DE VERSTROOIDE PROFESSOR

Zijn hele leven lang had de professor gestreden tegen al wat met geloof te maken had. Zelf had hij een streng katholieke opvoeding gehad en zelfs even met de gedachte gespeeld om missionaris te worden. Maar na een traumatisch incident met een pater tijdens een bezinningsweekend met de school, wees hij resoluut elk geloof af en zette zich af tegen alles wat met religie en spiritualiteit te maken had.

Hij doceerde politieke en sociale wetenschappen maar was vooral gekend omwille van zijn vele boeken en lezingen waarin hij heel hard van leer trok tegen elke godsdienst. Vlijmscherp was zijn kritiek en weinigen durfden het aan met hem in debat te gaan.

Zijn lessen, boeken en voordrachten waren allemaal heel goed voorbereid en dat was ook nodig. Want de professor had altijd zoveel in gedachten dat hij verschrikkelijk verstrooid kon zijn in praktische zaken. Gelukkig had hij een vrouw die alles en nog wat voor hem regelde; het huishouden, administratie- en bankzaken, zij deed dat allemaal. Kinderen had hij niet want “deze wereld was al overbevolkt en zeker niet geschikt om nog meer mensen erop te zetten”, zo beweerde hij altijd.

Toen hij op pensioenleeftijd was, bleef hij met nog meer ijver zijn “vrijzinnige kruistocht” zoals hij dit met enig cynisme omschreef voortzetten. Tot hij op een dag te horen kreeg dat hij Alzheimer had. Met veel ruchtbaarheid gaf hij iedereen te kennen dat hij euthanasie wilde plegen want dat zijn leven nu geen zin meer had. Hij “geloofde toch niet dat er na de dood nog iets is, dus kon hij er maar beter een einde aan maken”. Nadat hij dit met veel pathos in de laatavondshow op televisie verkondigd had, gebeurde er echter iets totaal onverwachts. Op weg van de studio naar huis reed een wagen met dronken bestuurder hem frontaal aan en de professor was op slag dood.

                                                       ***

Hij voelde zich als het ware uit zijn lichaam glijden en van bovenaf zag hij zijn stoffelijke resten liggen, de zwaargewonde aanrijder, de autowrakken… De scene werd weldra een hallucinant filmfragment met loeiende sirenes, zwaailichten, drukdoende politieagenten en hulpverleners. Stilaan vervaagden die beelden echter en de professor voelde zich almaar lichter worden en steeds verder weggetrokken van het aardse schouwspel. Het leek alsof hij door donkere wolken voortgedreven werd tot hij ineens in de verte een schitterend licht ontwaarde. Supersnel naderde dit en nu voelde hij zich helemaal omgeven door dat stralend licht. De intensiteit van het licht was als van duizenden zonnen maar toch was het niet verblindend of verschroeiend. Een onbeschrijflijk gelukzalig gevoel doorstroomde de professor. Het was dus toch waar! Datgene wat hij zijn hele leven zo bestreden had, bleek toch werkelijkheid te zijn. Hij was niet dood, hij leefde verder voorbij dat vermeende eindpunt! Met verwondering en vreugde ervoer hij iets waar hij geen woorden voor had. De allerschoonste muziek, het prachtigste landschap of natuurfenomeen, het verrukkelijkste gevoel van blijheid of liefde op aarde kon in de verste verte niet tippen aan dit hemels zalig gevoel. Hij begreep nu dat mensen die een zogenaamde bijna-doodervaring of lichaamsuittreding meegemaakt hadden daar zo lyrisch over waren en waarom allen getuigden dat ze niet terug wilden naar de aarde. Ook hij voelde niet de minste drang om opnieuw in zijn stoffelijk lichaam te gaan. Het speet hem nu enorm dat hij zo negatief gestaan had tegenover al wat met religie en spiritualiteit te maken had. Zijn leven kon zoveel beter en interessanter geweest zijn indien hij het geleefd had vanuit het inzicht dat hij nu had. Hij verlangde er nu oprecht naar om hier in deze gelukzalige omgeving te mogen blijven.

