DE KRACHT VAN ZACHT

zacht als een lam

moedig als een leeuw

zachtmoedig ben Jij

zacht als dons

aardig als een goede vriend

zachtaardig ben Jij

zacht als zijde

teder als een liefhebbende moeder

tederzacht ben Jij

zachtmoedig

zachtaardig

teder zacht

vol kracht ben Jij

Leer mij Jou graag te zien

boven al wat is

van ganser harte

vanuit het diepste van mijn ziel

met heel mijn verstand

en met al mijn energie

in volle Zelf-bewustzijn

en mijn medemens

als mezelf

Yogannes

DE VERRIJZENISDROOM

De kleine Zjonnie kraaide van de pret toen hij almaar hoger en hoger ging met de schommel. Tot plots … Met een grote zwier vloog hij uit de schommel en viel hij keihard neer met een luide smak, zich lelijk stotend met het hoofd tegen een grote steen. Het werd helemaal zwart voor zijn ogen. Dan voelde hij zich ineens veel lichter worden en boven de grond zweven. Tot zijn verbazing zag hij hoe de mensen beneden hem naar zijn lichaam toesnelden. Weldra kwam een ziekenwagen en werd dat bewusteloze, onbeweeglijke lichaam weggevoerd.  Even later zag Zjonnie zichzelf liggen op de operatietafel en artsen en verpleegsters waren druk bezig met allerhande toestellen en handelingen…

Zjonnie voelde zich weggetrokken worden van dit tafereel. Met een duizelingwekkende vaart vloog hij door een nauwe gang en kwam dan in een heel andere wereld terecht. Een schitterend groen landschap, heuvelachtig en zich schier eindeloos uitstrekkend. Een heerlijk zonnetje scheen over de lieflijke dieren en prachtige bomen en planten. Hier en daar zag hij een riviertje en vele fonteintjes. Mooie, zachte muziek weerklonk alom. Engelachtige wezens bewogen zich geruisloos en sierlijk doorheen dit fantastische paradijs. Zjonnie voelde een enthousiaste vreugde en diepe vrede binnenin zich. Hij sprak iemand aan die zich vlak bij hem bevond en hem aan zijn overleden grootvader deed denken.

“Mijnheer, kunt u mij alstublieft vertellen waar ik hier ben? Ik vrees dat ik verdwaald ben” sprak hij schuchter.

De aangesprokene glimlachte hem vriendelijk toe en zei:

“Je bent precies waar je zijn moet op dit ogenblik, namelijk in de astrale hemel. Meer bepaald in de sfeer waar je ziel volgens je karma thuishoort. Geniet volop van deze uitzonderlinke glimp van de eeuwigheid want vooralsnog zal je straks terug moeten om je levenslessen op aarde verder te zetten”.

Zjonnie begreep er niets van maar voelde intuïtief dat het hier goed en veilig was. Meer nog, hij voelde zich geborgen en diep gelukkig zoals nooit voorheen.

Vrolijk gezang en lieflijke muziek trok zijn aandacht. Een groep kinderen zat rond een grote fontein en zongen er leuke liedjes terwijl ze met hun handen allerlei gebaren maakten. Hij ging er naar toe en vroeg of hij mocht meedoen.

“Natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd!” riep een meisje uit en ze lachten allen hartelijk.

Zjonnie ging naast het meisje zitten en vroeg: “Wat doen jullie eigenlijk? Is dat een spelletje? Mag ik meedoen?”

“Zeker mag je dat. We maken hier paaseieren voor de kinderen op aarde. Eerst zingen en mediteren en bidden we. Dan maken we het heel stil en denken bewust aan de vorm die we graag willen. Daarna wrijven we in de handen, strekken de armen uit en zingen luidop ‘AUM’ (dat klinkt als het woordje ‘oom’). Zo brengen we de energie in het verlangde droombeeld. Dan spuit de fontein de gewenste paaseieren de lucht in. Witte, bruine, zwarte en alle andere kleuren en alle vormsoorten zijn mogelijk. Hoe creatiever, hoe liever! Elk ei bevat de universele Liefdesenergie en minstens één van de goddelijke eigenschappen zoals bijvoorbeeld Vrede, Vreugde, Wijsheid enz.

De paaseieren worden dan gematerialiseerd in de grote koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Daar worden ze door de kerkklokken opgehaald en verspreid over de hele wereld.” Op Paaszondag kunnen groot en klein dan genieten van deze hemelse spijs! Die werkt helend en gelukbrengend en dat heeft de wereld meer dan nodig! De wapens moeten zwijgen en de harten moeten spreken. Liefde zal uiteindelijk overheersen.”

Zjonnie had het gevoel dat hij dit meisje ergens van kende en ook de woorden die ze sprak klonken hem vertrouwd in de oren. Hij was overigens allang niet meer verbaasd over wat hij hier allemaal te zien en te horen kreeg. Het leek hem allemaal zo natuurlijk waarachtig en  gewoon. Hij voelde zich helemaal thuis.

Hij deed mee met de anderen en probeerde zelf een groot, mooi paasei in gedachten te nemen en dat bewust te visualiseren. En zie, daar kwam het gewenste ei op een lichtende straal uit de fontein omhoog. Na een tijdje vervaagde het beeld van het ei en verdween dan helemaal.

In een flits zag hij het beeld van het paasei temidden van vele andere onder de reusachtige koepel van de basiliek liggen.

Nog lang speelde hij zo met zijn nieuwe kameraadjes rond de fontein en maakten ze de schoonste en lekkerste heerlijkheden. Eieren en chocoladefiguurtjes in alle mogelijke vormen en kleuren. Het liefste wou hij hier voor altijd blijven.

Bij die laatste gedachte klonk plotseling een luid trillende gong en werd Zjonnie weer door die nauwe gang weggezogen.

“Goddank! Hij komt weer bij!” hoorde hij. Hij opende langzaam de ogen en zag het gezicht van zijn moeder.”

“Het is een echt mirakel. We dachten werkelijk dat we hem voorgoed kwijt waren toen hij die hartstilstand kreeg.”

Die stem kende Zjonnie niet maar hij herkende wel de dokter die hij aan de operatietafel gezien had.

Het was allemaal een beetje verwarrend. Had hij nu gedroomd? Maar het was allemaal zo echt! En dat gelukzalig gevoel … Zjonnie verlangde er sterk naar terug te gaan naar die heerlijke plek en naar zijn vriendjes daar.

Maar toen hij het overgelukkige gezicht van zijn moeder zag, verzoende hij zich met de situatie.

“Weldra is het Pasen” zei zijn moeder “dan komen de klokken zeker een extra groot en mooi paasei voor je brengen”.

Zjonnie lachte haar instemmend toe. Ja, dat wist hij wel heel zeker!

Yogannes

EEN HEMELSE ONTMOETING

Diepbedroefd stond de man te staren naar het graf van zijn echtgenote die plotseling was overleden. “Ik ben zo rijk als de zee diep is, maar ik ben de ongelukkigste man ter wereld” zuchtte hij. “Ach, kon ik nog eenmaal mijn lieve vrouw omhelzen en haar nog eens zeggen hoe zielsveel ik van haar hou.” Maar zijn woorden gingen verloren in de wind en triestig verliet hij het kerkhof om eenzaam naar zijn groot, leeg en koude huis terug te keren.

Hij begon te zoeken in boeken vol wetenschappelijke en filosofische wijsheid om te achterhalen op welke wijze hij contact kon krijgen met zijn dierbare geliefde. Maar de meeste werken lieten er geen twijfel over bestaan: het was gewoon onmogelijk om als sterveling op enerlei manier met gestorven mensen om te gaan alsof ze nog in levende lijve op aarde waren. Hoewel, een heel oud boek uit het Oosten beschreef inzichten die de man hoop deed koesteren.  Hij begreep het niet allemaal precies maar het ging over ‘leven na de dood’ en  ‘zich afstemmen op het hiernamaals” en zelfs “het wezenlijk ontmoeten van dierbare afgestorvenen”. De schrijver van het boek woonde in India nabij de Himalaya ’s. Die moest en zou hij gaan opzoeken!

Na een lange reis en zoektocht kwam de man in een klein afgelegen dorpje aan. Hier zou volgens de inlichtingen die hij had ingewonnen de wijze schrijver geboren en opgegroeid zijn.  Maar de dorpelingen die hij aansprak hadden de naam van de schrijver nog nooit gehoord. Kinderen die nabij een schooltje aan het spelen waren verwezen hem naar hun schoolmeester, een oude vriendelijke man. “U wil Oom Goeroe spreken neem ik aan. Ja, zo is hij hier in het dorp bekend. Hij leeft al vele jaren in een grot in de bergen. Nadat zijn boek gepubliceerd werd, heeft hij zich teruggetrokken uit de maatschappij om de rest van zijn levensdagen in stilte en meditatie door te brengen. Ik vrees dat u een lange reis voor niets hebt gemaakt. Hij wil geen bezoek ontvangen.” De man wou het toch proberen. “Ik ben heel rijk en ben bereid mij hele fortuin te schenken aan Oom Goeroe en aan de dorpen hier in de buurt. Ik moet hem spreken. Hij moet mij zeggen hoe ik mijn dierbare echtgenote weer kan zien.” De schoolmeester schudde meelevend het hoofd. “Brave man, Oom Goeroe geeft totaal niets om geld of materiële rijkdom. De dorpelingen hier en in de omgeving zijn best tevreden met het eenvoudige leven dat ze leiden en komen niets tekort. Maar omdat u zo een groot verdriet hebt en een rechtschapen goed mens bent, ben ik bereid een kind naar Oom Goeroe te sturen om te vragen of hij u heel uitzonderlijk toch kort wil te woord staan”.

Het kind kwam terug met de boodschap dat Oom Goeroe de man uit het Westen wilde ontmoeten “omdat hij het Goddelijke Moeder had gevraagd en deze het had toegestaan omwille van de grote liefde die de man voor zijn vrouw betoonde”. De man was tegelijk verheugd en verbaasd met deze voor hem vreemd klinkende boodschap. Hij vertrok meteen samen met kind dat hem de weg zou wijzen. Na een lange wandeling in een adembenemend mooi natuurlandschap kwam de man bij de grot aan. Oom Goeroe verwelkomde hem hartelijk en bood hem een kop thee aan. Hij begon dan een lang verhaal te vertellen over het leven, het échte Leven, dat geen begin of einde kende en vele incarnaties omvatte van zielen die telkens weer herboren werden in een nieuw lichaam na een zekere tijd in de astrale sfeer te verblijven. “Uw vrouw bevindt zich nu in die tussenfase en jullie kunnen elkaar niet fysiek aanraken of met elkaar praten zoals jullie in het aardse leven deden. Maar ik kan u wel helpen af te stemmen op de astrale wereld en meditatief contact met haar te hebben.”

Oom Goeroe leerde de man enkele basistechnieken van yoga en deelde nog enkele diepe inzichten met hem. “Sluit nu je ogen en kijk met gesloten ogen naar boven. Adem rustig heel diep in langs de neus. Hou de adem even in en blaas dan langzaam en diep weer uit langs de mond. Doe dit enkele malen op je eigen ritme. Blijf afgestemd op het punt tussen de wenkbrauwen. Denk dan heel intens aan je vrouw en laat je liefde voor haar stromen.”

