Langs een smal bruggetje steken we het riviertje de Gelbressee over dat iets verder het water opneemt van een bron en van de Rau de Franc-Waret.We klimmen naar het mooie dorpskerkje met bijhorend kerkhof en verlaten langs een pijlrechte weg het kleine dorpscentrum. Rechts het Bois d'Hambraine en links, achter een draadafsluiting prachtige aanplantingen van geleide fruitbomen. Een dik tapijt van gevallen beukenbladeren verbergt een hobbelige kasseiweg die lastig te belopen is.In het bos houdt de Rau de Franc-Waret ons gezelschap en vormt af en toe mooie vijvers. De weg wordt  beter en we bereiken het kasteel van Franc-Waret ( een dorpje met 200 inwoners ). Het goed onderhouden kasteel was oorspronkelijk een versterkte kasteelhoeve die in de 18de eeuw in klassieke stijl tot ( grote) herenwoning werd verbouwd. Rond het kasteel liggen vijvers en een Engels park. Binnenin een indrukwekkende verzameling van Franse en Hollandse meubelen uit de 18de en 19de eeuw.Men heeft er eveneens een 6-tal ingerichte zalen te huur voor recepties, semenaries en bedrijfs- en privaatfeesten aan prijzen van 300 tot 2000 € per dag.

We vergeten ( wanneer we een andere weg dan deze die in onze tochtbeschrijving staat aangegeven willen nemen ) dat we ons hier op een kasteeldomein bevinden en dat de meeste wegen " privé " zijn.Dan maar een poos langs de drukke N80 ( Namen -Hannuit ). Ook wanneer we de grote baan verlaten zijn we nog niet van het autoverkeer verlost. In het centrum van Ville-en Waret is het even zoeken naar een klein stijgend pad, dat uiteindelijk meer op een uitgedroogde beek dan op een pad lijkt. Een veldweg brengt ons naar La Bruyère, een gehucht van Marche-les-Dames.We lopen geruime tijd klimmend en dalend in een open landschap en wanneer we aan ons linkerzijde het Bois de Hubeumont krijgen trekken we er heen.Het is middag en een telefoontje met het thuisland vertelt ons dat het daar flink aan het regenen is terwijl wij hier reeds de ganse voormiddag  van een heerlijk zonnetje genieten.De akker rechts van ons ligt bezaaid met een massa kleine keitjes. Eerst nog een klim tot in het bos maar dan gaat het met een lange afdaling naar de N992.

We krijgen een heruitgave van bij het begin, een vrij onregelmatige grond met grote losliggende rolstenen, uitstekende boomwortels en dit alles verdoken onder een tapijt van gevallen bladeren; Makkelijk stappen is anders. We zijn blij eindelijk termac onder de voeten te krijgen wanneer we de N992 bereiken. Rechts van ons kronkelt de Rau de Gelbressee met ons mee, of is het omgekeerd ?We bereiken de N80 bij de plaats waar we de start namen maar, even wachten toch, want het busje komt zo.

De kerkhofmuur brengt ons in het Bois du Duva of liever op de rand ervan.Wanneer we, juist voor een weide, links een lichtjes dalende weg inslaan bevinden we ons onmiddellijk in het bos.We passeren de kleine kapel die gebouwd werd op de plek waar de postbode Joseph Roland in 1886 gedood werd en van een belangrijke geldsom werd beroofd. Jammer dat er van het interieur van de kapel niets meer rest. Een grondige restauratie dringt zich hier op; We dalen nu feller langs het smalle bospad tot het geluid van auto's tussen de bomen doordringt.We belanden inderdaad bij de drukke weg Namen-Yvoir die we voorzichtig dwarsen om dan langs een tunneltje onder de spoorweg Namen-Aarlen naar de Maas te trekken. Bij het plein(tje) van Dave krijgen we niet alleen een zicht op de Maas maar ook op Wepion aan de overzijde en op het daartussen gelegen " eiland van Dave ". Dit is het grootste 'riviereneiland ' van België. Rond 1990 plande men er recreatiegebied met pretpark en horecazaak maar dit ging niet door en het eiland werd een natuurreservaat.

We lopen tot vlakbij de kasteelmuur die ons naar links leidt.Het kasteel ligt verborgen achter de hoge bomen van het bijhorende park.We moeten aopnieuw het hoofd buigen wanneer we andermaal onder de spoorweg duiken. En dan volgt er een resem van kleine paadjes die zich voor en achter de huizen kronkelen en uiteindelijk de loop van een beekje volgen. Enkele malen moeten we een bruggetje over om uiteindelijk langs een steile, lastige trap een asfaltbaan te bereiken. Les Haies des Pauvres langs de overzijde vinden en volgen we nog maar dan zijn we het spoor bijster. Tot overmaat van ramp begint het nog te regenen In de verte , op de hoogte , zien we de kerk van Naninne en dus besluiten we dan maar voor de bredere banen te kiezen. Het water valt ondertussen met emmers uit de lucht en stroomt als een beek, op de klimmende weg naar beneden.

Wanneer we uiteindelijk de kerk van Naninne bereiken is het minder gaan regenen en nemen we dezelfde weg als een paar uur geleden naar het station.

Bij het klein stationneke van Bouwel of liever bij de treinhalte slaan we links een mooie dreef in die ons op het einde terug bij de spoorweg brengt. We volgen nu een poos de spoorlijn om dan onze schreden naar een bosje te richten. We belopen een graspad dat met prachtige paddenstoelen begroeid is. Wanneer we links een asfaltweg nemen ontbreekt hier zowel een voet- als fietspad en moeten we bijgevolg de rijbaan op.Een bospad brengt na 300 meter veiligheid. Het is intussen heel zachtjes beginnen regenen maar het bladerdak maakt dat we onze regenjasjes in de rugzak kunnen laten.

