|
GEESTIGE STUKJES
Alexander de gelukzalige
Ik doe
zoals elke morgen om zes uur mijn energetische yoga-oefeningen buiten in de
tuin. Onzalig vroeg deze keer vanwege die stomme uurwisseling. De haan van de
buur is trouw op post: zodra hij iemand hoort of ziet is hij er als de kippen
bij en komt hij luid kraaiend aangelopen en verwacht iets te eten te krijgen.
Gewoonlijk komt hij hier af en toe wat etensresten zoeken op de composthoop of zaadjes
onder de mezenbolletjes in de haag waar de vogeltjes al eens wat bij het pikken
in de vetbollen naar beneden laten vallen. Ik noem de haan Alexander
omdat hij absoluut alles voor zich wil en niets voor een ander. Een collega
haan of hen die ook al eens een graantje wil meepikken wordt meteen weggejaagd
van het voedsel. Mijnheer wil al het lekkers voor zich alleen en weigert wat
dan ook te delen.
Ik ga
een conversatie aan met het gulzige dier.
Awel Alexander, wat doet ge hier nu weer? Uw
baas heeft toch een betere afsluiting gemaakt opdat ge niet meer op wandel zou
gaan in de buurt?
Mijnheer
de haan verwaardigde zich niet hierop te antwoorden en kijkt speurend rond naar
iets eetbaars. Grenzen sluiten, quarantaines, het deert hem blijkbaar allemaal niet. Als
hij maar iets te bikken krijgt.
Alexander, ge weet toch dat ge in uw kot
moet blijven? De minister van volksgezondheid heeft het uitdrukkelijk
gevraagd!
Een
luid protesterend gekraai doet mij vermoeden dat de haan een heel andere
politieke overtuiging heeft dan de kotmadam van Merchtem.
Ik
werk mijn oefeningen rustig en geconcentreerd verder af. Het is heerlijk stil
en de zon komt stilaan in alle pracht omhoog geklommen. Ik voel de levensenergie
in mijn hele lichaam zinderen naarmate de oefeningen vorderen. Vinken, meesjes,
winterkoninkje en nog een klad andere vroege vogels geven als begeleiding een schitterend
concert ten beste. Daar tussendoor een koekeloerende Alexander die niet ophoudt
de aandacht op te eisen. Hij verwacht duidelijk een portie ontbijt te bekomen
van mij. Maar die vlieger gaat niet op.
Ga naar uw kot, ik meen het. Het is
gedaan met geven en toegeven!
Maar Alexander blijft
hooghartig op post en schreeuwt luid: Kot,
kot, kot, que dette!
Zou hij dan toch een Waalse haan zijn?
|
