06.03.2010 : Wandeling 158 : LES FORGES DE MELLIER, 12 km; 3 uur
Eens voorbij Ciney liggen de spoorwegbermen bedekt met een laagje sneeuw dat steeds maar dikker wordt naarmate we het station van bestemming naderen. Wanneer we uitstappen ligt het perron van Marbehan onder een 10 cm dik sneeuwtapijt. We krijgen het weeral eens gemakkelijk want een geel rechthoekig driehoekje zal voor de ganse tocht onze gids zijn. Een poosje lopen we nog evenwijdig met de spoorweg maar duiken dan voor een lange tijd het bos in. Links passeren we een imposante ( Byzantijnse ) hazelaar ( omtrek 1,5 meter ) . Het is aangenaam wandelen over deze bosweg ware het niet dat we verschillende malen voor het water en enkele beekjes moeten uitwijken naar de zijkanten. We kiezen richting ' Forges de Mellier ' en komen voorbij twee zorgvuldig bewaarde en in stand gehouden grote huizen van de vroegere meester-smeden van de ' Forges basses '. Volgens een bordje nu dienstig als chambres d'hôtes . In ieder geval moeilijk te vinden én te bereiken als je het mij vraagt. Wanneer de voetsporen in de sneeuw, die we reeds geruime volgen , naar links afslaan klimmen wij steil rechtdoor. Een trein dondert boven ons hoofd wanneer we onder de spoorweg door duiken. Bij een open stuk krijgen we een fantastisch uitzicht over de vallei van de Mellier die we links draaiend gaan opzoeken. Bij de ' Forges hautes ' moeten we ons langs een wegversperring heen wringen en bereiken de restanten van de 'Forges (foto ) . Smelterijen die in de 17de en 18de eeuw hoogtij vierden temeer daar ze hier de natuurlijke hulpbronnen aantroffen, namelijk water, (houts)kool en ijzererts. Begin 20 ste eeuw werden alle activiteiten stopgezet. Sinds 13 oktober 1980 is de site geklasseerd als monument en is eigendom van het Waals Gewest. We steken de Mellier over en beginnen aan een lange klimpartij door het mooie domeinwoud van Mellier.De storm van de voorbije week heeft ook hier sporen nagelaten en bomen en takken op het pad geworpen. Dus er omheen komen is de boodschap en dan weer het juiste pad opzoeken, in de sneeuw niet zo vanzelfsprekend. Komt daar nog bij dat de waterplassen niet alleen bedekt zijn met een laagje ijs maar ook onder de sneeuw verscholen liggen met als gevolg ... natte voeten. Midden in het bos bereiken we het hoogste punt van onze tocht - 447 m - en dan is het de ganse tijd afdalen geblazen. Steeds maar bos en sneeuw en we zijn blij uiteindelijk bij de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van de Chenel weer in de bewoonde wereld te komen en langs de verkeersweg N897 het station van Marbehan te kunnen opzoeken.