We komen op het gehucht Zelle bij een asfaltweg terecht en het isintussen opgehouden met regenen. We bevinden ons midden de akkers tussen metershoge maïsvelden. Een scherpe bocht voert ons opnieuw naar een bos. Gelukkig zijn de wit-rood markeringen zeer duidelijk aangebracht, want het licht golvende bospad kronkelt zich langs tal van buitenverblijfjes en vakantiehuisjes, zodat we anders makkelijk het juiste pad zouden verliezen.    

Het bospad  loopt uit op een asfaltwegje dat ons naar de zeer drukke Herentalse Steenweg brengt.Vanaf hier gaat het met de bus naar het station van Herentals.

Wanneer we in de verte de toren van de basiliek van Scherpenheuvel ontwaren slaan we links een veldweg in en trekken pal zuidwaarts.We verlaten even het GR-pad  en maken een ommetje langs de basiliek. Onze 200ste wandeling ( op 05 mei 2012 ) bracht ons hier ook maar dan in minder goede weersomstandigheden. Geen zon maar wel regen zodat de 298 vergulde sterren op de koepel niet schitterden zoals nu.

Het wordt even zoeken naar het daareven losgelaten GR5 -pad maar weldra belopen we een , langs weerszijden met een weideafsluiting begrensd, eenmanspad. Verder zig-zagt het pad tussen de velden met prachtige vergezichten en geregeld passeren we een veldkapelletje. Onze bochtige weg wordt nu ook nog licht golvend. Bij een dennenbosje wijst een GR-wandelboom ons de weg naar Diest. Het blijft klimmen en dalen maar we worden ruimschoots vergoed met prachtige panorama's. Wanneer we in een bos belanden valt de wegbedekking niet mee. Uitstekende, onregelmatige, oude kasseistenen,die in het parcours van Parijs-Roubaix perfect zouden passen , maken ons het dalen niet gemakkelijk. En dan komen we het bos uit en na twee bochten bevinden we ons in de drukte van het koopcenter van het Diestse gehucht Kaggevinne waar we de pick-nick bovenhalen terwijl we wachten op de bus die ons naar het station zal brengen.

Het is er reeds behoorlijk druk op de parking bij het café-restaurant  Baraque Michel wanneer we op zoek gaan naar de Boulté, een oude, grijze zuil waar we onze wandeling moeten starten. We lopen een 500-tal meter op een grindpad vlak naast de drukke N68 en zijn blij wanneer we links een, met gras begroeide zijweg kunnen inslaan. Iets verder botsen we op het prachtige veengebied Les Wéz dat we in een wijde boog volgen, links het veen en rechts het bos. De tochtbeschrijving brengt ons toch een poos aan het twijfelen wanneer de volgorde van de opgegeven merkpunten verschilt en dat de aangehaalde ' paar schreden ' waarschijnlijk voor iemand met zevenmijlslaarzen bedoeld zijn.

De ondergrond is drassig en zompig zodat we moeten slalommen willen we de voeten droog houden. En dan ineens een schreeuwend kontrast in dit prachtig natuurgebied, een brede betonbaan, ( destijds alleen maar aangelegd om dit - nu vervallen gebouwtje - te bereiken ? ) We komen uit op de N676 die ons opnieuw op de N68 brengt die wij, bij het café-restaurant Le Mont Rigi voorzichtig oversteken en opnieuw het bos induiken op zoek naar de Fagne de Poleur. We betreden een lattenweggetje en passeren hierbij een mooi weerstation. De lattenweg wordt een grindweg die zich tussen het veen en het bos wringt. We krijgen een stukje veenweide maar weldra belopen we weer een mooi aangelegde plankenweg. We horen het water ons ons doorstromen en in de verte de motoren op het circuit van Francorchamps.

Bij een Y-splitsing volgen we rechts het GR-pad. Het weggetje is in minder goede staat dan het vorige, is her en der verzakt zodat het water erover heen stroomt. Geregeld ontbreken er dwarslatten waardoor gevaarlijke openingen ontstaan, en waar men al eens een lat vervangen heeft dan steekt die soms enkele centimeter boven de andere uit. Gevaarlijk, aandacht vereist! Op een 10-tal meter links van ons stroomt de Poleur. 'K hoor je wel maar 'ken zie je niet, want hij zit verscholen onder weelderig groeiende adelaarsvarens.Rechts vooral jonge berken.

Bij de Bailieu-brug kiezen we rechts voor de brede bosweg. Restanten wijzen erop dat hier enkele jaren terug een groot deel van het bos gerooid werd. Na enkele bochten , links opnieuw een stukje veengebied van de Grande Fange en rechts nieuw aangeplant bos.Van de fameuze beuken van Herbofaye zijn er enkele gesneuveld en ' dwarsbomen ' letterlijk onze weg. Eindelijk bereiken we de Fischbachkapel waar we op een bank onze picknick aanspreken. Van hier zien we dat de drukte op de parking bij de herberg Baraque Michel nog aanzienlijk is toegenomen. 

