Ik ben Ria Coeckelberghs, en gebruik soms ook wel de schuilnaam RiCo.
Ik ben een vrouw en woon in Houthalen-Helchteren (België) en mijn beroep is Freelancejournalist.
Ik ben geboren op 05/11/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, fotograferen, decoreren, koken.
Na de middelbare school heb ik verpleegkunde gestudeerd. Daarna ben ik in de zakelijke dienstverlening terecht gekomen.
Dertig jaar heb ik een Direct Marketingbureau in Nederland gerund. Voor mijn onderneming volgde ik een opleiding public relations en publiciteit.
In juni 2011 behaalde ik het diploma Journalist aan het Instituut voor Journalistiek (Syntra Hasselt) in België.
Sinds 1 april 2010 ben ik correspondent in Houthalen-Helchteren voor Het Belang van Limburg. Ik schrijf over maatschappelijke thema's en nieuwe bedrijven in mijn gemeente: de rubrieken Pas Geopend en Kort Geshopt. Die zijn inmiddels opgeheven. Daarnaast maakte ik foto's en artikels voor de Goednieuwskrant over school-, verenigings- en cultureel nieuws.
Gepubliceerd heb in het maandblad 'Runnersworld', 'Gezond Nu' en 'Limburgs Landschap'.
Tegenwoordig werk ik aan mijn biografie/familiekroniek.
Regelmatig volg ik bijscholingen in de vorm van cursussen, lezingen en workshops.
Ik ben lid van de persbond, de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ).
Met mijn man Bert la Lau heb ik drie kinderen, een zoon Daniel (1981) en twee dochters Freya (1986) en Ellen (1988)
Op www.riacoeckelberghs.blogspot.com vindt u mijn privé-schrijfsels.
Ben je bereid je organen af te
staan, ook als je zeker weet dat je nog leeft, maar wel hersendood
wordt verklaard, omdat je lichaam (lees:hersenen) niet meer reageert
op bepaalde prikkels? Ben je bereid om je dan zonder narcose open te
laten snijden, terwijl de kans groot is dat je alles voelt en je vóór
de operatie wellicht nog bij had kunnen komen?'Hoeveel mensen willen dan nog donor
zijn?"stelt Ger Lodewick zich de vraag.
De Nederlandse overheid formuleert het
zo: Ben je bereid om na je dood je organen af te staan voor een
ziek iemand die hiermee verder kan leven? Onderdanen worden moreel
onder druk gezet met als gevolg dat zich 3,5 miljoen
mensen hebben laten registreren als orgaandonor. Zij beseffen echter
niet waartegen ze "Ja" hebben gezegd. Er zijn nu zelfs plannen in de
maak om het vrijblijvende systeem te veranderen in een dwingende wet:
de Actieve Donor Registratie (ADR), een variant van het Geen Bezwaar
Systeem (GBS) dat in België gehanteerd wordt. Iedereen is daar vanaf
zijn geboorte donor tenzij men zich heeft laten registreren als
niet-donor. Via misleidende terminologie probeert de overheid meer
orgaandonoren te werven. Bij ADR zou je verwachten dat je actie
moet ondernemen om donor te worden, toch? Het tegenovergestelde is
waar! De woorden worden bewust verdraaid
waarmee de regering hun respectloze wil aan ons tracht op te leggen.
Ger Lodewick heeft jarenlang onderzoek
gedaan naar de werkelijke toedracht van deze orgaankwestie en heeft
daarvoor artsen, verpleegkundigen, nabestaanden en weer tot leven
gewekte patiënten geïnterviewd voor zijn boek: Wat je over
orgaandonatie zou moeten weten. Hij komt tot de schokkende
vaststelling dat hersendood NIET dood is zoals men ons wil doen
geloven. De term 'hersendood' is een juridisch verzinsel om de
transplantatiechirurgen te behoeden voor vervolging wegens moord.
Slechts twintig procent van de hersenen is ontgonnen gebied. Over het
grootste deel is nog niets bekend. Hoezo hersendood?