De man was helemaal in vervoering. Hij zag daadwerkelijk zijn vrouw voor zich. Ze zag er stralend jong en fris uit, net zoals toen hij haar voor het eerst ontmoette. Zij glimlachte hem teder toe maar zei niets. Ze leek een lange witte mantel aan te hebben. Er straalde een intense golf van liefde van haar uit. Hij meende enkele woorden op te vangen ook al sprak ze die niet luidop uit. “Ik heb het hier goed. Ik ben heel gelukkig. Ik hou van jou.”

Langzaam verdween zij in een wolk van licht. De man bleef nog heel lang stil zitten. Een diep gevoel van liefde en vrede bleef hem als een warme gloed doorstromen. Langzaam opende hij de ogen en zag dat Oom Goeroe hem liefdevol aankeek.

“Oom Goeroe, hoe kan ik je bedanken voor deze gelukzalige ervaring?” Vraag wat je maar wil, ik heb een enorm groot vermogen en wil je alles schenken” sprak de man . Oom Goeroe schudde glimlachend het hoofd. “Een ware goeroe neemt nooit iets aan. Geen enkel materieel ding kan mij bekoren. Jouw geluk is mij meer dan voldoende.”

“Mag ik dan jouw leerling worden? Ik wil alles leren over bewust  spiritueel leven, alle technieken beoefenen en alle diepere inzichten kennen die nodig zijn voor totale Zelfverwezenlijking.  Zo kan ik waarachtig leven en voor altijd gelukkig worden.”

Met milde tederheid in zijn ogen stemde Oom Goeroe toe. “Voortaan zijn we onafscheidelijk verbonden met elkaar.”

De man besloot toen al zijn bezittingen en geld weg te schenken aan spirituele scholen en gemeenschappen. Hij vestigde zich in het Indiase dorpje en leefde er heel bescheiden in meditatie en gebed. Hij ontving er regelmatig mensen uit het westen en trok met hen de bergen in. Af en toe ging hij bij Oom Goeroe. De wijze lessen van zijn nieuwe vriend gaf hij door aan zijn westerse bezoekers.

Na enkele jaren van eenvoudig rustig leven stierf hij. Zijn dierbare vrouw verwelkomde hem in de astrale hemel. Hij had de aarde verlaten zonder één cent maar was nu de koning te rijk…

Yogannes 

AANTREKKINGSKRACHT VAN EEN AUTOBIOGRAFIE

Voor de zoveelste maal raadpleegde Yo de webstek met allerhande spirituele items. Tijdens zijn studie Kwantumcybernetika had hij veel interessante informatie gevonden ter ondersteuning van de masterklassen. Nu hij zijn eindwerk moest maken, vond hij hier opnieuw boeiend materiaal. Eén onderwerp had hij steeds overgeslagen: een link met de afbeelding van een man in oranje gewaad die een toespraak hield. Yo dacht hierbij altijd aan die pseudo-goeroes die in zijn jeugdjaren hele zwermen leerlingen hadden die hun “materie verzakende” meester luxewagens en dergelijke schonken. Die zelfverklaarde goeroes lieten zich feestelijk aanbidden door een hele schare naïeve volgelingen. Ze predikten misschien wel zinnige zaken maar leefden daar zelf niet naar.

Deze keer voelde Yo echter een onweerstaanbare drang om toch de link te openen. Reeds bij de eerste zinnen van de spreker wist Yo dat deze man authentiek was en heel oprecht wijsheden en waarheden verkondigde. Tot zijn opperste verbazing hoorde Yo antwoorden op vragen die hij zich al zijn hele leven – zelfs als kind al – gesteld had. De man in oranje was een leerling van Paramhansa Yogananda en hij vertelde over diens leven en spiritueel werk. Yo zocht meteen verder op het internet en vond teksten terug die Yogananda ooit geschreven had in het tijdschrift van zijn spirituele organisatie. Een ware openbaring! Vooral de teksten over Jezus Christus raakten Yo heel diep. In heldere en prachtige taal schreef Yogananda over de universele absolute Waarheid en over de Liefde als de kern van elke levensovertuiging. Yo verslond de woorden met een immens enthousiasme.

Met wat extra zoekwerk kwam Yo terecht bij een website die verwees naar het meesterwerk van Yogananda: “Autobiografie van een Yogi”. Hij bestelde meteen het boek en toen hij het een paar dagen later in handen kreeg, bekeek hij als betoverd het gezicht op de cover. Die ogen van Yogananda leken levensecht; uitnodigend en liefdevol. Yo las het boek meteen helemaal uit. Het was leerrijk, ontroerend, wonderbaarlijk en vooral: zegenend. Yo voelde zich zielsgelukkig terwijl hij al die schone en ware woorden las.

Ook andere werken van Yogananda vonden de weg naar Yo. Vooral “The Second Coming of Christ” (de wederkomst van Christus) fascineerde hem. Een volledig overzicht van alle woorden en daden van Jezus van Nazaret, voorzien van voortreffelijke uitleg en commentaar. Foutieve vertalingen en verkeerde interpretaties worden in dit meesterwerk rechtgezet. Wat Jezus werkelijk zei en bedoelde komt in dit boek duidelijk naar voren.

Hoe meer Yo over Yogananda las, hoe meer hij zich verwant voelde met deze hoogst bijzondere man. Als “beschermheilige” voor zijn spiritueel werk had Yogananda gekozen voor de Heilige Franciscus, waarvoor ook Yo altijd al een grote verering had. In een vorige incarnatie – als Willem de Veroveraar – was Yogananda gehuwd met prinses Mathilde, dochter van de Graaf van Vlaanderen, overigens ook een vergevorderde spirituele ziel. Yogananda was ook ooit hier geweest (op doorreis) want hij had hier prachtig ambachtelijk kantwerk gekocht om als kerstgeschenk te kunnen geven. Net als Yogananda hield Yo erg veel van “An der schönen blauen Donau” van Johann Strauss. En zo zijn er nog vele andere grote en kleine zaken die een gevoel van verbondenheid geven. Maar het allerbelangrijkste is de voelbare aanwezigheid  bij meditatie en bij afstemming op de goeroe.

Yo besloot om leerling te worden van Yogananda en diens spiritueel werk te steunen. De wijdingen en spirituele technieken zouden hem begeleiden bij het bewustzijnsproces dat tot volledige Zelfverwezenlijking leidt. De vele depressies in Yo’s leven tot nu toe behoorden nu definitief tot het verleden. Hij bloeide helemaal open en groeide nog door dagelijkse meditatie en spirituele studie op het pad van Zelfbewustzijn.

De intense aantrekkingskracht van “Autobiografie van een Yogi”  (en) van Paramhansa Yogananda waren een godsgeschenk dat zijn leven voorgoed vervulde van blijvende gelukzaligheid.

Vele anderen werden eveneens op een bijzondere wijze aangetrokken tot dit werk. Al wie de ware zin van zijn leven zoekt en oprecht het allerbeste van zichzelf wil geven om een vredevol en harmonieus leven te verwezenlijken voor iedereen, zal op het juiste moment een bijzonder teken krijgen en weten welke levensweg bewandeld kan worden om uiteindelijk voor altijd gelukkig te zijn.

Yogannes

VAN OUD NAAR NIEUW

Met een vredige glimlach zat Godfried in zijn comfortabele zetel. De Nieuwjaarsdrukte van deze namiddag had in het rusthuis plaatsgemaakt voor stille avondrust. Alle bezoekers waren weg en de bewoners genoten nu van de kalme sfeer in het huis.

Hij bedacht hoe hij gisteren op de laatste dag van het jaar heel vroeg was opgestaan in zijn oude woning en van ’s morgens tot ’s avonds alles had opgeruimd en gepoetst. Samen met het stof en het afval had hij alle donkere en negatieve zaken van het verleden weggenomen. Hij koesterde enkel nog de mooie en goede herinneringen zonder er evenwel in te blijven vertoeven. Al het duistere en kwade gingen voorgoed naar de vergeetput van zijn gedachten; enkel de lessen die hij daarbij geleerd had zou hij nog onthouden. Toen hij naar dit rusthuis vertrok liet hij de woning helemaal leeg en zuiver achter, zonder omkijken.

Hier in het rusthuis zou hij een nieuw bestaan beginnen, een nieuwe levensfase. Ook voor het jonge koppel dat zijn huis gekocht had, begon een heel nieuw bestaan. Zij zouden de woning volledig afbreken en hun eigen gloednieuwe nestje bouwen. Marieke had op Kerstavond een kindje gekregen – alweer nieuw leven- en haar verloofde Zjef zal zeker een goede vader zijn. Die jonge mensen vormden een lief stel en zullen hun kindje met tedere zorg omringen. Een jong gezin met een hele toekomst voor zich. De gang van het leven zoals het is.

Godfried maakte zich klaar voor zijn dagelijkse yogaoefeningen en meditatie. Dat hield zijn oude lichaam jong en zijn geest scherp. Voedsel voor de ziel. Een diepe innerlijke rust en vrede kwam over hem. Al het oude was voorgoed voltooid verleden tijd, het altijd nieuwe nu manifesteert zich als eeuwige gelukzaligheid.

Yogannes

EEN BOODSCHAP VAN LICHT IN DE DONKERE NACHT

Laagje na laagje leg ik een koekje op de stapeltjes na onderdompeling in de koude thee. De kokos crème met kokosbloesem tussen de “kleine boter”-koekjes zorgt voor een stevig en vooral lekker verbindingsmiddel.  Het wordt een gezonde versie van een traditioneel alternatief voor de klassieke kerststronk. Op de achtergrond zingen kinderen via “joetjoeb” Vlaamse kerstliederen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik samen met de klasgenoten in de Baardegemse dorpsschool deze liederen meezong. Het bracht een enorme sfeer met zich mee, een gevoel van vrede en verbondenheid.

Het kerststalletje thuis werd als een heilig ritueel met de hele familie opgebouwd. Alle figuren hadden hun vaste plaats en werden voorzichtig uit het krantenpapier gehaald en in de juiste positie gesteld. Links de herders, rechts de driekoningen die wat verder van de stal stonden want zij komen pas aan op 6 januari…  Op kerstavond werden alweer samen liederen gezongen en het kerstverhaal verteld. Het feestmaal met kaarslicht was uitzonderlijk uitgebreid en speciaal, iets wat de rest van het jaar zelden of nooit op tafel kwam; “ossentong in madeirasaus” bijvoorbeeld. Allicht een verwijzing naar één van de dieren in de stal… Het dessert was steevast de “petiberkes-taart”, toen nog met échte boter, crème en koffie.

Mijn laagjestaart krijgt meer en meer vorm. Mijmerend over vroeger en af en toe meezingend met de kerstkoren bedenk ik dat vele kinderen en allicht ook heel wat volwassenen niet eens goed weten waar het met Kerstmis werkelijk om gaat.  Kerstmannen, kerstmarkten, ijspistes, overvolle winkelstraten, dzingel dzangel bells, kadootjes… het mag er allemaal zijn. Maar de essentie van het Kerstgebeuren gaat vaak verloren en dat is spijtig. Het herdenken van het Licht dat in de wereld kwam en een boodschap van liefde en vrede bracht, wie denkt daar nog aan? Een oproep om zich te bezinnen over de ware zin van het leven, wie ligt daar nog wakker van? OK, er zijn tal van solidariteitsacties en familie en vrienden komen samen om te vieren. Maar wordt er nog een verband gelegd met de boodschap van dat kindje in de kribbe wiens verdere leven totaal in het teken stond van vrede en rechtvaardigheid, van liefde voor al wat is. Die al weldoende en helend rondtrok en vertelde over sociale gelijkheid en ware solidariteit. Die de onschuld, de oprechtheid en het zuivere hart van kinderen als voorbeeld voor ons allen stelde. Die maatschappelijk onrecht en hypocrisie aanklaagde. Die geweld volledig afwees. Die opriep tot vergeving en verzoening. Die wereldlijke en religieuze overheden terechtwees omwille van hun schijnheiligheid en foutief gedrag ten opzichte van de mensen.

