|
Gejuich alom bij de natuurliefhebbers in ons land: de wolven hebben hun
weg gevonden naar België. Ze zouden nu al met vijf volwassen dieren zijn in
Vlaanderen, in de provincie Antwerpen. En daar komen nog de welpjes van Noëlla
en August bij. Al is dat laatste niet helemaal zeker; ik heb in elk geval nog
geen geboortekaartje ontvangen. In Wallonië zouden er ook al zes rondlopen.
Blijkbaar komen ze zo'n beetje van overal: vanuit het zuiden (Frankrijk)
én vanuit het oosten (Polen, Duitsland en Nederland), en ze spreken bij ons af: "Ons land is goed op weg om het
wolvenkruispunt van Europa te worden."
Het is een beetje zoals vroeger. Toen kwam ook iedereen naar ons land
omdat het hier zó goed toeven is: de Romeinen, de Kelten, de Vikingen, en in
later tijden de Oostenrijkers, de Spanjaarden, de Fransen, zélfs de Hollanders. Om de Duitsers niet te noemen. En nu de wolven, dus. De passages van die hooligan-bendes hebben meestal
pijnlijke sporen nagelaten en hebben onze contreien zelden goed gedaan.
Hopelijk zijn de wolven iets vredelievender en minder agressief dan hun
voorgangers.
Maar goed: we moeten er blij om zijn, volgens de mensen van de vzw "Welkom Wolf". Want het betekent dat er weer
genoeg open ruimte voorhanden is in Vlaanderen. En we hoeven er ook helemaal
niet bang voor te zijn volgens de specialisten van het "Agentschap Natuur en Bos": wolven vallen geen mensen aan. Ik durf
daar toch een beetje aan te twijfelen: de pijnlijke avonturen van Roodkapje lijken
op het tegendeel te wijzen.
Ik wil desondanks best geloven dat het ongevaarlijke beesten zijn.
Voor de mens dan toch. Maar de schapen die door wolven de strot zijn afgebeten,
zullen daar anders over oordelen, vermoed ik. Net als de drie biggetjes
indertijd, en de zeven geitjes. Het veulen, en het kalf, die door een wolf
zwaar toegetakeld werden, zullen ook niet onverdeeld gelukkig zijn met zijn/haar
terugkeer in onze streken. En wie dieren in de weide rondlopen heeft, zal hoe dan
ook tegenwoordig niet echt rustig meer slapen.
En tóch moeten we juichen en blij zijn, want: "Dit is goed nieuws!"
Wie mijn fobie voor loslopende honden kent, zal begrijpen dat ik het
enthousiasme van "Welkom Wolf" niet
echt deel.
Dimitri Van Toren had het ook graag anders gezien, en ik ben geneigd om in zijn gedachtegang mee te gaan.
Ook al omdat het een ontzettend mooi en ontroerend liedje is:
https://www.youtube.com/watch?v=M1ptyC4i7sU
Waarom
huil je nou, waarom ben je bang mijn kind.
Kom geef mij je hand, droom nu maar terwijl ik zing.
Kijk maar niet naar het behang,
slaap gerust wees niet bang.
Want er zijn geen wolven in het bos mijn zoon.
Alleen een kleine nachtegaal zingt in zijn boom.
Jouw dagen zijn 'n prentenboek,
vol met kleur warm en zoet.
Maar
als ik mijn zoon, als ik later oud zal zijn,
kom dan als ik dood ga en verzacht mijn pijn.
Wees mijn steun in dat uur,
blijf bij mij zolang het duurt.
Ook als ik bang zou zijn, en zou huilen als een kind,
houd mijn hand dan vast als je zachtjes voor mij zingt.
Dan zal ik zonder een traan,
zonder vrees slapen gaan.
Want er zijn geen wolven in het bos mijn zoon.
|