Foute diagnoses
In Duitsland komt journaliste Christina
Berndt negen foute diagnoses op twee jaar tijd op het spoor, waarvan
één met dodelijke afloop. In acht gevallen werd de foute
diagnosestelling opgemerkt vóórdat de organen werden verwijderd.
Voor een klein kind liep het fataal af. Ondanks de gebrekkige
vaststelling van hersendood verzekerden de specialisten dat het kind
dood was. Oftewel, hoe redden we ons uit de penarie? Volgens de
Duitse chef-arts Andrea Zieger is dit nog maar een topje van de
internationale ijsberg.
Hoe is het mogelijk dat tekens van
leven stelselmatig worden genegeerd? Niet het belang van de donor
primeert maar die van de orgaanontvanger. De comateuze patiënt
krijgt daarom niet de behandeling die hij zou moeten krijgen om hem
weer tot bewustzijn te brengen. Potentiële donoren worden gedood met
de apneutest: het herhaaldelijk stoppen van de beademing gedurende
tien minuten. Zestig procent van de patiënten zou het overleven
indien deze 'test' niet werd gedaan.
Operatieverpleegkundigen en
anesthesisten getuigen in het boek over hun gewetensbezwaren en
weigering om nog mee te werken aan orgaantransplantaties. Intuïtief
voelen zij aan dat er iets niet klopt, zoals: bij
aanvang van de transplantatieoperatie wordt een significante stijging
van de bloeddruk en de polsslag gemeten, net zoals bij mensen die
pijn en stress ervaren. Een 'dode' behoeft immers geen verdoving,
toch? Een horrorscenario!
Ook zijn er legio verhalen van
bijna doden die het nog kunnen navertellen.Jan Kerkhofs wordt in 1992 aan een
hersentumor geopereerd. Na de operatie treden er complicaties op,
raakt hij in coma en wordt 'klinisch dood' verklaard. Gelukkig voor
hem wilt de familie niet dat hij orgaandonor wordt. Een week later
komt hij weer bij bewustzijn.Zes jaar later vertelt hij zijn
verhaal: Ik hoorde hoe mijn naam geroepen werd, maar kon niet
reageren. Evenmin kon ik fysiek reageren op de hevige pijn die ik
voelde toen men mijn nagels met de punt van een balpen bewerkte en
men in mijn oren kneep. Ik voelde de pijn, maar kon er niets tegen
doen. Ook kon ik geen contact krijgen met mijn vrouw die vlak bij mij was.
Levensbeschouwing
In
de Wet op de Orgaandontie (WOD) wordt het woord sterven genegeerd
alsof het niet bestaat.Je
bent dood of levend terwijl het stervensproces van essentieel belang
is voor de patiënt en zijn naasten. Het
levensbeschouwelijke wordt met voeten getreden. Is een ernstig
beschadigd stervend mens niet meer de moeite waard en wordt hij
daarom van het ene op het andere moment dood verklaard om zo snel
mogelijk zijn organen te kunnen oogsten? Met een materialistische
blik wordt hij beschouwd als een onderdelenleverancier. Een mens
bestaat niet enkel uit het fysieke lichaam maar is via het
fluïdumkoord, een soort energetische navelstreng, verbonden met de
ziel.
Al vóór de
geboorte wordt in het lichaam informatie uit vorige levens
opgeslagen. Tijdens het nieuwe leven op aarde komt er weer informatie
bij en wordt opgeslagen in het celgeheugen van de organen. Tijdens
het sterven haalt de ziel alle informatie op uit de organen. Als dat
voltooid is laat het koord los en kan de ziel zich blijvend
onthechten van het lichaam. Dit kan enkele uren tot dagen duren en
is voor elk mens verschillend.
Bij
orgaantransplantatie wordt het stervensproces onderbroken met alle
gevolgen van dien. Marieke De Vrij: Voor de donor betekent dit dat
hij een specifiek deel van zijn informatiebestand mist in zijn opgang
naar de onstoffelijke wereld. Dit creëert de wens om vaker in de
nabijheid van de ontvanger te vertoeven, om zo meer in contact te zijn
met de missende informatie van de eigen zielsaspecten. Dat wordt
steeds moeilijker want in het getransplanteerde orgaan vindt steeds
meer vermenging van informatie plaats met die van de ontvanger. Donor
en ontvanger kunnen hun route niet meer volledig volgens het eigen
zielsprogramma afleggen, maar zijn deels op elkaar aangewezen.