Dat bewustzijn dat elke dag opnieuw en in het bijzonder in de Kersttijd geboren wordt in elk mensenhart, dat is de essentie van Kerstmis. Wie openstaat voor deze bevrijdende boodschap en zichzelf volledig verwezenlijkt, maakt van zichzelf en elk-ander een gelukkig mens. Een beter leven, een betere wereld: het is geen utopie, geen naïef droombeeld van enkel dichters en idealisten. Het is een levensecht goddelijk plan dat elk voor zich én samen met alle anderen kan verwezenlijken. Kerstmis is een vreugde- en hoopvol feest met een liefdevolle boodschap van vrede. Een boodschap van Licht in de donkere nacht.      

Yogannes

HET WAS OP EEN KERSTAVOND…

Het gebeurde toen Jetananoe koning was van Wreedland. Een deel van zijn volk was in opstand gekomen. Niet echt “zijn” volk want hij had de oorspronkelijke bewoners van het land zoveel mogelijk verjaagd, hun grond, huizen en andere bezittingen afgenomen en hen verbannen naar een kleine strook aan de zee waar ze in kampen moesten leven en voortdurend belaagd werden door het leger. De konings familie, verwanten en aanhangers namen de plaats in van de onfortuinlijke oorspronkelijke bewoners van het land. Koning Jetananoe stichtte zo zijn rijk dat zich uitstrekte van de bergen tot de zee. De rebellen van de kuststrook gingen van wanhoop en frustratie over tot brutaal geweld. Zij ontvoerden en doodden vele van de konings onderdanen en eisten vrijheid en rechten op. Jetananoe was razend en liet een lange muur bouwen rond het hele kustgebied. Slechts 1 smalle doorgang was er nu en die werd zeer streng gecontroleerd.

Mirjam, het vrolijke herderinnetje zong en danste op de bergweide terwijl haar kudde schapen vredig graasde. Zij was zich niet bewust van de wreedheid van haar koning, noch van het gruwelijke geweld van de verzetsstrijders. Haar wereld bestond uit haar familie, het dorp, de bergen en de dieren. Zij had een ingoed karakter, was steeds dienstbaar en opgewekt. Zij was ook heel vroom, beoefende yoga en mediteerde elke dag. Op een keer ontmoette ze een vreemdeling die blijkbaar verloren gewandeld was. Yoessev stelde zich voor als toerist in eigen land. Hij woonde aan zee en wou nu de bergen eens verkennen. In werkelijkheid was hij een spion van de terroristische rebellen die door een list de controle verschalkt had en nu op zoek was naar mogelijkheden om vanuit de bergen koning Jetananoe aan te vallen. Dit zou met behulp van bondgenoten vanuit het buitenland moeten gebeuren. Mirjam – onwetend, goedgelovig en vol vertrouwen in de goedheid van de mens - vertelde honderduit over de streek. Zo kwam hij te weten waar grotten en kloven waren die uitstekend konden dienen voor schuilplaatsen en vluchtwegen… Maar hoe langer hij luisterde naar dat lieve herderinnetje, hoe schuldiger hij zich begon te voelen. Jazeker, hij wilde vrijheid, vrede en welzijn voor zijn volk en vooral ook gerechtigheid. Maar niet ten koste van mensen zoals Mirjam en allicht nog vele anderen.  Anders was hij toch feitelijk geen haar beter dan die wrede koning Jetananoe? Hij besloot voorlopig geen verslag uit te brengen aan de verzetsgroep en vestigde zich gewoon in het dorp. Hij vond onderdak bij het gastvrije gezin waartoe Mirjam behoorde. Hij hielp op de boerderij, deed veel timmerwerk want dat was zijn echte vak en hij trok vaak ook met het herderinnetje de bergen in. Ze genoten van de heerlijke rust, het lieflijke berglandschap en mediteerden er vaak samen. De twee werden verliefd en verloofden zich uiteindelijk ook.

Ondertussen escaleerde de toestand in het land. Na een zoveelste gewelddadige confrontatie waarbij wederzijds vele mannen, vrouwen en kinderen op een verschrikkelijk gruwelijke wijze werden omgebracht, besloot de koning onverminderd de strijd op te voeren totdat alle oorspronkelijke bewoners zouden uitgeroeid zijn. “Ik kam het hele land uit van de bergen tot de zee en vernietig dat gespuis” tierde hij. Zijn leger trok naar het berggebied om het oorlogsplan ten uitvoer te brengen. Maar via hun buitenlandse bondgenoten had ook een kern van verzetsstrijders daar kunnen postvatten. Met de hulp van soldaten en bewapening  uit de buurlanden vormden ze een groot krijgspotentieel. Hun strategie was dezelfde als deze van Jetananoe: ze wilden hem en al zijn aanhangers voorgoed hun land uit.

En zo gebeurde het op een Kerstavond dat Mirjam en Yoessev op hun bergweide langs beide kanten een leger zagen afkomen. Het zou een ongezien bloederige strijd worden en ze begrepen dat ze dit niet zouden overleven. Toen een groepje van enkele vroegere kompanen van Yoessev naderden, herkenden ze hem en scholden hem uit voor verrader. Ze stonden op het punt hem te doden en ook van de kant van het koninklijk leger uit stonden enkele  soldaten klaar hem te vermoorden want in hun ogen was hij nog steeds een vijand. Mirjam huilde hartverscheurend; zij begreep al die haat en al dat geweld niet. Zij kende enkel liefde en wilde alleen maar een rustig en vredig leven. Ze ging resoluut voor haar geliefde staan en toen aarzelden de geweldplegers even. Ze zagen nu dat deze vrouw hoogzwanger was! Noch de soldaten van de koning, noch de verzetsstrijders wilden de executie uitvoeren. Ze lieten ook mekaar met rust want ze zagen nu in hoe absurd het was om elkaar uit te moorden.

Opnieuw slaakte Mirjam een kreet. Het kind kwam eraan! Yoessev droeg haar naar een nabijgelegen hut. Een soldaat-verpleger en iemand van de verzetsstrijders die ook arts was gingen mee. En zo kwam Manoe ter wereld. Te midden van oorlogsgeweld maar in een oase van vrede en samenhorigheid. Een felle lichtstraal kwam als een komeet vanuit de ruimte en spreidde een zacht maar intens licht over het hele land. Iedereen voelde een diepe vrede over zich komen. Het pasgeboren kindje vertederde allen en deed alle gevoelens van haat en zin voor geweld wegsmelten. Dorpsbewoners en vele mensen van ver en dichtbij kwamen op bezoek en brachten geschenken mee voor het kind en de ouders. Zelfs vanuit het Verre Oosten waren drie wijzen gekomen die na diepe meditatie intuïtief ervaren hadden dat dit kind vrede en vreugde zou brengen over de hele wereld. 

Vele soldaten en verzetsstrijders staakten de strijd. Met overweldigende instemming van het volk werd de koning afgezet en vredesonderhandelingen werden opgestart. Uiteindelijk kwam men overeen en de volkeren leefden voortaan in harmonie tezamen. De nieuwe confederale staat werd “Vredeland” genoemd. Van de bergen tot de zee was het al peis en vree.

Yogannes

HET WERKELIJKE LEVEN

Een zonnige zomerdag aan de kust. Ver weg van wolkenkrabbers, toeristen, drukte en lawaai. Achter mij het Zwin. Voor mij de zee. Links en rechts enkel zand. De zon doet deugd op mijn huid en ook het zand onder mij voelt heerlijk zacht. Even alle zorgen en stress achterlaten, donkere of triestige gedachten bannen, gewoon ontspannen nietsdoen. Ik kijk naar boven en zie een stralende wolkeloze hemel. Ik voel een vredige innerlijke rust over mij komen. Mijn ogen vallen dicht.

Ik word wakker en bevind mij in een groot goudgeel korenveld. Verwonderd kijk ik om me heen. Weg zijn strand, zee en duinen. Ik raak even in paniek. Dit kan toch niet? Onrustig en angstig spring ik recht. Daarginds zie ik mensen naarstig werken. Onophoudelijk maaien ze het koren weg. Om telkens weer opnieuw te zaaien en te oogsten. Een absurde cyclus van hard labeur, zonder ooit te rusten of te genieten van de oogst van hun werk. Ze blijven verlangen naar rijkdom en allerhande  materiële genoegens, maar vinden nooit echt bevrediging. Hooguit een kortstondige roes of waan van geluk maar uiteindelijk enkel doffe ellende.

Ik sluit mijn ogen en ga naar binnen in mijzelf. Ik mediteer een uur lang en hoor dan een zacht windgeruis. Ik open mijn ogen en zie mezelf nu in een immens blauw bloemenveld. Veelkleurige vlinders dartelen rond en bijtjes zoemen vrolijk. Ik hoor hemelse muziek. Het lijkt op Johann Sebastian Bach, maar is het nog schoner. Ik voel me diep ontroerd. Vreugde overweldigt me. De geur van de bloemen bedwelmen me en ik val weer in een diepe slaap.

Ik zweef heel hoog boven in de lucht. Onder mij zie ik nu het gele korenveld als een wijde cirkelvormige kring. Daar binnenin het blauwe bloemenveld, volledig omringd door de gele band. Ik daal zachtjes naar beneden en merk middenin het blauwe veld een schitterend witte vijfhoekige ster. Wanneer ik dichterbij ben, merk ik dat mijn hoofd, armen en benen precies passen in de vijf hoeken. Onhoudbaar aangetrokken als door een magneet glijd ik doorheen de opening en…

Een onbeschrijflijk gevoel van gelukzaligheid! Mijn lichaam is er niet meer; ik ben één oneindig bewustzijn. Er zijn geen grenzen meer. De hele kosmos is in mij en ikzelf ben één met het oneindig alomtegenwoordige. Ik besef dat dit altijd al zo was. De strandervaring en mijn vele levens, verschillende incarnaties… het lijkt nu allemaal een droom geweest te zijn. Ik ontwaak nu in de werkelijkheid, als mijn ware Zelf.

In één flits zie ik duizenden en duizenden levens op het scherm van al wat is en weet dat alle zielen ooit weerkeren naar de ene Bron van Liefde. Elk leven biedt waardevolle uitdagingen, ervaringen en lessen om tot dit punt van opperste gelukzaligheid te kunnen komen. Wat een geniale schepping!  Dankbaar en zielsgelukkig geniet ik van een eeuwige rust.

