Ik ben Ria Coeckelberghs, en gebruik soms ook wel de schuilnaam RiCo.
Ik ben een vrouw en woon in Houthalen-Helchteren (België) en mijn beroep is Freelancejournalist.
Ik ben geboren op 05/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, fotograferen, decoreren, koken.
We wonen op de twaalfde
etage van een flatgebouw. Het is
winter. Bij elke windvlaag rammelt de ijzeren balustrade. De
feestdagen zijn achter de rug. Twee dagen na de positieve
zwangerschapstest begint de misselijkheid. Het braken beperkt zich
niet tot de ochtend maar wordt steeds heviger en gaat dag en nacht
door. Ik heb dorst. Zelfs een slok water kan ik nog niet binnen
houden. Mijn slokdarm en keel staan in brand. Hier lig ik dan in bed,
te ziek om eruit te komen. In de aanpalende woonkamer hoor ik de klok
tikken. De uren kruipen voorbij. De wind en het getik zijn
zenuwslopend en ik krijg barstende hoofdpijn.
Na
een week komt de huisarts. Ik moet naar het ziekenhuis want ik ben
uitgedroogd. Mijn man Bert helpt me aankleden. Hij ondersteunt me terwijl
we naar de deur lopen. Eenmaal buiten op de galerij hoor ik een
gesuis in mijn oren en zak ik door mijn knieën. Ik voel hoe ik naar
de lift wordt gedragen en in de auto wordt gelegd. In het ziekenhuis
beland ik in een rolstoel en kom ik terecht op de afdeling
Gynaecologie en Obstetrie. Mijn gezicht heeft een asgrauwe kleur.
Ik
lig alleen op een kamer. Elk uur brengt de verpleegster een
medicijnpotje met 20 milliliter water . Vierentwintig uur per dag,
zeven op zeven. Er mag niemand op bezoek komen, ook mijn man niet. De
gordijnen zijn dicht en zullen pas na weken weer open gaan. Geen
radio, geen TV, geen lectuur, geen bloemetje. Elke prikkel vermijden.
Alleen nog sterven, denk ik.
Geleidelijk aan mag ik
meer drinken. De aanhoudende dorst bezorgt me visioenen van
geconserveerd fruit met veel sap dat ik gulzig opdrink. Dromen over
ijsjes in allerlei kleuren en smaken dringen zich in me op om het
brandende gevoel in mijn keel te blussen. Als ik wakker word voelt
mijn voorhoofd warm aan. Mijn lippen zijn gesprongen. Ik neem nog
maar eens een ijsklontje om op te zuigen. Eén gedachte tolt door
mijn hoofd: waar ben ik aan begonnen?
Mijn bed wordt opgemaakt
en ik moet op de weegschaal gaan staan. De wijzer blijft steken op
tweeënveertig kilo, zes kilo minder dan toen ik trouwde. Bert mag
officieel weer op bezoek komen. Het valt hem op dat ik
mijn trouwring niet meer draag. Verschrikt kijk ik naar mijn
rechterhand.We zoeken tussen de
lakens, onder het bed en in het nachtkastje maar we vinden hem niet.
In de vierde les
mogen we in groepjes van vier onze brief voorlezen.De vrouwen zijn in de meerderheid. Per
groep is er slechts één man.
Daarna krijgt iedereen een kopie van
het schilderij 'Hoofdweg en zijwegen' van Paul Klee. Aan de hand daarvan mogen we onze eigen
hoofdweg en zijwegen tekenen en inkleuren op een vel tekenpapier. Van
te voren moesten we een opsomming maken van hoe die wegen eruit zagen
en welke 'verkeersborden' we tegen kwamen. Zo creëerden we het
landschap van ons leven.
Na de pauze beginnen we te schrijven
over één van die wegen of een overzicht van allemaal. Daarbij moeten we zo beschrijvend
mogelijk te werk gaan.Ieder leest na een kwartier zijn stukje
tekst voor. Ik schrijf over mijn eerste kind. We mogen er thuis aan verder werken tot een lengte van
een A4-tje. We mailen het dan naar onze docente ter correctie.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Schrijfcursus Tags:Hoofdweg en zijwegen, Paul Klee,
Brief aan vriend Rainer
Wat ben ik blij dat je me na 37 jaar op
Facebook hebt gevonden. Dank zij jou is het contact met onze vrienden
in Brakel weer hersteld. Het voelt alsof ik mijn familie terug heb. Ik ben onbeschrijflijk gelukkig.
Toen ik de eerste keer na al die jaren
bij jou op bezoek kwam raakten we niet uitgepraat. Er was ook zoveel
gebeurd. Zo vertelde je dat je zelf ook onze vrienden uit het oog had
verloren omdat je 12 kilometer verderop in Bad Driburg was gaan
wonen. Je had een goede baan gekregen als huismeester in het kasteel
van de graaf en de gravin von Oeyenhausen-Sierstorpff.
Je woonde bijna dertig jaar met je
vrouw Silvia op het landgoed in een houten rentmeesterwoning en was
zeven op zeven dag en nacht beschikbaar voor de adellijke familie. Er
liepen reeën rond die jullie in de zomer op het terras bij het
ontbijt kwamen begroeten. De honden van de graaf waren dol op jou en
dat gold niet alleen voor hen. Ook bij de gravin kon je een potje
breken. Je was haar vertrouwenspersoon. In het boek dat ze heeft geschreven, richtte ze in het voorwoord een speciaal dankwoord tot
jou. Door jouw alertheid en ingrijpen is het kasteel van een
uitslaande brand gespaard gebleven en heb je de familie in veiligheid
kunnen brengen.
Koningin Beatrix en prins Claus kwamen
regelmatig logeren omdat Beatrix een tante is. Haar moeder Juliana heette met haar
meisjesnaam ook von Oeyenhausen. Je leerde het hoog bezoek van een
andere kant kennen en maakte grapjes met prins Claus.