We slaan na het verlaten van de bus onmiddellijk de Kooigemwegel in, dit is één van de vele historische kerkwegels waaraan Sint-Denijs rijk is. Daarna gaat het door de Dalestraat en in de Wittogstraat nemen we terug een kerkwegel maar nu mooi aangelegd met betonnen staptegels.Wanneer we op een brede baan uitkomen ligt er links een grote ( blijkbaar verlaten ) hoeve en rechts passeren we een huis dat in vroegere dagen dienst deed als café. Na het dwarsen van de grote baan ( Kooigemstraat ) slaan we links de Pevergnestraat in Eerst breed maar dan geleidelijk versmallend tot het, eens in het Grandvalbos, nog een eenmanspad wordt.Het bos, met overwegend eikebomen met beuk en haagbeuk was vroeger waarschijnlijk een afgesloten jachtgebied wat de hekpijlers en de ijzeren poort toch doen vermoeden.Bij het verlaten van het bos trekken de kerktorens van Kooigem en Dottenijs onze aandacht.We volgen eerst nog de rand van het bos om dan in open veld te komen.Dank zij het mooie weer van de voorbije dagen is alle koren geoogst en is het stro binnengehaald. Enkel het meterhoge maïs belemmert ons nog het uitzicht.

We lopen evenwijdig met de gemeentegrens en passeren hierbij op een honderdtal meter van de Tontekapel ( grondgebied Kooigem ) op de flank van de Geitenberg. In de loop der eeuwen evolueerde de kapel tot een waar bedevaartsoord ( tegen de koorts ). We dwarsen de (droge) Zandbeek en klimmen slalommend naar het Beerbos toe.We genieten van een weids uitzicht met de Kluisberg en de Mont St- Aubert. Voor ons prijkt de molen Ter Claere.

Een tegelpad leidt ons binnen in het Beerbos tussen indrukwekkende villa's. De Peryckelstraat brengt ons ( opnieuw ) klimmend naar het hoogste punt van de tocht, de Katteberg ( 70 m en tevens hoogste punt van Kortrijk ). Begin 2000 liet de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening hier twee gigantische drinkwaterreservoirs optrekken met ieder een diameter van 50 meter en een inhoud van 10.000 kubieke meter.Deze heuvelrug vormt de scheiding tussen het Leie- en het Scheldebekken. En dan dalen we geleidelijk af naar de Doornikserijksweg tot bij de bushalte.Gelukkig breekt de zon nu pas ten volle door de wolken zodat we onze tocht toch tamelijk ' koel ' konden houden. 

Na enkele bochten belanden we bij de eerste van de vele Scheldemeanders - de Van Looyput - die ontstaan zijn bij het kanaliseren = rechttrekken van de Schelde. Elke stap biedt de gelegenheid tot het maken van een prachtige foto. Waterputten die restten na het stopzetten van de vroegere kleiwinning vormen samen met de meanders overal grote wateroppervlakken. Een ideaal gebied voor de wandelaar ( en de fietser ).

We bereiken de Schelde en volgen het vroegere jaag- of trekpad dat nu mooi geasfalteerd is. Het prachtige weer en de verlofperiode heeft de wielertoeristen in massa buitengelokt dus moeten we dubbel voorzichtig zijn. Wanneer we na een 300 tal meter de Scheldedijk kunnen verlaten om in het natuurreservaat De Kromme Hoek verder te trekken voelen we ons gelukkig verlost te zijn van de drukte op de dijk en te kunnen genieten van de schaduw en de koelte van de bomen. Eén minpunt: het gras is er nog kletsnat en in geen tijd zijn onze schoenen doorweekt.We verkiezen daarom om terug een halve kilometer op de dijk te lopen om dan, eens voorbij de Boomput die weer te verlaten. Opnieuw langs een meander - het Doornhammeken - bereiken we het gelijknamige café na eerst langs enkele misbaksels van vakantiehuisjes ( die wel prachtig gelegen zijn ) te zijn gepasseerd. We krijgen met de Vredesweg grind onder de schoenen ( die ondertussen gedroogd zijn ) die wat verder, in de nabijheid van een ( verlaten ? ) hoeve in een aardeweg overgaat en met de  bomenrij ons bescherming biedt tegen de steeds maar feller wordende zonnestralen.

Bij het infobord van het reservaat Vaernewyck zijn we weer dicht bij de Scheldedijk gekomen maar we keren die resoluut de rug toe en trekken langs enkele kleiputten verder.We komen voor de laatste maal bij de Schelde en gaan dan het open meersengebied in. Na het dwarsen van de Moerbeek volgen we die langs een aardeweg die steeds maar smaller wordt en uiteindelijk een eenmanspad wordt langs weerszijden omgeven door hoge maïs. Het is er broeierig heet. Een T-splising brengt ons op een kasseiweg, tussen links weiden en rechts rijpe graanvelden, naar het Eekse gehucht Landuit. We volgen er de asfaltweg langs oude ( gerestaureerde ) hoeven en prachtige villa's tot bij het kasteelpark van Welden.

De aardedreef die de rand van het park volgt brengt ons terug naar het centrum van Zevergem. Eindpunt van een rustige, prachtige natuurwandeling.

 

Op de wijk Eiland moeten we ergens de resten van een oude watermolen vinden en na enig zoeken doet het geluid van stromend water ons de restanten van een waterrad ontdekken.