Ergens op het strand van de Vlaamse kust loopt een jongetje met een emmertje en een zandschepje. Verloren gelopen, ver weg van de ouders en de andere mensen in de toeristenzone. Het jongetje vindt een naakte man die roerloos in het zand ligt. Het loopt bang weg en keert terug in de richting vanwaar het kwam. Redders en politie komen hem tegemoet en brengen hem weer naar zijn ouders. Zijn verward verhaal over een man die hij had zien liggen verontrust hen. Er komt een grootscheepse zoekactie maar men vindt niemand. Noch op het land, noch in de zee.

Vanuit de andere dimensie kijk ik vertederend toe en zegen de jongen, zijn familie en de hele mensheid. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk komt alles goed.

Yogannes      

Dit is het verhaal van een heel klein wit vlindertje. Het werd dan ook ‘Witje’ genoemd. Het leefde in de grote Vlindertuin, vlakbij de zee. Witje was meestal eenzaam en verdrietig. De andere Vlinders zagen hem nog niet staan en vonden hem maar een kleine nietsnut. Terwijl zijn kameraadjes speelden en vrolijk rondfladderden, bleef Witje gewoonlijk alleen in het gras liggen. De anderen gingen vaak samen op zoek naar grote prachtige bloemen om er de lekkere nectar uit te zuigen. Die vlinders hadden allemaal schitterende kleuren : blauw, groen, oranje, rood, geel en alle schakeringen daartussen in. Zelfs de witte vlinders hadden wel ergens stipjes of streepjes. Zo konden ze rustig op een bloem blijven zitten en er eten. Want omdat ze dezelfde kleur hadden als de bloem waren ze goed verborgen voor hun vijanden. Alleen Witje kon dat niet omdat hij enkel wit was en altijd opviel.  Zo kon hij enkel eten als zijn ouders of vriendjes hem wat toestopten. Hij bleef dus klein en zwak en treurig. Was er dan niemand die hem kon helpen ? Er moest toch ergens op aarde een bloem zijn die bij hem paste ?

Op een dag besloot Witje de Vlindertuin te verlaten en op zoek te gaan naar een klein wit bloempje. Hij trok weg van de zee en de duinen en wou verder het land intrekken. Maar de derde dag was hij zo moe dat hij zijn vleugeltjes amper kon bewegen. Uitgeput bleef hij in de graskant liggen. Plots verscheen er een klein wezentje naast hem die het blijkbaar ook moeilijk had. Het was een Twaalfje. Dat is een Elfje dat net iets groter is dan een Elfje maar natuurlijk wel wat kleiner dan een Dertientje. ..

Puffend vroeg het Twaalfje aan Witje of het nog ver was.

“Hoezo ?” vroeg Witje verbaasd. “Weet jij dan waar ik heen wil ?”

“Natuurlijk, naar de bosheuvel bij de Grote Wijze Vogel. Die kan ons helpen.”

“Waarmee ?” Witje begreep er niets van.

Die Vogel weet gewoon alles en iedereen trekt er naartoe om hulp te vragen.

“Jij toch ook ? Zullen we er samen heenvliegen ?”

Amai, dat lieve schepseltje met de flinterdunne vleugeltjes liet er geen gras

over groeien.

Na wat gerust te hebben vlogen ze samen over de rivieren en de bossen naar de heuvel. Twaalfje was net als Witje een beetje zwakjes. Onderweg moesten ze verschillende keren stoppen en wat nectar bedelen bij vriendelijk uitziende vlinders en bijtjes. Gelukkig konden ze het laatste grote stuk meevliegen met een vegetarisch Winterkoninkje, anders waren ze er nooit geraakt.

Na twaalf dagen kwamen ze zo bij de Grote Wijze Vogel aan. Die leefde helemaal boven in een Vlierboom. Het Winterkoninkje bracht hen tot vlakbij Oehoe; dat was de naam van de strenge maar hulpvaardige Uil. Toen Witje en Twaalfje hun verhaal gedaan hadden, kneep Oehoe één oog dicht en sprak dan langzaam maar beslist :

“Jullie moeten allebei een Vredesbloempje zoeken ; dat zal jullie de bijzondere nectar geven waarvan de Lievebiekes een extrasterke honingbrij kunnen maken.  Dat zal jullie de kracht geven om flink te groeien en voortaan zelf eten te kunnen zoeken. Het bloempje groeit echter alleen in de Vredestuin, ver achter de woestijn en de hoge bergen. Om er te geraken zullen jullie bij vier mensen moeten langsgaan die ooit een vredesbloempje gekregen hebben voor het goede werk dat ze gedaan hebben. Daar kunnen jullie dan wat nectar bekomen, genoeg om verder te reizen.”

Witje en Twaalfje kregen nog wat vlierbloesemsap te drinken en vertrokken toen op weg naar de Vredestuin.

Eerst ontmoetten ze een oude man die een vredesbloempje had gekregen omdat hij een écht zebrapad had gemaakt. De kinderen in zijn dorp konden nooit veilig oversteken om naar school te gaan vanwege de automobilisten die niet wilden stoppen. Daarom had hij op een dag een hele kudde zebra’s op het zebrapad gezet.

De chauffeurs waren razend maar de kinderen konden lachend en veilig oversteken tussen de zebra’s door.

De volgende dag kwamen ze een meisje tegen dat ervoor gezorgd had dat er geen ruzie kwam tussen twee dorpen. De burgemeester van het ene dorp wou een grote autoweg aanleggen vlak naast de grens met de buurgemeente. Die wilden op dezelfde plaats een spoorlijn aanleggen voor supersnelle treinen. De ruzie liep zo hoog op dat de inwoners van beide dorpen wilden vechten. Tot het meisje opmerkte dat er toch een rivier was die langs beide dorpen stroomde. Waarom die waterweg niet gebruiken voor al het goederen- en mensenvervoer ? Iedereen was het onmiddellijk eens met dit wijze voorstel en de mensen verboederden met elkaar en leefden voortaan in vrede. Het meisje kreeg een vredesbloempje dat ze nu deelde met Witje en Twaalfje.

Toen ze in een groot bos kwamen zagen onze vriendjes een houthakker die altijd omringd was door vogeltjes, herten, konijntjes en nog een heleboel andere dieren. Die had hij ooit eens verzorgd nadat ze gewond raakten of hij had ze gered uit een valstrik. Zijn vredesbloempje stond in de tuin achter zijn blokhut. Witje en Twaalfje deden zich te goed aan de nectar en vertrokken dan voor het laatste en zwaarste deel van hun tocht : door de woestijn !

Na vier dagen in de zandvlakte rondgezworven te hebben, kwamen Witje en Twaalfje uitgeput aan bij een oase. Enkele palmbomen, wat rotsen en een kleine waterpoel. Meer was er niet te zien. Of toch, plots kwamen uit de bomen een, twee, drie, vier kinderen gesprongen.

“Hoe heten jullie ?” vroeg Twaalfje.

“Ik ben Vreugde” riep er eentje vrolijk.

“En ik heet Recht” zei een jongetje ernstig.

“Ik ben Teder” glimlachte een lieve krullebol.

“Ik ben Geduld” prevelde de kleinste.

Vanuit het struikgewas kwamen ook de ouders tevoorschijn. Vake Vredeling was een grote sterke man met zachte ogen. Moeke Lieveke was een echte schat en nodigde onze vriendjes meteen uit samen met hen te eten en te drinken.

Wij wonen hier aan de Bron van Verdraagzaamheid legde Vake Vredeling uit. Vele woestijnreizigers komen hier rusten en drinken. Welke taal ze ook spreken of hoe ze er ook uitzien, wij ontvangen iedereen hier gastvrij. Ze mogen zelfs blijven overnachten in één van de vele boomhutten. Witje en Twaalfje besloten dat ook te doen. Ze genoten van de nectar van het Vredesbloempje dat dit lieve gezin gekregen had en uitgeplant in hun kruidentuin. Vanuit de hoogste palmboom kon je in de verte de bergen zien waarachter de Vredestuin lag. Eenmaal goed opgeknapt vlogen Twaalfje en Witje daar naartoe.

Eindelijk bereikten ze hun einddoel en daar wachtte hen een schitterend schouwspel. Werkelijk alle soorten bomen, planten en bloemen stonden er in al hun pracht. Er was zelfs een wei vol Vredebloempjes. Samen met de Lievebiekes aten Witje en Twaalfje van de nectar. De bijtjes maakten er ook nog eens heerlijke honing van. Na enkele weken waren onze vrienden zo sterk geworden dat ze makkelijk in één keer zouden kunnen terugvliegen naar huis. Witje was uitgegroeid tot een grote vlinder met alle kleuren van de regenboog ! En Twaalfje, die leek wel een twintiger geworden ! Op de terugweg gingen ze nog eens bij al hun vrienden langs. Thuis werd in de Vlindertuin een heel groot feest gegeven. Witje werd voortaan Vredevlinder genoemd. Hij had vele vredebloempjes meegebracht en in de tuin geplant. Nu zou geen enkel vlindertje nog verhongeren of gepest worden. Het leven in de tuin werd vanaf nu één groot Vlinderfeest.   

EEN DROOM VAN WERELDVREDE.

(OOIT) EEN WAAR GEBEURD VERHAAL.

Meer dan tweeduizend jaar geleden liep er een jongeman al weldoende rond in Palestina; hij vertelde de mensen over liefde, vrede en rechtvaardigheid. Het was in essentie hetzelfde verhaal als dat van andere grote wijze meesters zoals onder andere Krishna, Boeddha en nog vele andere groten der aarde. Alle volkeren en mensen zijn gelijkwaardig en moeten gerespecteerd worden. Niemand mag een ander iets aandoen wat hij zelf ook niet wil aan gedaan worden. Alleen liefde waarborgt een gelukkig en vredevol leven voor elkeen. Hebzucht en andere ego-gebonden ambities zijn gedoemd om te leiden tot lijden en vernietiging van alles en iedereen. “Wie met het zwaard omgaat, zal erdoor vergaan”. “Heb elkander lief, zoals jezelf”.

Heeft de mensheid dan echt nog zo weinig geleerd na eeuwen “beschaving”? Hoe lang nog moet de waanzin van oorlog en geweld in de wereld heersen vooraleer het bewustzijn van de mens die onzin voorgoed een halt toeroept?

Gelukkig  neemt dat bewustzijn toe. Kinderen en jongeren geven het voorbeeld en maken de droom van vredevol en harmonisch samenleven tot werkelijkheid. Steeds meer mensen verwerpen het destructief en redeloos streven naar almaar meer materieel gewin en kiezen resoluut voor een kwaliteitsvol leven waar plaats is voor liefde en solidariteit. Ooit behoren het barbaarse bewapenen en oorlogvoeren tot het verleden.  Dit is geen utopie want de huidige toestand is oneindig meer absurd; de verspilling van zovele mensenlevens, energie, tijd en geld aan het vernietigen van al wat echt waardevol en kostbaar is, tart elk gezond verstand en gaat in tegen wat elke mens werkelijk wil: een gelukkig en vredig bestaan.

Wil je vrede in de wereld, ga dan regelmatig in stilte zitten en mediteer. Ervaar een gelukzalige vrede en stuur die energie naar alle mensen die lijden onder oorlog en geweld. Leef in vrede met jezelf en elk-ander. Verspreid liefde en vergeving in je omgeving. Een krachtiger wapen tegen oorlog bestaat er niet. Uiteindelijk zal de Liefde overwinnen.

 Yogannes

WANNEER WAPENS ZWIJGEN

Enkel wanneer de wapens zwijgen

en de mensen met elkaar spreken

en luisteren naar mekaar vanuit hart en ziel

kan er ware vrede komen.