Jammer dat aan die mooie tijd een einde
kwam doordat zoon Marcus het roer overnam. Hij trouwde als eerste met een
burgermeisje, Annabelle Hünermann, ondanks de afkeuring van zijn
ouders. Na de dood van de graaf en de gravin werden alle oudgedienden
afgedankt, waaronder ook jij, en vervangen door jong personeel. Er
waaide een nieuwe wind. De huidige familie is de zevende generatie
die sinds 225 jaar op het landgoed woont. Het 60 hectare grote park
is toegankelijk voor het publiek. Ze bezitten vier
revalidatieklinieken, een luxehotel met wellness en een natuurlijke
waterbron. Er is voor 25 miljoen euro gerenoveerd. Het betekende een
nieuwe doorstart of het faillissement. Inmiddels heeft het paar drie
kinderen die de traditie van kuuroord kunnen voortzetten.
Je keerde terug naar Brakel en betrok
je voormalig ouderlijk huis. Ondertussen was ook jouw vader
overleden en je hulpbehoevende moeder kwam onder de hoede van je zus
Helga.
Toen je veertien jaar was wilde je een
opleiding tot bakker volgen maar dat mocht niet van je vader. Je
moest gaan werken omdat er acht kindermonden te voeden waren en je
ouders het geld hard nodig hadden.
Ik bewonder je dat je het toch nog zo
ver hebt geschopt, mede door je flair en omgangskunde. Al die mooie ervaringen kun je
koesteren als je het prachtig geïllustreerde boek van de oude gravin
nog eens ter hand neemt.
LEUVEN- 20/06/1956- Janineke (8) overlijdt aan meningitis
Vandaag gedenken we onze dierbaren
die niet meer onder ons zijn. Het ergste dat een ouder kan overkomen
is zijn kind verliezen. Het overkwam mijn grootouders langs vaders
kant in 1956, het jaar waarin ik ben geboren. Het veertien jaar jongere zusje van
mijn vader, Jeanineke, kwam op woensdag 19 juni thuis van school met
hevige hoofdpijn. Toen hadden de kinderen nog hele dagen les. Ook
leek het of ze een beetje verkouden was. "Als je morgen nog niet in orde bent blijf je maar thuis
want het is toch bijna vakantie", opperde mijn grootmoeder
Amelie.
De volgende ochtend troffen ze haar ijlend van de koorts
in bed aan. Mijn overgrootmoeder, die naast hen woonde, werd erbij
gehaald. Na een blik op haar kleindochter te hebben geworpen zei ze:
"Ga de pastoor maar halen want dat kind is stervende." Mijn
tante Monique, toen zestien jaar, werd erop uit gestuurd. Het was
tien uur toen ze bij het bed van Jeanineke arriveerden. Helaas was ze al overleden.Aan hersenvliesontsteking zoals later zou blijken. "Vader was helemaal in shock, vertelt tante Monique."
's Avonds gingen mama en mijn jongere zus Jacqueline boven slapen. Ik
bleef met papa beneden in de keuken zitten. Een groot koksmes uit zijn restaurant lag voor hem op tafel. Hij pakte het beet en wees ermee in mijn richting."Ik heb jullie allemaal niet meer nodig,
brieste hij. "Ik omarmde hem. Luid snikkend stortte hij compleet in. Zijn verdriet was overweldigend. De hele nacht ben ik
bij hem gebleven.
HASSELT-23/10/2013- Tijdens
onze derde les autobiografisch schrijven werd er nagedacht en
gesproken over het thema vriendschap. We moesten op een A3-vel een
tijdlijn uitzetten met jaartallen waarin we vriendschappen hadden
gesloten, wie dat waren en waarom. Ook moesten we aangeven of het
vanuit een positieve dan wel negatieve ervaring was ontstaan. Dus
boven de horizontale lijn of eronder. Daaruit kozen we één persoon
of een groepje waaromheen we associaties maakten. Na de pauze gingen
we aan de slag met ons verhaal.
Ware vrienden
SEPTEMBER 2010 Ik krijg een
vriendschapsverzoek op Facebook. Mijn mond valt open van verbazing.
Het is Rainer, één van onze boezemvrienden van mijn broer en mij
uit onze kindertijd. Dat is toch wel 37 jaar geleden ! Meteen
accepteer ik hem en er ontstaat een chatgesprek.
Eindelijk heb ik je gevonden,
roept hij uit als we later op Skype zitten. We praten twee uur lang
want er is zoveel gebeurd in bijna vier decennia.Ik wist niet hoe
ik je moeilijke achternaam moest spellen op Facebook. Ik heb van
alles geprobeerd maar het is uiteindelijk gelukt. Zijn woordenstroom is niet te stoppen. Plots was je weg, verhuisd zonder
afscheid te nemen, klonk er een licht verwijt en droefheid in zijn
stem. Ja, het ging toen allemaal zo snel. We maakten plannen om
elkaar te ontmoeten en het jaar daarop zou ik op vakantie naar Brakel gaan. De
herinneringen en heimwee naar mijn fantastische jeugd zijn altijd
gebleven. In gedachten ga ik terug naar 1965. Mijn vader, die
beroepsmilitair was, werd daar in dat idyllische dorp gestationeerd.
Lopend naar de lagere school kwamen we altijd langs een huis waar
veel kinderen speelden. Het was het ouderlijk huis van Rainer waar
hij woonde met zijn twee broers en vijf zussen. We bleven er wel eens
hangen als we van school kwamen. Zij waren al eerder klaar omdat ze
ook vroeger begonnen. Rainer nam ons mee naar zijn vriend Franz die
op een boerderij woonde. Daar mochten we op de hooizolder spelen en
in de koeien-en paardenstallen kijken. Van de boerin kregen we
rijstpap met bruine suiker. Later maakten we een ritje op hun
paarden. Mèt teugels maar zonder zadel. Wat voelde ik de volgende
dag mijn staartbeentje!
Opdracht: schrijf een brief naar deze dierbare vriend(en).