Orgaandonatie en transplantatie is dus niet vrijblijvend.
Mijn recensie
Je
kan maar beter goed en uitgebreid geïnformeerd zijn. Het boek geeft
duidelijke en volledige informatie waar iedereen recht op heeft. De
burger dient niet af te gaan op overheidsvoorlichting want die is
eenzijdig, onvolledig en misleidend. Lobbyisten van de orgaanhandel
weten hoe ze de regering naar hun hand kunnen zetten die op hun beurt de
publieke opinie beïnvloedt. Neem je verantwoordelijkheid en laat de
beslissing over orgaandonatie NIET over aan je familieleden. Zij
handelen meestal onder grote druk. Pas later beseffen zij dat ze een
foute beslissing hebben genomen. Wroeging en nachtmerries achtervolgen
hen. Ook het niet rustig en in alle sereniteit afscheid hebben kunnen
nemen van hun dierbare laat blijvende sporen na.
Waarom vernemen
we hiervan niets in de mainstream media? Omdat journalisten zich niet de
vingers hieraan willen verbranden, is in het boek te lezen. Zijn ze
bang om als staatsvijand te worden behandeld als ze de regering ter
verantwoording roept? Moord met voorbedachte rade zou ik het noemen. De
daders worden beschermd door justitie in opdracht van de overheid.
Ik
had een donor codicil maar heb hem verscheurd. Bij mijn gemeente heb ik
verzet aangetekend tegen het donorschap en me laten registreren als
niet-donor.
Het dagelijkse nieuws dat wij krijgen voorgeschoteld is manipulatief, eenzijdig en onvolledig, zelfs pure propaganda Sommige journalisten lopen aan de leiband van regeringen en multinationals. De meesten zijn zich echter wel bewust van hun maatschappelijke verantwoordelijkheid. Gelukkig zijn er nog onderzoeksjournalisten die de onderste steen boven willen krijgen en zo hun taak als waakhond waar maken.
Onze kersverse voorzitter van de VVJ Kris Van Haver uit in haar nieuwjaarsbrief van het magazine 'De Journalist' haar bezorgdheid. "Goede communicatie is een basisgegeven voor goede journalistiek. Maar vandaag is de communicatie door politici zo gestuurd dat ze het vrije woord verhindert. Echte briefings met achtergrondinformatie worden zeldzaam, communicatie wordt 'verhandeld', redacties tegen elkaar uitgespeeld. Onze journalisten wens ik dan ook alle ruimte toe om het échte werk te doen en de vele maatschappelijke thema's in te duiken, met verhelderende analyses en reportages als resultaat. Dat betekent ook dat zij zelf bepalen wat nieuws is, in plaats van het te krijgen opgelepeld. en dat ze ingaan tegen louter machtsgedreven communicatie. Van onze uitgevers hoop ik dat ze blijven inzetten op degelijke journalistiek. Dat ze niet meegaan in een marketing gedreven verslaggeving, maar oog hebben voor de waarde van onze stiel. En dat ze voor die beroepsjournalisten ook de noodzakelijke middelen vrijmaken. Goede journalistiek kost nu eenmaal tijd en heeft een prijs."
Fonds Pascal Decroos Niet alle journalisten hebben superkrachten. Maar allemaal dragen ze bij tot een meer rechtvaardige wereld. Ze kaarten dagelijks wantoestanden aan. Brengen misstanden aan het licht. Criminaliteit. Fraude. Corruptie. En de eerste stap in het bestrijden van onrecht is het blootleggen ervan. Daarbij hebben ze alle hulp die ze kunnen krijgen meer dan nodig. Het Fonds Pascal Decroos biedt hen die hulp, in de vorm van beurzen, training en ondersteuning. Help ons de journalisten helpen. Steun het Fonds .
Rest mij nog u een prettige jaarwisseling toe te wensen, een goede gezondheid en veel wijsheid.
