H E T   V E R H A A L   V A N    I S

Is werd geboren in het heuvelachtige land van Pales aan de azuurblauwe Middenzee. Hij behoorde tot het vredelievend Esvolk. Zijn ouders waren eenvoudige, vrome mensen die leefden in een kleine dorpsgemeenschap. Is was een uitzonderlijk knappe jongen, zowel lichamelijk als verstandelijk. Hij had een hart van goud, hield van iedereen en iedereen hield van hem.  Tenminste, de meeste mensen waren hem welgezind omdat hij altijd zo vriendelijk en gedienstig was. Hij maakte het beste in hen wakker en zijn innemende glimlach en immer vreugdevolle blijheid werkten aanstekelijk op hun gemoed.

Toch had dit bij sommigen een averechts effect. Zij waren wat jaloers of voelden zich schuldig omwille van hun eigen tekortkomingen die schril afstaken tegen het voorbeeldige gedrag van Is. Maar doorgaans was dit van voorbijgaande aard want Is zelf bleef steeds even enthousiast van iedereen houden, hoe ze ook reageerden. De personen die het moeilijkste met hem konden omgaan waren zijn leraars of andere gezagsdragers. Is bleek immers veel meer te weten dan zijzelf en dat lag vaak moeilijk wanneer ze hun positie in de gemeenschap aangetast waanden door de enorme wijsheid die Is als kind van twaalf tentoonspreidde.

Daarbovenop gebeurden er wondere dingen wanneer er iemand in nood was en Is op een bovennatuurlijke wijze de situatie scheen recht te zetten. Verhalen deden de ronde over speelkameraden die zich bij het spelen levensgevaarlijk verwondden en die door Is op onverklaarbare wijze geheeld werden. Al wat hij deed was zijn handen over de wonden houden en zijn ogen naar boven richten, enkele woorden zeggend tot zijn “Vader en Moeder in de Hemel” zoals hij het meestal uitdrukte wanneer hij zich tot God richtte. Want net als zijn ouders was Is diep gelovig en hij zonderde zich vaak af om in stilte te mediteren en te bidden.

De geleerden in de Tempel waren verrukt over -en ook wat beducht voor- zijn kristalheldere uitleg van de heilige Geschriften. Hoe kon een twaalfjarige jongen toch zoveel wijsheid in zich hebben terwijl zijzelf een leven lang diep nagedacht en gestudeerd hadden om de ware betekenis te kunnen achterhalen van wat geschreven stond? Vele leraren van Is waren de wanhoop nabij omdat zij niet opgewassen waren tegen de scherpe en niet te overtreffen geest van Is.  Wanneer hij hun beweringen tegensprak, wisten ze dat hij het bij het rechte eind had; hij bewees dat ook telkens met ontegensprekelijke bewijzen en met een inzicht dat nergens elders ter wereld te vinden was. De wijsheid van Is overtrof alle gekende literatuur van die tijd.  Kortom, het bleek onmogelijk om iemand in de gemeenschap te vinden die de jongen verder kon opleiden of iets bijbrengen.

Een bijkomend probleem drong zich op toen Is op huwbare leeftijd was gekomen. Na zijn twaalfde levensjaar moest hij volgens de traditie van zijn volk door de ouders gekoppeld worden aan een meisje uit de gemeenschap. Is zag dit helemaal niet zitten want hij voelde als kind al dat zijn ware levensroeping niet te verzoenen was met een bestaan als huisvader. Timmerman worden als zijn vader of visser zoals vele andere dorpelingen en een gezin stichten om hier een leven lang in de dorpsgemeenschap te blijven wonen? Neen, dat kon hij echt niet doen. Zijn honger naar nog meer wijsheid - en vooral: naar methoden om zijn inzichten te kunnen verspreiden naar anderen - was onmetelijk groot. Diep in hem was een sterk verlangen om te beantwoorden aan de roep van de Heer:

 “Breng mijn boodschap van Liefde bij het volk”.

