd en overbelast worden, en er niet meer toe komen om de
beroepsprocedure binnen een redelijke termijn rond te krijgen, ook dát is niet
het probleem van de advocaat. De kosten voor de gemeenschap van zo'n bijkomend
proces zijn ook al géén zorg voor de advocaat.
En zo komt het dat een veroordeelde terrorist, een recidivist en
gekend-geradicaliseerde bandiet, ook tegen zijn veroordeling tot 10 jaar cel in
beroep kon gaan, en daarna gewoon kon gaan en staan waar hij wilde omdat het Hof van Beroep zijn straf had
teruggebracht tot 3 jaar voorwaardelijk.
En niemand die de man daarna in de gaten hield. Tot het een paar maanden geleden serieus fout liep.
(Waar is onze Staatsveiligheid eigenlijk mee bezig? En het OCAD? Allemaal thuis in hun kot omwille
van corona? Of te druk bezig met het in de gaten houden van corona-overtreders
misschien?)
Het is helaas niet het eerste fiasco van ons juridisch systeem, het is
niet de eerste keer dat het Hof van
Beroep zwaar in de fout gaat. Maar uit die vorige keren lijkt niemand iets
geleerd te hebben. En vermoedelijk zal ook dit weer gewoon over waaien, en zal
alles bij het oude blijven. Tot er zich, binnenkort, nóg eens een catastrofe
voltrekt, en iedereen opnieuw moord en brand zal schreeuwen, zonder dat er ook
maar iets verandert of verbetert.
Het probleem is natuurlijk dat de rechten
van de verdediging heilig zijn: iedereen heeft recht op een eerlijk proces,
iedereen heeft het recht om alle mogelijke rechtsmiddelen uit te putten, en
iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. (Behalve dan wie het
mikpunt is van de sensatiepers, en al bij voorbaat schuldig verklaard wordt.)
Dat is allemaal heel mooi en nobel! Maar hoe zit het eigenlijk met de
rechten van de slachtoffers? Die lijken in ons rechtssysteem nauwelijks mee te
tellen, en in elk geval ondergeschikt aan de rechten van de verdediging.
We leven, gelukkig maar, in een vrij land, waar iedereen een eigen
mening mag hebben, en daar ook ongeremd mag voor uit komen. Maar wanneer de
zieke en ziekmakende sociale media gebruikt worden om een ongenuanceerd verhaal
wereldkundig te maken, en een stel stompzinnige sukkels die zélf geen eigen
mening hebben daar dan op een achterlijke manier op reageren, dan stel ik me
daar toch vragen bij.
Zo is het indertijd helemaal fout gelopen met het Peruviaans katje Lee.
Los van de vraag of de mensen van het FAVV een correcte "oplossing" voorgesteld hadden of niet,
toen ze euthanasie als enige
mogelijkheid overhielden, blijft de vaststelling dat de doodsbedreigingen die
aan hun adres op Facebook geuit werden, totaal absurd waren, en getuigden van
een ziekelijke mentaliteit. Blijkbaar was voor die "dierenliefhebbers" een kattenleven méér waard dan een mensenleven.
Heeft iemand van die voorvechters
voor katje Lee zich trouwens ooit de
vraag gesteld wat er had kunnen gebeuren als het katje hier in België was
gebleven, en vrij had kunnen rondlopen, en tóch besmet was met rabiës? Een
onschuldig klein speels krasje van zijn klauwen zou een ravage aangericht
hebben. En dan zou het internet te klein geweest zijn voor de beschuldigingen
van nalatigheid en de verwijten van onverantwoordelijke laksheid.
Niet dus, want Facebook wordt helaas té veel "bevolkt" door onnozele wauwelaars die alleen maar napraten wat ze
lezen, en dat dan duizend keer uitvergroten om zichzelf een air van
belangrijkheid toe te meten.
En zo liep het recent opnieuw helemaal fout met de hond Tayko.
In een dierenasiel in Sint-Truiden zaten ze opgescheept met een
bijzonder agressieve en onvoorspelbare Amerikaanse
Stafford. De mogelijkheden voor een verantwoorde adoptie waren
onbestaande. Zélfs als er zich iemand had aangeboden om de hond in huis te
nemen, dan nog zou dat immens riskant geweest zijn, want dat soort honden is op
zich al een risico-soort wegens de
bijtwonden die ze kunnen aanbrengen. (De soort is nauw verwant aan de Pitbull,
en is eigenlijk oorspronkelijk gekweekt met het oog op hondengevechten.) Dit
exemplaar was bovendien duidelijk slecht
opgevoed, en daardoor onhandelbaar. En dus was er voor het dierenasiel
geen andere optie dan het beest te laten inslapen.
Een vrijwilligster die in het asiel af en toe kwam helpen, vond dit
toch wel "doodzonde", want de hond
was fysiek kerngezond. En dus heeft die dame er niet beter op gevonden dan haar
ongenoegen op Facebook te ventileren. Met de voorspelbare gevolgen: allerlei
vuiligheid aan het adres van de verantwoordelijke van het asiel, met
doodsbedreigingen erbovenop, ook gericht aan zijn familie.
Dat die vrijwilligster het hele voorval doodjammer vond, tot daar aan
toe. Maar dat hersenloze napraters daardoor een hetze gaan ontketenen, zonder
enige kennis van zaken of zonder enig inzicht in de problematiek, dat is er
toch zwaar over!
Tot spijt van de trouwe, en meestal goed menende, aanhangers van
Facebook: ik blijf ervoor pleiten om dat hele gedoe af te sluiten. Jammer voor
al diegenen die er hun mooie vakantiefotos willen op delen, of grappige anekdotes
van de kinderen. Jammer voor wie af en toe iets wil posten met serieuze
bedoelingen. Jammer voor mij ook, want ik probeer er van tijd tot tijd een
beetje reclame op te zetten voor mijn blog.
Maar Facebook, en bij uitbreiding alle sociale media, is dé
informatiebron geworden voor een aantal mensen die te dom zijn om écht nieuws
te lezen of te begrijpen, die te stom zijn om een eigen mening te vormen of
kritisch na te denken. En dus slikken ze álles wat op Facebook te lezen valt. Zonder
zich ook maar één moment de vraag te stellen of er misschien ook een andere
kant aan het verhaal zou kunnen zitten. Zonder zich de vraag te stellen of het
wel klopt wat er staat, of het wel "écht"
is. En dat soort mensen reageert dan bovendien met de subtiliteit van een
holbewoner die geen andere taal spreekt dan die van zijn knots.
Doodsbedreigingen, agressieve beledigingen, zinloze vuilspuiterij.
En voor alle duidelijkheid: mijn tirade is niet gericht tegen de
overgrote meerderheid van welmenende mensen die Facebook gebruiken om positieve
boodschappen te brengen, maar wél tegen die minderheid die er een haat-forum
van maken.
Ik blijf het herhalen: Facebook (en aanverwanten), dat is het grootste
gif dat over onze moderne beschaving is neergedaald. Niet alléén omwille van de
lawine aan leugens en fake news,
maar ook omdat het toelaat dat hersenloze lafaards, in de bescherming van de
anonimiteit, de ergste onzin uitkramen en mensen (letterlijk) kapot maken
zonder dat die daar ook maar enige afweer tegen hebben.
Binnen dit en vijfhonderd jaar zullen de antropologen op deze periode
terug kijken, en vaststellen dat er een nieuwe mensensoort ontstaan is uit de "Homo sapiens sapiens": de "Homo trumpus".
Omdat het niet altijd over Trump moet gaan, vandaag eens een
verhaaltje over Vladimir Poetin. Anders zou die weleens jaloers kunnen raken omdat hij
minder dan Donald in mijn blog vermeld wordt. En eerlijk gezegd: van Donald ben
ik niet bang, want dat is toch maar een zielig figuur. Maar Vladimir wil ik
écht niet boos maken!
Maar eigenlijk wil ik het vooral over een goeie vriend van Vladimir
hebben: Ramzan Kadyrov, in een vorig
leven boef en moordenaar en terrorist, maar sinds 2007 "waarnemend" president van de republiek Tsjetsjenië. Aangesteld door
Vladimir Poetin.
Voor een goed begrip moeten we even terug in de geschiedenis.
Tsjetsjenië is een bergachtig gebied in de noordelijke Kaukasus. Net
zoals Vlaanderen, is Tsjetsjenië om de haverklap binnengevallen geweest door
heerszuchtige veroveraars. Vooral omwille van de ligging: het vormt een ideale "handelsbrug" tussen Azië en Europa. En
uiteraard ook omwille van de vele grondstoffen die er kunnen ontgonnen worden:
mineralen, steenkool, aardgas, olie. Vandaar ook de grote interesse van Rusland
voor het gebied, in de tijd van de tsaren al. Het land werd in 1924 door Stalin
ingelijfd in de Sovjet-Unie. Maar daar hebben de Tsjetsjenen zich eigenlijk
nooit bij neergelegd, en er zijn om de haverklap opstanden en zelfs regelrechte
oorlogen geweest om althans een relatieve onafhankelijkheid te kunnen
verwerven. Tegen de immense overmacht van het Sovjetleger waren de rebellen
uiteraard niet opgewassen, en toen hebben ze er niets beters op gevonden dan
hun gevechtsterrein naar het buitenland te verplaatsen. Ze zijn
verantwoordelijk voor een hele reeks terroristische aanslagen in Moskou. Onder
andere in 1999, met als trieste balans méér dan 290 doden, en meer dan 1000 gewonden. En in 2002: die fameuze gijzeling in een theater,
waarbij, naast de terroristen, ook 130 gijzelaars omgekomen zijn, door toedoen van de
Russische veiligheidstroepen. Door de stijgende frustratie en onvrede, als
gevolg van toenemende armoede en werkloosheid, keerden meer en meer
Tsjetsjeense jongeren zich naar de extreme islam, het "wahabisme" (of "salafisme"),
waarna hun aanslagen alléén maar in wreedheid en zinloosheid zijn toegenomen.