In de zomer van
1965 kwamen we aan in het Belgische garnizoen Brakel, dichtbij de
voormalige Oost-Duitse grens. Als achtjarige had ik al vijf
verhuizingen meegemaakt. Dit zou mijn zesde verblijfplaats worden. De
Belgische militairen woonden samen in een wijk van 26
appartementsgebouwen genaamd de 'Lange Wanne'. Er waren vier hoge
blokken waarvan de nummers 1 en 2 bestemd waren voor de officieren. Blok 25 en 26 en
de lagere gebouwen werden bewoond door de onderofficieren en andere
graden. Pal achter onze wijk lag de kazerne en de CMC, de Belgische
winkel waar wij vanaf ons balkon op uit keken. Het onderscheid in
rangorde werd al vanaf het begin gemaakt. Zoals het eigen is aan
kleine gemeenschappen was er ook hier een grote sociale controle.
Mijn moeder was één van de weinige vrouwen die uit werken ging. Zij
was verkoopster van beroep en vond al gauw een job bij het
grootwarenhuis van Günther.
Om aan de sociale
controle te ontsnappen hielden mijn broer en ik ons liever op in het
dorp met onze Duitse vrienden. We leerden de taal snel en ze lieten
ons de mooiste plekjes van Brakel zien. Op de boerderij van de
familie Brinkmann waren we kind aan huis. Die lag langs de dreef op
de route naar school. We speelden op de hooizolder met zoon Franz en
de vrienden Peter en Rainer. Soms mochten we
met hun dochter Elisabeth in het steegje paard rijden. Op een dag
werd ik zelfs op school afgehaald met een paard ! In de zomer gingen
we zwemmen in de rivier de Nethe die door de landerijen van de
boerenfamilie liep. In de grote vakantie lagen we van 's morgens tot
's avonds in het zwembad. 's Winters
trokken we de ski's aan en slalomden tussen de molshopen door op de
weilanden achter de kazerne. Daar stonden in de zomer de koeien van
boer Brinkmann.
Voor de jeugd was
er in de wijk niet zo veel te doen. Voor de kleintjes was er een zandbak en enkele speeltoestellen. De jongens voetbalden op het grasveld achter de lage
appartementen. Het jeugdhuis lag in een nabij gelegen wijk maar wij
gingen liever naar de Beatkelder van onze Duitse vriend Hellmut. Soms gingen we
naar de cinema in de kazerne. Niet ver van de lagere school lag de
atletiekvereniging waar ik op veertienjarige leeftijd lid van werd. Veel
gezinnen hadden een volkstuintje en daar werden dan ook contacten
gelegd met de plaatselijke bevolking. Elke twee jaar
streek in het eerste weekend van augustus de grootste kermis van
Nordrhein- Westfalen neer in het dorp, ter ere van Annentag. De
miliciens zorgden voor leven in de brouwerij want die gingen graag op
stap in de enige discotheek die Brakel rijk was naast enkele cafés
en een speelhal.
Na de lagere
school besloten mijn ouders dat ik op internaat moest in Bensberg. Daar had ik
helemaal geen zin in want het betekende dat ik mijn vrienden moest
missen. Met lood in de schoenen vertrok ik met een volle koffer in
de bus richting Keulen. De eerste
weken waren een hel. We sliepen met 86 meisjes op een grote
slaapzaal. Aaneensluitend stonden er een bed, een kast en een stoel.
De opvoedsters waren streng en snauwden ons vaak af. Ik werd
overmand door heimwee en kon me niet concentreren op de lessen. Wat
mij ook enorm stoorde was dat de leraren de graad van je vader wilden
weten. Na twee weken
hield ik het voor gezien en eenmaal thuis wilde ik niet meer terug.
Ik stelde voor om mijn middelbare school in Brakel te doen want ik
beheerste de Duitse taal perfect maar daar wilden mijn ouders niets
van horen. Ik moest terug. Gelukkig vond ik steun bij mijn
schoolvriendinnen en dank zij hun heb ik mijn middelbare school
kunnen af maken. In 1975 verhuisde ik tegen mijn zin terug naar België.