We verlaten de bebouwing langs een veldweg maar wanneer die, bij het einde van 's Hondshuffel de allure krijgt van een beter onderhouden wandelweg twijfelen we aan de juistheid van ons parcours.Met de aanwijzingen van een vriendelijke bewoner uit de omgeving vinden we dan toch de vier linden met de Kruis-Lieve-Heer. Een half uurtje later bereiken we opnieuw het marktplein maar moeten nu enige straten verder rechts de Diepestraat rechts inslaan. Nogmaals rechts en we richten onze schreden op een bos. De weg wordt steeds maar smaller en brengt ons uiteindelijk in het Cotthembos. We volgen het slingerend bospad en komen bij de Cotthemgrot uit het bos op een bredere asfaltweg in open veld. Rondom ons niets dan vruchtbare akkers met maïs- en graanvelden. Wanneer we bij een driesprong de Oude Heirweg ( Velzeke-Tongeren ) bereiken moet het Kruis-Lieve-Heer , een vroeger grenskruis dat bij sneeuw als oriëntatiepunt diende, ook nu ons de juiste richting aanwijzen, maar er valt helemaal geen kruis te bespeuren. Gelukkig weet een eenzame wandelaar ons te vertellen dat het kruis gestolen is en dat zelfs de burgemeester niet weet waar men het moet gaan zoeken.De man moet dezelfde kant op als wij en gaat zelfs een eind weegs met ons mee.Het kerkje dat rechts boven de velden uitsteekt is dit van Hillegem, deelgemeente van Herzele.

Bij de Oude Trambaan ( Gent-Oudenaarde ) maken we een ommetje en belopen zo, een in de bedding aangelegd prachtig fiets( wandel) pad om dan terug langs de Oude Heirbaan het hoogste punt van Sint-Lievens-Houtem - de Balei - te bereiken. toepasselijk bij de heirbaan treffen we hier het beeld van de oude Romeinse legioensoldaat.Een opeenvolging van ( soms zeer smalle) eenmanspaadjes en veldweggetjes brengen ons nu naar het Marktplein met marktkruis en schandpaal terug. We wachten er op de bus die ons terug naar Zottegem brengen zal.

Langs het hertenkamp, dat bij het centrum hoort bereiken we het parcours en trekken het uitgestrekte Hertogenwald in.Vierhonderd meter verder, bij een blokhut van de boswachters , steken we de Ternellbach over en beginnen aan een langzame klim die ons uiteindelijk 100 meter hoger moet brengen. Gelukkig belopen we een goed onderhouden, geasfalteerde weg die zich pijlrecht tussen hoofdzakelijk fijnsparrenbossen boort. Her en der, een stukje loofbos dat met een draad afgesloten is. Zelfs stukjes veen komen ter afwisseling voor o.a. het Ochsenveen terwijl grote kwartsietrotsen het geheel een  kleurtje geven.

Bij de open plek Hattlich ontmoeten we een koppel dat ( door de aanwezigheid van de talrijke zijwegen ) waarschijnlijke even het noorden kwijt is en zich aan de hand van een stafkaart probeert te oriënteren. Voor ons geen probleem, de pijl Raalkopf geeft ons de juiste richting aan. We krijgen nog een lastig klimmetje vooraleer we aan de afdaling naar het Spohrbachvalleitje beginnen. Het riviertje kronkelt zich mee met ons pad ( of is het omgekeerd ? ) tot het zich in de Hill kan verliezen. We wandelen nu tussen een zee van adelaarsvarens en wanneer we de gelegenheid krijgen om de Sporbach te dwaresn verkiezen we her rechtdoorlopend pad naar Ternell te nemen. We gaan weer lichtjes klimmen met rechts de heuvel Raalkopf en links de steeds dieper wordende Spohrbachvallei.

We zijn intussen op bekend? gebied  beland want met wandeling 45 ( 15/01/2005 ) toen we de loop van de Hill volgden keerden we langs deze weg naar Ternell terug. De fijnsparren van bij het begin van de wandeling hebben plaats geruimd voor eiken en beuken. We krijgen  ( met een pijlaanduiding ) nog even de gelegenheid om de loop van de Hill te volgen maar onze voorkeur gaat naar de lichtjes dalende brede asfaltweg die ons tot bij het startpunt brengt : het boswachtershuis van Ternell.

We laten ons afzetten aan het " Friedhof " en trekken tot bij de fraaie Sint-Jan de Doperkerk, een karakteristiek voorbeeld van de moderne, naoorlogse religieuze architectuur, want hier start onze tocht.

Eerst nog even door enkele van de kraaknette straten om weldra in open ruimte te belanden. Links en rechts weilanden die dooraderd zijn met hagen van meidoorn en beuk en rijk zijn aan bronnetjes. Iemand heeft ervan geprofiteerd om in zijn voortuin zelfs een voetbad te installeren waarbij hij, aan de hand van een tekst in de drie landstalen, de wandelaars uitnodigt hun vermoeide wandelaarsvoeten een verfrissend badje te geven. Wanneer we bij het bos belanden ( Gemeindewald Krinkelt ) moeten we het GR-pad, dat we reeds geruime tijd bewandelen, verlaten en het dichte bos langs een weg enkel te berijden door aangelanden en bosontginners betreden. Duitsland ligt op amper 3 km verwijderd. Links en rechts niets anders dan metershoge sparren. Bij een rustbank treffen we een boskapelletje kunstig uit een boomstam gemaakt.

Wanneer het GR-pad ons van links terug vervoegt besluiten we onze tocht met enkele kilometers uit te breiden en slaan die zijweg in en volgen de loop van de schilderachtige Holzwarche die we uiteindelijk dwarsen om dan in een wijde boog langs een sparrenbos te draaien om dan weer een poos door open veld ( weiden ) te trekken. We komen terug in het bos terecht en lopen ter hoogte van Enkelbergermühle achter enkele chalets die duidelijk als vakantiewoningen bedoeld zijn ( maar nu blijkbaar verlaten zijn )

We komen op een brede asfaltweg die aardig stijgend naar het centrum van Krinkelt krinkelt, eindpunt van een zware tocht.