Zo werden in 2004 minstens 334 onschuldige burgers, ook vrouwen en kinderen,
vermoord in het naburige (christelijke) Ossetië.
Om een lang verhaal kort te maken: Vladimir raakte die miserie stilaan
beu, en hij heeft Tsjetsjenië met harde hand "uitgenodigd" om als "autonome
republiek" toe te treden tot de "Russische
Federatie". En hij heeft rebellenleider Ramzan
Kadyrov benoemd tot "waarnemend
president". Dat Kadyrov verantwoordelijk was voor gruwelijke misdaden, is
een klein detail dat hierbij geen belemmering mocht zijn, want oorlogsmisdaden
waren in de Tsjetsjeense burgeroorlogen schering en inslag, bij de beide
betrokken partijen. De man staat bekend om zijn fundamentalistische islam-opvattingen:
zo heeft hij onmiddellijk de "sharia"
ingevoerd in zijn land, en de verplichting voor vrouwen om een hoofddoek te
dragen. En heeft hij het recht op "eerwraak"
officieel erkend. (Bij "eerwraak"
wordt een vrouw door haar familie vermoord omdat ze de familie in schande heeft
gebracht, bijvoorbeeld door een relatie aan te gaan met een "ongelovige".)
Maar evengoed is de man bekend om zijn zelfverheerlijking en zijn
megalomane projecten: hij wil een nieuw presidentieel paleis, inclusief
vijfsterrenhotel laten bouwen. Geschatte kostprijs van zijn stulpje: ongeveer
55 miljoen euro (of 1,5 miljard roebel), en dat in een land waar de bevolking kreunt onder de armoede.
Door de expliciete steun van Poetin kan Kadyrov in Tsjetsjenië min of
meer vrijuit zijn gang gaan. Wat erop neer komt dat "mensenrechten" een leeg begrip geworden zijn in het verknipte land,
en dat in het bijzonder homo's en lesbiennes voor niets of niemand meer veilig
zijn. Zo zou er zelfs, volgens een Russische oppositiekrant, een écht "concentratiekamp" bestaan, waar
homoseksuele mensen gefolterd en vermoord worden. De lijst van wreedheden die
aan Kadyrov, of aan zijn privémilities, worden toegeschreven, is trouwens
schokkender dan het meest gruwelijke horrorboek: zowat 70% van alle moorden,
ontvoeringen en verkrachtingen in het land zouden het werk zijn van zijn
privéleger, met als voornaamste bedoeling angst en terreur te zaaien en ervoor
te zorgen dat niemand het waagt om een woord van kritiek uit te spreken.
Ondertussen blijven de Tsjetsjeense "vrijheidsstrijders" ook in het buitenland terreur zaaien en moorden
plegen. Heel recent nog zijn ze als een ware militie in het Franse Dijon tekeer
gegaan met zware wapens en nietsontziend geweld.
(Terloops: uiteraard kwamen er hierbij felle verwijten aan het adres
van de Franse politie omdat zij hadden "laten
begaan". Alsof zij opgewassen zouden geweest zijn tegen een zwaarbewapende
en losgeslagen militie? En trouwens: hadden ze ingegrepen, dan waren er heel
zeker binnen de kortste keren klachten gekomen over "politiegeweld".)
Zo zie je maar: niet alléén Donald, maar ook Vladimir weet zich te
omringen met fijnbesnaarde en beschaafde vrienden.
Binnen dit en vijf jaar komt er een alarmerend rapport van een
universitaire werkgroep over het bedroevend lage niveau van ons onderwijs. En
niemand zal begrijpen hoe dat zo gekomen is: "Wat is er toch fout gelopen met onze jeugd?"
Voor het antwoord zal men dan terug moeten naar het gedenkwaardige
jaar 2020. In dat unieke jaar heeft zich namelijk iets héél
bijzonders voor gedaan in de onderwijswereld. Het ministerie van Onderwijs kwam
toen namelijk met een revolutionair idee: "Slechte
punten tellen niet mee. Alleen goede punten
uit de periode van het afstandsleren mogen door klassenraden in rekening
genomen worden."
Het is een
tendens die zich al enkele jaren door zet: Sinterklaas komt elk jaar nóg vroeger
dan het vorige. Maar dit jaar was hij er wel héél erg vroeg bij: eind juni al.
Misschien omdat hij nu alles alléén moet zien te klaren, vermits zijn
assistenten in Europa niet meer binnen mogen. Dit jaar was hij dus
uitzonderlijk vroeg, maar zijn boodschap was wel dezelfde (of toch bijna) als
alle vorige jaren: "Er zijn dit jaar géén
slechte leerlingen!"
Ik heb de
aankondiging toch een paar keer moeten herlezen eer het tot mij kon doordringen:
leerlingen die de laatste drie maanden van het schooljaar al vakantie hadden
genomen, hoeven niet voor hun schooltoekomst te vrezen.
Dat is, in
mijn opinie, een kaakslag voor de jongens en meisjes die wél hun best gedaan
hebben. En het is vooral een kaakslag voor de meesters en juffen die alles gedaan hebben wat ze maar konden
bedenken om hun leerlingen te bereiken en hen te motiveren om ook thuis
toch te blijven studeren.
Het legt
meteen ook een ferme hypotheek op het volgend schooljaar, én de schooljaren
daarna. Want de leerlingen die er hun voeten aan geveegd hebben, die zullen in
september met grote achterstand vertrekken. Om hen niet helemaal te verliezen
zal het niveau dus een beetje moeten zakken, zodat iederéén kan volgen. Zodat
we ook dat schooljaar zullen afsluiten met een "achterstand". Niet alleen voor die enkelingen die er nu van
geprofiteerd hebben maar toch zijn mogen overgaan naar het volgende leerjaar,
maar voor allemaal, ook de goede studenten. De kwaliteit van ons onderwijs zal bijgevolg
nog wat verder zakken, en niemand zal begrijpen hoe dat toch mogelijk is: ooit
behoorde ons onderwijs tot de top van de wereld!
"Maar ja," zal u zeggen "het gaat om kansarme kinderen, en we
moeten zorgen dat die niet het slachtoffer worden van hun kansarmoede."
"Dat is flauwekul," als u mij deze boude
bewering permitteert. Het is niet omdat een kind opgroeit in een "kansarm" gezin dat het per definitie
tijdens deze lockdown-periode niet heeft kunnen studeren, niet heeft kunnen
werken voor school. Het gaat om de motivatie, en die hangt vooral van het kind zélf
af, en heeft weinig met kansarmoede vandoen. Ik ben ook opgegroeid in wat nu
een "kansarmgezin" zou genoemd worden. In een "arm" gezin tout court. En onze ouders hadden heus wel iets anders
te doen dan te zien of we goed aan het studeren waren. En toch heb ik
gestudeerd, en toch heb ik goede resultaten gehaald. En zo zijn/waren er véél
als ik.
Wat men nu
doet, door die toegeeflijkheid tegenover "kansarme"
kinderen, is precies het tegenovergestelde van wat de bedoeling zou moeten
zijn. Die kinderen zullen volwassen worden zonder enige deftige opleiding,
zonder een serieus diploma, zonder een gedegen achtergrond. Want ze zullen de
opgelopen "achterstand" nooit meer
ophalen, wel integendeel: ze zullen meer en meer achterop raken, en op den duur
afhaken. (Tenzij ze hun diploma cadeau krijgen omdat ze "kansarm" zijn.)
Ze zullen
in de werkloosheid belanden, of in slecht-betaalde jobs. En dus in de "kansarmoede". Waarmee de vicieuze cirkel
helemaal gesloten is: ook hun kinderen zullen "kansarm" zijn, en niet aan degelijk onderwijs toekomen (want het
onderwijs moet mild zijn voor kansarme kinderen, en dus de norm wat laten
zakken). En ook de volgende generatie zal opgroeien in "kansarmoede".
Binnen
enkele jaren zal er niet alleen een alarmerend rapport zijn over ons
onderwijsniveau, maar ook een vernietigend rapport over de toename van de
kansarmoede in ons land.
Nu de problematiek omtrent de discriminatie van onze zwarte medemens
(of moet ik zeggen "gekleurde medemens"
of "niet-blanke medemens"?) weer
volop in de actualiteit gekomen is, moeten we toch ook aandacht blijven hebben
voor de schrijnende discriminatie van de vrouw.
Vooral als het gaat over onze verkeersborden!
In Genève (Zwitserland) hadden ze vorig jaar het licht gezien: ze zouden
er zorgen voor "genderneutrale"
verkeersborden. Dat hadden ze afgekeken van Nieuw-Zeeland, waar ze op het
waarschuwingsbord dat aangeeft dat de straat open ligt om kabels te leggen, nu
niet langer "Line men" zetten, maar
wel "Line crew".
En onze minister Bart, verantwoordelijk voor ondermeer "Inburgering" en "Gelijke Kansen", vond dat een goed idee: "een stap in de goede richting".
Het zal wel zijn, dat dat een goed idee is. Het werd hóóg tijd, zou ik
zeggen.
Want zeg nu zelf: heb je al eens een verkeersbord bekeken, bij een zebrapad?
Of een verkeerslicht voor voetgangers? Daar staat dus altijd een man op, hee!