Is zag immers goed genoeg dat de mensen om hem heen niet gelukkig waren. Zij gingen zwaar gebukt onder een hard bestaan. Hun volk was slaaf van een meedogenloos machtig bezetter die hen hardhandig met geweld onderwierp en zware belastingen oplegde. Er was geen vrede en vreugde onder de mensen en velen waren lichamelijk en geestelijk ziek. Het ontbrak hen aan geloof, aan hoop en vertrouwen. En bovenal aan liefde. Liefde voor elkaar en voor God die hen in hun ogen -minstens tijdelijk- verlaten had. Is wist dat hij als opdracht had zich verder te verdiepen in wijsheid en technieken om zich zo voor te bereiden voor zijn goddelijke levenstaak.

Hier in het dorp kon hij dit onmogelijk verwezenlijken en daarom moest hij weg van zijn ouders, van zijn leefgemeenschap, zijn volk, zijn land. Hij wist dat bij zijn geboorte wijzen uit Oostland gekomen waren om hem te aanbidden. Dààr moest hij heen om zijn innerlijke wijsheid te toetsen aan die van de geleerden ginder. Zij konden hem ongetwijfeld ook methoden en technieken aanleren om de Boodschap van Gods oneindige Liefde uit te leggen aan de mensen en hen zo uit hun veelvoudig lijden verlossen.

Regelmatig kwam een karavaan van kooplieden uit Oostland langs om hun waren -vooral zijde en kruiden- te slijten aan het Esvolk. Is had vaak met hen gesproken, met enthousiasme naar hun verhalen geluisterd en met hun kinderen gespeeld. Hij zou zijn ouders vragen of hij met de kooplieden mee mocht naar hun land om daar zijn opvoeding te kunnen voltooien. Zij wisten immers toch ook dat hij een bijzondere goddelijke roeping had?

Zijn moeder was er uiteraard het hart van in en zijn vader was vooral bezorgd omwille van de vele mogelijke gevaren op die lange tocht. Maar ze begrepen dat het geluk en welzijn van Is voorrang moest krijgen en uiteindelijk gaven ze hem zijn zegen.

Is liep nog een laatste keer naar de hoge heuvel en zag vandaar in de verte de zon majestueus ondergaan in de hemelsblauwe zee. Hij had afscheid genomen van zijn ouders, zijn familie en vrienden en was klaar om te vertrekken met de karavaan van de kooplui naar Oostland.  Hij bad tot zijn goddelijke Vader en Moeder om hem te beschermen en te begeleiden.

                                                           ***

 De tocht was lang en zwaar. Bergen, woestijnen, zeeën.. wisselende landschappen en volkeren… Is voelde zich algauw thuis bij de kooplieden waarvan sommigen met hun hele gezin de reis deden.

Toch was hij blij wanneer ze eindelijk Oostland naderden. Is sloot zich aan bij een gemeenschap van een heel vredelievend volk. Hij was bij allen heel geliefd en graag hadden ze hem permanent bij zich gehouden maar Is wou verder.

Zo kwam hij bij de Tempel van Wijsheid aan in een grote stad. Hier kon hij dagelijks met eminente geleerden spreken en discussiëren over de ware betekenis van heilige Geschriften.

Hij begon ook te prediken; het liefst vertelde hij zijn wijsheid en inzichten in de vorm van een verhaal aan kinderen en eenvoudige mensen die enthousiast kwamen luisteren. Eerst wilden ze de kinderen wegjagen toen die vlakbij hem kwamen maar hij weerhield hen hiervan en zei:

“Laat die kinderen toch rustig hier bij mij. Zij zijn in hun spontaniteit en zuiverheid als engelen, nog ongeschonden door de waan van het wereldse leven. Jullie zouden hen beter wat meer respecteren en hun voorbeeld volgen”. Dit was totaal nieuw voor deze mensen die hun kinderen gewoonlijk niet eens goed verzorgden, laat staan dat ze naar hen zouden luisteren. De kinderen zelf vonden het uiteraard heerlijk eindelijk wat aandacht te krijgen. Zeker als Is telkens begon met een verhaaltje voor hen. De grote mensen hoorden dit trouwens ook graag want het raakte hen allen meteen diep in hun hart wanneer Is vertelde over een paradijselijke wereld vol welzijn, liefde en rechtvaardigheid. helemaal in tegenstelling tot hun dagdagelijkse bestaan en toch dichtbij volgens Is. “Kijk om je heen en zie hoe de vogels vrij in de lucht zweven en sierlijk getooid zijn met kleurrijke veren. Hoe ze noch zwoegen noch zorgen hebben en door de goddelijke Vader en Moeder verzorgd worden. Niets ontbreekt hen, dus waarom zouden jullie zich dan zorgen maken? God houdt immers nog veel meer van jullie, zijn eigenste kinderen, volledig naar zijn evenbeeld geschapen!” Zo ging Is verder, almaar vertellend en uitleggend. Een ware verademing voor het lijdende volk. Jong en oud genoten van zijn verhalen en verklaringen.  

Hij genas ook vele zieken en troostte vele mensen die op één of andere manier leden onder angst, geweld of armoede. Wanneer Is moe werd van al het preken en helen trok hij alleen de heuvels in. Daar vastte hij, bad en mediteerde. Zo kwam hij weer op krachten en ging dan weer naar de mensen toe om hen te bemoedigen, te onderwijzen en te genezen. Groot en klein, jong en oud kwam massaal naar hem luisteren. Vooral de kinderen hingen aan zijn lippen. Na hem aangehoord te hebben, trok iedereen blijgezind en vol hoop naar huis.

Ook in de Tempel waar hij zich onderhield met geestelijken en geleerden was Is een welkome gast. Niemand had ooit zo helder en klaar de geschriften verklaard. Op een dag echter kwam een oudere geleerde in de Tempel naar hem toe en wees hem vriendelijk maar beslist terecht.

“Het is niet goed om de wijsheid en waarheid - die jij zo voortreffelijk weet te verwoorden onder ons, geleerden en priesters, in de Tempel- ook te willen verkondigen aan het gewone volk. Enkele onder ons hebben je bezig gezien en gehoord en vrezen dat jouw woorden, hoe goed ook bedoeld, deze mensen alleen maar van streek kan brengen. Wij hebben een zekere reputatie en stand op te houden want wij behoren tot een uitverkoren kaste. God heeft dit zo gewild en daar mag jij niet tegenin gaan”.

 Is begreep dat deze man door de anderen was uitgestuurd omdat ze hun bevoorrechte positie in gevaar zagen. Is predikte immers dat allen gelijk waren voor God en dat iedereen, ongeacht afkomst, geslacht of in welke hoedanigheid dan ook- evenveel recht had op een volwaardig bestaan. Hij wist dat het geen zin had de geleerden en de priesterkaste te wijzen op hun ongelijk. Hij wou echter ook de armen en vele eenvoudige mensen die op hem rekenden niet in de steek laten. Daarom antwoordde hij rustig maar beslist dat voor God iedereen gelijkwaardig is en dat wie zich verheft zal vernederd worden en dat de eersten de laatsten zullen zijn.

Daarop ging Is zoals naar gewoonte naar de mensen op het plein en onderrichtte hen. De oude geleerde was bedroefd want hoewel hij zelf geneigd was Is volledig gelijk te geven en te steunen, wist hij dat de priesters Is nooit zouden toestaan hun bevoorrechte plaats in de maatschappij te betwisten. Zij hadden die van hun ouders en voorouders overgeërfd en wilden dit zo behouden ook voor hun kinderen en kleinkinderen. En voor zichzelf uiteraard. Is had ongetwijfeld gelijk wanneer hij hen erop wees dat iedereen zonder uitzondering recht had op het bevrijdende woord van de Heer en dat we allen volledig gelijk waren in de ogen van God. Toch vreesde deze oude, wijze man dat dit niet goed zou aflopen en dat hij daar zelf niet veel kon tegen inbrengen. Met tegenzin en bezwaard gemoed ging hij het antwoord van Is overbrengen naar de kaste van priesters en geleerden.