Nog nooit bracht oorlog en geweld

een oplossing voor welk conflict ook

integendeel, het werd enkel erger

en oorzaak van nog meer geweld

Hoe dwaas de mens

die zich bewapent

en oorlog voert

of geweld pleegt

We zijn allen kinderen,

broeders en zusters,

komend van éénzelfde Bron

van Liefde, Licht en Vrede

Waarom in hemelsnaam

elkaar bestrijden

met haat en geweld?

Wat een verspilling

aan mensen, tijd en energie!

Stop de waanzin

van wapens en geweld!

Werk aan een harmonisch

en vredevol samenleven

Liefde

overwint

alles

altijd

Yogannes

WEET JE

Weet je

dat je

altijd al

was

en altijd

zult zijn

Eén

en

Al

Liefde

ben

jij

altijd al

en

voor altijd

Yogannes

H E T   V E R H A A L   V A N    I S

Is werd geboren in het heuvelachtige land van Pales aan de azuurblauwe Middenzee. Hij behoorde tot het vredelievend Esvolk. Zijn ouders waren eenvoudige, vrome mensen die leefden in een kleine dorpsgemeenschap. Is was een uitzonderlijk knappe jongen, zowel lichamelijk als verstandelijk. Hij had een hart van goud, hield van iedereen en iedereen hield van hem.  Tenminste, de meeste mensen waren hem welgezind omdat hij altijd zo vriendelijk en gedienstig was. Hij maakte het beste in hen wakker en zijn innemende glimlach en immer vreugdevolle blijheid werkten aanstekelijk op hun gemoed.

Toch had dit bij sommigen een averechts effect. Zij waren wat jaloers of voelden zich schuldig omwille van hun eigen tekortkomingen die schril afstaken tegen het voorbeeldige gedrag van Is. Maar doorgaans was dit van voorbijgaande aard want Is zelf bleef steeds even enthousiast van iedereen houden, hoe ze ook reageerden. De personen die het moeilijkste met hem konden omgaan waren zijn leraars of andere gezagsdragers. Is bleek immers veel meer te weten dan zijzelf en dat lag vaak moeilijk wanneer ze hun positie in de gemeenschap aangetast waanden door de enorme wijsheid die Is als kind van twaalf tentoonspreidde.

Daarbovenop gebeurden er wondere dingen wanneer er iemand in nood was en Is op een bovennatuurlijke wijze de situatie scheen recht te zetten. Verhalen deden de ronde over speelkameraden die zich bij het spelen levensgevaarlijk verwondden en die door Is op onverklaarbare wijze geheeld werden. Al wat hij deed was zijn handen over de wonden houden en zijn ogen naar boven richten, enkele woorden zeggend tot zijn “Vader en Moeder in de Hemel” zoals hij het meestal uitdrukte wanneer hij zich tot God richtte. Want net als zijn ouders was Is diep gelovig en hij zonderde zich vaak af om in stilte te mediteren en te bidden.

De geleerden in de Tempel waren verrukt over -en ook wat beducht voor- zijn kristalheldere uitleg van de heilige Geschriften. Hoe kon een twaalfjarige jongen toch zoveel wijsheid in zich hebben terwijl zijzelf een leven lang diep nagedacht en gestudeerd hadden om de ware betekenis te kunnen achterhalen van wat geschreven stond? Vele leraren van Is waren de wanhoop nabij omdat zij niet opgewassen waren tegen de scherpe en niet te overtreffen geest van Is.  Wanneer hij hun beweringen tegensprak, wisten ze dat hij het bij het rechte eind had; hij bewees dat ook telkens met ontegensprekelijke bewijzen en met een inzicht dat nergens elders ter wereld te vinden was. De wijsheid van Is overtrof alle gekende literatuur van die tijd.  Kortom, het bleek onmogelijk om iemand in de gemeenschap te vinden die de jongen verder kon opleiden of iets bijbrengen.

Een bijkomend probleem drong zich op toen Is op huwbare leeftijd was gekomen. Na zijn twaalfde levensjaar moest hij volgens de traditie van zijn volk door de ouders gekoppeld worden aan een meisje uit de gemeenschap. Is zag dit helemaal niet zitten want hij voelde als kind al dat zijn ware levensroeping niet te verzoenen was met een bestaan als huisvader. Timmerman worden als zijn vader of visser zoals vele andere dorpelingen en een gezin stichten om hier een leven lang in de dorpsgemeenschap te blijven wonen? Neen, dat kon hij echt niet doen. Zijn honger naar nog meer wijsheid - en vooral: naar methoden om zijn inzichten te kunnen verspreiden naar anderen - was onmetelijk groot. Diep in hem was een sterk verlangen om te beantwoorden aan de roep van de Heer:

 “Breng mijn boodschap van Liefde bij het volk”.

Is zag immers goed genoeg dat de mensen om hem heen niet gelukkig waren. Zij gingen zwaar gebukt onder een hard bestaan. Hun volk was slaaf van een meedogenloos machtig bezetter die hen hardhandig met geweld onderwierp en zware belastingen oplegde. Er was geen vrede en vreugde onder de mensen en velen waren lichamelijk en geestelijk ziek. Het ontbrak hen aan geloof, aan hoop en vertrouwen. En bovenal aan liefde. Liefde voor elkaar en voor God die hen in hun ogen -minstens tijdelijk- verlaten had. Is wist dat hij als opdracht had zich verder te verdiepen in wijsheid en technieken om zich zo voor te bereiden voor zijn goddelijke levenstaak.

Hier in het dorp kon hij dit onmogelijk verwezenlijken en daarom moest hij weg van zijn ouders, van zijn leefgemeenschap, zijn volk, zijn land. Hij wist dat bij zijn geboorte wijzen uit Oostland gekomen waren om hem te aanbidden. Dààr moest hij heen om zijn innerlijke wijsheid te toetsen aan die van de geleerden ginder. Zij konden hem ongetwijfeld ook methoden en technieken aanleren om de Boodschap van Gods oneindige Liefde uit te leggen aan de mensen en hen zo uit hun veelvoudig lijden verlossen.

Regelmatig kwam een karavaan van kooplieden uit Oostland langs om hun waren -vooral zijde en kruiden- te slijten aan het Esvolk. Is had vaak met hen gesproken, met enthousiasme naar hun verhalen geluisterd en met hun kinderen gespeeld. Hij zou zijn ouders vragen of hij met de kooplieden mee mocht naar hun land om daar zijn opvoeding te kunnen voltooien. Zij wisten immers toch ook dat hij een bijzondere goddelijke roeping had?

Zijn moeder was er uiteraard het hart van in en zijn vader was vooral bezorgd omwille van de vele mogelijke gevaren op die lange tocht. Maar ze begrepen dat het geluk en welzijn van Is voorrang moest krijgen en uiteindelijk gaven ze hem zijn zegen.

Is liep nog een laatste keer naar de hoge heuvel en zag vandaar in de verte de zon majestueus ondergaan in de hemelsblauwe zee. Hij had afscheid genomen van zijn ouders, zijn familie en vrienden en was klaar om te vertrekken met de karavaan van de kooplui naar Oostland.  Hij bad tot zijn goddelijke Vader en Moeder om hem te beschermen en te begeleiden.

                                                           ***

 De tocht was lang en zwaar. Bergen, woestijnen, zeeën.. wisselende landschappen en volkeren… Is voelde zich algauw thuis bij de kooplieden waarvan sommigen met hun hele gezin de reis deden.

Toch was hij blij wanneer ze eindelijk Oostland naderden. Is sloot zich aan bij een gemeenschap van een heel vredelievend volk. Hij was bij allen heel geliefd en graag hadden ze hem permanent bij zich gehouden maar Is wou verder.

Zo kwam hij bij de Tempel van Wijsheid aan in een grote stad. Hier kon hij dagelijks met eminente geleerden spreken en discussiëren over de ware betekenis van heilige Geschriften.

Hij begon ook te prediken; het liefst vertelde hij zijn wijsheid en inzichten in de vorm van een verhaal aan kinderen en eenvoudige mensen die enthousiast kwamen luisteren. Eerst wilden ze de kinderen wegjagen toen die vlakbij hem kwamen maar hij weerhield hen hiervan en zei:

“Laat die kinderen toch rustig hier bij mij. Zij zijn in hun spontaniteit en zuiverheid als engelen, nog ongeschonden door de waan van het wereldse leven. Jullie zouden hen beter wat meer respecteren en hun voorbeeld volgen”. Dit was totaal nieuw voor deze mensen die hun kinderen gewoonlijk niet eens goed verzorgden, laat staan dat ze naar hen zouden luisteren. De kinderen zelf vonden het uiteraard heerlijk eindelijk wat aandacht te krijgen. Zeker als Is telkens begon met een verhaaltje voor hen. De grote mensen hoorden dit trouwens ook graag want het raakte hen allen meteen diep in hun hart wanneer Is vertelde over een paradijselijke wereld vol welzijn, liefde en rechtvaardigheid. helemaal in tegenstelling tot hun dagdagelijkse bestaan en toch dichtbij volgens Is. “Kijk om je heen en zie hoe de vogels vrij in de lucht zweven en sierlijk getooid zijn met kleurrijke veren. Hoe ze noch zwoegen noch zorgen hebben en door de goddelijke Vader en Moeder verzorgd worden. Niets ontbreekt hen, dus waarom zouden jullie zich dan zorgen maken? God houdt immers nog veel meer van jullie, zijn eigenste kinderen, volledig naar zijn evenbeeld geschapen!” Zo ging Is verder, almaar vertellend en uitleggend. Een ware verademing voor het lijdende volk. Jong en oud genoten van zijn verhalen en verklaringen.  

Hij genas ook vele zieken en troostte vele mensen die op één of andere manier leden onder angst, geweld of armoede. Wanneer Is moe werd van al het preken en helen trok hij alleen de heuvels in. Daar vastte hij, bad en mediteerde. Zo kwam hij weer op krachten en ging dan weer naar de mensen toe om hen te bemoedigen, te onderwijzen en te genezen. Groot en klein, jong en oud kwam massaal naar hem luisteren. Vooral de kinderen hingen aan zijn lippen. Na hem aangehoord te hebben, trok iedereen blijgezind en vol hoop naar huis.

Ook in de Tempel waar hij zich onderhield met geestelijken en geleerden was Is een welkome gast. Niemand had ooit zo helder en klaar de geschriften verklaard. Op een dag echter kwam een oudere geleerde in de Tempel naar hem toe en wees hem vriendelijk maar beslist terecht.

“Het is niet goed om de wijsheid en waarheid - die jij zo voortreffelijk weet te verwoorden onder ons, geleerden en priesters, in de Tempel- ook te willen verkondigen aan het gewone volk. Enkele onder ons hebben je bezig gezien en gehoord en vrezen dat jouw woorden, hoe goed ook bedoeld, deze mensen alleen maar van streek kan brengen. Wij hebben een zekere reputatie en stand op te houden want wij behoren tot een uitverkoren kaste. God heeft dit zo gewild en daar mag jij niet tegenin gaan”.