Of in elk geval een figuur in een lange broek. Ja, dat kan écht niet!
Het aantal vrouwelijke verkeersslachtoffers door die "mannelijke" verkeersborden en -lichten
is niet te tellen. Vrouwen die aan dat verkeerslicht komen te staan, die kunnen
niet weten dat die ook voor hen gelden, toch? Er staat immers een man op dat
verkeerslicht. En dus stappen de vrouwen gewoon door als het licht op rood
staat, en de gevolgen zijn catastrofaal. Idem dito bij de oversteekplaatsen
zonder verkeerslicht: daar staat een bord dat aangeeft dat er een
oversteekplaats is waar de voetganger voorrang heeft. Maar omdat het bord een
man toont, of toch in elk geval een figuur in lange broek, kunnen vrouwen niet
weten dat ze daar mogen oversteken. Of wel? En dus steken de vrouwen om het
even waar de straat over. En dan loopt het faliekant fout af. Gevolg van dit
alles: het aantal vrouwelijke slachtoffers onder de voetgangers is dramatisch
hoog in Genève. Vermoed ik toch.
Maar daar komt dus spoedig verandering in: genderneutrale verkeersborden. Geen idee hoe die er dan zullen of
zouden moeten uit zien. Welke figuur zet je op een genderneutraal verkeersbord?
Hoe ziet een genderneutraal mens er uit? Ik zou het niet weten. Of is het de
bedoeling om aan een zebrapad twee borden onder of naast elkaar te plaatsen:
eentje met een lange broek én eentje met een rok? Om de "personen met een functionele beperking" niet te discrimineren, zou
er dan zeker ook een bord moeten bij komen met een rolstoel, en ook nog eentje
waarop de persoon een geleidehond bij heeft. En een speciaal bord met een oude
mens, met een rollator, op die oversteekplaatsen waar het wat langer groen
blijft voor de voetgangers.
Ik zie het zó voor me: aan elke oversteekplaats hangen we een muur van
borden, om zeker te zijn dat niemand zich gediscrimineerd voelt. Dan zal
iedereen tenminste veilig kunnen oversteken.
Leve de genderneutraliteit!
Na lang beraad heeft minister Bart uiteindelijk beslist om voorlopig
toch maar de (foute) verkeersborden te behouden waarop een mannelijk figuur
afgebeeld staat. Hij heeft trouwens nu geen tijd voor "genderneutrale" verkeersborden, want hij heeft het veel te druk met
al die standbeelden die moeten verwijderd worden.
Het grappige is dat nog maar
vrij recent het bericht de wereld werd ingestuurd dat de stewardessen van
Virgin Airlines vanaf nu een broek mogen dragen. Ik was behoorlijk verbaasd
toen ik dat op de radio hoorde. Ik dacht: "Droegen de stewardessen vroeger dan geen broek tijdens hun werk?"
Maar ik had het verkeerd begrepen. Bedoeld werd: een lange broek, in plaats van
de rok die tot begin 2019 blijkbaar nog altijd verplicht was bij Virgin.
Dat is trouwens een trend die al lang bezig is: méér en méér hoort een
lange broek tot het standaard tenue van een vrouw, zowel beroepshalve als in de
privé sfeer. Vrouwen zien een gestileerde figuur met een lange broek al lang
niet meer als een mannelijk persoon.
Waarom zouden we dan nu de verkeersborden met zo'n figuur opeens als vrouwonvriendelijk of discriminerend gaan beschouwen? Wie
bedenkt in godsnaam al die fake
klachten over ongelijkheid, als er eigenlijk niemand is die daar last van
heeft?
Zijn er dan écht geen belangrijker zaken om ons druk over te maken?
Terloops: mijn broer heeft me erop gewezen dat het verkeersbord met "werkende mensen"zwarte figuurtjes toont, terwijl bijvoorbeeld de genietende
fietsers of kinderen die naar school mogen, wit zijn. Ook die verkeersborden moeten dus dringend aangepakt
worden!
Toegegeven: de corona-communicatie van de Belgische overheid blinkt
niet uit in rechtlijnigheid, noch in duidelijkheid.
Neem nu het "mondmasker"-gedoe.
Mondmaskers
hebben geen enkel nut.
Mondmaskers
moeten voorbehouden worden aan verzorgend personeel.
We
raden het gebruik van mondmaskers af, want ze geven een vals gevoel van
veiligheid.
We
zullen mondmaskers bestellen vanuit de overheid en die tegen begin mei aan alle
landgenoten bezorgen, zodat iedereen een mondmasker heeft.
Het
is aan te raden om een mondmasker te dragen als de anderhalve meter niet
mogelijk is.
Mondmaskers
zijn verplicht op het Openbaar Vervoer, en aan te raden op alle publieke
plaatsen.
In
een winkel zou iedereen een mondmasker moeten dragen. Dat zou moeten verplicht
worden.
Mondmaskers zijn niet verplicht in de winkel.
Of het gedoe met de "bubbels".
Blijf
in uw kot. Vermijd alle contacten.
Je
mag buiten gaan sporten, wandelen of fietsen met één iemand van buiten uw
gezin.
Je
mag tot vier mensen ontvangen in uw bubbel, maar die behoren dan wel exclusief
tot uw bubbel en mogen met niemand anders contact hebben.
Je
mag tot tien mensen per week ontmoeten, en dat mogen iedere week andere mensen
zijn.
Je
mag gaan sporten in groepen tot 50 man, maar zonder fysiek contact.
Je
mag weer op café of restaurant gaan, of een terrasje doen, maar in een bubbel
van hoogstens tien.
Evenementen
mogen weer, en begrafenissen, of huwelijken, maar met niet méér dan 50.
Evenementen mogen met 200, maar bij huwelijken is het beperkt tot 50.
Ik weet het wel: "voortschrijdend
inzicht". En de epidemie die afzwakt, waardoor de maatregelen kunnen
versoepeld worden. De communicatie wijzigt dan ook in de loop der tijd.
Logisch. Maar de mensen kunnen op den duur toch niet echt goed meer volgen. Het is niet altijd meer voor iedereen even duidelijk wat nu mag en wat niet,
wat nu moet en wat niet.
Sommige mensen gaan toch denken: "Weet
je wat? Spoedig mag alles. Waarom dan nog wachten, waar dan niet nu direct?"
En sommige mensen gaan denken: "Als
ze om de haverklap van gedacht veranderen, hoe ernstig moeten we die boodschappen
dan nog nemen?"
Het is waar: het is verwarrend, en dikwijls tegenstrijdig en niet
consequent.
Maar toch! Jongeren die in grote massa samen troepen, dicht bijeen, om
te feesten of te fuiven of te "chillen",
die moeten de voorbije drie maanden op een andere planeet gewoond hebben. Of
anders gewoon verstoken zijn van alle redelijkheid. Ik heb een sterk vermoeden
dat het IQ van jonge twintigers na één of twee pintjes dichter bij hun leeftijd
ligt dan bij het nationaal gemiddelde.
Er is eigenlijk maar één woord voor hun gedrag: "Stom, oerstom!"
Uiteraard komen de politiek-correcte psychologen met allerlei excuses
aandraven. Het is niet de schuld van de jongeren, het is de schuld van "anderen". Wat jongeren ook mispeuteren,
het is altijd de schuld van "de anderen". Het is de schuld van de
politiek, het is de schuld van de virologen, het is de schuld van de
burgemeesters. Want de richtlijnen zijn niet strikt of streng genoeg, en laten
te veel vrijheid. (Of te weinig vrijheid, dat kan ook.) En de beperkingen
worden niet goed genoeg gekaderd, er is niet genoeg "duiding". Of: "de jongeren
zijn de inperking van hun jeugd moe." Verder mag u gerust zelf ook iets
verzinnen, het zal zeker even veel (of even weinig) steek houden als de foefkes van de psychologen of de
jongeren zelf.
Ik ben zelf nooit een grote fan geweest van de lockdown die ons
getroffen heeft. Ik blijf ervan overtuigd dat er andere manieren moeten geweest
zijn om de epidemie onder controle te krijgen: het is in andere landen wel
gelukt.
Maar om nu massaal de richtlijnen te gaan overtreden, alléén maar om
te kunnen zuipen of omwille van de huidhonger, dat kan er bij mij niet in. Drie
maanden zonder kater en drie maanden zonder seks, dat lijkt voor de doorsnee
twintiger dezer dagen méér te zijn dan hij/zij aankan?
Wie zou op 26 november van het vorige jaar gedacht hebben dat ik nu,
zeven maanden later, nog altijd stukjes voor deze blog zou schrijven? Maar zie:
we zijn aan aflevering 200 toe. En de inspiratie is er niet minder op geworden.
Al zal deze "jubileum-aflevering"
een beetje anders zijn dan "normaal":
geen sarcastisch stukje over Donald Trump, geen kolder over de Belgische
regeringsvorming, geen verbijstering over de corona-obsessie bij de media.
Gewoon een meditatief stukje over de zin van het schrijven, over de zin van het
leven, over de zin van alles.
Ik vraag me van tijd tot tijd inderdaad af: "Waarom doe ik dit, die blog?"
Omdat ik het graag doe, dat is zeker. Omdat ik er zélf plezier aan
beleef. Omdat ik het gevoel, of de "pretentie",
heb dat ik toch wel iets te vertellen heb. En omdat ik er, net als iedere
creatieveling, "nood" aan heb om "gelezen" te worden en waardering te
krijgen voor mijn geschrijf. Of dacht u dat het bij Tom Lanoye of bij
vuilbekker Herman Brusselmans anders was? Al hebben zij wel iets méér lezers
dan ik.
