In de voorbije zonnige weken, zullen veel vrouwen met een verlangende zucht hun zomertenuetjes uit de kast gehaald hebben, en na een kritische blik in de spiegel met een gefrustreerde zucht weer weg gelegd.

Het is merkwaardig, en zelfs een beetje bizar, dat ondanks alle bewustwordingscampagnes, de "ideale vrouw" in de modewereld en in de vrouwenmagazines én in de reclamefilmpjes toch nog altijd een anorexia-type blijkt te zijn. Met als gevolg dat zowat de helft van de vrouwen ongelukkig zijn over hun eigen lichaam, en zichzelf "te dik" vinden. Bij jongeren is dat zelfs 80%.

Door die aanhoudende druk om er als zo'n fotomodel uit te zien, lijden meer en meer jonge meisjes (en in mindere mate jongens) ook écht aan anorexia. Hoewel de gevolgen op langere termijn desastreus kunnen zijn: onvruchtbaarheid, botontkalking, risico op hartklachten, maag- en darmproblemen. Alléén beseffen die jongeren vermoedelijk zélf niet eens dat ze "ziek" zijn. Het "grappige" is zelfs dat óók zij door de beelden van uitgemergelde kinderen in Ethiopië of Jemen geschokt worden, terwijl ze zelf bijna even erg uitgemergeld zijn maar dat niet zien. Het lijkt alsof zij, en eigenlijk de meeste vrouwen, altijd in een soort "bolle" spiegel kijken die hen dik(ker) doet lijken. Vroeger in de kermis was er ook zo'n "spiegelpaleis", met allerlei gebogen spiegels waarin je ofwel extreem dik of extreem mager of extreem lang leek, en we vonden dat best wel grappig. Maar als een vrouw in om het even welke spiegel altijd iemand ziet die "te dik is", dan is dat minder grappig: al te veel vrouwen lopen ongelukkig rond, en schamen zich voor hun uiterlijk. Ze voelen zich slecht als ze voor een spiegel staan, ze voelen zich slecht als ze in een bikini van de zon willen genieten, ze voelen zich slecht als hun kleedje hun rondingen en "love handles" accentueert.

De mens is hierbij een zeldzame uitzondering in het dierenrijk, want voor zowat alle andere diersoorten zijn vrouwtjes die er mager en uitgeteerd uitzien, allesbehalve aantrekkelijk, en worden ze niet beschouwd als een geschikte partner om voor een nageslacht te zorgen. Wel integendeel: het zijn ongezonde dieren die alleen maar scharminkelige jongen kunnen voortbrengen.

Bij de mens was magerzucht trouwens vroeger ook niet echt een na te streven schoonheidsideaal. Zie maar naar de schilderijen van Rubens, bijvoorbeeld: zijn modellen waren zonder uitzondering "voluptueuze" dames. Tot in het begin van de 20^ste eeuw ging de voorkeur nog altijd uit naar "mollige" vrouwen, met een zichtbare buik en een flinke "poep". Dat was een teken van welvaart. Het werd ook beschouwd als een teken van "vruchtbaarheid".

Zolang de vrouwen in die bolle spiegel moeten blijven kijken, zal er jammer genoeg niet vlug iets veranderen. Misschien wordt het wel tijd voor een opvolger van Rubens om het beeld van "een mooie vrouw" weer wat bij te stellen?

Of misschien moeten we gewoon allemaal stoppen met die fixatie op het uiterlijk?