De start van onze tocht is meer dan ooit makkelijk te vinden : de straat rechtover de kerk.We zijn gelukkig wanneer we na een kilometer zon in de schaduw van de Herenbossen belanden, een domeinbos dat sinds 1985 eigendom van de Vlaamse Gemeenschap is. Vooral de eik is er overheersend en wanneer ons pad in een eenmanspad overgaat ligt het bestrooid met dennenappels afkomstig van de het bosje metershoge, kaarsrechte dennenbomen.

Bij een voetbalveld nemen we een haakse bocht naar rechts en staan plots op de dijk van de Grote Nete.Het is nu genieten van de rust, de zon, het groen en van het water. We bevinden ons in het natuurdomein Vallei van de Grote Nete dat door de Vlaamse regering als " ankerplaats " erkend is,dat betekent dat de overheid dat domein als een van de waardevolste landschappen in Vlaanderen beschouwd en dit zo optimaal wil bewaren. Na een tweetal kilometer steken we de brug over en bewandelen nu de linkeroever. We belopen een stukje Molenrivier-route en passeren het kasteeldomein Hof ter Laken. Ons pad slingert zich langs de kronkelende Nete, nu eens in de zon dan weer in de schaduw van de oeverbegroeiïng.

Bij het café Looidijk krijgen we een klein stukje " grote baan "- de Herentalse Steenweg - maar slaan dan een zeer slecht onderhouden bosweg in. Het pad is meer grasland dan pad en is daarbij diep doorgroefd door de brede wielsporen van een zware landbouwtraktor. Neem daarbij dat het een broekbos is ( = overstromingsgebied ) en dat we dus geregeld een plas moeten ontwijken of door een zompig, modderig deel trekken.

Eindelijk belanden we tussen velden en meersen met weids uitzicht en zien we rechts de kerktoren van Hulshout opduiken. Links net op de grens Hulshout -  Heist op den Berg passeren we de mooi gerestaureerde Kaasstrooimolen ( 15de eeuw ) echter nog steeds zonder wieken. Ernaast een enig mooi, oud molennaarshuisje. Een smal paadje brengt ons tot bij de ingang van het kerkhof en een weinig later staan we bij de bushalte te wachten op de bus die ons naar het station van Mechelen zal brengen.

Nu een wandeling hadden we hiervoor niet gepland, wel een gezellige uitstap met trein en bus en deze maal met de echtgenoten erbij.

Bestemming : SCHERPENHEUVEL

Gelegenheid ook om bij deze speciale tocht eens het verslagje op een andere manier weer te geven.



Enerzijds hadden we geluk, we voelden er ons niet alleen. Met de meimaand trekken tal van bedevaarders, te voet , per fiets, per bus, in groep of alleen naar dit bedevaartsoord. Maar anderzijds viel het weer dan weer tegen want we hadden met felle regenbuien af te rekenen. Gelukkig houden regenschermen u bij dergelijk weer toch droog.

Basiliekbezoek, met eucharistieviering en een offerkaars stond als eerste punt op het programma. En dan op zoek naar een degelijk restaurant ( want we hadden voor deze keer onze picknick niet mee); Het hotel-restaurant De Zwaan bood ons wat we ervan verwachtten.
De middag deed de regen ophouden en dan maar een foto genomen zonder regenscherm en konden we, vooraleer de bus naar Aarschot te nemen nog even flaneren tussen de vele kraampjes van de druk bezochte ( avond ? namiddag?)markt.

Na een kort stukje asfalt slaan we een avontuurlijk paadje in dat kronkelt en golft langs de uitgedroogde ruisseau de Ben. We draaien rond de Mont de Goesnes en beklimmen daarbij langs een ruwe weg met ambetante stenen, het bos uit. Wanneer we het huis in de rue de l'Epine ( afgebeeld in het Pasarnummer 10 van 2011 ) bereiken willen we dit ook even op een foto vastleggen. Iets verder, bij een wegsplitsing is de rechterweg afgesloten én met een slagboom met doorgangsverbod én met een elektrische afspanning. Jammer want langs hier kwamen we bij de Trou-Manto. Dus dan maar voor de linkerweg, richting bos gekozen. We krijgen een eindeloze afdaling langs een pad dat met een dik bladertapijt bedekt is en komen tenslotte op de N90 terecht. Rechts, op een boogscheut verwijderd, liggen de ruïnes van het château de Beaufort ( ieder jaar in de maand augustus te bezichtigen ). We steken de drukke baan over en komen bij de Maas die we stroomopwaarts langs de prachtig aangelegde RAVEL-weg volgen Het pad dat voorzien is van stickers van de Camino de Santiago verlaten even later om door het piepkleine dorpje Ben te trekken. We zoeken er tevergeefs naar een bordje dat het niveau aangeeft dat de Maas hier bereikte bij de overstroming van januari 1995.

We draaien de Sint- Germanuskerk de rug toe en gaan langs een kerkwegel tussen tuinen op zoek naar de Maasoever. We krijgen rechts de Maas en links een smalle strook bos met onmiddellijk langs de weg een langgerekte paardenrenbaan van ongeveer 1,5 km. Bij het dicht begroeide Ile des Chanoines bochten we mee met een zijarm van de Maas. In de nabijheid van de N90 zeggen we het water vaarwel en trekken naar de kerk van Gives, het vertrekpunt van onze tocht.

