TERUG NAAR AFZENDER

Het jaar 2022, een klein landje ergens in Europa…

Tevreden en zelfgenoegzaam bekeek de generaal vanuit het raam van het hoofdkwartier zijn spiksplinternieuwe speelgoed dat daar in volle glorie stond uitgestald. De gevechtsvliegtuigen hadden uiteindelijk het driedubbele gekost van de oorspronkelijk aanbiedingsprijs maar dat was geen zorg voor hem. De belastingbetaler had niet enkel de werkelijke aankoopprijs maar ook de daarin verrekende verdoken smeergeldpremies en al even verborgen persoonlijke voordelen opgehoest. Onvrijwillig en onwetend weliswaar, maar het is toch maar zo. Het was altijd al zo geweest, wie ook het leger of het land leidde.

Een gemeen lachje kwam om zijn lippen. Hij droomde al van het riante buitenverblijf in Toscane en de vele snoepreisjes naar New York, zogezegd om de updates te bespreken. Luxehotel en alle mogelijke aangename “bijkomstigheden” als privè-feestjes en dergelijke zouden hem ten deel vallen, volledig gratis natuurlijk, als gast van de wapenfirma.

Het moeilijkst te overtuigen waren zijn collega’s-militairen geweest; die wisten immers dat dit tuig minderwaardig was en totaal niet geschikt voor louter defensieve taken. Enkel het platbombarderen met kernwapens van hele streken, zonder onderscheid tussen militaire en burgerdoeleinden was mogelijk. Met de verschrikkelijk dood van vele burgerslachtoffers, ook vrouwen en kinderen tot gevolg. Maar dat was nu eenmaal niet te vermijden. De generaal trachtte deze donkere gedachten even opzij te zetten. Die collega’s waren uiteindelijk toch bereid zijn advies aan de Minister van Oorlog te ondersteunen. Ze konden allen een graantje meepikken van de “compensaties”. Naar buiten toe werd wijsgemaakt dat de economie hier beter van zou worden maar ze wisten uiteraard wel beter. Zij en zij alleen zouden profiteren van deze miskoop. De wapenindustrie lag op apegapen en was sowieso grotendeels in handen van de grote wapenproducerende landen, tevens veto-houdende leden van de permanente Veiligheidsraad. Hooguit wat kruimels kon de plaatselijke industrie hier aan overhouden.

De verantwoordelijkheid voor de eventuele  negatieve gevolgen – die dingen stortten vaak neer en konden makkelijk “per vergissing- kernbommen droppen boven scholen en ziekenhuizen- zouden voor de Minister van Oorlog zijn. Die zou dan wel moeten aftreden maar kon allicht nog wel ergens burgemeester of zo worden.

Eén ding zat de generaal – die verder weinig of geen last had van een geweten – behoorlijk dwars. Om deze gevechtsvliegtuigen te kunnen aankopen waren enorme bezuinigen nodig geweest, vooral in onderwijs en sociale zekerheid. Hij had tenslotte ook kleinkinderen. Eén van hen was gestorven omdat de kostelijke behandeling voor haar zeldzame ziekte niet kon betaald worden. Een ander kleinkind dat eigenlijk aangepast onderwijs nodig had, kon dit niet krijgen vanwege het scherp verlaagde budget. Ook onderwijs moest immers flink besparen om aan het nodige geld te komen voor de aankoop van de gevechtsvliegtuigen. Maar ja, dat was nu eenmaal de prijs die men moest betalen voor de vrijheid, besloot de generaal zijn troebele gedachten. Maar hij besefte dat dit in feite onzin was. Die moordtuigen zouden helemaal geen vrijheid kunnen verzekeren. Terroristische aanslagen hou je met die ondingen niet tegen, integendeel. En de buitenlandse missies hadden nog nooit vrede, welvaart en welzijn gecreëerd, ook integendeel. Maar goed, onze Grote Bondgenoot moest tevreden gesteld worden. De grote leugen van een rechtvaardige en veilige wereld te verzekeren door zijn Bondgenootschap in stand te houden deed het nog steeds goed. Multinationals en zogenaamde wereldleiders voeren er wel bij en tja, waarom zou een generaal uit een klein landje daar niet mee van mogen profiteren?

De generaal zuchtte even en focuste dan op het computerscherm voor hem. Rood alarm! De vijand van de Bondgenoot moest onmiddellijk aangevallen worden! Rechtstreeks bevel van de President en Opperbevelhebber van de Verenigde Strijdkrachten! De generaal besefte dat dit een zoveelste uitgelokte provocatie was maar kon niet anders dan het bevel te geven om al die  nieuwe gevechtsvliegtuigen met kernwapens en al naar het gebied van de vijand te sturen. Hij besefte dat daar niets overeind zou blijven, geen gebouw, geen natuur, geen mens… Hun afweergeschut kon niets tegen deze super-moordtuigen.

Wat onze generaal en zijn Bondgenoten  niet wisten was dat de vijand in plaats van te investeren in wapentuigen de hersens had gebruikt en een subliem computerprogramma ontwikkeld had om het bestuurssysteem van vijandige vliegtuigen ogenblikkelijk te hacken en te herprogrammeren. Zodra de toestellen zowat halfweg waren op hun oorlogsmissie werden ze gehackt en werd hun gesofisticeerde computerprogramma aan boord gewoon in “reverse mode” geplaatst. Dit betekende dat de gevechtsvliegtuigen onmiddellijk hun koers wijzigden en terug naar het land van oorsprong vlogen om daar hun allesvernietigende bommen te droppen. Het target werd gewijzigd en beperkt tot één doel.

Van de gewetenloze generaal en zijn militair hoofdkwartier bleef niets over…