Langs een smal bruggetje steken we het riviertje de Gelbressee over dat iets verder het water opneemt van een bron en van de Rau de Franc-Waret.We klimmen naar het mooie dorpskerkje met bijhorend kerkhof en verlaten langs een pijlrechte weg het kleine dorpscentrum. Rechts het Bois d'Hambraine en links, achter een draadafsluiting prachtige aanplantingen van geleide fruitbomen. Een dik tapijt van gevallen beukenbladeren verbergt een hobbelige kasseiweg die lastig te belopen is.In het bos houdt de Rau de Franc-Waret ons gezelschap en vormt af en toe mooie vijvers. De weg wordt  beter en we bereiken het kasteel van Franc-Waret ( een dorpje met 200 inwoners ). Het goed onderhouden kasteel was oorspronkelijk een versterkte kasteelhoeve die in de 18de eeuw in klassieke stijl tot ( grote) herenwoning werd verbouwd. Rond het kasteel liggen vijvers en een Engels park. Binnenin een indrukwekkende verzameling van Franse en Hollandse meubelen uit de 18de en 19de eeuw.Men heeft er eveneens een 6-tal ingerichte zalen te huur voor recepties, semenaries en bedrijfs- en privaatfeesten aan prijzen van 300 tot 2000 € per dag.

We vergeten ( wanneer we een andere weg dan deze die in onze tochtbeschrijving staat aangegeven willen nemen ) dat we ons hier op een kasteeldomein bevinden en dat de meeste wegen " privé " zijn.Dan maar een poos langs de drukke N80 ( Namen -Hannuit ). Ook wanneer we de grote baan verlaten zijn we nog niet van het autoverkeer verlost. In het centrum van Ville-en Waret is het even zoeken naar een klein stijgend pad, dat uiteindelijk meer op een uitgedroogde beek dan op een pad lijkt. Een veldweg brengt ons naar La Bruyère, een gehucht van Marche-les-Dames.We lopen geruime tijd klimmend en dalend in een open landschap en wanneer we aan ons linkerzijde het Bois de Hubeumont krijgen trekken we er heen.Het is middag en een telefoontje met het thuisland vertelt ons dat het daar flink aan het regenen is terwijl wij hier reeds de ganse voormiddag  van een heerlijk zonnetje genieten.De akker rechts van ons ligt bezaaid met een massa kleine keitjes. Eerst nog een klim tot in het bos maar dan gaat het met een lange afdaling naar de N992.

We krijgen een heruitgave van bij het begin, een vrij onregelmatige grond met grote losliggende rolstenen, uitstekende boomwortels en dit alles verdoken onder een tapijt van gevallen bladeren; Makkelijk stappen is anders. We zijn blij eindelijk termac onder de voeten te krijgen wanneer we de N992 bereiken. Rechts van ons kronkelt de Rau de Gelbressee met ons mee, of is het omgekeerd ?We bereiken de N80 bij de plaats waar we de start namen maar, even wachten toch, want het busje komt zo.