We kiezen het brede kiezelpad tussen stadion en spoorweg. Een vijftiental voetballers oefenen op het B-plein achter het gebouw waar men tegen de stadionmuur nog een tribune heeft aangebouwd. Eerst krijgen we een strookje bos en belanden dan, na een korte klim, in open terrein.We slaan links af en richten onze schreden op de terril van de Klaverberg.Bij de voet ervan gaat het rechtsaf en krijgen we we een steile klim die beloond wordt met een weids uitzicht over een indrukwekkend mijnlandschap ( mijnschachten, kerktorens, bossen).

De terrils zijn ontstaan bij het delven van steenkool waar enorm veel mijnsteen bovengronds kwam ( 100 kg ruwe kool die naar de oppervlakte werd gehaald bevatte 47,5% stenen.). De Klaverberg is mooi begroeid met bomen. Jammer van die storende sporen die motorrijders achterlaten bij het crossen op de terrils.Motorrijders zien we niet maar de gehele tocht horen we het gebrom van hun motoren. We lopen nu op een zompige, kale vlakte van mijnsteen naar de voet van een kleinere, kale terril om dan steil ( en glibberig ! ) af te dalen naar een bos. Het bospad wordt alsmaar smaller en baant zich golvend een weg tussen overheersend dennen en berken en loopt uiteindelijk uit op een fietspad. We krijgen een poos asfalt onder de schoenen en daarna gaat het terug langs een zanderig bospad waar we, wegens de vele omgevallen bomen, ons precies op een hordepiste wanen. Het bos wordt doorkruist met vele evenwijdige paden en dankzij ons wegenplannetje ( en beschrijving) blijven we het goede pad volgen. Een blik naar links bij een van de vele gangen toont ons huizen van de wijk Dennenweelde en rechts verdwijnt  een vlugge ree tussen de bomen. Het pad wordt smaller en slingert door het bos tot wr , in een meer open ruimte bij een waterig veengebied komen dat we een tijdje volgen. Een klimpartij brengt ons bij een waterplas waar we praktisch omheen draaien om ter hoogte van een andere, grotere plas, resoluut richting westen te  kiezen.Links, iets dieper loopt de spoorweg die we bij het begin van de tocht dwarsten en een kwartier later staan we terug bij de Cristal Arena. Er is een tweede bus van Standaard Luik bijgekomen en de parkeerplaats is nu druk bezet. Deze avond, om 20 uur, is de match Kortrijk-Genk gepland. Misschien kunnen we met de spelersbus meereizen? We zijn er vroeger wanneer we nu de trein nemen.

We verlaten de dijk en trekken langs prachtige villa's naar de wijk Heide. In het centrum brengen chiro-jongeren hun krokusverlof door in Heidepark, een jeugdcentrum van chirojeugd Vlaanderen. We lopen even door tot bij de Heidekapel ( 1643 staat in de deur gebeeldhouwd ). We duwen de zware deur open en zetten een kaarsje bij in de brandende rij. Terug langs luxueuze villa's tot bij de E 17, die we langs een smal pad boven en langs de oprit volgen. Even de drukke N 446 dwarsen en terug langs een zandweg naast de snelweg.

We zijn gelukkig eindelijk het lawaai achter ons te laten wanneer we haaks het bos intrekken. Bij een kasseiweg ligt de Roosenbergabdij vlak voor ons.De hedendaagse abdij, die in 1975 naar de plannen van de benedictijn en architect Dom Hans van der Laan werd opgetrokken, vervangt een gebouw uit 1237. Kenmerkend : grote eenvoud en strenge rechtlijnigheid ( geen bogen ) en opgebouwd met baksteen, beton en ruw hout; ( De kerk op de Wijnberg in Wevelgem is van dezelfde architect en vertoont identieke kenmerken.). Op de achtermuur van de kapel een prachtige muurschildering van Théodore Stravinsky, zoon van de Russische componist Igor.

Via een brede zandweg, twee voetgangerssasjes en een viertal bochten bereiken we de Vierschaar in Waasmunster waar we de bus nemen naar het station van Lokeren.  

Na enig zoekwerk belanden we op de " Place Communale " waar we onmiddellijk de rue du Calvaire nemen. De straat doet haar naam alle eer aan

bochtig en met een helling van 13% brengt ze ons op temperatuur. Eenmaal boven zorgt het Bois Roly ervoor dat we weer op adem komen. Een prachtig bos met veel loofbomen. Heel dichtbij horen we schieten, zou er dan toch een jachtpartij georganiseerd zijn ? Langs een lange afdaling bereiken we de weg Franière- Ham-sur-Sambre en de oevers van de Samber. Op de gebetonneerde RAVEL-weg volgen we de rechter oever en komen zo voorbij de sluis van Marimont. Iets verder moeten we voor een 500 tal meter de baan op om dan weer de veilige RAVEL-weg te nemen. De vier hoge schouwen van de AGC-fabriek op de andere oever, op grondgebied Moustier-sur-Sambre, spuwen enorme rookwolken de lucht in. Men is er bezig een schip zand te lossen, zand dat gebruikt wordt in de fabriek voor de glasproduktie. Men werkt er 24 uur/ 24 uur en levert en  de grootste productie ter wereld. ( 2500 ton vlak glas per dag ).