Dit boek van orthomoleculair apotheker
Gert Schuitemaker en voedingstechnoloog Jac van Dongen leert ons hoe
belangrijk het is om te weten hoe goede voeding je lichaam van dienst
kan zijn. Gert Schuitemaker is hoofdredacteur van de tijdschriften
Ortho en Fit met
Voeding.
We staan zo ver van de natuur dat we
niet meer weten wat echt voedsel is. In de supermarkt wordt de meeste
ruimte in beslag genomen door verpakt knutselvoedsel.
Als we al voldoende vers maar
niet-biologisch eten worden we getrakteerd op een flinke portie
bestrijdingsmiddelen, dubieuze toevoegingen, hormonen en antibiotica.
Daar bovenop hebben de gewassen aanzienlijk minder voedingsstoffen
dan vroeger door de uitgeputte grond tijdens de intensieve landbouw zodat
voedingssupplementen gewoon een must zijn. Voor een optimale
gezondheid wordt -zelfs bij gebruik van biovoeding- toch nog
aanvulling aangeraden.
We dienen spaarzaam te zijn met
koolhydraten, vooral suikers. De weegschaal moet doorslaan naar
eiwitten en goede vetten. Dat wil niet zeggen dat we veel vlees
moeten gaan consumeren, maar wel meer eiwitrijk plantaardig voedsel
tot ons nemen.
Het anderhalve kilo zware boek is een
ode aan eerlijke en onbewerkte
producten. De mooie foto's worden afgewisseld met leuke verhalen,
praktische tips en weetjes. De recepten zijn gebaseerd op het
oerdieet en de mediterrane keuken.
Een
Italiaan rijdt 40 km om voor het beste stuk vlees en een Hollander
rijdt 40 km om voor korting, is dan ook een hilarische verwijzing naar
onze eetcultuur.
HEUSDEN-ZOLDER- De schouwburg in
Cultuur Centrum Muze zat gisteravond vol voor de voorstelling van
vier manische mannen vertolkt door Marcel Vanthilt, Stefaan Degand,
Guy Swinnen en Wannes Capelle. Ze werden begeleid door De Laatste
Showband onder leiding van Paul Poelmans. Té Gek is een initiatief
van Psychiatrisch Ziekenhuis Sint-Annendael in Diest dat elf jaar geleden werd opgestart. Men streeft ernaar om psychische
aandoeningen bespreekbaar te maken en een juist beeld te krijgen
over mensen met geestelijke gezondheidsproblemen.
Bij aanvang steelt
steelt Stefaan Degand de show. Slechts gekleed in een ochtendjas en
op blote voeten staat hij op het podium, kijkt met een nietszeggende
blik de zaal in, loopt wat heen en weer en gaat dan op het bankje
zitten, kruist de naakte benen over elkaar en blijft zitten als een
standbeeld.
Marcel Vanthilt
leest geanimeerd voor uit een boekje van Hugo Matthysen. Hij kraamt
allerlei onzin uit en springt van de hak op de tak. Het geeft de
chaos weer in iemands hoofd en daar wordt vrolijk op gezongen. Ze
brengen de nummers 'O mijn hoofd'. en 'Ik voel mij maar zozo'.
Wannes Capelle
zingt in het West-Vlaams dialect maar dat is voor ons Limburgers
nauwelijks te verstaan. Marcel fluistert met een veelbetekenende blik
naar het publiek dat hij het langzaam aan moet doen.
Guy Swinnen, die
peter is van het project, zingt enkele bekende nummers, onder andere
'But never mind' dat speciaal voor Té Gek werd geschreven. 'Hard
times' heeft hij ook gekend toen veertien jaar geleden zijn band The
Scabs uit elkaar viel. Ik piekerde me suf en kwam in een depressie
terecht. Ik voelde me onzeker en kwam niet graag meer onder de
mensen. Ik bleef soms hele dagen in bed liggen en raakte
langzamerhand in een isolement. Ik voelde me ook lichamelijk slecht.
Uiteindelijk ben ik naar een arts gestapt die me pillen voorschreef.