Na een tijd voelde Is intuïtief aan dat de priesters hem zochten te verjagen omwille van zijn bevrijdende boodschap die hun positie nu eenmaal in gevaar bracht. Is besloot om weg te trekken want gevangen of dood kon hij immers toch ook niets betekenen voor het volk hier. Bovendien wist hij dat zijn levenstaak nog niet vervuld was. Hij droomde ervan naar de hoge Hemelse bergen te trekken waar in grotten de echte geleerden en wijzen leefden. Ook de wijzen die hem als boreling hadden bezocht kwamen daar vandaan. In het diepste van de nacht verliet hij de Tempelstad en trok naar het gebergte.

                                                           ***

 Een diep gevoel van intense vreugde overviel Is toen hij de eerste omtrekken zag van het reusachtig bergmassief. Sneeuwwitte toppen doemden in de verte op en weldra werd het landschap alsmaar prachtiger. De rust en schoonheid van de natuur was overweldigend, een lust voor alle zintuigen. Maar vooral van binnen voelde Is een symfonie van blijheid en tederheid. Het gaf een deugddoende ervaring van thuiskomen. Hij wist dat hij hier ooit al eerder moest zijn geweest, in een vroeger leven.

Hij snelde naar de Hemelse bergen toe en vestigde zich in een bergdorp bij een gelovige gemeenschap. Zij aanbaden de hele dag hun ‘Verlichte Meester’, vertelden diens levensverhaal en leer, zongen geestelijke liederen en mantra’s en gingen vaak naar hun tempel. Hun ingeboren gastvrijheid en lieflijk omgaan met elkaar maakte dat Is zich nog meer thuis voelde. Hij trok regelmatig verder de bergen in, tot bij de allerhoogste toppen en overnachtte in grotten waar hij af en toe een wijze ontmoette.

Op een dag waande hij zich verloren en het begon al te schemeren. Geen grot in de buurt maar hij maakte zich geen zorgen. Hij bad tot zijn Vader en Moeder in de Hemel en vroeg hem te geven wat nodig was. Meteen zag hij iets verder een vuur branden. Naderbij gekomen zag hij drie mannen in lotushouding onder een boom zitten. Een ongelooflijk schitterend licht omstraalde het drietal en er scheen een harmonieuze symfonie van klanktrillingen het hele tafereel te omkaderen. Is voelde zich heel licht en euforisch worden.

“Welkom, Is. We zijn verheugd dat je ons een tegenbezoek komt brengen. We zullen je na het goud, de wierook en mirre nu ook de nodige wijsheid, kracht en methodiek geven die je nodig hebt.”

Is herkende de drie Wijzen die hem bij zijn geboorte hadden bezocht en aanbeden.

“Ik ben Bab-Kri, en dit zijn LahMah en SriYoe. We hebben destijds de ster in ons spirituele oog zien schitteren en in een visualisatie de weg gezien naar jouw geboorteplaats.”

We zullen je nu gedurende drie dagen en nachten bijstaan om je de nodige kracht en wijsheid te geven om je goddelijke levenstaak te kunnen vervullen.  Jij bent net als wij een afgezant van God en je weet en kent alles maar we willen je nu in herinnering brengen wat de onoverkomelijke waan van deze wereld nog omsluierd had gehouden.”

De volgende dagen beoefenden ze samen yoga-oefeningen en -technieken en vertelden de drie wijzen verhalen van goddelijke waarheid zoals Is die moet doorgeven aan de mensheid. Hij kreeg inzicht in alle mogelijke religies en wat hij intuïtief al wist werd uitdrukkelijk bevestigd: de kern, de essentie van elk geloof, elke levensbeschouwing is identiek hetzelfde. De waarheid is uniek. Gods oneindig bewustzijn is de bron van al wat is. De gelukzalige ervaring van gemeenschap met de hemelse Vader en Moeder is het allerhoogste levensdoel. De mens kan enkel gelukkig zijn wanneer hij bewust wordt van zijn eeuwig bestaan in Gods Rijk van oneindige Liefde. Tot vreugde geschapen moet elke ziel weer thuiskomen in altijddurende gelukzalige vrede en vreugde. Hiervan bewust zijn is de enige uitweg om te ontkomen aan zelfveroorzaakt lijden en pijn. Dit overbrengen bij de mensen is de goddelijke opdracht waarvoor Is nu helemaal klaar is.