Maar afgezien daarvan: "Wat is
de zin van dit geschrijf? Heeft iemand er iets aan? Zit iemand erop te wachten?
Wordt iemand er beter van? Zou het voor iemand een verlies zijn als ik géén
stukjes meer zou schrijven?"
Ik heb er het raden naar. Ik kan het alléén maar hopen. Het zou me een
heel fijn gevoel geven.
Eigenlijk sluit dit aan op een stukje dat ik eerder al geschreven heb,
met de bedenking: "Zou het een verlies
zijn als ik er niet (meer) zou zijn?"
En dan gaat het niet meer over de zin van dit geschrijf, maar over de
zin van mijn leven, de zin van hét leven.
"Moeder, waarom leven wij?"
vroeg Lode Zielens zich in 1932 al af. Het antwoord dat hij in zijn
naturalistische roman heeft verteld, was bijzonder negatief en zwartgallig: "Wij lijden omdat wij leven." En wie nu
meteen zin zou hebben om dat boek te lezen, moet ik toch waarschuwen: het is een
vreselijk triest en hard verhaal. Wie depressieve neigingen heeft, blijft er
liefst vér van weg.
Zó negatief wil ik écht niet klinken: het leven is al bij al niet zó
slecht. Voor mij toch niet. Voor velen onder ons niet. Helaas zijn er nog
altijd al te veel mensen op deze planeet voor wie het leven wél "lijden" is. Ook bij ons in België. En
met deze corona-crisis zijn er veel bijgekomen, té veel.
Het is niet evident, vermoed ik, om je leven zó te beleven dat het
écht zinvol wordt, en dat je er achteraf op kan terugkijken met een goed en
voldaan gevoel. Met het gevoel dat je iets "verwezenlijkt"
hebt, iets nagelaten hebt, een "spoor"
dat blijvend is. Maar het is de wens van iedereen, denk ik. En een
wijdverspreide angst om "misbaar" te
zijn en er helemaal niet toe te doen. Ik heb het op 30 mei al eens geschreven.
Om van ons leven inderdaad iets waardevol te maken, daar moeten en
kunnen we alleen maar ons best voor doen. Misschien moeten we daarbij ook niet
al té ambitieus zijn, en accepteren dat ook "kleine bijdragen" hun waarde kunnen hebben.
Dit is dan ook mijn "boodschap"
bij deze 200ste aflevering.
Laat ons blijven lachen met alles (en zeker ook met onszelf), en de
draak steken met alle stommiteiten van onze "leiders".
Maar laat ons vooral geduld hebben met elkaar. Elkaar leren en willen
begrijpen. Elkaars mening appreciëren ook als we ze niet delen. En elkaar een
warm hart toe dragen.
Ik weet dat dit nogal "melig"
klinkt. En daarom voeg ik er ook nog een "melig"
liedje aan toe:
When the night
has come
And the land is dark
And the moon is the only light we'll see
No I won't be afraid
Oh I won't be afraid
Just as long as you stand, stand by me
If the sky that we look upon
Should tumble and fall
Or the mountain should crumble to the sea
I won't cry, I won't cry
No I won't shed a tear
Just as long as you stand, stand by me
Whenever you're in trouble won't you stand by me
Oh stand by me
Whoa stand now, oh stand, stand by me
Een mens zou er niet zo direct bij stilstaan, maar de huidige
corona-crisis is ook erg nadelig, en op langere termijn misschien zelfs
rampzalig, voor de Afrikaanse wild- en natuurparken.
Door de corona-maatregelen blijven de toeristen er weg, en zijn er
geen inkomsten meer voor die parken. En dus zijn er geen middelen meer om
bewakers in te zetten die in de parken moeten patrouilleren, en zo krijgen de
stropers opnieuw vrij spel. Waardoor die geen enkele belemmering meer
ondervinden om massaal wilde dieren af te schieten; wilde dieren die zo al op
het randje van uitsterven balanceren. Volgens de IUCN (International Union for the Conservation of Nature) zijn zeker al
126 soorten primaten (apen enaapachtigen) met uitsterven bedreigd.
De kans is ook reëel dat die landen, zoals bijvoorbeeld Kenia of
Oeganda, die nu een groot deel van hun inkomsten uit dat soort "safari"-toerisme halen, aan die
natuurparken een andere, meer rendabele, bestemming zullen geven als de
toeristen té lang wegblijven. Veel van die parken zijn méér dan alléén maar een
toeristische attractie: ze zijn ook belangrijk in de strijd om natuurbehoud, de
redding van de Afrikaanse regenwouden. Als het nu voor de regeringen in die
landen rendabeler zou worden om, bijvoorbeeld, de bodemrijkdommen te gaan
ontginnen, ten koste van de natuur, dan is de kans groot dat ze niet zullen
twijfelen.
Bovendien vallen meteen ook voor veel plaatselijke bewoners, rond die
parken, de inkomsten weg die zij aan de toeristen verdienen: als gids, of als "hotelier", of als "fourageur" voor de safari-tripjes. Om toch nog iets te kunnen
verdienen, gaan ook de brave dorpelingen op stroperstocht, op jacht naar vlees
("bushmeat") om te verkopen op de
plaatselijke markten, of aan louche figuren die dat vlees naar Europa
smokkelen.
Wie hierbij denkt: "Het zal mij
een zorg wezen, dat stropers in het verre Afrika tekeer gaan en er al die wilde
dieren afslachten. Wij hebben wel andere zorgen aan ons hoofd!", die heeft
een heel kort geheugen.
Want herinner u Wuhan: de vleermuizen en de besmette schubdieren, die
de bron waren van alle ellende. Het "bushmeat"
dat door die stropers op grote of kleine schaal verkocht wordt, is met heel
grote waarschijnlijkheid ook besmet met allerlei virussen waarvan we tot nog
toe de impact of het gevaar niet kennen. Veel van die diersoorten waar op
gejaagd wordt, blijken namelijk drager te zijn van zoönotische virussen. (Een zoönose
is een ziekte die van dieren op mensen wordt overgedragen, ofwel direct of via
een "tussengastheer", bijvoorbeeld
een muskiet.)
De kans dat het op een kwade dag opnieuw totaal fout zal lopen doordat
iemand ergens op een marktje (misschien zelfs bij ons in Brussel) vlees zal
verkopen waarin een dodelijk virus huist, is dus groter dan we denken.
En dan zijn we vertrokken voor een nieuwe pandemie. Waarmee de cirkel
helemaal rond zal zijn.
Nóg meer stroperij in de wildparken omdat er geen controles meer
kunnen zijn door de paniekmaatregelen, of omdat de plaatselijke bevolking geen
andere bron van inkomsten ziet. En dus: nóg meer diersoorten die met uitsterven
bedreigd worden. Maar ook nóg meer besmet vlees op onze markten, en nóg meer
risico 's op een nieuwe virus-uitbraak.
Donald Trump heeft zijn kiescampagne op gang getrokken in de grote
stad Tulsa, Oklahoma. In een bijna tot de nok gevulde zaal, voor zo'n 13.000
enthousiaste aanhangers. En hij had een opmerkelijke belofte in petto voor zijn
kiezers.
(Terloops: De fake media
beweren dat de zaal maar voor twee derde gevuld was, en ze hebben beelden
getoond van lege rijen stoelen. Dat is natuurlijk vals! Er waren enkele stoelen
vrij gelaten omwille van Corona, en de leugenachtige media hebben die enkele stoelen
uitvergroot om hun valse berichten te verspreiden!)
Voor wie het zou gemist hebben, volgt hier een kort stukje uit zijn
speech:
Zodra ik opnieuw verkozen word,
voor een tweede termijn, zal ik Amerika nog groter maken dan het nu al is. Nóg
groter!
Ik ben bezig met geheime
onderhandelingen met een prachtig land in Europa: Vlaanderen, dat zal toe treden
als 51ste staat tot de Verenigde Staten van Amerika. Ik heb al heel
wat constructieve gesprekken gehad met mijn goede vriend Tom, de belangrijkste
man in de staat Vlaanderen. Een bijzonder verstandig man, Tom. Een man van het
volk. Een man naar mijn hart!
Dit is uiterst geheim, en daar
mag nu nog niets van uitlekken, want in Brussel zouden ze dat dan proberen te saboteren.
Ik vraag daarom aan alle honderdduizend mensen hier in de zaal om daar nog
niets over te verklappen. Want het is uiterst geheime informatie. Uiterst
geheim! Ook de fake pers in de zaal mag daar niets over schrijven of
publiceren. Als ze dat wél doen, zal ik ze allemaal aanklagen voor het
verspreiden van geheime informatie van nationaal belang. Diegenen die dit
nieuws verspreiden, zullen zwaar boeten en gestraft worden voor hun
anti-Amerikaanse activiteiten.
Om de onderhandelingen te kunnen
afronden, moet ik zéker herverkozen worden. Want Vlaanderen wil niets te maken
hebben met de socialist Biden. Vlaanderen moet niets weten van socialisten. Het
zijn de socialisten die Vlaanderen onderdrukken in Europa, en daarom wil
Vlaanderen bij Amerika komen. De grootste partij van Vlaanderen, met méér dan
10 miljoen kiezers, wordt door de socialisten genegeerd en dat moet veranderen.
Zij zeggen daarom: "Maak Vlaanderen weer groot!"
Samen met de grootste partij van
Vlaanderen zullen wij Vlaanderen los maken van Brussel, en dan kan Vlaanderen toetreden
tot de USA. Vlaanderen wordt de 51ste staat in ons mooie land, en
Amerika zal nóg groter worden. En Vlaanderen ook.