Een ongelooflijk mooie wereld zag hij hier om zich heen. Wat hij ook maar bedacht van kleurrijke bloemen, besneeuwde bergtoppen, kronkelende rivieren, diepblauwe meren of uitgestrekte wouden: het manifesteerde zich allemaal ogenblikkelijk voor zijn ogen. Wonderschone muziekklanken kon hij doen opwellen in zichzelf en die overheerlijke symfonie weergalmde in de hele ruimte rondom hem. Honger of dorst had hij niet maar indien hij dit wenste, kon hij drinken uit fonteinen van licht of eten van wat hij maar in gedachten had. Al zijn zintuigen konden alles opnemen; het was meer een intuïtief aanvoelen van wat zich rondom hem voordeed. Enthousiast wou hij zich begeven naar wat hem een ster of planeet leek, ginder heel ver weg. Maar zie, ogenblikkelijk was hij al daar ter plaatse. Reizen kon hier blijkbaar sneller dan het aardse licht.

Hij voelde naast zich de aanwezigheid van iemand. Een engelachtige jongeling keek hem mild glimlachend aan. Ze wisselden geen woord maar brachten hun gedachten geluidloos over.

“Is dit nu de hemel?”

“Dit is de astrale sfeer. Met verschillende “gebieden” waartoe je ziel aangetrokken wordt naargelang uw karma uit je vorig leven. Wie veel kwaad deed in zijn aardse leven komt in de laagste, duistere atmosfeer terecht en moet na verloop van tijd weerkeren naar de aarde om er te leren en te verbeteren zodat hij bij het overgaan in een hogere astrale sfeer kan terechtkomen. Dit is zeker geen straf, maar een leerproces waarbij de mens zelf de oorzaak is van wat onvermijdelijk moet volgen”.

“Moet ik dan ook terug?”

“Zeer zeker. je hebt weliswaar uit vroegere levens een redelijk goed karma en in jouw jeugd was je gelovig, sociaal en vol medeogen en liefdevol tegenover anderen.  Ook nadat je afstand deed van je geloof en het zo vurig bestreed, leefde je toch bewust en plichtvol. Je hield je aan de grote universeel spirituele waarden zonder ze als dusdanig te benoemen. Maar enkele fundamentele zaken moet je nog leren en beleven om dan nog hoger te komen, overeenkomstig je spirituele evolutie. Je moet jezelf volledig verwezenlijken om als je Ware Zelf één te zijn met Al-wat-Is. Dan pas zal je de staat van altijd nieuwe gelukzaligheid bereiken, waar je  nu al een voorproefje van krijgt.”

”Dus God bestaat toch?”

“Sterker nog: God is al wat bestaat. Alles en iedereen maakt onlosmakelijk deel uit van die ene Bron van Liefdesenergie. Een Bron van vreugde en gelukzaligheid, onvoorwaardelijk en grenzeloos. Oneindige Liefde die in elke levensvorm te vinden is. Al wat geschapen, gemanifesteerd is komt uit de Ene Eeuwige Bron, wordt erdoor in stand gehouden en keert er weer –gelouterd- naar toe om er alsmaar meer en intenser te genieten.”

“En als iemand slecht blijft leven of volharden in ongeloof? Is die dan eeuwig verdoemd in de hel”

“Neen, dat kan niet. Uiteindelijk moet iedereen zich bewust worden van zijn ware aard en terugkeren naar de allergrootste Geliefde. Al kost het miljoenen incarnaties. Definitief verloren kan een ziel nooit zijn want net als God is de ziel zelf volmaakt, ook al verblijft deze tijdelijk in illusie van materiële, zintuiglijke onvolmaaktheid”

“In een volgend leven wil ik deze wijsheid aan iedereen kenbaar maken”

“That’s the Spirit!”

                                                         ***

De vrouw stapte naar de doornloze rozenstruik toe, helemaal achterin in de tuin van hun weekendhuisje aan zee, ergens aan de Vlaamse kust. Hij had die rozen geplant, verzorgd en gekoesterd met veel toewijding. Oorspronkelijk stonden die bloemen in de tuin van zijn moeder. Hij had altijd gezegd dat hij wilde dat na zijn overlijden zijn as hier bij deze rozenstruik zou uitgestrooid worden. Net op het ogenblik dat zij de urne omkeerde, kwam een plotse felle rukwind opzetten en de as verspreidde zich over een groot deel van het grasperk. Even schrok ze maar dan kwam een weemoedige glimlach over haar gelaat. “Daar ligt hij nu, mijn professor, verstrooid zoals altijd”.

Yogannes