Ik voelde me er wel beter door maar mijn emoties vlakten af en dat
kan ik als artiest niet hebben. Mijn arts stuurde me naar een
psychologe. Ik besef nu heel goed dat je een depressie niet alleen
aan kan en dat professionele hulp noodzakelijk is. Het kan iedereen
overkomen.
Romain Maes publiceert 'Zo gedacht zo gedaan', HBvL
In deze negende publicatie gaat
spiritueel schrijver Romain Maes dieper in op het belang van getallen
waarmee het universum met ons communiceert. Het is een aanvulling op
zijn vorige boek '756 Denkwijzen'. Zijn ingevingen vertrouwt hij
meteen aan het papier toe als zouden deze gechanneld kunnen zijn.
Op een ochtend toen ik zat te werken
aan nummer 500 kreeg ik plots het idee om dit boekje uit te breiden
tot 555 gedachten, zegt Romain. Bij dat cijfer kwam mij
automatisch El Morya voor de geest, een Indiase lichtmeester die zou
zijn opgestegen in 1898. De boodschap die bij het nummer 555 hoort is
dan ook: Zet vaart achter jouw Hemelvaart! Nog enkele voorbeelden:
Aartsengel Michaël maakt zich kenbaar via het nummer 888 en het
nummer 108 staat voor de opgestegen meester Saint Germain.
Iedereen kent het gezegde 'Zo gezegd,
zo gedaan'. Romain heeft dit aangepast naar onze gedachtenkracht en
de wet van aantrekking. Onze gedachten worden gevormd door onze
overtuigingen en die moeten nodig onder de loep worden genomen als we
een andere visie willen ontwikkelen. Bedenk echter: Inzicht
zonder handeling brengt geen verandering, zegt Romain. Iedereen
kan zijn leven een totaal andere wending geven door zijn gedachten te
wijzigen.
Let op je gedachten
want zij worden jouw woorden Let op je woorden want zij worden jouw daden Let op je daden want zij worden jouw gewoonten Let op jouw gewoonten want zij worden jouw karakter Let op jouw karakter want het wordt jouw leven
Het boekje kan in familie-of
vriendenkring worden geïntroduceerd als een spel. Laat iemand een
getal zeggen dat spontaan in hem of haar opkomt. Het betreffende
nummer zal een boodschap voor die persoon hebben die op dat moment in
haar of zijn situatie van toepassing is. Zo verwerft men inzichten.
Het is hetzelfde systeem als bij voorbeeld een engelenkaart trekken.
Het boekje kost 15,95 euro en telt 106
pagina's. Te koop bij De Standaard boekhandel en te bestellen bij de
uitgever info@vertelpunt.be
GSM : 0475-65 58 47 en bij de auteur zelf: rmaes46@gmail.com
GSM: 0475-25 67 67
Ben Segers en Nele Bauwens geven de blues een nieuw gezicht
HEUSDEN-ZOLDER- 18/04/2015-
De muziekvoorstelling Out of the
blues' van acteurs Ben Segers (Safety First/ De Biker Boys) en Nele
Bauwens (Spoed)was bijna uitverkocht in Cultuur Centrum Muze.
Twintig jaar na hun studietijd staan ze weer samen op de planken.
Heusden-Zolder was de laatste halte van deze tournee. Ben Segers
bewijst dat hij ook als zanger en muzikant zijn mannetje staat. Nele
Bauwens doet in niks onder voor een wereldster als Tina Turner. Wie
beweert dat blanken geen bluesmuziek kunnen maken heeft het mis.
Omringd door 's lands beste muzikanten geven ze nummers
van oude bluesiconen ten gehore. Ze staan garant voor een
wervelende show waar de vonken vanaf spatten.
Bijbinnenkomst in de schouwburg
lijkt het mistig. Een blik op het podium verraadt de bron. Rondom
een tafeltje met flessen en glazen drank zitten de muzikanten een
sigaret te roken. Kwestie van een rokerige cafésfeer te scheppen
zoals dat bij de blues gebruikelijk is. De melancholische negermuziek
dateert uit de tijd van de slavernij.