In bijlage URL: 'Vriendschap is een illusie' van Het Goede Doel
LEUVEN 1964- Mijn eerste herinneringen
aan de ontluikende liefde voor lezen gaan terug naar de derde klas
van de lagere school. Ik woonde toen in Ijzerenwegstraat 2 in de wijk
Blauwput in Kessel-Lo en mocht regelmatig in het weekend bij mijn
overgrootmoeder op de Trolieberg 86 (Boven-Lo) logeren. De vroegere
jongenskamer van drie bij vier meter lag aan de voorzijde van het vierbloksrijtjeshuis. Het kleine
raam keek uit op de weg met hobbelige kasseien waarvan ik dacht dat het
een oude Romeinse heirbaan was. Daarachter uitgestrekte velden en bos.Ik sliep in een bed dat men nu
een twijfelaar noemt. Het was te breed voor een éénpersoonsbed en
te smal voor een tweepersoons. De matrasvulling van kapok voelde aan
alsof ik op een zak met stro lag. Mijn tengere lichaam liet er een
afdruk na als een voet in het zand. Met een stok klopte Moeke het
matras 's anderendaags op zodat ik de volgende nacht weer op een
gladde ondergrond kon liggen.
Boven het bed hing een plank waar
voorraad op stond. Naast de Sunlightzeep vond ik een stapeltje
stripverhalen in oblongformaat van Eric de Noorman. De cover van de
Reis naar Atlantis trok mijn aandacht en ik sloeg het boekje open. De
bovenste helft van het blad was voor tekeningen en daaronder stond
het verhaal geschreven. Gelukkig kon ik al goed lezen en werd ik
meteen meegezogen in het avontuur. De historische tekenverhalen over
die stoere Viking zijn me altijd bij gebleven. Nu vraag ik me af
waarom die boekjes daar lagen? Misschien behoorden ze wel toe aan één
van haar vier zonen, zeker niet aan mijn overgrootvader want die was
analfabeet. Moeke kon wèl lezen en schrijven. Ze deed de
huisadministratie en verzorgde de post. Ik ben een beetje
geleerder dan mijn man, lachte ze terwijl ze ons van boven haar
leesbril aankeek.
Eric de Noorman was een Nederlandse tekststripreeks,
getekend door Hans
G. Kresse, die van 1946 tot 1964 als krantenstrip werd
gepubliceerd. De verhalen draaien rond een vikingkoning,
Eric, en zijn avonturen overzee. Vanaf 1948 werden ze in
oblongformaat
tegen 75 cent in grote oplagen verspreid, wat mede het grote
verkoopsucces verklaart.
Samen met Kapitein
Rob en Tom
Poes behoort "Eric de Noorman" tot de 'grote
drie' uit de Nederlandse stripgeschiedenis. De goed gedocumenteerde
verhalen en tekentechnische kwaliteit worden nog steeds geroemd en
beïnvloedden vele andere Europese stripauteurs. "Eric de
Noorman" is ook één van de weinige Nederlandse strips die
ook in het buitenland populair was. In Vlaanderen werd de serie in
Het
Laatste Nieuws en De
Nieuwe Gazet gepubliceerd.
Blauwput is gelegen in het westen van
Kessel-Lo en aan de achterzijde van het station
van Leuven. Het gebied is zich gaan ontwikkelen vanaf het
midden van de 19e
eeuw. De ontwikkeling voltrok zich, mede door het station, veel
sneller dan in de rest van Kessel-Lo dat lange tijd meer landelijk
bleef. Oorspronkelijk hing het gebied af van de parochie Vlierbeek
die de hele gemeente Kessel-Lo bestreek.
In 1877
was het gebied voldoende gegroeid zodat een nieuwe parochie met de
naam Blauwput ontstond. In de 20e
eeuw ontwikkelde de wijk zich verder, mede dankzij de
onmiddellijke nabijheid van het Leuvense stadscentrum, en zou
Blauwput volledig vergroeien met het stadscentrum. In 1941,
tijdens de Tweede
Wereldoorlog, werd de wijk grotendeels verwoest maar ze werd in
korte tijd weer heropgebouwd.
HASSELT- 16/10/2013-Nadat iedereen het verhaal over zijn
huis had voorgelezen in de tweede les, sneden we na de pauze het thema herfst aan. We
moesten zoveel mogelijk trefwoorden over dit onderwerp opschrijven.
Daarna mochten we gaan puzzelen om hiermee haiku's te maken.Een Haiku is een Japanse dichtvorm
zonder rijm maar gebaseerd op lettergrepen. De eerste regel bevat 5 lettergrepen,
de tweede zeven en de derde weer vijf. Het traditionele Japanse gedicht gaat
altijd over de natuur en probeert het beeld in een moment te vangen.
Mijn probeersels zagen er zo uit:
Onze huiseekhoorn/ is weer op zoek naar nootjes/ voor zijn winterslaap
Vallende blaadjes/ wind en striemende regen/ brengen winterblues
Kleurrijke pompoen/ in de soep of de oven/ lekker smullen maar
In de ochtendmist/ vangen we spinnenwebben/ met een rond twijgje
HEERLEN (NL)-Ik ben opgetrokken in
1965, middenin de roerige sixties. Niet dat ik het aan den lijve heb
ondervonden maar ik weet het van horen vertellen. Als eigendom van
de gemeente Heerlen kreeg ik de taak om alle materieel te herbergen.
De mannen van de technische dienst zetten meteen de radio aan als ze
er waren. Ik luisterde naar de eerste Top 40- uitzending van
piratenzender Radio Veronica met het nummer 'I feel fine' van The
Beatles. Van eigen bodem begon de groep Golden Earring aan een
opzienbarende carrière. De pop-radiozender Hilversum 3 kwam ook in
de ether als tegenhanger van deze commerciële zender en andere
zeezenders. Voor het eerst kraakten studentenechtparen leegstaande
panden in Amsterdam. Ook werd daar de organisatie Provo opgericht.
Dat waren de zogenaamde nozems die zich anti-autoritair opstelden en
provoceerden. Het waren voornamelijk artistieke jongeren en
straatjeugd die zich bezig hielden met vrije liefde, ecologie,
milieu, emancipatie en democratisering. Ze stelden op hun manier
maatschappelijke vraagstukken aan de orde. Het leverde hun zelfs een
zetel in de gemeenteraad van Amsterdam op. Door hun toedoen
veranderde Nederland op politiek en cultureel vlak. Prinses Beatrix
verloofde zich met Claus von Amsberg en bij het huwelijk het jaar
daarop gooiden de Provo's rookbommen. Hierdoor kregen ze grote
internationale bekendheid. De studentenopstand van Parijs in 1968 was
zelfs geïnspireerd door de Provo-beweging.Koningin Juliana opende de
langste brug van Europa. Hij meet ruim vijf kilometer en ligt over de
Oosterschelde en krijgt de naam Zeelandbrug. De eerste nieuwjaarsduik
in de Noordzee was ook een feit. Dat gebeurde in Scheveningen. De
acht deelnemers werden getrakteerd op erwtensoep.