 Tot slot van zijn opleiding sprak Bab-Kri hem toe:

“Je zal heel wat tegenstand, verleidingen en zelfs groot lijden ondervinden bij het volbrengen van je goddelijke taak maar je innerlijke kracht zal steeds overwinnen. De zegen van de Heer rust op jou en zal je altijd beschermen en leiden. Wanneer je oprecht geloof tegenkomt zul je grootse daden kunnen verrichten. Als volmaakt kanaal van onze goddelijke Vader en Moeder zal niets onmogelijk zijn voor jou. Je zal de mensen moeten toespreken in een taal die ze verstaan door gebruik te maken van verhalen, vergelijkingen en beeldtaal. Sommige leerlingen van jou zullen ver genoeg gevorderd zijn om de meer diepzinnige, verborgen wijsheid op te nemen en om die bijzondere technieken te beoefenen die hen rechtstreeks in contact kunnen brengen met ons aller Vader en Moeder. Geef door wat je kunt en wat men kan aannemen. Neem vooral de angst en onrust bij de mensen weg. Wijs hen op de kilheid van hun hart en de zware gevolgen van hun onwetendheid en verkeerde daden. Toon hen de kracht van de Liefde van God die ze bovenal moeten beminnen. Leer hen oprecht te houden van elkaar, niet te oordelen. Ga in vrede en vreugde.” 

Ontroerd nam Is afscheid van de andere avatars, wetend dat ze altijd met elkaar verbonden bleven over alle grenzen heen. Groot was zijn vreugde nu helemaal klaar te zijn voor de opdracht van zijn hemelse Vader en Moeder.

Hij keerde terug naar de verlichte gemeenschap en bekwaamde zich nog meer in het prediken van de bevrijdende boodschap van liefde en rechtvaardigheid. De droom van Gods Rijk maakte hij  nu tot werkelijkheid. Ook hier waren de mensen hem zeer erkentelijk en ze hielden heel veel van hem. Maar toen Is de geestelijke leiders wees op enkele foute interpretaties van de leer van hun Verlichte Meester, kreeg hij eens te meer te maken met afgunst en woede. Hij vertrok midden in de nacht en keerde terug naar zijn thuisland.

Onderweg daar naartoe leerde hij nog vele volkeren en hun gebruiken en godsdiensten kennen. Overal won hij de harten van de mensen. Maar evenzeer kreeg hij telkens weer de wereldlijke en religieuze leiders tegen zich omdat hij hun ongoddelijke praktijken aan de kaak stelde. Is besefte dat dit de onvermijdelijke strijd was die hij altijd weer opnieuw moest aangaan. De onwetendheid en de hardheid van het hart van de mensen was de hindernis die zij -en dus ook hijzelf- moest overwinnen om te slagen. 

Zo kwam hij na 28 jaren eindelijk weer in het land van Pales. Hij verbleef een hele tijd in de woestijn waar hij vastte en bad. Vele verleidingen kwamen tot hem maar hij slaagde erin de waan van illusie en verlangens te weerstaan.

Hij ontmoette zijn neef Yo die de mensen doopte in de rivier en hun de komst meldde van “Hij die zou dopen met vuur en hen allen voor altijd bevrijden van alle angst en uit elke vorm van lijden”.

Is liet zich zelf ook door Yo dopen en een schitterend Licht daalde over Hem neer. Zijn goddelijke levenstaak was in een beslissende eindfase getreden. Vanaf nu zou Hij alles geven -tot zijn eigen leven toe- om de Liefde van zijn hemelse Vader en Moeder voorgoed in de harten en ziel van de mensen te prenten.

Yogannes