Dat zal voor Vlaanderen, en voor
Amerika, miljarden dollars aan nieuwe inkomsten betekenen. Inkomsten die ze nu
allemaal moeten afgeven aan de communisten in Brussel.
En voor Amerika zal dit een
ongeziene groei betekenen van onze export, en nóg meer nieuwe jobs opleveren
dan ik de voorbije vier jaar al gecreëerd heb. De hele wereld zal ons benijden
om de prachtige producten die wij zullen kunnen verkopen: de beste pralines van
de hele wereld, de lekkerste chocolade van de hele wereld. En over de hele
wereld zal ons bier gedronken worden, want de hoofdzetel van AB InBev komt naar
Amerika. En die van Westvleteren ook. Miljarden mensen zullen hun dorst kunnen
lessen met ons bier. Ook de restaurants van Peter Goossens en van Sergio komen
naar Amerika. We zullen er de grootste fastfoodketens in de wereld van maken. Na
McDonalds en KFC, natuurlijk. En Chef Roger komt ook naar Amerika. En we zullen
de grootste uitvoerder worden van witloof en peren. De Chinezen zitten te
smeken om meer witloof te kunnen kopen, en peren. En Vlaamse varkens. Onze
handelsbalans met China zal eindelijk positief worden, zoals ik altijd beloofd
had. Het zal gedaan zijn met het afpakken van al onze mooie dollars; de
Chinezen zullen ons vele miljarden dollars moeten betalen. En we zullen aan de
hele wereld speelkaarten verkopen. Over de hele wereld zal iedereen UNO spelen
met onze kaarten.
We kunnen niet wachten om Vlaanderen
in onze Verenigde Staten op te nemen. Ik zal er onmiddellijk werk van maken
zodra ik herverkozen ben. En ook de mensen in Vlaanderen kunnen niet wachten.
Ik heb hen al beloofd dat ze de zwarte mensen daar weer "Piet" zullen mogen noemen, wat nu niet mag van de linkse
socialisten. En we zullen een muur bouwen op de grens met Europa, om die
miljoenen illegale vluchtelingen buiten te houden die Vlaanderen overspoelen,
want het zijn allemaal verkrachters en moordenaars en drugsverslaafden. We
zullen er ook voor zorgen dat iedereen er weer West-Vlaams zal spreken. En het
Frans, dat de socialisten in alle scholen opdringen, zal weer afgeschaft
worden.
De nationale en internationale sportcompetities komen stilaan weer op
gang. Er wordt in diverse landen zelfs nú al weer gevoetbald. Zonder publiek
weliswaar. Het idee van een sportwedstrijd "achter
gesloten deuren" snap ik eigenlijk niet goed, want het mooiste aan zo'n
wedstrijd is de ambiance, de sfeer, de mensenmassa die intens mee leeft.
Maar goed: de competities moesten en zouden dringend weer opstarten.
Want één van de meest "dramatische" (zo
lijkt het toch) gevolgen van dit corona-virus was zéker dat alle professionele
sportcompetities in het voorjaar afgebroken werden. Het wielerseizoen is zelfs
niet eens serieus kunnen beginnen.
(Het grappige, of vreemde, hierbij is dat, net als de rest van het
VRT-journaal, zélfs het sporthoofdstukje in deze corona-tijden elke dag langer
duurde dan voorheen, hoewel er niet eens gesport werd.)
De Belgische voetbalcompetitie in de eerste klasse moest stopgezet
worden op één speeldag vóór het reguliere einde. Met uiteraard typisch
Belgische complicaties. Want de ploeg die op dat moment eerste stond, is als
kampioen uitgeroepen, en wie laatste stond, moet degraderen. Ik heb altijd
gedacht dat het principe inderdaad zo duidelijk was, en dat het daar
uiteindelijk allemaal om draait: op het einde van de competitie uitmaken wie de
beste en wie de slechtste was. Maar in België is niets simpel, en dus is er
heibel in de keet, en moet een rechtbank tussenbeide komen.
Dat het stopzetten van die wieler- en voetbalcompetities zó "dramatisch" was, komt omdat het
blijkbaar om "big business" gaat. We
spreken over budgetten van tussen 12 en 42 miljoen euro voor elk van de grote
wielerploegen. De omzet van de Ronde van Frankrijk alléén al bedraagt 160
miljoen euro. En in het profvoetbal zijn de bedragen nog hallucinanter: de
omzet van de 30 rijkste Europese clubs wordt geschat op 8,3 miljard euro. Dat
behoorlijk paniekerig gereageerd wordt op het idee dat het wieler- of voetbalseizoen
2020 een totaal fiasco zou worden, hoeft dus geen verbazing te wekken.
Maar ik begrijp het niet. Ik begrijp het concept van "sportsponsoring" totaal niet.
Wat heeft een bedrijf ermee te winnen dat iemand op een fiets rond
rijdt met de naam van het bedrijf op de rug van zijn shirt en op zijn borst?
Dat Greg Van Avermaet over de kasseien dokkert met "CCC" op zijn rug, "so what"?
Dat kan mij in elk geval geen bal schelen. Voor mijn part rijdt hij rond met "XXX" op zijn shirt, het maakt mij geen
fluit uit. En dat hij dan de Ronde van Vlaanderen zou winnen en met de beide
handen zou wijzen naar "CCC" op zijn
borst, of naar "XXX", het zal mij
worst wezen. Hoe kan zoiets een voordeel opleveren voor "CCC"? Zijn de producten van "CCC"
(schoenen en handtassen, blijkbaar: ik heb het opgezocht) zó veel beter omdat
Greg Van Avermaet rondfietst met "CCC"
op zijn rug en een koers wint? Of gaan we allemaal ontsmettende handgel van Ineos kopen als Chris Froome de Tour
wint? En zouden de klanten massaal voor BNP-Paribas
kiezen omdat RSC Anderlecht voetbalt met truitjes waar de bank als sponsor op
figureert?
Dat is toch allemaal flauwekul? Het feit dat een bedrijf een sportclub
sponsort zegt toch niets over dat bedrijf zelf? Het maakt een bedrijf niet
beter of competenter of méér verantwoordelijk, als zijn of haar naam op een
sportshirt vermeld staat? Het zegt niets over de kwaliteit van haar of zijn
producten als iemand het zegegebaar kan maken met de naam van dat bedrijf op
zijn of haar borst? En toch blijken die bedrijven miljoenen over te hebben voor
de sportsponsoring. Ik begrijp het niet.
(En wat ik al helemaal niet begrijp, is dat er mensen zijn,
wielertoeristen, die zowaar veel geld betalen
voor een truitje waarop "Ineos"
gedrukt staat. In mijn simpele geest wordt iemand betaald om reclame te maken
voor een bedrijf of voor een product. Dat iemand zélf zou willen betalen om
reclame te mogen maken, dat gaat mijn petje helemaal te boven.)
"Sportsponsoring", een
miljoenen- of zelfs miljarden-business? Ik begrijp het niet.
"Het gaat om naambekendheid!"
zal u zeggen. Zonder Greg Van Avermaet hadden we zelfs nooit over "CCC" gehoord, en zonder Chris Froome
niet over "Ineos".
Tja, dat zou kunnen. Maar zijn er voor die bedrijven écht geen betere
manieren te bedenken om zich in de belangstelling te werken? Waarbij ze in de
publiciteit komen op een manier die ook écht iets zégt over het bedrijf en/of
het product? Met een zinvolle actie, bijvoorbeeld. "CCC" zou schoenen kunnen schenken aan straatkinderen overal ter
wereld, die nu op blote voeten rondlopen. "Ineos"
zou iets kunnen doen aan de energievoorziening in sloppenwijken waar de mensen
zich nauwelijks kunnen verwarmen in de winter.
Het zou hen veel minder geld kosten, maar het zou honderd keer zo veel
opbrengen, ook aan imago-vorming.
Zodra ik van mijn corona-kapsel verlost was, en weer kon gaan fietsen
zonder mezelf of mijn tegenliggers in gevaar te brengen, wou ik toch nog eens
op verkenning in Merelbeke.
En het inzicht trof mij al fietsend als een donderslag: ik woon al 36
jaar in Merelbeke, en van de meeste straten die men mij zou noemen, weet ik in
de verste verte niet waar ik ze zou moeten zoeken. Omgekeerd overkomt het mij
regelmatig dat ik op wandel ben en toevallig naar het straatnaambordje kijk, en
verrast moet vaststellen: "Tiens, heet
die straat zó?" Hoewel ik er al honderd keer eerder gepasseerd was.
Nochtans ben ik al vele jaren elke lente, zomer en herfst in en rond
Merelbeke op pad, te voet of met de fiets. Hoe komt het dan dat ik meer dan de
helft van de Merelbeekse straten niet weet liggen? Waarschijnlijk omdat ik bij
het wandelen of fietsen met mijn gedachten helemaal ergens anders zit.
Die gedachten van mij, die beginnen bij het stappen of fietsen binnen
de kortste keren af te dwalen en weg te fladderen naar verre oorden, tot ik verbaasd
moet vaststellen: "Hoe ben ik hier in
godsnaam met mijn gedachten op uit gekomen?"
Het positieve aan die afdwalende gedachten is wel dat ik er af en toe
een blog-stukje aan over houd.
Merelbeke doet nochtans echt wel zijn (of haar?) best om logische
straatnamen te bedenken: er zit een structuur in, en de straatnamen binnen een
zelfde wijk horen effectief bij elkaar.