We verlaten andermaal de oever en betreden een pad tussen de Samber en een oude arm en bereiken Ham-sur-Sambre. Bij de grote baan moeten we kiezen de GR412 of de GR125. Volgens de planning wordt het deze laatste. We lopen eerst nog wat, tussen struikgewas evenwijdig met de baan.

Wanneer we die dan de rug toe keren en het Grand Bois de Ham willen inslaan houdt een bord met " Danger-Chasse " ons tegen. Gelukkig vinden we, in een met de bosweg evenwijdige hoofdweg, de oplossing. Het wordt wel klimmen geblazen en de wind komt ook sterk opzetten. Tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen en bevinden we ons, zonder enige bescherming, in open veld. Onze regenkledij wappert en slaat om ons heen en telkens er ons een auto kruist krijgen we er nog een gulp water bovenop.Bij de N988 gekomen hebben we blijkbaar het hoogste punt bereikt en dus een ideale plaats voor de producte van alternatieve energie, want rondom ons verrijst een zee aan windturbines.

Veilig, dicht bij de rand van die drukke N988, trekken we naar het centrum van Fosses-la-Ville. Het is intussen gestopt met regenen en de bebouwing beschermt ons tegen de wind, een mooi moment om op de bus te wachten.   

 

Wanneer we bij de mooie hoeve Ter Tombroek het smalle eenmanspad ( kerkwegel ) nemen krijgen we last van een laagstaande, fel stralende zon terwijl onze neus geprikkeld wordt door een geur van frituurvet. Komt die geur nu van de industriële frietenbakkerij Mydibel of van de chipsfabriek Croky beden gelegen op de industrieterreinen van Moeskroen ?

Na het dwarsen van de grote baan bevinden we ons nu in Tombrouck want we zijn inderdaad de taalgrens over getrokken en bevinden ons in de provincie Henegouwen. Een gebied met taalfaciliteiten voor de Vlamingen; Nochtans hebben bepaalde straatnamen in het Frans een lettergrootte die wel driemaal zo groot is als de Nederlandse benaming van de straat. We trekken over La Grande Espierrès en komen bij de N58, in de volksmond de weg Pecq-Armentières, die in het begin van de jaren '80 voor heel wat communautaire heibel zorgde. Die 'taalautoweg' moest de Waalse enclave Komen met Henegouwen verbinden. Na jaren geruzie werd er in '93 beslist dat die weg er toch mocht komen. Hij werd voor een groot gedeelte als expresweg uitgevoerd. Opletten geblazen dus bij het oversteken. Tussen de hoge boordstenen is een smalle opening voorzien en in het midden is er een soort sas om van daaruit veilig de overzijde te kunnen bereiken.

Dwars door de velden richten we nu onze schreden naar het gehucht La Croix Rouge ( Dottignies ) waar we kort naeen twee drukke wegen moeten kruisen, de N512 en de N511 om dan het centrum van Evregnies te bereiken. We draaien er letterlijk rond de kerk en passeren hierbij over het kerkhof. Wanneer de rue du Quennetet ons recht naar de A17 brengt slaan we rechts, een met gras begroeid pad in dat naar de bomenrij langs het Spierekanaal leidt. Het kanaal werd in 1839 gegraven om de Schelde met de Deûle ( Frankrijk ) te verbinden en om kolen van Henegouwen naar Frankrijk te transporteren. We lopen onder de A17 door en genieten een poos van de charme van de kanaaloever. Bij de Pont Levis du Petit-Preux steken we het kanaal over en bij Trieu Planquart stelt een kerkwegel ons in staat een deel van de rue de Lille in te korten.

In de verte voor ons doemt het silhouet op van de kerk van Mont St-Aubert . Links van de weg treffen we voor de tweede maal een grote partij uitgebloeide, verdorde ( kleine en korte ) zonnebloemen aan. We bereiken zonder problemen een nieuwe wijk van Estaimbourg en langs de rue de l'Avenir komen we op het dorpsplein waar we bij de (gesloten) poort van het Chateau de Bourgogne onze bus opwachten.

We zitten al direct in het bos met links en rechts goed afgeschermde en afgesloten villa's gebouwd op grote percelen. We dwarsen de Getebeek die wegens de voorbije regenloze dagen ( weken ) droog staat. Tot aan Piewitte krijgen we akkerland aan onze rechterzijde. Hier slaan we links af en trekken terug de bossen in. Overal liggen langs de kant stapels dikke boomstammen, resultaat van een intense bosexplotatie. Eiken en beuken halen hier de bovenhand met her en der een berkje ertussen. Langs de wegen en dreven treffen we ( droge) greppels aan. Eertijds was dit gebied een afwisseling van moerassen en ondiepe vijvers dat dan later bebost werd.

Wanneer we bij een bocht in de weg bij een GR-paal belanden die de splitsing van een drietal GR-routes aangeeft slaan we links de weg langs de bosrand in en bereiken de parking Aanwijs.Terug even in de bewoonde wereld. We kiezen er voor de de geasfalteerde dreef die ons naar het domein Lippensgoed-Bulskampveld brengt. We draaien rond het kasteel Bulskampveld dat veel meer is dan een bezoekerscentrum ( ook natuur- en milieueducatiefcentrum, unieke kruidentuin, wagenmakerij, smidse, vogelopvangcentrum en nog veel meer ). Voorbij het iets verder gelegen horecabedrijf gaan we op zoek naar de Bornebeek die we een poos volgen om ze daarna te dwarsen. De vochtige grond levert er vooral els, esdoorn en zachte berk. Door het zachte klimaat van de voorbije weken laten de bomen hun blaadjes moeilijker los zodat we intens kunnen genieten van de kleurenpracht dat het bos ons nu biedt.De wegen zijn echte zandwegen geworden.