Maar genoeg over het
noorden. Wat gebeurde er eigenlijk in het zuiden van het land? Op 17
december hield minister van economische zaken Joop den Uyl een
toespraak in de Stadsschouwburg van Heerlen. Hij kondigde de
mijnsluitingen aan. Reden was de snel verslechterende markt voor
steenkool en de vondst van enorme aardgasvoorraden in Slochteren.
Binnen tien jaar zouden zowel de staatsmijnen als de particuliere
mijnen allemaal dicht zijn. Hij beloofde vervangende werkgelegenheid.
Met de vestiging van het autobedrijf Volvo in Born werden mijnwerkers
omgeschoold tot metaalarbeiders. De eerste dependance van het
Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds of ABP werd in Heerlen gevestigd.
In Brunssum opende Curver een nieuwe plasticfabriek. De Staatsmijnen
en Shell wilden een olieraffinaderij bij Urmond oprichten maar die is
er nooit gekomen. De staatsmijnen en de particuliere mijnen richtten
een fonds voor sociale werkvoorziening op, de ZOL-bedrijven,
afkorting voor Zuid-Oostelijk Limburg. Er vestigden zich een hele
resem bedrijven die aanspraak konden maken op een premieregeling. Ze
waren echter te zwak om zonder subsidie te overleven. Al deze
inspanningen leverden nog niet voor één derde werkgelegenheid op.
In totaal vielen er 45.000 ontslagen. 17.000 mensen zochten hun heil
in Duitsland en België. 37% vloeide af via sociale werkvoorziening
of pensioen. Op 31 december 1974 werd de laatste vracht steenkool
naar boven gehaald in de Oranje-Nassau 1- mijn te Heerlen. Alle
oude mijnterreinen werden in 10 jaar tijd gesaneerd en kregen een
nieuwe bestemming. Het tijdperk van de koempels is hiermee voorgoed
afgesloten.
HEERLEN (NL)- 1998- Naast ons huis
pachtten we een stuk land van de gemeente. Het was zo groot als een
kavel. Mijn man Bert was vroeger graag boer geworden. Hij besloot om
er dieren op te houden. Het begon met enkele kippen en een haan.
Later kwamen daar nog konijnen en eendjes bij waarvoor hij een klein
zwemvijvertje maakte. Na dat klein spul vond hij het tijd worden voor
de grotere soorten. Op een dag verrijkten enkele schapen onze
miniboerderij. Omdat wij op dat stuk grond geen schuilplaats voor de
dieren mochten zetten, moesten die twee blèters 's avonds in het
schuurtje op onze eigen tuin overnachten. De eerste keer liep het
helemaal uit de hand. De schuifdeur van de eethoek naar de tuin stond
open toen Bert bezig was de schapen van de weide te halen. Ze kwamen
parmantig naar binnen gestapt om mij in de keuken te verrassen nadat
ze eerst mijn kruiden, die in potten bij de schuifdeur stonden, naar
binnen hadden gewerkt. Bert greep één van de twee met beide handen
vast aan zijn wollen vacht. Het schaap begon terug richting tuin te
rennen en sleurde mijn man uit de rolstoel. Hij sleepte hem een
tiental meters mee over de grond en op het gras liet Bert zich los. Het was zo komisch dat iedereen het uitschaterde. Over Bert
hoefden ons geen zorgen te maken want die lag zelf ook in een deuk, figuurlijk dan.
Als dat zou zijn gefilmd met de verborgen camera hadden we
beslist een prijs gewonnen !
HASSELT-09/10/2013-Gisteren is het tweede deel van de cursus autobiografisch
schrijven gestart bij Vormingsplus in Hasselt. Tien weken lang
krijgen we weer les van Ingeborg Manshoven.Er hebben zich elf
cursisten ingeschreven. Van de vorige cursus zie ik twee bekende
gezichten, Carine en Staf. Vanaf de derde les komt ook Rosemie. Ze
is nu op vakantie.De tafels staan tegen elkaar aangeschoven zodat we
in een kring kunnen zitten. Ik neem rechts van Ingeborg plaats. Naast
mij zit Veronique, dan Lut, Staf, Wilfried, Marijke, Elke, Carine,
Hendrik en Jeannine. Ingeborg vertelt iets over zichzelf en dan zijn
wij aan de beurt.
Na de voorstelronde gaan we meteen aan
het werk. We moeten opschrijven hoe vaak we al zijn verhuisd in ons
leven, vanaf onze geboorte tot nu. Als we de straatnaam en het
huisnummer nog weten vermelden we dit ook. De lijst van Staf
is het langst met 19 plaatsen, daarna kom ik met 18. Als ik thuis
nog eens alles in alle rust naloop ben ik er misschien nog een paar
vergeten, oppert Staf. Hij is de oudste van het gezelschap en was
vroeger beroepsmilitair. Voor zijn werk moest hij vaak verhuizen. Dat
gold ook voor mijn vader. Sinds ik op kot ging ben ik tot nu al acht
keer verhuisd. Voor mij is de maat vol.
Uit alle huizen moeten we er één uit pikken waar we bijzondere
herinneringen aan hebben. Vervolgens zet Ingeborg ons een kwartier
aan het non-stop schrijven. Daarna vertellen we er onze gebuur over
en dan worden de rollen omgedraaid. Dit levert wellicht nog extra
informatie op waarmee we ons verhaal kunnen aanvullen.
Na de pauze moeten we een situatie
beschrijven die in het huis heeft plaats gehad.
Ik vertel over ons schaap dat mij
in de keuken verraste en die Bert uit zijn rolstoel trok. Ieder mag zijn eigen verhaal voorlezen.