Zo is er een "vogelwijk",
met straatnamen als Wielewaalstraat,
Reigerstraat, IJsvogelstraat, Lijsterstraat. Leuk, toch?
Er is ook een "bloemenwijk",
met een Anemonenstraat, een Azaleastraat, een Begoniastraat, een Cliviastraat,
een Chrisantenstraat, een Rozenhof en een Tulpenhof. Zalig, niet?
En er zijn "bomenwijken",
met straatnamen zoals Acaciastraat,
Sparrenstraat, Kastanjestraat, Beukenstraat, Wilgenstraat, Olmstraat,
Eikenstraat, Notelaarstraat, en ook Hazelaardreef,
Esdreef, Populierenhof. In een andere wijk zijn het allemaal fruitbomen: Kerselaarstraat, Abrikozenstraat,
Appelstraat, Mispelstraat, Perzikenhof, Boomgaardstraat. Een heerlijke
buurt!
Merelbeke is alleszins een "groene"
gemeente, zó veel is duidelijk: er zijn minstens 35 straten die naar een boom of
een bloem genoemd zijn.
Helaas lossen de straatnamen hun belofte zelden in. In de Kerselaarstraat staan geen kerselaars
waar ik in de zomer vruchten zou kunnen plukken in het voorbijgaan, en in de Mirabellenstraat zijn er geen mirabellen
te vinden. Jammer toch!
Zou dat niet super zijn als je bij een dorpswandeling langs zo'n straat,
af en toe de vruchten zou kunnen plukken die door de straatnaam beloofd worden?
Of als je uit de Tulpenhof zou kunnen
vertrekken met een boeketje tulpen?
Merelbeke heeft ook een aantal straten met "berg" in de benaming. Zoals Bergwegel,
Potaardeberg, Keibergweg.
Ook hier, helaas, bedrieglijke straatnamen: er zijn geen "bergen" in Merelbeke. Ik geef toe dat ik
als 65-plusser af en toe behoorlijk ga zweten als ik zo'n "berg"-straat op rijd, maar in alle
eerlijkheid: de omschrijving "berg"
is zwaar overdreven. Het zijn eerder "heuvels",
of zelfs dat niet: "bulten". We
spreken over hooguit 25 hoogtemeters.
Als Sofie Lemaire dan toch bezig is met het hernoemen van straatnamen,
kan ze misschien ook eens in Merelbeke aan de slag gaan: "Bultwegel", "Potaardebult"
of "Keibultweg" zouden eerlijker
namen zijn, denk ik zo.
(Terloops, als Sofie dit zou lezen: er zijn in Merelbeke amper vier straten
naar een vrouw genoemd.)
Mijn punt was eigenlijk dat veel van die straatnamen erg veelbelovend
klinken, maar aan de attente wandelaar of
fietser nooit geven wat hem of haar beloofd wordt.
Zo heeft een mens altijd wel iets om aanmerkingen over te maken. En is
dat nu niet nét wat we allemaal het liefste doen?
Dit gezegd zijnde: Merelbeke is écht wel een groene gemeente, afgezien
dan van het centrum. En ik kan het iedereen aanraden om er eens te komen
fietsen of wandelen. Als je in Munte op het hoogste punt van de Asselkouter staat, en de moeite neemt om
even rond te kijken, dan kan je alleen maar genieten van al het groen, en van
de vele "bossen" die Merelbeke rijk
is: de Makegemse bossen, het Gentbos, het Sint-Annabos. We hebben zélfs een Kyotobos!
En dus, aan alle liefhebbers van een groene en rustige tocht: Welkom in Merelbeke!
"Twee keer zoveel
rusthuisbewoners overleden tijdens de coronacrisis als normaal!"
Misschien heeft u op 10 juni deze spectaculaire kop van VRTNWS gemist?
Het zou kunnen, want onze corona-aandacht was begin juni al danig aan het verslappen.
Wat vermoedelijk precies dé reden was om nog eens met een sensationele headline
uit te pakken.
Ik heb het wél gezien, en ik ben onmiddellijk aan het rekenen gegaan.
Mijn conclusie was: "Dit is onmogelijk.
Dit kan nooit kloppen."
Fake-news, dus. Alweer. Ik moet toegeven dat de bewering in het
artikel zélf meer genuanceerd was, en geloofwaardiger. Maar het is de headline
die blijft hangen bij de mensen.
Eigenlijk is er in de voorbije periode niets anders geweest dan een
opeenvolging van spectaculaire titels. Herinnert u zich al die sensationele berichten
over de dramatische toestanden in de
woonzorgcentra?
Op 7 april: Alle bewoners en
medewerkers van zwaar getroffen
woonzorgcentrum Westervier in Brugge worden getest op coronavirus.
Op 9 april: Helft van bewoners woonzorgcentra Villa Rosa en 't Meiland in
Sint-Truiden blijkt besmet.
Op 10 april: "Verschrikkelijk
als we mensen hadden kunnen redden": prof ethiek Devisch over 4 op 10
coronadoden in zorgcentra.
Op 14 april: Meer dan de helft van de coronadoden komt op het conto van de
woonzorgcentra. Voeg daarbij het tekort aan degelijk beschermingsmateriaal voor
bewoners en personeel en een gebrek aan opgeleid personeel, en je hebt een
grote cocktail van miserie en ellende.
Op 15 april: In de Leuvense
rusthuizen Booghuys en Edouard Remy zijn 40 mensen besmet met het
coronavirus. In die twee woonzorgcentra samen zijn al 20 bewoners
overleden aan het virus.
En ook nog: Drie vierde van personeel en bewoners woonzorgcentrum Wachtebeke is besmet met
coronavirus
En: 17 procent van de 11.000
tests die de afgelopen vijf dagen bij personeel en bewoners van woonzorgcentra
zijn afgenomen, is positief.
Op 20 april: Het leger zet in
Aalst 6 medische specialisten in die zorgpersoneel extra opleiden om het
coronavirus beter te bestrijden.
Op 22 april: In woonzorgcentrum
De Maretak in Halle zijn sinds het begin van de coronacrisis 38 mensen
overleden. Dat is bijna een derde
van het totaal aantal bewoners.
Op 30 april: Nodeloos doden
gevallen in woonzorgcentra. Men heeft de bewoners zonder bezoek gezet, en het
personeel zonder beschermingsmateriaal of richtlijnen.
En dan op 3 mei: 7 procent van geteste bewoners van woonzorgcentra besmet met coronavirus
Ondertussen is men er, na veel geklungel, toch in geslaagd om in de
woonzorgcentra iedereen getest te krijgen. En wat blijkt nu? Van de bewoners is
4 procent besmet, wat eigenlijk in lijn
ligt met de resultaten voor de totale bevolking.
Terwijl dat dus volgens Wouter Beke ongeveer drie weken daarvoor (op 3
mei) 7% zou geweest zijn. En op 15
april was er zelfs nog sprake van 17%.
Waar zijn al die besmette patiënten opeens naar toe? Of waren de eerste
paniekerige cijfers gewoon zwaar overdreven? (Of simpelweg gelogen?)
"En die massale sterfte in de
woonzorgcentra dan?" hoor ik u vragen.
Ja, ik heb daar ook met verbazing en verbijstering naar zitten kijken.
Ik was ervan overtuigd dat ondertussen minstens de helft van de kamers in de
woonzorgcentra zouden leeg staan. Maar ik heb mijn oor eens te luisteren gelegd
bij Marc Van Ranst: "In België wordt elke
dode geteld waarvan vermoed wordt dat er corona in het spel is geweest. Op die
manier komt bijna iedereen die in een woonzorgcentrum sterft in die
statistieken terecht."
Wat vermoedelijk ook verklaart waarom op 10 juni de "oversterfte" in de woonzorgcentra opeens
weer alarmerend hoog zou zijn: "Twee keer
zoveel rusthuisbewoners overleden tijdens de coronacrisis als normaal."
Als je weet dat maar 4% van de bewoners in de woonzorgcentra besmet
was, en dat het sterftecijfer van besmette patiënten bij corona tussen 5 en 6%
ligt, dan kom je aan een sterftegraad van 0,24 %. Zélfs als we zouden aannemen
dat het sterftecijfer bij oudere mensen tot 4 keer hoger zou liggen dan het
gemiddelde, dan kom je aan 1 échte "corona-dode"
op 100 rusthuisbewoners. Over de hele periode. Het lijkt me sterk dat hierdoor
het aantal overlijdens zou verdubbeld zijn.
Bij het verzorgend personeel is zelfs maar 2% besmet, of besmet geweest, volgens de laatste metingen. Dat is
nog een stuk lager dan het landelijk gemiddelde. En niet iedere besmette
verzorger is ook écht ziek geworden. Vanwaar dan die aangrijpende berichten
over "al die besmette
verzorgers" die tóch moesten gaan werken, ziek of niet?
Tja, ik begrijp het dus niet goed. Waarom die paniek-scènes? Vanwaar
die dramatische beelden? Vanwaar die hartverscheurende reportages?
Eigenlijk grotendeels "fake",
dus. Er waren in de meeste woonzorgcentra geen noodsituaties. Er waren vooral beelden
van noodsituaties. En die werden zwaar uitvergroot. Omdat de media een
nieuwe impuls nodig hadden om de kijker te blijven boeien. Omdat de overheid
moest kunnen bewijzen dat de situatie héél ernstig was, en dat de onmenselijke
vereenzaming van die oudjes écht wel nodig en verantwoord was.