Daar alle dreven ( velen zonder naamaanduiding ) wel een beetje op elkaar lijken krijgen we het eventjes moeilijk om onze weg te vinden.Een vriendelijke (vila)bewoner wijst ons ten slotte de juiste weg naar de bushalte. Einde van een prachtige, rustgevende tocht. 

De wit-rood markeringen van het GR-pad zijn duidelijk overschilderd zodat het een poosje zoeken wordt naar een aanknopingspunt. Een lange steile klim brengt ons naar het gehucht Comogne waar we opeens drie Groteroutepaden belopen( de GR-125,126 en 412 ). We laten de ingangsdreef naar het kasteel des Quatre Seigneurs links liggen en richten onze schreden naar het bos.Ter hoogte van het kerkhof zien we links bij het kasteel een twintigtal geparkeerde wagens. Eigenaardig ! Iets verder ontmoeten we een dame met hond die ons vermoeden bevestigt. Verderop is er wegens jacht geen doorkomen aan dus moeten we op onze stappen terugkeren en de " gewone " baan naar Floriffoux nemen. We dalen af naar de Sambervallei tot bij het kasteel ( waar vroeger het water van de Samber tot aan de voet van het kasteel kwam, maar nu , gekanaliseerd een honderdtal meter teruggedrongen is.).

Bij de hoek van de kasteelmuur splitsen de drie GR-routes zich en wij dalen verder af tot bij de Samber die we over een grassig pad, stroomopwaarts volgen. Rechts een smalle bosstrook en links, aan de overzijde van het water, een industriegebied. Na zowat een uur, wanneer we onder de ijzeren spoorwegbrug door zijn verrijst hoog boven de Sambervallei , de in 1121 door de heilige Norbertus gstichte abdij van Floreffe. 

We verlaten het water, gaan over de brug en beginnen de klim naar de abdij. Even over het binnenplein om dan bij de zuidpoort van de abdij een steile klim aan te vatten. Een klim waaraan schijnbaar geen einde komt.Ter hoogte van een imposante hoeve wordt het asfalt een begraasd pad dat eerst driekwart toer rond een weide maakt en ons dan een poos evenwijdig aan de N90 ( Namen -Charleroi ) doet lopen. Gelukkig wordt het geluid door een strook bos afgeschermd. In het open veld nemen we een bocht van 45 graden en beginnen een calvarietocht naar de calvariekapel op de top waar we een plateau met weids uitzicht cadeau krijgen. In het gehucht Trémouroux is het terug afdalen naar de Samber toe. Het gaat door het bos,langs een eenmanspad voorzien van een ijzeren borstwering, steil naar beneden tot in de straten van Franière waar we de trein opwachten die ons naar Namen brengt.

Door de hoofdstraten lopen we naar het recreatiedomein De Schorre. Langs het hoofdgebouw heen bereiken we een aaneenschakeling van vijvers. We nemen tweemaal een houten brug en komen op een berm rond een grote brede put terecht die nu mooi met gras begroeid is.Een zevental deltavliegers proberen vanaf de helling het luchtruim te kiezen maar het blijft bij pogingen. Is dit nu door de afwezigheid van wind of hebben ze de knepen van het vak nog niet onder de knie ?

We draaien rond de put en trekken door een jong aangeplant bos ( overwegend berk ). Een vlonderpad maakt het ons mogelijk ongehinderd over de vette kleibodem te wandelen. Dat de volgende vijver ( net als alle andere trouwens ) een overblijfsel  is van de diepe putten waaruit men reeds vanaf de 13de eeuw de klei ging afgraven om er de gekende " Boomse bakstenen " mee te maken bewijst een achtergelaten, roestige graafmachine en die alleen nog herinneringen aan de vroegere bedrijvigheid oproept.

We lopen tussen twee sportvelden die op deze zaterdagmorgen druk bezocht worden. Even langs de grote baan en dan klimmen naar de wijk Bosstraat ( een vroegere steenbakkerswijk ). We bevinden ons op een soort richel waar zowel links als rechts grote kleiputten lagen die nu afgegraven zijn. Bij een bordje met de restanten van de tekst " Verboden toegang " moeten we volgens onze wegbeschrijving door de opening die in de metalen afsluiting gemaakt is. Anderen hebben dat blijkbaar ons reeds voorgedaan dus kiezen we voor het meest belopen van de twee paadjes die er vertrekken. Dit zou ons moeten leiden naar een wandelboom maar na twintig minuten stappen tussen struiken en bosjes stoten we op geen wandelboom maar wel op een toegangs(=uitgangs)poort die gesloten is en te hoog is om er over te komen. Dan maar het pad langs de afsluitingsmuur gevolg tot bij de volgende poort ( idem als daar straks ) maar we kunnen nu wel over de omheining het bos verlaten en de grote baan bereiken.

Even zijn we het noorden kwijt maar een fietser zet ons weer op het rechte pad.We bevinden ons op het grondgebied Terhagen. We dalen af naar de Rupel en beklimmen er de dijk die we richting Boom volgen. Enkele schoorstenen van verdwenen steenbakkerijen en twee windmolens breken het eenzame landschap. Langs een ( kleine ) scheepswerf verlaten we de dijk en bereiken we de hoofdweg waar we de bus naar Antwerpen nemen.