Ingeborg en de medecursisten zeggen wat ze ervan vinden.
Opdracht: laat het huis vertellen, één
A-4 pagina, lettergrootte 12-14
Morgen is het Werelddag van de
Geestelijke Gezondheid. Op dit moment hebben meer dan één op de
negen Belgen een psychisch probleem. Een kwart van de mensen krijgt
er in zijn leven mee te maken. In West-Europa vindt slechts de helft
daarvan zijn weg naar de hulpverlening. Bij de Nederlandse
schrijfster Verena Germeraad heeft het tien jaar geduurd vooraleer er
een duidelijke diagnose kwam over haar bipolaire stoornis. Met de
publicatie van haar boek 'Een bittere pil' wil ze het taboe
doorbreken.
Ik ontmoette Verena Germeraad
(pseudoniem voor Andrea Hamers) uit Heerlen op de Schrijfdag in
Brussel. Het is de jaarlijkse beurs voor schrijvers die telkens op
een andere locatie plaats vindt. Volgend jaar is Gent the place to
be.We volgden de workshop 'Verkoop
jezelf'. Na de publicatie van haar eerste boek 'Een bittere pil'
vorig jaar kon ze wel wat marketingtips gebruiken omdat ze de PR zelf moet verzorgen. Het boek wordt uitgegeven via Printing On Demand (POD). Verena (39) werkt fulltime als
management-assistente bij de politie. Daarnaast heeft ze de ambitie
om van schrijven haar beroep te maken. Sinds september vorig jaar
volgt ze les aan de literaire academie in Antwerpen. Amsterdam
heeft ook een schrijversacademie maar dat ligt te ver weg voor mij,
verduidelijkt ze haar keuze. De komende twee jaar zal ze aan een
fictieve roman werken met als centraal thema gezinsproblematiek.
La dolce vita
Ze lijkt alles mooi voor elkaar te
hebben maar ze sleept een goed bewaard geheim met zich mee. Niemand
weet immers dat ze 'aan de pillen' is. Dat wordt pas bekend als ze
haar boek publiceert. Tien jaar geleden kreeg ze
antidepressiva voorgeschreven. Sinds vorig jaar is bekend dat ze
lijdt aan een bipolaire stoornis. Na drie pogingen om te stoppen met
de medicatie ziet ze in dat ze niet zonder die verdomde pillen kan.
Op een rauwe en humoristische wijze beschrijft ze haar psychische
ellende. De depressie heeft ze geërfd van haar grootvader. Het zit
dus in de genen. De manische perioden worden gekenmerkt door een
onuitputtelijke energie en hilarische toestanden. Met haar getuigenis
wil ze het taboe doorbreken door openhartig te vertellen over haar
manische depressiviteit. Vanwege de medicatie die ze slikt mag
ze geen kinderen krijgen en daar heeft ze het moeilijk mee. De naam
Verena zou ze hebben gekozen voor haar dochter als ze die had mogen
hebben. Door de 'geboorte van Verena heb ik toch een beetje
het idee dat ik een kind heb, zegt ze. Germeraad is de achternaam
van haar man Wim. Verena is bovenal een levensgenieter die gelooft in
de kracht van liefde.
Biografie Andrea is geboren in 1973 en groeide
samen met haar twee jaar oudere broer in Sittard op . Mijn jeugdjaren, die ik in een
hecht gezin mocht doorbrengen, vormden een stabiele basis voor de
problemen die zich in mijn latere leven voordeden. Als kind was ik
heel erg druk. In de vroege adolescentie ben ik klachten gaan
ontwikkelen. Bij ons thuis werd veel gelezen. Ik
hield van sprookjes. Later las mijn broer me voor uit Edgar Allen
Poe. Al vrij jong had ik een dagboek en correspondeerde ik met mijn
nichtjes en vriendinnen. Ik schreef ook graag opstellen voor school.
Als puber stuurde ik wekelijks een lange brief naar een penvriend.
Pas op de middelbare school ging ik verhalen en gedichten schrijven.
Zes jaar geleden ben ik ècht begonnen met schrijven en sinds vorig
jaar weet ik dat ik er meer mee wil.
Verena was te gast bij TV Limburg en
L1 en in het programma 'Spijkers met Koppen'.
Het boek is uitgegeven als paperback
bij Boekscout.nl Soest, telt 182 pagina's en kost 16,95 euro.
Sinds in 1957 werd gestart met het
Rijksvaccinatieprogramma zijn er na het eerste poliovaccin in
ijltempo veel vaccins bij gekomen. Tegenwoordig hebben jongens van 9
jaar al 87 verschillende stammen van ziektekiemen ingespoten
gekregen. Bij meisjes van 12 jaar zelfs 90 en het einde is nog niet
in zicht. Inentingen tegen oorontsteking, astma en autisme wachten
in de pijplijn. Nota bene bekende gevolgen van vaccinaties!
Veel jonge ouders
denken dat vaccinatie verplicht is omdat het 'gratis'
overheidsvoorzieningen zijn, inclusief de terugkerende bezoeken aan
het consultatiebureau. Waarom bemoeit de staat zich zo indringend met
de gezondheid van baby's en peuters? Medisch onderzoeksjournaliste
Deirée Röver ziet hierin een training in het uit handen geven van
de verantwoordelijkheid over je kind. In haar 20-jarige
ervaring wordt het oorzakelijk verband tussen vaccinatie en
schadelijke gevolgen steevast ontkend. Menig ouder heeft haar
persoonlijke gruwelverhalen verteld. Zo overleed de 9-jarige Freek
Hagoort in 2009 een paar dagen na zijn DTP-en BMR-vaccinaties.
RIVM-woordvoerder Roel Coetinho zei simpelweg: Dat vaccinatie
immuunsuppressie kan opleveren wordt niet door de literatuur
ondersteund. Tientallen wetenschappelijke artikelen, in het bezit
van dr. Viera Schreiber, spreken deze mening echter tegen.