Mijn respect en waardering voor het verzorgend personeel in
ziekenhuizen en in de woonzorgcentra, en evengoed bij de thuisverpleging,
blijft onveranderd hoog. Die "sensatie"-berichtgeving
doet daar niets van af. Maar als ik vóór deze crisis nog iets van vertrouwen
had in de media en in de politiek, dan is dat ondertussen wel compleet
verzwonden.
Mijn beste vriend Donald heeft weer iets, of iemand, anders gevonden
om zijn pijlen op te richten: het Internationaal Strafhof in Den Haag, en meer
specifiek de aanklager in het proces over "misdaden
tegen de menselijkheid" in Afghanistan.
Het Internationaal Strafhof (kortweg: ICC, International Criminal Court) werd in 2002 opgericht, en zetelt in
Den Haag. De taak van het ICC is: "het
vervolgen van personen die verdacht worden van genocide, misdaden tegen de
menselijkheid of oorlogsmisdaden, zoals deze zijn omschreven in het Statuut van
Rome." Het "Statuut van Rome" was
eerder, in 1998, in het kader van de Verenigde Naties uitgewerkt. 124 landen
hebben het statuut ondertussen al ondertekend en goedgekeurd. Die worden "verdragsstaten" genoemd. Afghanistan is
ook lid, vandaar dat het ICC de bevoegdheid heeft om misdaden in dat land te
onderzoeken. Het ICC heeft immers alléén rechtsmacht over misdaden die gepleegd
zijn door één van de "verdragsstaten",
of over misdaden die gepleegd zijn op het territorium van een "verdragsstaat". (Het ICC heeft ook
alléén rechtsmacht over oorlogsmisdaden of misdaden tegen de menselijkheid van
ná de oprichting in 2002. Om maar te zeggen dat het uitmoorden van twee
volledige steden in Japan nooit zal kunnen aangeklaagd worden.)
Tot nu toe heeft het ICC vooral een aantal oorlogsmisdadigers uit het Afrikaanse
continent veroordeeld of aangeklaagd: plegers van de genocide in Rwanda, een
Congolese rebellenleider, de voormalige president van Ivoorkust, notoire
militieleiders. Er zijn verder ook al onderzoeken gestart naar misdrijven in
onder andere Palestina, Venezuela, Bangladesh.
Sommige landen hebben bijzonder lange tenen, en willen niet toetreden
of zijn eruit gestapt, precies om te vermijden dat het ICC hen zou kunnen
lastig vallen. Verschillende Afrikaanse landen, waaronder Burundi, hebben zich
teruggetrokken om te verhinderen dat wandaden op hun grondgebied onder de
jurisdictie van het ICC zouden vallen. En zo heeft Poetin ook Rusland eruit
gehaald omdat het ICC een onderzoek wou instellen naar oorlogsmisdaden, door
Russische militairen, in oostelijk Oekraïne en in Georgië. Ook Israël is geen
lid, omwille van die onderzoeken naar de Israëlische agressie in de Palestijnse
gebieden: dat soort onderzoeken is uiteraard ontoelaatbaar, want overduidelijk "antisemitisch". De Filipijnse
president Duterte, zowat de grootste
schoft die het ooit tot president geschopt heeft, wil sinds vorig jaar ook niet
meer meedoen omdat het ICC onderzoeken wilde opstarten naar de georganiseerde
lynchpartijen in zijn land.
De Verenigde Staten zijn bijna lid geworden. Bill Clinton heeft het
toetredingsverdrag wél ondertekend, maar het congres (met een Republikeinse
meerderheid) wilde niet ratificeren. Bush Jr. wilde er dan weer uit, en Obama
wilde er wél weer in. En toen kwam Donald Trump, die zich volledig van het ICC
gedistantieerd heeft wegens "vooringenomen"
en "anti-Amerikaans".
Een verrassing is dat niet, want Trump heeft ondertussen al bijna alle
internationale overeenkomsten of verdragen opgezegd.
En nu wil hij nog een stap verder gaan: als het ICC het zou aandurven
om de aanklachten tegen de oorlogsmisdaden in Afghanistan te onderzoeken, dan
zullen er sancties volgen. Let wel: de onderzochte misdaden slaan op alle partijen, dus ook de Taliban of
het Afghaanse leger. De aanklachten zijn niet
specifiek tegen Amerika gericht.
Trump heeft nu een decreet ondertekend waardoor de hoofdaanklager, Fatou Bensouda, en alle medewerkers
voortaan de toegang tot de USA ontzegd wordt, en waarbij zelfs hun financiële
activa kunnen geblokkeerd worden. En om zijn dreigement wat meer gewicht te
geven: de sancties gelden ook voor hun familieleden, al hebben die met de hele
zaak niets te maken.
Voor wie niet meer kan volgen, de conclusie is ongeveer als volgt.
Donald Trump veroordeelt ten strengste alle schendingen van de mensenrechten in
alle landen waar hij mee overhoop ligt, maar Amerikanen die oorlogsmisdaden
begaan hebben, moeten met rust gelaten worden.
Ik heb het eerder al eens aangehaald: "internationaal recht" heeft onder Donald Trump een heel alternatieve betekenis gekregen.
Het klasje van juf Mathilde kwam
voor het eerst weer naar school na een welverdiende zomervakantie.
Het eerste leerjaar hadden ze
uiteindelijk voor het grootste deel thuis doorgebracht. Juf Mathilde was er na
vele pogingen toch niet in geslaagd om haar klasje tot de orde te roepen, en toen
had ze alle leerlingen maar naar huis gestuurd om daar verder te studeren, met
hun iPad. Veel leerlingen hadden er niets van terecht gebracht, en hadden hun
tijd verkwanseld met spelen op de computer, of buiten in de tuin. Maar de juf
had hen toch allemaal een 'positieve evaluatie' gegeven, en ze waren allemaal
toegelaten tot het tweede leerjaar.
En zo zaten ze daar opnieuw samen,
begin september, in hun klasje. Voor het tweede leerjaar. Deze keer bij meester
Filip. En net als in het eerste leerjaar bij juf Mathilde, bedacht de meester
dat het goed zou zijn voor het welbevinden van de kinderen als ze zélf zouden
uitmaken bij wie ze tijdens de lessen zouden gaan zitten.
Er was ook een nieuwe leerlinge
in de klas: Sophie, die van een andere school kwam.
Meester Filip wilde haar op een
ontspannen manier in de klas welkom heten, en vroeg haar om zich even aan
iedereen voor te stellen. Sophie had dit al zien aankomen, en had een mooie PowerPointpresentatie
voorbereid om over zichzelf te vertellen.
Ze was al een kwartier bezig, en
wou net beginnen aan hoofdstuk 3, deel 2, paragraaf b, toen het geschuifel begon.
Vijf minuten later was niemand meer aan het luisteren en zaten ze allemaal
onder elkaar te joelen en te ruziën. Sophie spurtte met tranen in de ogen naar
de achterste muur van de klas, en ging daar mokkend staan pruilen. Ervan
overtuigd dat dit een rot jaar zou worden, en dat zij voorbestemd was om het
nieuwe pest-slachtoffer van de klas te worden.
Tot haar grote verbazing hoorde
zij Conner en Paul tóch suggereren dat zij graag naast haar zouden komen zitten
bij de klasindeling in het klasje van meester Filip.
Dat was nu wel zonder
Georges-Louis gerekend, want die had zich al voorgenomen dat Sophie zijn
vriendinnetje zou zijn. En hij liet zijn gezag over zijn aanwinst al direct
merken: "Sophie is mijn vriendin. En wie naast
haar wil zitten, die moet mij 5 knikkers betalen!"
Waarop Paul boos reageerde: "Maar jij hebt al de meeste knikkers van ons
allemaal! Je zou die beter met ons delen!"
Maar Georges-Louis liet zich
niet doen, en beet van zich af: "Dat zijn
allemaal knikkers die Bart hier vorig jaar op de speelplaats gewoon
achtergelaten had, omdat hij rap naar huis wou lopen!"
En toen begon het geruzie en
gekrakeel opnieuw, net zoals in het eerste leerjaar.
Daarop stelde Bart zich recht,
en stelde voor dat hij en Paul samen de klas-indeling zouden uitwerken. Want
zij waren immers de grootsten van de klas. Maar Paul toonde zich niet
enthousiast: hij wou nog altijd even weinig met Bart samen werken als het jaar
daarvoor.
Egbert, de jongen met de eeuwige
glimlach, probeerde nog te bemiddelen. Hij hield vol dat dát toch wel de beste
manier leek, en dat hij graag met de beide jongens wilde samen zitten om een
plan uit te werken. Maar Georges-Louis, die nog altijd boos was bij het idee
dat hij knikkers zou moeten afgeven, schoot dat voorstel direct af, en tierde
dat hij met Bart niets te maken wilde hebben.
Joachim, die nog niet veel
gezegd had, probeerde dan maar iets anders: "Als
Egbert en ik nu eens samen een plan zouden maken? Meyrem en Jean-Marc kunnen
ons daarbij helpen."
Maar Bart sprong op, en beet hem
toe: "Gij vuile bedrieger: je had beloofd dat
ik zéker zou mogen mee doen!"
Kortom: meester Filip hield er
nóg meer grijze haren aan over dan juf Mathilde het vorige jaar, en ook hij
kreeg zijn klasje niet georganiseerd.
Achteraan in de klas zaten Tom
en Dries het schouwspel in stilte aan te zien. Tom en Dries spraken een raar soort
taaltje dat niemand van de anderen kon verstaan, en daarom waren zij de
buitenbeentjes van de klas: niemand wilde iets met hen te maken hebben, en
niemand luisterde naar wat zij te zeggen hadden.
