De gesprongen snaar.

Hij kwam uit een ver afgelegen dorpje in Mongolië. Zijn oude schoolmeester had hem vioolles gegeven op een instrument dat een koopman hem eens aan de hand had gedaan. Voor een schappelijke prijs want de verkoper was bijna aan het einde van zijn rondreis gekomen en wou van zijn koopwaar af vooraleer hij thuiskwam. Het was  nu niet meteen een Stradivarius maar wel een uitstekend instrument met een prachtige klank. In de klas speelde de meester vaak een deuntje en hij begeleidde er de liederen mee die hij de kinderen aanleerde. De fonkelende en verlangende blik in de ogen van zijn stilste maar ook geniaalste leerling bracht hem op het idee om de jongen vioolles te geven. Aldra bleek de uitzonderlijke begaafdheid van zijn pupil en hij overtuigde de ouders om hun zoon naar de stad te sturen, honderden kilometers ver van hun dorp.

Eenzame jaren van ijverig en plichtsgetrouw oefenen volgden. Het was hard maar de liefde voor muziek en voor de viool deden hem volhouden. Zo begon het avontuur dat hem nu uiteindelijk op een prachtige meiavond in de concertzaal van een Westerse stad had gebracht voor de finale van een befaamde prestigieuze vioolwedstrijd. Zijn hele toekomst hing hier van af. Ondanks het vele oefenen was hij zijn zenuwen nauwelijks de baas. Wat als er nu iets misging?

En ja, na slechts enkele maten sprong ineens een snaar van zijn viool. Op zich niet echt een ramp en gewoonlijk speelt hij bij een dergelijk incident gewoon door. Maar nu begon het te knagen. Hij werd heel zenuwachtig, het angstzweet brak hem uit en hij verloor stilaan de controle en de aandacht. Het publiek voelde dit aan en leek na een poosje niet meer echt te luisteren. Dit was een ontgoochelende uitvoering. De juryleden schreven met rood potlood vernietigende bemerkingen op hun rapportblad.

Maar dan gebeurde er plots iets heel eigenaardigs. De jonge violist sloot zijn ogen en bracht zijn focus naar het punt tussen de wenkbrauwen. Een zacht, intens licht kwam in beeld. Een warme gloed vulde zijn hele lichaam en voelde heel weldadig aan. Ineens daalde een diepe kalmte en innerlijk vrede over hem heen. Alle angst en alle zorgen vielen volkomen weg. Een uitzonderlijke kracht en een gelukzalig gevoel vulden zijn hele lichaam en geest. Terwijl hij haast automatisch verder speelde vloeide er een enorme bezieling vanuit de muzikant via zijn instrument de zaal in. Het publiek ontwaakte uit de onverschilligheid en voelde nu een warme, tedere gloed door zich heengaan. De passie die de componist ooit begeesterde bij het schrijven van dit stuk was zowel bij de vioolspeler als bij de aanwezigen zuiver voelbaar. Overheerlijke trillingen streelden het oor en zinderden door het hele lichaam van al wie in de concertzaal zat. Stralen van liefde doorpriemden elkeen. Een bijna buitenaardse ervaring voor allen die de muziek aanhoorden. De juryleden verfrommelden hun eerder opgesteld vernietigend rapport en schreven alsnog vol lof en bewondering de pluspunten op van deze nu volmaakte uitvoering. Als in een droom voltooide de jonge violist zijn meesterlijke en sublieme vertolking. Hij leek wel een slaapwandelaar toen hij het publiek bedankte voor de overdonderende ovatie. Minutenlang applaus kreeg hij. Niemand begreep hoe muziek zo in vervoering kon brengen. De jury was unaniem: onze violist was de onbetwistbare winnaar en een uitzonderlijk groot talent die in de wereld geen gelijke had.

Een schitterende carrière lag in het verschiet. Van overal kwamen lucratieve aanbiedingen en uitnodigingen. Maar eigenaardig genoeg werden deze allemaal afgewezen. De jongeman besefte dat hij nooit nog dit uitzonderlijke niveau zou behalen. De muziekuitvoering tijdens de wedstrijd was zo uniek en ingrijpend geweest dat dit zich allicht nooit meer zou kunnen herhalen. Wat hem toen overkwam was immers niet het resultaat van zijn kunnen maar een goddelijke genade die hem geschonken werd als antwoord op zijn onuitgesproken vraag naar liefdevolle kracht en steun op een moeilijk moment in zijn leven. Bovendien konden roem en geld hem niets meer schelen. Hij wilde enkel dat wonderbaarlijke, alles overtreffende gevoel van toen opnieuw ervaren.

Hij stuurde een deel van het prijzengeld van de wedstrijd naar zijn oude moeder en gaf zijn viool weg aan een vereniging die straatjongeren de kans gaf muziekles te volgen. Hij trok naar de Himalaya ‘s en bouwde daar een bescheiden hut. Hij leefde daar voortaan heel sober van zelf verbouwde groenten en wat fruit uit een kleine boomgaard die hij onderhield. Samen met het zuivere water dat hij uit een riviertje vlakbij haalde was dit ruimschoots genoeg om te overleven.

Vele uren lang mediteerde hij en verkeerde hij in dezelfde roes die hem te beurt gevallen was tijdens dat memorabele concert. De gesprongen snaar was allang vergeten. Hij had nu dagelijks de ervaring van een onverbrekelijke snaar tussen hem en de kosmos, de bron van al wat is. De allerschoonste muziek met waarlijk hemelse klanken doorstroomde hem tot in de kleinste vezels van zijn lichaam. Een onbeschrijflijk goed gevoel dat hem in de allerhoogste sferen bracht. Niets kon dit evenaren. Jarenlang verbleef hij zo in alle eenvoud en opperste geluk. Bij het einde van zijn aardse leven gleed hij haast geruisloos over in het eeuwige leven van de altijddurende symfonie van immer nieuwe gelukzaligheid.

Yogannes