Sinister

Het klasje van juf Mathilde kwam voor het eerst weer naar school na een welverdiende zomervakantie.

Het eerste leerjaar hadden ze uiteindelijk voor het grootste deel thuis doorgebracht. Juf Mathilde was er na vele pogingen toch niet in geslaagd om haar klasje tot de orde te roepen, en toen had ze alle leerlingen maar naar huis gestuurd om daar verder te studeren, met hun iPad. Veel leerlingen hadden er niets van terecht gebracht, en hadden hun tijd verkwanseld met spelen op de computer, of buiten in de tuin. Maar de juf had hen toch allemaal een 'positieve evaluatie' gegeven, en ze waren allemaal toegelaten tot het tweede leerjaar.

En zo zaten ze daar opnieuw samen, begin september, in hun klasje. Voor het tweede leerjaar. Deze keer bij meester Filip. En net als in het eerste leerjaar bij juf Mathilde, bedacht de meester dat het goed zou zijn voor het welbevinden van de kinderen als ze zélf zouden uitmaken bij wie ze tijdens de lessen zouden gaan zitten.

Er was ook een nieuwe leerlinge in de klas: Sophie, die van een andere school kwam.

Meester Filip wilde haar op een ontspannen manier in de klas welkom heten, en vroeg haar om zich even aan iedereen voor te stellen. Sophie had dit al zien aankomen, en had een mooie PowerPointpresentatie voorbereid om over zichzelf te vertellen.

Ze was al een kwartier bezig, en wou net beginnen aan hoofdstuk 3, deel 2, paragraaf b, toen het geschuifel begon. Vijf minuten later was niemand meer aan het luisteren en zaten ze allemaal onder elkaar te joelen en te ruziën. Sophie spurtte met tranen in de ogen naar de achterste muur van de klas, en ging daar mokkend staan pruilen. Ervan overtuigd dat dit een rot jaar zou worden, en dat zij voorbestemd was om het nieuwe pest-slachtoffer van de klas te worden.

Tot haar grote verbazing hoorde zij Conner en Paul tóch suggereren dat zij graag naast haar zouden komen zitten bij de klasindeling in het klasje van meester Filip.

Dat was nu wel zonder Georges-Louis gerekend, want die had zich al voorgenomen dat Sophie zijn vriendinnetje zou zijn. En hij liet zijn gezag over zijn aanwinst al direct merken: "Sophie is mijn vriendin. En wie naast haar wil zitten, die moet mij 5 knikkers betalen!"

Waarop Paul boos reageerde: "Maar jij hebt al de meeste knikkers van ons allemaal! Je zou die beter met ons delen!"

Maar Georges-Louis liet zich niet doen, en beet van zich af: "Dat zijn allemaal knikkers die Bart hier vorig jaar op de speelplaats gewoon achtergelaten had, omdat hij rap naar huis wou lopen!"

En toen begon het geruzie en gekrakeel opnieuw, net zoals in het eerste leerjaar.

Daarop stelde Bart zich recht, en stelde voor dat hij en Paul samen de klas-indeling zouden uitwerken. Want zij waren immers de grootsten van de klas. Maar Paul toonde zich niet enthousiast: hij wou nog altijd even weinig met Bart samen werken als het jaar daarvoor.

Egbert, de jongen met de eeuwige glimlach, probeerde nog te bemiddelen. Hij hield vol dat dát toch wel de beste manier leek, en dat hij graag met de beide jongens wilde samen zitten om een plan uit te werken. Maar Georges-Louis, die nog altijd boos was bij het idee dat hij knikkers zou moeten afgeven, schoot dat voorstel direct af, en tierde dat hij met Bart niets te maken wilde hebben.

Joachim, die nog niet veel gezegd had, probeerde dan maar iets anders: "Als Egbert en ik nu eens samen een plan zouden maken? Meyrem en Jean-Marc kunnen ons daarbij helpen."

Maar Bart sprong op, en beet hem toe: "Gij vuile bedrieger: je had beloofd dat ik zéker zou mogen mee doen!"

Kortom: meester Filip hield er nóg meer grijze haren aan over dan juf Mathilde het vorige jaar, en ook hij kreeg zijn klasje niet georganiseerd.

Achteraan in de klas zaten Tom en Dries het schouwspel in stilte aan te zien. Tom en Dries spraken een raar soort taaltje dat niemand van de anderen kon verstaan, en daarom waren zij de buitenbeentjes van de klas: niemand wilde iets met hen te maken hebben, en niemand luisterde naar wat zij te zeggen hadden.

Meester Filip, die het hele gedoe ondertussen kotsbeu was, keek met een duistere blik zijn rumoerige klas in, en zijn blik viel op het paar rare snuiters daar achteraan. Met een van woede verstikte stem brulde hij: "Als jullie niet stoppen met dat kinderachtig gekibbel, vraag ik het gewoon aan Tom en Dries. Die moeten het dan maar organiseren!"

Een doodse stilte daalde neer over de klas, en iedereen leek bevroren in de bewegingen die hij of zij aan het maken was.

Maar toen Tom met een stralend gezicht opstond en sprak: "Heel goed. Wij zijn daar helemaal klaar voor. We zullen de leeuw laten klauwen.", toen barstte het tumult helemaal los.

"Ga maar allemaal terug naar huis" zuchtte meester Filip. "Volgend jaar kunnen we het misschien nog eens opnieuw proberen."

(Het verhaal van het eerste leerjaar is eerder al op 5 februari 2020 in deze blog verteld.)