 Is begreep dat deze man door de anderen was uitgestuurd omdat ze hun bevoorrechte positie in gevaar zagen. Is predikte immers dat allen gelijk waren voor God en dat iedereen, ongeacht afkomst, geslacht of in welke hoedanigheid dan ook- evenveel recht had op een volwaardig bestaan. Hij wist dat het geen zin had de geleerden en de priesterkaste te wijzen op hun ongelijk. Hij wou echter ook de armen en vele eenvoudige mensen die op hem rekenden niet in de steek laten. Daarom antwoordde hij rustig maar beslist dat voor God iedereen gelijkwaardig is en dat wie zich verheft zal vernederd worden en dat de eersten de laatsten zullen zijn.

Daarop ging Is zoals naar gewoonte naar de mensen op het plein en onderrichtte hen. De oude geleerde was bedroefd want hoewel hij zelf geneigd was Is volledig gelijk te geven en te steunen, wist hij dat de priesters Is nooit zouden toestaan hun bevoorrechte plaats in de maatschappij te betwisten. Zij hadden die van hun ouders en voorouders overgeërfd en wilden dit zo behouden ook voor hun kinderen en kleinkinderen. En voor zichzelf uiteraard. Is had ongetwijfeld gelijk wanneer hij hen erop wees dat iedereen zonder uitzondering recht had op het bevrijdende woord van de Heer en dat we allen volledig gelijk waren in de ogen van God. Toch vreesde deze oude, wijze man dat dit niet goed zou aflopen en dat hij daar zelf niet veel kon tegen inbrengen. Met tegenzin en bezwaard gemoed ging hij het antwoord van Is overbrengen naar de kaste van priesters en geleerden.

Na een tijd voelde Is intuïtief aan dat de priesters hem zochten te verjagen omwille van zijn bevrijdende boodschap die hun positie nu eenmaal in gevaar bracht. Is besloot om weg te trekken want gevangen of dood kon hij immers toch ook niets betekenen voor het volk hier. Bovendien wist hij dat zijn levenstaak nog niet vervuld was. Hij droomde ervan naar de hoge Hemelse bergen te trekken waar in grotten de echte geleerden en wijzen leefden. Ook de wijzen die hem als boreling hadden bezocht kwamen daar vandaan. In het diepste van de nacht verliet hij de Tempelstad en trok naar het gebergte.

                                                           ***

 Een diep gevoel van intense vreugde overviel Is toen hij de eerste omtrekken zag van het reusachtig bergmassief. Sneeuwwitte toppen doemden in de verte op en weldra werd het landschap alsmaar prachtiger. De rust en schoonheid van de natuur was overweldigend, een lust voor alle zintuigen. Maar vooral van binnen voelde Is een symfonie van blijheid en tederheid. Het gaf een deugddoende ervaring van thuiskomen. Hij wist dat hij hier ooit al eerder moest zijn geweest, in een vroeger leven.

Hij snelde naar de Hemelse bergen toe en vestigde zich in een bergdorp bij een gelovige gemeenschap. Zij aanbaden de hele dag hun ‘Verlichte Meester’, vertelden diens levensverhaal en leer, zongen geestelijke liederen en mantra’s en gingen vaak naar hun tempel. Hun ingeboren gastvrijheid en lieflijk omgaan met elkaar maakte dat Is zich nog meer thuis voelde. Hij trok regelmatig verder de bergen in, tot bij de allerhoogste toppen en overnachtte in grotten waar hij af en toe een wijze ontmoette.

Op een dag waande hij zich verloren en het begon al te schemeren. Geen grot in de buurt maar hij maakte zich geen zorgen. Hij bad tot zijn Vader en Moeder in de Hemel en vroeg hem te geven wat nodig was. Meteen zag hij iets verder een vuur branden. Naderbij gekomen zag hij drie mannen in lotushouding onder een boom zitten. Een ongelooflijk schitterend licht omstraalde het drietal en er scheen een harmonieuze symfonie van klanktrillingen het hele tafereel te omkaderen. Is voelde zich heel licht en euforisch worden.

“Welkom, Is. We zijn verheugd dat je ons een tegenbezoek komt brengen. We zullen je na het goud, de wierook en mirre nu ook de nodige wijsheid, kracht en methodiek geven die je nodig hebt.”

Is herkende de drie Wijzen die hem bij zijn geboorte hadden bezocht en aanbeden.

“Ik ben Bab-Kri, en dit zijn LahMah en SriYoe. We hebben destijds de ster in ons spirituele oog zien schitteren en in een visualisatie de weg gezien naar jouw geboorteplaats.”

We zullen je nu gedurende drie dagen en nachten bijstaan om je de nodige kracht en wijsheid te geven om je goddelijke levenstaak te kunnen vervullen.  Jij bent net als wij een afgezant van God en je weet en kent alles maar we willen je nu in herinnering brengen wat de onoverkomelijke waan van deze wereld nog omsluierd had gehouden.”

De volgende dagen beoefenden ze samen yoga-oefeningen en -technieken en vertelden de drie wijzen verhalen van goddelijke waarheid zoals Is die moet doorgeven aan de mensheid. Hij kreeg inzicht in alle mogelijke religies en wat hij intuïtief al wist werd uitdrukkelijk bevestigd: de kern, de essentie van elk geloof, elke levensbeschouwing is identiek hetzelfde. De waarheid is uniek. Gods oneindig bewustzijn is de bron van al wat is. De gelukzalige ervaring van gemeenschap met de hemelse Vader en Moeder is het allerhoogste levensdoel. De mens kan enkel gelukkig zijn wanneer hij bewust wordt van zijn eeuwig bestaan in Gods Rijk van oneindige Liefde. Tot vreugde geschapen moet elke ziel weer thuiskomen in altijddurende gelukzalige vrede en vreugde. Hiervan bewust zijn is de enige uitweg om te ontkomen aan zelfveroorzaakt lijden en pijn. Dit overbrengen bij de mensen is de goddelijke opdracht waarvoor Is nu helemaal klaar is.

 Tot slot van zijn opleiding sprak Bab-Kri hem toe:

“Je zal heel wat tegenstand, verleidingen en zelfs groot lijden ondervinden bij het volbrengen van je goddelijke taak maar je innerlijke kracht zal steeds overwinnen. De zegen van de Heer rust op jou en zal je altijd beschermen en leiden. Wanneer je oprecht geloof tegenkomt zul je grootse daden kunnen verrichten. Als volmaakt kanaal van onze goddelijke Vader en Moeder zal niets onmogelijk zijn voor jou. Je zal de mensen moeten toespreken in een taal die ze verstaan door gebruik te maken van verhalen, vergelijkingen en beeldtaal. Sommige leerlingen van jou zullen ver genoeg gevorderd zijn om de meer diepzinnige, verborgen wijsheid op te nemen en om die bijzondere technieken te beoefenen die hen rechtstreeks in contact kunnen brengen met ons aller Vader en Moeder. Geef door wat je kunt en wat men kan aannemen. Neem vooral de angst en onrust bij de mensen weg. Wijs hen op de kilheid van hun hart en de zware gevolgen van hun onwetendheid en verkeerde daden. Toon hen de kracht van de Liefde van God die ze bovenal moeten beminnen. Leer hen oprecht te houden van elkaar, niet te oordelen. Ga in vrede en vreugde.” 

Ontroerd nam Is afscheid van de andere avatars, wetend dat ze altijd met elkaar verbonden bleven over alle grenzen heen. Groot was zijn vreugde nu helemaal klaar te zijn voor de opdracht van zijn hemelse Vader en Moeder.

Hij keerde terug naar de verlichte gemeenschap en bekwaamde zich nog meer in het prediken van de bevrijdende boodschap van liefde en rechtvaardigheid. De droom van Gods Rijk maakte hij  nu tot werkelijkheid. Ook hier waren de mensen hem zeer erkentelijk en ze hielden heel veel van hem. Maar toen Is de geestelijke leiders wees op enkele foute interpretaties van de leer van hun Verlichte Meester, kreeg hij eens te meer te maken met afgunst en woede. Hij vertrok midden in de nacht en keerde terug naar zijn thuisland.

Onderweg daar naartoe leerde hij nog vele volkeren en hun gebruiken en godsdiensten kennen. Overal won hij de harten van de mensen. Maar evenzeer kreeg hij telkens weer de wereldlijke en religieuze leiders tegen zich omdat hij hun ongoddelijke praktijken aan de kaak stelde. Is besefte dat dit de onvermijdelijke strijd was die hij altijd weer opnieuw moest aangaan. De onwetendheid en de hardheid van het hart van de mensen was de hindernis die zij -en dus ook hijzelf- moest overwinnen om te slagen. 

Zo kwam hij na 28 jaren eindelijk weer in het land van Pales. Hij verbleef een hele tijd in de woestijn waar hij vastte en bad. Vele verleidingen kwamen tot hem maar hij slaagde erin de waan van illusie en verlangens te weerstaan.

Hij ontmoette zijn neef Yo die de mensen doopte in de rivier en hun de komst meldde van “Hij die zou dopen met vuur en hen allen voor altijd bevrijden van alle angst en uit elke vorm van lijden”.

Is liet zich zelf ook door Yo dopen en een schitterend Licht daalde over Hem neer. Zijn goddelijke levenstaak was in een beslissende eindfase getreden. Vanaf nu zou Hij alles geven -tot zijn eigen leven toe- om de Liefde van zijn hemelse Vader en Moeder voorgoed in de harten en ziel van de mensen te prenten.

Yogannes

ZON IN ZIEL

Neerslachtige neerslag

daalt neder

over de nederlanden

een stralende zon

verwarmt mijn hart

en streelt mijn ziel

een riante regenboog

omspant kleurrijk

hemel en aarde

vreugde en verdriet

droefheid en blijdschap

wisselen altijd weer

wisselvallig is het weer op aarde

wisselvallig is het wereldse leven

standvastig mijn Geliefde ben Jij

voor eeuwig en altijd in mij

Yogannes

HEMELVAART

“Kunt u mij vertellen waar deze waterweg naartoe stroomt, mijnheer?” Ik was voor het eerst in deze streek op vakantie en liep al een tijdje langs het wandelpad op de oever toen ik een oude man op een bank zag zitten.

“Zeker, dit is de Hemelvaart die van Stuit naar Ajna stroomt. Via de steden Sacra, Manipoer, Anahat, Visjoeda en Medoella. In Ajna mondt deze vaart uit in de Grote Stille Zijnzee.”

“Vreemd, van deze plaatsnamen had ik nog nooit gehoord. Maar ik woon hier dan ook niet. Bent u van hier?”

“Neen, toch niet. Maar ik heb deze vaart al meermaals bevaren. In beide richtingen. Wanneer je wil, neem ik je mee met mijn bootje; het ligt hier vlakbij”.

“Graag! Misschien kun je mij de vaarroute beschrijven om al een idee te hebben wat ik zoal kan zien en verwachten onderweg.”

De oude man sloot even de ogen en bleef geruime tijd zo stilzitten. Dan begon hij te vertellen.

“In Stuit ontspringt deze stroom temidden van donkerrode aarde waar een heel moderne stad is opgebouwd, met veel beton. Alles staat er in het teken van werken en materialisme. Wie even wil ontspannen en de rust opzoeken vaart naar de nabijgelegen bruisende stad Sacra. Daar is weliswaar veel vertier maar erg op zichzelf gericht en niet echt bevredigend.”

“De volgende halte is Manipoer, een overgangsgebied zou je kunnen zeggen. Je kan er goed krachten opdoen en met vurig enthousiasme de tocht verderzetten.”