Informatieplicht In de
RIVM-brochure dekken ze zich goed in door de term 'gezonde baby's' te
gebruiken.Dus als je kind
ten gevolge van een vaccinatie overlijdt was het niet gezond? Voor
het doodspuiten van gezonde kinderen willen ze geen
verantwoordelijkheid nemen. Een baby van twee
maanden heeft nog helemaal geen afweersysteem. Toch krijgen ze op 48
uur en twee maanden al hun eerste injecties. Prematuren die 3 of 4
pond wegen krijgen dezelfde hoeveelheid toegediend als een welvarende
8-ponder. Waar is hier de logica? Alleen als ouders
om een bijsluiter van het vaccin vragen wordt die op het
consultatiebureau gegeven. Is die zo belangrijk dat die bij ouders
vandaan moet worden gehouden? De Wet op de Geneeskundige Behandelings
Overeenkomst (WGBO) zegt: Uitgangspunt is dat de hulpverlener de
patiënt dié informatie geeft die de patiënt nodig heeft om zelf op
een verantwoorde manier beslissingen te kunnen nemen over zijn
gezondheid. Dit betekent dat de hulpverlener de patiënt duidelijk
moet informeren over de aard en het doel van het onderzoek of de
behandeling, de risico's en de eventuele alternatieven.
Kritisch prikken In 1994 werd de
vereniging 'Kritisch Prikken' opgericht door een groep mensen die
negatieve ervaringen had met vaccinaties, vanuit hun ouderschap en/of
beroepsveld. Bij de instanties kregen ze weinig gehoor voor hun
vragen zodat ze het heft in eigen hand hebben genomen. Hier kunnen
ouders vaccinatieschade melden en worden ze verder begeleid. Artsen
willen vaak het verband niet zien, bang voor restricties van de
gevestigde orde. In hun studententijd werden ze immers al
geïndoctrineerd met farmaceutische juichverhalen. De student die
zich kritisch durfde opstellen werd rigoureus uit de opleiding gezet.
De westerse geneeskunde is uitgegroeid tot een soort seculiere kerk
met de wetenschappelijke elite als priesterschap, compleet met
vervolging van dissidenten. De inquisitie is terug van weg geweest.
Hoeveel ouders/verzorgers werden er
al beschuldigd van kindermishandeling en werden vervolgd?
Wiegendood, Shaken Baby Syndrom (SBS) en gebroken botten zijn
regelrechte gevolgen van vaccinatie. Vaccins doden kinderen, daar
is geen twijfel aan, zegt dr. Viera Scheibner. De emotionele
pseudo -diagnose SBS werd in 2001 in het leven geroepen om de
werkelijke oorzaak van de verwondingen van baby's te maskeren.
De directe
effecten van vaccinatie manifesteren zich tot minimaal 42 dagen na de
injectie. De autoriteiten hanteren een termijn van twee, hooguit
zeven dagen voor een oorzakelijk verband tussen een negatief effect
en een vaccinatie. Zo komen ze er altijd mee weg en de ouders zitten
met de ellende opgescheept. Biomedisch ingenieur Leif Karlsson
ontdekte in 1988 dat vaccinatie de grootste stressfactor is in het
leven van een baby. Daarvoor maakte hij gebruik van een ademhalingsmonitor, de Cot Watch die drie jaar werd ingezet voor intensief onderzoek.
Wiegendood
Baby's die na
vaccinatie plotselinge ademhalingsproblemen krijgen lijden aan het
Niet-specifieke stresssyndroom van dr. Hans Selye. Dat zijn drie
typerende reactiefasen in het lichaam na contact met een giftige
stof. Dr. Viera Scheibner bestudeerde in de medische literatuur de
doodsmomenten van overleden baby's na vaccinatie. Die vielen samen
met de kritieke dagen binnen die drie reactiefasen. De eerste
alarmfase heeft zijn kritieke momenten op 4,13 en 48 uur. Het lichaam
is accuut aangedaan en alle verdediging is gemobiliseerd. De tweede
weerstandsfase is kritiek op dag 5, 6 of 7, 10 of 11. Het lichaam is
op maximale capaciteit om de aanslag te weerstaan. De derde
uitputtingsfase is het meest kritiek op dag 14-16, 21-24, en 28-47.
Iedere verdediging is uitgeput en het lichaam kan ten onder gaan of
herstellen op dag 16.
Shaken Baby Syndroom
In de eerste alarmfase trekt
het lichaam alles uit de kast om zich te weren tegen de lawine aan
gifstoffen na de inenting. Vitamine C is hierbij het belangrijkste
hulpmiddel. Indien er niet voldoende van aanwezig is treedt het
rampenplan in werking. Vitamine C is een onmisbare bouwsteen voor
collageen. Botten en bloedvatwanden bestaan hier grotendeels uit.
Het onttrekken van vitamine C aan de eigen weefsels beschadigt
bloedvaten zodat die gaan lekken en botten gaan breken. Al in 1668
werden de bij scheurbuik behorende bloedingen onder de schedel
vermeld door de Britse arts Willis. In 1946 beschreef Caffey
fracturen in de lange beenderen bij kinderen met een chronisch
subduraal hematoom. SBS is geen kindermishandeling! Dit kan een
eenvoudige laboratoriumtest bepalen. Als in het bloed en het serum
van de baby de histamine huizenhoog is en het vitamine C-gehalte
bijna nul, is er sprake van acute scheurbuik, vaccinatieschade dus! Het is toch wel
vreemd dat sinds 2001 over de hele wereld allerlei ouders hun baby's
flink door elkaar gaan schudden, niet?
Hersenschade
In 2011 heeft de
Amerikaanse onderzoeker John Lloyd een zeer betrouwbare test
uitgevoerd. Hij bevestigde
sensoren op natuurgetrouwe poppen en schudde ze krachtig door elkaar.
Uit deze studie blijkt dat niemand een baby zo kan schudden om
verwondingen als subdurale en retiale bloedingen, hersenoedemen en
zwellingen op te lopen.Nog meer
hersenschade krijgen baby's die binnen 48 uur na de geboorte het
vaccin Engerix tegen Hepatitis B krijgen ingespoten. Op de leeftijd
van twee maanden ontvangen alle baby's hun eerste inenting. Beide
bevatten een grote hoeveelheid aluminium dat de bloed-hersenbarrière
passeert. Dit giftige metaal
krijgen ze vier of vijf maal ingespoten in het eerste levensjaar
tijdens hun meest intensieve hersenontwikkeling.
