Dit is het verhaal van een heel klein wit vlindertje. Het werd dan ook ‘Witje’ genoemd. Het leefde in de grote Vlindertuin, vlakbij de zee. Witje was meestal eenzaam en verdrietig. De andere Vlinders zagen hem nog niet staan en vonden hem maar een kleine nietsnut. Terwijl zijn kameraadjes speelden en vrolijk rondfladderden, bleef Witje gewoonlijk alleen in het gras liggen. De anderen gingen vaak samen op zoek naar grote prachtige bloemen om er de lekkere nectar uit te zuigen. Die vlinders hadden allemaal schitterende kleuren : blauw, groen, oranje, rood, geel en alle schakeringen daartussen in. Zelfs de witte vlinders hadden wel ergens stipjes of streepjes. Zo konden ze rustig op een bloem blijven zitten en er eten. Want omdat ze dezelfde kleur hadden als de bloem waren ze goed verborgen voor hun vijanden. Alleen Witje kon dat niet omdat hij enkel wit was en altijd opviel.  Zo kon hij enkel eten als zijn ouders of vriendjes hem wat toestopten. Hij bleef dus klein en zwak en treurig. Was er dan niemand die hem kon helpen ? Er moest toch ergens op aarde een bloem zijn die bij hem paste ?

Op een dag besloot Witje de Vlindertuin te verlaten en op zoek te gaan naar een klein wit bloempje. Hij trok weg van de zee en de duinen en wou verder het land intrekken. Maar de derde dag was hij zo moe dat hij zijn vleugeltjes amper kon bewegen. Uitgeput bleef hij in de graskant liggen. Plots verscheen er een klein wezentje naast hem die het blijkbaar ook moeilijk had. Het was een Twaalfje. Dat is een Elfje dat net iets groter is dan een Elfje maar natuurlijk wel wat kleiner dan een Dertientje. ..

Puffend vroeg het Twaalfje aan Witje of het nog ver was.

“Hoezo ?” vroeg Witje verbaasd. “Weet jij dan waar ik heen wil ?”

“Natuurlijk, naar de bosheuvel bij de Grote Wijze Vogel. Die kan ons helpen.”

“Waarmee ?” Witje begreep er niets van.

Die Vogel weet gewoon alles en iedereen trekt er naartoe om hulp te vragen.

“Jij toch ook ? Zullen we er samen heenvliegen ?”

Amai, dat lieve schepseltje met de flinterdunne vleugeltjes liet er geen gras

over groeien.

Na wat gerust te hebben vlogen ze samen over de rivieren en de bossen naar de heuvel. Twaalfje was net als Witje een beetje zwakjes. Onderweg moesten ze verschillende keren stoppen en wat nectar bedelen bij vriendelijk uitziende vlinders en bijtjes. Gelukkig konden ze het laatste grote stuk meevliegen met een vegetarisch Winterkoninkje, anders waren ze er nooit geraakt.

Na twaalf dagen kwamen ze zo bij de Grote Wijze Vogel aan. Die leefde helemaal boven in een Vlierboom. Het Winterkoninkje bracht hen tot vlakbij Oehoe; dat was de naam van de strenge maar hulpvaardige Uil. Toen Witje en Twaalfje hun verhaal gedaan hadden, kneep Oehoe één oog dicht en sprak dan langzaam maar beslist :

“Jullie moeten allebei een Vredesbloempje zoeken ; dat zal jullie de bijzondere nectar geven waarvan de Lievebiekes een extrasterke honingbrij kunnen maken.  Dat zal jullie de kracht geven om flink te groeien en voortaan zelf eten te kunnen zoeken. Het bloempje groeit echter alleen in de Vredestuin, ver achter de woestijn en de hoge bergen. Om er te geraken zullen jullie bij vier mensen moeten langsgaan die ooit een vredesbloempje gekregen hebben voor het goede werk dat ze gedaan hebben. Daar kunnen jullie dan wat nectar bekomen, genoeg om verder te reizen.”

Witje en Twaalfje kregen nog wat vlierbloesemsap te drinken en vertrokken toen op weg naar de Vredestuin.