“Vanaf dan gaat het veel vlotter en sneller. In Anahat ervaar je veel liefde en vriendschap. Werkelijk hartverwarmend.”

“In Visjoeda krijg je de neiging om je vreugde uit te zingen en je stem te verheffen op markten en pleinen. De reis maakt je alsmaar meer gelukkig en geeft je kracht.”

“Medoella behoort in feite tot Ajna maar ligt er even van weg. De meeste mensen blijven er hangen omdat er schijnbaar enkel zintuiglijk verlangen te verkrijgen is. Elke wens lijkt er in vervulling te gaan. Er is ook een rechtstreeks kanaal vanuit Visjoeda naar Ajna maar weinigen zijn zich daarvan bewust. Ze denken overigens dat Medoella het eindpunt van de reis is.”

“Ajna is de heerlijkste en schoonste plek om te vertoeven. Hier ervaar je pas echt de allergrootste liefde. Hier stroomt de Hemelvaart ook in de Grote Stille Zijnzee. Dat is een oceaan van oneindig gelukzalig bewustzijn.”

“Van hieruit kun je weerkeren de hele weg terug tot Stuit. Ik heb dat meermaals gedaan, zoals zovelen.”

“Hoezo? Waarom van het allergrootste geluk terug naar af?” onderbrak ik verbaasd.

“Tja, zo zit een mens nu eenmaal in mekaar. Verlangen naar voorbijgaand genoegen, dat weliswaar uiteindelijk naar ellende lijdt maar toch zo verleidelijk is. Eenmaal op de terugweg vergeet de mens algauw hoe goed het was stroomopwaarts. Pas in Stuit beseft hij dit en keert zijn levensboot om toch maar weer met de stroom mee te varen. Hij voelt zich daar zelfs toe aangetrokken en hoe dichter bij de Zijnzee, hoe sneller het gaat. Uiteindelijk zullen we allen ooit in de oneindige oceaan verblijven, voor altijd.”

Ik wandelde dronken van wijsheid en geluk terug langs de Hemelvaart, dromend van de paradijselijke bootreis met mijn nieuwe vriend…

Yogannes

MOEDERDAG

In India spreken we graag over God als zijnde de Goddelijke Moeder, omdat een ware moeder zachter en meer vergevingsgezind is dan een vader.

De moeder drukt de onvoorwaardelijke liefde van God uit. Moeders werden door God geschapen om ons te laten zien dat Hij van ons houdt, met of zonder reden [Goed of stout, wij blijven Zijn/Haar kinderen).

Elke vrouw is voor mij een vertegenwoordigster van de Moeder. Ik zie de Kosmische Moeder in alles en allen.

Wat ik het meeste in de vrouw bewonder is haar moederlijke liefde.

MOEDER

Moeder van liefde

die alles overwint

Moeder van licht

schijnend over groot en klein,

jong en oud, goed en slecht

Moeder van vrede

in elk land, in elk hart

Moeder van vreugde

in enthousiaste blijdschap

Moeder van kalmte,

rust brengend in chaos en stress

Moeder van kracht

om elke uitdaging te trotseren

Moeder van wijsheid

intuïtief alles wetend

Moeder van klank

harmonisch trillend in al wat is

Moeder van alle moeders

in alle levens

van al uw kinderen

Wij komen allen thuis

in uw schoot

van altijddurende

tedere geborgenheid

Yogannes

HET VERHAAL VAN DE BRON

De Bron was er altijd al. De Bron is eeuwig, zonder begin of einde.

Alomtegenwoordig, een en al onuitputtelijke energie.

Al wat bestaat komt uit de Bron en wordt erdoor in stand gehouden.

De Bron is onvoorwaardelijke, gelukzalige Liefde.

Stralend Licht waaruit alles is gemaakt.

Diepe Vrede vol zoete harmonie.

Onuitputtelijke Vreugde, intens teder en hartverwarmend.

Een Kalmte die heilzaam en helend is.

Een enorme Kracht, met onbegrensde mogelijkheden.

Alwetende Wijsheid; alle kennis is in de Bron aanwezig.

De Bron heeft een trillinggevende Klank die scheppend is, in stand houdend en ondersteunend.

Ontelbare sterren en planeten, oneindige zonnestelsels in een almaar uitdeinend heelal. Geen mens kan de grootsheid van het universum echt bevatten. De Bron is met geen woorden te beschrijven. De Bron is een 'Zijn' in al zijn aspecten. Alle mogelijkheden zitten in de Bron.

Je kan en mag de Bron benoemen zoals je wil. God, Allah, Jahweh, Jehova, de Grote Geest, de Kosmos,... De naam doet er niet toe. De Bron is niet in een woord te omvatten.

Onze wereld is - zoals alles- uit de Bron ontstaan. Stel je voor dat er een oneindige oceaan van bewuste energie is. Wanneer vanuit die oceaan een beweging komt, als door een stormwind bewogen, zullen golven ontstaan. Hierdoor blijft de oceaan zelf in essentie ongewijzigd. Elke golf moet uiteindelijk - hoe hoog ook opgeklommen- weer tot volledige rust in de oceaan neerkomen.

Zo zou je ook elk mensenleven kunnen beschouwen als een golf in de oceaan. De golf heeft identiek dezelfde hoedanigheden als de oceaan zelf. Maar de golf is beperkter en kan niet anders dan uiteindelijk weer volledig op te gaan in de oceaan.

Zoals gezegd is de Bron: Zijn. Vanuit dit grenzeloos Bewustzijn is alles geschapen. Het ultieme kroonjuweel van de hele schepping is de mens. Deze is immers "naar beeld en gelijkenis" identiek aan de Bron. Als enig schepsel kreeg de mens de gave van een hoog bewustzijn dat in staat is weer één te worden met de Bron. Maar enkel uit eigen vrije wil. Een opgelegde liefde is natuurlijk geen echte liefde. Daarom heeft de goddelijke Bron de vrije wil geschonken aan de mens.

In al wat leeft is de Bron aanwezig, weerspiegeld in alles en allen. Alle kansen worden liefdevol aangeboden aan de mens om de gelukzalige staat van één-zijn met de thuisbron te ervaren. Toch verkiest de mens vaak zijn eigen vrije wil te gebruiken om zijn liefde te verspillen aan  verlangens van zintuiglijk genot. Dit is echter nooit blijvend en altijd teleurstellend en oorzaak van veel lijden.

De goddelijke Bron straft nooit! De mens - in zijn onwetendheid- verleid door het valse genot van aardse 'genoegens' is zelf de oorzaak van ziekte, pijn en ellende. Indien de mens zich richt op de Bron en streeft naar harmonisch één-zijn ermee dan ervaart hij hier en nu én voor altijd een grenzeloos gelukzalig gevoel.

Het lichaam van de mens is enkel een tijdelijk voertuig van zijn eeuwige ziel. Wanneer dit lichaam ophoudt te bestaan, blijft de ziel verder leven want net als de Bron is de ziel onsterfelijk, eeuwig. Na de lichamelijke dood heeft de ziel geen voertuig meer, geen materieel omhulsel en verblijft in een subtielere wereld: de astrale sfeer. De ziel kan dan opnieuw geboren worden op Aarde of op een andere planeet in een grovere vorm, een ander lichaam. Zo krijgt de ziel altijd weer een nieuwe kans om te leren. De Aarde en andere planeten zijn er enkel om zielen te laten leren hoe zij kunnen terugkeren naar de Bron. Alleen in de Bron is immers een blijvend geluk te ervaren. De Liefde vanuit de bron is er altijd en blijft onvoorwaardelijk aangeboden. De ziel hoeft enkel deze liefde te beantwoorden om voor eeuwig in gelukzaligheid te vertoeven. Dit kan vele levens en dus evenveel wedergeboortes duren omwille van het schijn-zijn.

Het schijn-zijn is de bedrieglijke waan die elke mens ondergaat. De zintuigen geven een beperkt, onvolmaakt en dus verkeerd beeld van de werkelijkheid. Ogen zien lang niet alles evenmin als ons gehoor scherp genoeg is om alles waar te nemen. Dit geldt evenzeer voor tast-, reuk- en smaakzin. Het allerkleinste stofdeeltje, in feite een lichtdeeltje, een snaartje, een stukje energie zeg maar, is niet met onze beperkte zintuigen waar te nemen. Nauwelijks te meten zelfs met gesofistikeerde hulpinstrumenten.

Zo is een schijnwereld opgebouwd waarin de mens ingaat op foutieve informatie. Hij zoekt het ware geluk maar wordt telkens bedrogen door zijn zintuigen die schadelijke geneugten doen uitschijnen als gelukbrengende zaken. Zo maakt de mens zichzelf ziek en ongelukkig.

Om het ware geluk te (her)vinden in de Bron van eeuwige vreugde en gelukzaligheid moet de mens de zintuigen als het ware even uitschakelen en zich dan richten naar de Bron.

In de bedrieglijke zintuiglijke wereld bestaat alles in tweeheid. Dit in tegenstelling tot de ene, eeuwige Bron. Onze menselijke wereld kent goed en kwaad, liefde en haat, geluk en ongeluk, leven en dood... Het ene wordt altijd gecompenseerd door het andere. Oorzaak en gevolg. Elke positieve energie moet in evenwicht komen met negatieve energie en omgekeerd. En elke uitgaande positieve kracht komt evenredig terug. Hetzelfde geldt voor negatieve kracht.

Deze dualiteit kun je maar ontstijgen door in een andere bewustzijnsdimensie te komen. Het bovenbewustzijn brengt je in de Brondimensie. De enige manier om daar te komen: in stilte gaan.

In stilte gaan betekent alle zintuiglijke hindernissen opruimen evenals de innerlijke onrust die door blokkades wordt veroorzaakt, weg te werken. Yoga is hiervoor een uitstekende methode. Let wel. Yoga betekent eenheid met de goddelijke Bron en die bekom je niet zomaar. Lichaamshoudingen vormen maar 1 aspect van Yoga. Het gaat evenzeer om een juiste levenshouding, oprechte toewijding en om veelvuldige, diepe meditatie. Het beheersen van de levensenergie door het controleren van de adem is ook essentieel. Dit is allemaal niet onoverkomelijk en zelfs vrij eenvoudig toe te passen. Wel vraagt het een zekere discipline en veel liefdevolle toewijding.

Want uiteindelijk gaat het leven om LIEFDE.

Om tot de eeuwige Bron van gelukzaligheid te komen, moet je liefhebben met heel je hart, heel je ziel, heel je verstand en uit al je kracht.

Heb de goddelijke Bron zo lief en je medemens als jezelf; dan ben je volmaakt gelukkig in dit leven en ook daarna, voor altijd.

Yogannes

Bron: de leringen van Paramhansa Yogananda

Het Paasmysterie

Dagen- en nachtenlang hadden de ministers zich samen met experten over het grote probleem gebogen. Zou de regering hier ooit nog uitkomen? Voorstellen en tegenvoorstellen werden uitvoerig gewikt en gewogen maar men bereikte maar geen akkoord. De KVP wilde in publiciteit, media, school of waar dan ook alleen nog Paasklokken zien. De SVP wilde echter enkel overal de Paashaas en dan nog een fel roodgekleurde. De LVP wenste zelfs de afschaffing van het hele Paasgebeuren en wilde dat hele gedoe rond de paaseieren maar blauw-blauw laten. De coalitie stond op springen want ieder bleef hasstarrig op zijn standpunt staan. Maar de tijd dringde want de Goede Week kwam er stilaan aan.