De Amerikaanse
hersenchirurg dr. Russell Blaylock beschrijft hoe vaccinatie de
hersenen van baby's 'in brand' zet. De afweercellen worden
geactiveerd en vallen de eigen weefsels aan. Baby's gaan ontroostbaar
huilen of 'hersenhuilen' zoals deze bijwerking ook wordt genoemd.
Vooral het kinkhoesttoxine staat hierom bekend. Zo erg zelfs dat
wetenschappers dit gif gebruiken om bij proefdieren met opzet
hersenontstekingen te veroorzaken. Kort na de introductie van het
kinkhoestvaccin in 1937 verschijnen de eerste gevallen van autisme.
Jubileumconcert 'Het Knooppunt' van K.H.Hoeverheidegalm
HOUTHALEN- Zaterdag 28 september gaf de
Koninklijke Harmonie Hoeverheidegalm uit Lillo haar jaarlijkse
Promsconcert in Cultuur Centrum Casino. Deze keer was het een
jubileumeditie ter ere van haar 110-jarig bestaan. Met De
stichters laten zich verontschuldigen, richtte presentator Frans
Nowak zich tot het publiek die het grapje wel
kon waarderen. Er lag een lang dik touw met vijf knopen op het
podium. De kleinsten van het Muziekatelier mochten tussen de
uitvoeringen door de knopen ontwarren die belangrijke keerpunten in
de geschiedenis van de harmonie voorstelden. De beste muziekstukken van de laatste
10 jaar werden ten gehore gebracht onder leiding van de dirigenten
Filip en Felix Ceunen. Het Muziekatelier opende met Tornado en
eindigde met het vierde stuk Disney Blockbusters, ideaal om diverse
vaardigheden te leren volgens Frans. De hele familie Ubaghs,
inclusief oma, verzorgde het Intermezzo. Daarna was het de beurt aan
de volwassen. Zij namen zes muziekstukken voor hun rekening waaronder
het zeer oude Dsjingis Khan uit de 12de-13de eeuw. Ze sloten af met
de filmmuziek uit Pirates of the Carribean, Dead Man´s Chest. OCMW-raadslid Bert la Lau: " Het is de
eerste keer dat ik naar zo´n concert ga en ik heb ervan genoten. Het
zou zonde zijn als zo´n vereniging getroffen werd door
bezuinigingen. De harmonie bekleedt een belangrijke plaats in de
Lillose gemeenschap.Het is het oudste en eerste fanfarekorps in Houthalen-Helchteren en daar mogen we fier op zijn."
Verhuizing Muziekatelier
Vroeger zeiden de ouders tegen hun
kroost dat ze beter muziek konden gaan maken dan kattenkwaad
uithalen, aldus Frans. Dat heeft geresulteerd in de oprichting
van het Muziekatelier in 1995. Het eerste jaar schreven zich 19
leerlingen in om notenleer te volgen en er werden professionele
leraars aangetrokken voor de instrumentlessen. Op dit moment volgen
er een 40-tal jongeren en volwassenen onderricht. Elke zaterdag
repeteren ze met 20 muzikanten in hun lokaal aan de Hortelstraat. Ze
verhuizen nu terug naar de basisschool van Lillo waar het allemaal ooit begon.
Ouders van pasgeborenen krijgen in
Nederland automatisch een oproep van het Rijks Vaccinatieprogramma
(RPV). De begeleidende brochure is heel eenzijdig. Sleutelwoorden zijn
'veilig, effectief en onschuldige bijwerkingen'. Dat er geen
informatieboekje bij zit met eerlijke voorlichting, zodat ouders een
weloverwogen keuze kunnen maken om hun kind wel of niet te laten
inenten, ligt voor de hand. Immers, naast de ziekteverwekkers
zitten de vaccins vol met onbekende besmettingen, vreemd DNA en RNA,
giftige metalen en andere gevaarlijke stoffen. De European Medicines
Agency (EMA) en de Nederlandse Gezondheidsraad keuren een vaccin goed
op basis van testen die nota bene door de producent zelf zijn
uitgevoerd en gefinancierd. Het hoeft geen betoog dat er flink mee
gemanipuleerd wordt om de uitkomsten zo rooskleurig mogelijk te doen
lijken. In Groot-Brittanië strijkt de arts van elk toegediend vaccin
zelfs commissie op!
Propagandamachine
De propaganda hanteert een
angstscenario en speelt in op de emoties zodat ouders hun kinderen
aan de standaardprocedure overleveren. Ik wil niet dat mijn kind
polio krijgt, Als 't slecht was, zou onze overheid het toch
niet aanbieden?, Iedereen doet 't , zijn veel gehoorde
uitspraken. Hoe meer
vaccinaties een land aan zijn baby's en peuters geeft, hoe hoger het
sterftecijfer tussen nul en vijf jaar, tonen cijfers uit 2009. In datzelfde jaar werd de HPV (humaan papilloom virus)-
inentingsprocedure ingevoerd voor meisjes tussen 13 en 16 jaar. Omdat
deze grandioos mislukt was, is de overheid een campagne gestart met
deze emotionele en sociale manupilatie
'Ik
ben geen watje! Op zes jaar tijd zijn in Amerika al
meer dan veertig sterfgevallen gemeld als 'bijwerking'. Inderdaad niet voor watjes.
In de maanden mei en juni van dit jaar
maakten de media melding van een mazelenepidemie bij 230 kinderen.
Het aantal bevestigde gevallen door virologische laboratoria besloeg
slechts drie! Mensen die vanwege (geloofs)overtuigingen tegen
vaccinatie zijn, worden door het RIVM stelselmatig gedemoniseerd.
Wetenschappers als
dr. Viera Scheibner, dé wereldexpert in vaccinatieschade, maakt men
belachelijk bij het publiek. Voorstanders van
vaccinatie komen altijd met grafieken die beginnen vanaf 1960. Toen
is de massavaccinatie op gang gekomen. De ziekten waartegen men ging
vaccineren waren echter al voor negentig procent verdwenen door
verbetering in voeding, hygiëne en sanitaire voorzieningen.