Eerst ontmoetten ze een oude man die een vredesbloempje had gekregen omdat hij een écht zebrapad had gemaakt. De kinderen in zijn dorp konden nooit veilig oversteken om naar school te gaan vanwege de automobilisten die niet wilden stoppen. Daarom had hij op een dag een hele kudde zebra’s op het zebrapad gezet.

De chauffeurs waren razend maar de kinderen konden lachend en veilig oversteken tussen de zebra’s door.

De volgende dag kwamen ze een meisje tegen dat ervoor gezorgd had dat er geen ruzie kwam tussen twee dorpen. De burgemeester van het ene dorp wou een grote autoweg aanleggen vlak naast de grens met de buurgemeente. Die wilden op dezelfde plaats een spoorlijn aanleggen voor supersnelle treinen. De ruzie liep zo hoog op dat de inwoners van beide dorpen wilden vechten. Tot het meisje opmerkte dat er toch een rivier was die langs beide dorpen stroomde. Waarom die waterweg niet gebruiken voor al het goederen- en mensenvervoer ? Iedereen was het onmiddellijk eens met dit wijze voorstel en de mensen verboederden met elkaar en leefden voortaan in vrede. Het meisje kreeg een vredesbloempje dat ze nu deelde met Witje en Twaalfje.

Toen ze in een groot bos kwamen zagen onze vriendjes een houthakker die altijd omringd was door vogeltjes, herten, konijntjes en nog een heleboel andere dieren. Die had hij ooit eens verzorgd nadat ze gewond raakten of hij had ze gered uit een valstrik. Zijn vredesbloempje stond in de tuin achter zijn blokhut. Witje en Twaalfje deden zich te goed aan de nectar en vertrokken dan voor het laatste en zwaarste deel van hun tocht : door de woestijn !

Na vier dagen in de zandvlakte rondgezworven te hebben, kwamen Witje en Twaalfje uitgeput aan bij een oase. Enkele palmbomen, wat rotsen en een kleine waterpoel. Meer was er niet te zien. Of toch, plots kwamen uit de bomen een, twee, drie, vier kinderen gesprongen.

“Hoe heten jullie ?” vroeg Twaalfje.

“Ik ben Vreugde” riep er eentje vrolijk.

“En ik heet Recht” zei een jongetje ernstig.

“Ik ben Teder” glimlachte een lieve krullebol.

“Ik ben Geduld” prevelde de kleinste.

Vanuit het struikgewas kwamen ook de ouders tevoorschijn. Vake Vredeling was een grote sterke man met zachte ogen. Moeke Lieveke was een echte schat en nodigde onze vriendjes meteen uit samen met hen te eten en te drinken.

Wij wonen hier aan de Bron van Verdraagzaamheid legde Vake Vredeling uit. Vele woestijnreizigers komen hier rusten en drinken. Welke taal ze ook spreken of hoe ze er ook uitzien, wij ontvangen iedereen hier gastvrij. Ze mogen zelfs blijven overnachten in één van de vele boomhutten. Witje en Twaalfje besloten dat ook te doen. Ze genoten van de nectar van het Vredesbloempje dat dit lieve gezin gekregen had en uitgeplant in hun kruidentuin. Vanuit de hoogste palmboom kon je in de verte de bergen zien waarachter de Vredestuin lag. Eenmaal goed opgeknapt vlogen Twaalfje en Witje daar naartoe.

Eindelijk bereikten ze hun einddoel en daar wachtte hen een schitterend schouwspel. Werkelijk alle soorten bomen, planten en bloemen stonden er in al hun pracht. Er was zelfs een wei vol Vredebloempjes. Samen met de Lievebiekes aten Witje en Twaalfje van de nectar. De bijtjes maakten er ook nog eens heerlijke honing van. Na enkele weken waren onze vrienden zo sterk geworden dat ze makkelijk in één keer zouden kunnen terugvliegen naar huis. Witje was uitgegroeid tot een grote vlinder met alle kleuren van de regenboog ! En Twaalfje, die leek wel een twintiger geworden ! Op de terugweg gingen ze nog eens bij al hun vrienden langs. Thuis werd in de Vlindertuin een heel groot feest gegeven. Witje werd voortaan Vredevlinder genoemd. Hij had vele vredebloempjes meegebracht en in de tuin geplant. Nu zou geen enkel vlindertje nog verhongeren of gepest worden. Het leven in de tuin werd vanaf nu één groot Vlinderfeest.