Het geruzie en gekibbel bleef niet binnenskamers aan de onderhandelingstafel. Een vakkundig uitgebracht lek deed de gemoederen hoog oplaaien en publieke verwijten, ja ordinaire scheldpartijen vlogen heen en weer. De hele bevolking was verdeeld in 3 kampen die elkaar hard tegen onzacht bestreden. Talloze actiegroepen kwamen op straat en de onrust nam zienderogen toe. De sfeer werd almaar grimmiger en gewelddadiger.

Toen besloot een volksvergadering de kwestie naar zich toe te trekken en stelde een bijzondere commissie samen om na te gaan hoe voortaan Pasen, paaseitjes en al wat daarmee te maken heeft mocht beleefd worden. Vooral de kernvraag: “waar komen de paaseieren vandaan?” moest nu maar eens en voorgoed beantwoord worden.

Een vermaard theoloog werd opgeroepen om zijn mening te geven. Hij bracht het aloude verhaal dat de paaseieren door de klokken uit Rome gehaald werden en dan thuis verspreid onder de kinderen. Op Witte Donderdag vertrokken de klokken tijdens de avonddienst vanuit de lokale kerken naar het vaticaan waar ze via de Heilige Vader op miraculeuze wijze de paaseitjes toebedeeld kregen. Dan vlogen ze daarmee naar huis en met Pasen strooiden ze dat lekkers in de tuinen van alle brave kindjes die ze dan konden zoeken en oprapen. Toen men de theoloog vroeg hoe hij dit kon bewijzen, verklaarde deze plechtig dat mirakels nu eenmaal niet kunnen en hoeven bewezen te worden juist omdat ze wonderbaarlijk en dus buiten-gewoon zijn. “Het is een dogma, hoeft niet uitgelegd te worden en duldt geen tegenspraak” besloot hij plechtig en ietwat hoogmoedig, arrogant zelfs. Het was al in de vroege ochtend en ergens in de verte kraaide een haan…

De volgende getuige die werd opgeroepen was de Paashaas. Hij had een knalrood kostuum aan en stonk een beetje naar Hasseltse jenever. Enkele commissieleden verdachten activisten ervan een valse getuige opgetrommeld te hebben en dat was inderdaad zo. Uiteindelijk werd de enige echte Paashaas gevonden en deze stond de commissie te woord. Hij gaf meteen toe dat hij flink gesponsord werd door vele bedrijven en dat zijn veelvuldig verschijnen in de media hem geen windeieren had opgeleverd. Het woordgrapje ontging menig commissielid. Op de vraag waar hij al die paaseieren vandaan haalde en hoe hij die allemaal kon verdelen onder alle kinderen wou hij niet antwoorden. “Dat is een bedrijfsgeheim” stelde hij resoluut. “Ik kan en mag mijn bronnen niet prijsgeven”. Namen van grote chocoladeconcerns, warenhuizen en distributieketens werden genoemd maar de Paashaas hield de lippen stijf op elkaar. Hij beriep zich op het recht tot stilzwijgen.

Er kwamen nog vele getuigen aan het woord. De meeste kloegen dat ze zich gekwetst en beledigd voelden door onverdraagzame andersgelovigen of juist andersom dat hen een of ander geloof of opinie werden opgedrongen. Polarisatie en intolerantie troef.

Het probleem werd nooit opgelost. De ene regering na de andere struikelde erover. Het gekibbel en de oeverloze discussies bleven duren.

Maar zie, op Paaszondag stonden de kinderen op, wreven zich de slaap uit de ogen en renden blij verwachtingsvol de tuin in. Op zoek naar Paaseieren. En die lagen er, elk jaar weer. Geen enkel kind vroeg zich af hoe die daar nu precies gekomen waren. Ze waren vrolijk en gelukkig. En dankbaar. Ze smulden van al dat lekkers en genoten met volle teugen van het Paasfeest en het leven.

En boven in de kerktoren keken klokken gelukzalig en tevreden naar beneden, naar al dat jong enthousiasme.

En hoog boven de wolken zag de Schepper van Al-wat-is dat het goed was. Alweer was het wonder geschied. “Hoe kunnen die grote mensen toch zo snel vergeten wat ze als kind spontaan wisten en deden. Zo vaak heb ik mijn zelfverwezenlijkte zonen en dochters naar de aarde gestuurd om hen te leren het kind in zichzelf te bewaren en spontaan en positief ingesteld te blijven. Heel mijn schepping getuigt van mijn liefde, wijsheid en vrede. Toch zien ze het niet en hebben tal van incarnaties nodig om inzicht te krijgen in mijn droom van eeuwige Liefde en er voor altijd deel van uit te maken…

En God kwam vanuit de sluiers van het verborgene en nestelde zich in de harten van al die vreugdevolle kinderen en in alle mensen die zich openstelden voor het Licht van de Verrezen Heer.

Alleluia! Alleluia! Alleluia!

Yogannes

Op 7 maart 1952 verliet Paramhansa Yogananda bewust zijn lichaam (mahasamadhi); hij kwam in 1893 weer op aarde om de ware leer van Jezus Christus en die van Krishna in Oost en West een nieuw elan te geven o.a. door middel van lezingen, boeken, yoga- en meditatietechnieken. Zijn ‘Autobiografie van een Yogi” en andere boeken zijn spirituele meesterwerken en een inspiratiebron voor elkeen die een zinvol en gelukkig leven nastreeft. Naar aanleiding van de mahasamadhi van Paramhansa Yogananda heb ik volgend artikel geschreven waarin het begrip “goeroe” dat zo vaak verkeerd begrepen is duidelijk omschreven en verklaard wordt.

EEN WARE GOEROE

Vele mensen – vooral in het Westen – hebben een totaal verkeerd beeld van een goeroe. Men denkt dan aan een charlatan, een profiteur die naïeve volgelingen uitbuit, manipuleert en zich laat overladen met geld, dure luxegeschenken, kortom zich laat vereren als een soort halfgod. Helaas zijn er daadwerkelijk zulke individuen.

Een echte goeroe is niets van dit alles, integendeel. Hij zet zich volledig belangeloos in voor zijn toegewijde die zelf in alle vrijheid voor hem kiest en ook volledig zijn vrije wil behoudt. Een ware goeroe wil enkel zijn leerling begeleiden en ondersteuning geven in de belangrijkste taak van elke mens: zichzelf volledig verwezenlijken; dit wil zeggen: lichamelijk, mentaal en spiritueel optimaal functioneren zodat uiteindelijk volledige Zelfverwezenlijking wordt bereikt om zo voor altijd volmaakt gelukkig te zijn. De goeroe heeft deze opperste staat van bewustzijn bereikt en wil zijn volgelingen dit ook helpen realiseren. Hij reikt daartoe leringen, inzichten, leefregels en methoden aan die de toegewijde helpt dit hoog bewustzijnsniveau te halen.

Voor alle duidelijkheid: de toegewijde moet eerst zelf oprecht verlangen naar spirituele ontwikkeling en bereid zijn daar met enthousiasme en een zekere discipline aan te werken. Dan pas komt een goeroe op je levenspad om je hierbij te ondersteunen. Je kan eerst ook vele “gewone” leermeesters hebben en andere inspiratiebronnen. Eenmaal je vanuit het diepste van je hart verlangt naar een blijvende bewustzijnstoestand van volmaakte vrede en opperste gelukzaligheid zal je goeroe verschijnen. Hij zal dan altijd bij jou blijven in meditatie, gebed, levenshouding… in wat je ook doet en denkt. Met veel liefde, in alle vriendschap en zo nodig ook met discipline. Gehoorzaamheid aan de goeroe betekent niet zich schikken naar zijn wil maar naar datgene wat jij zelf ( je ziel) nodig hebt om spiritueel te vorderen en uiteindelijk eeuwig geluk te bekomen. Door open te staan voor goede raad, juist handelen, diepe meditatie, intens bewust leven laat je de goeroe toe jou te leiden naar goddelijke gelukzaligheid. Jouw liefde voor de goeroe geeft deze aan God. God is uiteindelijk de echte goeroe die communiceert en handelt via de bemiddeling van de “aardse” goeroe.

De verhouding tussen goeroe en toegewijde is er geen van meerdere, machtige of overheerser tegenover mindere, onderdanige of onderdrukte. Er is juist een bijzondere band van wederzijdse liefde, vriendschap en respect. Deze speciale relatie is ook voor eeuwig. Wanneer een ziel het lichaam ooit verlaat zal de goeroe deze blijven begeleiden doorheen eventuele verdere incarnaties tot aan de volledige bevrijding, het één-zijn met Al-wat-is.

Mijn goeroe, Paramhansa Yogananda, (net als alle grote meesters en wijzen) leert dat in elke godsdienst of levensbeschouwing een universele kern van waarheid zit. Wij zijn allen kinderen van éénzelfde God, volkomen gelijkwaardig. Of we nu christen, jood, hindoe, moslim of humanist zijn, we komen allen uit dezelfde Bron van Liefde en blijven daar voor altijd één mee. Enkel in het bewustwordingsproces kan enige gradatie zitten maar ook dit is irrelevant want uiteindelijk moet elke ziel zich bewust worden van totale eenheid in eeuwig bestaande gelukzaligheid. Het is geen competitie; elke mens zal vroeg of laat volledig Zelfverwezenlijkt en bevrijd worden/zijn. Iedereen bepaalt zijn of haar ritme van zelfverwezenlijking door de levenswijze in deze en vorige incarnaties. Telkens opnieuw worden kansen geboden, in elke nieuwe incarnatie kan men leren en vorderen. Tot het uiteindelijke doel wordt bereikt. Een levensschool met onuitputtelijke herkansingsmogelijkheden en met een garantie op een “diploma” van Zelfrealisatie.

De liefde en het oneindig geduld waarmee de goeroe zijn volgeling bejegent is onbeschrijflijk groot. Wanneer de toegewijde in de val loopt van de constant aanwezige materialistische verleidingen van deze wereld en even geen zin heeft in de goede raad en steun van de goeroe dan zal deze zich in alle nederigheid stil terugtrekken. Wanneer dan de toegewijde opnieuw hulp en raad vraagt en zich afstemt op de goeroe zal deze onmiddellijk en accuraat reageren. Uiteraard is er nooit sprake van wrevel of straf, dat is een louter werelds, menselijk concept dat in het geheel niet past in het goddelijke waar enkel liefde, mildheid, vergeving en barmhartigheid aan de orde zijn. Een vaderlijke/moederlijke berisping of een psychologische “tik” kan uiteraard wel eens nuttig zijn… De wet van oorzaak en gevolg (karma) blijft natuurlijk altijd gelden. De goeroe kan de karmische gevolgen wel verzachten of zelfs geheel tenietdoen indien de noodzakelijke levensles maar geleerd wordt.

Zo zorgt een ware goeroe – al dan niet in levende lijve- voor een voortdurend aanwezige steun en toeverlaat voor al wie zich op hem afstemt. Wie oprecht verlangt naar een optimaal zinvol leven en blijvend geluk, die krijgt een goeroe toegewezen die liefdevol en succesvol het pad effent naar altijddurende gelukzaligheid.

Yogannes