Genetische vervuiling
De injecties bij
pasgeborenen dringen diep door in de weefsels en organen waar ze op
korte of lange termijn schade aanrichten. De genetische informatie
van een vaccin verandert het genoom van de baby voor altijd. Het
vaccin wordt immers gekweekt op dierlijke cultuurbodems van bevruchte
kippeneieren (griep), kankercellen van honden en mensen (de nieuwste
griepvaccins), niercellen van apen (polio) of genetische manipulaties
uit nachtuiltjes en schimmels (HPV). De enige menselijke
uitzondering hierop vormt de cellen van geaborteerde baby's voor rode
hond.
De
eerste genetische vervuiling van de mens begon met het koepokvaccin uit
1792 van Edward Jenner. Tot
de invoering van de verplichte koepokvaccinaties was kanker nagenoeg
onbekend, zegt dr.
W.B. Clarke
in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Het Duitse Robert Koch
Instituut onderzocht 18.000 kinderen waaruit bleek dat de
ongevaccineerden het meest gezond zijn. Er zijn steeds meer kinderen
met ADHD-klachten, autisme en leermoeilijkheden. Opvallend is dat dit
gelijke tred houdt met de toegenomen vaccinaties.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen) Categorie:Gezondheid Tags:RVP, EMA, Nederlandse Gezondheidsraad, dr. Viera Scheibner
25-09-2013
Virussen liggen op de loer
De R is weer in de maand.Vroeger kregen de kinderen van hun
moeders elke dag een eetlepel levertraan voor de extra vitamine D.
Tegenwoordig staat de dokter of verpleegkundige met een injectiespuit
klaar, gevuld met een vaccin tegen griep. Wat een contrast! Een
eenvoudig voedingssupplement moest het afleggen tegen een chemische
cocktail dat uiteraard patentwaardig is want anders kan Big Pharma
er niks aan verdienen. Zoals elk jaar wordt het bericht de wereld
ingestuurd dat er maar een beperkte hoeveelheid is gemaakt. Wie het
eerst komt, het eerst maalt en is zeker van bescherming. De
marketingmachine draait weer op volle toeren. Voor de Mexicaanse griep kocht de
Nederlandse overheid massa's vaccins in want de toediening aan de
bevolking was gratis. Het eind van het liedje was dat ze met een berg
overschot zaten die vernietigd moest worden. Van ons belastinggeld
ging de farmaceutische industrie met de winst strijken.
Dossier vaccinatie In het tijdschrift Spiegelbeeld van
september is een heel dossier van dertig pagina's gewijd aan de zin
en onzin van vaccineren. Zo schrijft Désirée Röver dat ieder
infectieziekte is te moduleren met vitamine C. Dit is een essentieel
macronutriënt dat onvoldoende in de huidige voeding aanwezig is.
Het is noodzakelijk om het dagelijks in hoge dosis in te nemen en er
nooit meer mee te stoppen. Daarnaast wordt aanbevolen om suiker,
tarwe, soja en koemelkproducten uit de voeding te weren. Al in 1947 spoot de Amerikaanse arts Frederic Klenner zestig kinderen met polio
in met natriumascorbaat (vit. C). Zij genazen allemaal zonder
blijvende restverschijnselen. Door de overheid wordt steeds beweerd
dat vaccinaties veilig en effectief zijn. Dit staat haaks op de
uitspraak van dr. James A.Shannon in 1955: Het enig volledig
veilige vaccin is het vaccin dat nooit is gebruikt.
Vaccinatieschade Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds
meer mensen die zich bewust worden van de gevaren die aan vaccinaties
kleven. Buiten de verzwakte ziektekiemen zitten er
formaldehyde ( kankerverwekkend lijkenbalsem), polysorbaat 80
(emulgeermiddel dat bij muizen onvruchtbaarheid veroorzaakt), en
aluminiumzouten ( om de productie van antilichamen te verhogen) in.
Vervolgens wordt het op een onnatuurlijke manier in het lichaam
gebracht.
De poliovaccins werden gemaakt uit de
niercellen van apen (het kankerverwekkende SV40) en het
cytomegalovirus ( een soort super herpes stealth virus).Vijftig tot
zestig jaar na hun inenting ontdekte Michelle Carbone in de tumoren
van deze Amerikanen de SV40-stammen.
Dit is het beste bewijs dat
vaccinatieschade er heel lang over kan doen om zichtbaar te worden.
BSD is de afkorting voor Belgische Strijdkrachten in Duitsland. Er zijn nog
steeds BSD-kinderen, intussen vijftigplussers, op zoek naar
leeftijdsnoten waarmee ze zijn opgegroeid in de jaren zestig en zeventig
van de vorige eeuw. Op Facebook zijn diverse groepen aangemaakt zoals: de jeugd van 43A, Koninklijk Atheneum Bensberg, 43A Hawk Bataljon en
Belgen in Duitsland. Toen ik negen jaar oud was verhuisde ik van Leuven naar Brakel. Ik ben er gebleven tot 1975. Daarna kwam ik in Houthalen terecht waar mijn ouders een huis hadden laten bouwen op het domein Kelchterhoef. Een half jaar later ben ik naar Nederland vertrokken om er de opleiding voor verpleegkundige te volgen in het Sint- Greoriusziekenhuis te Brunssum. Daar leerde ik mijn man Bert la Lau kennen. Samen hebben we een bureau voor fullfilment gerund: de uitvoering van reclamecampagnes voor bedrijven en de opvolging daarvan.We hebben drie kinderen, zoon Daniel(32) en dochters Freya (27) en Ellen (25). Al twee jaar zijn we de trotse oma en opa van kleindochter Lola. Na dertig jaar bij onze noorderburen te hebben vertoefd wonen we nu alweer bijna tien jaar in Houthalen-Helchteren. Sinds een aantal jaren werk ik als freelancejournalist.
Het zou mooi zijn als ik persoonlijke verhalen van Brakelse meisjes en jongens uit die tijd kan verzamelen. Interesse? Stuur me een mail via dit blog.
In bijlagen foto's van Brakel uit 1966 ( Brakel toen) en foto's uit 2007 (Brakel nu).