Ben
Segers heeft het imago van een komiek en kan het niet laten om
grapjes te maken. Terwijl hij Nele in het zonnetje zet moet hij even
een opmerking maken over de prijs van haar jurkje: 1100 euro! Het
rode stofje en de snit laten haar welgevormde lichaamsdelen goed tot
hun recht komen. Op haar hoge hakken beweegt ze sensueel mee op de
muziek terwijl ze zingt. Meer dan eens springt ze als een wilde
furie met haar blonde manen heen en weer op het podium als het nummer
dat vereist. Wat een temperament en wat een stem heeft die vrouw! Als
een doorgewinterde wereldster geeft ze akte de présence.
Tegenhanger
van al dat vrouwelijk geweld is Ben Segers die met zijn warme donkere stem ons
weer een beetje tot rust brengt terwijl hij de muzikanten begeleidt
met zijn akoestische gitaar. Tussendoor voert hij wat humoristische gesprekjes
met het publiek. Ook de geluids-en lichttechnicus moet het ontgelden. De
bezoekers kunnen het wel waarderen. Als na anderhalf uur de artiesten
achter de coulissen verdwijnen komen ze terug om er 'nog een paar op
het vuur te gooien' zoals Ben het noemt. Bij het laatste nummer
trekken ze alle registers open en daarna is het einde. Met een
staande ovatie neemt het publiek afscheid en de massa begint naar
buiten te stromen. Maar Ben zou Ben niet zijn als hij een verrassing
in petto heeft. Hij komt terug op het podium en geeft nog een
solonummer cadeau.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Cultuur Tags:Ben Segers, Nele Bauwens, Out of the blues, CC Muze
15-03-2015
Fischer-Z laat medioren uit hun dak gaan
HEUSDEN-ZOLDER- De Engelse band
Fischer-Z speelde gisteravond voor een uitverkochte zaal in de
schouwburg van CC Muze. Frontman John Watts stelde zijn begeleidende
muzikanten voor. De toetsenist en basgitarist waren duidelijk van een
vorige generatie maar hadden er veel zin in zo te zien. Leadzanger
John en de drummer droegen in stijl een
hoed. Heusden-Zolder was de laatste halte van de Belgische tournee om
de nieuwe CD 'This is my universe' te promoten die eind april uit komt. Vanaf volgende maand
doet hij München, Keulen en Berlijn aan. Daarna is Nederland aan de
beurt.
Een intro van nieuwe nummers zorgde
voor de opwarming om dan halverwege naar een climax toe te werken met
hits als The Worker, So Long en Marliese. Gedurende anderhalf uur
brachten ze twintig nummers ten gehore met het typische Fischer-Z
geluid. De stem van John Watts heeft nauwelijks te lijden gehad van
de tand des tijds. Nog altijd even scherp, hoog en zuiver. Ik rook
niet en ik drink niet, soms een glas wijn, zegt hij. Het
mediorenpubliek bezorgde hem na afloop dan ook een staande ovatie na
twee toegiften.
Daarna was het tijd voor de signeer-en
fotosessie. Een zoon van John beheerde de merchandise zoals T-shirts,
kaarten en CD's. Watts heeft ooit het aanbod van een grote
platenmaatschappij afgeslagen omdat hij zich niet wilde laten
beperken en zijn eigen ding wilde blijven doen.Ik heb vijf volwassen kinderen en
als het misgaat kan ik altijd nog bij één van hen in de garage gaan
slapen, lacht de jonge zestiger, ooit student klinische
psychologie. Gelijktijdig startte hij zijn carrière in de new wave
eind jaren zeventig. Fischer-Z is in Engeland nooit een superster
geweest in tegenstelling tot België, Nederland en Duitsland. John
Watts is wel een allround begaafd artiest. Hij dicht, tekent, schildert, fotografeert en maakt theater. Bekijk de touragenda op www.fischer-z.com Mail: info@johnwatts.co.uk
Na de middelbare school heb ik verpleegkunde gestudeerd. Daarna ben ik in de zakelijke dienstverlening terecht gekomen. 
Beste lezer,