Meester Filip, die het hele
gedoe ondertussen kotsbeu was, keek met een duistere blik zijn rumoerige klas
in, en zijn blik viel op het paar rare snuiters daar achteraan. Met een van
woede verstikte stem brulde hij: "Als jullie
niet stoppen met dat kinderachtig gekibbel, vraag ik het gewoon aan Tom en
Dries. Die moeten het dan maar organiseren!"
Een doodse stilte daalde neer
over de klas, en iedereen leek bevroren in de bewegingen die hij of zij aan het
maken was.
Maar toen Tom met een stralend
gezicht opstond en sprak: "Heel goed. Wij zijn
daar helemaal klaar voor. We zullen de leeuw laten klauwen.", toen
barstte het tumult helemaal los.
"Ga
maar allemaal terug naar huis" zuchtte meester Filip. "Volgend jaar kunnen we het
misschien nog eens opnieuw proberen."
(Het verhaal
van het eerste leerjaar is eerder al op 5 februari 2020 in deze blog verteld.)
Gejuich alom bij de natuurliefhebbers in ons land: de wolven hebben hun
weg gevonden naar België. Ze zouden nu al met vijf volwassen dieren zijn in
Vlaanderen, in de provincie Antwerpen. En daar komen nog de welpjes van Noëlla
en August bij. Al is dat laatste niet helemaal zeker; ik heb in elk geval nog
geen geboortekaartje ontvangen. In Wallonië zouden er ook al zes rondlopen.
Blijkbaar komen ze zo'n beetje van overal: vanuit het zuiden (Frankrijk)
én vanuit het oosten (Polen, Duitsland en Nederland), en ze spreken bij ons af: "Ons land is goed op weg om het
wolvenkruispunt van Europa te worden."
Het is een beetje zoals vroeger. Toen kwam ook iedereen naar ons land
omdat het hier zó goed toeven is: de Romeinen, de Kelten, de Vikingen, en in
later tijden de Oostenrijkers, de Spanjaarden, de Fransen, zélfs de Hollanders. Om de Duitsers niet te noemen. En nu de wolven, dus. De passages van die hooligan-bendes hebben meestal
pijnlijke sporen nagelaten en hebben onze contreien zelden goed gedaan.
Hopelijk zijn de wolven iets vredelievender en minder agressief dan hun
voorgangers.
Maar goed: we moeten er blij om zijn, volgens de mensen van de vzw "Welkom Wolf". Want het betekent dat er weer
genoeg open ruimte voorhanden is in Vlaanderen. En we hoeven er ook helemaal
niet bang voor te zijn volgens de specialisten van het "Agentschap Natuur en Bos": wolven vallen geen mensen aan. Ik durf
daar toch een beetje aan te twijfelen: de pijnlijke avonturen van Roodkapje lijken
op het tegendeel te wijzen.
Ik wil desondanks best geloven dat het ongevaarlijke beesten zijn.
Voor de mens dan toch. Maar de schapen die door wolven de strot zijn afgebeten,
zullen daar anders over oordelen, vermoed ik. Net als de drie biggetjes
indertijd, en de zeven geitjes. Het veulen, en het kalf, die door een wolf
zwaar toegetakeld werden, zullen ook niet onverdeeld gelukkig zijn met zijn/haar
terugkeer in onze streken. En wie dieren in de weide rondlopen heeft, zal hoe dan
ook tegenwoordig niet echt rustig meer slapen.
En tóch moeten we juichen en blij zijn, want: "Dit is goed nieuws!"
Wie mijn fobie voor loslopende honden kent, zal begrijpen dat ik het
enthousiasme van "Welkom Wolf" niet
echt deel.
Dimitri Van Toren had het ook graag anders gezien, en ik ben geneigd om in zijn gedachtegang mee te gaan.
Ook al omdat het een ontzettend mooi en ontroerend liedje is:
Waarom
huil je nou, waarom ben je bang mijn kind.
Kom geef mij je hand, droom nu maar terwijl ik zing.
Kijk maar niet naar het behang,
slaap gerust wees niet bang.
Want er zijn geen wolven in het bos mijn zoon.
Alleen een kleine nachtegaal zingt in zijn boom.
Jouw dagen zijn 'n prentenboek,
vol met kleur warm en zoet.
Maar
als ik mijn zoon, als ik later oud zal zijn,
kom dan als ik dood ga en verzacht mijn pijn.
Wees mijn steun in dat uur,
blijf bij mij zolang het duurt.
Ook als ik bang zou zijn, en zou huilen als een kind,
houd mijn hand dan vast als je zachtjes voor mij zingt.
Dan zal ik zonder een traan, zonder vrees slapen gaan.
Want er zijn geen wolven in het bos mijn zoon.
In de voorbije zonnige weken, zullen veel vrouwen met een verlangende zucht
hun zomertenuetjes uit de kast gehaald hebben, en na een kritische blik in de
spiegel met een gefrustreerde zucht weer weg gelegd.
Het is merkwaardig, en zelfs een beetje bizar, dat ondanks alle
bewustwordingscampagnes, de "ideale vrouw"
in de modewereld en in de vrouwenmagazines én in de reclamefilmpjes toch nog
altijd een anorexia-type blijkt te zijn. Met als gevolg dat zowat de helft van
de vrouwen ongelukkig zijn over hun eigen lichaam, en zichzelf "te dik" vinden. Bij jongeren is dat
zelfs 80%.
Door die aanhoudende druk om er als zo'n fotomodel uit te zien,
lijden meer en meer jonge meisjes (en in mindere mate jongens) ook écht aan
anorexia. Hoewel de gevolgen op langere termijn desastreus kunnen zijn:
onvruchtbaarheid, botontkalking, risico op hartklachten, maag- en darmproblemen.
Alléén beseffen die jongeren vermoedelijk zélf niet eens dat ze "ziek" zijn. Het "grappige" is zelfs dat óók zij door de beelden van uitgemergelde
kinderen in Ethiopië of Jemen geschokt worden, terwijl ze zelf bijna even erg
uitgemergeld zijn maar dat niet zien. Het lijkt alsof zij, en eigenlijk de
meeste vrouwen, altijd in een soort "bolle"
spiegel kijken die hen dik(ker) doet lijken. Vroeger in de kermis was er ook zo'n "spiegelpaleis", met allerlei
gebogen spiegels waarin je ofwel extreem dik of extreem mager of extreem lang
leek, en we vonden dat best wel grappig. Maar als een vrouw in om het even welke
spiegel altijd iemand ziet die "te dik is",
dan is dat minder grappig: al te veel vrouwen lopen ongelukkig rond, en schamen
zich voor hun uiterlijk. Ze voelen zich slecht als ze voor een spiegel staan,
ze voelen zich slecht als ze in een bikini van de zon willen genieten, ze
voelen zich slecht als hun kleedje hun rondingen en "love handles" accentueert.
Waarom? Niemand die het weet. Enkel en alléén omdat de mode-industrie
blijft hameren op slanke figuurtjes. Vermoedelijk om op die manier de
kledingverkoop te stimuleren: als een vrouw zich lelijk of niet goed voelt in
de kleren die ze in haar kleerkast heeft hangen, zal ze misschien rapper
geneigd zijn om iets anders te kopen?
De mens is hierbij een zeldzame uitzondering in het dierenrijk, want
voor zowat alle andere diersoorten zijn vrouwtjes die er mager en uitgeteerd
uitzien, allesbehalve aantrekkelijk, en worden ze niet beschouwd als een
geschikte partner om voor een nageslacht te zorgen. Wel integendeel: het zijn
ongezonde dieren die alleen maar scharminkelige jongen kunnen voortbrengen.
Bij de mens was magerzucht
trouwens vroeger ook niet echt een na te streven schoonheidsideaal. Zie maar
naar de schilderijen van Rubens, bijvoorbeeld: zijn modellen waren zonder
uitzondering "voluptueuze" dames. Tot
in het begin van de 20ste eeuw ging de voorkeur nog altijd uit naar "mollige" vrouwen, met een zichtbare
buik en een flinke "poep". Dat was
een teken van welvaart. Het werd ook beschouwd als een teken van "vruchtbaarheid".
Vanwaar dan die ommekeer in de moderne samenleving? Vermoedelijk
precies omdat de moderne vouw zich wilde afzetten tegen het beeld dat haar "rol" vooral die van "moeder" was: om kinderen te baren. Dus
is het "ideaal" beeld van de slanke
(en zelfs) magere vrouw waarschijnlijk vooral gelanceerd, ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw, door
geëmancipeerde vrouwen die niet langer wilden fungeren als "broedmachine" of als "wellustige" volslanke deernen.
En dan is het toch wel bijzonder ironisch, en zelfs een beetje wrang,
dat de mode-industrie, waar de mannen meestal de baas spelen, dit model "gerecupereerd" heeft om de vrouw dan
toch weer te "onderwerpen" en een
ideaal beeld op te dringen dat aan een mannenbrein ontsproten is. Terwijl
diezelfde mannen hypocriet verkondigen dat het beeld van anorexia-achtige
vrouwen als ideaal zou moeten verdwijnen.
Zolang de vrouwen in die bolle spiegel moeten blijven kijken, zal er
jammer genoeg niet vlug iets veranderen. Misschien wordt het wel tijd voor een
opvolger van Rubens om het beeld van "een
mooie vrouw" weer wat bij te stellen?
Of misschien moeten we gewoon allemaal stoppen met die fixatie op het
uiterlijk?
We zijn tenslotte allemaal "Beautiful
People"! Zoals Melanie (die haar
hele leven geworsteld heeft tegen haar "mollig" imago) het zo mooi gezongen heeft:
